ANTHONY PAULE (°1956) is een Amerikaanse bluesgitarist, zanger en songwriter. Hij nam albums op onder zijn eigen naam, maar is vooral bekend om zijn werk met anderen, waaronder Boz Scaggs, Charlie Musselwhite, Jackie Payne, Mark Hummel, Home Cookin', Frank Bey en soul- en blueszanger WEE WILLIE WALKER (°1941†2017). Anthony werd geboren in Durban, Zuid-Afrika. Zijn familie verhuisde naar Los Angeles (CA), toen Paul 10 maanden oud was. Op 15-jarige leeftijd vestigde hij zich in de Bay Area, wat zijn thuis werd. Paule was autodidact. Hij leerde als tiener klarinet spelen, maar kreeg op 13-jarige leeftijd een gitaar van een van zijn oudere broers, wat later “zijn” instrument werd. Tussen 1979 en 1985 maakte hij deel uit van een soulband uit Wisconsin, Tina & the Tigers, waar hij zong met iemand die later zijn vrouw en co-songwriter werd, Cristine Vitale. Na zijn verhuis (terug) naar Californië was Paule 12 jaar de leadgitarist van de Johnny Nocturne Band. In 1994 was Paule lid van Home Cookin', die dat jaar hun gelijknamige album uitbrachten. Paule debuteerde in 1995 solo met ‘Big Guitar’, gevolgd door ‘Hiding in Plain Sight’ (2001). Daarna speelde hij een korte periode in een blues trio, de Hound Kings, die in 2013 een album uitbrachten, ‘Unleashed’. Bijna gelijktijdig sloot Paule zich aan bij Frank Bey, met wie hij ‘You Don't Know Nothing’ opnam, een live-opname gemaakt tijdens een show bij Biscuits & Blues in San Francisco. Daarna volgde een studio-opname, ‘Soul for Your Blues’ (2012), uitgegeven door Blue Dot Records. Vanaf 2015 startte zijn samenwerking met Wee Willie Walker en begeleidde de Anthony Paule Band opnieuw Frank Bey tijdens de opnames van ‘Not Going Away’. Het jaar daarop werd de Anthony Paule Soul Band het Anthony Paule Soul Orchestra, een achtkoppige band met een vierkoppige blazerssectie en met toetsenisten, die werden geleid door Paule’s oude vriend en muzikale sidekick, Tony Lufrano. ‘WHAT ARE YOU WAITING FOR?’ is het nieuwe album van THE ANTHONY PAULE SOUL ORCHESTRA, het éérste met soulzanger WILLY JORDAN. De sound wordt bepaald door de blazerssectie en de sterke achtergrondzang, aangevuld met de stem van Jordan.

‘The Bobby Tenderloin Universe’ is een Canadese country- en Americana-formatie uit Edmonton, de hoofdstad van de provincie Alberta. De fictieve leadzanger Bobby Tenderloin (piano en akoestische gitaar) en zijn alter-ego multi-instrumentalist Paul Arnusch (elektrische gitaar, basgitaar, drums en percussie) gaan door als de songschrijvers voor de nummers die deze groep opneemt voor hun platen. Het naar de bandnaam vernoemde debuutalbum dateert al uit 2019 en het duurde dus vijf jaar om een opvolger klaar te stomen. Hun recente tweede album is de tien songs tellende plaat “Satan Is A Woman” die ook door Paul Arnusch in de studio werd opgenomen en geproducet. Andere instrumentalisten in deze groep die bij deze plaatopname meespeelden zijn Nathan Gray op dobro en pedal steel en Nathanial Wong op viool. Rhonda Chinchilla, Emma Frazier en Kayla Enns doen ook mee als backing vocalisten. Voor de video’s onderaan deze recensie hebben we twee tracks uit dit album geselecteerd met eerst de countrysong “Bad Boy Of Redemption Ranch” en daarna de audiovideo van de rockende titeltrack “Satan Is A Woman” waarmee de plaat begint. Of we alle vrouwen satanische eigenschappen moeten toedichten laten we hier maar best in het midden en we laten zo’n oordeel dan ook maar al te graag aan uzelf over. Of de van een diepe baritonstem voorziene Bobby Tenderloin daar zelf van overtuigd is weten we ook niet zeker want hij heeft op deze plaat twee duetten ingezongen met vrouwelijke zangeressen, met name het nummer “What Do I Do” met Cayley Thomas en countryrocker “Take Me As I Am” met Emma Frazier.

Een nieuwe cd met 70 minuten muziek gespreid over twintig folksongs komt dezer dagen niet meer zo vaak voor. Toch is dat wat we nu aangeboden krijgen door de bijna 67-jarige Amerikaanse singer-songwriter Andrew Calhoun uit de regio rond Chicago, Illinois op zijn album “Different Now”. Hij werd in 1957 geboren in New Haven, Connecticut en groeide daarna op in Long Branch aan de kust van New Jersey en in Glen Ellyn in het noorden van de Staat Illinois. Hij heeft een tiental soloplaten opgenomen en is naast zijn muzikale activiteiten ook een auteur van boeken rond gedichten. Twee huwelijken en evenveel echtscheidingen later blikt deze vader van twee kinderen terug op zijn turbulente leven in deze 20 songs die hij over een periode van 45 jaar heeft gecomponeerd en die nu op de plaat “Different Now” zijn terecht gekomen. Er zijn verhalen over de zorgen die hij als jongeling heeft ervaren maar ook over de toch wat meer ernstige uitdagingen die hij op latere leeftijd leerde kennen. Zes van de twintig nummers nam Andrew Calhoun voor het eerst op en de andere tracks werden het onderwerp van een stevige herbewerking vooraleer ze op dit album een plaatsje wisten te verwerven. De muzikanten die tijdens de plaatopname een instrumentale bijdrage kwamen afleveren zijn naast Andrew Calhoun zelf op steel-string en klassieke gitaren ook Eli Broxham op basgitaar, Tracy Grammer op viool bij de songs “No Secret Castle” en “Grandfather’s Time” en ze ontwierp ook de futuristische cd-cover, Howard Levy speelt op mondharmonica en Chris Vallillo op elektrische slide gitaar in het nummer “Heavy Log”. Daarnaast zingt dochter Casey Calhoun backing vocals op de drie nummers “Look Away”, “The King” en albumafsluiter “Deliver Me” en Sue Demel van het folktrio ‘Sons Of The Never Wrong’ uit Chicago zingt ook mee op de song “Look Away”. Samen met zijn dochter Casey heeft Andrew Calhoun in 2018 trouwens ook nog een duoplaat uitgebracht onder de titel “Skeins”.

Noah Zacharin is een Canadese singer-songwriter van folk- en countryliedjes die zich ook als virtuoos gitarist aan de internationale buitenwereld kenbaar wil maken via de release van zijn negende soloplaat “Point Of Light” en de elf songs die hij daarvoor heeft gecomponeerd en ingezongen. Het album wordt opgedragen aan zijn overleden ouders en aan zijn geliefde. De vaste begeleiders bij de plaatopname door producer Danny Greenspoon waren Russ Boswell op basgitaar en contrabas en Gary Craig op drums en percussie, terwijl een zevental gastmuzikanten een specifieke instrumentale bijdrage afleverden op één of meerdere liedjes. De countrynummers op “Points Of Light” worden gekenmerkt door de klanken van de door Burke Carroll bespeelde pedal steel. Het op de tweede video te beluisteren nummer “Red Red Bird” is zo’n emotievolle countrysong die door ons als het beste liedje uit dit album wordt gekozen, mede dankzij het knappe gitaarspel en de Hammond B3-orgelklanken die gespeeld worden door Dennis Keldie. “Ten Tons Of Road”, de openingstrack van het album kan dan weer meer als een akoestische folkballad worden omschreven, zoals u kunt vaststellen op de eerste video waar Noah Zacharin dit nummer live vertolkt. Het liedje “Bed Of Nails” wordt op een jazzy swingmelodie gebracht om daarna met “So Much Work To Be Done’ weer volop de folktoer op te gaan met een andere akoestische gitaarballad die door hem wordt opgedragen aan de in 2016 overleden folk- en countryzanger en songschrijver Guy Clark.

De 61-jarige Amerikaanse folkzanger Michael Johnathon hebben we hier in de voorbije jaren al ettelijke keren over de vloer gehad met zijn soloalbums. In totaal zit hij tot nu toe al aan zo’n twintigtal platen en 300 zelfgescheven nummers. Als auteur/schrijver heeft hij ook nog eens vijf boeken, een toneelstuk en een opera op zijn artistieke conto staan. Wij kennen hem voornamelijk als componist van de ‘Woodsongs’-platen en boekenreeks en van zijn 17e album “The Painter” uit 2021 over het leven en werk van de Nederlandse kunstschilder Vincent van Gogh. Op zijn platen pleegde hij regelmatig één of andere van zijn favoriete songs van andere artiesten te coveren. Zo had hij op zijn 15e plaat “Legacy” songs gecoverd van o.a. Bob Dylan, Woody Guthrie en Irving Berlin, drie van zijn meeste geliefde componisten. Maar nu komt Michael Johnathon voor het eerst met een plaat die enkel maar uit covers bestaat. Het album heet dan ook “My Covers: Volume One” wat laat vermoeden dat er in de toekomst nog meer van dergelijke platen zullen volgen. Hij selecteerde tien songs om op dit album van een eigen versie te voorzien. Dat zijn niet altijd voor de hand liggende bekende liedjes. Zo zal de gemiddelde muziekliefhebber wellicht geen weet hebben van songs als “Cats In The Cradle” van ‘Harry & Sandy Chapin’ of van “Seeger Mashup” van Pete Seeger. Dat blijkt uiteindelijk een mix te zijn van twee bekende liedjes van deze folklegende: “Where Have All The Flowers Gone” en “Sailing Down My Golden River”.

RICHARD CAGLE woont en werkt in de bergen van Ruidoso en is eigenaar van de Montrose Records, een prachtige studio op de top van een berg met een spectaculair 180 graden uitzicht op de Sierra Blancas. Jarenlang verdeelde hij zijn tijd tussen Houston en Rui, maar uiteindelijk vond hij dat het tempo van het leven in het zuiden van New Mexico bij hem paste. Vanuit Dumas, TX, vestigde Richard zich er als blues muzikant en vervolgens als bekroonde geluidstechnicus en producer. Richard is een stemgerechtigd lid van de National Academy of Recording Arts and Sciences (Grammy Awards) en heeft samengewerkt met Joe "King" Carrasco, Uncle John Tuner, Johnny Winter, Annika Chambers, Carolyn Wonderland, Sam Barlow en de New Mexico-artiesten Cactus Sol, Rich Chorne en nog veel meer. Richard is een groot voorstander van lokaal talent en sponsort vaak toerende artiesten. Richard is ook de frontman van RICHARD CAGLE & the VOODOO CHOIR. Hij debuteerde met hen in 2009 met ‘Texas Voodoo Blues’. MONTROSE RECORDS bracht als opvolger van ‘Texas Voodoo Blues’ (2009) ‘ZIA BLUES’ uit. Het is een méér dan geslaagd blues/rock album. Het werd geproduceerd en opgenomen in de bergen van Ruidoso New Mexico. De twaalf nummers op de tracklist zijn een mix van meerdere stijlen blues. ‘Zia Blues’ zou wel eens Cagles’ beste werk tot nu toe kunnen zijn

Van het trio BLUG, GRANFELT & ENGELIEN is Ben Granfelt bij Rootstime zowat de “bekendste”, omdat hij ook solo optreedt en al eerder albums uitbracht. Thomas Blug en Ben Granfelt zijn beiden uitstekende gitaristen en vrienden sinds ze elkaar eind nineties ontmoetten op de Frankfurt Music Fair. Blug was al gast op Granfelt’s soloalbum ‘Melodic Relief’ (2012). In 2019 werden beiden uitgenodigd voor een tournee in het kader van GO MUSIC van Martin Engelien. M.a.w. 2+1=3. Met ‘STRAT-O-SPHERE’ gaat de samenwerking een volgende ronde in! De drie muzikanten kregen bij de opnames de steun van drummer Tommy Fischer. Zanger/gitarist en Fin, BEN GRANFELT heeft een indrukwekkend CV. Hij is als muzikant het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de Ben Granfelt Band (BGB). Deze progressieve blues/rockband bracht al méér dan tien albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals, waarbij ze in 2008 o.a. optraden tijdens jazzfestivals in Dubai en Abu Dhabi. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower

Als twee muzieklegendes na bijna 30 jaar opnieuw een occasioneel duo vormen en de studio intrekken, dan kan het resultaat verwachtingen maar ook verwondering betekenen. Ik heb het over FRANK CATALANO en LURRIE BELL. De eerste is een jazzsaxofonist en de tweede een blueszanger en -gitarist. Ze ontmoetten werden label mates, nadat ze beiden in 1995 een platencontract tekenden bij de nu al legendarische producer en Delmark Records label eigenaar, Bob Koester. Catalano was toen pas 18 en Bell 36. Beiden timmerden daarna succesvol aan een eigen carrière. Op ‘SET ME FREE’ (2024) geven beide muzikanten anno 2024, ondanks al hun tegenslagen, het beste van zichzelf. FRANK CATALANO (°1977) begon op 7-jarige leeftijd met saxofoon spelen. Toen hij 16 was, werd zijn rechter middelvinger afgesneden tijdens het werken aan een automotor. Na een reconstructieve operatie werd hij gedwongen om zijn techniek aan te passen. Toen hij 18 was, toerde hij met Santana en tekende hij bij Delmark om zijn eerste soloalbum, ‘Cut it Out (1988), op te nemen met trompettist Ira Sullivan. Catalano werkte samen met vele bekenden en nam ‘Bye Bye Blackbird’ op met David Sanborn en Jimmy Chamberlin van de Smashing Pumpkins. In 1999, tijdens het opnemen met Ministry, raakte Catalano geïnspireerd door het gebruik van sampling en ontwierp hij een sampling keyboard attachment voor saxofoon. Zijn apparaat werd gepatenteerd op 11/12/2001, op de tweede sterfdag van zijn mentor, Charles Earland. ‘You Talkin to Me?!’ nam hij op met Von Freeman en ‘Live @ the Green Mill’ met Randy Brecker op trompet.

We hebben de Amerikaanse rootsrocker Scott McClatchy uit Philadelphia in het verleden al twee keer over de vloer gekregen bij ‘Rootstime’. De eerste keer was al in 2011 toen ik een recensie schreef over zijn toenmalige album “A Dark Rage”, zijn vierde plaat. Daarna duurde het tot 2020 vooraleer de opvolger op de markt kwam onder de titel “Six Of One” waarop hij in zijn typische rock’n’roll-stijl enkele coversongs bracht van o.a. Steve Forbert, Graham Parker en ‘The Band’. Op zijn zesde soloalbum hebben we deze keer niet meer zo lang moeten wachten, alhoewel vier jaar geduld nu ook weer niet wijst op een supergrote creativiteit. Maar deze in de vakpers met John Hiatt en Bruce Springsteen vergeleken muzikant verkoos blijkbaar om eerst veel tijd te besteden aan het componeren van goede songs waarvan er nu dertien werden gebundeld op zijn nieuwe plaat “One Time One Night In America”. Dit album van ‘Scott McClatchy & The Mercy Hang’ werd zo vernoemd naar de song van de ‘Tex-Mex’-rockgroep ‘Los Lobos’ uit Los Angeles, een nummer dat ook op dit album wordt gecoverd en waarvan we de versie van deze rocker hieronder op de tweede audiovideo hebben toegevoegd. Er staat trouwens nog een tweede coversong op deze plaat met het dynamisch rockende nummer “Gunslinger” van ‘Creedence Clearwater Revival’-frontman John Fogerty, een song die voor het eerst te horen was op diens soloalbum “Revival” uit 2007.

Vorige week waren THE BLUESBONES op Bierbeek Blues nog de headliner. Dat zij mochten afronden is voor promotors vaak een vanzelfsprekendheid, gezien Nico & Co. in de voorbije jaren in de Amerikaanse én Britse (Blues/Rock) charts op nummer 1 stonden en ondertussen zowat overal in Europa “live” naam maakten. De band in een notendop: Opgericht in 2011 / Line-up anno 2024: NICO (De Cock aka Big D): medeoprichter, zang - promotor, STEF (Paglia): medeoprichter, gitaar - frontman Stef Paglia Band, Kaz Hawkins Band, EDWIN (Risbourg): Hammond-fanaat, bassist GEERT (Boeckx) & drummer JENS (Roelandt) / Stijl: blues rock, intense blues ballades, swampy slide tot heavy rock / Albums: 4 studio + 4 live albums / Ze wonnen de BBC 2016 en eindigden op een tweede plaats tijdens de EBC 2017 finale in Horsens (DK)… Ze zijn m.a.w. allang niet meer aan hun proefstuk toe. “Moet het nog méér zijn”, kan je stellen. Ik dacht van niet, want op een podium, voor een publiek, geldt ook voor muzikanten dat ze met de billen bloot moeten. Het is dé plek om hun sound, vibe en skills te ontdekken. The BluesBones verrassen ons deze dagen opnieuw met hun vierde live album: ‘THE BLUESBONES – LIVE ON TOUR’. Het is opzich geen “echte” verrassing, maar een bevestiging van hun kunnen/klasse en populariteit, waaraan hard werken voorafging. Wat méér over de nummers die ze kozen tijdens verschillende concerten van hun recente Lente- en Zomertour. Op de eerste plaats bijna alle nummers uit hun laatste studioalbum ‘Unchained’ (2023), aangevuld met “favorieten”, bijna klassiekers. D.w.z. “Changes” om meteen voluit te beginnen, “Chain Gang” met daarin het herkenbare klagende gezang van aan elkaar geketende gevangenen, “I Cry” waarin naast Nico ook Stef en Erwin hun klasse demonstreren, het uptempo “Time to Learn” dat door Stef’s repetitieve slide riff erg aanstekelig klinkt en “Moving On”, waarinNico knipoogt naarJohnny Rawls. .

Het akoestische folk- en rocksongs zingende echtpaar Jim Patton en Sherry Brokus uit Austin, Texas zijn in de voorbije jaren muzikaal zeer actief geweest, tenminste als we kijken naar de frequentie van het uitbrengen van nieuwe platen en de hoeveelheid live shows die ze in die tijdspanne hebben gespeeld. In 2019 hebben we hun verzamelalbum “Collection 2008-2018” gerecenseerd, een plaat waarop ze in 18 liedjes terugblikken op hun tien jaren samen als zingend en optredend echtpaar. Maar daarmee hield het maken van nieuwe songs en platen niet op want in de lente van 2022 schreef ik hier een evaluatie over hun album “Going The Distance” en amper een half jaar geleden konden we enkel maar lovend vertellen over hun toen uitgebrachte plaat “Big Red Gibson”. We waren dan ook aangenaam verrast toen we nu alweer een nieuwe full-cd van dit koppel in de bus vonden, een album dat deze week officieel op de markt zal verschijnen. “Harbortowne” is een verzameling van twaalf nieuwe liedjes die allemaal door Jim Patton werden gecomponeerd, alleen of in samenwerking met co-auteurs Phil Leonard, Scott Evans, folkrocker Steve Brooks en zijn langjarige vriend singer-songwriter Jeff Talmadge die Jim assisteerde bij het schrijven van vijf tracks voor deze nieuwste plaat. De plaatopname vond plaats in de ‘Jumping Dog Studio’ van producer Ron Flynt die ook al instond voor de opname van de vorige albums van Jim Patton en Sherry Brokus.

De nu 55-jarige Robert Coyne is een Britse alternatieve folkmuzikant en singer-songwriter die op gitaar, basgitaar, keyboards en drums speelt. Toch zal hij altijd meer gekend blijven als de zoon van de legendarische Engelse alt.rocker, bluesicoon, zanger, gitarist, schilder en auteur Kevin Coyne die in 1944 geboren werd in Derby, Derbyshire en zestig jaar later in december 2004 overleed in zijn laatste thuishaven Nürnberg in de Duitse deelstaat Beieren waar hij zich had gevestigd in de jaren ’80. Robert en zijn zingende broer Eugene waren kinderen uit Kevin Coyne’s eerste huwelijk. Toen die in Duitsland ging wonen speelden en zongen zijn mee afgereisde zonen allebei mee op hun vaders’ albums “Tough And Sweet” uit 1993 en “Sugar Candy Taxi” uit 1999. Robert werd nadien ook een permanent groepslid van Kevin’s begeleidingsband waarmee hij nog verder bijdroeg aan vier platen van zijn vader, inclusief het na zijn dood postuum uitgebrachte album “One Day In Chicago”. In 2007 bracht Robert Coyne zijn eerste soloplaat “Death Is Not My Destiny” uit waarop hij voor het eerst ook als zanger aan het werk ging. Met zijn begeleidingsgroep ‘The Robert Coyne Outfit’ ging hij toen ook live optreden. Daarna volgden nog zeven andere soloplaten waarvan er drie samen met de Duitse drummer Jaki Liebezeit werden opgenomen, de latere oprichter van de experimentele rockgroep ‘Can’ die in 2017 overleed.

Aanvang deze eeuw richtten drie gelijkgezinden uit Stockholm een rockabilly trio op, THE DOMESTIC BUMBLEBEES. Daniel Kordelius (zang, gitaar), Tobias Einestad (staande bas, gitaar, zang) & Johan Svensson (drums, zang) zijn ondertussen géén onbekenden meer want Daniel, Tobias & Johan stonden in 2018 al eens op de affiche van GOEZOT IN’T HOFKE en onlangs traden ze op in De Kazerne in Turnhout. Bijna 10 jaar na de release van ‘Cheater’ (2015) verscheen recent, t.g.v. de 20ste verjaardag van de band, hun nieuwe album, ‘BRING IT ON!’. De 10 songs op de tracklist zijn een evenwichtige mix van nieuwe eigen nummers en covers, waaruit hun huidige stand van zaken moet blijken. Deze wordt na “Will You Please Leave”, “She Turned My Smile Upside Down” en “Bring It On” al snel duidelijk. Hun creativiteit heeft er in het voorbije decennium nog niet onder geleden en hun voorliefde blijft een energieke bommetje van blues, r’n’r en rockabilly. Met “Holler in the Backseat”, “You Turn Me On“ en “Come On” zullen ze -dat konden we zelf al ervaren- live probleemloos de nodige potten weten te breken. “The Deacon Don’t Like It” is hier het meest bluesy nummer en “Hold on Tight” van Jeff Lynne (denk ,even aan de versie van ELO uit 1981) zal als afsluiter, doen vragen naar méér “drinking & dancing”!

‘Meyer Records’ is een Duits platenlabel uit Husum, een havenstad aan de westkust van de Noordzee. Ze laten hun albums distribueren door het retrolabel “Bear Family Records’ dat zich gespecialiseerd heeft in de herpublicatie van allerlei vroegere platen in de genres country, rockabilly, rock’n’roll, R&B, blues, soul, jazz en de beruchte ‘Neue Deutsche Welle’ kortweg ‘NDW’ genoemd. Ook ‘Meyer Records’ grijpt terug naar albums uit het verleden zoals bijvoorbeeld het geval is met hun allereerste release; de plaat “Already Spring” van de nu 69-jarige New Yorkse singer-songwriter Amy Antin die na een pijnlijke echtscheiding in 1990 naar Europa verhuisde en zich definitief in de Duitse stad Keulen ging vestigen. “Already Spring” was haar vijfde soloplaat die ze in 2015 op de markt bracht met daarop twaalf zelfgecomponeerde liedjes die ze op akoestische wijze en enkel met de begeleiding van een akoestische gitaar heeft ingezongen in de keuken/opnamestudio van Werner Meyer, de drijvende kracht achter ‘Meyer Records’ die de plaat uitbrengen in een zogeheten ‘Kitchen Recording Series’.

‘The Sugarhills’ is een singer-songwriterduo uit de Duitse stad Keulen met zanger-gitarist Till Kersting en zijn levenspartner zangeres-percussioniste Peggy Sugarhill. Het retroplatenlabel ‘Meyer Records’ heeft nu hun titelloze debuutplaat als duo uit 2015 opnieuw op de markt gebracht via distributiemaatschappij ‘Bear Family Records’. De muziek van ‘The Sugarhills’ bestaat uit R&B-, rootsrock- en rockabilly-nummers waarvan ze er negen jaar geleden twaalf op hun eerste album hebben opgenomen. Zo goed als volledig live zoals het hoort te zijn voor naar de jaren ’50 en ’60 refererende muziek. Falko Burkert (aka rock’n’roller ‘Amigo Del Sol’) draagt als gastmuzikant op piano en basgitaar bij aan de nummers op deze plaat. Vijf van de twaalf songs op “The Sugarhills” zijn eigen composities van het duo zoals “Rockabilly Music Is Bad” dat ze live brengen op de tweede video. Ook de nummers “She Don’t Love You”, “Try A Liitle Bit Harder”, “Why” en “Lie On Me” zijn van eigen makelij. De resterende zeven tracks zijn naar rockabilly geconverteerde coverversies waaruit we het nummer “Unknown Stuntman” selecteerden voor de eerste video bij deze recensie. Die song werd voor het eerst gezongen door Blake Shelton en werd het thema van de TV-serie ‘The Fall Guy’. Het nummer is nu ook te horen op de soundtrack van de gelijknamige film ‘The Fall Guy’ uit 2024 met Emily Blunt en Ryan Gosling.

John Brennan is een zanger, gitarist en songwriter uit de Philadelphia-regio. Hij treedt vooral op in de Tri-state area (NY/PA/DE), zowel solo en als frontman van zijn eigen bluesband. Zijn repertoire en stijl zijn diepgeworteld in de blues, maar gecombineerd met rock, country, rootsmuziek en rockabilly. John groeide op in Collingswood (New Jersey), in de buitenwijken van Philadelphia, onder invloed van Muddy Waters en B.B. King tot Johnny Cash, Elvis Presley en CCR. Op zijn recente 5-track ep ‘ONE WAY RIDE’ (2024) is hij helemaal “blauw”, mengt hij Windy City, West Coast en méér tot een te smaken azuurblauwe stoofpot. Op zijn nieuwe ep is Brennan een uitgesproken one-man band, waarin hij alle slide en akoestische gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, samen met de bas en de drums.

“The Universal Fire” is de nieuwste plaat van de 48-jarige Amerikaanse folk- en countryzanger, songschrijver en producer Jeffrey Foucault uit Whitewater, Wisconsin. Onder zijn eigen naam bracht hij tot op heden zeven soloplaten op de markt maar sinds zijn debuutalbum “Miles From The Lightning” uit 2001 waren er ook nog enkele albums die hij met zijn goede vriend Mark Erelli (“Seven Curses” uit 2010), met dichteres Lisa Olstein in de band ‘Cold Satellite’ (“Cold Satellite” uit 2010 en “Cavalcade” uit 2013) of met zijn zingende echtgenote Kris Delmhorst (“Redbird” uit 2005) heeft uitgebracht. Het laatste soloalbum van Jeffrey Foucault dateert al van 2020 en heette “Deadstock: Uncollected Recordings 2005-2020” met oude opnamen, dus was “Blood Brothers” in 2018 eigenlijk zijn echte laatste soloplaat met nieuwe eigen composities. “Met “The Universal Fire” treedt hij nu dus opnieuw op het voorplan, een album waarvoor hij tien nieuwe songs heeft gecomponeerd. Voor de plaatopname in de ‘Wavelab’-studio in Tucson, Arizona wist hij de ‘crème de la crème’ van de lokale instrumentalisten te overtuigen om deze nummers samen met hem in te blikken. Speelden dus mee: albumproducer Mike Lewis (o.a. ‘Bon Iver’ en Andrew Bird) op tenorsaxofoon, piano en orgel, Jeremy Moses Curtis (van ‘Booker T & The MG’s’) op basgitaar, Eric Heywood (ex-‘Son Volt’) op elektrische gitaar en pedal steel, singer-songwriter Erik Koskinen op elektrische gitaar en ‘Calexico’-legende John Convertino op drums

Twee jaar geleden schreef ik op deze pagina’s een recensie over het dubbelalbum “Forget-Me-Nots Volume 1 & 2” van de Amerikaanse singer-songwriter Jesse Terry uit Stonington, Connecticut. Op die twee cd’s bracht hij coverversies van 22 liedjes van andere artiesten met songs die in de voorbije jaren tot zijn favoriete liedjes waren uitgegroeid. De opnamen van die nummers gebeurden tijdens de Covid-19-periode toen niemand mocht optreden of zelfs best niet uit zijn huis mocht komen. De laatste plaat met allemaal eigen composities van Jesse Terry was het album “When We Wander” uit 2021 en daar komt nu een echte opvolger voor op de markt met zijn dertien tracks tellende album “Arcadia”, zijn zevende soloplaat met eigen songs die hij samen geproducet heeft met Dylan Alldredge. Deze allemaal zelfgeschreven folk- en countryliedjes – 6 songs werden samen met co-writer Craig Bickhardt gecomponeerd - vormen samen alweer een uitstekend en kwalitatief hoogstaand geheel, getuige daarvan de drie liedjes uit het album die we hier op de video’s hebben toegevoegd.

In de loop van het vorige decennium schreef ik op deze pagina’s recensies over drie platen van ‘The Sumner Brothers’ uit het Canadese Vancouver. Dat was een broederduo bestaande uit Bob en Brian Sumner dat zich voornamelijk in het muzikale domein van de alt.country- en Americana ophield. Sinds 2019 trad Bob Sumner echter ook naar voren als soloartiest met zijn debuutalbum “Bob Sumner Sings Wasted Love Songs” waarop hij negen zelfgeschreven folk- en countryliedjes had verzameld. Nu is daar vijf jaar later eindelijk een opvolger voor verschenen in de vorm van de plaat “Some Place To Rest Easy” waarvoor hij elf nummers heeft opgenomen. In de opnamestudio kreeg hij voor de instrumentatie de hulp van enkele bekende namen uit het country- en Americanamilieu zoals gitaristen Etienne Tremblay en Erik P.H. Nielsen. Mat Kelly speelde bij vijf songs op pedal steel, Chris Gestrin deed het toetsenwerk op orgel en piano en Leon Power was de drummer van dienst. Een andere bekende naam die we op de creditslijst terugvonden was die van zangeres Kendel Carson (protégé van Chip Taylor) die de backing vocals deed op het nummer “Didn’t We Dream”.

In de muziek van de Britse formatie ‘Furlined’ overheersen de klanken van viool en cello wat toch niet echt typisch is voor folkpop en Americana. Deze band heeft al drie platen op de markt losgelaten met “Love Comes In Canisters” dat als duo werd opgenomen in 2009 en met de uitgebreide formatie volgde in 2012 het album “Win A Dream Wedding”. Nu maken we kennis met hun derde en nieuwste album “Kill Devil Hills” dat exact twaalf jaar later op 25 oktober zal worden uitgebracht. De centrale figuur bij deze band uit Bristol is singer-songwriter Neil Crossley die de groep samen oprichtte met bassist en cellist Tegan Everett. In de jaren na hun oprichting werd de groep verder uitgebreid met Tegan’s broer Dan Everett die sindsdien op basgitaar speelt terwijl Graham J. Nicholls op gitaar en lap steel speelt en Greg White achter het drumstel plaatsneemt en voor extra percussie zorgt. Georgina Leich speelt op het nieuwe ‘Furlined’-album “Kill Devil Hills” als gastmuzikante mee op viool op de albumtiteltrack die u op de bijgevoegde audiovideo kunt beluisteren en ook Andy Hague is als gastinstrumentalist op trompet aanwezig op een paar tracks. Zanger en frontman Neil Crossley beschikt over een opvallende baritonstem die hem in de vakpers al terechte vergelijkingen opleverde met o.a. Richard Hawley en de betreurde Jackie Leven.