WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, TRIX, HNITA...

ASHLEY E. NORTON – THE RED GUITAR (EP)

Ashley E. Norton uit Zuid Californië is de frontvrouw van de uitsluitend uit vrouwen bestaande Americana-groep ‘Dolly’s Revenge’. Ze is een Amerikaanse zangeres en songschrijfster die haar muzikale carrière begon in Arizona als frontvrouw bij de folkrockformatie ‘Delcoa’. In 2010 verhuisde ze naar Nashville, Tennessee waar ze zich op een solocarrière als countryzangeres wou gaan toeleggen. Ze leerde er Johnny Garcia kennen, de leadgitarist in de begeleidingsband van zowel Garth Brooks als Trisha Yearwood onder wiens leiding ze vorig jaar het op deze pagina’s bejubelde album “Call Of The Void” opnam. Sinds 2014 woont Ashley E. Norton in Ramona, Californië en maakt ze ook deel uit van het indie folkduo ‘Whitherward’, samen met zanger en levenspartner Edward A. Williams. Nu komt ze op de proppen met een vier liedjes bevattende EP die “The Red Guitar” als titel kreeg. Voor de albumtiteltrack die ze hier in een akoestische uitvoering presenteert liet Ashley E. Norton zich inspireren door Paula Stykel Wiessner die tijdens de Tweede Wereldoorlog op vijfjarige leeftijd in het door Nazi’s bezette ‘Paleis Ter Loo’ in Apeldoorn, Nederland woonde. Dat koninklijke paleis werd tijdens de oorlog in een hospitaal voor Nazi-soldaten omgezet en deze maand is het net 80 jaar geleden dat Nederland van Nazi Duitsland werd bevrijd.

ED HAAKER PROJECT – BORN TO ROCK

Ed Haaker is een muzikant die in Zuid-Californië werd geboren en er ook opgroeide. Hij was al een twintiger toen hij leerde gitaar spelen, songs schrijven en zingen en zich aan live-optredens begon te begeven. In 2019 bracht hij zijn debuutplaat “South Sea Sojourn” op de markt met daarop verhalen over zijn 9 maanden durende reis in de ‘South Seas’ (zuidelijke Grote Oceaan) die hij op 23-jarige leeftijd achter de rug had en waarbij hij zich verplaatste met een trailer, een boot en een vliegtuig. Onder de naam ‘Ed Haaker Project’ brengt hij nu een tweede album uit dat “Born To Rock” als titel heeft en aangeeft welk muziekgenre hem het nauwst aan het hart ligt. Op deze door Keith Lynch en Allan Thomas geproducete plaat brengt hij met zijn band tien zelf gecomponeerde rocksongs. Het zangwerk op die nummers laat hij echter over aan de gitaristen Keith Lynch en Jim ‘Kimo’ West die samen met bassist Jimmy Johnson, drummers MB Gordy, Ronnie Ciago en Keith Carlock en keyboardsspeler Michael Ruff voor de instrumentatie zorgen.

PATRICK RYDMAN & MARK DAVIS – YOU PLUS ONE (EP)

“You Plus One” is een EP die het resultaat vormt van een samenwerking tussen twee Scandinavische muzikanten. Enerzijds is er indie folkzanger, songschrijver en producer Patrick Rydman uit Göteborg, Zweden die een muzikale partner vond in popartiest Mark Davis uit Skanderborg, Denemarken. Samen hebben ze zes liedjes gecomponeerd voor deze EP die begin juni 2025 op de markt zal worden gebracht. Zoals u bij de twee liedjes “Sailing Time” en “You Plus One” op de onderstaande lyrics video’s kunt horen hebben beide muzikanten hun inspiratie gezocht bij o.a. ‘Crowded House’ of ‘The Beatles’ en dan vooral George Harrison. Patrick Rydman speelt bij de plaatopname op gitaren, keyboards, drums en basgitaar terwijl Mark David het naast zijn vocale bijdrage houdt bij het tokkelen op zijn akoestische gitaar bij de melodieuze liedjes op deze EP.

MICKE BJORKLOF & BLUE STRIP - OUTTAKES

BLUE STRIP is de Finse blues/ock formatie rond de nu 60-jarige frontman / multi-instrumentalist, MICKE BJORKLOF. Mick Bjorklof & “Blue Strip” zijn al méér dan 20 jaren een begrip in Scandinavië en worden er als de ambassadeurs van de blues beschouwd. De band treedt vaak op in Europa en werkte op het podium al samen met o.a. BB King, The Fabulous Thunderbirds, Little Feat, Bill Wyman’s Rhythm Kings, Salamon Burke en Robert Plant. Micke Bjorklof vormde in 1991, samen met bassist Seppo Nuolikoski, Blue Strip. In hun beginjaren treden ze op als akoestische blues pub rock / cover band. Later gaan ze elektrisch spelen en hun eigen roots en blues nummers schrijven. Op enkele kleine wijzingen na, is de line-up de laatste 20 jaren onveranderd gebleven. Lefty Leppänen wordt beschouwd als één van top slide gitaristen in Europa. Op vibrafoon (malletkat) is de percussionist Timo Roiko-Jokela een uitzonderlijk virtuoos en drummer Teemu Vuorela valt op door zijn dynamische stijl. Micke Bjorklof & Blue Strip wonnen in Finland met ‘Three Times Seven Is…’ (2002) de award van “Best Blues Album of the Year”. In 2007 brachten ze ‘Whole ‘Nutha Thang’ uit. Dit album werd in Londen opgenomen met Neil Brockbank (Nick Lowe, Tanita Tikaram, Alison Moyet, Bryan Ferry…) als producer. Hun vijfde studio album, ‘After the Flood’ (2013) namen ze op in de beroemde Piety Street Recording studio in New Orleans (LA) met als producer Mark Bingham (Dr. John, John Mooney, Neville Family, Tab Benoit, John Scoffield, Elvis Costello, Allen Toussaint…). Het resultaat is een mix van groovy blues rock en funky New Orléans soul en R&B. 

MA POLAINE’S GREAT DECLINE – MOLECULES

MA POLAINE GREAT DECLINE is sinds 2011 een Brits duo, gevestigd in Somerset, met een geheel eigen fascinerend geluid. MPGD zijn Beth Packer (zang, bas, harmonica) & Clinton Hough (gitaar). Beiden groeiden op met jazz, blues en soul. Ze gebruiken die invloeden om nummers te schrijven die tegelijkertijd donker en licht zijn. Hierbij wordt Beth’s etherische karakteristieke zang (die aan Kate Bush doet denken) en suggestieve teksten, gecombineerd met Clintons ingetogen gitaarspel. Hun erg geprezen 2020-album, ‘City of Love’ leverde hen de prijs "Beste band/duo" op van het Fatea Magazine. Clinton sloot zich in 2010 aan bij de soul en blues band Beth & the Black Cat Bones (van Beth). Daarna werd het snel duidelijk dat de nieuwe nummers niet in de Black Cat Bones-set paste, dus moest het voor een nieuw project. Dit zette het duo aan tot het schrijven van nummer na nummer, wat leidde tot de release van de ep ‘Ma Polaine's Great Decline’ in november 2011. Tot op heden hebben ze 5 studio albums, 5 ep’s en een live album op hun naam staan. Ma Polaines Great Decline ontwikkelde een pop-folk-blues-Americana-stijl die vertrouwd klinkt, maar toch voldoende losgeslagen is om je op het verkeerde been te zetten. Hun vierde studio album, ‘MOLECULES’ (2024) is een album waarin veel liefde werd ingestoken. Op drie dagen namen Beth (zang), Clinton (gitaar), Nick Pini (bas) & Jimmy Norden (drums) de 10 nummers “live” op in de Bert Jansch studio in Frome. De nummers op ‘MOLECULES’ zijn als een paraplu voor de vele emoties die het hele album belicht. Menselijke connecties, onze behoefte daaraan, kameraadschap en de kwetsbaarheid ervan, het onrecht in de wereld, de erkenning van onze tekortkomingen, passie, liefde en hoop...  

MIKE FARRIS – THE SOUND OF MUSCLE SHOALS

Tot 2001 was de Amerikaanse muzikant Mike Farris de frontman van de formatie ‘Screamin’ Cheetah Wheelies’ uit Nashville, Tennessee. Daarna sloot hij zich een tijdlang aan als frontman bij ‘Double Trouble’, de begeleidingsgroep van Stevie Ray Vaughan. “Goodnight Sun” was in 2002 zijn eerste soloplaat waarna nog zes andere soloplaten volgden waaronder twee live-albums. Zijn songs situeren zich in diverse muziekstijlen waaronder soul, blues, rock en gospel. Dit jaar trok Mike Farris naar de befaamde ‘FAME Studios’ in Muscle Shoals, Alabama waar hij met een uitgebreide serie collega-muzikanten een uitstekende nieuwe plaat heeft opgenomen. In dat lijstje van medewerkers vinden we de namen terug van Clayton Ivey op toetsen, Will McFarlane, Kelvin Holly, Wes Sheffield en Philippe Bronchtein op gitaren, Jimbo Hart op basgitaar en Justin Holder op drums en percussie. Dat zijn sinds jaar en dag allemaal vertrouwde studiomuzikanten in de ‘FAME studios’ van Muscle Shoals. Waar we blazers aan het werk horen werd dat ingespeeld door Brad Guin op saxofoon en Drew White op trompet. Het ‘backing vocals’-werk werd verzorgd door Wendy Moten, Cindy Walker, Lashanda Evans, Kevin Clayborn en Angela Hacker. We krijgen elf zelfgeschreven nummers aangeboden op het album “The Sound Of Muscle Shoals” dat Mike Farris ook zelf heeft geproducet. Die nieuwe plaat is de opvolger van het zeven jaar geleden uitgekomen album “Silver & Stone”.

RYAN HOLWEGER

De roots van de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Holweger liggen in Minneapolis, Minnesota maar sinds enkele jaren woont hij in het New Yorkse Syracuse. Zijn debuut in de muziekwereld maakte hij in 2018 met het album “Gunmetal Sky” dat op zeer positieve reacties in de vakpers kon rekenen. Het motiveerde hem om naarstig te gaan werken aan nieuwe nummers die hij nu bijna zeven jaar later op een vervolgplaat heeft opgenomen. Dat album heeft als titel “The Golden Paper Flower” en bevat negen nummers waarvan Ryan Holweger er zelf acht heeft gecomponeerd. Enkel de song “Dehydration” is een lied dat geschreven werd door Ryan Lansing, een goede vriend uit Madison, Wisconsin. Deze plaat werd met producer Casey Ahrens-Cavallo opgenomen in de ‘Capture.Studio’ in Syracuse, New York waar Ryan Holweger de instrumentale hulp kreeg van Frank Alexander op piano, Seth Owen Becker op elektrische gitaar en banjo, Aaron Bobis op akoestische gitaar, Blake Propst op basgitaar en contrabas en Mike Fishman op drums. Ook Ryan’s echtgenote Katie Anderson draagt haar steentje bij als backing vocaliste bij de countryrocker “The County Route” en de ballad “Bird”. Zangeres Reagan Helen zingt met haar kristalheldere stemmetje met Ryan Holweger mee in het zeer mooie duet “Settle In Easy” 

THE PARIS ROGUES – LIVE AND LEARN

Een splinternieuwe naam in de muziekstijlen folk-, country- en Americana is ‘The Paris Rogues’, een Amerikaans muziekproject dat werd opgezet rond singer-songwriter Michael C. Parris uit Millboro, North Carolina en Peter Rogan uit Reading, Pennsylvania. Dat is een multi-instrumentalist op snaarinstrumenten die gekend is voor zijn muzikale bijdragen aan de blues-, funk-, jazz-, R&B- en soulmuziek. Peter Rogan heeft zijn laatste soloalbum “Broken Down Love” in februari 2022 uitgebracht en enkele maanden nadien in juli bracht Michael C. Parris zijn soloplaat “Honeybee” op de markt. Als ‘The Paris Rogues’ - een woordspeling met de twee familienamen van de bandleden - brengen ze nu hun eerste plaat “Live And Learn” onder die groepsnaam uit. We kunnen hier alvast meegeven dat dit een zeer mooi album is geworden met tien liedjes die qua stijl vlotjes variëren tussen folk en country en zelfs met een vleugje ritmische reggae in het nummer “Another Day In Paradise”. Voor de opname van deze plaat kreeg het duo heel wat instrumentale hulp van muzikale grootheden uit Nashville, Tennessee zoals Will Kimbrough die leadgitaar speelt op de openings- en titeltrack “Live and Learn”. Ook de legendarische toetsenist Phil Madeira draagt op vijf nummers zijn steentje bij op piano, orgel, accordeon en lap steel. Verder speelt Ron Stabinsky op piano en synthesizer op twee nummers en speelt Cliff Starkey op orgel, piano en synthesizer bij vier songs. Josh Kanusky trommelt bij alle nummers op drums met uitzondering van de song “Hard Livin’ waarvoor David Torchia achter het drumstel plaatsnam en de basgitaar op drie tracks wordt bespeeld door Steve Varner.

HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS

Een band waar we recent tijdens de 13de editie van de EBC in Split, Kroatië naar uitkeken en die we ontmoetten op de Blues Market, was THE SEE SEE RIDERS uit de Noord Duitse deelstaat Beieren, Bamberg. De band ontleende zijn naam aan het Lead Belly-nummer "CC Rider". Armano Persau (gitaar, zang), die qua zang klinkt als Pokey Lafarge & Rebekka Wagner (viool, zang) startten in 2017 als duo en zijn sindsdien (met Stephan Goldbach: staande bas, zang & Benjamin Lojak: resonator gitaar) uitgegroeid tot een dynamische vierkoppige band die zich toelegt op Amerikaanse blues, roots en string-muziek. Met twee albums (‘Sinister Swing’, 2021 - ‘The See See Riders’, 2017) en een ep die al eerder uitgebracht zijn en een derde dat er dit jaar aankomt, heeft de band internationale erkenning gekregen. De opvolger van hun 2021-studio album, ‘Sinister Swing’ kreeg de titel ‘HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS’ (2025). De 17 nummers op de tracklist zijn opnieuw een mix van (7) eigen songs, (1) een traditional én door legendes in het genre als Charley Patton, Tampa Red, The Mississiippi Sheiks en Memphis Minnie, “inspired” (9) covers. Zo schreef de Amerikaans blueszanger en gitarist Hudson Woodbridge (°1904†1981), beter bekend als Tampa Red, “Can’t Get that Stuff No Morel” en het relaxte “Please Mister Blues”, Charlie Patton “Down the Dirt Road Blues” en Memphis Minnie het bizarre, “Killer Diller Blues”.

BEN GRANFELT – IT’S PERSONAL: STUDIO - LIVE (2CD/2LP)

BEN GRANFELT is een muzikant uit Finland en het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de progressieve blues/rockband, Ben Granfelt Band (BGB). Ben bracht solo al méér dan 20 albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower. Ben begon met gitaar spelen op zijn elfde, speelde in schoolbandjes en ging in een platenzaak werken. Daar ontmoette hij Jyrki “Muddy” Manninen die van plan was een band op te richten: Gringos Locos. Met Gringos Locos (1986-91) nam hij drie albums op en stond hij onder meer op het podium van Parkpop-1998. Daarna volgden Guitar Slingers (1991-99) met 3 albums en de Leningrad Cowboys (1991-98) met 5 albums. Tijdens een Duitse tournee van Wishbone Ash mocht Guitar Slingers in het voorprogramma spelen en raakte Granfelt bevriend met Andy Powell, de frontman van Wishbone Ash. Omdat Wishbone Ash in 2001 zonder gitarist kwam te zitten speelde Granfelt met Ash (2001/02), op minstens 2 albums mee. Vanaf 2010 is Granfelt ook lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses.

OPELOUSAS - OPELOUSAFRIED

OPELOUSAS is de naam van een trio uit Melbourne, Down Under. Alison Ferrier, Kerri Simpson & Anthony Shotte staan voor “bare-boned blues for free-wheelin’ minds”…”. Deze krachtige samenwerking heeft een vrouwelijk gezicht: Kerri. Zij beoefende met succes verschillende muziekgenres, van gospel tot country, dance en rock. Alison is een productieve songwriter en getalenteerde leadgitarist en drummer/percussionist Anthony is bekend bij de Australische blues liefhebbers, die met Opelousas zijn unieke, ruige grooves naar een nieuw hoger niveau heeft getild. ‘OPELOUSAFRIED’ is, na hun titellos debuut in 2019, het tweede full length van de band dat vorig jaar bij Origin Music verscheen. Het laat een verdere evolutie horen in het samenspel tussen Kerri’s buitengewone zang en krachtig rauwe gitaar, Anthony "Shorty" Shortte's hypnotiserende grooves en moerassige percussie en Alison Ferriers dreigende elektrische gitaar, versterkte viool en zwoele zang.

THE BRAINS BEHIND PA – BEGGARS BELIEF

We hebben in de voorbije tien jaar op deze pagina’s al een aantal platen mogen recenseren van de Amerikaanse folkrocker, gitarist en songschrijver Bill Price uit Indianapolis, Indiana. Nu vinden we zijn naam terug op het album “Beggars Belief” van de groep ‘The Brains Behind Pa’ waarvan hij al sinds 2001 deel uitmaakt. Zijn ‘compagnons de route’ in die ‘side project’-band zijn bluesmuzikant en gitarist Gordon Bonham, toetsenist Garry Bole op Hammondorgel en piano en Jeff Stone op basgitaar. De eerdere platen die onder de naam ‘The Brains Behind Pa’ op de markt kwamen waren “Old Hat” uit 2002 en “Better For The Deal” uit 2006. Met diezelfde groep brengt het kwartet op het bijna twintig jaar later uitgebrachte derde album “Beggars Belief’ samen met enkele gastmuzikanten dertien indie rock- en Americana-nummers die allemaal door Bill Price van teksten en muziek werden voorzien. Op de video bij deze recensie kunt u luisteren naar het ritmische nummer “Tangerine Guillotine” uit dit nieuwe album. Andere dansbare tracks zijn “Blue Riders Approaching”, “Apples To Oranges”, de albumtiteltrack “Beggars Belief” en de meer dan 7 minuten durende slotsong “The Wooden Horseman” met knap werk op piano en Hammondorgel door Garry Bole. Maar we krijgen ook enkele zeer mooie ballads aangeboden waarvan we voornamelijk het schitterende “Heart Of The Howl #1”, de sobere countrydeuntjes “Poor Eyes” en “Strong, Silent And Sad” en het bluesy nummer “Red, White And A Little Bit Of Blue” willen aanbevelen.

INTERVIEW - SAMANTHA FISH

In de loop van haar carrière als bekroond artiest heeft de Amerikaanse singer/songwriter/gitarist Samantha Fish haar zelfexpressie buitengewoon krachtig gemaakt door haar innerlijke wereld te vertalen naar brandbare riffs, vette ritmes en ruggengraat vernauwend zangwerk. Fish is geen traditionele bluesartiest. Ze combineert blues met aanverwante genres en probeert hiermee het genre te ontwikkelen op een manier waarop Muddy Waters en Howlin’ Wolf dat in hun tijd deden. Samantha Fish is gewoon excentriek, eigenzinnig en vooral helemaal zichzelf. Haar gitaarspel en performance vallen in de smaak bij blues liefhebbers over de hele wereld. Als Amerikaanse gitariste en singer-songwriter uit Kansas City, Missouri, wordt zij vaak genoemd als bluesartiest. Maar haar songs proeven naar meerdere genres, waaronder rock, country, funk, bluegrass en ballades. Ze begon met drummen, maar schakelde over op gitaar toen ze 15 was. Haar moeder was de leider van een lokaal kerkkoor, en haar vader speelde gitaar met vrienden. Samen met haar haar zus, Amanda ook zangeres en bluesrock gitariste, werden beiden aangetrokken tot bluesmuziek in hun tienerjaren. In 2022 werkte Fish samen met Jon Spencer (Blues Explosion) en de legendarische Jesse Dayton (Outlaw Country), wat resulteerde in het album "Death Wish Blues" (2023), wat de top van de hitlijsten haalde en een Grammy-nominatie opleverde in de categorie Contemporary Blues. Voor haar album "Faster" (2021) werkte ze samen met superproducer Martin Kierszenbaum (Lady Gaga, Sting, Sheryl Crow) en voegt ze nog meer intensiteit toe aan haar opwindende blues/rock-and-roll. Haar nieuwe album "Paper Doll" heeft de energie, die heerlijke tempowisselingen en de tracklist is pure perfectie.We interviewden Samantha reeds 10 jaar geleden in Hasselt, maar nu met haar komst naar Peer en het verschijnen van haar achtste studioalbum "Paper Doll" waren we verheugd om haar even voor de camera te halen.

INTERVIEW - GUY VERLINDE & TOM EYLENBOSCH

In 2024 werden Guy Verlinde en Tom Eylenbosch geëerd met de Belgian Blues Award voor Beste Duo. Guy Verlinde, bekend om zijn verhalende en melodieuze slidegitaar, en Tom Eylenbosch, met zijn soulvolle pianospel, creëerden een geluid dat diep resoneert bij bluesfans in België en daarbuiten. Deze erkenning markeert een belangrijke mijlpaal in hun muzikale reis. De afgelopen twee decennia domineerde Guy Verlinde (°1976) de Belgische bluesscene. Hij nam 17 albums op en speelde in talloze clubs en festivals waar hij de affiche deelde met grootheden als B.B. King, John Fogerty, Tony Joe White, Santana, John Hiatt, Canned Heat, Jeff Beck ... Guy Verlinde behoort tot de weinige Belgische bluesartiesten die een live-reputatie in heel Europa hebben opgebouwd. Hij heeft hij een uniek vermogen om contact te maken met zijn publiek, waardoor hij hen steeds opnieuw weet te raken en te inspireren. Guy treedt al enkele jaren op als duo met de jonge getalenteerde pianist Tom “Brittle Bones” Eylenbosch (°2000). Beïnvloed door artiesten als Jerry Lee Lewis, Dr. John en Otis Spann ontwikkelde hij een eigen originele speelstijl. Vanwege zijn kwetsbare gezondheid tijdens zijn jeugd vond hij troost in de piano, die hij gebruikte als toevluchtsoord voor zijn zorgen. Opmerkelijk genoeg werd Tom op 16-jarige leeftijd een van de jongste pianoleraren in België. In de loop der tijd breidde hij zijn muzikale repertoire uit met gitaar, Hammondorgel en banjo. Zijn buitengewone talent leverde hem een nominatie op voor een Belgian Blues Award in de categorie Beste Instrumentalist. Hun samenwerking begon in het hart van de Belgische bluesscène, waar hun krachtige optredens hen snel onderscheidden. Door invloeden te versmelten, is hun muziek een rijk tapijt geworden, geweven uit de draden van Blues, Roots, Americana en Bluegrass. Hun concerten zijn een muzikale reis vol verhalen over liefde, hoop en wedergeboorte, allemaal onderstreept door de helende kracht van muziek en daar waren wij van Rootstime dan ook getuige van in Blues Peer toen ze daar op zondag het festival openden.

INTERVIEW - EARLY JAMES

Early James, geboren als Frederick James Mullis Jr. op 2 juni 1993 in Alabama, is een gruizige singer-songwriter. Hij groeide op in Birmingham, Alabama, waar de warme Southern Hospitality en de rijke geschiedenis van de Civil Rights Movement zijn muziek beïnvloedden. Hij begon op 16-jarige leeftijd gitaar te spelen. Zijn muziek, een mix van blues, folk, rock en country, werd opgemerkt door niemand minder dan Dan Auerbach van The Black Keys, die ook zijn debuutalbum "Singing for My Supper" (2020) produceerde. Zijn tweede album "Strange Time To Be Alive" (2022) is zowel zwaarder als vrolijker en is het product van een artiest die subliem uit de pas loopt met de wereld. Early James maakt ongebruikelijke keuzes, zijn vreemde muzikale mix gaat van rauw, hard en bombastisch naar kwetsbaar, zoet en gammel. Er is niet één nummer dat aanvoelt als iets dat je eerder hebt gehoord. Op zijn nieuwste album "Medium Raw" (2025) weerspiegelen zijn liedjes ook weer de strijd en de veerkracht van het zuiden, waarbij hij een brug slaat tussen het verleden en het heden. James staat bekend om zijn korrelige opvallend rauwe, doorleefde en soulvolle strot en wist ons tijdens Duvel Blues en Blues Peer te overtuigen met zijn eenzame blues, contemplatieve folksongs en broeierige moordballades. Charmant en excentriek als een echte dichter bracht hij zijn songs overladen met een helder gitaarspel. Reden genoeg voor Rootstime om wat meer te weten te komen over deze toch wat meer onbekende bluesman.

INTERVIEW - JAN BAS & MISJEL DANIELS

Blues Peer, voorheen het Belgium Rhythm 'n' Blues Festival (BRBF), was een gerenommeerd Vlaams muziekfestival dat jaarlijks in de zomer (in het tweede of derde weekend van juli) plaats vond. Bezieler en oprichter van het BRBF festival was Misjel Daniels. Het festival werd in 1985 voor het eerst gehouden met o.a. The Fabulous Thunderbirds. Na 36 jaar, met geweldige optredens van o.a. Stevie Ray Vaughan, John Lee Hooker, Bo Diddley, Etta James, B.B. King, John Mayall, Van Morrison en Z. Z. Top, vond de laatste editie plaats in juli 2019. Aanvang 2021 werd de organisator vzw Break-Away failliet verklaard en werd de inboedel publiek te koop aangeboden. Het festival leek dood en begraven, maar enkele lokale initiatiefnemers als o.a. de Peerse muzikant Jan Bas waagden de sprong om door te gaan en vormden vzw BRBF. Tijdens een crowdfunding in mei 2021 werden d.m.v. King Deals en levenslange Buddy-tickets de nodige middelen verzameld, om in 2022 een eerste vernieuwde editie van Blues Peer te kunnen organiseren. Het festival werd in het Pinksterweekend ingepland, om voor dit generatie overschrijdend festival een breder en jonger publiek aan te trekken, en natuurlijk was deze nieuwe start een opluchting voor alle Blues fans. Naar aanleiding van Blues Peer 40 was het voor Rootstime tijd, om Misjel Daniels en Jan Bas even voor de camera te halen, want in 40 jaar kan er wel veel gebeuren.

INTERVIEW - EMMY D’ARC

Wie Emmy d’Arc (artiestennaam van Ineke Tiolants) één keer aan het werk ziet, weet perfect wat ze bedoelt. Emmy groeit op met de gitaar in de hand. Als klein meisje kijkt ze op naar halfgoden als Bruce Springsteen, Eddie Vedder en Johnny Cash en grootse vrouwen als Sinéad O’Connor. Op haar 11 jaar betrad ze voor ’t eerst zelf een podium. In 2019 tekent ze een platencontract bij Universal Music Belgium, waarna ze een eigen EP uitbrengt. De ontwapenende girl next door is onherkenbaar wanneer ze het podium opstapt. Elke keer verrast ze met haar doorleefde, volle stem en elke keer laat ze haar gitaar werken tot er snaren springen en haar vingertoppen bloeden. Vandaag heeft Emmy al een heus palmares aan optredens op haar naam. Ze speelde ondermeer in de voorprogramma’s van Amy Macdonald, Novastar, Daan, Simple Minds, Sting,… Zowel MNM, Studio Brussel als Nostalgie spotte haar onmiskenbare talent. De 28-jarige Emmy is een perfectionist vol ambitie. Het is dan ook geen toeval dat haar naam een ode is aan de onverzettelijke, Franse heldin Jeanne d’Arc. April '25 verscheen haar langverwachte debuutalbum 'Braving Fears'. Alle songs werden geschreven, behartigd en uitgewerkt vanuit eigen perspectief. Ze ging in zee met grootmeester Jean Blaute, waaruit een mooie samenwerking vloeide. Zelf zegt Emmy over dit album: Dit album vertelt mijn verhaal. Op de plaat en CD zal je een klok met Romeinse cijfers zien. Dit geeft de volgorde aan waarin ik de nummers schreef. Het omvat een periode uit mijn leven met verschillende emoties en gebeurtenissen, waarin elk mens zich op één of andere manier zal kunnen herkennen. Emmy staat gewoon voor eenvoud en oprechtheid. Puur en rauw zingt ze over het leven, de gedachten en dingen die wij allemaal delen.

INTERVIEW - SHEMEKIA COPELAND

Shemekia Copeland, de Washington Post noemde haar “The greatest blues singer of her generation”- is een blueszangeres die de traditie van zangeressen als Koko Taylor en Etta James voortzet. Ze is geboren in Harlem en is de dochter van de betreurde Amerikaanse bluesgitarist Johnny "Clyde" Copeland (1937-1997). Ze vergezelde als tiener al haar vader tijdens tours en bracht als 19-jarige in 1998 haar eerste album ‘Turn the Heat Up!’ uit. Het titelnummer, geschreven door John Hahn (die nog altijd voor haar schrijft) & Jimmy Vivino, werd genomineerd voor een W.C. Handy Blues Award als “Best Bluessong of the Year”. Ondertussen bracht Shemekia tien albums uit, werd ze genomineerd voor vier Grammy’s, won ze 15 Blues Music Awards, stond ze in het voorprogramma van de Stones en toerde over de hele wereld... Haar laatste album ‘Blame it on Eve’ is een heel goed gemaakt album waarop de gepassioneerde soulvolle zang van Copeland goed tot zijn recht komt. Haar kenmerkende vocalen worden ondersteund door een heleboel legendarische gasten om een album te creëren dat muzikaal rijk en emotioneel rauw is door de geweldige songwriting van John Hahn, Will Kimbrough en anderen. De songs gaan van bluesrock tot gospel en laten horen dat Shemekia in staat is om songs te interpreteren met een grote durf. ‘Blame it on Eve’ is dan ook een stijlvol en inspirerend album geworden van één van de meest betrouwbare, getalenteerde en inspirerende hedendaagse bluesartiesten..

INTERVIEW - WALTER TROUT

Walter Trout behoeft nauwelijks introductie. Met meer dan 30 albums op zijn naam en een carrière van ruim 50 jaar is het een understatement om te zeggen dat hij een ervaren rot in het vak is. Trout werd in 1951 in Atlanta geboren. Eerst speelde hij nog trompet, maar op 12-jarige leeftijd schakelde hij definitief over op de gitaar. De Beatles, B.B.King, Muddy Waters en vooral Paul Butterfield waren zijn voorbeelden. Zijn eerste bandje speelde in hetzelfde clubcircuit als Steel Mill, waarvan de zanger en gitarist niemand minder dan Bruce Springsteen was. Trout verging het ook niet slecht toen hij in 1984 ging spelen bij de legendarische John Mayall en de Bluesbreakers. In 1989 neemt zijn loopbaan een onverwachte wending als Mayall te ziek is om te zingen en Trout hem vervangt, waarna hij zijn eigen band begon met Jimmy Trapp op basgitaar, Daniel 'Mongo' Abrams op hammondorgel en drummer Leroy Larson. In 1991 werd hun debuutalbum "Life in the Jungle" uitgebracht. Inmiddels zijn we vele jaren en vele geroemde solo platen verder, ontving Trout een European Guitar Award, en mag hij zich in één rijtje scharen met Slash en Brian May. Het mag duidelijk zijn dat deze man de blues in de vingers heeft. Hij zou kunnen rusten op zijn rijke verleden en de fakkel doorgeven aan een jongere generatie, maar dat past niet bij de altijd hongerige Trout. Hij blijft een artiest die wil groeien, vernieuwen en relevant blijven. Het resultaat hiervan is te horen op zijn laatste album "Broken", waar hij flirt met andere genres, gecombineerd met scherpe teksten en onverwachte samenwerkingen. Deze bluesveteraan weet nog altijd van geen ophouden. In Ospel bewees hij maar eens te meer waarom hij zich met recht een van de grootste bluesgitaristen mag noemen! Rond de middag hadden we in zijn hotel een aangenaam en gemoedelijk gesprek met deze muzikant die nog steeds een belangrijke factor in de hedendaagse blues is.

INTERVIEW - TAD ROBINSON

Soulblueszanger Tad Robinson is geboren en getogen in Manhattan. Op 30-jarige leeftijd vestigde hij zich in de tweede stad, aangetrokken door Chicago's rijke bluesverleden. Zijn leertijd als mondharmonicaspeler in de Windy City leidde hem naar de bluesclubs en zijn pure, soulachtige stem maakte hem gewild als frontman van bands en als topsessiezanger. Nadat hij in de jaren 90 bij het Delmark label tekende, en in 1994 zijn debuut "One To Infinity" bij dit label verscheen, werd Robinson een vaste waarde in het bluescircuit in de VS en Europa, en sleepte hij in de daaropvolgende jaren twee WC Handy Award-nominaties en acht Blues Music Award-nominaties in de wacht. Gaandeweg is hij aangetrokken door muzikanten en gelijkgestemde zielen wier creativiteit gedijt op het snijvlak van soul en blues. Het is zes jaar geleden dat Robinson het voor de Blues Music Award genomineerde Real Street (2019) uitbracht. Dit album werd opgenomen met de legendarische Hi Rhythm Section in Memphis, het hart van de Southern soul. Toevallig of niet verschijnt zijn nieuwe album "Soul In Blue" op 2 mei, en staat hij op 3 mei op het grote podium van Moulin Blues. Niet alleen op deze nieuwe plaat maar ook in Ospel bewees hij dat hij nog steeds een grote rol speelt in de blueswereld. Want Robinson en zijn opmerkelijke vrienden doordrenken elk nummer met de verschillende tinten Chicago-soul, en dit was genieten! We keken alvast uit naar zijn komst naar Moulin Blues waarbij hij dan ook zijn nieuwe plaat kwam voorstellen en we even na zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.

INTERVIEW - ANDREW DUNCANSON

Van 2003 tot 2022 bracht Andrew Duncanson albums uit met zijn band, Kilborn Alley Blues Band, die drie Blues Music Award-nominaties ontving, gevolgd door releases met Dig3 in 2022 en 2023. Zijn zang wordt vergeleken met legendarische artiesten als Howlin' Wolf, Otis Redding, Wilson Pickett, Junior Wells en Van Morrison. Andrew speelt momenteel met Kilborn Alley, Dig3, duetten en bandshows met Gerry Hundt, als Andy Duncanson and his Acoustic Friends. Als het op songwriting aankomt, is Duncanson er trots op dat hij meer dan honderd van zijn eigen nummers heeft opgenomen. Fans kunnen er zeker van zijn dat zijn bron van inspiratie nog niet is opgedroogd. In 2019, na het tragische overlijden van Michael Ledbetter, werd Andrew persoonlijk uitgekozen om samen met gitarist Mike Welch & The Connection op de Legendary Rhythm & Blues Cruise te gaan. Tijdens de cruise kwam hij weer in contact met Michael Peloquin, een getalenteerde arrangeur, saxofonist en mondharmonica speler met een gedeelde geboorteplaats in Champaign, Illinois. Hun gesprekken leidden tot plannen om een ​​plaat te maken met de gerenommeerde producer Kid Andersen in Greaseland Studios in Californië. Andrew belde Michael in 2022 om het idee werkelijkheid te laten worden, en nu 3 jaar later is er Duncanson's eerste soloalbum "California Trap". Sinds de opnames van deze nieuwe plaat heeft Andrew shows gedaan met Kid Andersen en de Greaseland All Stars in Zwitserland en Californië, en staat hij vrijdag 2 mei op het hoofdpodium van Moulin Blues om zijn album te promoten. Reden genoeg voor Rootstime om wat meer te weten te komen over deze toch wat meer onbekende bluesman.

INTERVIEW - JO HARMAN

Jo Harman verhuisde toen ze nog een baby was met haar familie van Londen, waar ze geboren is, naar het pittoreske “chocolate box” Devon in het zuidwesten van Engeland. Door haar muzikaliteit belandde ze bij klassieke jeugdorkesten voordat ze haar passie vond in R&B-geïnspireerde zang. Harman werd ook sterk beïnvloed door de uitgebreide vinylplatencollectie van haar vader uit de 'gouden eeuw van de muziek', die later haar eigen songwriting mee bepaalde. Als zangeres wordt ze wel eens vergeleken met de niet alledaagse Amerikaanse zangeres/kunstenares Eva Cassidy (1963-1996), die veel te jong stierf. De unieke plek die de veel te jong overleden zangeres naliet voelt echter nog altijd leeg… Als we het hier over ‘vergelijken’ hebben, heeft de muziek van Jo Harman ook wel iets van die van Joss Stone (de soul), Dana Fuchs (de blues) & Beth Hart (de rauwheid en directheid). Met haar debuutalbum “Dirt On My Tongue” (2013) veroverde Jo Harman niet alleen de harten van bluesfans, maar ook die van liefhebbers van jazz, soul, gospel en country. In 2023 brengt de zangeres een speciale collectors-uitgave van dit album uit. De veelzijdige Britse rootsy zangeres doet het vooral goed bij het Nederlandse publiek, reden genoeg voor de organisatie van Moulin Blues, haar op vrijdag 2 mei te laten schitteren in het Moulin Blues Café, hetgeen ze ook met verve deed met haar lekker in het gehoor liggende blue-eyed soul liedjes. Daar Jo wat last had van de warmte, hadden we even na haar geweldige optreden een hartelijk kort gesprek.

INTERVIEW : 2025 EBC WINNER
ALICE ARMSTRONG

Alice Armstrong is een bekroonde rhythm and blues singer-songwriter en entertainer uit Surrey, VK, bekend om haar indrukwekkende vocale bereik, dynamische songwriting en ongeëvenaarde podiumuitstraling. Alice noemt Aretha Franklin, BB King, Tina Turner, James Brown, Koko Taylor, Ella Fitzgerald, Etta James, Donnie Hathaway, Freddie King, Amy Winehouse, Janis Joplin en Dinah Washington als enkele van haar muzikale invloeden. Haar tweede EP, "Live at Area 88" kwam uit op 14 juni 2024 en werd lovend ontvangen door critici. Al begon Armstrong's opkomst reeds in januari 2023 na de release van haar debuutsingle "Speed ​​Dial" (mede geschreven met de meervoudig bekroonde Matt Long ). Alleen al dat jaar trad Armstrong op en toerde ze door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Ze bereikte de top 3 van meest gespeelde lijsten van de Independent Blues Broadcasters Association en de top 20 in Blues Matters Magazine, werd genomineerd voor zes verschillende categorieën in de UK Blues Awards en trad op tijdens de Blues Awards-ceremonie van 2023, gesponsord door Marshall. Armstrong bracht eindelijk een debuut-EP met 6 nummers uit "Love, Sex & Death" en werd uitgenodigd om op te treden aan boord van Joe Bonamassa 's prestigieuze Keeping the Blues Alive Mediterranean Cruise. Deze op hol geslagen succestrein heeft zich in 2025 voortgezet, want op 5 april '25 hadden Alice Armstrong en haar band de eer om het Verenigd Koninkrijk te vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Split, Kroatië, een jaarlijks evenement georganiseerd door de European Blues Union dat de winnende bluesacts uit 22 deelnemende Europese landen samenbrengt. Na hun overwinning op de UK Blues Challenge 2024 werden Alice en haar band dan ook uitgenodigd om op te treden tijdens het driedaagse internationale evenement in het Kroatisch Nationaal Theater, een belangrijke kunst- en cultuurlocatie in Split met een rijke geschiedenis. Elke act die deelnam aan de EBC had eerder hun respectievelijke nationale blueswedstrijden gewonnen, waardoor het evenement een showcase was van enkele van de beste bluesartiesten die momenteel in heel Europa actief zijn. Alice werd op het podium vergezeld door haar fantastische band: Kev Hickman (drums), Joshua Rigal (bas), Olly Knight-Smith (gitaar) en Stevie Watts (toetsen). Samen speelden ze een wereldklasse-set met een mix van blues, funk, soul en originele songwriting. Hun optredens leverden de enige staande ovaties van het hele evenement op en werden door een internationale jury geselecteerd als de winnende act van 2025. Het is de eerste keer sinds 2019 dat de European Blues Challenge-trofee door een artiest uit het Verenigd Koninkrijk wordt gewonnen. Even voor haar geweldige en winnende optreden hadden we met Alice een hartelijk gesprek.