Enkele jaren geleden ontdekte Thomas Ruf (Ruf Records) de nu 27-jarige -hij heeft de looks van Roy Orbison- Brooks Mason aka EDDIE 9V. Mason is in Atlanta (GA) geboren. Op zijn zesde kreeg hij zijn eerste gitaar, zijn éérste (cover)band heette Smokin’ Frogs en op zijn vijftiende maakte hij al deel uit van The Georgia Flood, een blues/rock band die meedeed aan de IBC in Memphis. Na voldoende naambekendheid te hebben opgebouwd, veranderde hij voor een solocarrière, om de spanning op te drijven, zijn naam in Eddie 9V(OLT). Er volgden snel twee albums: zijn debuut ‘Left My Soul in Memphis’ (2019) -opgenomen in zijn eigen mobiele aanhangwagen, met de hulp van broer/bassist Lane Kelly, die meeschreef aan de liedjes, het album opnam en produceerde- en ‘Way Down the Alley’ (2020), een live registratie @ Blind Willies. Na enkele singles verscheen in 2021 ‘Little Black Flies’, zijn Ruf Records-debuut. Multi-instrumentalist, podiumbeest en in zijn vrije tijd graag een pijp rokende Eddie 9V nam vorig jaar, als opvolger en geïnspireerd door alle die voor hem daar al stonden, in de bekende Capricorn Studio’s (Allman Brothers Band, Marshall Tucker, Percy Sledge…) in Macon (GA) zijn derde studio album, ‘Capricorn’ (2023) op. Hij deed dit opnieuw met broer Lane Kelly achter de knoppen, als producer en bassist en verder met o.a. gitaristen Cody Matlock & Dusty Mccook, drummer Aaron Hambrick, percussionist Tony Erice, toetsenist Chad Mason, saxofonisten Noah Sills & Justin Golding, trombonist Daniel Wytanis en backing zangeressen Leah Bell Faser & Chelsea Shag. Eddie 9V zat in de voorbije dagen nog op de boot om op te treden tijdens de Joe Bonamassa’s, ‘Keeping the Blues Alive’ @ Sea’ cruise. Hij huwde pas en was heel enthousiast tijdens het interview dat we voor zijn optreden in zijn hotel met hem deden.

Shakura S'Aida werd geboren in Brooklyn en woonde in Zwitserland voordat ze naar Canada verhuisde. Shakura was lead zangeres van het 13 koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Daarnaast trad ze ook op als achtergrondzangeres op voor Rita MacNeil en Patti LaBelle en met jazzmuzikanten zoals Jimmy Smith en Ruth Brown. Ze is genomineerd voor verschillende Juno Awards. Shakura S'Aida bracht onafhankelijk haar eerste soloalbum, ‘Blueprint’ uit in 2008. Haar tweede album, ‘Brown Sugar’ werd uitgebracht in 2010 op Ruf Records en in 2012 bracht ze bij Electro-Fi Records een dubbel-cd uit, ‘Time’. Als actrice speelde ze in een Toronto-productie, George Boyd's “Consecrated Ground” (2004), evenals in Sudz Sutherland's “Doomstown” (2006) en Sharon Lewis's film “Brown Girl Begins” (2018). In 2013 werd Shakura genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie “Contemporary Blues Female Artist”. Haar band in Swing Wespelaar bestond uit Roger Williams (bas), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums) en samen bezorgden ze ons een top optreden met een opmerkelijke en ravissante dame in de hoofdrol. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar na haar optreden voor de camera te halen.

Michael A. Benjamin, geboren in Talladega (Alabama), leidt al vroeg een tweede leven -hij is ook de manager van Soul Bowl, een xx- onder het pseudoniem Alabama Mike . In zijn jeugd werd hij met zijn zussen en broers sterk muzikaal beïnvloed door de gospels die zijn vader thuis zong. Na zijn militaire dienst in Californië, belandde hij aanvang jaren tachtig in de San Francisco Bay Area, wat het artistieke in hem een extra boost gaf. Mike werd in 1999 professioneel zanger in 1999 en de single “Day to Day”, die bij Jukehouse Records verscheen, werd ook de titelsong van zijn debuutalbum uit 2009. Dit was voor Alabama Mike de start van zijn eigen carrière in de blues scene. Mike (zang) stak met Anthony Paule (gitaar) en multi-instrumentalist, opname ingenieur en eigenaar van een platen label, Scot Brenton (harmonica) de koppen bij elkaar om “hun” akoestische blues te schrijven en op te nemen als The House Kings. In 2013 verscheen hun debuutalbum, ‘Unleashed’. Met de nodige awards onder zijn arm deelde Mike in de loop der jaren het podium met blues grootheden als Kim Wilson (“Fabulous Thunderbirds”), John Primer, Lurrie Bell, Steve Freund, Bobby Rush, Johnny Rawls, Filmore Slim, RJ Mischo, Dewayne Wiggins en Willie (“Big Eyes Smith”). Met The Andy T Band nam Alabama Mike het schitterende album ‘Double Strike’ (2017) op en aan Junior Watson’s album, ‘Nothin’ to It But to Do It’ (2019) werkte Mike ook mee. In hetzelfde jaar verscheen ook Alabama Mike’s solo album, ‘Hip You to My Blues’. De opvolger ‘Stuff I've Been Through’ (2023), geproducet door Kid Anderson en uiteraard opgenomen in Kid’s Greaseland Studio’s in San Jose (A), verscheen bij de Little Village Foundation. In Swing staat hij op het podium met Fabrice Bressouat (drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas). En dat Mike er veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.

Keeshea Pratt en haar band, zit sinds hun 1ste plaats tijdens de IBC-competitie #34 in 2018, in de lift. De in Houston gevestigde band, doet denken aan oldskool Motown. Het 8-koppige, muzikale collectief leent zijn energie en passie aan traditionele en hedendaagse blues. Door hun muzikale flexibiliteit kan ze genres als jazz, Southern rock, soul, gospel en country feilloos aan. Keeshea’s soulvolle zang is Mississippi geïnspireerd. Ze wordt ondersteund door een getalenteerde en diverse groep zangers en muzikanten die 5 Amerikaanse staten (TX, CA, LA, AR, MS) en Japan vertegenwoordigen. The Keeshea Pratt Band bracht hun album ‘Believe’ uit in 2018. Met de strakke Keeshea Pratt band die bestaat uit Kevin Brian Sowell (gitaar), Patrick Williams (drums), Daniel Carpenter (sax), Eugene Botts (keys), James Williams III (trompet) en de uitzonderlijke bassist / songwriter Shawn Allen, speelt ze vanaf de opener al meteen al haar troeven uit. Haar stem, présence, moves en vakmanschap zijn Keeshea’s tools waarmee ze verder alles opbouwt van hoogtepunt naar hoogtepunt. Een optreden dat ons zeker zal bijblijven! Rond de middag, in haar hotel, hadden we vooraf een heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

Met een niet alledaagse maar voor een Duitse blues band vrij expliciete bandnaam, Muddy What? en zichzelf de vraag stellend, begon een trio uit de regio München en Nürnberg, sinds hun oprichting in 2006 aan hun muzikale reis. Frontdame Ina Spang (lead gitaar, mandoline), haar broer Fabian (zang, ritme gitaar) en drummer Michi Lang haalden als winnaar van de German Blues Challenge 2021 de finale van de EBC 2022 en waren semifinalisten tijdens de IBC 2022 in Memphis. Samen debuteerden ze in 2018 met het album ‘Gone from Mississippi’, brachten in 2019 ‘Dancing in the Halls’ en in 2020 het live album ‘Blues for You’ uit. Hun meest recente en vierde album ‘Spider Legs’ (2022) bevatte (voor het éérst) enkel originele nummers. De negen nummers op het album zijn “een mix van epische blues ballades en brutale folky bluegrass nummers…”. De opnames gebeurden in de Kreuzwirtskeller, een bekende live locatie in de Duitse blues scene in Hilpolstein, Beieren, die tijdelijk omgebouwd werd tot een studio. De nummers op het album vormden de basis van de setlist voor Swing. Gezien drummer Michi er niet bij was verving Jens Roelandt (Bluesbones) hem meesterlijk. Vooraf aan dit geweldige optreden kregen we de kans om met deze straffe en erg muzikale zus en broer een leuk gesprek te hebben, een duo waarvan we zeker nog méér zullen gaan van horen.

Muzikant Fred Klee wordt in 2003 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaar, omdat hij iets te creatief met de btw is omgesprongen. Uiteindelijk zit hij vijf jaar van zijn straf uit in de gevangenis in de Begijnenstraat in Antwerpen. De tijd gaat traag in de cel, maar Fred is slim en bereid de handen uit de mouwen te steken. Hij begint helemaal onderaan, met het schoonmaken van de bedpannen, en groeit door tot bezieler van het interne radiokanaal Radio Cachot en de muziekband The Freedom Jail Band. Want de gevangenisdirectie wist zijn creatieve talent en vlotte pen te waarderen. Al snel werd hij ingezet als onderhoudsman, media-man, hulp-voor-alles en kreeg hij vrijheden die een ander niet had. Het bracht hem op plekken in de gevangenis die niet iedereen zomaar te zien krijgt. Hij hoort wat achter de schermen gebeurt, geniet voordelen, maar krijgt het soms ook extra hard te verduren. Leven en overleven gaan pijnlijk hand in hand. In 2017 maakte Fred Klee een muzikale theatershow over zijn ervaringen die hij opvoerde waar hij die ervaringen had opgedaan: in de gevangenis, bij de gedetineerden. Dit boek "Radio Cachot" is het logische gevolg van die show. Het is het dagboek van zijn verblijf in de gevangenis, geschreven op de typische wijze van Fred Klee: met sterke verhalen, met ernst, dan weer met gebral en gelach, maar bovenal met de nuchtere kijk van iemand die echt weet hoe het was. Kort samengevat, toen Fred in 2003 zijn muzikale avonturen noodgedwongen op pauze zette was zijn toenmalige groep The Fred Klee Band bezig de harten te veroveren met hun onweerstaanbare Southern Gator sound. De CD "Don't Mess With my Gator" geproduced door Marc T, werd warm onthaald door de geschreven pers met lovende kritieken en de belofte van een mooie carrière, maar het verhaal draaide anders uit. Want 16 jaar later, na de succesvolle theater tournees van Lee Shore, Tribute to Crosby, Stills, Nash & Young, en het muziektheater Radio Cachot, waar hij openhartig het leven achter de tralies beschrijft en wat dat doet met een mens, pikt hij zijn oude liefde op: de Southern Gator Sound. Helemaal in de stijl van zijn grote voorbeelden, Southern rock van The Allman Brothers, desamenzang van CSN & Y, het verhalende van The Band, de beklijvende songs en typische slide guitar van Lowell George en zijn Little Feat, het feestgedruis van New Orleans, bewijst Fred en zijn Southern Rumble dat zijn concerten je meenemen naar het diepe zuiden van Amerika. Dit jaar was deze band de revelatie op het Hookrock festival in Diepenbeek, reden temeer als je deze band daar heb gemist hebt, deze Fred Klee & Southern Rumble eind augustus in al zijn glorie te gaan bewonderen tijdens het (Ge)Varenwinkel festival in Herselt.

De Britse singer-songwriter Susan Simms aka Sister Suzie uit Northumberland was enkele weken geleden tijdens Goezot in't Hofke als side-attractie nog de revelatie van dit festival. Ze wordt omschreven als “A little lady with a big voice...”. Je moet het maar kunnen, klinken als zowel de rauwe Etta James, soulvol als Irma Thomas en ondeugend en brutaal als Cyndi Lauper. Na haar single “I Need a Man” uit 2017 verscheen haar album ‘Ain’t No Lady’ (2018), waarop ze wordt bijgestaan door drummer Brian Neville (Big Joe Louis, Shriekback, Pigbag), producer Mick Wigfall, gitarist Matt Jackson, bassist Eddie Edwards & tenor saxofonist Al Nichols. Niet te verbazen dat haar optredens met R&B en Soul uit de fifties/sixties, hier en daar opgepept met wat rockabilly, in Oud-Turnhout insloegen als een bom. Ze doet momenteel haar shows met een Brits/Belgische band: met haar maatje Matt Jackson (gitaar), Ilja De Neve (keys), Nathan Goessens of Bernd Coene op drums, Al Nichols of Peter Verhas op sax en Micha Teller op bas. Hier op Hookrock vielen heel wat monden open, toen Suzie in haar glitterende jumpsuit heel uitdagend en likkend op een lolly het podium opkwam. So what! Het sloeg in als een bom en deed de klokken van de kerk naast de festivaltent net niet luiden. Sister Suzie gaf met haar band gewoon een indrukwekkend, swingend optreden in Diepenbeek waarmee ze bewijst dat ze een rhythm & blues artieste is waar we in de toekomst rekening mee moeten gaan houden. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar even voor haar optreden voor de camera te halen.

Gitarist - zanger Thorbjørn Risager, geboren op 19 mei '71 in Yillinge op 30 Km van Kopenhagen is de leider van een band die hard op weg is om één van de toonaangevende bands van Europa te worden. Ze hebben een eigen sound en spelen een mix van Rhythm & Blues, Chicago blues en Soul met een snuifje New Orleans. Ondertussen is hij een ware held in Denemarken en toert al jaren door Europa. Het werd dus tijd om eens naar Hookrock in Diepenbeek te komen. Deze Viking heeft zeker zijn steentje bijgedragen om Scandinavië op de kaart te zetten als broedplaats voor geweldige blues. Thorbjørn Risager en zijn The Black Tornado hebben ondertussen vele albums en verscheidene awards op zak hun naam ruimschoots gevestigd. Met een unieke collectie blazers liet hij op Hookrock niet alleen blues maar ook soul, funk en jazz horen. Samengevat: een duizenpoot met een Gibson-gitaar. De band weet het publiek te betoveren met een geluid waarin duidelijk invloeden van soul, Chicago-blues, boogie en rock ’n roll zijn terug te horen. Terwijl de stem van Risager doet denken aan die van Ray Charles, Van Morrison en Billy Gibbons. Eind vorig jaar verscheen het studioalbum "Navigation Blues". Thorbjørn Risager heeft al opgetreden als openingsact voor Bonnie Raitt en de Tedeschi Trucks Band en hij heeft het podium gedeeld met musici als Buddy Guy, Doyle Bramhall II en Robben Ford. Ook al weten mensen in veel van de landen waar deze band heeft gespeeld nog steeds niet hoe ze de naam van de zanger moeten uitspreken of in welk hokje ze de muziek eigenlijk moeten plaatsen, deze acht mannen zorgen samen al vele jaren voor een extra portie chemie en muzikale kruisbestuiving, waar alle aanwezigen in de tent, getuige konden van zijn. Even voor dit geweldige optreden hadden we met Thorbjørn een hartelijk gesprek.

Bruno en Kathleen zijn beide creatieve duizendpoten met iedere een eigen, maar ook een gemeenschappelijke geschiedenis. Terwijl Kathleen speelde in formaties als “About Queen Of the Blues, Blue(s) Angels, Fetch, Billy & Bloomfish, The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra” of solo, onder haar eigen naam furore maakte en even goed hoge toppen scheerde in muziektheater of studiowerk, startte Bruno’s carrière bij de gerenommeerde Gentse formatie The Pink Flowers, vergezelde hij hierna Lieven Tavernier, bracht zelf acht albums uit en een boek en tekent speelse cartoons, “Brunowords” genaamd. Nochtans kunnen beide artiesten zich ook familie noemen, want ooit deelden ze het podium als Joseph en Hermine Rielemans bij het memorabele Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Bruno Deneckere is één van de weinige echte Americana artiesten die België rijk is, terwijl Kathleen de blues nauw aan het hart ligt en ze een gevoelsschrijfster en zangeres is, die haar gelijke niet kent. Je hoeft er dus geen tekeningetje bij te maken dat als zulke twee toppers hun hoofden bij elkaar steken, het resultaat navenant is. Na zoveel jaren van gedeelde liefde voor muziek en ware vriendschap is het eindelijk een feit. Het vermaarde singer-songwriter duo Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt hebben eindelijk hun wens in vervulling zien gaan en brengen een duoalbum uit, getiteld “Sharing The Blues” (recensie). Zoals het een duo-album betaamt schrijven ze beiden de helft van de songs, maar het zijn acht heerlijke duetten die overheersen op de plaat. Ze hebben samen in de twintig jaar dat ze artistiek actief zijn al vele podia en projecten gedeeld, maar samen een album opnemen kwam er nooit van. Beter laat dan nooit en het resultaat mag er dan ook zijn. “Sharing The Blues” is een prachtig album geworden, waarin Bruno en Kathleen in elf songs een warme mix brengen van blues, rock, soul en country, aangevuurd door de knappe ritmesectie van Carlo Van Bellegem op bas en Marcus Weymaere op drums, die hun ook live op het podium begeleiden. Duvel Blues was dan ook fier om Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt dit jaar naar Puurs te halen, dit optreden van twee door de wol geverfde artiesten was dan ook duidelijk voor de fijnproevers. Al jaren brengen ze hun liefde voor blues, folk en het betere Americana op allerlei podia en heel af en toe treden ze ook samen op. Dat zorgt voor een extra portie chemie en muzikale kruisbestuiving, en een boeiende, verrassende setlist waar alle aanwezigen in de volle tent, op zaterdag 27 mei, getuige konden zijn. Even voor dit geweldige optreden hadden we met dit akoestische duo een hartelijk gesprek.

Ruf Records, het gerenommeerde onafhankelijke Duitse platenlabel voor blues, werd in 1994 opgericht door de manager van Luther Allison (1939-1997) Thomas Ruf, om de carrière van Allison te bevorderen. Ruf kwam in 2005 met het idee van een jaarlijkse concertentoer met drie artiesten van zijn label: de Bluescaravan. Hierbij was/is de mix van gevestigd en aankomend talent -onder het motto “Where Blues Crosses Over”- erg belangrijk. De BLUESCARAVAN 2023 ft. ALLY VENABLE, ASHLEY SHERLOCK & WILL JACOBS mocht dit jaar Moulin Blues op vrijdag openen. Van de drie muzikanten van de 2023-editie, maakten twee (Ally & Will) al eens deel uit van een eerdere Ruf-Bluescaravan. ALLY VENABLE in 2019, samen met Ina Forsman & Katarina Pejak. Ally verving een jaar eerder al even Vanja Sky, die in 2018 bij Ruf de andere vrouwelijke blues talenten als Samantha Fish, Erja Lyytinen, Ana Popovic en Joanne Shaw Taylor, vervoegde. Lone Star State Texas heeft met namen als ZZ Top, Johnny Winter en SRV -Ally is afkomstig uit Kilgore, TX- duidelijk nog meer troeven in huis om bijna iedereen zijn portie blues en soulvolle R’n’R te kunnen aanbieden. Ashley Sherlock (UK) komt vanuit Manchester de caravan ingevlogen. Ook zo'n talentvolle artiest die het vooral moet hebben van de bluesrock met een flinke portie funk! Stevig werk! Ally Venable (USA) is een jonge singer-songwriter-gitariste uit Kilgore, Texas. Ze groeit op met zingen in de kerk en luistert naar de muziek van Texaanse musici zoals Stevie Ray Vaughan. Verwacht van haar het nodige gitaargeweld op hoge hakken! Volgens Texas roots-icoon Mike Zito is Ally Venable de toekomst van de blues en de cross-over muziek van de Amerikaanse rootsrock. Uit Chicago komt Will Jacobs (USA). Slechts 29 jaren staan er op de teller bij Will Jacobs maar we hebben hier te maken met een zeer getalenteerde gitarist, een die tijdens de Memphis International Blues Showcase in 2009 al het nodige stof deed opwaaien in zijn rol als bandleider van Dirty Deal. Blues Caravan 2023 is dus ook dit jaar weer op tour, en hield gelukkig ook halt in Ospel! Dus reden genoeg om deze drie jonge en getalenteerde bluesmuzikanten even voor de camera te brengen om hun wat vraagjes te stellen. Van Thomas Ruf die bij dit interview aanwezig was, wilde ons reeds bekend maken dat dit jaarlijks terugkerend evenement er zeker in 2024 zal zijn en dit als hun '30 Years Ruf Records Anniversary Tour' met Bernard Allison, Katie Henry en Ally Venable.

Op zijn 18de, nadat Spencer Mackenzie in 2016 zijn debuut album ‘Infected with the Blues’ uitbracht, ontving deze jonge Canadese artiest een Maple Blues Award als “Best New Artist of the Year” en werd hij omschreven als “de” nieuwe blues sensatie. Drie jaar eerder won Spencer een Niagara Music Award als “Rising Star” en nog eerder kreeg hij ook al een studiebeurs van de Blues Foundation voor het Fernando Jones Blues Camp in Chicago. Spencer Mackenzie heeft een eigen sound ontwikkeld, een vintage geluid, een stijl van een doorgewinterde prof. Voor zijn tweede studio album, ‘Cold November’ (2018) werkte Spencer voor de opnames samen met producer Dean Malton, toetsenist Miles Evans, bassist Al Duffy, drummer Sean O’Grady, gitarist Brant Parker en een blazerssectie (Dave Dunlop: trompet, Peter Hysen: trombone & Jay Davidson: sax). De acht nieuwe nummers schreef Spencer samen met zijn vader Richard. In het voorbije jaar verscheen bij Gypsy Soul Records (Samantha Martin, Bywater Call) ‘Preach to My Soul’. Spencer nam het album op met Emmy Award-winnaar en Juno-genomineerde producer, Ross Hayes Citrullo, de Canadese bluesgitarist, zanger, songwriter en Juno-prijswinnaar, Steve Strongman én nog veel meer getalenteerde muzikanten. Sommige nummers op ‘Preach to My Soul’ hebben, zoals “Baptised By the Water” -het nummer gaat over protesterende mensen die uiteen gedreven worden door de spuitlansen van de politie- waarmee hij zijn concert in Ospel opende, een zwaar gitaargevoel, allemaal met een blues/rock achtergrond. Door iemands muziek te beluisteren, kan je de reis die eraan voorafging of het pad voorwaarts bepalen. Voor Spencer Mackenzie geldt dit ook, daarom toerde hij nu voor het eerst door Europa, en kon Rootstime met deze gelouterde artiest kennis maken.

De uit Portland Oregon afkomstige groep Jenny Don’t And The Spurs laat de grenzen tussen rock & roll en country vervagen met de onwaarschijnlijke mix van honky tonk, rockabilly en punk! De groep bracht vanaf 2017 een aantal fantastische albums uit met muziek die rauw, oprecht en intens is en overduidelijk, zoals we dit tijdens Moulin Blues konden beleven, met veel plezier wordt gemaakt. Naast frontvrouw Jenny Connors, beter bekend als Jenny Don’t, bestaat de band uit een eigenzinnige samensmelting van muzikaal talent die country naar de rock en grunge brengt. Dit viertal bestaande uit ervaren muzikanten bestaat naast Jenny Don’t uit Kelly Halliburton (Dead Moon, Pierced Arrows), drummer Buddy Weeks en gitarist Christopher March, en is zoals je al kan lezen een unieke samensmelting van divers muzikaal talent. Als Jenny Don’t and the Spurs brengt het kwartet lekker in het gehoor liggende roots country die zelfs luisteraars die in eerste instantie niet gecharmeerd zijn van het genre zal overtuigen, wat ook bleek waar te zijn in Ospel. De intensiteit en energie van hun liveset is gewoon een must-see en daardoor gingen dadelijk na hun concert al hun cd's en vinyl's allemaal snel van de hand. Ondanks een aaneenschakeling van rampzalige gebeurtenissen zoals stemproblemen voor zangeres Jenny en een gecrashte harddisk waar alle opnamen opstonden voor hun derde album "Fire On The Ridge", kon een Europese tournee hierbij niet uitblijven en die bracht de band naar Ospel. Tijd voor Rootstime om met Jenny en Kelly even tussen hun 2 concerten door een hartelijk gesprek te hebben.