Victor Wainwright is ‘GRAMMY NOMINEE 2019’ en 6 time MUSIC AWARD WINNER, 4 time BMA Piano Award Winner and BB KING Entertainer of the Year Award Winner and Band of the Year Award Winner! Een palmares om u tegen te zeggen. In Canada en Amerika verkoopt hij elke zaal uit. Sinds 2017 is Victor Wainwright de frontman van The Train. Hij werkte met co-producer Dave Gross aan het titelloos debuutalbum 'Victor Wainwright And The Train' dat hij vorig jaar samen met gitarist Pat Harrington, bassist Terrence Grayson en percussionist Billy Dean uitbracht voor Ruf Records. Het album bevat twaalf originele nummers die door Victor Wainwright werden geschreven. Rond het viertal schaarde zich tevens een groepje gastmuzikanten, waaronder de gitaristen Monster Mike Welch, Jeff Jensen en multi-instrumentalist Dave Gross zelf. Een duo hoornblazers geeft nog meer swing en drive aan de vaart van de symbolische hogesnelheid locomotief, die herinnert aan de vele hopeloze waaghalzen die er in het verleden ooit opsprongen, meestal met gitaarkoffer in de hand. Victor Wainwright is werkelijk at the top of his game! Live speelt Victor Wainwright & The Train een mix van diverse stijlen. Je kan deze boogie woogie-pianist met stem-als-een-klok gerust de jongere versie van Dr. John noemen. Van rhythm ‘n blues, soul over gospel naar boogie woogie je kon het allemaal beleven in GC De Wildeman in Herent, waar we een uurtje voordien een tof gesprek hadden met Victor en zijn band.

zie hier het interview 

Fischer-Z is een Engelse band die al werd opgericht in 1977. Als ‘brainy, quirky, energetic and hook-laden art punks’ pasten ze goed tussen generatie/genre-genoten als XTC, Talking Heads, Wire and Mission Of Burma. Spil van de band was en is nog altijd de componist / zanger John Watts. Ten tijde van de opkomst van new wave- en post-punk-groepen verschijnt in 1979 het debuut-album "Word Salad" met o.a. de hit-single “The Worker”. Een jaar later verschijnt "Going Deaf For A Living" met o.a. de live-klassiekers "Limbo" en "So Long" en in 1981 is er de release van hun bekendste album "Red Skies Over Paradise" met songs als "In England", "Berlin" en "Marliese". Dat jaar staan ze ook op het Pinkpop-podium. Een jaar eerder zijn ze al present op Torhout/Werchter. Fischer-Z vindt het nog steeds een uitdaging om hun live-publiek te trakteren op bevlogen en artistiek verantwoorde vertolkingen van de favoriete tracks uit hun inmiddels immense catalogus, maar de band is ook nog steeds hun eigen geschiedenis aan het herschrijven door nieuwe muziek te componeren. Op 13 september verscheen zijn album "Swimming In Thunderstorms, en bevat enkel nieuwe songs; ‘it’s an album of now in song and spirit, with beefy, dreamy and poppy rock guitars, celestial atmospherics and arty and imaginative touches’. Dat Fischer-Z leeft als nooit tevoren zullen deze mannen nu bewijzen met hun tour die op 16 oktober in Heist-op-den-Berg van start gaat en de band naast België ook naar Nederland en vooral naar tal van plaatsen in Duitsland zal brengen. Reden genoeg voor Rootstime om deze vriendelijke liedjessmid ook wat vragen te stellen, en dit even voordat hij in Heist-op-den-Berg een maanden op voorhand uitverkocht concert zal geven .

zie hier het interview 

De vader van de moderne rockmuziek met een nieuw album én een verjaardagsfeest in Het Depot! John Mayall's Bluesbreakers was legendarisch in de jaren '60 en '70 en golden altijd al - zeker live - als één der meest gerenommeerde blues-leerscholen: helden als Eric Clapton, Peter Green of Mick Taylor gingen van bij hem verder naar Cream, Fleetwood Mac, Free en andere Rolling Stones. Zelf is John Mayall een uitzonderlijk getalenteerd op piano, orgel, gitaar en bluesharp. Een levende legende, zeg maar. Dit jaar wordt de grootmeester 85. Een passage in Het Depot kan dan uiteraard niet ontbreken! In februari releasete hij zijn nieuwste worp 'Nobodoy Told Me', waarop Mayall’s band ondersteund wordt door gastbijdragen van toppers als Joe Bonamassa, Todd Rundgren, Carolyn Wonderland en Steven Van Zandt. Om zijn 85ste verjaardag te vieren én 'Nobody Told Me' voor te stellen trekt John Mayall ook op Europese tour, met aan zijn zijde de fantastische gitariste Carolyn Wonderland en de onbreekbare ritmetandem Greg Rzab (bas) en Jay Davenport (drums). Ben je een rechtgeaarde bluesliefhebber? Je weet waarheen op 30 oktober.

Big D Bookings Juke joint event
TEXAS CANNONBALLS
FEAT DAVE HERRERO
za. 07.12.19 - TRANSISTOR / CVO - DIEST

De Texas Cannonballs zijn een all-star ensemble opgebouwd uit de crème d la crème van de Texas blues scene. De band heeft gedurende de jaren wel wat wisselingen gekend, maar de sound is onveranderd gebleven. Van de allereerste line-up is alleen nog zanger/gitarist Hector Watt actief bij de groep. Met zanger/gitarist Dave Herrero heeft de band een tweede frontman in haar gelederen. Dave Herrero heeft in veel staten van de V.S. zijn reputatie opgebouwd, in Chicago speelde hij zowel met Buddy Guy, Jimmy Burns en Gary Clarke Jr. en in de band van Nikki Hill. Nu behoort Dave Herrero bij de elite van de Texaanse bluesgitaristen sinds hij zich weer gevestigd heeft in Austin. Op drums vinden we Johnny Benoit die o.a. lang de drummer was bij o.a. Chris Duarte, Candey Kane en Lou Ann Barton. Op basgitaar Myke Rock hij heeft niet alleen zijn naam mee, maar geeft de band ook de ideale groove. Kortom de collectieve bio van deze heren is zowel gevuld met obscure als spraakmakende namen maar het is de muziek die “deep in the heart of Texas” is geworteld. Het is een aanstekelijke rockende band zoals The Fabulous Thunderbirds klonken op hun eerste albums. The Texas Cannonballs zullen de "Transistor" snel veranderen in een echte Texaanse roadhouse.

In 1991 scoorde Wigbert Van Lierde een nummer één-hit met ‘Ebbenhouten Blues’. Het is en blijft tot op de dag van vandaag een schitterend visitekaartje voor de gitarist. Het was even opvallend als terecht dat zijn rootsmuziek een breed publiek vond. Het langverwachte – en uitstekende – nieuwe album Wij Twee pakt uit met tien nieuwe songs, maar ook met vier liveopnames van nummers uit die debuutplaat. Een moedige keuze om vergeten pareltjes als Tennis een tweede leven te geven. Wigbert is terug van nooit helemaal weggeweest.

zie hier het interview 

Voor mij is dit gesprek – hou je vast – zo’n beetje als Lennon & McCartney interviewen. Per W & Pawlowski zijn eveneens twee vrijgevochten creatieve geesten met een behoorlijke staat van dienst. Mauro (48 j.) heeft Poolse en Italiaanse roots. Een interessante mix, zo blijkt. Hij speelde bij duizenden groepen waarvan de bekendste Evil Superstars en dEUS zijn. De Evil Superstars maakten heerlijke songs als ‘Satan is in my ass’, ‘B.A.B.Y.’ (met grappige zinnen als ‘Skip your dinner, and come down if you wanna have smart sex with a winner’) plus het onverwoestbare ‘Sad sad planet’. Kloot (64 j.), zanger / multi-instrumentalist / graficus / illustrator, mag je zonder meer de D.I.Y. (Do It Yourself) godfather noemen. Ook hij maakte deel uit van duizend bands. Om er enkele te citeren: The Misters, The Employees, De Lama’s en – jawel – De Kreuners. Hij gaat de geschiedenis in als de man die zijn muziek via cassettes aan de man bracht. Leeftijdsgenoot Jan Hautekiet geeft zonder blozen toe dat hij opkijkt naar Per W. De cd van Per W en Pawlowski heet ‘Insider outsider’, telt 21 tracks en wordt uitgegeven door het Engelse Jesusfactory Records. Een buitenlandse platenmaatschappij gezegend door christus, dat kan tellen. De uitermate lovende recensies komen zowel van het instituut Humo, het toonaangevende Nederlandse muziekblad Oor, Het Nieuwsblad als van nog een pak anderen. Een LP bestaat uit twee zijden, vandaar een dubbelinterview. Waan jezelf in Liverpool, nog voor de Brexit. Die stad asemt The Beatles.

zie hier het interview 

Wij nemen het u niet kwalijk als u Whitney Shay nog niet kende. Dit fenomeen is een jonge zangeres uit San Diego, Californië. Zo’n negen jaar geleden maakte ze de sprong van de theatervoorstelling naar een blues-, jazz- en swingband. Op haar nieuwste release ‘A Woman Rules the World’ (2018) wil ze ook (op vier van de tien tracks) naast haar talent en charisma, ook voor het eerst haar songwriting demonstreren. Het was zes jaar wachten op haar nieuwe album totdat Shay met een slimme mix van originele nummers en covers van klassiekers van o.a. Little Richard en Dinah Washington naar buiten kwam. Whitney Shay won in de afgelopen twee jaar tijdens de San Diego Music Awards, twee keer op rij de titel 'Best Blues Artist'. Met de release van ‘A Woman Rules the World’ doet ze deze nominaties alle eer aan en bewijst ze dat dit nog lang niet het einde is. De roodharige dame brengt heerlijke 50’s r&b met een belangrijke rol voor de blazerssectie. De populaire saxofonist Sax Gordon speelde mee op haar laatste album en vergezelt haar als special guest tijdens haar eerste Europese tour, echter in Wespelaar waren het Sylvain Téjérizo op tenor sax en Alex Bertein op bariton sax, naast Fabrice Bessouat (drums), Nico Duportal (gitaar), Olivier Contrelle (keyboards), en Max Genouel (bas). En neem gerust van ons aan dit was shaken van de eerste tot de laatste noot! Deze dame tekende ondertussen een contract bij Ruf records, en er zal dan ook snel een nieuw album op de markt komen. En dit is nog niet alles want bij de nieuwe Bluescaravan is Whitney als enige lady ook van de partij, en zo hebben we weer iets om naar uit te kijken als ze volgend jaar weer onze contreien komt bezoeken.

zie hier het interview 

Shemekia Copeland, is een Amerikaanse blueszangeres, die met haar stijl de traditie van zangeressen als Koko Taylor en Etta James voortzet. Ze is geboren in Harlem en is de dochter van de Amerikaanse bluesgitarist Johnny "Clyde" Copeland. Ze ging als tiener reeds met haar vader mee op tournee en bracht als negentienjarige in 1998 haar eerste album ‘Turn the Heat Up!’ uit. Het titelnummer, geschreven door John Hahn (die nog altijd voor haar schrijft) en Jimmy Vivino, werd genomineerd voor een W.C. Handy Blues Award als “Best Bluessong of the Year”. Ondertussen is deze zangeres uitgegroeid tot de absolute top en zijn we sinds haar debuut ‘Turn the Heat Up!’ ook ruim 20 jaar verder en is Shemekia aan een prachtige carrière bezig. De met uitmuntende blues- en soulstem gezegende vocaliste treedt op de grootste festivals ter wereld op en haar trofeeënkast is al lang veel te klein voor de awards die ze won de voorbije jaren. Met haar recente album ‘America’s Child' (2018) heeft ze gekozen voor een bredere sound die ook country, R&B en americana bevat. Dit jaar heeft ze voor dit album en als artieste 5 nominaties voor de Blues Music Awards in de wacht gesleept. Na het overlijden van Koko Taylor is er maar één dame die recht heeft op de titel van ‘Queen of the Blues’ en dat is zonder twijfel Shemekia Copeland.

zie hier het interview 

Geboren in Atlanta, GA en opgegroeid in het Zuiden van Florida, ontdekte Tinsley Ellis de Blues via de invasie van de Britse blues bands als The Yardbirds, The Animals, Cream en The Rolling Stones en korter bij huis, door The Allman Brothers. Na het bijwonen van een optreden van BB King (waar hij de gebroken snaar van BB’s “Lucille” kreeg) wist Ellis dat hij zelf ook een blues muzikant wou worden. Ook tijdens de optredens van Howlin’ Wolf, Muddy Waters en andere blues artiesten zat Ellis op de eerste rij en praatte hij na hun show met hen. En ja, hij heeft nog altijd de snaar van BB! Ondertussen deelde Ellis al het podium met o.a. Stevie Ray Vaughan, Otis Rush, Willie Dixon, The Allman Brothers, Leon Russell, Son Seals, Koko Taylor, Albert Collins, Buddy Guy, the Tedeschi Trucks Band & Gov’t Mule. 2018 was voor Tinsley Ellis een topjaar. Hij keerde terug bij Alligator Records, het label dat hem in de jaren 90 op de wereldkaart had gezet. Zijn Alligator’s comebackalbum ‘Winning Hand’ is genomineerd bij de Blues Music Awards als ‘Blues rock album of the year’ en Tinsley zelf staat in de categorie ‘Blues rock artist of the year’ tussen het rijtje van Billy Gibson, Eric Gales en Kenny Wayne Shepherd. Om maar te zeggen dat Tinsley Ellis bij de absolute top van gitaarslingers behoord. De 62 jarige, en nog steeds in Atlanta residerende, artiest is al meer dan 40 jaar professioneel actief, heeft 19 albums op de teller staan en haspelt nog steeds minstens 150 optredens per jaar af. De organisatie van Swing Wespelaar waren dan ook trots dat ze hem na meer dan 20 jaar eindelijk nog eens in België kunnen presenteren.

zie hier het interview 

Vitor Bacalhau, een naam als een bel die hij al laat rinkelen met zijn EP in 2014 en debuut studioalbum "Brand New Dawn" in 2015. Zijn tweede CD, nu live opgenomen met slechts enkele dubs, verscheen eind 2017 met de veelbelovende naam "Cosmic Attraction". De artistieke hoesvormgeving door Nico Guedes, is ook alweer een naam om te onthouden, als drummer bij zijn broer in diens band Budda Power Blues, we zitten op het strand van de Portugese Bluespodia. Bacalhau bouwde zijn bluesrock in Albufeira aan de Algarve, de wondermooie zuidkust van Portugal. Dit was trouwens dit jaar het gastland van de EBC op de Azoren. Vitor werd voor deze challenge in Hell 2018 verkozen als vertegenwoordiger van de opkomende Portugese bluesgeneratie, dat hij met succes volbracht op de derde plaats. Verheugde ons er dan ook op toen hij ons op de EBC vertelde dat hij graag het ganse Europa wil verkennen met zijn band als singer-songwriter op gitaar, samen Luís Trindade op bas en met João Ventura op drums, met wie hij al twaalf jaar samen speelt. Een sterk bluesrocktrio waarvan de organisatie van Swing ook zo onder de indruk was om deze artiest dit jaar naar Wespelaar te halen. Tonnen charisma, knap gitaarspel en aangename stem bezit deze 28 jarige muzikant. Vitor brengt met zijn powertrio lekker vlotte, goed in het gehoor liggende bluesrock. Hij maakt in Wespelaar zijn Belgische debuut en zal bewijzen dat hij een enorme aanwinst voor de Europese bluesscene is. En ja, dat hij op Frank Zappa lijkt, dat heeft hij al 1000 keer moeten horen…

zie hier het interview 

Doorheen de jaren hebben we verscheidene coverbandjes van The Beatles de revue zien passeren, maar geen enkele groep brengt de muziek van The Beatles met zoveel precisie en overtuiging als de Nederlandse groep ‘The Analogues’. Het werd hun missie om de muziek die The Beatles zelf nooit live brachten – met andere woorden de periode vanaf 1967 – voor een publiek te spelen. Daarmee oogstten ze niet alleen succes in de Lage Landen. Stilaan wordt hun expertise ook ontdekt in Frankrijk, Engeland en Duitsland. En dat vinden wij meer dan terecht. Ze mogen niet alleen ‘Beatlespaus’ Mark Lewisohn, maar ook de onlangs overleden originele geluidstechnicus van The Beatles, Geoff Emerick tot hun fans rekenen. We ontmoetten Felix Maginn (gitaar/zang) en Diederik Nomden (toetsen/gitaar/zang) enkele dagen nadat ze optraden in de prestigieuze London Palladium. Daarvoor kregen ze van de Engelse pers veel lof. De recensent van dienst van The Daily Telegraph verwoordde het zo: “Most of us have never seen The Beatles live. After tonight I feel like at least I have heard them.” Aanleiding van dit gesprek is het geplande concert op 26 september in de Lotto Arena in Antwerpen, waarop ze het Beatlesmeesterwerk Abbey Road live zullen uitvoeren en waar we nu al reikhalzend naar uitkijken.

lees hier het interview 

Van de Amerikaanse Southern blues & rockband Gov’t Mule verschenen al tal van studioalbums, die door critici en publiek positief onthaald werden maar het zijn vooral de liveoptredens die indruk maken. Waar op de albums de vrijheid van Haynes nog ingeperkt wordt, gaat de band zich op het podium regelmatig te buiten aan lange solo's, sessies met gastmuzikanten en jamversies van covers en eigen materiaal. Songs die op plaat enkele minuten duren waaieren live uit tot stormachtige jams van meer dan een kwartier, waarbij elk bandlid zijn plaats vindt en het spelplezier tot op de achterste rijen spat. Anno 2019 bestaat deze iconische jamband nu 25 jaar. Om dit jubileum te vieren brengen ze nu "Bring On The Music - Live at The Capitol Theatre", hun nieuwe project, dat zal uitkomen op 28 juni 2019 via Provogue / Mascot Label Group. Deze release werd gefilmd in de Capitol Theatre in Port Chester (New York) op 27 en 28 april 2018, en werd met 9 camera's geregistreerd door de gerenommeerde muziekfotograaf en regisseur Danny Clinch (Pearl Jam, Bruce Springsteen, Foo Fighters, Phish). De release bevat meer dan 2 uur livemuziek, interviews met de band, beelden achter de schermen, foto's gemaakt door Danny Clinch door de jaren heen, en veel meer. Dit is de eerste keer dat Gov't Mule’s nieuwe stage-set en productie zijn verfilmd, waardoor de opwinding en het spektakel van een Gov't Mule-show dichterbij dan ooit voelt. De release zal beschikbaar zijn in verschillende configuraties: een deluxe 2 CD / 2 DVD-pakket (de CD en DVD hebben volledig verschillende tracklijsten en bevatten bonusvideo's van "Soulshine" en "Traveling Tune"), twee afzonderlijke dubbel-vinylpakketten, digitaal, Blu-ray en een 2-CD-pakket (met audio van de film.) De eerste live track "Life Before Insanity" van deze rock titanen is reeds eerder uitgegeven, even later gevolgd door "The Man I Want To Be" en vandaag is "Broke Down On The Brazos" de volgende smaakmaker. Over het eerste nummer zegt Haynes het volgende : "I’m happy we included the song "Life Before Insanity", the title track of our third record, as it is a good representation of that era of the band. The fans will enjoy it as it hadn’t been performed in quite a while and we just recently started playing it again." En dit is het ook, tijdloze muziek met een significant geluid, en was het tevens nog eens genieten van hun show in de AB in Brussel. Vooraf aan hun optreden spraken we met frontman Warren Haynes over hun nieuw project en gaf hij afsluitend aan dit gesprek raad aan alle jongeren die ook later in de muziekwereld willen stappen.

zie hier het interview 

Kommil Foo is een Vlaams cabaret-duo, bestaande uit de broers Raf & Mich Walschaerts, en zij bestaan dit jaar 30 jaar. 30 jaar van onafgebroken maken en spelen. Om dit te vieren hebben ze nu een voorstelling gemaakt, genaamd 'Oogst'. Raf, Mich, hun mooiste liedjes en hun strafste verhalen. Kommil foo op z'n best dus. Maar er is, natuurlijk, meer...Op 22 september 2018 stond hun nummer ''Ruimtevaarder'' zowaar op nummer 1 in De Lage Landen-lijst van Radio 1. Zij stootten daarmee ''Ploegsteert'' van Het Zesde Metaal van zijn troon. De Lage Landen-lijst bestaat al sinds 1945 en bekroont de 100 beste Nederlandstalige liedjes! En tot slot zitten zij natuurlijk in dit seizoen van 'Liefde voor Muziek', hét muziek-programma bij uitstek waar artiesten elkaars liedjes coveren. De broers lijken de vreemde eend in de bijt, maar zij onderscheiden zich net van de rest met hun unieke benaderingen van de nummers. Zij blijven helemaal trouw aan hun gekende stijl. Gewoon, Kommil Foo dus... oogst. We spraken met Mich Walschaerts.

zie hier het interview 

Van Morrison ontdekte de Britse zanger James Hunter jaren terug en maakte met veel liefde gebruik van zijn vocale reikwijdte, zowel live als in de studio, en noemde hem 'Het best bewaarde geheim in de wereld van de Britse soul en R&B'. Zijn eigen uitstapjes in de R&B veroorzaakten weinig deining, maar sinds hij onderdak vond bij de soulmaniakken van het New Yorkse Daptone, lijkt de puzzel gelegd. Hunter klinkt als een oude Amerikaanse soulpriester, zijn getaande stem gutsend van hartzeer én levensvreugde. Met zijn vierde album "Hold On!" (2016) maakte Hunter zijn debuut op dit befaamde label Daptone Records (o.a. Sharon Jones, Charles Bradley). Hierop werkt de Britse soulman opnieuw samen met Daptone geluidsarchitect Gabriel Roth, die ook van de partij was op de geslaagde voorganger "Minute By Minute" uit 2013. Hunter is sinds zijn prille jeugd bezeten van vintage Amerikaanse soul en R&B. Die stijlen weet hij perfect samen te vangen met zijn goudeerlijke, soulvolle stemgeluid en moddervette grooves. Het is alsof Sam Cooke en Wilson Picket herrijzen uit het hiernamaals. Niemand weet feitelijk het originele geluid van de vroege R&B, de voorloper van soul, te vangen dan James Hunter. Zijn laatste album "Whatever It Takes" (2018) werd opgenomen in Daptone’s Penrose Studio in Riverside California. Met Daptone’s meesterproducer Bosco Mann achter de knoppen. Op "Whatever It Takes" overtreft Hunter zich zelf als zanger en liedjesschrijver. Niet alleen zijn poëtische teksten maar ook zijn stem en frasering zijn meesterlijk. De songs hebben melodieën die je meteen denkt te herkennen maar je weet niet waarvan. Duvelblues wist dit jaar James Hunter als headliner te strikken. Aangejaagd door de swingende ritme- en blazerssecties, gaf dit in Puurs de karakteristieke stem van Hunter alle ruimte om te excelleren. Met zijn vijf hondstrouwe bandleden, The James Hunter Six, kregen we hier in de late uurtjes een kokende performance, dampend van de soul, tijdens deze on-ver-ge-te-lij-ke editie van Duvelblues 2019. In de vroege namiddag hadden we vooraf aan zijn optreden een aangenaam en gemoedelijk gesprek met deze muzikant die nog steeds een belangrijke factor in de hedendaagse soul is.

zie hier het interview 

Hazmat Modine is een achtkoppige band uit New York. De band bespeelt een ongewone combinatie van instrumenten en met een zeer bijzonder geluid. Het is een opwindende mengeling van diverse genres als: Jamaïcaanse rocksteady, traditionele ‘Memphis blues’, jazz, swing, balkan, klezmer, rhythm & blues, rock ‘n’ roll en vaudeville. Met de unieke, grote bezetting en de nooit eerder vertoonde combinatie van Amerikaanse muziek met Oost-Europese invloeden en fanfare blijft deze achtmansband een fenomeen. Ze werkten samen met de Afrikaanse Gangbé Brass Band, Natalie Merchant, het Kronos Quartet en de Tuvaanse keelzangers van Huun-Huur-Tu. De band maakt met ontelbare invloeden echte roots en wereldmuziek en de virtuoze mondharmonicaspeler Wade Schuman zorgt er met zijn rauwe blues stem voor dat de boel niet helemaal ontspoort. In 2006 kreeg de band wereldwijd lovende recensies voor hun debuutalbum "Bahamut". Later volgde het album "Extra-Deluxe-Supreme" (2015), waarop weer prachtig nieuw materiaal te horen is. Op de nieuwe cd "Box of Breath" (2019) pakt de band thema’s als menselijkheid en sterfelijkheid op. Dat klinkt loodzwaar, maar onderschat de band niet. Op de openingstrack "Crust of Bread" bijvoorbeeld wordt echt brood (‘high quality whole grain’) gebruikt als percussie. Humor is nooit ver weg bij Hazmat. De cd kwam op 17 mei uit, en om deze te promoten kwam de band een week later Duvel Blues aandoen en was het genieten van hun Gipsy-blues extraordinaire. De afgelopen jaren heeft de band getoerd in meer dan 40 landen wereldwijd, van Nieuw-Zeeland tot aan Brazilië, en alles daartussen. Gezien hun druk programma waren we dan ook uiterst tevreden dan we frontman Wade Schuman voor de camera konden halen, voor een even extraordinaire interview.

zie hier het interview 

Dany Franchi werd in 1990 geboren in Genoa, Italië en speelde al vrij jong in meerdere lokale bands. In 2008 beëindigde hij zijn muziekopleiding in Milaan en werd hij beroepsmuzikant. In 2009 vervoegde hij de populaire Zibba & Almalibre band, waarmee hij tourde en optrad in Italië. In 2011 richtte hij de Dany Franchi Band op, met als bassist Carlo Dellepiane en drummer Andrea Tassara. In hetzelfde jaar won Dany Franchi de ‘Blues for Youth Award’ als beste jong talent in de Italiaanse blues scene. Franchi debuteert in 2012 met "Free Feeling". Hij wordt hierop gesteund door 'Guitar' Ray Scona (The Ramblers) en blues gitarist Sean Carney. In 2014 nam hij zijn album "I Believe" op in Ohio, geproduceerd door Sean Carney. Dany’s derde album "Problem Child" verscheen in 2018, en naast de ritme sectie, bassist Nate Rowe (Gary Clark Jr.) en drummer Wes Starr (J.Vaughan, A. Funderburgh) werkten in de Wire Recording Studio in Austin, TX, ook toetsenman Jim Pugh (Robert Cray), gitaristen Anson Funderburgh & Andy T, The Texas Horns en mondharmonicaspeler Greg Izor mee aan het album. Dany Franchi wordt alom beschouwd als een van de beste, jonge bluesmuzikanten van dit moment. Hij is een jonge gitaarheld met een benijdenswaardige dosis talent en elegantie. Franchi is iemand die zeker noch kan en zal groeien, maar zijn geloofwaardigheid is nu al te voelen. Franchi mixt perfect de authenticiteit van het verleden met de blues van nu. Dany Franchi maakt niet alleen in Italië, maar ook ver erbuiten indruk! Tijdens Blues Maastricht troffen we Dany en zijn keyboardspeler Manu Ghirlanda aan op de festivalweide, en spraken hun even aan over hun komst naar Goezot en zoveel meer.

zie hier het interview 

Little Jimmy, The Original Belgian Blues Tiger, debuteerde in 1959 op de sinksenfoor in Gentbrugge. Met enige zekerheid kunnen we stellen dat Jimmy de eerste Vlaming was die over een elektrische gitaar beschikte. Een geleend exemplaar van een Nederlander weliswaar, maar dat doet verder niet ter zake. Wat wél ter zake doet is dat Roland hem in ’65 zag spelen in de Don Carlos aan de Kuiperskaai in Gent – dat is 2 jaar voor Roland debuteerde als fluitist-gitarist bij Miek en Roel – en zwaar onder de indruk was. In die tijd speelde Jimmy met een stel Indonesische muzikanten, The Sharks. Samen speelden ze in ’66 het voorprogramma van de Stones in het Sportpaleis van Schaarbeek. Die zaal bestaat al lang niet meer, maar gelukkig kan Jimmy het nog navertellen. Dit jaar wordt Little Jimmy aka Marc Claeys 75, en viert zijn 60 jarige bestaan als muzikant en brengt hij zijn nieuwe album "Blues Rebel" uit. Bluescoryfee Roland Van Campenhout was begin jaren 60 eerst getuige van een optreden van Little Jimmy vooraleer hij zelf muziek begon te maken. Little Jimmy om die reden omschrijven als The Godfather Of Belpop doet de man allerminst oneer aan. Het klopt ook wel aangezien Little Jimmy een pionier pur sang is. Als één van de eerste Vlamingen leerde hij overzeese muziek kennen. Midden jaren tachtig keerde hij naar België terug en opende een hotel. Samen met Roland en Jean Blaute zat hij ook nog in een groep die James & The Yellow Doll heette, maar na de dood van zijn vrouw trok hij zich terug op een woonboot. Na 1994 trad hij terug op als Don Croissant. We spraken onlangs met Little Jimmy over zijn nieuwe album, "Blues Rebel" en zoveel meer, maar ook na het interview bleven we ook luisteren naar deze aangename bluesman die graag zijn verhaal verder wou vertellen.

zie hier het interview 

Na enkele jaren heen en weer gereisd te hebben tussen België en Amerika, geschreven, opgenomen en gespeeld te hebben in New York, Los Angeles, Nashville, Austin en Houston, kwam Eva in februari 2018 terug naar huis met een nieuw Nederlandstalig album: "La Loba". Haar inspiratie haalde ze uit het boek 'De ontembare vrouw' van Clarissa Pinkola Estés, uit gesprekken met cowboys en hipsters, uit steden in uitgestrekte woestijngebieden, uit badkamers vol kakkerlakken en uren luisteren naar de autoradio, uit meditatie, uit de kosmos. Eva De Roovere heeft 20 jaar rondgezworven in de muziek. Telkens haar plaats gevonden in verschillende genres. Begonnen bij de wortels, de traditie, de folk met Kadril. Dan de wijde wereld ingetrokken met Oblomow en verschillende projecten om dan naar de essentie te gaan met Kleine Blote Liedjes. Tot ze besloot haar aan te sluiten bij de wereld van de popmuziek – waar ze altijd graag vertoefd heeft – en alles plotsklaps ontplofte tot platina en triple gouden platen. Country en kleinkunst heeft ze gezongen, op het podium gestaan met Boudewijn de Groot, Thé Lau en Snow Patrol. Maar vooral altijd haar hart gevolgd. Na De Jager, Over & Weer, Mijn Huis en Viert volgden 3 Engelstalige albums: Chanticleer, Road Album (ep) en The Skinny Genes (familiealbum met haar neef Wim Punk, zanger en bezieler van The Wolf Banes). De kompanen op haar 6de soloalbum, La Loba, werden Tom en Aurélie. Zij hebben haar terug naar de 'roots' gebracht. Zonder hen had het verhaal nooit zo mooi kunnen worden dan het nu is. Voor dit album schreef Eva De Roovere de muziek, Tom Theuns en Aurélie Dorzée arrangeerden voor gitaar en viool, Michel Bisceglia schreef strijkersarrangementen en speelde piano, Serigne CM Gueye voorzag het van percussie en Toon Van Dionant kleurde hier en daar met drums. Diggy Dex werkte mee aan één song. Alles werd opgenomen in het kasteel van Laclaireau in Ethe. Het werd in post-productie opgenomen en gemixt door Eva en Fatty K Flamand @ Marmalade Productions en gemasterd door Frederik Dejongh @ Jerboa Mastering. Deze plaat kwam tot stand met de hulp van Rik Vereecken, alias Ervey. We spraken Eva over haar nieuwe album "La Loba" dat nu op 31 mei gaat verschijnen.

zie hier het interview 

Als we een simpel rekensommetje maken dan staat Sugaray Rayford + Nick Schnebelen + Albert Castiglia + Jimi Bott + Willie J. Campbell gelijk aan een ware superband waarbij de naam 'The Blues Giants' misschien nog wel een understatement is! De heren van dit All Stars kwintet hebben hun naam echter niet gestolen, dat staat wel vast na hun passage in Moulin Blues, waar deze heren hun enige show in Nederland en laatste van hun Europese tour kwamen geven. De organisatie van dit tweedaagse festival mogen dit zeer geslaagde concert in gouden letters bijschrijven op het intussen al rijk gevulde palmares. Er was een tijd dat je voor ‘supergroepen’ moest opletten omdat die zelden het niveau haalden van de individuele grootheden. Maar die tijd lijkt voorbij. Op de afsluitende dag van dit festival vaagden twee bands die bedenkingen weg. Eerst was er The Proven Ones, het samengaan van zanger Brian Templeton, stergitarist Kid Ramos, toetsenvirtuoos Anthony Geraci, bassist Willie J. Campbell en drummer Jimi Bott, en enkele uren later waren The Blues Giants aan zet. Vooraf aan hun geweldige concert later die avond wisten we Sugaray, Nick, Jimi en Albert voor de camera te halen. Albert Castiglia kwam toen het interview al gestart was even later erbij zitten, want hij moest nog bekomen van uitzonderlijk nieuws dat hij even ervoor vernam in Spanje, hetgeen hij dan ook meteen vertelde toen hij aan tafel kwam aanschuiven. Benieuwd? Kijken maar!

zie hier het interview 

The Proven Ones zijn een echt All Star kwintet, met als zanger de Boston blueslegende Brian Templeton. Op gitaar de stergitarist Kid Ramos (dertien BMA nominaties en een lifetime Archievement Award), toetsenvirtuoos Anthony Geraci (drie BMA nominaties en één grammy nominatie), bassist Willie J. Campbell (5 BMA nominaties) en drummer Jimi Bott (19 BMA nominaties en BMA award als beste drummer in 2015). Dus een samenwerkingsverband van artiesten die zeker niet de minsten zijn in het vak. Een ieder heeft een bak aan ervaring in huis, ervaring die ze nu gebundeld hebben in The Proven Ones. Alle bandleden hebben hun sporen al lang verdiend door hun jaren lange verbintenis aan toonaangevende bands als The Fabulous Thunderbirds, Ronnie Earl and the Broadcasters, The Radio Kings, The James Harman Band, Rod Piazza and the Mighty Flyers, The Mannish Boys en Sugar Ray and the Bluetones en hun bijdrages aan artiesten als John Lee Hooker, Big Mama Thornton, Chuck Berry, Big Walter Horton, Big Joe Turner, Otis Rush, Bo Diddley en Pinetop Perkins. Wanneer je deze heren samenvoegt en hiermee een band vormt, dan weet je dat het gaat knallen, hetgeen ze bewezen met hun vorig jaar verschenen debuutalbum 'Wild Again', hetgeen meteen een veelbelovende start was van deze uitstekende band. Reden genoeg voor de organisatie van Moulin Blues om dit vijftal naar Ospel te halen, en wat we nog meer mogen verwachten hoor je in het geprek dat we hadden met Brian, Kid en Anthony vooraf aan hun concert later de avond, en waarbij de band wel degelijk bewees een groot potentieel te hebben en dit ook live waar te maken. The Proven Ones is met hun "America's Most Trusted Soul Treatment" in ieder geval een band om in het oog te houden, en wat ons betreft een samenwerking die nog lang mag blijven duren!

zie hier het interview 

Authenticiteit. Sommige muzikanten hebben het van nature, anderen denken het zich toe te eigenen door een roots- of bluesplaatje op te nemen, maar blijven ten eeuwigen dage doen wat ze graag willen zijn. Eric Lindell, geboren in 1969 in San Mateo, California, maar al ettelijke jaren geleden verhuisd naar New Orleans, behoort onmiskenbaar tot de eerste categorie. De man werkt al meer dan twintig jaar gestaag aan een discografie die je op zijn minst indrukwekkend kunt noemen, niet zozeer qua omvang maar wel vanwege de constante kwaliteit die Lindell levert. Zijn platen zijn overheerlijke cocktails van blues, rhythm-and-blues en soul met nu en dan een fikse geut New Orleans funk, wars van aanstellerij en dikdoenerij. Relaxed, of zoals Amerikanen dat zo mooi uitdrukken: laid back, sfeervol, tijdloos en vertrouwd ... zijn adjectieven die van toepassing zijn op het werk van Lindell. Na zijn gedenkwaardige optreden tijdens Moulin Blues 2010, waar we tevens ook een interview hadden was dit jaar Lindell terug in Ospel, en waren we blij om onze rootsrocker na zeven jaar niet alleen op het podium maar ook achteraf backstage te zien en even met hem een leuk geprek te hebben, ook achteraf bleven we heel relaxed aan de babbel.

zie hier het interview 

'Studebaker’ John Grimaldi (°1952) is een Amerikaanse Chicago bluesgitarist en mondharmonicaspeler. Zijn bijnaam dankt hij aan de nu al legendarische Studebaker Hawk, waarmee hij nog altijd rijdt. John stamt uit een muzikale familie. Zijn vader vond je vaak in Maxwell Street in Chicago. John leerde jong harmonica spelen en kreeg van Hound Dog Taylor het advies, om ook slide gitaar te spelen. In de jaren ‘70 formeerde John zijn band The Hawks. De naam The Hawks is ook een eerbetoon aan zijn vriend J.B. Hutto, wiens band ook The Hawks heette. John debuteerde met The Hawks in 1979 met “Straight No Chaser’, daarna volgde “Rockin’ The Blues” (1985). “Nothin’ But Fun” uit 1988 is in Europe uitgebracht door het Belgische Double Trouble label. Ondertussen bracht John zijn zestiende studio album “Eternity’s Descent” uit. Hij nam het album op in Illinois samen met bassist Bob Halaj en drummer Earl “King of the Money Beat” Howell. Howell, vervoegt na tien jaar opnieuw John Studebaker & the Hawks. Alle dertien tracks, zijn originele John Grimaldi songs. De nummers zijn geïnspireerd door de blues, maar er zijn ook andere invloeden als van o.a. Peter Green, Mississippi Fred McDowell, Hound Dog Taylor, Jimmy Page en John Lennon te horen. In Ospel was Studebaker John met als begeleidingsband Joe Fink (drums), Rick Kreher (gitaar, ex Muddy Waters) en Mike Scharf (bas) en kregen we op zaterdag vroeg in de namiddag reeds een dampende Chicago Blues set van jewelste! Even later hadden we een aangenaam en gemoedelijk gesprek met deze songwriter en muzikant die nog steeds een belangrijke factor in de hedendaagse blues is.

zie hier het interview 

De op 25 december 1949 in San Francisco, California geboren Joe Louis Walker is naast gitarist, zanger en songwriter ook een verdienstelijk producer. JLW is ook opgenomen in de Blues Hall of Fame en won vier keer een Blues Music Award. JLW komt uit een muzikale familie en begon al op zeer jonge leeftijd met gitaar spelen. Op zijn 16de was hij al een bekend gezicht in de muziekscene van San Francisco. In 1968 deelde hij een huis met de blanke bluesvirtuoos Mike Bloomfield (1943-1981), bekend van The Electric Flag en gastmuzikant achter Bob Dylan. Uiteindelijk debuteert Walker in 1986 op overtuigende wijze met het album "Cold is the Night". Na dit debuutalbum behoort hij meteen tot de toonaangevende Amerikaanse bluesartiesten, niet alleen in de San Francisco Bay Area maar ook ver daar buiten. En daartoe behoort JLW tot op de dag van vandaag. In het verleden speelde Walker met grootheden als Jimi Hendrix, John Lee Hooker, Muddy Waters, John Mayall, Steve Miller, Nick Lowe, Buddy Miles, Mike Bloomfield, Otis Rush en Thelonious Monk. Ook werkte JLW samen met onder meer Bonnie Raitt, Buddy Guy, Taj Mahal, Ike Turner, Branford Marsalis, James Cotton, Tower of Power en Clarence “Gatemouth” Brown. Daarmee is duidelijk dat Joe Louis Walker een enorme staat van dienst heeft. Naast de vele samenwerkingen en het uitbrengen van tientallen albums heeft JLW ook altijd intensief getourd. Zo speelde hij op nagenoeg alle grote festivals ter wereld waarmee hij in al die jaren een grote schare trouwe fans heeft opgebouwd. In een ver verleden speelde hij reeds op Moulin Blues, te weten in het jaar 1998 samen met Billy Branch en Matt Guitar Murphy. Door de jaren heen is hij eigenlijk alleen maar beter geworden. Zo genoten we van JLW in 2015, waar hij deel uitmaakte van de indrukwekkende line-up van het Ramblin’ Roots Festival in Tivoli Vredenburg, Utrecht, waar we toen ook de kans kregen om deze veelzijdige artiest te kunnen interviewen. Voor Rootstime reden genoeg, om nu vier jaar later, in Ospel tijdens het Moulin Blues fest. terug te praten over zijn verleden en vooral de toekomst.

zie hier het interview 

Gitarist/zanger zanger Dave Herrero is opgegroeid in Tampa, Florida en was op jonge leeftijd al geobsedeerd door de Amerikaanse blues en rock and roll uit de jaren 50 en 60. Daar maakte hij kennis met de lokale en nationale muziekscene en speelde o.a. met de legendarische Johnny Winter en Lucky Peterson. Herrero verhuisde in 1996 naar Austin, TX en terwijl hij de Blues Society of Austin oprichtte met vrienden, Mark ‘Kaz’ Kazanoff, Nancy Coplin en Nicole Shiro speelde hij veelvuldig met Gary Clark Jr., Arc Angels, Charlie Sexton, Lazy Lester, Matt Powell en Seth Walker. Na Austin TX verhuisde Herrero naar Chicago en werkte Dave samen met zijn zijn oude vriend en talentvolle songwriter, Felix Reyes. Sinds zijn verhuizing van Austin naar Chicago heeft Dave talloze keren door Europa gereisd, tourde hij veelvuldig met Nikki Hill en speelde hij mee op haar debuutalbum, "Here’s Nikki Hill" (2013). Velen zullen Dave misschien wel kennen omwille van zijn optredens met de Texas Cannonballs enkele jaren geleden toen ze hier in de Lage landen op tournee waren, maar met een mix van blues, gospel, rock en texmex wist Dave dit jaar in Ospel aan het begin van de eerste festivaldag de tent op zijn kop zetten, al deden dit feitelijk al onze Belgen, Black Cat Biscuit en Boogie Beasts, dit even voordien ook al met veel verve. Het is goed te horen dat Herrero door te touren door heel Amerika inspiratie heeft opgedaan, van Florida tot Texas en Chicago. In Ospel maakte deze vriendelijke bluesman grote indruk en hierbij gaat het zeker niet blijven, neem dat gerust van ons aan. Vooraf aan dit optreden spraken we even met hem in zijn hotel.

zie hier het interview 

"Easily the best support I can remember us playing with". Het zal je maar gezegd worden door niemand minder dan Ian Paice van Deep Purple. Het Britse bluesrock trio Wille & The Bandits timmert hard aan de weg en heeft inmiddels een indrukwekkende live reputatie opgebouwd. Ze toerden met Deep Purple, Jon Butler Trio en hun unieke benadering van rock en blues werd geprezen door grootheden als Joe Bonamassa en Francis Rossi. Wille and the Bandits zag in 2010 het levenslicht. Het trio bestaat uit zanger/gitarist Wille Edwards, bassist Matthew Brooks en drummer Andrew Naumann. Als inspiratiebronnen noemen zij Pearl Jam, Ben Harper en Jimi Hendrix. Met hun frisse benadering van blues, roots en rock hebben de mannen een vaste plaats in de Britse blues scene weten te veroveren. Toen zij in 2014 op het beroemde Glastonbury festival speelden werd Wille and the Bandits door BBC Radio 1 gebombardeerd tot één van de 10 ‘must see’ bands. In 2018 sleepten ze verschillende Blues Awards in de wacht: ‘Innovation in the Blues 2018’ en ‘Blues Act of the year England 2018’. Hun album "Living Free" (2018) kreeg lovende recensies en geeft de sfeer van een concert van dit trio geweldig weer. Maar pas verscheen ook hun vijfde studioalbum "Paths", en om dit album te promoten waren onze Engelse rootsrockers vorige maand op tour door Europa en spelen ze later in juli ook nog op Bospop. Wij waren in Verviers waar we met zanger en gitarist Wille Edwards een aangenaam gesprek hadden in de catacomben van de Spirit of 66.

zie hier het interview