Bai Kamara Jr., zoon van de voormalige ambassadeur van Sierra Leone in Brussel, die opgroeide in het Verenigd Koninkrijk en al meer dan 25 jaar in Brussel woont, is een geëngageerde singer-songwriter die zijn Afrikaanse roots niet onder stoelen of banken steekt. Een warme stem, soms funky maar even goed ingetogen en intiem. Zijn muziek is een opwindende smeltkroes van afro, pop, soul, funk, blues en jazzy invloeden. Bai Kamara Jr. is een geëngageerde singer-songwriter die zijn West-Afrikaanse roots volledig laat ontpoppen in zijn muziek. Zijn engagement voor internationale ngo’s die het vluchtelingenthema onder de aandacht brengen resulteerde in een samenwerking met wereldster Youssou N’Dour. Een geniale songsmid die in zijn 6 albums (Living Room, Urban Gipsy, Disposable Society, This Is Home, Bai kamara Jr Presents The Mystical Survivors and Some Rare Earthlings Vol 1, Salone) zijn muzikaal talent op verschillende wijze laat bovendrijven. Het succes van de in Sierra Leone geboren Bai Kamara Jr. groeide zienderogen. Hij deelde podia met internationale artiesten als Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en Keziah Jones of liet zich on stage flankeren door Dani Klein van Vaya Con Dios. Twee songs werden opgepikt door de Spaanse regisseur Paco Torres voor de film El Vuelo Del Tren (The Magic Of Hope). Bai Kamara Jr. speelde overigens zelf een rol in deze langspeelfilm. Op vraag van de UNHCR, het Hoger Commissariaat voor Vluchtelingen van de Verenigde Naties, werkte Bai Kamara Jr. met Youssou N’Dour aan het project Refugee Voices in Senegal en Zwitserland. Hij zet zich in voor ngo’s en non-profitorganisaties als UNICEF en Amnesty International die aandacht vragen voor het vluchtelingenthema. Tijdens de tweede dag van Hookrock 2022, waren we getuige van zijn opwindende muziek, een smeltkroes van R&B, soul, blues, funk en jazz. Het was gewoon een top concert: diep emotioneel en intens klonk het zeker en het zal weinig blues & rootsliefhebbers onberoerd hebben gelaten. Hij beschikt over een warme stem, soms funky en dan weer ingetogen, die niet zelden wordt vergeleken met die van Sting, Seal of Michael Kiwanuka. Tijd voor Rootstime om met Bai Kamara Jr. even voor dit geweldige optreden een hartelijk gesprek te hebben.

Juwana Jenkins is geboren in Philadelphia waar ze als klein meisje elke zondag in de kerk de gospels zong. Maar gepassioneerd door architectuur, cultuur en schoonheid kwam Juwana op zesentwintig jarige leeftijd in Praag terecht, dat haar thuisbasis werd. Door over de hele wereld op te treden en door haar talenten als singer / songwriter, waarbij ze old school moeiteloos blendt met hedendaagse smaken, kwam ze in contact met musici van topniveau, die haar bestempelen als Amerika’s fijnste exportproduct en treedt ze op menig festival aan als headliner. Ze heeft ook samengewerkt met een breed scala aan artiesten, als frontvrouw voor bands als Tonny's Blues Band, Murphy Band, Tina Turner Tribute, en haar eigen All-Star Mojo Band. Haar veelgeprezen samenwerking met de bekende harmonicaspeler Charlie Slavik, 'The Blues Keeps You Alive' (2012), trok de aandacht van muziekcritici en bezorgde Jenkins de titel van 'Blues Queen'. Tijdens het Hookrock festival nam Juwana haar publiek mee op een ruwe reis door Amerika, waarbij ze de toeschouwers onderdompelt in de diepe traditie van blues met gospel, Memphissoul en een beetje Motown. Juist na voor haar optreden hadden we een heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

Doug MacLeod woont in Memphis,TN, is net 76 geworden en hij begon zijn professionele carrière in 1979. Daarnaast is hij een vertellende op Delta-leest geschoeide blues muzikant, een zanger, gitarist én een geweldig entertainer, die je zeker bijblijft. MacLeod is een singer-songwriter van de oude Amerikaanse traditie, die rondreist en zingt over de ervaringen uit zijn eigen omgeving en leven. Hij is bekend voor zijn geweldige teksten en zijn kunstig gitaarspel, dat uniek en gedreven is. Hij is een meester op akoestische gitaar en zijn bottleneck slidetechniek is intrigerend en meeslepend. Doug speelde o.a. samen met Muddy Waters’ mondharmonicaspeler George “Harmonica” Smith, Big Joe Turner, Pee Wee Crayton, Eddie “Cleanhead” Vinson, Lowell Fulson en Big Mama Thornton. “Harmonica” Smith (1924-1983) was zijn mentor en inspirator, van wie Doug de bijnaam “Dubb” kreeg. Van hem leerde hij hoe het publiek te bespelen en, hoe mensen in verrukking te brengen. MacLeod’s songs zijn gecoverd door veel artiesten en sommige van zijn nummers zijn gebruikt in tv films. Zelf presenteerde hij van 1999 tot 2004 op de radio de “Nothing But the Blues” en was hij tien jaar lang columnist in het blues Revue Magazine “Doug’s Back Porch”. Doug MacLeod is een meervoudig Blues Music Award winnaar. In 2020 won hij een Music Award als “Acoustic Artist of the Year” en in 2018 won hij met zijn album ‘Break the Chain’ de “Acoustic Album of the Year” award. Na meer dan 30 jaar, 22 studio-albums, verschillende live-opnames, compilaties, een instructie-dvd voor blues gitaren en een dvd met live optredens, zijn de kritieken op zijn naam nog steeds lovend. ‘A Soul to Claim’ is het eerste album van Doug sinds hij vanuit LA naar Memphis verhuisde. Op zijn nieuwste en met momenten erg emotioneel en herkenbaar album, werkt blueszanger en verhalenverteller Doug MacLeod samen met de legendarische producer Jim Gaines (Santana, Stevie Ray Vaughn, Luther Allison, Steve Miller Band). Doug MacLeod toert deze maand in Europa en houdt voor optredens in Belgie en Nederland op meerdere plaatsen halt. Dus zeker niet te missen! Wij waren alvast tevreden dat deze liedjessmid voor de start van zijn tour eerst in onze Rootstime Living Room wou langskomen om met hem een openhartig gesprek te voeren en meer te weten te komen over ‘A Soul to Claim’, een topplaat die hij nu op deze tour komt voorstellen, en waarvan we exclusief voor Rootstime live in onze Living Room een voorsmaakje kregen.

Singer-songwriter Dylan LeBlanc komt uit Muscle Shoals in Alabama. In de jaren zestig en zeventig zat daar de Muscle Shoals Sound Studio die erg populair was bij artiesten als Wilson Pickett, Aretha Franklin en The Staple Singers. Ze kwamen graag in de studio waar de vader van Dylan LeBlanc sessiemuzikant was. Van jongs af aan hing hij in de studio rond en kreeg op deze manier soul met de paplepel ingegoten. Later voegde zich hier de liefde voor countrymuziek aan toe. Dit hoor je terug op de vier langspelers van deze jonge crooner, waaronder het indrukwekkende debuut "Paupers Field" uit 2010. Maar ook het tweede "Cast the Same Old Shadow" (2012) en vooral het derde album "Cautionary Tale" (2016) waren ook nog eens platen om heerlijk bij weg te dromen. De 32-jarige multi-instrumentalist en singer-songwriter is innemend en zachtmoedig, maar zijn laatste album "Renegade" (2019) weerspiegelt de kracht die hij in de loop der jaren zowel muzikaal als persoonlijk heeft opgebouwd, niet in het minst door wat hij leerde uit samenwerkingen met vrienden Ben Tanner (Alabama Shakes), John Paul White (The Civil Wars) en Grammy Award winnaar Dave Cobb (producer van Renegade). Deze keer bleef LeBlanc vooral ingeplugd tijdens de opnames, waardoor deze plaat een Tom Petty-gevoel kreeg, geladen met een vleugje jaren ’80-rock, waar hij op Cautionary Tale eerder de sixties folk, alt-country en West Coast pop hanteerde. "Renegade" toont dan ook de meest ambitieuze kant van LeBlanc, die nog wel eens in de voetsporen van The War On Drugs zou kunnen treden. Zijn laatste wapenfeit draagt de titel "Pastimes", een EP met een aantal prachtige covers van onder andere The Rolling Stones, Buffalo Springfield en J. J. Cale. De muziekwereld volgt maar al te graag de sport als het gaat om de benaming ‘de nieuwe’ - vul de naam zelf maar in. Dylan LeBlanc bezweek bijna onder de verwachtingen van de nieuwe Neil Young te zijn. Daar was hij helemaal niet klaar voor. Een enorme inzinking volgde na twee albums, om weer knap op te krabbelen met zijn twee laatste albums. En dat deze dertiger op zijn creatieve piek momenteel opereert was duidelijk hoorbaar tijdens zijn concert in Blues Peer. Want voor wie houdt van de betere rootsrock met een soulvol randje was dit wel één van de revelaties tijdens dit driedaagse festival. Reden genoeg om na zijn concert even een hartelijk gesprek te hebben.

Hans Theessink is een in Enschede geboren blues- en rootszanger. In de jaren 60 van de vorige eeuw werd Hans gegrepen door de blues en met name door Big Bill Broonzy. Bo Diddley noemde Hans “One helluva guitarplayer”. In de jaren 60 trad Hans Theessink veelvuldig op met een aantal streekgenoten in de Silly Skiffle Group. Veel optredens vonden in Duitsland plaats. In de jaren 70 verhuist Hans naar Denemarken, waar hij onderwijzer is. Na verloop van tijd zegt hij zijn baan op om professioneel muzikant te worden. In de jaren 80 verhuist Hans naar Oostenrijk, waar hij nog steeds woont. In die periode treedt Hans veel op in kleine clubs, maar ook op grote festivals onder andere in New Orleans en Chicago. Hij treedt op met artiesten als Taj Mahal, John Hammond, Luther Allison, Rory Block, The Dubliners en Terry Evans. In 1988 raakt zijn muziek bekend bij een groter publiek, ook in Nederland door het uitbrengen van zijn album “Baby Wants To Boogie”. Op dit album werkt hij voor het eerst samen met Jon Sass, een Amerikaanse tuba-speler. In de jaren 80 en 90 en in het eerste decennium van deze eeuw volgt nog een aantal albums zoals Johnny and the Devil’ (1989), ‘Call Me’ (1993), ‘Live’ (1993), ‘Hard Road Blues’ (1994), ‘Crazy Moon’ (1995), ‘Journey On’ (1997), ‘Blue Grooves From Vienna’ (1998), ‘Lifeline’ (1998), ‘Songs from the Southland’ (2003) en ‘Bridges’ (2004). In 2008 verscheen een album met Terry Evans (overleden in januari 2018), genaamd “Visions”. Daarna volgt weer een reeks van albums zoals “Delta Time” (ook met Terry Evans) in 2011, het soloalbum 'Wishing Well' in 2013, zijn '70 Birthday Bash' in 2019, en vorig jaar 'Pay Day' met Big Daddy Wilson, een plaat die goed ontvangen werd in de internationale muziekpers. '70 Birthday Bash' is een livealbum dat werd opgenomen op 4, 5 en 6 april 2018 in de Metropol in Wenen waar ook voordien zijn concerten ter gelegenheid van zijn 60ste en 65ste verjaardag plaatsvonden. 2018 is ook het jaar dat Theessink werd toegelaten tot de Dutch Blues Hall Of Fame, meer dan terecht natuurlijk voor een volstrekt unieke en bevlogen bluesmuzikant. Merkwaardig genoeg is Theessink in Nederland, maar vooral in Belgie nog steeds alleen bij een vrij beperkt publiek bekend, want deze man is wel een absolute baanbrekende topper in het bluesgenre, waarin hij zeer veelzijdig en ruimhartig gewerkt heeft. Hans weet zijn gitaarspel (vaak slidegitaar) uitstekend te combineren met zijn mondharmonica-spel. Hans’ stem lijkt “gemaakt” voor de blues: een lekkere diepe en donkere bariton. En dat Hans zijn publiek daarbij weet te boeien, kunnen we eigenlijk alleen maar beamen. Even voor dit geweldige optreden in Puurs hadden we met deze warme verteller en songsmid een hartelijk gesprek.

De Australiër Juzzie Smith is in onze contreien een totaal onbekende, maar daar zal wellicht na Duvelblues verandering in komen. In Puurs vooraf aangekondigd als ‘a one man band’ met het vermogen om 5 instrumenten tegelijkertijd te bespelen, zijn de verwachtingen redelijk hoog. Juzzie Smith heeft een unieke stijl, waarbij hij blues en folk vermengd tot een eigen groove en beschikt over een zeer aangename heldere stem, die iedereen tijdens zijn optreden in vervoering bracht. In Puurs maakte deze rijzende ster zijn Europese festivaldebuut en hierbij gaat het zeker niet blijven, neem dat gerust van ons aan. Reden genoeg om even een heerlijk gesprek te hebben met Juzzie. Hij begon met het spelen op mondharmonica op de leeftijd van 13 en, op 23-jarige leeftijd won hij de felbegeerde Golden Harmonica op het Tamworth Country Music Festival en de Byron Bay Blues Blowout ondertussen twee keer. Moe van de late optredens in rokerige pubs, stopte Juzzie rond 2003 (na de geboorte van zijn oudste, Olive) met de band waarmee hij op dat moment speelde, voltooide de opname van zijn tweede soloalbum, kocht een oude schoolbus, pakte zijn kleine gezin in startte zijn trip in een bus doorheen Australië. Reizend naar het noorden door Darwin en vervolgens door WA, begon hij te spelen voor een menigte van ongeveer vijftig mensen, waarbij hij genoeg munten verzamelde om brandstof te betalen, terwijl hij zijn liedjes, instrumenten en uitvoeringen voortdurend verfijnde. Juzzie debuteerde in 2002 in eigen beheer als Juzzie Smith the Harmonicaman met ‘Blow’n Away’ (Franco Raggott: gitaar, Rohan Sherlock: bas & Pete Wilkins: drums), ‘Happy Daze’ (2006) was zijn tweede soloalbum en werd een topper, ‘Good Vibes’ (2007) zijn derde. Op zijn discografie (en website) staan vanaf 2010 ondertussen nog vier albums, o.a. zijn laatste release ‘Juzzie Smith Live’, zijn topper ‘Rise and Shine’ (2015), zijn eerste livealbum opgenomen in Mount Tamborine, ‘Live @ Zamia Theatre’ (2012) en ‘Taking Time Out’ (2010). .

De Amerikaanse staat Texas bracht vele bluesgrootheden voort. Het werd dan ook een stijl op zich, een populair subgenre binnen de blues. Denk bijvoorbeeld aan Lightnin' Hopkins, T-Bone Walker, Freddie King, Billy Gibbons en Stevie Ray & Jimmie Vaughan om er maar een paar te noemen. Het is bekend dat Texanen de kunst verstaan om de hen omringende bluesinvloeden te absorberen en die in het eigen spel te integreren. Boogie, blues, funk, Texmex en zelfs ballads verwerken zij bijgevolg in zowat elke liveconcert. Ook vandaag de dag komt er heel veel goeds uit Texas. Het leek een drietal heren een goed idee om de krachten te bundelen. Ze vormen samen The Texas Blues Guitar Summit. De betreffende heren behoren absoluut tot de hedendaagse grootheden van de Texas Blues. We stellen ze aan je voor: - James Anson Funderburgh is vanaf 1978 frontman van de groep “The Rockets”. Met deze groep bracht hij in 1981 het debuutalbum “Talk To You By Hand” uit. In 1985 werd de mondharmonicaspeler en zanger Sam Myers uit Mississippi lid van de groep. Van het gitaarspel van deze Texaanse gitaarvirtuoos zeggen de kenners, dat hij het niveau haalt van grootheden als T-Bone Walker, Gatemouth Brown en Albert Collins. - Mike Morgan oogstte in het verleden veel succes met zijn bekende begeleidingsband The Crawl. De Texaanse gitaarvirtuoos brengt een pleiade van verschillende stijlen. Zowel up-temponummers als ingetogen blues, funky songs en pure rock ’n roll. Stilzitten is dan ook niet aan de orde. - Shawn Pittman is de jongste van de drie maar dat zegt helemaal niets over zijn muzikale prestaties. Pittman gold jarenlang als groot talent en is inmiddels een gevestigde naam. Het is werkelijk een uitstekende gitarist en staat absoluut zijn mannetje als zanger. En dat deze betreffende gitaristen absoluut behoren tot de hedendaagse top van de Texas Blues, was op Moulin Blues best hoorbaar, deze Guitar Summit is absolute wereldklasse.

Als kleinzoon van de blueslegende R.L. Burnside, die met zijn rauwe blues een legendarische status verwierf met platen op Fat Possum, loopt de blues nogal letterlijk door de aderen van Cedric Burnside. Hij brengt rasechte Mississippi Hill Country blues uit zijn thuishaven, waar hij opgroeide met de liederen van onbetwiste grootheden uit het genre: Jim Kimbrough, Jessie May Hemphill, Otha Turner en delta blueshelden als T-Model Ford en Paul “Wine” Jones. Al op 13-jarige leeftijd verving hij zijn vader Calvin Jackson als drummer in de band van zijn grootvader. Cedric's muziek is echter veel meer dan een heropleving van het verleden. Hij heeft de gave om de sound van het verleden te verpakken in een eigentijds jasje. Voor deze uiterst succesvolle vertolking van de hill country blues werd Cedric Burnside reeds twee maal genomineerd. In 2019 was hij namelijk genomineerd voor de 'Best Traditional Blues Album Grammy', in 2022 won hij deze Grammy Award ook! Burnside’s muziek put uit rouwbetoon en overlevingsdrang en leent zich doeltreffend voor de problemen van de 21ste eeuw. Op album "Benton County Relic" zingt hij over zijn jeugd in armoede en zijn diepste verlangens en hoe een typische dag uit zijn leven er ongeveer uitziet. Zijn recent album "I Be Trying" werd opgenomen in de huisstudio van Al Green. Burnside interpreteert er de oude blues traditie "into a modern, bold Black American sound that expands the sonic landscape while respecting and honoring its roots. I Be Trying is the sound of modern Mississippi". Door de vlammende gitaarriffs en bijzondere drumritmes leek het tijdens zijn optreden tijdens Moulin Blues alsof er veel meer dan twee personen op het podium stonden, maar wat was dit genieten!

In 2017 begonnen zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes samen de band Bywater Call. Om de band compleet te maken voegden ze toen nog vijf muzikanten toe. Te weten: Bruce McCarthy (drums), Mike Meusel (bas), Alan Zemaitis (keyboards), Stephen Dyte (trompet) en Julian Nalli (sax). De band kreeg al snel een goede reputatie als liveband door optredens op festivals in Canada. In 2018 won deze 7-koppige formatie namelijk dé muzikale talentenjacht van Toronto van het TD Toronto Jazz Festival. Dit zorgde ervoor dat de band mocht opdraven bij The Road To Memphis Challenge waar ze een 2de plaats in de wacht sleepten. Niet slecht voor een band die pas in 2017 het levenslicht zag! In november van 2019 kwam hun debuutalbum uit en dit sloeg in als een bom. De muziek mag het beste omschreven worden als blues met hier en daar vleugjes soul en zelfs gospel. De muziek doet hier en daar denken aan de Tedeschi Trucks Band. Net als deze grote broer schuwt Bywater Call een goede dosis slidegitaar ook niet voor dat authentieke geluid. Daarnaast zijn er een saxofonist en trompettist aanwezig die het geheel een extra dimensie geven wat betreft geluid. Maar laten we ook zeker de geweldige stem van zangeres en frontvrouw Meghan Parnell niet vergeten. De bluesy stijl van Bywater Call is haar op het lijf geschreven met haar krachtige en soulvolle stem.

In Boston, Massachusetts, besloten twee vrienden, Pat Faherty en Matthew Stubb, in het najaar van 2017 om een bluesband op te richten. Ze deelden namelijk een enorme liefde voor traditionele blues, r&b en r‘n’r uit de late jaren ‘50 en vroege jaren ’60 en voor legendarische artiesten als Lazy Lester, J.B. Lenoir, Earl Hooker, Buddy Guy, Otis Rush en Junior Wells. Gitarist Stubbs speelde in de band van harmonica blues master Charlie Musselwhite en met zijn eigen Psych/Rock groep The Antiguas. Aanvankelijk speelden beiden met verschillende drummers en verschillende andere muzikanten, waaronder harmonicaspeler Matt Prozialeck en drummer Chris Anzelone (Roomful of Blues), die later op hun debuutalbum drumt. Begin 2018 kozen ze voor de naam GA-20 en werd de band een trio, bestaande uit een zanger, twee gitaren en drums. "GA-20" verwijst naar de bijna iconische versterker die door Gibson tussen 1950 en 1961 geproduceerd werd. Ongeveer een jaar na hun oprichting sloten ze een deal af met Karma Chief Records. GA-20 wordt beschreven als een trio dat uitgeklede Chicago blues uit de jaren '50/'60-stijl speelt met veel vervorming en zonder bas. Pat Faherty en Matthew Stubb voelen een leegte in de hedendaagse muziek en daarom schrijven ze een moderne versie van muziek waar hun voorliefde persoonlijk naar uit gaat. En dat doen ze heel erg goed, als ook hun live concert tijdens Moulin Blues 2022, want wat was dat genieten.