Aan een strand aan de oostkust van Engeland is er anno 2022 nog altijd dezelfde gestoorde dame Jo Carley, die tijdens de donkerste dagen en langste nachten nog steeds de driekoppige voodoo band, The Old Dry Skulls leidt. Jo en Tim Carley -ze zijn ondertussen man + vrouw- waren in de nineties beiden muzikanten in de Britse metal en punk scene die elkaar -zoals muzikanten dat vaker doen- bij een probleem elkaar uit de nood hielpen. Jo leende haar drumkit uit aan Tim en vroeg haar te helpen, bij het schrijven van haar nummers. Jaren later ontdekte Jo de muziek van de Amerikaanse bluegrass muzikanten Bill Monroe (Blue Grass Boys) en violiste Alison Krauss en leerde ze mandoline en viool spelen. Ze stelde voor aan Tim om samen met haar een bluegrass/country/roots band te beginnen, maar uiteindelijk werd het een roots band, die zijn Ska en Punk roots niet kon verbergen. Jo treedt momenteel alleen nog op als Jo Carley and The Old Dry Skulls, een trio met Tim Carley en sinds 2017 met James Le Huray als vaste bassist. Hun muziek omschrijven ze zelf als “voodoo vaudeville blues”.

Lees meer

De Amerikaanse blues- en countryrockzanger en songschrijver Ray Wylie Hubbard vierde op 13 november zijn 76e verjaardag. Hij werd in 1946 geboren in het stadje Soper in de staat Oklahoma maar het grootste deel van zijn leven bracht hij door in Oak Cliff, nabij Dallas in Texas waar hij zijn vele platen (een twintigtal) in deze uiteenlopende muziekgenres heeft opgenomen en uitgebracht. In 2017 verscheen zijn laatste soloplaat “Tell The Devil That I’m Getting There As Fast As I Can” waarop hij meer naar de rock’n’roll- en ‘outlaw country’-sound afweek. In 2020 kwam er een vervolg in de vorm van het album “Co-Starring”, een plaat waarop Ray Wylie Hubbard een serie muzikale collega’s had uitgenodigd om tien van zijn composities samen met hem te komen inzingen. Daarbij waren o.a. Ringo Starr, Aaron Lee Tasjan, Pam Tillis, ‘Larkin Poe’ en Peter Rowan. Het enorme succes van die plaat was meteen ook de inspiratiebron voor een tweede album dat dezer dagen op de platenmarkt zal verschijnen. Met de toepasselijke titel “Co-Starring Too” krijgen we deze keer elf nieuwe songs van Ray Wylie Hubbard die samen gebracht worden met o.a. Wilie Nelson, Steve Earle, Hayes Carll, Wynonna Judd, ‘The Band Of Heathens’ en opnieuw Beatles-drummer Ringo Starr. Het nummer “Stone Blind Horses” dat in een duet met Willie Nelson wordt gezongen krijgt u van ons ter beluistering mee op de eerste video. De andere hier toegevoegde song is een audiovideo van het bluesrocknummer “Only A Fool” dat samen met ‘The Bluebonnets’, een meidenrockgroep uit Austin, Texas werd opgenomen.

Lees meer

Bij het horen van de eerste song “Li” uit het negen tracks tellende nieuwe album “Persevere” van de Texaanse folkrocker Robert Kuhn uit Galveston kunnen we ons al niet meer van de indruk ontdoen dat zijn sound wel erg sterk lijkt op die van de Amerikaanse indierockgroep ‘Lord Huron’ uit Los Angeles. De oorspronkelijk in Houston, Texas geboren Robert Kuhn keerde na een verblijf van tien jaar uit Nicaragua terug naar de USA waar hij zich als singer-songwriter ‘Galvezton’ laat noemen, begrijpelijkerwijze daarmee verwijzend naar de plaats van zijn afkomst in Texas. Die gelijkenis met ‘Lord Huron’ wordt nadien zelfs nog eens versterkt in het van een erg lange intro voorziene tweede ritmische nummer “Dragons” op deze zeer aangenaam beluisterbare plaat. Het had bijna helemaal voorbij kunnen geweest zijn voor Robert Kuhn nadat hij eind augustus 2019 in Colorado betrokken geraakte in een zeer zwaar ongeval dat hem een heel lange en moeilijke revalidatieperiode kostte waardoor hij zich lange tijd niet met het maken van muziek kon bezighouden. Het was pas na deze gebeurtenis dat hij besloot om niet langer onder zijn eigen naam muziek op te nemen maar zijn artiestennaam ‘Galvezton’ te gaan gebruiken en zijn songs bovendien wat meer instrumentaal te gaan aankleden door het gebruik van keyboards en synthesizers.

Lees meer

Het gebeurt niet vaak, dat een door de Lage Landen toerende artiest op het einde van zijn tour nog snel, voor hij de ferry naar huis neemt, zijn nieuwe album persoonlijk komt afleveren op het thuisadres van Rootstime. De Britse zanger/gitarist Aynsley Lister deed het n.a.v. zijn achtste hier toepasselijke album, ‘Along for the Ride’. Lister nam het album (met 13 nieuwe eigen nummers) op met producer / klankingenieur Scott Mckeon, die ook gitaar speelt op het album. ‘Along for the Ride’ verschijnt deze maand bij Straight Talkin’ Records. Aynsley Lister bouwde in de loop der jaren snel zijn reputatie op als een denderende live-artiest en een van 's werelds beste blues/rock gitaristen. Hij steunde grote artiesten als Jools Holland, John Mayall, Robert Cray, Buddy Guy, Walter Trout en ZZ Top, verkocht meer dan 100.000 platen en ontving talloze lovende kritieken. Hij won ook de “Songwriter of the Year Award” van de British Blues Awards. Op ‘Along for the Ride’ graaft Lister dieper in zijn rijke blues invloeden en, vallen zijn typische manier van verhalen vertellen en zijn vermogen om eigenwijze rocknummers te maken, nog méér op. Lister legt hier zijn hart en ziel in eigen merk, gevoed door een “all-out / amp-to-11” muzikale filosofie. “Geweldig!” zal een muziekliefhebber durven te stellen.

Lees meer

Op 16-jarige leeftijd startte de Canadees Steve Hill als gitarist zijn muzikale loopbaan en als hij 20 was, trad hij jaarlijks al meer dan 200 keer op. In 1997 debuteerde hij met een titelloos album, dat door de lezers van Vancouver’s Real Blues Magazine gekozen werd als “Best Canadian Debut Recording”. Steve Hill zelf, werd door dezelfde lezers tot “Best Young Blues Guitar Player in North America” uitgeroepen. In 1997/1998 toerde hij door Canada, Frankrijk en België en in 1999 verscheen er al een tweede studio album, ‘Call It What You Will’. Hierna trad Hill op samen met o.a. Ray Charles, B.B. King, Jimmie Vaughan, Buddy Guy en Johnny Lang. Tijdens de Toronto’s Maple Blues Awards in 1999 ontving hij de “Electric Act of the Year” award en won het tweede album een Juno Nomination als “Blues Album of the Year”. In 2012, vijftien jaren na zijn eerste album, besluit Hill als one-man band verder te gaan en gaat hij met ‘Solo Recordings Volume 1’ terug naar de blues. Hill bewijst op het album dat hij bij de beste gitaristen uit Noord Amerika behoort en dat hij de betere singer-songwriter is. Na ‘Volume 1’ volgt in 2013 de ep ‘Solo Recordings Volume 1 ½’, in 2014 ‘Solo Recordings Volume 2’ en in 2016 -het logische vervolg- ‘Solo Recordings Volume 3’. Met zijn veertiende album, ‘Dear Illusion’ -merk op, het is een bijzondere release!- viert Dave Hill zijn 25-jarig bestaan als muzikant/singer-songwriter. We kennen de multi-instrumentalist de afgelopen tien jaar als one-man band, maar op zijn nieuwe album doet hij het samen met een blazerssectie, The Devil Horns én 7-voudig “UK Blues Awards Drummer of the Year”, Wayne Proctor ( A.A. Williams, Oli Brown, King King, Ben Poole). Proctor heeft ook het album, dat in 2020 door Corona niet kon uitkomen, gemixt en gemasterd.

Lees meer

Zanger en gitarist Umberto Porcaro werd geboren in Palermo, de hoofdstad van de autonome regio Sicilië. In zijn thuisland Italië, wordt hij al jaren beschouwd als een groot blues talent, maar ook buiten de grenzen wordt hij erg gewaardeerd. Met zijn éérste band The Rollercoaster nam hij in 2002 het album ‘You Belong to Me’ op. In 2005 debuteerde hij solo met ‘Burn the Day Away’ en trok hij tijdelijk naar de VS, waar hij in de regio tussen Los Angeles en San Francisco dicht bij de “groten” verbleef. Hij trad er o.a. op met Kim Wilson, Kid Ramos, Junior Watson, Mark Hummel en RJ Mischo. Daar kon hij zijn persoonlijke stijl verder ontwikkelen en verfijnen. Met zijn nieuwe band nam hij ‘Pleasure Is My Business’ (2013) op. The Shuffle Kings zijn op bas, Luca “Loppo” Tonani en op drums, Lele Zamperini. ‘Pleasure Is My Business’ was het eerste album van een geplande trilogie, die nog later zou uitgebracht worden. Umberto Porcaro bracht recent ‘Take Me Home’ uit omdat (ik citeer) “het voor mij echt een terugkeer naar huis betekent, de blues is en zal altijd mijn thuis zijn. In dit album wilde ik mijn vreugde, mijn pijn, mijn wonden fotograferen. Wie ik nu ben, is te danken aan alle ervaringen die ik heb opgedaan en de littekens die ik met me meedraag…”.

Lees meer

Wie wil er kennis maken met een comité van gieren? Ga dan op internet op zoek naar Committee of Vultures, een 30-koppig muzikaal gezelschap uit Branchburg (New Jersey) rond Robert Van Kull en multi-instrumentalist en songwriter Benny Harrison, dat “diep graaft in de wortels van hun gedeelde muzikale erfgoed en terugkeert met rijkdom, wijsheid en groove…”. Verwacht je bij dit groot aantal niet aan een losgelaten en ongecontroleerd gezelschap dat muzikaal maar wat aanmoddert, integendeel, het omgekeerde is hier waar. C.O.V. maakt gebruik van een eclectische mix van genres, die het volledige spectrum van rootsmuziek omvat, variërend van rock and roll, blues, soul en swamp boogie tot Americana, alt-country en gospel. Dit allemaal onder het gemeenschappelijke motto: "Serve the Music" en, om de mystieke tradities van "The Jersey Delta" te eren. Het comité neemt al sinds 2012 onafgebroken op en vergaarde zo een collectie van van opnames met meer dan 30 muzikanten en vocalisten, die de band een steeds veranderend geluid geven. Hun, door Benny Harrison & Bob Zaleski geproduceerde, album kreeg de titel ‘Everybody Wants Me’.

Lees meer

Het gebeurt niet vaak, dat een door de Lage Landen toerende artiest op het einde van zijn tour nog snel, voor hij de ferry naar huis neemt, zijn nieuwe album persoonlijk komt afleveren op het thuisadres van Rootstime. De Britse zanger/gitarist Aynsley Lister deed het n.a.v. zijn achtste hier toepasselijke album, ‘Along for the Ride’. Lister nam het album (met 13 nieuwe eigen nummers) op met producer / klankingenieur Scott Mckeon, die ook gitaar speelt op het album. ‘Along for the Ride’ verschijnt deze maand bij Straight Talkin’ Records. Aynsley Lister bouwde in de loop der jaren snel zijn reputatie op als een denderende live-artiest en een van 's werelds beste blues/rock gitaristen. Hij steunde grote artiesten als Jools Holland, John Mayall, Robert Cray, Buddy Guy, Walter Trout en ZZ Top, verkocht meer dan 100.000 platen en ontving talloze lovende kritieken. Hij won ook de “Songwriter of the Year Award” van de British Blues Awards. Op ‘Along for the Ride’ graaft Lister dieper in zijn rijke blues invloeden en, vallen zijn typische manier van verhalen vertellen en zijn vermogen om eigenwijze rocknummers te maken, nog méér op. Lister legt hier zijn hart en ziel in eigen merk, gevoed door een “all-out / amp-to-11” muzikale filosofie. “Geweldig!” zal een muziekliefhebber durven te stellen.

Lees meer

Johnny Rawls richtte rond de eeuwwisseling zijn eigen Deep South Soul label op, maar bracht ook in 2005 bij Catfood Records het album ‘No Boundaries’ uit. Zijn 2006-album ‘Heart & Soul’ werd genomineerd met een Blues Music Award als “Best Soul Blues Album of the Year” en hijzelf werd genomineerd in de West Coast Blues Hall of Fame als “Best Vocalist”. Rawls kreeg net als Little Milton en Tyrone Davis in Hattiesburg een Blues Trail Marker (een markeerpaal langs de Mississippi Blues route). Zijn 2009-album ‘Ace of Spades’, een tribute aan zijn mentor O. V. Wright, was zijn eerste album dat een Blues Music Award als “Best Soul Blues Album of the Year” kreeg. ‘Memphis Still Got Soul’ (2011) werd in 2012 genomineerd als “Blues Music Award Soul Album of the Year”, de titelsong als “Song of the Year” en Rawls zelf, als “Male Soul Artist of the Year”. Op zijn album ‘Remembering O.V.’ was Otis Clay “special guest”. Het album werd in 2014 genomineerd als “Soul Album of the Year” en Rawls opnieuw als “Male Soul Artist of the Year” (zijn 11de en 12de BMA-nominaties!). ‘I’m Still Around’ (2018), de opvolger van ‘Waiting for the Train’ (2017) en ‘Tiger in a Cage’ (2016) en ‘I Miss Otis Clay (2019), werden uitgebracht bij Third Street Cigar Records. Ook het album ‘Where Have All the Soul Men Gone’ (2020) werd uitgegeven in de 20N, 3rd St, Waterville, Ohio. Johnny Rawls zat niet stil, want ‘Going Back to Mississippi’ is al de naam van zijn nieuwe release, die hij opnam met de Özdemir familie en The Watervolle Horns

Lees meer

Chris Canas schreef op zijn vijftiende zijn eerste nummers en in 2002 debuteerde hij met ‘Shades of Blue’. Met twee nummers uit zijn debuut album (die hij nu nog altijd speelt) won hij de Ann Arbor Talent Show. Chris kwam in contact met Thornetta Davis en werd op 18-jarige leeftijd onder haar hoede genomen. Ze opende zijn ogen voor de rijke Detroit Music-scene en stelde hem bloot aan talloze professionele muzikanten. In 2003 vormde Canas de Chris Canas Hyper Dynamic Blues Revolution band, die later werd ingekort tot The Chris Canas Blues Revolution, die nog eens verkort werd tot The C2BR en uiteindelijk de Chris Canas Band werd. In 2007 won de CCB hun eerste Blues Challenge, tijdens de West Michigan Blues Society's Challenge. Ze wonnen ook de Kalamazoo Valley Blues Association Challenge in 2010, de Detroit Blues Society-uitdaging in 2012 en 2014. Uiteindelijk bereikten ze de top van de berg in 2020 bij de IBC om een elite Blues Challenge-finalist te worden. Chris Canas heeft ondertussen al acht albums uitgebracht. Zijn laatste officiële album was ‘Would You Mind?’ (2020) en de opvolger kreeg de naam ‘Detroit’. Het is een eerbetoon aan de rijke muziek geschiedenis van de grootste stad van Michigan aan de gelijknamige rivier, waar blues als muziek erg belangrijk is. De nummers werden opgenomen in de Bigfoot Studios in Waterville (OH), eigendom van Grammy-genomineerde opnametechnicus Travis Geiman. ‘Detroit’ is een muzikale achtbaanrit van emotie en veelzijdigheid. De smaak, stijl en emoties van Chris vloeien naadloos voort uit blues/rock, swamp blues, juke joint blues, soul-infused blues, blues ballads en funky Blues. De band waarin Chris de lead zingt en gitaar speelt (plus af en toe bas) zijn verder Derek “DC” Washington op bas en Marc Anthony Guillory op drums.

Lees meer

B. Christopher was als tv-componist en studiomuzikanten een drukbezet man. Zijn muziek is al duizenden keer in tv-shows gebruikt en zelf tourde hij 20 jaar lang door N-Amerika. Tijdens een ingelaste “pauze” in 2002 werd hij gecontacteerd door de muziekregisseur van ABC's "All My Children", die op zoek was naar blues muziek. Dit was de onvermijdelijke volgende stap in zijn carrière. De tv-blues sessies waren de aanleiding voor o.a. ‘Two Rivers Back’ (2019), het solo album dat Christopher opnam met een all star band. Met een aangeboren gevoel voor melodie zal zijn muzikale aanbod zeker de meest veeleisende behagen. Dankzij deze kwaliteiten werkte al samen met de “grootsten” in de branche als Nathan East, Anton Fig, Gerald Albright, Shawn Pelton, Michael Powers, Andy Snitzer, Stu Hamm, Kenny Aronoff, Bruce Katz en Jerry Portno. Dit maakte hem tot een uitstekende gereputeerde studiomuzikant, waar zijn werk altijd veel gevraagd is geweest. Recent verscheen ‘Snapshots from the Second Floor’. Het is een uitstekend album in alle opzichte met muzikale referenties en overeenkomsten van legendarische gitaristen als Mick Bloomfield of Roy Buchanan. Het hoge kwaliteitsniveau werd tijdens de opnames gegarandeerd door de steun van een groep foutloze muzikanten als EJ "Moose" Boles op zang (een zanger met een indrukwekkende stem vol nuances), Studebaker John op mondharmonica, bassisten Nick Douglas en Eric Collier en drummer Anton Fig.

Lees meer

Fish Eyed Blues, op die naam kwamen gitarist en leider Jeff Bavaro en zanger Paul Iannizzotto toen ze in 2018 in Middletown Township in New Jersey aan hun blues/rock project begonnen. FEBlues mixt eigenzinnig traditionele en hedendaagse blues met rock en versmelt zo de geest en de ziel van de blues, met de energie van rock and roll, met respect voor de artiesten die alles bedachten. Hun origineel materiaal vindt zijn inspiratie in de blues tradities, verreikt met een eigentijdse vibe en feel. Fish Eyed Blues, een actief lid van de Jersey Shore Jazz & Blues Foundation, gooide dit jaar al twee albums op de markt. De pandemie hield beiden inderdaad niet tegen, want in mei verscheen bij Jersey Shore Records, ‘Nothing Personal’ en een maand eerder ‘It’s Not You… It’s Me’

Lees meer

GA-20 (een trio dat uitgeklede Chicago blues uit de jaren '50/'60-stijl speelt met veel vervorming en zonder bas): hoe alles begon? In Boston, Massachusetts, besloten twee vrienden t.t.z. Pat Faherty en Matthew Stubb -ze deelden een enorme liefde voor traditionele blues, r&b en r‘n’r uit de late jaren ‘50 en vroege jaren ’60 en voor legendarische artiesten als Lazy Lester, J.B. Lenoir, Earl Hooker, Buddy Guy, Otis Rush en Junior Wells...- in het najaar van 2017 om een bluesband op te richten. Gitarist Stubbs speelde in de band van harmonica blues master Charlie Musselwhite en met zijn eigen Psych/Rock groep The Antiguas. Aanvankelijk speelden beiden met verschillende drummers en verschillende andere muzikanten, waaronder harmonicaspeler Matt Prozialeck en drummer Chris Anzelone (Roomful of Blues), die later op hun debuutalbum ‘Lonely Soul’ (2019) drumt. Begin 2018 kozen ze voor de naam GA-20, verwijzend naar de bijna iconische versterker die door Gibson tussen 1950 en 1961 geproduceerd werd. Ongeveer een jaar na hun oprichting sloten ze een deal af met Karma Chief Records. ‘Crackdown’, is opnieuw een album met de signature elementen van GA-20: twee gitaren + drums én GO… voor een portie uitgeklede elektrische blues, die de meesters in leven houdt in deze met veel hightech opgef*ckte wereld.

Lees meer

De Nederlandse groep ‘Tip Jar’ is het muzikale liefdeskind van singer-songwriter en toetsenist Bart de Win (piano, orgel, keyboards en accordeon) en zijn zingende partner Arianne Knegt uit het Noord-Brabantse Nuenen. Hun gehanteerde muziekgenre varieert tussen folk, country en Americana en ze hebben hun muzikale lot voor een deel verbonden aan de Amerikaanse folk- en countrytroubadour Walt Wilkins uit Austin, Texas die op heel wat van hun platen meezingt en meespeelt op gitaar, toch als hij en zijn vrouwtje Tina in hun tweede thuishaven in Nederland vertoeven. Zelf heeft Walt Wilkins een tiental soloplaten op zijn conto staan en ook vier albums met de groep ‘The Mighty Mystiqueros’ waar hij de leadzang voor zijn rekening neemt en waar Bart de Win ook in meespeelt als de band in Europa concerteert. Omdat de liefde veelvuldig aanwezig is tussen Bart de Win en Arianne Knegt gaan hun liedjes vaak over het amoureuze thema. Sinds 2014 volgen wij met grote belangstelling de verwezenlijkingen van ‘Tip Jar’ op hun platen die wij haast altijd van een enthousiaste recensie hebben voorzien. Begin vorig jaar hebben wij hier hun laatste plaat “One Lifetime” nog stevig onder de loep genomen en nu gaan we dit even kritisch doen met hun begin december op de markt komende zesde studioplaat “Songs About Love And Life On The Hippie Side Of Country”, een titel die eigenlijk al goed samenvat wat voor liedjes we in de twaalf songs op het album we mogen verwachten.

Lees meer

‘The Miners’ is de groepsnaam van een reeds in 2007 opgerichte kwartet Amerikaanse alt.countrymuzikanten uit Philadelphia, Pennsylvania. Ze debuteerden op plaat in 2012 met een zes songs tellende EP “Miners’ Rebellion” maar het duurde daarna tien jaar vooraleer ze met het tien tracks tellende album “Megunticook” opnieuw op de platenmarkt opdoken. De samenstelling van deze band wordt gevormd door leadzanger, akoestisch en elektrisch gitarist, banjospeler en songschrijver en producer Keith Marlowe, bassist Gregg Hiestand, drummer en backing vocalist Vaughn Shinkus en pedal steelgitarist Brian Herder die ook op slidegitaar, dobro en contrabas speelt op één nummer. De twee eerste tracks van dit album hebben we in de bijgevoegde video’s ter kennismaking met ‘The Miners’ meegegeven. Eerst hoort u op de audiovideo het openingsnummer en eerste single “Without You”, een liefdesliedje van Keith Marlowe voor zijn vrouw die een harde strijd tegen borstkanker wist te winnen. Daarna krijgt u de officiële video te zien van hun tweede single “Leaving For Ohio”.

Lees meer

Zanger, gitarist en keyboardsspeler Olov Lundberg, bassist Markus Wikman, gitarist Mikael Hänström en drummer Henrik Nilsson vormen samen de Zweedse underground-groep ‘Mönster’ uit Uppsala. Hun repertoire bestaat uit dromerige folk-, pop- en rockmuziek die beïnvloed werd door de sound van diverse klassieke Britse bands. ‘Mönster’ heeft recent een debuutalbum opgenomen dat nu op de platenmarkt terechtkomt onder de titel “Life Science”. Ze brengen daarop tien nummers die in totaal goed zijn voor drie kwartier mooie muziek. Op de bijgaande audiovideo’s laten we ter staving van deze bewering twee tracks horen uit dit album met eerst de song “Save Me” gevolgd door “When Winds Bent The Grass”.

Lees meer

Sinds 2017 brengt de Zweedse zangeres en songschrijfster Johanna Lillvik uit Borås haar songs uit op plaat, eerst nog op een titelloze EP en daarna in 2020 op haar eerste volwaardige debuutplaat “Blues Escape”. Zij studeerde eerst Scandinavische folkmuziek en ging daarna als artieste werken voor het beroemde ‘Cirque Du Soleil’ tot ze vijf jaar geleden besloot om zich volledig toe te gaan leggen op de ontwikkeling van een eigen muzikale solocarrière. De internationale doorbraak zou er nu moeten komen dankzij de release van haar derde plaat “The Love Hate Syndrome” met twaalf eigen composities in het Engels over liefde, gevoelens, emoties en passie. Voorafgaand aan de release van dit album werden er al drie singles uit getrokken met de twee nummers die u op de video’s kunt beluisteren: “Hydra” en “Mothers Blues” en de recent uitgebrachte jazzy single “Wolves”. Haar sound omschrijven is niet zo eenvoudig omdat ze klassieke instrumenten als piano en blazers combineert met rockmuziek gespeeld op gitaren, basgitaar en drums. Vocaal en muzikaal doet haar werk ons denken aan andere vrouwelijke artiesten als Kate Bush en Regina Spektor.

Lees meer

Sinds meer dan 30 jaar schrijft de Amerikaanse folk- en countryzanger Dan Navarro uit Venice, Californië nummers voor andere artiesten in beide muziekgenres waaronder Jackson Browne, Dave Edmunds, Dionne Warwick, Pat Benatar en ‘The Bangles’. In de lente van 2019 bracht hij echter zijn eerste soloalbum “Shed My Skin” met acht eigen liedjes en vier coversongs uit. In de opnamestudio hadden toen meerdere legendarische instrumentalisten uit Californië daarvoor een bijdrage afgeleverd. Die muzikanten met o.a. de gitaristen Doug Pettibone, Steve Postell en Brian Whelan en pianisten Peter Adams, Phil Parlapiano en Carlos Murguía op Hammond B3-orgel waren ook nu weer van de partij bij de opname van “Horizon Line”. Dat is de nieuwe plaat van Dan Navarro die in de ‘Plyrz Studios’ in Santa Clarita, Californië door de van zijn werk bij o.a. Tom Petty, ‘Wilco’ en Neal Casal gekende Jim Scott werd geproducet.Op dit album staan deze keer tien eigen composities van Dan Navarro met songs die hij vaak met co-componisten heeft geschreven, naast vier nummers waarvoor hijzelf zowel de teksten als de muziek heeft gecomponeerd.

Lees meer

Misschien heeft u in het verleden wel al eens gehoord van de Nieuw-Zeelandse muzikant Paul Gurney uit Auckland. Hij is gedurende vele jaren leadzanger en gitarist bij de Americana-, countryblues- en rootsmuziek spelende formatie ‘The DeSotos’ waarvan ik begin 2009 het schitterende debuutalbum “Cross Your Heart” met 13 rock-, country- en bluesliedjes voor ‘Rootstime’ mocht recenseren. In 2011 bracht hij samen met bassist Stuart McIntyre, toetsenist Ron Stevens en drummer Bryan Harris een tweede ‘The DeSotos’-album uit met “Your Highway For Tonight” maar daarna opteerde Paul Gurney voor het ontwikkelen van een solocarrière naast het groepswerk. In 2017 bracht de singer-songwriter met die prachtige stem zijn eerste soloplaat uit die “Shadow Of Love” als titel kreeg. Pas vijf jaartjes later komt hij nu op de proppen met een volwaardige opvolger voor dat album met de elf nieuwe nummers tellende plaat “Blue Horizon”. In die nummers blijft Paul Gurney trouw aan zijn geliefde muziekstijlen Americana en countryblues die af en toe tot een zachtjes rockende sound leiden. In de songteksten behandelt hij diverse thema’s die werden opgepikt uit zijn persoonlijke leven: twijfels, inwendige strubbelingen en de turbulente tijden van de laatste jaren maar ook het oprechte geloof dat ons een betere toekomst te wachten zal staan.

Lees meer

De Amerikaanse folkzangeres en songschrijfster Diane Patterson werd geboren in San Diego en groeide op in Red Bluff, een klein dorpje in Noord-Californië. Zoals vele Amerikanen plegen te doen verhuisde ze tijdens haar leven enkele keren waardoor ze o.a. woonde in Santa Cruz en Mendocino. Sinds enkele jaren verblijft ze in New Orleans, waar ze de buurvrouw werd van haar idool en muzikale voorbeeld: folkzangeres Ani DiFranco. Haar muzikale specialisatie gaat trouwens eenzelfde richting uit als die van DiFranco, zoals blijkt uit de meerdere albums die ze sinds de start van haar carrière heeft opgenomen. Daar komt nu een zesde soloplaat bij in de vorm van de tien tracks tellende plaat “Satchel Of Songs” die in de USA reeds in maart van dit jaar op de markt kwam en nu internationaal wordt gelanceerd. Diane Patterson heeft altijd veel belangstelling en succes gehad in de Scandinavische landen Zweden en Denemarken en ook in Duitsland waar ze regelmatig op tournee gaat om haar songs en platen te promoten. In haar liedjes vertelt ze als geëngageerde activiste vaak sociaal en politiek geïnspireerde verhalen en dat is ook het geval in enkele songs op “Satchel Of Songs”.

Lees meer

De Amerikaanse staat Texas is al sinds jaar en dag hofleverancier van uitstekende muzikanten die vaak vooral actief zijn in het folk-, country- en Americana-genre. Zo krijgen we nu zangeres en songschrijfster Courtney Hale Revia uit Seven Oaks in Polk County in het zuidoosten van Texas op een gouden schaaltje aangeboden. In het dagelijkse leven is ze actief als lerares maar ze is tegelijkertijd een liefhebbende dochter, moeder en echtgenote. Zij debuteerde in 2015 op plaat met haar album “Simple Things” en kwam drie jaar later in 2018 met een opvolger in de vorm van de plaat “Tattered”. Voor de release van haar derde studioalbum “Growing Pains” wachtte ze deze keer vier jaar tot midden oktober 2022. Deze nieuwe plaat draagt ze op aan haar vader James T. Hale die vorig jaar op 25 juli 2021 aan Covid-19 overleed. Ook hij was actief als singer-songwriter en ze eert hem op “Growing Pains” door het door hem in 1989 gecomponeerde liedje “Bloom Where You Are” live te zingen in de ‘7 Oaks Event Garden’.

Lees meer

Steve McNaughton is een Australische singer-songwriter uit Sydney die met de plaat “Journeyman” aan zijn vierde soloalbum toegekomen is. Het is de opvolger van het in de lente van 2017 op de markt verschenen album “Eagles Aloft” dat we toen ook al op deze pagina’s hebben besproken. Daarvoor bracht hij ook nog zijn debuutplaat “Hardly Soft Rock” uit in 1999 gevolgd door “Storm Chaser” in 2009. Op “Journeyman” brengt Steve McNaughton veertien nummers die hij op één na allemaal zelf van teksten en muziek heeft voorzien. Enkel de traditional “Skye Boat Song” is een Schots volksliedje dat hij tussen zijn eigen nummers heeft geplaatst. Die song werd in het verleden in 1976 ook al gecoverd door Nana Mouskouri en in 1986 door Des O’Connor & Roger Whittaker. Het nummer is in 2014 ook nog opgedoken op de soundtrack van de populaire historische drama-televisieserie ‘Outlander’. De muziek bij de songs op “Journeyman” werd in twee Nieuw-Zeelandse opnamestudio’s ingespeeld door een tiental instrumentalisten waaronder album co-producer Rod Motbey die meespeelt op gitaren, basgitaar, keyboards en banjo.

Lees meer

Tomislav “Little Pigeon” Goluban is een zanger en muzikant uit Zagorje Hrvatsko, een historisch-geografisch gebied in de Republiek Kroatië, ten noorden van de hoofdstad Zagreb. Goluban is op de éérste plaats en al sinds 1997 een blues harpist en bracht ondertussen al 14 studio albums uit. Zijn inspiratie zoekt hij o.a. bij Sonny Terry, Slim Harpo, Paul Butterfield, Gary Primich en Kim Wilson. Naast artiest is Goluban ook een internationaal toerende blues zanger, leider van zijn eigen band, blues pedagoog, radio-dj en festivalorganisator. Zijn discografie onthult diverse stijlen, waaronder Delta, country en Chicago blues, zydeco, rock 'n' roll en wereldmuziek. Goluban’s unieke benadering van de blues leverde hem al vijf Porin en drie Musicians Union awards op, de meest prestigieuze nationale muziekprijzen van Kroatië. Voor Tomislav Goluban is ’20 Years on the Road’, zijn veertiende studioalbum, een carrièremijlpaal: de herdenking van de 20ste verjaardag van zijn eerste soloconcert, dat op 16/12/2001 in zijn Kroatische geboorteplaats plaats vond. Alle 14 nummers werden live opgenomen in de studio met drie verschillende sets muzikanten, in Kroatië en Oostenrijk. Gastvocalisten, voornamelijk uit de Blue Heart / Nola Blue / Blind Raccoon-familie) droegen bij aan bijna alle nummers.

Lees meer

Billy Hector -hij noemt zichzelf “muzikant van de werkman”- is een blues gitarist en singer-songwriter uit Orange in de staat New Jersey (in de Mid-Atlantische en Noordoostelijke regio’s van de VS). Nadat hij tijdens de Ed Sullivan Show voor het eerst The Beatles zag, veranderde voor hem de wereld. Later werd hij aangetrokken door de blues. Hector kreeg zijn eerste gitaar lessen als hij negen is en gaat later jazz gitaar en muziekgeschiedenis studeren aan de William Patterson universiteit. Eerder speelde Hector in blues bands en trad hij op in kleine clubs. In de voorbije twintig jaren, nam Hector zo’n zeventien albums op. Zijn gitaarstijl is een combinatie van Jersey Shore blues, funk en R&R. Hector is ondertussen al vijf decennia muzikant. Hij heeft in verschillende formaties gespeeld en heeft ook getoerd als gitarist van o.a. Hubert Sumlin en Joe Louis Walker. Na midden jaren tachtig eerst met een vijfkoppige blues/rock band The fairlanes te hebben opgetreden, besloot hij in 1993 door te gaan als trio onder de naam The Billy Hector Band (met naast Billy op gitaar en zang, Sim Cain op drums & Tim Tindall op bas). Zijn reguliere bandleden zijn Timmy Tindall op bas en Dan Hickey op drums. Met ‘Rock Night in Jersey’ brengt Billy Hector (als opvolger van ‘In These Times’, 2019) zijn veertiende studio album bij het Ghetto Surf Music label uit.

Lees meer