De bijna 60-jarige Lee Rocker, zijn echte naam is Leon Drucker, is de zoon van de klassieke klarinettisten Stanley Drucker (de gepensioneerde eerste klarinettist van het NY Philharmonic Orchestra) en Naomi Drucker. Als kind speelde hij cello en later leerde hij elektrische basgitaar spelen. Leon's schoolvrienden waren onder meer James McDonnell en Brian Setzer. De drie speelden regelmatig samen en waren in blues en rockabilly geïnteresseerd. Leon leerde ook contrabas spelen om zo de klanken van blues en rockabilly op het akoestische instrument te verwerken. Met z'n drieën vormden ze in 1979 de multi-platina, Grammy-genomineerde rockabilly-revivalband Stray Cats, een fenomeen in de muziek anno jaren 1980. McDonnell noemde zich als artiest "Slim Jim Phantom" en Leon Drucker bedacht zijn eigen artiestennaam, "Lee Rocker". Rocker ontwikkelde zijn eigen stijl van slapping bass spelen met de groep. Bij het slappen wordt met de duim op de snaren van de basgitaar geslagen, terwijl de andere hand op de toets de aangeslagen snaar in meer of mindere mate afdempt. Dit geeft een sterk ritmisch, funky effect. Lee Rocker’s album ‘The Low Road’ (2019) werd live opgenomen met zijn vierkoppige band in Daryl's House in Pawling, NY (een luisterruimte die eigendom is van Daryl Hall of Hall & Oates). Op zijn nieuwe album ‘Gather Round’ dat eind vorige maand verscheen, wordt Rocker vergezeld door gitarist Buzz Campbell, drummer Larry Mitchell en toetsenist Matt Jordan.

Lees meer

Het kon niet uitblijven: aangezien HT Roberts met zijn “Open Hum of Things” en Nils De Caster & Sara De Smedt met hun “It Takes a Believer” elk een geweldige plaat uitbrachten in Covid-tijden, moet hun copain Bruno gedacht hebben: “dat kan ik ook” en kijk, daar is “Coming Up for Air”, wat ondertussen zijn achtste plaat onder eigen naam moet zijn (al kan ik er een stuk of wat naast zitten, maar veel zal het alvast niet schelen). De Gentse Johnny Cash -zo wordt hij wel eens teder genoemd- deed het ditmaal helemaal in z’n eentje: alles schrijven, alles spelen en alles zingen. Dat hoeft niet te verbazen, want zo sterk hij als begeleider is, zo straf is hij als solist. De Room 13-studio van Yves “Vis” Meersschaert is voor zowat de hele Gentse scène een vertrouwd adres en daar is het dat Bruno zich met zijn gitaar en elf liedjes aan de technische kunde van Jonas Everaert overgaf, met als resultaat een typische Bruno-plaat: tien gezongen verhalen en een instrumentale afsluiter, die passend “Coda #1” getiteld werd. Dat maakt in totaal een goeie 36 minuten muziek, die je nog het best kunt vergelijken met een live-set van Bruno: je staat er versteld van, hoe goed hij de ogenschijnlijk simpele melodieën op zijn gitaar speelt en hoe straf zijn teksten in elkaar gedraaid zijn. Veel meer dan naar Cash, neigt de soloversie van Bruno naar Dylan of Townes: hij heeft oog voor wat u en ik niet eens opmerken en hij heeft het vermogen om zowat overal een liedje in te zien en te horen. En zo krijg je verhalen als het kierewiete “The King” en het van weemoed doortrokken “A Long Walk”. Een heerlijke love-song als “When there is No You”, zou uit de mond van veel zangers melig of stroperig klinken, maar bij Bruno klinkt de ultieme zin “there is no me when there is no you”, simpelweg oprecht.

Lees meer

Jesper Theis was een onderwijzer in Aalborg (of Ålborg), een havenstad met meer dan 200.000 inwoners in het noorden van Denemarken. In zijn hart is hij echter altijd een muzikant -een songwriter, zanger en gitarist- geweest, geïnspireerd door blues, folk en gospelmuziek uit het midden van de 20ste eeuw uit het zuiden van de Staten. Het was “Coco (Cocaine) Blues”,een blues traditional die Reverend Gary Davis (1896-1972) schreef en in 1957 opnam, dat hem toen hij het voor het eerst hoorde diep raakte. Het voerde hem naar de Mississippi Delta blues en veranderde zijn manier van denken over muziek. Op 32-jarige leeftijd erkende Theis dat hij zijn muzikale passie niet parttime kon dienen, omdat hij geen twee dingen gelijk en goed kon doen. Hij gaf toen zijn baan als onderwijzer op, om fulltime als professionele muzikant door het leven te gaan. Jesper Theis’ muziek is soms echter méér dan Delta blues en bevat ook wel eens flarden van mamba ritmes, jazz en folk. Hij staat vaak met zijn Resonator en slide op het podium als duo met Olaf Gudnason, leunend op zijn staande bas of met Peter Nande, de producer en blues harpist. In 2017 debuteerde Theis in de opname studio met ‘Narrow Line’, een album met eigen nummers en nu vier jaar later -vorige maand om nauwkeuriger te zijn- verscheen Jesper Theis’ album opvolger ‘The Tide Will Turn Again’. Het is een album van een rondreizende artiest uit Noord-Jutland, die ondertussen in Spanje een tweede stek gevonden heeft.

Lees meer

Eind mei 2020 verscheen de EP “Ebb Of The Wave” van de Ierse folkzangeres en songschrijfster Maria Shiel uit Galway in het westen van Ierland. Naast de wondermooie titeltrack die u op de bijgaande video kunt beluisteren stonden er nog twee andere songs op dat minialbum, te weten countryrocker “Call Home” en de heerlijk melodieuze folkballad “Desert Child”. Dezer dagen komt haar eerste full-cd “Fire In The Sea!” uit met daarop 11 zelfgeschreven liedjes waaronder ook de drie songs van de net vermelde EP. Bij het starten van de nieuwe cd horen we echter eerst een tijdje het geluid van ruisende zeegolven om er meteen daarna in te vliegen met het swingende nummer “Calling Me Back” dat als nieuwe single zal worden gelanceerd en dat te horen is op de tweede audiovideo bij deze recensie. Op deze song speelt multi-instrumentalist Steve Wickham van de Ierse folkrockformatie ‘The Waterboys’ mee. Hij speelde ook op viool mee bij de klassieker “Sunday Bloody Sunday” van ‘U2’ uit 1983 en is eveneens te horen op albums van o.a. ‘The Hothouse Flowers’, Elvis Costello en Sinéad O’Connor.

Lees meer

Honey Hounds is “a booty shakin’” blues trio uit Jacksonville, FL, opgericht in 2015 met zanger/gitarist Nick Izzard, Nathan Ranew op bas & drummer Tyler Watts. Geïnspireerd door de rijke zuidelijke rockgeschiedenis van de regio, maakt het trio snel naam met hun artistieke vintage benadering van hun muziek en imago. Vaak vergeleken met het geluid van de Black Keys vermengd met de live energie van Jack White, blijven Honey Hounds de westerse muziek nieuw leven inblazen en de rock-n-roll levensstijl belichamen! ‘The Flame’ werd de titel van hun debuut studio album dat vorig jaar uitgebracht werd en dat tijdens hun Flame Winter Tour in de States, “all across the country” gepromoot werd. De meeste nummers schreven ze zelf en zijn een bluesy mix van rock en funk. Honey Hounds neemt met ‘The Flame’ een goede start en zal zeker “all around the country” en ook ver daar buiten weten te boeien. Een interessante band om zeker in het oog te houden.

Lees meer

De Britse (niet de Amerikaanse!) blues/rock band Catfish verraste ons in Wespelaar aangenaam tijdens het Swing 2018 (Blues for the People) Festival, waar we ze op het volgelopen kerkplein, voor het eerst live meemaakten. Catfish, opgericht in 2015, is de band rond de fenomenale jonge frontman/zanger en gitarist Matt(hew) Long. Hij werd door Buddy Whittington én Walter Trout al op het podium geroepen. Catfish, die bekend staat van zijn live reputatie, werd in 2 jaren 5 keer genomineerd tijdens de British Blues Awards, won 1 award in 2016 en de UK Blues Award “Blues Act of the Year” (England) in 2018. Catfish was in 2018 geselecteerd als één van de 5 bands die tijdens de UK Blues Challenge 2018 (Kyla Brox Quartet won de UK-selectie!) konden dingen voor deelname aan de EBC 2019 in Ponta Delgada, Azoren. In Ponta Delgada won het Kyla Brox Quartet, België (met Black Cat Biscuits) eindigde vierde. In het voorbije jaar verscheen het eerste live album van Catfish, ‘Exile – Live in Lockdown’. ‘Get Down / Live Catfish’ dat in 2018 bij BGO-Records opnieuw “digitaal geremasterd en slipcased” uitgebracht werd, zijn albums van een bluesband uit Detroit die door Bobby “Catfish” Allen Hodge in de jaren 1960 gevormd werd. ‘Get Down’ was hun debuutalbum uit 1970. Het album bevatte originele materiaal, gecomponeerd door Hodge en andere bandleden. ‘Live Catfish’ uit 1971 werd live opgenomen in het Eastown Theatre in Detroit en was een mix van covers (zoals “Nowhere to Run”, “Money” en “Whole Lotta Shakin’ Goin ’On”) en originelen van Hodge. Kort daarna ging de groep uit elkaar, maar de nu 77-jarige zanger Bob Hodge ging solo (Chicken Legs) en even met zijn broer Dallas Hodge (als de Hodge Brothers) verder en kan terugkijken op een lange en indrukwekkende carrière als een van Amerika's beste bluesmannen.

Lees meer

Kristin Larkin is een 41-jarige zangeres en songschrijfster afkomstig uit Maury County, Tennessee. Ze debuteerde in de muziekwereld als zangeres bij de formatie ‘Remember The Ocean’ uit Zuid-Florida die in 2002 het album “Ruth” uitbracht. Aan het begin van deze eeuw trok ze echter naar Nashville waar ze een solocarrière ging nastreven met autobiografische folk- en countryliedjes. Haar eerste soloplaat was een zes nummers tellende EP die “Regardless” heette en in 2014 op de platenmarkt verscheen. Nu zeven jaar later komt er pas een vervolg aan dat solodebuut met een nieuw tien songs tellende volwaardige album dat “Waking Up” als titel kreeg. De onderwerpen van de soms van filosofische teksten voorziene liedjes op deze plaat behandelen o.a. de liefde, relaties en de schoonheid van de natuur. Het album werd in Nashville opgenomen met Kellen Wenrich op basgitaar, viool, piano en harmonium, Adam Taylor op akoestische en elektrische gitaren en banjo, Stephen Mason op elektrische gitaar, Mark Sloan op pedal steelgitaar en Jacki Macri en Steve Smith op drums. De harmony vocal bij enkele songs zijn afkomstig van Anna Eilermann en Kristin Larkin zingt en speelt zelf op akoestische gitaar.

Lees meer

Dom Pipkin bewijst al jaren van achter zijn piano dat New Orleans en Londen niet ver van elkaar liggen. Eerst als lid van de Errol Linton band en later als charismatische frontman van The Iko’s vond hij een uitweg voor zijn vurige passie voor pianomuziek. Pipkin was in New Orléans al aanwezig op het Jazz & Heritage Festival en tijdens de internationale en prestigieuze Piano Night. Wat de Iko’s samenhoudt was hun gemeenschappelijke liefde voor piano en voor door blazers gedreven funk. De band werkte tijdens hun optredens vanuit het klassieke New Orleans song book principe, maar waarbij eigen nummers steeds belangrijker werden. Niet voor niets stond Pipkin al op het podium samen met Allen Toussaint, Jon Cleary, Marcia Ball en Ellis Marsalis. Door hun stomende optredens werd de band toonaangevend in de Britse jazz & blues scene. Dom & the Iko’s debuteerden in 2014 met een titelloos studio debuutalbum. Een jaar later volgde ‘Live and Loose at the Hippodrome’ (2015). Het studio album kon in eigen beheer gerealiseerd worden, door de nu ondertussen al vaak gebruikte “hulp van de fans”, de crowd funding. ‘Smokin’ Boogie – The Live Bootleg Sessions’, dat we hier in 2017 bespraken, was Pipkin’s soloalbum en het tweede live album, dat op vijf locaties (St-Leonards on Sea, Malvern, New Milton, London (en de helft, zeven tracks) in de Pittville Pump Rooms in Cheltenham) opgenomen werd. Het was een tijdje stil rondom Dom Pipkin, maar vorig jaar verscheen bij zijn eigen Hambone Recordings, zijn vierde release, zijn éérste solo studio album, ‘C’mon Sunshine’. De 14 composities die hij in Londen opnam, zijn originals. 

Lees meer

Country-, Western Swing- en rockabillymuziek zouden we niet meteen komende uit Italië verwachten. Toch is dit de sound die Paolo Roberto Pianezza en Francesca Alinovi uit Bologna samen brengen onder de groepsnaam ‘Lovesick Duo’, een naam die wellicht tot stand is gekomen door de amoureuze relatie tussen beide muzikanten. Sinds hun debuutplaat “Lovesick Duo” uit 2015 heeft het zingende koppel nog twee andere albums uitgebracht met “The New Orleans Session” in 2017 en “The Cardboard Suitcase” in 2018. Daar komt nu een vierde album bij in de vorm van de dertien songs tellende, zelf geproduceerde plaat “All Over Again”. Alle nummers op deze cd werden door Paolo en Francesca gecomponeerd. Enkel voor de songs “Today’s The Day” en “Black And White Light” kregen ze extra componeerhulp van de Amerikaanse gitarist Luke Winslow King en de Californische gitarist Brad Myrick hielp hen bij het schrijven van het nummer “I’m In Love With My Baby”.

Lees meer

Zanger/songwriter, blues en R&B gitarist Jimmy Reiter is in de Duitse blues scene en voor ons al jaren géén onbekende meer. Hij is altijd trouw gebleven aan de blues tradities uit de jaren 1940/1950, maar zoekt daarbij altijd naar eigen accenten. Reiter werkte, voor hij solo ging, al samen met mondharmonicaspeler en zanger Doug Jay, de Amerikaan “Sax” Gordon Beadle en Angela Brown. Enkele jaren na zijn debuut ‘High Priest of Nothing’ (in 2011 gekozen als beste Duitse Bluesalbum) bracht Reiter in 2015 ‘Told You So’ uit. Voor het opnemen van het debuutalbum waren er meerdere sessies nodig met wisselende line-ups. Voor zijn tweede album garandeerden toetsenman Mo Fuhrhop (Henrik Freischlader), de Nederlandse bassist Jasper Mortier (Boyd Small, Byther Smith, Boo Boo Davis, Big George Jackson, Philip Walker en Eddy Clearwater, Jerry Portnoy) en drummer Bjorn Puls (Tommy Schneller, The Chargers) de studio bezetting. Het kwartet kreeg toen de hulp van enkele van Reiter’s vrienden als Gordon Beadle (sax), de Duitser Kai Strauss (gitaar) en Marcus Praed (percussie). Recent verscheen zijn éérste live album, dat je bijna 80 minuten lang vooral hoogtepunten brengt uit zijn drie studio albums, aangevuld met twee nog niet eerder verschenen nummers

Lees meer

Giuseppe (D’Amelio) en Rodrigo (Reis), een akoestisch blues duo uit St. Louis, Missouri, ontmoetten elkaar begin 2018 op het lokaal blues jamcircuit. Beiden waren relatief nieuw in St. Louis en probeerden opnieuw zoveel mogelijk muziek in hun leven te brengen. Giuseppe had zijn instrument een paar jaar verwaarloosd en speelde op het jamcircuit om weer te kunnen gaan spelen. Rodrigo (afkomstig uit Brazilië) was nieuw en zocht iemand met een passie voor muziek om mee te spelen. Het duurde een aantal maanden en heel wat jams, voordat het idee opkwam om samen een aantal akoestische nummers te proberen. Beiden geïnspireerd door de “groten” zoals Skip James, Robert Johnson, Lightnin' Hopkins, Mississippi John Hurt, Little Walter, Sonny Boy Williamson en andere akoestische duo’s als Ben Harper & Charlie Musselwhite, Sonny Terry & Brownie McGhee of Cephas en Wiggins, maakten concrete plannen om daadwerkelijk samen te gaan spelen. Na een jamsessie was er geen weg meer terug.

Lees meer

Steven Taylor is geboren in Flowood, Mississippi en leerde door zijn stiefvader, mondharmonicaspeler, de nu al bijna legende, Kim Wilson al vroeg bluesmuziek kennen. Hij inspireerde Steven om zijn droom om muzikant te worden na te jagen. Steven deelde het podium met een lijst van ongelooflijke muzikanten en bands, waaronder The Fabulous Thunderbirds, Junior Watson, Kid Ramos, Nathan James, Johnny & Jaalene, Anson Funderburgh, Johnny Moeller en nog veel meer! Taylor’s nieuwe soloalbum ‘Existential Blues’ verscheen eind vorig jaar. Hij nam het op met drummer Marty Dodson, gitarist Vincent Burry, toetsenist Taryn Donath, bassist Scot Smart, saxofonist Bruce Rubio en enkele gasten

Lees meer