Hoewel Crystal Thomas eigenlijk in Shreveport/Louisiana woont, groeide ze op met het luisteren naar muziek die zijn oorsprong vond in de Lone Star staat Texas. Crystal Thomas zingt al heel haar leven. Ze mist misschien wat naambekendheid, maar weet hoe ze iedere noot moet zingen. Ze maakte in Dallas als tromboniste even deel uit van de band van de legendarische soulzanger Johnnie Taylor (1934-2000), de man die de wereld verwonderde met zijn (enige) wereldhit “Disco Lady” (1976). Crystal bracht al eerder enkele albums in eigen beheer uit (waaronder ‘Drank of My Love’, 2018) en was te horen op een album van de Japanse band Bloodest Saxophone, getiteld ‘Texas Queens 5’ (2019). In Tokyo werd in 1998 o.l.v. saxophonist Koda “Young Corn” Shintaro de jump blues/swing band Bloodest Saxophone, met de ambitie “to rule the world with the saxophone”, opgericht. Het was een idee van Eddie Stout, producer en legendarische baas van het Dialtone Records label, nadat hij deze blazende veteranen eerder in Austin/TX tijdens het jaarlijkse Eastside Kings Festival -ze openden er in 2017 in Antone’s Night Club- aan het werk had gezien, om de retrosound van Bloodest Saxophone te combineren met de stemmen van enkele “big female ladies” -al dan niet- uit Texas. De dames die op zijn aanbod ingingen waren Diunna Greenleaf, Lauren Cervantes & Angela Miller (Soul Supporters), Jai Malano & Chrystal Thomas. ‘Now Dig It!’ is Crystal Thomas’ eerste solo release bij Dialtone Records. Het is een album met enkel cover songs, dat ze opnam met o.a. toetsenist wijlen Lucky Peterson (1964-2020), Chuck Rainey (bas), de Moeller Brothers (gitaar/drums), James Fenner op conga's en veteraan Chuck Rainey op basgitaar.

Lees meer

Zanger/gitarist Eddie Turner kort voorstellen kan, want hij is géén onbekende. Het is de in Cuba geboren Eddie "Devil Boy" Turner, die hier de nodige aandacht kreeg na het verschijnen van zijn vierde album, ‘Naked… In Your Face’ (2016). Hij is al gitarist vanaf zijn twaalfde en groeide op en studeerde in Chicago. In zijn jeugd, aanvang jaren 1970, speelde hij met Tracy Nelson (Mother Earth), in de punk/R&B band The Immortal Nightflames en vervolgens als gitarist bij Zephyr (waar Otis Taylor bassist was). Na een muzikale pauze van tien jaar, vervoegt hij de band van trompettist Ron Miles en in 1995 gaat hij samen werken met Otis Taylor, met wie hij vijf albums opnam. Rond 2005 gaat hij als singer-songwriter solo en daarna tekende hij bij Northern Blues Music, een onafhankelijk label in Toronto. In 2005 debuteerde Turner met zijn album ‘Rise’ en met het album ‘The Turner Diaries’ (2006) wint hij de publieksprijs van de 6th Independent Music Awards - Vox Pop. Zijn "Mr. Blues" werd genomineerd tijdens de 8th Independent Music Awards’ als “Blues Song of the Year”. In 2011 werd zijn song "Miracles and Demons" genomineerd tijdens de 10th Independent Music Awards. ‘Change In Me’, het vijfde studioalbum van Eddie Turner, neemt ons mee op een verleidelijke reis van jazz, blues en rock, een smeltkroes van geluiden, met Turner’s expressieve stem eroverheen

Lees meer

Singer-songwriter Georgie Jessup (Mauler) is al van in de jaren ’70 bezig met muziek. Jessup’s muziek was al te horen in films en werd gebruikt in “Woman in a Man’s Suit” (2013) een documentaire -die zeker een belletje deed rinkelen- over zijn/haar leven. Georgie is ook activiste, schrijfster en filosofe. Buiten haar muziek carrière werkt Georgie ook nog voor de Anne Arundel county Public Schools, waar ze o.a. met autistische kinderen werkt. Haar muzikale invloeden zijn The Band, Gram Parsons en (zo schrijft ze) zelfs The Beatles en Stax Memphis Soul. Als je doorheen de lange lijst van Georgie’s nominaties scrolt, zijn er enkele die opvallen, waarbij één uit 2009 wat meer: The Arts Award voor “Transgender Musician of the Year”. Het zesde album van Georgie Jessup ‘Philosopher Dogs’ (2013) -een roots rock album met country en bluegrass invloeden- verscheen zeventien jaren na haar debuut ‘American Holocaust’ (1996), waarin ze als activiste uitkomt voor de inheemse Indianen.

Lees meer

Zach Schmidt is een folk- en countryzanger en songschrijver die geboren werd in Pittsburgh, Pennsylvania maar die al snel doorhad dat zijn kansen om het te maken in de wereld van het country- en Americana-genre exponentieel zouden verhogen als hij besliste om daarvoor te verhuizen naar het Mekka van de countrymuziek in Nashville, Tennessee. Daar nam hij zijn debuutplaat “The Day We Lost The War” in 2016 op die niet onopgemerkt bleef voor de critici en op zeer lovende perskritieken kon rekenen. Dus schreef hij met volle overgave nieuwe songs die op zijn tweede plaat terecht zouden gaan komen. Alleen werd de release van dat album door de coronacrisis met meer dan een jaar uitgesteld tot nu. Het is dan ook met veel genoegen dat we hier kunnen kennismaken met de tien songs die Zach Schmidt componeerde voor zijn album “Raise A Banner”. Een blik op de ‘credits’-lijst op het cd-hoesje leert ons dat niemand minder dan Jason Isbell persoonlijk elektrisch gitaarwerk heeft geleverd voor de dynamisch swingende albumopeningstrack “Foregone Conclusion”. Bovendien heeft diezelfde Jason Isbell alle leden van zijn vaste begeleidingsband ‘400 Unit’ aan Zach Schmidt uitgeleend voor de opname van de andere songs op deze plaat.

Lees meer

Edmonton is de hoofdstad van de Canadese provincie Alberta, telt bijna 1 miljoen inwoners en de 38-jarige singer-songwriter Jake Ian is daar ééntje van. Als vertolker van folksongs bracht hij vorig jaar in mei het album “Half A Day Away” op de markt, een plaat die op heel positieve recensies in de vakpers mocht rekenen. Dat Jake Ian tijdens de pandemieperiode zeer actief is gebleven blijkt nu uit de release van alweer een nieuwe plaat met tien nieuwe zelf gecomponeerde songs. “Everything Has Holes” is de titel van dit achtste soloalbum dat al in november 2020 werd opgenomen. De eerste single die uit deze plaat werd getrokken is het op de video te beluisteren nummer “When The Sun Won’t Come” dat ook als eerste track op de cd staat. We krijgen een aantal geheel akoestisch gebrachte songs die wijzen op problemen, op kwetsbaarheid en op de verwerking van pijn. De single is zo een indringend nummer, maar ook de liedjes “Run For Your Life”, “I Can’t Go Back There Anymore”, het op de tweede video in een live gebrachte uitvoering te horen “Please Don’t Go Into Town”, “Hang Your Head No More” en “Is It Really All Gone?” hebben een wat donkere basis.

Lees meer

Darren Watson werd geboren in Wanganui, een stad op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Ze ligt aan de Tasmanzee, aan de monding van de Whanganui. Wellington (Maori: Te Whanganui-a-Tara of Pōneke) is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Watson is zanger, songwriter en gitarist. Zijn eerste muzikale ervaring was het spelen op drums en trompet, maar hij ging al snel over op gitaar en speelde in bars en clubs tijdens zijn jaren op Hutt Valley High School (1980-1983). Met het restant van een 12-jarige fles Chivas Regal in de hand bracht Darren Watson in september 2020 al zijn zevende soloalbum ‘Getting Sober for the End of the World’ uit. Het album kwam binnen op # 23 in de N-Z Official Top 40 Album Chart. Het haalde ook # 6 op de officiële Top 20 N-Z Albums Chart. Het album werd opgenomen, gemixt en geproduceerd door Watson, en bevatte verschillende gastartiesten, waaronder de oude Mavis Staples- bandleider Rick Holmstrom op gitaar op het nummer ”Alison Jane”. De line-up bestond naast Casey, Moodie, Jellyman en Shanly verder uit Craig Denham (accordeon) en The Cold City Horns, of te wel: Jacob Wynne (trompet) & Nolan Plunkett (trombone).

Lees meer

Twee jaar geleden verhuisde de Amerikaanse country- en folkzangeres Amanda Cook van Florida naar de Blue Ridge Mountains van Southwest Virginia. Of die verhuizing te maken had met haar voorliefde voor de uit die regio afkomstige bluegrass-muziek weten we niet, maar we kunnen wel vaststellen dat de nummers op haar nieuwste album “Narrowing The Gap” bijna allemaal hun origine vinden in dit populaire muziekgenre. In 2007 maakte Amanda Cook trouwens ook al deel uit van een andere bluegrassformatie ‘High Cotton’ waarmee ze samen met haar banjospelende vader optrad, maar in 2013 trad ze voor het eerst als soloartiest naar buiten met haar debuutalbum “One Stop Along The Road”. Daarna volgden nog twee andere soloalbums met “Deep Water” uit 2017 en “Point Of No Return” uit 2019, de voorganger van deze plaat “Narrowing The Gap”. Ze schreef met de nummers “Lonesome Leaving Train” en “My Used To Be Blue Ridge Mountain Home” zelf twee songs voor deze nieuwe plaat

Lees meer

Soms moet een muzikant ook slim zijn. Dit begint al bij de keuze van een naam, die vaak niet de echte, maar ook bij vele blues mannen een artiestennaam of soms zelf een bijnaam is. De extensie “slim” kan dan een middel zijn om dit slim aan te pakken. Enkele bekende/minder bekende slimmen/slims zijn Magic Slim (Morris Holt, 1913-2017), Eddie Lee “Guitar Slim” Jones, Slim Harpo, Alabama Slim, Chickenbone Slim, Fillmore Slim… en dan is de lijst ongetwijfeld nog veel, véél langer. Leuk om te weten is dat Magic Slim zijn bijnaam kreeg van de blues muzikant Magic Sam (aka Samuel Gene Maghet, 1937-1969), in wiens band hij basgitaar speelde in Chicago, in de tweede helft van de jaren vijftig. Voor deze recensie ligt het titelloos album van Sugarmill Slim op mijn tafel. Volgens Facebook gaat het hier om “Glamoureuze blues harmonica punk uit Los Angeles”. Het is het debuutalbum van een, zo te zien aan wat er nog gepost is, niet alledaags blues/glam alter ego die de oude blues mannen hoog in het vaandel draagt. Alhoewel erg actief op verschillende sociale media, was het niet eenvoudig om wat meer info over hem te vinden. Met zijn soulvolle harpspel en podiumprésence oogstte Sugarmill Slim veel lof bij mensen als Jimmy Vivino, Mark Agnesi, Barry Goldberg en LA's bloeiende blues gemeenschap.

Lees meer

Sam Cantor is een Amerikaanse singer-songwriter uit Chicago, Illinois. Hij is eveneens de frontman-leadzanger en gitarist bij de indie rockformatie ‘Minor Moon’ waarvan ook drummer Nathan Bojko, bassist Michael Downing, pianist Colin Drozdoff en lap steelgitarist Konstantine Stebliy deel uitmaken. In de zeer persoonlijke teksten van de songs op hun nieuwste album “Tethers”, de opvolger van het in 2019 uitgebrachte album “An Opening”, stelt Sam Cantor zich enkele belangrijke levensvragen maar ze blijven onbeantwoord. Ze kunnen echter wel naargelang de stemming en de individuele situatie door de luisteraar zelf worden ingevuld. De na het beëindigen van een lange relatie ontstane problemen worden in enkele songs op “Tethers” aangekaart en de daarna in een therapie aangekaarte oplossingen zorgen hier ook voor enkele wat meer optimistisch naar de toekomst kijkende liedjes. Songs als eerste single “No Lightning Fix”, “Hey Dark Ones”, het zachtjes rockende “Was There Anything Else?” (video 2) en “The First Time You Left Home” kwamen tot stand na de emotionele breuk. Ze worden gevolgd door verwerkingsnummers als “Obvious Blessing”, het heerlijk mooie “So Quiet”, “Beyond The Light” en de toekomstperspectief gevende slotsong “In The Long Year” (video 1) die allemaal deel uitmaken van het genezingsproces.

Lees meer

De vanuit Washington D.C. opererende countryzanger en songschrijver David Massey is voor ons bij ‘Rootstime’ al sinds vele jaren geen onbekende artiest meer. Zijn debuutplaat “Blissful State Of Blue” werd hier in 2004 een ‘meesterwerk’ genoemd en ook zijn volgende albums “So Many Roads” uit 2009, “Until The Day Is Done” uit 2015, “Late Winter Light” uit 2018 en “Island Creek” van begin dit jaar konden telkens weer op zeer lovende kritieken van ondergetekende en mijn collega-recensenten rekenen. In zijn liedjes heeft David Massey het vaak over de liefde maar ook actuele sociale en politieke thema’s uit het dagelijke leven komen dikwijls aan bod. Zo vertelde hij eerder in zijn songs al over de vele wilde en moordende schietpartijen op scholen, het escalerende wapengeweld en het racisme in Amerika. Ook het dramatische politieke (wan)beleid van ex-president Donald Trump werd regelmatig bekritiseerd en op de korrel genomen. Het was daarom ook wel te verwachten dat David Massey ook zijn mening over de vreselijke coronacrisis in een lied zou vertalen en dat heeft hij nu gedaan door het uitbrengen van de single “Watch Your Back In Hell”

Lees meer

Soms moet een muzikant ook slim zijn. Dit begint al bij de keuze van een naam, die vaak niet de echte, maar ook bij vele blues mannen een artiestennaam of soms zelf een bijnaam is. De extensie “slim” kan dan een middel zijn om dit slim aan te pakken. Enkele bekende/minder bekende slimmen/slims zijn Magic Slim (Morris Holt, 1913-2017), Eddie Lee “Guitar Slim” Jones, Slim Harpo, Alabama Slim, Chickenbone Slim, Fillmore Slim… en dan is de lijst ongetwijfeld nog veel, véél langer. Leuk om te weten is dat Magic Slim zijn bijnaam kreeg van de blues muzikant Magic Sam (aka Samuel Gene Maghet, 1937-1969), in wiens band hij basgitaar speelde in Chicago, in de tweede helft van de jaren vijftig. Voor deze recensie ligt het titelloos album van Sugarmill Slim op mijn tafel. Volgens Facebook gaat het hier om “Glamoureuze blues harmonica punk uit Los Angeles”. Het is het debuutalbum van een, zo te zien aan wat er nog gepost is, niet alledaags blues/glam alter ego die de oude blues mannen hoog in het vaandel draagt. Alhoewel erg actief op verschillende sociale media, was het niet eenvoudig om wat meer info over hem te vinden. Met zijn soulvolle harpspel en podiumprésence oogstte Sugarmill Slim veel lof bij mensen als Jimmy Vivino, Mark Agnesi, Barry Goldberg en LA's bloeiende blues gemeenschap.

Lees meer

Hij werd beschuldigd van handel in “Outsider Americana”, maar misschien zou een betere naam voor zijn zeer aparte muzikale benadering “Chicagoana” zijn. Chicago is immers diep en onverbiddelijk ingebakken in Mike Felten, een veteraan singer-songwriter en gitarist, die het lukt om in zijn songs betoverende muzikale odes te brengen aan de namen van de straten van Windy City waar hij doorheen dwaalde en, aan de duistere personages, die hen in de afgelopen decennia achtervolgden. Mike speelt al sinds de jaren zestig. Hij leerde zijn eerste akkoorden aan de Old Town School of Folk Music in Chicago, op de tweede verdieping bij North Avenue en Sedgwick. Het was iets verderop in de straat waar Paddy Bauler (beneden) zijn juke joint had. Mike maakte toen kennis met de wereld van Big Bill Broonzy en Merle Travis en een Chicago, dat een beetje anders was dan de hardwerkende arbeidersbuurt waarin hij was geboren. Hij hing er rond in de clubs en speelde er in meerdere bands waaronder de Bogus Risque Weeds. Een leerervaring die levenslange vrienden heeft gemaakt.

Lees meer

Is het beter om aan zee te wonen? Volgens The Safety of Life at Sea, een jonge vierkoppige band van Down Under, is dit zo. Hun uitvalbasis ligt in O’Connell, een dorp in Nieuw-Zuid-Wales, Australië. Bij een telling in 2006 woonden in O'Connell en het omliggende gebied 355 inwoners. Lion Wong (bas), Kris Schubert (zang, piano, gitaar), Stephen Helman (gitaar, zang) & Tony Bibby (drums, percussie) vormen sinds 2011 de kern van de band. Voor optredens en opnames werken ze vaak samen met een trio van blazers (Glen Wholohan: sax, Chris Dove: trompet & Tim Porter: trombone) en recent ook met violiste Amy Viola. De muziek die ze brengen is -zoals vaak- een mix, hier met “een uitgesproken vintage vibe geïnspireerd door blues, soul en funk, evenals de klassieke songwriters uit de jaren ‘60 en ’70…”. Ze stonden in de studio voor hun 2017-album ‘Foxy’s Farm’ en werken in de Covid-maanden verder aan een nieuw album, ‘Let the River Go’ waarvan de meeste nummers ervoor al opgenomen waren. De man achter de piano en zanger van de band, Kris Schubert schreef de nummers en de opnames gebeurden in zijn Boatshed huisstudio.

Lees meer

Art Bentley is al meer dan 30 jaar een onafhankelijke country, soul, blues en jazz zanger, songwriter, gitarist en harmonicaspeler. Hij is afkomstig uit Springfield in Missouri en is het brein achter en frontman van het project Blue Contagion. Bentley bedacht de band, waardoor hij werd herenigd met rockbassist Bryan Lawson (Osmond Brothers). Met Shane Jennings op drums en Chris Bustillos (Elton John, Jerry Lee Lewis) op toetsen is de band compleet. Hoewel rooted in de blues, is dit niet een typische bluesband, maar rauwe “Gangster” blues rock. Op zijn laatste titelloos album dat vorig jaar verscheen, begeleiden Lawson en Bustillos hem en zit Jacob Feld achter de drums. Als zanger beheerst frontman Art Bentley de kunsten van dictie, uitspraak en emotie. Hij weet dat gemompel hem niet ver zal brengen, zelfs niet als hij (meer dan) geweldig gitaar speelt en, dat doet hij! Hun ding? Het versmelten van klassieke blues ritmes met de pittige postmoderne rock. ‘Blue Cantagion’ is een 10-track album met ook nu weer vooral eigen Art Bentley songs.

Lees meer

Sister Son, een jonge akoestische band uit Graz, Oostenrijk, zijn sinds de oprichting in 2012 Lisa Kaufmann, Daniel Gutmann & Werner Wohlgemuth. Ze zijn daarnaast allen ook actief in andere Steiermark-bands (label collega’s) zoals Fragments of an Empire, Daze Work en Shoreline Miners. Het trio moet het voor hun exploreren van de blues vooral hebben van de sterke blues stem van Lisa, die door haar mannelijke maten slechts minimaal (gitaar, contrabas en percussie) begeleid wordt. Sister Son gebruikt hierbij de minimalistische middelen van de delta blues wat hen leidt naar een nieuwe interpretatie, waarbij je invloeden van de recente muziekgeschiedenis niet kan ontkennen. Bij Pumpkin Records verscheen ‘Out of the Woods’. Het label bracht in 2018 onder meer het Dylan-album ‘Mally Plays Dylan’ van “Sir” Oliver Mally uit. Het debuutalbum van Sister Son begint -als ik me niet “trumpeer”- met de stem van een overzeese president die we graag snel zouden vergeten. De stem van een wereldleider, die ons nog niet zo lang geleden verraste door te beweren dat Oostenrijkers -waar zo’n 9 miljoen mensen in de Alpen wonen- in “bossteden” woonden.

Lees meer

Thomas Arnesen is een Zweedse jazz- en bluesgitarist en zanger. Hij is opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Muziek in Stockholm en volgde Muziekwetenschappen aan de Universiteit van Uppsala. Arnesen was jarenlang actief in verschillende -hij noemt het- niet-geoefende blues vrijblijvende “happenings". Omdat het ook “serieus” kan startte hij in 2002 met eigen blues projecten onder zijn eigen naam. Natuurlijk sluiten deze twee benaderingen elkaar niet uit, maar toch zorgt het voor de nodige adrenaline, als je je eigen muziek te spelen met goede solisten en iedereen die tegelijkertijd start en stopt. Arnesen nam vier platen op en heeft deelgenomen aan opnames met o.a. Panta Rei, Anders Widmark, Claes Janson, Kjell Öhman, Egil Johansen, Tomas Ledin, Gösta Linderholm en Cornelis Vreeswijk. Na tien jaar piano spelen aan de Stedelijke Muziekschool, begon hij zelfstandig gitaar te spelen. Vanaf het begin had hij in blues grote interesse. Door de interactie met andere muzikanten, b.v. saxofonist John Högman, kreeg jazz een toenemende belangstelling. In de jaren '80 en '90 speelde hij ongeveer half jazz en half blues, om zich sinds 2002 voornamelijk te concentreren op het kwintet de Arnesen Blues Band. Een van Thomas Arnesen’s side projecten was er een dat hij als duo deed met zanger, multi-instrumentalist Anders Johansson.

Lees meer

Degenen die zich de hoogtijdagen van SoCal Jesus-muziek herinneren, zijn waarschijnlijk de naam John Wickham tegengekomen. John is gehuwd met singer-songwriter Lisa Wickham (‘Face to Face’, 1984 - ‘There’s no Greater Love’, 1990). Hij was leadgitarist in de invloedrijke band The Way, toerde met de Benny Hester Band en leidde de eredienst in Calvary Chapel in Costa Mesa (Californië). Fans van hedendaagse christelijke muziek zijn wellicht meer bekend met de twee zonen van John Wickham, Evan en Phil Wickham. ‘City Light’, zijn album dat recent verscheen, markeert de terugkeer van John Wickham naar de christelijke muziek. Wat hier opvalt is het betere, erg melodieuze gitaarwerk van Wickham zelf op de elf nummers. De helft, waaronder o.a. de titelsong, zijn instrumentaal en meestal origineel.

Lees meer

De Italiaanse singer-songwriter, gitarist en populaire sideman Luca Giordano (in 1980 geboren in Goran, Teramo) is al lang geen onbekende meer in de blues wereld. We kennen hem van eerdere recensies én van albums die hij deed samen met de Spaanse mondharmonicaspeler Quique Gómez, met wie hij al lang samenwerkt (‘Dead Mama Blues’, 2009 – ‘Chicago “3011 Studios” Sessions’, 2011). Zowel Gómez als Giordano bijten zich al jaren vast aan hun geliefde stijl, de Chicago blues. De bandleden van Giordano’s reguliere band Deep Blues Trio zijn Fabrizio Ginoble (keys), bassist Walter Cerasani en drummer Fabio Colella. Tijdens de pandemie was Italië een van de eerste en zwaar getroffen landen en de regio waar Luca woont, ontsprong niet aan de dans. Luca Giordano slaagde er toch in om een nieuw solo album uit te brengen. Bij het Braziliaanse label Blue Crawfish Records, van labeleigenaar Netto Rockfeller, verscheen ‘Let’s Talk About It’. Het album werd in de Sahsha Records studio opgenomen en gemixt o.l.v. producer (hier ook drummer) Fabio Colella. Naast Luca Giordano (zang, gitaar) werd de ritmesectie gevormd door bassist Walter Cerasani en was Abramo Riti (Hammond B3, piano) de toetsenist van dienst. Er waren verder nog “Special Guests” en gastoptredens. Ik noem hier de legendarische 78-jarige zanger, songwriter en producer (Sonny Terry en Brownie McGhee) Mighty Mo Rodgers en saxofonist Sax Gordon, die vier nummers van hoornarrangementen voorzag. Trompettist Alessandro Di Bonaventura, bassisten Walter Monini & Nicola Di Camillo, drummer Eric Cisbani en zangere Chiara Giordano vervolledigen hier de rij.

Lees meer

De 36-jarige countryzangeres Catherine Britt werd geboren in Newcastle, New South Wales, Australië maar ze verhuisde in 2004 naar Nashville, Tennessee waar ze in 2008 opnieuw vertrok richting Australië. Haar heen en weer gereis tussen die twee landen leverde haar hitsucces op in beide landen met drie top 40-singles in de countryhitlijsten in Amerika en in haar thuisland blikt ze al terug op zeven studioalbums met “Boneshaker” uit 2016 als laatste release en “Dusty Smiles And Heartbreak Cures” uit 2001als debuutplaat. Begin 2015 kreeg deze moeder van twee kinderen de diagnose borstkanker en moest ze geopereerd worden en chemotherapie ondergaan. Maar nu lijkt ze daarvan helemaal genezen te zijn want ze komt dit jaar met een nieuw album dat de titel “Home Truths” kreeg. De twaalf nummers voor deze plaat werden opgenomen in de ‘Hillbilly Hut Studio’ in Central Coast, New South Wales, Australië. Daar kreeg Catherine Britt voor die plaatopname de instrumentale hulp van een hele reeks topmuzikanten uit Australië en Amerika, zoals o.a. bassist Jeff McCormack, drummer Steve Fearnley, de Australische countryzanger Lee Kernaghan met wie ze het zachtjes rockende duet “Country Fan” opnam en de Amerikaanse country- en bluegrasszanger en songschrijver Jim Lauderdale die met haar meezingt op de countryballad “Hard To Love”.

Lees meer

Zoe FitzGerald Carter studeerde in Columbia af als journaliste en schreef meerdere artikels voor o.a. ‘The New York Times’ en het magazine ‘Vogue’ en ze brengt als auteur ook een roman uit onder de titel “Imperfect Endings: A Daughter’s Tale Of Life And Death” over de emoties bij en de impact op haar leven van de dood van haar aan Parkinson lijdende moeder. Maar het hart van deze gehuwde dame en moeder van twee dochters uit Berkeley in de San Francisco Bay klopt al sinds vele jaren voor het schrijven en zingen van eigen songs. Op haar eerste album “Waiting For The Earthquake” dat met de hulp van stringband ‘Sugartown’ werd opgenomen en in 2018 werd uitgebracht waren die songs nog te definiëren als Americana en folk, maar voor de liedjes op haar nieuwste plaat “Waterlines” komen daar flarden van jazz, funk en Latin bij. In totaal werden tien composities van Zoe FitzGerald Carter op “Waterlines” geplaatst. Het album werd vorig jaar net voor de uitbraak van de coronapandemie met producer Jeffrey Wood in de legendarische ‘Fantasy Studios’ in Berkeley, Californië opgenomen, toen nog met een heel arsenaal aan muzikanten die elk op hun favoriete instrument bijdroegen tot het finale geluid van deze plaat. Wij horen deze singer-songwriter het liefst aan het werk in de verhalende ballads waarin wij gelijkenissen menen te bemerken met het werk van folkzangeressen als Mary Black en Joni Mitchell.

Lees meer

Dat Michael Johnathon een nieuwe naam is in de wereld van de folkmuziek kunnen we niet beweren want deze 58-jarige singer-songwriter en producer uit Mousie, Kentucky heeft al 17 studioalbums in zijn discografie zitten. Daarenboven schreef hij vier boeken, een toneelstuk, componeerde een heuse opera en trad zowel in koffiehuizen op als samen met symfonische orkesten. Hij heeft dus al het hele gamma aan creatieve activiteiten beleefd, maar zijn voornaamste bezigheid blijft toch het schrijven en opnemen van zijn eigen liedjes, af en toe aangevuld met coverversies van songs van andere artiesten die hem persoonlijk heb weten te raken. Dezer dagen verschijnt alweer een nieuw album van Michael Johnathon onder de titel “The Painter”. Voor deze plaat nam hij in totaal elf nummers op waarvan hij er zelf zeven van tekst en muziek heeft voorzien. Daarnaast zijn er dus ook vier covers te horen, meestal van vrij bekende songs uit de voorbije decennia. De eerste cover op deze plaat is er één van het nummer “Cat’s In The Cradle”, een song van Harry Chapin uit zijn album “Verities & Balderdash” van 1974.

Lees meer

Billy Jones is een authentieke Amerikaanse soul/blues zanger en gitarist uit North Little Rock, Arkansas. Verwar hem niet met de zanger en gitarist, die bekend werd als medeoprichters van de rockband The Outlaws. Billy was als kind al een grote fan van artiesten als B.B. King en Elmore James. Op latere leeftijd maakte hij deel uit van de band van Yvette Marie Stevens aka Chaka Khan en de soul en funk band The Bar-Kays. Jones is een van die artiesten opgezadeld met een opdracht: “het bevorderen en uitbreiden van de “Great Soul Music” en ervoor zorgen dat ze beschikbaar blijft voor toekomstige generaties…”. Billy Jones & the Delta Blues Outlaws zijn al meer dan 20 jaar muzikaal actief en een van de meest gevraagde variétébands in het circuit van Mid-South. Ze brengen een repertoire dat een breed scala aan muziekstijlen omvat. Ze tourden al in Europa en stonden ook al in België en Frankrijk (Blues Passion, Cognac) op de planken. Deze cd, zo schreef iemand, doet me denken aan de film Forrest Gump. Je weet niet wat je gaat krijgen. Dit geldt hier ook, want het is niet mogelijk om de bandleden te identificeren of om andere credits te vinden, want er is geen informatie -ook niet online- te vinden. De bezetting bestaat uit drums, bas en keyboards met Billy op gitaar en zang en de muziek is een samensmelting van soul, R&B, funk, blues en bluesrock. Aanvang dit jaar verscheen, na vele jaren, een titelloos album met 15 nummers.

Lees meer

Het was begin 2020 en net voor de start van de wereldwijde coronacrisis toen de 60-jarige Amerikaanse singer-songwriter, gitarist en producer Joe Henry aan zijn muzikale collega Heath Cullen uit Candelo in New South Wales, Australië voorstelde om diens nieuwste plaat in Los Angeles, Californië te gaan producen. Joe Henry is een specialist in dat vakgebied want zelf heeft hij 15 platen opgenomen en daarmee drie ‘Grammy Awards’ binnengehaald. Daarenboven was hij ook de producer van ettelijke succesalbums van andere artiesten zoals o.a. Solomon Burke, Teddy Thompson, Loudon Wainwright III, Rodney Crowell, Bonnie Raitt, Mary Gauthier en ‘Over The Rhine’. Dus als diezelfde Joe Henry zich aanbiedt als producer van je plaat, dan kan je daar als Heath Cullen alleen maar positief op ingaan. Het was trouwens al vijf jaar geleden dat Cullen nog een plaat had uitgebracht met het album “Outsiders” dat hij in 2015 opnam met ‘The Imposters’, de vaste begeleidingsgroep van Elvis Costello. De muzikanten die Heath Cullen deze keer in de opnamestudio hebben begeleid zijn bassiste Jennifer Condos, gitarist Adam Levy, drummer Jay Bellerose, pianist Patrick Warren en Levon Henry op blaasinstrumenten als saxofoon en klarinet. De opname van de hele plaat duurde dankzij de aanwezigheid van dergelijke topmuzikanten amper drie volle dagen, goed voor een klein record omdat de meeste songs al na één of twee keer in de studio spelen volledig klaar waren.

Lees meer

Multi-instrumentalist Amaury Faivre is al zo’n twintig jaar blues artiest, die -vaak solo- al op méér dan 800 podia stond, dit in tien landen en in drie verschillende continenten. Zijn carrière werd op 15-jarige leeftijd gelanceerd na een publieksprijs op de “Jeunesses Musicales de France”. Hij won ook met zijn Amaury Faivre Duo de “Swiss Blues Challenge 2017”. Na te zijn begeleid door verschillende elektrische groepen, een akoestisch duo en een symfonieorkest, gaat Amaury nu even solo en akoestisch verder. Na een elektrisch en een akoestisch blues album komt Amaury Faivre met een “echt” akoestisch soloalbum. Op ‘2020’ is hij te horen op zang, gitaar, banjo, mandoline, harmonica en stompbox. Slechts in één nummer (“Pouring Rain”) is er wat aanstekelig gebabbel van zoontje (?) Marius Faivre. Alle nummers zijn akoestisch (enkele instrumentaal) én het feit dat Amaury Faivre je hier solo moet entertainen, wil absoluut niet zeggen dat je dit een saai album is! Daarvoor zijn de nummers te gevarieerd en ook nog eens van een hoge muzikale kwaliteit.

Lees meer

Het pas op de platenmarkt verschenen album “The Lonely Pines” is de vijfde soloplaat van de Amerikaanse folkrockmuzikant Jesse Brewster uit San Francisco Bay die in 2004 debuteerde met het album “Confessional”. Wij leerden hem zo’n tien jaar geleden kennen dankzij de release van zijn plaat “Wrecking Ball At The Concert Hall”, een album dat melodieuze en catchy folk- en Americana-liedjes bevatte. Ook de cd “March Of Tracks” uit 2014 die ik voor ‘Rootstime’ mocht recenseren deed me besluiten om het aan jullie, lezers en luisteraars over te laten om te oordelen of dat een goede, heel goede of uitstekende plaat was geworden. Met “The Lonely Pines” doet de door rondzwervende hippie-ouders zeer vrij opgevoede Jesse Brewster opnieuw een stevige gooi naar internationale erkenning voor zijn muzikale werk. In tien volledig zelf gecomponeerde liedjes overtuigt hij ons alvast dat er in de afgelopen jaren heel wat groeimarge voor deze Californische artiest werd gerealiseerd, zowel wat betreft zijn songteksten als met betrekking tot de muziek die hij bij deze songs componeerde met afwisselend een vleugje folk, rootsrock en Americana..

Lees meer

‘The Odd Birds’ zijn twee ‘vreemde vogels’ met roots in de Amerikaanse staat Californië. Hun namen zijn Ron Grigsby (afkomstig uit Hot Spring, Arkansas) en Jennifer Moraca (uit Walnut Creek, Californië) en ze brengen country-, folk- en rockliedjes die gekenmerkt worden door hun harmonieuze samenzang. Ron Grigsby is eveneens een multi-instrumentalist want op hun onlangs uitgebrachte EP “Better Days” speelt hij op akoestische en elektrische gitaren, basgitaar, piano en mondharmonica, terwijl Jennifer Moraca naast het zingen zichzelf begeleidt op een authentieke akoestische gitaar. Voor de opname in de ‘Wandering Star Studios’ van de zes liedjes op hun pas na tien jaar optreden verschenen debuutplaat “Better Days” kregen ze bovendien nog wat extra instrumentale bijstand van singer-songwriter Bobby Byrnes die op twee nummers basgitaar, orgel en leadgitaar speelt en ook voor de rol van producer tekende. Het drum- en percussiewerk bij alle tracks komt voor rekening van Matt Froehlich.t.

Lees meer

Debuutplaat “I Think I’m Alone Now” uit 2016 en het daaropvolgende “Solder” in de zomer van 2018 waren de twee albums van de Zweedse folk-, pop- en rockformatie ‘Love On Drugs’ die bij ons de revue al waren gepasseerd in het verleden. Daar komt nu een derde plaat bij met de tien nieuwe nummers tellende cd “meLODies”, inderdaad met LOD in die titel in hoofdletters, daarmee verwijzend naar de groepsnaam ‘Love On Drugs’. Deze Zweedse band uit Göteborg draait rond zanger-gitarist en songschrijver Thomas Pontén en wordt vervolledigd met bassist Robert Olsson, toetsenist Markus Larsson en drummer Martin Lillberg. Voor de opname van deze nieuwe plaat kregen ze in de studio nog wat extra instrumentale bijstand van Tony Martinsson op lap steelgitaar, Andreas Hall op saxofoon, Tobias Andersson op viool en wat elektrisch gitaarwerk van Magnus Johansson. Opmerkelijk is ook dat de Zweedse zangeres Jenny Lundin van de band ‘Surrender Dorothy’ en de bij ons zeer bekende en geliefde Amerikaanse singer-songwriter Ted Russell Kamp voor de backing vocals bij deze nummers hebben gezorgd.

Lees meer

De naam van de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Eddie Seville uit Connecticut is bij ‘Rootstime’ al sinds meerdere jaren gekend. In 2009 zagen we hem al drummend aan het werk tijdens een live-optreden van zijn vriend ‘Frank Carillo & The Bandoleros’ in het Nederlandse Terneuzen. Hij is daarnaast ook nog als leadzanger en drummer actief geweest bij twee alt.countrygroepen ‘The Vibro-Kings’ en ‘Steel Rodeo’. ‘Golden Earring’-gitarist George Kooymans nam in het verleden ook twee nummers op die door Eddie Seville werden geschreven en op zijn EP “Straw Dogs” geplaatst. De tweede kennismaking met deze allround-muzikant was er in 2009 toen hij samen met singer-songwriter en advocaat Steve Mednick het album “La Collaborazione Dei Due” heeft opgenomen. Daarna duurde het tot 2014 toen we op onze redactie zijn soloalbum “Ragged Hearts” voor een recensie kregen aangeboden. Die plaat volgde op zijn cd “The King’s Highway” uit 2012. Anno 2021 komt Eddie Seville met een vijf songs tellende EP op de proppent.

Lees meer