WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, TRIX, HNITA...

HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS

Een band waar we recent tijdens de 13de editie van de EBC in Split, Kroatië naar uitkeken en die we ontmoetten op de Blues Market, was THE SEE SEE RIDERS uit de Noord Duitse deelstaat Beieren, Bamberg. De band ontleende zijn naam aan het Lead Belly-nummer "CC Rider". Armano Persau (gitaar, zang), die qua zang klinkt als Pokey Lafarge & Rebekka Wagner (viool, zang) startten in 2017 als duo en zijn sindsdien (met Stephan Goldbach: staande bas, zang & Benjamin Lojak: resonator gitaar) uitgegroeid tot een dynamische vierkoppige band die zich toelegt op Amerikaanse blues, roots en string-muziek. Met twee albums (‘Sinister Swing’, 2021 - ‘The See See Riders’, 2017) en een ep die al eerder uitgebracht zijn en een derde dat er dit jaar aankomt, heeft de band internationale erkenning gekregen. De opvolger van hun 2021-studio album, ‘Sinister Swing’ kreeg de titel ‘HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS’ (2025). De 17 nummers op de tracklist zijn opnieuw een mix van (7) eigen songs, (1) een traditional én door legendes in het genre als Charley Patton, Tampa Red, The Mississiippi Sheiks en Memphis Minnie, “inspired” (9) covers. Zo schreef de Amerikaans blueszanger en gitarist Hudson Woodbridge (°1904†1981), beter bekend als Tampa Red, “Can’t Get that Stuff No Morel” en het relaxte “Please Mister Blues”, Charlie Patton “Down the Dirt Road Blues” en Memphis Minnie het bizarre, “Killer Diller Blues”.

BEN GRANFELT – IT’S PERSONAL: STUDIO - LIVE (2CD/2LP)

BEN GRANFELT is een muzikant uit Finland en het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de progressieve blues/rockband, Ben Granfelt Band (BGB). Ben bracht solo al méér dan 20 albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower. Ben begon met gitaar spelen op zijn elfde, speelde in schoolbandjes en ging in een platenzaak werken. Daar ontmoette hij Jyrki “Muddy” Manninen die van plan was een band op te richten: Gringos Locos. Met Gringos Locos (1986-91) nam hij drie albums op en stond hij onder meer op het podium van Parkpop-1998. Daarna volgden Guitar Slingers (1991-99) met 3 albums en de Leningrad Cowboys (1991-98) met 5 albums. Tijdens een Duitse tournee van Wishbone Ash mocht Guitar Slingers in het voorprogramma spelen en raakte Granfelt bevriend met Andy Powell, de frontman van Wishbone Ash. Omdat Wishbone Ash in 2001 zonder gitarist kwam te zitten speelde Granfelt met Ash (2001/02), op minstens 2 albums mee. Vanaf 2010 is Granfelt ook lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses.

OPELOUSAS - OPELOUSAFRIED

OPELOUSAS is de naam van een trio uit Melbourne, Down Under. Alison Ferrier, Kerri Simpson & Anthony Shotte staan voor “bare-boned blues for free-wheelin’ minds”…”. Deze krachtige samenwerking heeft een vrouwelijk gezicht: Kerri. Zij beoefende met succes verschillende muziekgenres, van gospel tot country, dance en rock. Alison is een productieve songwriter en getalenteerde leadgitarist en drummer/percussionist Anthony is bekend bij de Australische blues liefhebbers, die met Opelousas zijn unieke, ruige grooves naar een nieuw hoger niveau heeft getild. ‘OPELOUSAFRIED’ is, na hun titellos debuut in 2019, het tweede full length van de band dat vorig jaar bij Origin Music verscheen. Het laat een verdere evolutie horen in het samenspel tussen Kerri’s buitengewone zang en krachtig rauwe gitaar, Anthony "Shorty" Shortte's hypnotiserende grooves en moerassige percussie en Alison Ferriers dreigende elektrische gitaar, versterkte viool en zwoele zang.

THE BRAINS BEHIND PA – BEGGARS BELIEF

We hebben in de voorbije tien jaar op deze pagina’s al een aantal platen mogen recenseren van de Amerikaanse folkrocker, gitarist en songschrijver Bill Price uit Indianapolis, Indiana. Nu vinden we zijn naam terug op het album “Beggars Belief” van de groep ‘The Brains Behind Pa’ waarvan hij al sinds 2001 deel uitmaakt. Zijn ‘compagnons de route’ in die ‘side project’-band zijn bluesmuzikant en gitarist Gordon Bonham, toetsenist Garry Bole op Hammondorgel en piano en Jeff Stone op basgitaar. De eerdere platen die onder de naam ‘The Brains Behind Pa’ op de markt kwamen waren “Old Hat” uit 2002 en “Better For The Deal” uit 2006. Met diezelfde groep brengt het kwartet op het bijna twintig jaar later uitgebrachte derde album “Beggars Belief’ samen met enkele gastmuzikanten dertien indie rock- en Americana-nummers die allemaal door Bill Price van teksten en muziek werden voorzien. Op de video bij deze recensie kunt u luisteren naar het ritmische nummer “Tangerine Guillotine” uit dit nieuwe album. Andere dansbare tracks zijn “Blue Riders Approaching”, “Apples To Oranges”, de albumtiteltrack “Beggars Belief” en de meer dan 7 minuten durende slotsong “The Wooden Horseman” met knap werk op piano en Hammondorgel door Garry Bole. Maar we krijgen ook enkele zeer mooie ballads aangeboden waarvan we voornamelijk het schitterende “Heart Of The Howl #1”, de sobere countrydeuntjes “Poor Eyes” en “Strong, Silent And Sad” en het bluesy nummer “Red, White And A Little Bit Of Blue” willen aanbevelen.

RACHEL GOODRICH – ONCE BEFORE

De Amerikaanse muzikante en mulit-instrumentaliste Rachel Goodrich uit Miami, Florida trok begin dit jaar de opnamestudio in met de instrumentalisten Jon Shaw op basgitaar, Rose Droll op piano en Joe Russo op drums om haar 8 nummers en amper 19 minuten durende EP “Once Before” op te nemen. Ze kregen daarbij voor enkele nummers nog extra instrumentale hulp van Joe Gullace op trompet en Kevin Kendrick op vibrafoon en met Chris Harford en Jon March als producers. Rachel Goodrich debuteerde op plaat in 2008 met een eerste EP “Homemade” en het eerste volwaardige album “Tinker Toys” dat in 2011 een vervolg kreeg met een titelloze naar haarzelf vernoemde plaat. Een jaartje later volgde een derde album “Apple Juice + Whiskey” en in 2014 was er ook nog de plaat “Baby, Now We’re Even”. Dit minialbum “Once Before” zou dus wel eens de voorbode kunnen zijn voor een binnenkort volgende full-cd. Rachel Goodrich heeft haar sound doorheen de voorbije jaren steeds meer laten evalueren in de richting van de jazzmuziek waarbij haar zelfgecomponeerde liedjes meer en meer beïnvloed werden door klassieke jazz die ze door een subtiele mixing met andere muziekstijlen een wat modernere touch heeft meegegeven. Als eerste single uit dit minialbum opteerde ze voor de openingstrack “Why Do We Fall In Love?” die u op de bijgevoegde audiovideo kunt beluisteren.

VANESSA COLLIER – DO IT MY WAY

VANESSA COLLIER is een singer-songwriter, multi-instrumentaliste, maar vooral saxofoniste. Ze studeerde in 2013 in Boston af aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Voordat ze in 2014 haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ uitbracht, toerde ze méér dan een jaar met Grammy winnaar, Blues Hall of Fame artiest en blues gitarist Joe Louis Walker. Verder stond Vanessa ook al op het podium met o.a. Annie Lennox, Kathy Mattea en Willie Nelson. In 2015 was Venessa finaliste tijdens de John Lennon Songwriting Competition en won ze de Billtown Blues Challenge. Daarnaast nam Vanessa ook deel aan het “Blues in the Schools” programma in Pennsylvania, Delaware en Maryland, was ze occasioneel jurylid op solo en ensemble festivals en gaf ze saxofoon lessen aan jongeren. Op haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ (2014) liet Vanessa horen dat in haar muziek meerdere stijlen zitten. Ze gaat elegant om met een mix van funky blues, soul blues en soft soul jazz. Andere Berklee muzikanten, waaronder Eric Finland (keys), Jordan Rose (drums), Justin Schornstein (bas) en Noe Socha (gitaar en harmonica) maakten toen deel uit van de line-up. Het laatste album dat we hier van Vanessa bespraken was ‘Live @ Power Station’ (2022), opgenomen in de legendarische studio’s in NYC, voor een intiem live publiek. Naast gitariste Laura Chavez, met wie ze al eerder samenwerkte, waren ook Byron Cage (drums), Andrew Crane (bas) & William Gorman (keyboards, bvs) er bij de opnames ook bij. De opvolger kreeg de veelzeggende naam, ‘DO IT MY WAY’. De titel van haar vijfde studio album vat vooral samen wat ze over bepaalde dingen denkt.

STEVEN TROCH BAND – THE DAWNING

Een voornaam onderscheid je in onze cultuur van anderen met dezelfde achternaam en is soms belangrijker dan je wel denkt. Het helpt in België als je coureur wil worden dat je Eddy heet, als je gender neutraal denkt te zijn dat je Lux heet en wil je als mondharmonicaspeler bij de besten horen, dan is de kans dat je doopnaam Steven “de gekroonde” is, groot. Naast Steven De Bruyn (winnaar in de categorie "Beste muzikant" tijdens de ZAMU Awards 2004 en genomineerd in de categorie "Beste Muzikant" tijdens de Music Industry Awards 2011) hebben we Steven Troch, de soms wat (te) bescheiden Mechelaar, die je hier én in Europa zeker bij de absolute top moet rekenen! Hohner ambassadeur, winnaar van twee internationale harmonica wedstrijden en te horen op méér dan 20 albums, haalt zijn inspiratie bij de oude blues masters en muzikanten zoals Gary Primich, William Clarke, Steve Baker en Joe Filisko. Steven verdiende ondertussen zijn sporen via uiteenlopende samenwerkingen met een indrukwekkende lijst van artiesten, waaronder Tiny Legs Tim (°1978†2022), Gene Taylor (°1952†2021), Ina Forsman, Lon Eldridge, Little Victor, Big Creek Slim, Gerald Clark, Roland Van Campenhout, Guy Verlinde en vele anderen. Wie zijn de drie muzikanten, die sinds 2016 deel uitmaken van de Steven Troch Band? Nog altijd blues/rock power house bassiste Liesbeth Sprangers (Herman Brock & The Brockettes), gitarist Matt T Mahony aka Matti De Rijcke (Les Bandits), en drummer Dennis de Gier. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht Troch vier albums uit. Hun laatste ‘Gravy Train’ werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot derde beste harmonicaplaat van 2012. Troch debuteerde in 2016 solo met ‘Nice ‘N’ Greasy’, in 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met zijn band ‘Rhymes for Mellow Minds’, tussendoor verscheen er ‘Leftovers’ (2020) een compilatiealbum met onuitgegeven nummers, een live album (‘The Jinx is on Me’, 2021), in 2022 ‘The Call’ en deze maand zijn vierde studio album, ‘THE DAWNING’.

MISSY SIPPY ALL STARS – VOL. II

De ‘Missy Sippy Blues & Roots Club’ in Klein Turkije nr. 16 in Gent is al sinds maart 2015 ‘the place to be’ voor iedereen wiens hartje sneller gaat slaan voor de sound van de betere blues- en rootsmuziek uit eigen land, maar ook als die gebracht wordt door internationale artiesten in deze muziekstijlen. Zelf noemt deze club zich het ‘New Orleans Aan De Leie’ omdat de te horen muziekgenres hun oorsprong hebben gevonden aan de oevers van de Missisippi-rivier die door New Orleans in de Amerikaanse staat Louisiana stroomt. Dat is een stad die gekenmerkt wordt door de wereldberoemde ‘Bourbon Street’, een lange laan waarin je al feestend van de ene muziekclub naar de andere kunt stappen om naar allerlei live performers te gaan luisteren. De ‘Missy Sippy Blues & Roots Club’ biedt een forum aan allerlei muzikanten om er hun werk te komen creëren en het live te komen spelen. Dat collectief aan musici noemt zich de ‘Missy Sippy All Stars’ en ze brengen om de vijf jaar hun werk op plaat en cd uit. Dat gebeurde voor het eerst in 2020 na een initiatief van de betreurde Tiny Legs Tim, de in 2022 op amper 43-jarige leeftijd overleden bluesmuzikant Tim De Graeve. Hij lanceerde het album “Missy Sippy All Stars Vol. I” om het vijfjarige bestaan van de Gentse club te vieren. Omdat er nu een verjaardagstaart met tien kaarsjes mag worden uitgeblazen wordt er een tweede verzamelaar gereleased onder de titel ‘Missy Sippy All Stars Vol. II”.

MUDDY WHAT? – LIVE @ VICTORIA TEATERN (2CD)

Zich in vraag stellend met een niet alledaagse, maar in de blues scene vrij expliciete bandnaam MUDDY WHAT?, begon een trio uit de regio München en Nürnberg sinds hun oprichting in 2006 aan hun muzikale reis. Frontdame Ina Spang (lead gitaar, mandoline), haar broer Fabian (zang, ritme gitaar) en drummer Michi Lang debuteerden in 2018 met ‘Gone from Mississippi’ en wonnen in 2021 de German Blues Challenge 2021. Muddy What? haalde ook de finale van EBC 2022 en waren semifinalisten tijdens de Blues Challenge 2022 in Memphis. Muddy What? bracht in 2019 al drie studio albums en twee live albums uit. Hun derde studio album ‘Spider Legs’ verscheen in 2022 en hun tweede live album, ‘LIVE AT VICTORIA TEATERN’ deze maand. Het werd opgenomen in Malmö, Zweden. De nummers op de setlist zijn een mix van eigen nummers, enkele bewerkte traditionals en twee Stones’ nummers. Improvisatie en muzikale onvoorspelbaarheid maken elk optreden van het trio uniek. Dat was in Zweden niet anders!

BORN 53 – TURNPIKE

Aan het begin van deze eeuw werd in 2003 in Stockholm de Zweedse pop- en rockformatie ‘Born 53’ opgericht door zanger, gitarist en songschrijver Anders Lindh. Sinds de release van hun debuutalbum en retrorockplaat “Rust Off The Rails” in 2005 werden er nog vier andere platen uitgebracht waarvan we “Foreign Accent” uit 2010, “Thieving In The Alley” uit 2011 met coverversies van Bob Dylan-songs en “A Talent Unrecognized” uit 2017 voor u op deze pagina’s voor Rootstime mochten recenseren. Voor het zesde album van ‘Born 53’ moesten we acht jaar wachten tot nu want de band neemt een hernieuwde start met de elf songs tellende plaat “Turnpike”, nummers die werden gecomponeerd door Anders Lindh en multi-instrumentalist Hans Birkholz die op deze tracks meespeelt op akoestische en elektrische gitaren, lapsteel- en slidegitaar, banjo, charango (vijfsnarig Zuid-Amerikaanse instrument) en ukelele. Andere muzikanten die aan deze opname hebben meegewerkt zijn Åsa Källén-Lindh op mandoline, lead en backing vocals, albumproducer Alar Suurna op drums, percussie, piano en strijkers, Lars-Gunnar Larsson op basgitaar en Robert Fekete op Hammondorgel, Wurlitzer-piano en Rhodes-keyboards. Verder speelt gastmuzikante Kati Raitinen op cello bij het nummer “The Line”..

HAT CHECK GIRL – 29 & GONE

Annie Gallup en Peter Gallway zijn al bijna twintig jaar een liefdespaar uit Rockland, Maine en ze vormen sinds 2009 ook een muzikaal duo dat optreedt en platen opneemt onder de naam ‘Hat Check Girl’. Beiden hebben in de voorbije decennia ook al heel wat soloalbums opgenomen. Zo hadden we hier recent nog de plaat “LAURA - The Music Of Laura Nyro”, een tribute-album van Peter Gallway voor de in 1997 op 49-jarige leeftijd overleden bevriende Amerikaanse zangeres en songschrijfster. Ook Annie Gallup zal deze zomer nog een nieuwe soloplaat uitbrengen onder de titel “Night Clothes”. Maar het was sinds de release van de plaat “Kiss Me Quick” in 2020 nu toch al bijna vijf jaar geleden dat ze met een nieuwe plaat als ‘Hat Check Girl’ naar buiten zijn getreden. Ze doen dit nu opnieuw met een tien songs tellend album dat “29 & Gone” als titel kreeg. Zes van die folk- en Americana-nummers op hun negende duo-album werden door Peter Gallway gecomponeerd met “Twenty-Nine And Gone”, “One-Stop”, “A Lot Of Try”, “The Light Beyond The Streetlights”, “Pilot Line” en “Carry You Now”. De resterende vier songs “Radio Darling”, “Fight The Devil”, “The Record Skipped” en “Winning Hand” kwamen uit de koker van Annie Gallup. Peter Gallway heeft bij de plaatopname in hun eigen studio gespeeld op elektrische en akoestische gitaren, basgitaar en percussie, terwijl Annie Gallup op elektrische gitaar en lap steelgitaar speelde. Joe Wainer zorgde voor het drumwerk bij deze nummers. In de mooie albumtiteltrack “Twenty-Nine And Gone” (zie video) wordt het levensverhaal verteld van countrylegende Hank Williams die op 1 januari 1953 op 29-jarige leeftijd in Oak Hill, West Virginia overleed aan de gevolgen van alcoholisme en drugsgebruik.

EVA HILLERED – TAKE ME HOME

De Zweedse zangeres en songschrijfster Eva Hillered werd op heel jonge leeftijd gediagnotiseerd als diabetespatiënt, iets waar ze veel moeite heeft gehad om dit te aanvaarden. De uitlaatklep die haar bij dit proces heeft geholpen lag in het spelen en componeren van muziek en eigen nummers. De muziek gaf haar leven opnieuw vreugde en betekenis en maakte het omgaan met haar ziekte draaglijker en aanvaardbaar. Sinds haar debuutplaat “Inte Varför – Utan Hur” uit 1988 bracht ze op haar albums uitsluitend werk in het Zweeds, tot ze 2005 besloot om enkel nog platen met songs in het Engels uit te brengen. Dat lijkt ons een vanzelfsprekende en wijze keuze, want daarmee kan ze gemakkelijker een internationaler publiek aanspreken. Eva Hillered vernoemde zelf de Amerikaanse folk- en country-zangeressen Patty Griffin, Emmylou Harris en Shawn Colvin als de belangrijkste muzikale inspiratiebronnen voor haar eigen werk. Eva Hillered brengt nu na tien soloalbums en twee EP‘s een nieuwe plaat uit in de vorm van een zeven liedjes tellende EP die ze “Take Me Home” heeft getiteld, net als de door haar gecomponeerde openingsballad van het minialbum die u op de tweede ‘lyrics video’ kunt beluisteren. Op de eerste video brengt zij het liedje “Forgiveness”, een coverversie van de folkballad die de Amerikaanse zangeres Patty Griffin in 1996 schreef en opnam op haar debuutplaat “Living With Ghosts”.

SACRED VAGABONDS – ALL THAT MATTERS (EP)

‘Sacred Vagabonds’ is de groepsnaam van een zeskoppige Amerikaanse folkrockformatie uit Nashville, Tennessee. Bandleden zijn leadzanger-gitarist Brian Gentry en zangers-gitaristen Ken Marvin en zangeres Kim Parent met bassiste Alison Prestwood, toetsenist Ray Braun en drummer Paul Eckberg. Het vocale werk van deze band is vaak harmonieus drievoudig en wat ook opvalt bij het beluisteren van hun recent uitgebrachte EP “All That Matters” is hun constante aandacht voor zinvolle songteksten bij de zes nummers die ze op dit minialbum hebben samengebracht. Twee van die tracks hebben we ter kennismaking aan deze recensie toegevoegd met eerst de officiële video van het nummer “Shimmering Skies” en daarna een audiovideo van de ballad “Goodbye Old Friend”. De gelijkenissen van het werk van ‘Sacred Vagabonds’ op deze EP met de sound van de folkrockformatie ‘America’ uit de jaren ’70 zijn treffend, vooral door de harmonieuze samenzang van drie vocalisten in deze band. De zangeres en op akoestische gitaar spelende Kim Parent was jarenlang actief als backing vocaliste bij de Amerikaanse pop- en rockmuzikant Christopher Cross, countryzangeres Trisha Yearwood, folkzangeres Carole King en R&B- en popzanger Lionel Richie. Zij draagt nu bij aan het unieke driestemmige geluid van ‘Sacred Vagabonds’ wat een heuse verrijking mag worden genoemd. Ook Ken Marvin en Brian Gentry hebben een muzikaal verleden toen ze samen met Dan Peek, het voormalige lid en medeoprichter van ‘America’ de groep ‘Peace’ vormden en na diens overlijden in juli 2011 als duo ‘Marvin & Gentry’ verder platen bleven maken.

SLOWMAN – THE INVISIBLE SON

De Zweedse gitarist en singer-songwriter Svante Törngren uit Stockholm treedt al sinds zijn muzikale debuut op onder de artiestennaam ‘Slowman’. Hij heeft in die hoedanigheid sinds 2009 al vier Engelstalige albums opgenomen: zijn debuutplaat op 52-jarige leeftijd “The Best Of Slowman” verscheen in april 2009, album nummer twee “I’m Back” stamt uit mei 2010, het door ‘Slowman & Friends Play Hendrix’ gebrachte eerbetoon “Hey Jimi” kwam er in oktober 2010 en “Happy Boy” werd uitgebracht in november 2014. In 2019 kwam daar een eerste Zweedstalige plaat bij die “En Romantisk Idiot” als titel kreeg en die door ons bij ‘Rootstime’ op muzikaal vlak wel goed werd onthaald maar omwille van de onverstaanbare taal door ons toch als een minpuntje werd bevonden. Dit jaar besloot deze nu 67-jarige muzikant om opnieuw voor elf zelfgeschreven Engelstalige nummers te kiezen die op zijn nieuwste zesde studioalbum ”The Invisible Son” zijn terechtgekomen. De muziek op deze plaat is net als op al zijn eerdere albums als modern en goed te omschrijven met vlot in het gehoor liggende bluesy en rockende tracks. Bassist Owe Eriksson en drummer Thomas ‘Tompa’ Björkland die zijn vaste begeleiders zijn bij live-optredens deden ook nu weer hun duit in het zakje bij de opname van “The Invisible Son”.

INTERVIEW - WALTER TROUT

Walter Trout behoeft nauwelijks introductie. Met meer dan 30 albums op zijn naam en een carrière van ruim 50 jaar is het een understatement om te zeggen dat hij een ervaren rot in het vak is. Trout werd in 1951 in Atlanta geboren. Eerst speelde hij nog trompet, maar op 12-jarige leeftijd schakelde hij definitief over op de gitaar. De Beatles, B.B.King, Muddy Waters en vooral Paul Butterfield waren zijn voorbeelden. Zijn eerste bandje speelde in hetzelfde clubcircuit als Steel Mill, waarvan de zanger en gitarist niemand minder dan Bruce Springsteen was. Trout verging het ook niet slecht toen hij in 1984 ging spelen bij de legendarische John Mayall en de Bluesbreakers. In 1989 neemt zijn loopbaan een onverwachte wending als Mayall te ziek is om te zingen en Trout hem vervangt, waarna hij zijn eigen band begon met Jimmy Trapp op basgitaar, Daniel 'Mongo' Abrams op hammondorgel en drummer Leroy Larson. In 1991 werd hun debuutalbum "Life in the Jungle" uitgebracht. Inmiddels zijn we vele jaren en vele geroemde solo platen verder, ontving Trout een European Guitar Award, en mag hij zich in één rijtje scharen met Slash en Brian May. Het mag duidelijk zijn dat deze man de blues in de vingers heeft. Hij zou kunnen rusten op zijn rijke verleden en de fakkel doorgeven aan een jongere generatie, maar dat past niet bij de altijd hongerige Trout. Hij blijft een artiest die wil groeien, vernieuwen en relevant blijven. Het resultaat hiervan is te horen op zijn laatste album "Broken", waar hij flirt met andere genres, gecombineerd met scherpe teksten en onverwachte samenwerkingen. Deze bluesveteraan weet nog altijd van geen ophouden. In Ospel bewees hij maar eens te meer waarom hij zich met recht een van de grootste bluesgitaristen mag noemen! Rond de middag hadden we in zijn hotel een aangenaam en gemoedelijk gesprek met deze muzikant die nog steeds een belangrijke factor in de hedendaagse blues is.

INTERVIEW - TAD ROBINSON

Soulblueszanger Tad Robinson is geboren en getogen in Manhattan. Op 30-jarige leeftijd vestigde hij zich in de tweede stad, aangetrokken door Chicago's rijke bluesverleden. Zijn leertijd als mondharmonicaspeler in de Windy City leidde hem naar de bluesclubs en zijn pure, soulachtige stem maakte hem gewild als frontman van bands en als topsessiezanger. Nadat hij in de jaren 90 bij het Delmark label tekende, en in 1994 zijn debuut "One To Infinity" bij dit label verscheen, werd Robinson een vaste waarde in het bluescircuit in de VS en Europa, en sleepte hij in de daaropvolgende jaren twee WC Handy Award-nominaties en acht Blues Music Award-nominaties in de wacht. Gaandeweg is hij aangetrokken door muzikanten en gelijkgestemde zielen wier creativiteit gedijt op het snijvlak van soul en blues. Het is zes jaar geleden dat Robinson het voor de Blues Music Award genomineerde Real Street (2019) uitbracht. Dit album werd opgenomen met de legendarische Hi Rhythm Section in Memphis, het hart van de Southern soul. Toevallig of niet verschijnt zijn nieuwe album "Soul In Blue" op 2 mei, en staat hij op 3 mei op het grote podium van Moulin Blues. Niet alleen op deze nieuwe plaat maar ook in Ospel bewees hij dat hij nog steeds een grote rol speelt in de blueswereld. Want Robinson en zijn opmerkelijke vrienden doordrenken elk nummer met de verschillende tinten Chicago-soul, en dit was genieten! We keken alvast uit naar zijn komst naar Moulin Blues waarbij hij dan ook zijn nieuwe plaat kwam voorstellen en we even na zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.

INTERVIEW - ANDREW DUNCANSON

Van 2003 tot 2022 bracht Andrew Duncanson albums uit met zijn band, Kilborn Alley Blues Band, die drie Blues Music Award-nominaties ontving, gevolgd door releases met Dig3 in 2022 en 2023. Zijn zang wordt vergeleken met legendarische artiesten als Howlin' Wolf, Otis Redding, Wilson Pickett, Junior Wells en Van Morrison. Andrew speelt momenteel met Kilborn Alley, Dig3, duetten en bandshows met Gerry Hundt, als Andy Duncanson and his Acoustic Friends. Als het op songwriting aankomt, is Duncanson er trots op dat hij meer dan honderd van zijn eigen nummers heeft opgenomen. Fans kunnen er zeker van zijn dat zijn bron van inspiratie nog niet is opgedroogd. In 2019, na het tragische overlijden van Michael Ledbetter, werd Andrew persoonlijk uitgekozen om samen met gitarist Mike Welch & The Connection op de Legendary Rhythm & Blues Cruise te gaan. Tijdens de cruise kwam hij weer in contact met Michael Peloquin, een getalenteerde arrangeur, saxofonist en mondharmonica speler met een gedeelde geboorteplaats in Champaign, Illinois. Hun gesprekken leidden tot plannen om een ​​plaat te maken met de gerenommeerde producer Kid Andersen in Greaseland Studios in Californië. Andrew belde Michael in 2022 om het idee werkelijkheid te laten worden, en nu 3 jaar later is er Duncanson's eerste soloalbum "California Trap". Sinds de opnames van deze nieuwe plaat heeft Andrew shows gedaan met Kid Andersen en de Greaseland All Stars in Zwitserland en Californië, en staat hij vrijdag 2 mei op het hoofdpodium van Moulin Blues om zijn album te promoten. Reden genoeg voor Rootstime om wat meer te weten te komen over deze toch wat meer onbekende bluesman.

INTERVIEW - JO HARMAN

Jo Harman verhuisde toen ze nog een baby was met haar familie van Londen, waar ze geboren is, naar het pittoreske “chocolate box” Devon in het zuidwesten van Engeland. Door haar muzikaliteit belandde ze bij klassieke jeugdorkesten voordat ze haar passie vond in R&B-geïnspireerde zang. Harman werd ook sterk beïnvloed door de uitgebreide vinylplatencollectie van haar vader uit de 'gouden eeuw van de muziek', die later haar eigen songwriting mee bepaalde. Als zangeres wordt ze wel eens vergeleken met de niet alledaagse Amerikaanse zangeres/kunstenares Eva Cassidy (1963-1996), die veel te jong stierf. De unieke plek die de veel te jong overleden zangeres naliet voelt echter nog altijd leeg… Als we het hier over ‘vergelijken’ hebben, heeft de muziek van Jo Harman ook wel iets van die van Joss Stone (de soul), Dana Fuchs (de blues) & Beth Hart (de rauwheid en directheid). Met haar debuutalbum “Dirt On My Tongue” (2013) veroverde Jo Harman niet alleen de harten van bluesfans, maar ook die van liefhebbers van jazz, soul, gospel en country. In 2023 brengt de zangeres een speciale collectors-uitgave van dit album uit. De veelzijdige Britse rootsy zangeres doet het vooral goed bij het Nederlandse publiek, reden genoeg voor de organisatie van Moulin Blues, haar op vrijdag 2 mei te laten schitteren in het Moulin Blues Café, hetgeen ze ook met verve deed met haar lekker in het gehoor liggende blue-eyed soul liedjes. Daar Jo wat last had van de warmte, hadden we even na haar geweldige optreden een hartelijk kort gesprek.

INTERVIEW : 2025 EBC WINNER
ALICE ARMSTRONG

Alice Armstrong is een bekroonde rhythm and blues singer-songwriter en entertainer uit Surrey, VK, bekend om haar indrukwekkende vocale bereik, dynamische songwriting en ongeëvenaarde podiumuitstraling. Alice noemt Aretha Franklin, BB King, Tina Turner, James Brown, Koko Taylor, Ella Fitzgerald, Etta James, Donnie Hathaway, Freddie King, Amy Winehouse, Janis Joplin en Dinah Washington als enkele van haar muzikale invloeden. Haar tweede EP, "Live at Area 88" kwam uit op 14 juni 2024 en werd lovend ontvangen door critici. Al begon Armstrong's opkomst reeds in januari 2023 na de release van haar debuutsingle "Speed ​​Dial" (mede geschreven met de meervoudig bekroonde Matt Long ). Alleen al dat jaar trad Armstrong op en toerde ze door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Ze bereikte de top 3 van meest gespeelde lijsten van de Independent Blues Broadcasters Association en de top 20 in Blues Matters Magazine, werd genomineerd voor zes verschillende categorieën in de UK Blues Awards en trad op tijdens de Blues Awards-ceremonie van 2023, gesponsord door Marshall. Armstrong bracht eindelijk een debuut-EP met 6 nummers uit "Love, Sex & Death" en werd uitgenodigd om op te treden aan boord van Joe Bonamassa 's prestigieuze Keeping the Blues Alive Mediterranean Cruise. Deze op hol geslagen succestrein heeft zich in 2025 voortgezet, want op 5 april '25 hadden Alice Armstrong en haar band de eer om het Verenigd Koninkrijk te vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Split, Kroatië, een jaarlijks evenement georganiseerd door de European Blues Union dat de winnende bluesacts uit 22 deelnemende Europese landen samenbrengt. Na hun overwinning op de UK Blues Challenge 2024 werden Alice en haar band dan ook uitgenodigd om op te treden tijdens het driedaagse internationale evenement in het Kroatisch Nationaal Theater, een belangrijke kunst- en cultuurlocatie in Split met een rijke geschiedenis. Elke act die deelnam aan de EBC had eerder hun respectievelijke nationale blueswedstrijden gewonnen, waardoor het evenement een showcase was van enkele van de beste bluesartiesten die momenteel in heel Europa actief zijn. Alice werd op het podium vergezeld door haar fantastische band: Kev Hickman (drums), Joshua Rigal (bas), Olly Knight-Smith (gitaar) en Stevie Watts (toetsen). Samen speelden ze een wereldklasse-set met een mix van blues, funk, soul en originele songwriting. Hun optredens leverden de enige staande ovaties van het hele evenement op en werden door een internationale jury geselecteerd als de winnende act van 2025. Het is de eerste keer sinds 2019 dat de European Blues Challenge-trofee door een artiest uit het Verenigd Koninkrijk wordt gewonnen. Even voor haar geweldige en winnende optreden hadden we met Alice een hartelijk gesprek.

INTERVIEW - PD MARTIN (aka PIET VERCAUTEREN)

PD MARTIN (aka Piet Vercauteren), geboren in 1984, raakte bezeten door de gitaar op zijn 12de. Sindsdien speelde hij in allerlei bands, waarbij hij zichzelf onderdompelde in een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen (rockabilly, hard rock, blues, bluegrass,…). Herfst 2019 trekt hij samen met Rien Gees en Joris Holderbeke de wereld in als een rechttoe rechtaan blues trio. Maar de klassieke twaalf maten blijken niet genoeg en al snel verlaten ze het vertrouwde pad. Elke song, elke show wordt een verkenningstocht, daar waar de grens tussen vurige blues en dampende funk vervaagt. Met de inspiratiekleppen wagenwijd open, laat PD zich verleiden tot diep graven en fel spiegelen. Ook de lyrics spreken voor zich. In dit project vindt Piet Vercauteren zijn ware muzikale honk. Met de toevoeging van toetsen groeit het powertrio uit tot een funky blues ‘n soul kwartet. Sterke composities, een retestrakke ritmesectie, gevatte teksten en virtuoos toetsen- en gitaarspel vormen het handelsmerk van deze opwindende band. Begin 2023 komt het album "Soulbeat Incarnate" uit. Een diverse verzameling van elf originele nummers. De Wetterse band PD Martin werd verkozen tot beste Bluesband van België tijdens de Belgian Blues Challenge 2024. Ze werden als beste band uit 8 finalisten verkozen door publiek en jury, voor ons reden genoeg om met Piet Vercauteren die ook bekend is onder zijn alter ego Peddlin' Pete in het Kroatisch Nationaal Theater in Split af te spreken en zo hadden we een paar uurtjes voor hun optreden met deze muzikale duizendpoot een hartelijk gesprek.

 

INTERVIEW - ROLAND 80!

Roland Van Campenhout kwam pas op zijn twintigste in aanraking met muziek. Midden jaren zestig begon hij met het spelen van skiffle en folk, om een ​​paar jaar later de blues te ontdekken. Als tijdelijk lid van de Rory Gallagher Band reisde hij de wereld rond en absorbeerde vanaf dat moment overal waar hij kwam allerlei muzikale invloeden. Hij speelde met diverse grootheden (waaronder Tim Hardin , Leo Kottke, TC Matics' Arno Hintjens) en bracht tot nu toe zo'n 30 stilistisch rijke albums uit. Sortie Blues pakt dit jaar uit met 7 artiesten uit verschillende landen, die het beste van zichzelf zullen geven op twee alternerende podia, waaronder een kleiner exemplaar voor meer intimistische optredens. Dit jaar vieren ze een bijzondere gelegenheid, namelijk de 80ste verjaardag van Roland. Om deze mijlpaal te markeren, zal Roland Van Campenhout niemand minder dan Raymond van het Groenewoud als speciale gast verwelkomen naast Ian Siegal, Tim Ielegems, Stoy Stoffelen, Steven De Bruyn en Wouter Berlaen. Samen maakten zij een muzikale reis maken door Roland's rijke carrière. Met zijn gitaar en stem neemt Roland je mee door zijn levenswerk, passies en verhalen. Al die decennia inspireerde hij er verschillende generaties muzikanten mee. Nu, op de respectabele leeftijd van 80 jaar, blijft hij schitteren. Het was een uniek en verdiend eerbetoon voor een icoon, een viering van zijn rijke erfenis en een moment om samen te komen en te genieten van muziek die de ziel raakt. Maar dat is niet het enige speciale aan deze vijfde editie van Sortie Blues, want naast de 80ste verjaardag van deze levende legende had de organisatie ook een bijzondere tentoonstelling, van de vijfdejaars van de kunstrichting Vrije Kunsten aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee. De tentoonstelling met de portretten van Roland was dan ook de perfecte aanvulling op het festival, want het biedt de bezoekers een visuele en emotionele verdieping in het leven van een man die zoveel heeft bijgedragen aan de Belgische muziekscène. De portretten vangen de essentie en de ziel van Roland, en tonen hoe zijn muziek en persoonlijkheid verschillende generaties blijven inspireren. En dat Roland er weer veel zin in had om tijdens Sortie blues op te treden vertelde hij tijdens een kort gesprek dat we juist voor zijn optreden met hem deden in deze tentoonstellingsruimte

INTERVIEW - LUTHER DICKINSON

Luther Dickinson behoeft zeker geen introductie......Als 10-voudig Grammy Award-genomineerde producer en soloartiest, en niet te vergeten de medeoprichter van de North Mississippi Allstars samen met zijn broer Cody, heeft hij zijn talent voor het maken van muziek duidelijk geërfd van wijlen zijn vader Jim Dickinson (Aretha Franklin, The Rolling Stones, Bob Dylan), een legendarische producer en sessiespeler met een cv zo groot als geen ander in de hedendaagse muziekwereld. Als iemand dus een bepaald stadium in zijn carrière heeft bereikt, met een schat aan prestaties op zijn naam, is er geen reden om te aarzelen als het gaat om het maken van muziek die een bepaalde persoonlijke band heeft. Daarnaast zoekt en vindt Luther, al dan niet samen met broer Cody en generatiegenoten zijn weg in talloze zijprojecten. Zelf heeft hij 4 albums uitgebracht, "Rock 'N Roll Blues" (2014), "Blues and Ballads (A Folksinger's Songbook) Volumes I & II" (2016), "Solstice" (2019) en zijn meest recenste "Magic Music for Family Folk" (2023). Met dit laatste solo-album keert hij terug naar de muziek die hij als kind in de huiskamer hoorde, countryblues van Furry Lewis en Gus Cannon en andere muziekjes die hij tijdens informele huiskamersessies van vaders vriendenkring of van zijn musicerende ouders oppikte. Luther wil gewoon met deze plaat deze herinnering, doorgeven aan zijn kinderen. In 2007 hadden we reeds de eer om met Luther te spreken tijdens het Blues Peer festival en we waren heel verheugd om hem na al die jaren tijdens Sortie Blues voor de camera te halen. Met zijn eerste optreden op het akoestisch podium bracht hij samen met Jan Ievens (contrabas) een avontuurlijke benadering van de blues terug naar zijn roots en lieten we ons meevoeren naar de begindagen van de blues om wat later op het hoofdpodium samen met Ian Siegal ons van een fenomenaal concert met een verrassende setlist te laten genieten. Even voor dit geweldige optreden hadden we met Luther een hartelijk gesprek.

INTERVIEW - THE ZAC SCHULZE GANG

The Zac Schulze Gang opgericht in Gillingham UK in 2020, heeft een reputatie opgebouwd als één van de hardst werkende bands in Engeland. Ze scoorden hoog op het voorbije 'Rory Gallagher International Tribute Festival' dat plaats vond in zijn geboortestad Ballyshannon in het Ierse graafschap Donegal, wat dan weer veel over hun live kwaliteiten en muzieksmaak zegt! Frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Greenwell (bas) creëren een zinderende mix van blues en rock. De bandleden hebben hun sporen verdiend in het Britse pub- en clubcircuit en zijn nu een vaste waarde op festivals in het Verenigd Koninkrijk en Europa. In 2023 werden ze genomineerd voor drie UK Blues Awards en uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival en het reeds genoemde Rory Gallagher tribute festival, waardoor hun talent en hoge energie wereldwijd worden erkend.  De gang boys stonden voor enkele EP's’s al eerder in de studio, maar dit jaar verscheen hun eerste full length album "LIVE & LOUD", hoe explicieter kan een titel van een live album niet zijn! Door velen geprezen als het grote opkomend Britse exportproduct, is 2024 rijp om geplukt te worden door deze meervoudig bekroonde winnaar met veel boekingen (via Big D Bookings), waaronder het Hageland Bluesfest. in maart volgend jaar. Het is maar om te zeggen dat dit trio de volgende rijzende ster is in de wereldwijde bluesscène, reden genoeg om met Zac, Ben en Ant, voor hun eerste festival optreden in Belgie even met deze jonge bluesmannen een hartelijk gesprek te hebben.