'COOKIN' at GREASELAND' (2024) is QUIQUE GÓMEZ’ persoonlijke hommage aan de frontman van THE NIGHT CATS, wijlen blues gitarist CHARLES “LITTLE CHARLIE” BATY (°1953†2020) en het gevolg van een “gelukkige” ontmoeting met Baty tijdens een toer in Californië, wanneer Charlie zich bij Quique voegde voor een paar shows. Tijdens hun treffen in de heilige hallen van Greaseland Studios van Kid Andersen in San Jose (CA) verweefde Quique's emotionele zang en meesterlijke mondharmonicavaardigheden zich naadloos met Baty's legendarische gitaarwerk, dat altijd The Night Cats typeerde en ontstond er een geluid, dat net zo rijk aan textuur als emotie was. Met Kid Andersen aan het roer was de productie ronduit onberispelijk, waarbij elke nuance van emotie met verbluffende helderheid werd vastgelegd. Gomez schreef een aantal originele nummers. Speciale gasten/toetsenisten als Robert Wells en Jim Pugh droegen naast Kid Andersen (bas, pedal steel gitaar) & Alex Pettersen (drums) ook bij aan dit fantastische album. Wat het meest aan 'COOKIN' at GREASELAND' opvalt, is het tastbare gevoel van kameraadschap, die bij elke noot doordringt. De chemie tussen Gomez en Baty is onmiskenbaar. Hun muzikale dialoog ontvouwt zich met een organisch gemak, dat er alleen kan zijn door de jaren van gedeelde passie en toewijding.

Gitarist, zanger en auteur ANDREA “CEK” FRANCESCHETTI is al van in zijn jeugd met blues bezig. Ook als advocaat blijft hij nog steeds een blues man. In 2002 vormde hij met Paolo & Marco Xeres de band CEK OUT. Ze namen twee albums op: ‘Broken and Hungry’ (2003) en ‘I Just Don’t Know’ (2005). Het succes van deze albums leidde ertoe dat ze op talloze blues festivals speelden en het podium deelden met veel artiesten uit de Italiaanse en internationale blues scene. Ze openden zo voor Treves Blues Band, Dr John, Kenny Neal, John Mooney, Eric Sardinas, Alvin Youngblood Hart, Nine Below Zero en nog veel meer. Van 2004 tot 2007 trad Cek samen op met Louisiana Red (°1932†2012). Van 2008 tot 2014 vormde hij met Pietro Maria Tisi & Carlo Poddighe, CEK DELUXE. Deluxe bracht 2 albums uit: ‘Hanging Bags’ (2008) en ‘Royal Rumble’ (2011).  In 2009 won Cek de Italiaanse Blues Challenge en verdedigde hij zijn land in Memphis. Andrea bracht al meerdere albums onder zijn eigen naam uit. In 2014 bracht hij als one man band ‘One Man Stand’ uit met mondharmonica en bas trom. In 2018 bracht hij het album ‘Blues Tricks’ uit met originele nummers en enkele herinterpretaties van blues klassiekers. In 2021 verscheen bij Slang Record, ‘Sarneghera Stomp

JUNGLE JIM SMITH is van Down Under en doet het graag alleen op een podium, gewapend met een 3-snarige sigarenkistgitaar of vertrouwde 6-snarige gitaar en een voetdrum. JJS is een one-man-blues band met een groot R’n’R-hart, een rauwe crooner, die zijn geëlektrificeerde mix van swamp en Hillbilly Blues overgoten met een vleugje rockabilly, onversaagd de wereld in pompt, waardoor een volledig uniek bandgeluid ontstaat. JJS’ debuutalbum, 'Electric Boogieland' (2023), dat met veel enthousiasme werd ontvangen, kreeg als opvolger ‘THIS IS GHOST COUNTRY’ (2024). Klaar voor zijn STOMPIN' SWAMP BLOOZE? Het eerste van de allemaal originele nummers kreeg de toepasselijke, wat verwerpelijke titel, “Dead and Whiskey”. Het maakt met zijn vervormde gitaarklank en dreunende percussie al meteen duidelijk, hoe rauw en krachtig Jungle Jim Smith wil klinken en wat je nog mag verwachten. “Lucky Me”, met zijn niet te stoppen groove,is de perfecte aansluiter en “Long Gone” de gewenste “ontwaking”. “Holy Roll Me” lijkt met een lange slide even de rust te brengen, tot Jim zijn helletocht inzet.

STEFAN HILLESHEIM, zijn naam verraadt het, is van origine een Duitse muzikant die op 27-jarige leeftijd naar Los Angeles (CA) verhuisde. Hij was in 2015 de "Most Improved Student" van het Musicians Institute (GIT) en speelde in gerenommeerde gospelkerken en op livemuzieklocaties in het hele land. Zijn kenmerkende gitaarklank en ritmegitaarvaardigheden maakten van hem snel een veelgevraagde sessiemuzikant. Stefan trad op / stond in de studio met veel bekende artiesten. In 2022 verhuisde Stefan naar Chicago om zijn liefde voor de blues na te jagen. De blues gemeenschap van Chicago verwelkomde Stefan met open armen. Zijn belangrijkste muzikale invloeden zijn Elmore James, Howlin' Wolf en Albert King. Stefan is momenteel de frontman en zanger/gitarist van zijn eigen band, waarvan ook drummer Dionte McMusick en bassist Darryl Wright deel uitmaken. Toetsenist van dienst is Sumito "Ariyo" Ariyoshi (piano). Met hen nam hij zijn meest recente album op. Het is een live album, opgenomen op een iconische plaats, ‘LIVE @ ROSA’s LOUNGE’ met op de setlist enkel originele nummers. Het is de eertse release op STELLA BLUE MUSIC, het platenlabel en de muziekdistributie van Stefan en zijn vrouw Shade, waarmee ze in 2024 startten. Hun hond Stella was zo aardig om als bedrijfslogo te "modelleren".

U heeft wellicht nog niet gehoord van zangeres en songschrijfster Maya De Vitry, maar toch is zij geen volledig nieuwe naam in de muziekwereld want vooraleer ze aan een solocarrière begon maakte ze deel uit van het rootstrio ‘The Stray Birds’. Deze uit Lancaster, Pennsylvania afkomstige singer-songwriter woont en werkt nu vanuit Nashville, Tennessee en ze is ook een multi-instrumentaliste en producer, iets wat ze nu ook heeft gedaan voor haar nieuwste album als soloartieste. Ze debuteerde solo in 2019 met het album “Adaptations” dat één jaartje later werd opgevolgd door de plaat “How To Break A Fall”. Begin 2022 zorgde ze voor een derde soloplaat met als titel “Violet Light” en in oktober 2023 verscheen er ook nog een vijf songs tellende EP “Infinite” van Maya De Vitry op de platenmarkt. Titel van haar vierde volwaardige soloalbum is ”The Only Moment” waarop ze tien eigen composities heeft samengebracht met drie nummers die ze via een samenwerking met co-componisten heeft gecreëerd. Die songs zijn het samen met Phoebe Hunt geschreven liedje “Nothing Else Matters” (niet de song van ‘Metallica’), “Odds Of Getting Even” dat ze samen componeerde met Caitlin Canty en de ballad “Burning Building” die tot stand is gekomen na een duo-componeeroefening met Oliver Wood. Het album werd opgenomen in de ‘Phantom Studios’ in Gallatin, Tennessee met de hulp van vijf muzikanten, zijnde gitarist Anthony Da Costa, keyboardsspeler Alex Wilder, bassist Ethan Jodziewicz en drummer Dominic Billett. Daarenboven zorgt de net reeds vermelde zangeres Phoebe Hunt voor de mooie harmony vocals op alle songs, met uitzondering van het enkel door akoestische gitaar en piano begeleide prachtige nummer “Watching The Whole Sky Change” dat u hieronder op de eerste video in een live-uitvoering kunt beluisteren.

‘Boulder Fields’ is het alter-ego van de Schotse folk- en Americana-liedjes brengende muzikant Cam Fraser uit Edinburgh. Rond die naam heeft hij nu ook een muzikaal project opgestart samen met de fine fleur van de Schotse folkmuzikanten. Het resultaat daarvan is het elf liedjes tellende eerste volwaardige album “With All The Other Ghosts”. In november 2022 had ‘Boulder Fields’ zich al een keertje voor het eerst getoond met een vijf songs tellende EP die “Falkirk Attic Demos” als titel kreeg en die werd opgenomen met violiste Amy Geddes en mandoline- en banjospeler Iain MacLeod. Cam Fraser was voordien enkel als muzikant actief geweest in alt.rock, indie rock en zelfs punkgroepen zoals ‘The Cateran’ en ‘Borrowed Books’, maar zijn liefde voor het brengen van folk- en Americanaliedjes kwam toch bovendrijven toen hij aan een solocarrière wou beginnen. Voor “With All The Other Ghosts” schreef hij teksten en muziek voor de elf songs op de plaat en bij de opname ervan liet hij zich begeleiden door Aly Barr op contrabas en piano, Suzy Cargill op mandoline, drums en percussie, Richie Werner op orgel en Jamie Watdon op akoestische gitaar, het instrument dat Cam Fraser zelf ook haast altijd bespeelt. Richie Werner was daarnaast ook actief als de producer van de plaat in zijn ‘B&B Studios’.

In oktober 2021 maakten we bij Rootstime kennis met de in Zuid-Californië wonende countryzanger en songschrijver Jerry Zinn via het toenmalige album “Heartache, Hangovers & Honky Tonks” van zijn groep en alter-ego ‘West Of Texas’. De daarvoor gehanteerde honkytonk- en countrysound klonk ons toen al meteen als traditioneel en nostalgisch ouderwets in de oren, complexloos en recht-voor-de-raap-muziek waar we ‘instant’-blij van werden. Die mix van honkytonk, countryrock en tearjerker-ballads krijgen we nu opnieuw aangeboden in de opvolger van dat album uit 2021 want ‘West Of Texas’ lanceert met veel plezier hun nieuwe plaat “Hot Motel Nights”. Voor de opname van de tien nieuwe nummers op dat album trok Jerry Zinn met een aantal muzikale vrienden naar de in Los Angeles gestationeerde ‘The Den’-studio van multitalent Ted Russell Kamp die ook als co-producer van de plaat zou gaan optreden. Multi-instrumentalist Jeremy Long was opnieuw van de partij op leadgitaar, pedal steel, piano, accordeon,tenorsaxofoon, glockenspiel en timpani (pauken), Phill Glenn speelde op viool en andere strijkinstrumenten, Ryan Posner speelde op basgitaar en Kevin Brown op drums. Verder waren er ook nog gastbijdragen op pedal steel van Caleb Melo, Muskrat Jones en Eddie Lange, terwijl James Mitchell op leadgitaar en Ted Russel Kamp op piano meespeelden op elk één nummer.

De naam ‘Massy Ferguson’ kende ik al sinds mijn kindertijd als van een immens grote tractor die door de boeren in mijn dorp gebruikt werd om hun land te bewerken. Ik heb er zelf ooit als tiener mogen mee rondrijden. Maar ‘Massy Ferguson’ is ook een Amerikaanse alt.country- en rockmuziek spelende formatie uit Seattle, Washington. Die band werd al in 2005 opgericht als een samenvoeging van leden van twee andere in Seattle gebaseerde groepen ‘Fragile Jack’ en ‘Vast Capital’ en opererend rond zanger-bassist en songschrijver Ethan Anderson en gitarist Adam Monda. De twee andere bandleden van ‘Massy Ferguson’ zijn pianist Fred Slater en drummer Dave Goedde. Voor hun nieuwste album “You Can Tell Me I’m Not What I Used To Be” wist het kwartet een topproducer te overtuigen om zich aan de opname van de elf door de band gecomponeerde liedjes te begeven. Het is namelijk de onvolprezen 52-jarige singer-songwriter Damien Jurado (ook uit Seattle) die zich van deze belangrijke taak heeft gekweten. Deze plaat is de opvolger van het in 2022 uitgebrachte zesde volwaardige album “Joe’s Meat & Grocery”. Voorafgaand aan de release van deze plaat werd de rocksong “When You’re Not Around” op single uitgebracht en we laten u graag met dat nummer kennismaken via de hieronder bijgevoegde video. “You Can Tell Me I’m Not What I Used To Be” gaat met volle overgave op de countryrocktoer en laat de twangende gitaren hun werk doen. Damien Jurado heeft zijn stempel duidelijk gedrukt op dit nieuwe album, echter zonder aan de muzikale originaliteit van ‘Massy Ferguson’ te raken..

Sean O’Brien uit Kensington, Californië mag je gerust een oude rot in het muziekvak noemen. Hij heeft net zijn twaalfde soloplaat uitgebracht onder de titel “Last Hello”. Voorafgaand aan zijn lange solocarrière die begon in 2004 met de release van debuutplaat “Too Personal” was hij in een periode van 25 jaar de frontman/leadzanger bij diverse Californische rockgroepen zoals ‘Meantime’, ‘True West’, ‘Denim TV’ en punkpopkwartet ‘The Mariettas’. Hij draait dus ondertussen al meer dan 40 jaar mee in de Amerikaanse muziekwereld. “Last Hello” is de opvolger van het begin 2024 uitgekomen elfde soloalbum “The Program Is Morally Good” en deze nieuwe plaat kwam tot stand met zijn vaste begeleidingsgroep ‘His Dirty Hands’ die bestaat uit gitarist Damon Wood, bassisten Tom Hofer en Kevin Thomas White en drummer Rick Münöz. Voor de opname van het album in diverse studio’s in Oakland, Californië nodigde Sean O’Brien ook enkele gastmuzikanten uit met Josh Jones op percussie bij de twee songs “How Do I Leave?” en “Circle The Sky” en Dave Zirbel speelt op pedal steel bij het nummer “The Wreckage” (zie live uitvoering op onderstaande video) en op lap steel bij het liedje “Hard Sell”. Opname-ingenieur Matt Boudreau en Sean O’Brien tekenden samen voor de rol van albumproducer.

Singer-songwriter Dan Raza werd al op 17-jarige leeftijd uitgekozen door zangeres Joan Armatrading om samen met haar op tournee te gaan. Ook Neil Young had het jonge talent al vroeg opgemerkt en sprak zijn lof over hem uit op zijn ‘Living With War’-website. Die belangstelling bezorgde de man met een fluwelen stem meerdere optredens in het Verenigde Koninkrijk, Amerika en de meeste Europese landen maar voor ons bleef hij een nobele onbekende tot nu toe. Hopelijk brengt de release van zijn nieuwe album “Wayfarer” daar nu verandering in. Er werd met een twintigtal instrumentalisten en backing vocalisten aan de twaalf door Dan Raza zelf gecomponeerde nummers op deze plaat gewerkt. Daar lezen we enkele bekende namen van Britse instrumentalisten zoals de geweldige Geraint Watkins die op Hammondorgel meespeelt op het nummer “Only A Stone’s Throw Away”. Ook gitarist Adam Phillips kennen we van zijn werk bij Richard Ashcroft, drummer Luke Bullen speelt al jarenlang in de band van KT Tunstall en de Amerikaanse multi-instrumentalist Josh Goforth die op vier tracks meespeelt op mandoline, viool en ritmegitaar is ook een veel gevraagde sessiemuzikant. “Wayfarer” is de derde full-cd van deze folktroubadour en volgt op zijn zes tracks tellende live-EP “Live At The Green Note” uit 2008, gevolgd door zijn titelloze debuutplaat “Dan Raza” uit 2011 en diens volwaardige opvolger “Two” uit 2017.

Zangeres en. songschrijfster Jade MacRae werd in Londen, Engeland geboren maar haar ouders sessiezangeres Joy Yates en pianist Dave MacRae hadden hun roots in Australië en waren beiden actief als professionele muzikanten. Toen Jade acht jaar was verhuisde het hele gezin naar Australië waar zij in Sydney opgroeide. Het muzikale werd haar dus al vroeg met de paplepel ingegeven en het was dus snel duidelijk dat Jade ook tot het maken van eigen muziek zou overgaan. Zij heeft in de voorbije decennia tijdens haar carrière opgetreden met grote sterren als James Brown, John Legend, George Benson en Ray Charles. Sinds 2015 zingt ze als ‘backing vocaliste’ mee in de vaste begeleidingsband van de virtuoze bluesgitarist Joe Bonamassa. De momenteel in het Amerikaanse stadje Bend, Oregon woonachtige artieste speelt zelf ook op piano en viool en haar geliefkoosde muziekgenres zijn R&B en soul. Dat zijn dan ook de genres waarin ze haar eigen nummers componeert en die daarna op haar soloalbums opneemt. Haar eerste album verscheen in 2005 en had haar eigen naam als titel en in 2008 volgde een tweede plaat die “Get Me Home” getiteld was. Sinds 2012 begon ze tot 2017 op te treden onder het pseudoniem ‘Dune’ en ze bracht onder die naam in 2013 de EP “Oh Innocence” op de markt. Teruggekeerd naar haar eigen naam werd in de zomer van 2020 een nieuwe plaat gelanceerd die “Handle Me With Care” heette en die enkele succesvolle singles opleverde. Het volgende album in haar discografie werd “In My Veins”, de plaat met tien nieuwe nummers die eind vorig jaar uitkwam en die wij hier nog wat nader zullen belichten.

BRIAN GRILLI voorstellen is wellicht nodig. Hij is geboren in Chicago en is al sinds 2013 met muziek, die elementen van verschillende Amerikaanse rootsmuziekstijlen, waaronder country, rootsrock, folk, bluegrass, R&B en blues bevat, bezig. Grilli schreef o.a. nummers voor de tv-serie "Sons of Anarchy" (over een motorclub met als uitvalsbasis Charming in Californië), de bekroonde onafhankelijke documentaire "Until It Hurts" (de reis van een SEAL die gewond raakt bij een vuurgevecht en de dag wil resetten) en heeft méér dan twee miljoen streams verzameld. Zijn succes wordt toegeschreven aan zijn productieve songwriting, agressieve maar melodieuze gitaarspel en unieke stem. Met zijn debuutalbum ‘Damn Good Day (2017) scoorde Grilli meteen. Zijn tweede album ‘Deep South Symphony’ (2018) kreeg veel radiozendtijd en heel wat media-aandacht. ‘Progression’ (2020) is een compilatie van demo's, B-kanten, niet-uitgebrachte en live-opnames die hij gedurende zijn hele carrière heeft geschreven. ‘GREAT BIG SKY’ is het derde studio album van BRIAN GRILLI. De promo singles, die genre-vernieuwend waren, waren behept van klassieke rock- en Americana-vibes. De nummers op de tracklist voelen aan alsof je op een warme zomeravond over de weg rijdt en naar je favoriete nummers op de radio luistert. Ze zijn opgenomen in de Nebari Studios in Athens, Georgia.

Mondharmonicaspeler (Hohner-fanaat) MÁTYÁS PRYBOJSKI aka JUMPING MATT kennen we al een tijdje van zijn band, GRUNTING PIGS en vanaf 2018 van HIS COMBO, met wie hij al zes albums opnam. Deze vaak toerende Hongaarse zanger en songwriter stond de laatste jaren op gekende lokale festival podia als o.a. Blues Peer, Ge-Varenwinkel, Vache de Blues en Moulin Blues. Mátyás speelde daarnaast ook al samen met blues iconen als o.a. Charlie Musselwhite (US), Bob Margolin (US), Finis Tasby (US), Duke Robillard (US), Alex Schultz (US), Otis Grand (UK), Carlos Del Junco (CAN) en Paul Lamb (UK). Vanaf zijn veertiende speelt Mátyás al mondharmonica en luisterde hij naar Sonny Boy Williamson. In 1994 richtte hij zijn eerste band BLUES FOOLS op met in het kwartet Laszlo "Jack" Horvath (gitaar), Mark Koles (drums) & Andras Gyebrovski (bas). Ze traden tien jaar samen op en brachten vier albums uit. In januari 2004 nodigde Pribojszki enkele nieuwe door jazz beïnvloedde muzikanten uit om de MÁTYÁS PRYBOJSKI BAND te vormen. Als opvolger van het GRUNTING PIGS’ album, ‘Having a Party’ (2020) verscheen recent #6, ‘FORWARD’. Jumping Matt nam het op met HIS (vernieuwd) COMBO ft. Viktor Hamvas: keys, piano, Dániel Molnár: drums & Láslo Csizmadia: bas. Van de twaalf songs zijn er elf originals en één cover: het relaxte “You’re the Music in Me” van Viktor Hamvas. De albumtitel verwijst naar de veranderingen van de afgelopen periode en over vooruitgaan, niet terugkijken.

NICO WAYNE TOUSSAINT (°1973), geboren in Toulon (-sur-Mer), een stad in het zuiden van Frankrijk in het Var-departement, is een virtuoos op mondharmonica. Daarover is iedereen het al jaren eens. Zijn veelzijdigheid demonstreert hij op harmonica’s in diverse toonaarden, relaxt, swampy of uptempo. Daarnaast is hij een goede zanger, die zich steeds met bevlogen muzikanten weet te omringen. Hij timmerde, met veel respect voor de Chicago-blues traditie, jaren aan de weg. De invloeden die hem beïnvloedden waren die van Billy Branch, James Cotton en uiteraard ook Sonny Boy Williamson. Nico debuterde in 1998 solo bij Dixiefrog met ‘My Kind of Blues’. Sindsdien heeft hij niet meer stilgezeten, noch qua platenproductie, noch qua toeren. Werken met Amerikaanse blues muzikanten is voor hem en zijn band altijd een leerschool geweest. De meeste songs schrijft Nico zelf, sommige samen met zijn bandleden. ‘C'est si Bon’, opgenomen in 1997 in Minneapolis met Amerikaanse muzikanten, werd uitbracht onder de naam Nico and Friends Blues Band. Op zijn 2017-album ‘Plays James Cotton’ brengt Nico, na een paar jaar pauze, hulde aan zijn grote voorbeeld. Hij ontmoette James Cotton (1935-2017) in de VS in 2003 en stond toen met hem op het podium. Dit levendig eerbetoon aan zijn mentor, ondersteund door zijn vaste band aangevuld met een kopertrio, is sterk en ontroerend! In 2022 trad NICO WAYNE TOUSSAINT trad nog op tijdens DuvelBlues om zijn album ‘Burning Light’ te promoten. Het was dan even wachten op ‘FROM CLARKSDALE WITH LOVE’ (2024). Op de tracklist van het album staan 12 originele nummers, opgenomen met een kwartet, kwintet, bigband en zelfs solo. Hij bedacht ze en schreef ze deels tijdens een herfstvakantie in Clarksdale, Mississippi. Het album, zijn ode aan de blues, is een hoogtepunt van het schooljaar 2023-2024, waarin Nico een sabbatical nam als docent Frans…

BAD TEMPER JOE is een unieke Duitse “oldskool” roots artiest en singer-songwriter. Hij speelt al gitaar vanaf zijn 15de en is beïnvloed door Bob Dylan, maar ook door B.B. King, Buddy Guy, Muddy en de andere blues “groten”. Zijn artiestennaam moet je niet letterlijk nemen en heeft niets met zijn humeur te maken, maar met het feit dat hij tijdens zijn optredens niet veel zegt en meestal ernstig kijkt. In 2014 debuteerde BTJ met ‘Sometimes a Sinner’, waaruit zijn liefde voor de slidegitaar blijkt. Tijdens het testen van een dobro, ontdekt hij de Weissenborn gitaar. Zijn tweede album ‘Man for the Road’ (2014) is volledig live opgenomen met een Weissenborn. Opmerkelijk is dan weer dat op Joe’s volgende album ‘Tough Ain’t Easy’ (2015) totaal géén slidegitaar te horen is. In 2016 volgt ‘Double Trouble’ én de ep ‘Double Trouble’, wat een tweeluik lijkt te zijn. Een jaar later brengt hij ‘Solitary Mind’ (2017) én zijn eerste album met band uit, ‘Bad Temper Joe and His Band’. ‘THE MADDEST of THEM ALL: CURATED COLLECTION’ (2024), zijn 6de studio album, is een bijzondere heruitgave van zijn 2019-album, een soort van samenvatting van de nummers, die tijdens liveoptredens vaak gespeeld worden. Bij TIMEZONE Records verscheen ook BAD TEMPER JOE’s nieuwe album, ‘THE ACOUSTIC BLUES GUITAR REVUE’ (2025). Het is zijn 11de studio album met 10 nummers op de tracklist, waarvan 9 tijdloze blues klassiekers.

In Ospel tijdens MOULIN BLUES 2018 interviewden we hem en schreven toen al, dat bij HAMISH ANDERSON “de ingrediënten om een grote te worden, in ruime mate aanwezig zijn…”. We konden het ter plekke zelf vaststellen: het is een sympathieke man, die live met zijn gitaar en stem indruk maakte. Hamish Anderson (°1991) is een blues/rock artiest (gitarist/singer-songwriter) uit Melbourne (AU) die in 2014, o.w.v. de oorsprong van de blues en rock muziek, naar Los Angeles verhuisde. Er is zeker een optreden dat hij nu al op zijn palmares mag schrijven: hij was op 11/10/2014 de laatste artiest die in de House of Blues in Chicago opende voor BB King (°1925†2015). Hamish debuteerde in 2016 (na enkele EP’s, meerdere singles en een live album) met ‘Trouble’. Zijn singel “Burn” (van de 2014-ep, ‘Restless’) werd in 2015, tijdens de uitreiking van de Independent Music Awards, gekozen als “Best Blues Song” en werd in de geschreven pers omscheven als de “Future of Blues Music”. Producer Jim Scott (Tom Petty, The Tedeschi Trucks Band, Wilco…) werkte bij zijn debuut met Hamish samen. Hij was ook de producer van zijn tweede album ‘Out Of My Head’ (2019). Op zijn nieuwe album, ‘ELECTRIC’ staan 12 originele nummers. De productietaken tijdens de opnames in East West, Los Angeles (CA), deelde Anderson met David Davis (The War On Drugs, Lauren Ruth Ward, Miguel)

Vanaf zijn éérste verschijning in de muziek scene van København, kreeg THORBJØRN RISAGER (°1971) nog maar zelden de tijd om over zijn schouder terug te kijken. Deze veelgeprezen songwriter, zanger, gitarist en bandleider van THE BLACK TORNADO richtte vanaf de start zijn ogen op de horizon: naar de volgende stad, de volgende show, het volgende nummer, het volgende album. Risager’s relaxte en bescheiden podiumuitstraling wordt ondertussen al 20 jaar “aangevuld” door een groep vrienden, die niet alleen muzikaal maar ook visueel telkens een feest garanderen. Hun zeven nominaties en vier Deense Blues Awards kregen ze niet zomaar, die moet je verdienen… Thorbjørn Risager -hij noemt Ray Charles, Tom Waits en B.B. King als zijn rolmodellen- groeide op in het kleine stadje Jyllinge, op ongeveer 30 km van de Deense hoofdstad. Hij studeerde in Kopenhagen af aan het gerenommeerde Rytmisk Musikkonservatorium. Risager startte zijn muzikale reis in 2002 als Thorbjørn Risager BLUE7. De zevenkoppige band bestond toen verder uit: Andreas Biilmann, Emil Balsgaard, Kasper Wagner, Martin Seidelin, Søren Bøjgaard & Svein Erik Martinsen. Met hen nam hij ‘Live 2004’ op. Vanaf 2005 treedt Risager op onder zijn eigen naam. Na zijn solo debuut ‘From the Heart’ (2006) was ‘NAVIGATION BLUES’ zijn 9de release en zijn debuut bij Provogue / Mascot Label Group! Eind van deze maand bracht THORBJØRN RISAGER met zijn band THE BLACK TORNADO (met nog altijd vijf* van het éérste uur): Balsgaard*, Joachim Svensmark, Wagner*, Nybo*, Peter W Kehl, Bøjgaard* & Seidelin* al zijn 9de studio album, ‘HOUSE OF STICKS’ uit.