Occasionele muzikale duo’s zorgen in de studio vaak voor verrassingen. Het album ‘TEN CHICAGO BLUES CLASSICS’ van GILES ROBSON & de nu 79-jarige veteraan, de nu al bijna blueslegende JOHN PRIMER is hier het bewijs van! Als mondharmonicavirtuozen als Sugar Blue en Paul Jones je omschrijven als één van de grootste blues harpisten, dan wordt e.e.a. snel duidelijk. GILES ROBSON behoort tot het kruim van de huidige blues generatie. Uiteraard heeft hij goed en veel geluisterd naar mentors als Little Walter en James Cotton, maar toch is hij er ondertussen ook in geslaagd om een eigen stijl te ontwikkelen. In 2014 debuteerde hij met The Dirty Aces met ‘Crooked Heart of Mine’ en in 2016 volgde zijn solodebuut ‘For Those Who Needs the Blues’. Robson mag zich ondertussen de éérste Brit noemen die debuteerde bij een Amerikaanse label, niet bij de “minste”: ALLIGATOR RECORDS. Bij het gekende Chicago-label verscheen in 2019 zijn eerdere full length studio album, ‘Don’t Give Up On the Blues’. Daarnaast is hij naast Peter Green en Eric Clapton de 3de Brit die een Blues Music Award (de “Grammy” of the Blues) won. Hij deed dit in 2018 samen met Joe Louis Walker en Bruce Katz met ‘Journeys to the Heart of the Blues’. Als frontman van de Giles Robson Band wordt hij gebackt door Andy Knight, Jeff Walker & Darren J Crome. Primer & Robson toerden in 2023 voor het éérst samen tijdens een korte UK-tour, die Robson organiseerde en waar ook andere “Chicago Blues Legends” als o.a. Oscar Wilson, Jimi “Primetime” Smith & Bob Corritore aan deelnamen. Begin dit jaar toerden beiden samen met een Europese ritmesectie en later als duo. Eerder dit jaar bracht Giles Robson al ‘SEVEN BLUES CLASSICS’ (07/24) uit. Met ‘TEN CHICAGO BLUES CLASSICS’ (12/24) zweren Robson & Primer als duo eigenzinnig en geëigend ook trouw aan de blues van Windy City, Chicago. Niettegenstaande Robson een innovatief harmonicaspeler is, is hij hier aan de zijde van Primer zo origineel als een blues harpist maar zijn kan.

TOMISLAV “Little Pigeon” GOLUBAN (Goluban, vertaalt: “kleine duif”) is een zanger/muzikant uit Zabok Hrvatsko in de provincie Krapina-Zagorje in het noorden van de Republiek Kroatië, aan de grens van Slovenië. Goluban is al sinds 1997 op de éérste plaats een blues harpist en bracht ondertussen al méér dan méér dan een dozijn studio albums uit. Zijn inspiratie zoekt hij o.a. bij Sonny Terry, Slim Harpo, Paul Butterfield, Gary Primich en Kim Wilson. Naast artiest is Goluban ook een internationaal toerende blueszanger, leider van zijn eigen band, blues pedagoog, radio-dj en festivalorganisator. Zijn discografie onthult diverse stijlen, waaronder Delta, country en Chicago blues, zydeco, r'n'r en wereldmuziek. Goluban’s unieke benadering van de blues leverde hem al vijf Porin en drie Musicians Union awards op, de meest prestigieuze nationale muziekprijzen van Kroatië. Zijn eerste albums nam Goluban op tussen 2005 en 2012 met Little Pigeon’s ForHill Blues. Vanaf 2010 trok hij voor solo werk de studio in. Met ‘Chicago Rambler’ (2019) werkte Goluban een van zijn punten uit zijn bucket list af: “een album opnemen in en slenteren door blues City Chicago, de stad die zoveel artiesten voortbracht, die hem inspireerden…”. Goluban’s 11de studio album, ‘Memphis Light’ (2020) nam hij op met als co-producer en gitarist Jeff Jensen, die ook zijn bandmaten Bill Ruffino (bas) en David Green (drums) meenam naar de Ardent Studio’s in Memphis. ’20 Years on the Road’ (2022) is een carrièremijlpaal: de herdenking van de 20ste verjaardag van zijn eerste soloconcert, dat op 16/12/2001 in zijn Kroatische geboorteplaats plaats vond. Zijn nieuwe album, ‘NASHVILLE ROAD’ nam TOMISLAV GOLUBAN op met CROOKED EYE TOMMY

Doghouse Sam liet voor het eerst van zich horen in 2012 met zijn debuutalbum Buddha Blue, waar hij een unieke, nieuwe Rhythm'n'Blues creëerde, gebruikmakend van geluiden uit de vroege jaren 1950 en er een draai aan gevend om het fris te houden voor moderne oren. In 2014 en 2017 zette hij nog een tandje bij met de nog betere vervolgalbums Knock Knock en Goin' places, waarmee hij zijn plaats als onbetwiste revelatie in de Europese Rhythm'n'Blues scene veiligstelde. Daarna moest de band door onvoorziene omstandigheden helaas een paar jaar uit de schijnwerpers verdwijnen. Maar nu, als een feniks die uit de as herrijst, keren Doghouse Sam & his Magnatones terug met hun absoluut beste album tot nu toe “Gone too long”. Met dit vierde album gaat Doghouse Sam opnieuw sterk vooruit en creëert hij een unieke sound die onmiskenbaar van hem is. Dit is echt een geweldig album en alle nummers worden met hart en ziel gespeeld. Het is glashelder dat de band met deze nieuwe plaat de lat aanzienlijk hoger legt. Doghouse Sam & his Magnatones leveren 10 vintage klinkende originele nummers af die allemaal met nieuw zelfvertrouwen uit de speakers knallen. Een zelfvertrouwen dat nooit wankelt gedurende de 40 minuten van het album. Als je op die play-knop drukt, krijg je een onmiddellijk herkenbaar geluid, een geluid dat deze jongens de afgelopen jaren een behoorlijke reputatie in de scene heeft bezorgd. De combinatie van een stevige bas, denderende drums, brute gitaar en uitstekende zang grijpt meteen de aandacht van de luisteraar en laat hem snakkend naar lucht achter. Het album zit vol verrassingen en is duidelijk liefdewerk. Alle nummers zijn geschreven door Doghouse Sam zelf. Het nieuwe album werd opgenomen in Doghouse Sam's thuisstudio in België, waarbij alle muzikanten in één ruimte speelden om een lekker levendig gevoel te krijgen. Een thuisopname had het voordeel dat alle nummers in een heel ongedwongen en ontspannen sfeer werden opgenomen en dat voel je echt in het eindresultaat. Vervolgens werd de mix gedaan met dezelfde eerlijke en ontspannen aanpak. Dit alles zorgde ervoor dat de muziek lekker authentiek, traditioneel en toch fris klinkt voor moderne oren. Dit is een eerlijk album, gespeeld met veel hart, dat Doghouse Sam & his Magnatones zonder twijfel naar vele Europese festivalpodia zal leiden.

Het is intussen alweer vijf jaar geleden toen we in april 2019 konden kennismaken met het Canadese duo ‘Leaf Rapids’ uit Winnipeg, Manitoba. Dat was gelinkt aan de release van hun tweede album “Citizen Alien”, de opvolger van hun debuutplaat “Lucky Stars” uit 2015. ‘Leaf Rapids’ is intussen uitgegroeid tot een volwaardige band rond het echtpaar Devin Latimer (op basgitaar) en zangeres Keri Latimer (op akoestische gitaar), aangevuld met Joanna Miller op drums en Chris Dunn op elektrische gitaar. We hebben net hun nieuwste plaat “Velvet Paintings” in onze bus gekregen voor het schrijven van een plaatrecensie. Het album bestaat uit negen nummers die ook nu weer in een folk- en countrystijl worden gebracht, zeg maar de betere Americana-sound. Voor de plaatopname werden enkele gastmuzikanten in de studio uitgenodigd met Geoff Hilhorst (van ‘The Deep Dark Woods’) op Rhodes-piano en Hammond A100-orgel, William J. (Bill) Western op pedal steel, Natanielle Felicitas op cello en producer John Paul Peters op altviool. De meeste nummers werden door leadzangeres Keri Latimer geschreven, met uitzondering van de hemelse folksong “Paramjit’s Sonnet”, een duocompositie van de Indische artiest Paramjit Singh en Keri Latimer en het prachtige nummer “Night Shift” dat door drumster Joanna Miller voor ‘Leaf Rapids’ werd geschreven. Twee van de negen tracks hebben we ter oriëntatie op video aan deze recensie toegevoegd. Eerst brengt de band het nummer “In The Woods” en daarna volgt ook nog de albumopener en titeltrack “Velvet Painting”..

Todd Partridge is een Amerikaanse singer-songwriter uit Auburn, Iowa die meestal als frontman optreedt bij de Southern Rock- en rootsrockformatie ‘King Of The Tramps’ waarmee hij 5 albums heeft uitgebracht. Maar hij heeft ook al twee soloplaten op zijn conto staan met “Autumn Never Knows” uit begin 2023 en het recent op de platenmarkt verschenen album “Desert Fox Blues” dat we hier wat nader onder de loep zullen nemen. Zoals de titel van het album laat vermoeden gaat Todd Partridge in de tien nummers op dit nieuwe album de bluestoer op en dan vooral in de richting van New Orleans-, Mississippi Delta- en Chicago-blues waar zijn eerste liefde voor muziek van kindsbeen af vandaan komt. Dit is echter behoorlijk in tegenstelling tot wat hij op zijn eerste soloplaat “Autumn Never Knows” bracht waar de acht tracks eerder in de folk- en country-richting werden gepresenteerd. De muzikanten die de op elektrische gitaar spelende Todd Partridge bij de opname van de groovy bluesnummers op het album in de studio hebben begeleid zijn bluesgitarist Kent Burnside, ‘Giant Sand’-bassist Nick Augustine uit New Orleans, mondharmonicaspeler Tom Albanese en de Jamaicaanse drummer Winston Watson (ex-Bob Dylan bandlid in de jaren ‘90). Bij deze recensie hebben we twee van de tien nummers als audiotracks op video toegevoegd, met name de dynamische albumopener “Depression” en de afsluitende Americana-countrybluesballad “After The Work Is Done”.

ANTHONY PAULE (°1956) is een Amerikaanse bluesgitarist, zanger en songwriter. Hij nam albums op onder zijn eigen naam, maar is vooral bekend om zijn werk met anderen, waaronder Boz Scaggs, Charlie Musselwhite, Jackie Payne, Mark Hummel, Home Cookin', Frank Bey en soul- en blueszanger WEE WILLIE WALKER (°1941†2017). Anthony werd geboren in Durban, Zuid-Afrika. Zijn familie verhuisde naar Los Angeles (CA), toen Paul 10 maanden oud was. Op 15-jarige leeftijd vestigde hij zich in de Bay Area, wat zijn thuis werd. Paule was autodidact. Hij leerde als tiener klarinet spelen, maar kreeg op 13-jarige leeftijd een gitaar van een van zijn oudere broers, wat later “zijn” instrument werd. Tussen 1979 en 1985 maakte hij deel uit van een soulband uit Wisconsin, Tina & the Tigers, waar hij zong met iemand die later zijn vrouw en co-songwriter werd, Cristine Vitale. Na zijn verhuis (terug) naar Californië was Paule 12 jaar de leadgitarist van de Johnny Nocturne Band. In 1994 was Paule lid van Home Cookin', die dat jaar hun gelijknamige album uitbrachten. Paule debuteerde in 1995 solo met ‘Big Guitar’, gevolgd door ‘Hiding in Plain Sight’ (2001). Daarna speelde hij een korte periode in een blues trio, de Hound Kings, die in 2013 een album uitbrachten, ‘Unleashed’. Bijna gelijktijdig sloot Paule zich aan bij Frank Bey, met wie hij ‘You Don't Know Nothing’ opnam, een live-opname gemaakt tijdens een show bij Biscuits & Blues in San Francisco. Daarna volgde een studio-opname, ‘Soul for Your Blues’ (2012), uitgegeven door Blue Dot Records. Vanaf 2015 startte zijn samenwerking met Wee Willie Walker en begeleidde de Anthony Paule Band opnieuw Frank Bey tijdens de opnames van ‘Not Going Away’. Het jaar daarop werd de Anthony Paule Soul Band het Anthony Paule Soul Orchestra, een achtkoppige band met een vierkoppige blazerssectie en met toetsenisten, die werden geleid door Paule’s oude vriend en muzikale sidekick, Tony Lufrano. ‘WHAT ARE YOU WAITING FOR?’ is het nieuwe album van THE ANTHONY PAULE SOUL ORCHESTRA, het éérste met soulzanger WILLY JORDAN. De sound wordt bepaald door de blazerssectie en de sterke achtergrondzang, aangevuld met de stem van Jordan.

‘The Bobby Tenderloin Universe’ is een Canadese country- en Americana-formatie uit Edmonton, de hoofdstad van de provincie Alberta. De fictieve leadzanger Bobby Tenderloin (piano en akoestische gitaar) en zijn alter-ego multi-instrumentalist Paul Arnusch (elektrische gitaar, basgitaar, drums en percussie) gaan door als de songschrijvers voor de nummers die deze groep opneemt voor hun platen. Het naar de bandnaam vernoemde debuutalbum dateert al uit 2019 en het duurde dus vijf jaar om een opvolger klaar te stomen. Hun recente tweede album is de tien songs tellende plaat “Satan Is A Woman” die ook door Paul Arnusch in de studio werd opgenomen en geproducet. Andere instrumentalisten in deze groep die bij deze plaatopname meespeelden zijn Nathan Gray op dobro en pedal steel en Nathanial Wong op viool. Rhonda Chinchilla, Emma Frazier en Kayla Enns doen ook mee als backing vocalisten. Voor de video’s onderaan deze recensie hebben we twee tracks uit dit album geselecteerd met eerst de countrysong “Bad Boy Of Redemption Ranch” en daarna de audiovideo van de rockende titeltrack “Satan Is A Woman” waarmee de plaat begint. Of we alle vrouwen satanische eigenschappen moeten toedichten laten we hier maar best in het midden en we laten zo’n oordeel dan ook maar al te graag aan uzelf over. Of de van een diepe baritonstem voorziene Bobby Tenderloin daar zelf van overtuigd is weten we ook niet zeker want hij heeft op deze plaat twee duetten ingezongen met vrouwelijke zangeressen, met name het nummer “What Do I Do” met Cayley Thomas en countryrocker “Take Me As I Am” met Emma Frazier.

Een nieuwe cd met 70 minuten muziek gespreid over twintig folksongs komt dezer dagen niet meer zo vaak voor. Toch is dat wat we nu aangeboden krijgen door de bijna 67-jarige Amerikaanse singer-songwriter Andrew Calhoun uit de regio rond Chicago, Illinois op zijn album “Different Now”. Hij werd in 1957 geboren in New Haven, Connecticut en groeide daarna op in Long Branch aan de kust van New Jersey en in Glen Ellyn in het noorden van de Staat Illinois. Hij heeft een tiental soloplaten opgenomen en is naast zijn muzikale activiteiten ook een auteur van boeken rond gedichten. Twee huwelijken en evenveel echtscheidingen later blikt deze vader van twee kinderen terug op zijn turbulente leven in deze 20 songs die hij over een periode van 45 jaar heeft gecomponeerd en die nu op de plaat “Different Now” zijn terecht gekomen. Er zijn verhalen over de zorgen die hij als jongeling heeft ervaren maar ook over de toch wat meer ernstige uitdagingen die hij op latere leeftijd leerde kennen. Zes van de twintig nummers nam Andrew Calhoun voor het eerst op en de andere tracks werden het onderwerp van een stevige herbewerking vooraleer ze op dit album een plaatsje wisten te verwerven. De muzikanten die tijdens de plaatopname een instrumentale bijdrage kwamen afleveren zijn naast Andrew Calhoun zelf op steel-string en klassieke gitaren ook Eli Broxham op basgitaar, Tracy Grammer op viool bij de songs “No Secret Castle” en “Grandfather’s Time” en ze ontwierp ook de futuristische cd-cover, Howard Levy speelt op mondharmonica en Chris Vallillo op elektrische slide gitaar in het nummer “Heavy Log”. Daarnaast zingt dochter Casey Calhoun backing vocals op de drie nummers “Look Away”, “The King” en albumafsluiter “Deliver Me” en Sue Demel van het folktrio ‘Sons Of The Never Wrong’ uit Chicago zingt ook mee op de song “Look Away”. Samen met zijn dochter Casey heeft Andrew Calhoun in 2018 trouwens ook nog een duoplaat uitgebracht onder de titel “Skeins”.

Noah Zacharin is een Canadese singer-songwriter van folk- en countryliedjes die zich ook als virtuoos gitarist aan de internationale buitenwereld kenbaar wil maken via de release van zijn negende soloplaat “Point Of Light” en de elf songs die hij daarvoor heeft gecomponeerd en ingezongen. Het album wordt opgedragen aan zijn overleden ouders en aan zijn geliefde. De vaste begeleiders bij de plaatopname door producer Danny Greenspoon waren Russ Boswell op basgitaar en contrabas en Gary Craig op drums en percussie, terwijl een zevental gastmuzikanten een specifieke instrumentale bijdrage afleverden op één of meerdere liedjes. De countrynummers op “Points Of Light” worden gekenmerkt door de klanken van de door Burke Carroll bespeelde pedal steel. Het op de tweede video te beluisteren nummer “Red Red Bird” is zo’n emotievolle countrysong die door ons als het beste liedje uit dit album wordt gekozen, mede dankzij het knappe gitaarspel en de Hammond B3-orgelklanken die gespeeld worden door Dennis Keldie. “Ten Tons Of Road”, de openingstrack van het album kan dan weer meer als een akoestische folkballad worden omschreven, zoals u kunt vaststellen op de eerste video waar Noah Zacharin dit nummer live vertolkt. Het liedje “Bed Of Nails” wordt op een jazzy swingmelodie gebracht om daarna met “So Much Work To Be Done’ weer volop de folktoer op te gaan met een andere akoestische gitaarballad die door hem wordt opgedragen aan de in 2016 overleden folk- en countryzanger en songschrijver Guy Clark.

De 61-jarige Amerikaanse folkzanger Michael Johnathon hebben we hier in de voorbije jaren al ettelijke keren over de vloer gehad met zijn soloalbums. In totaal zit hij tot nu toe al aan zo’n twintigtal platen en 300 zelfgescheven nummers. Als auteur/schrijver heeft hij ook nog eens vijf boeken, een toneelstuk en een opera op zijn artistieke conto staan. Wij kennen hem voornamelijk als componist van de ‘Woodsongs’-platen en boekenreeks en van zijn 17e album “The Painter” uit 2021 over het leven en werk van de Nederlandse kunstschilder Vincent van Gogh. Op zijn platen pleegde hij regelmatig één of andere van zijn favoriete songs van andere artiesten te coveren. Zo had hij op zijn 15e plaat “Legacy” songs gecoverd van o.a. Bob Dylan, Woody Guthrie en Irving Berlin, drie van zijn meeste geliefde componisten. Maar nu komt Michael Johnathon voor het eerst met een plaat die enkel maar uit covers bestaat. Het album heet dan ook “My Covers: Volume One” wat laat vermoeden dat er in de toekomst nog meer van dergelijke platen zullen volgen. Hij selecteerde tien songs om op dit album van een eigen versie te voorzien. Dat zijn niet altijd voor de hand liggende bekende liedjes. Zo zal de gemiddelde muziekliefhebber wellicht geen weet hebben van songs als “Cats In The Cradle” van ‘Harry & Sandy Chapin’ of van “Seeger Mashup” van Pete Seeger. Dat blijkt uiteindelijk een mix te zijn van twee bekende liedjes van deze folklegende: “Where Have All The Flowers Gone” en “Sailing Down My Golden River”.

RICHARD CAGLE woont en werkt in de bergen van Ruidoso en is eigenaar van de Montrose Records, een prachtige studio op de top van een berg met een spectaculair 180 graden uitzicht op de Sierra Blancas. Jarenlang verdeelde hij zijn tijd tussen Houston en Rui, maar uiteindelijk vond hij dat het tempo van het leven in het zuiden van New Mexico bij hem paste. Vanuit Dumas, TX, vestigde Richard zich er als blues muzikant en vervolgens als bekroonde geluidstechnicus en producer. Richard is een stemgerechtigd lid van de National Academy of Recording Arts and Sciences (Grammy Awards) en heeft samengewerkt met Joe "King" Carrasco, Uncle John Tuner, Johnny Winter, Annika Chambers, Carolyn Wonderland, Sam Barlow en de New Mexico-artiesten Cactus Sol, Rich Chorne en nog veel meer. Richard is een groot voorstander van lokaal talent en sponsort vaak toerende artiesten. Richard is ook de frontman van RICHARD CAGLE & the VOODOO CHOIR. Hij debuteerde met hen in 2009 met ‘Texas Voodoo Blues’. MONTROSE RECORDS bracht als opvolger van ‘Texas Voodoo Blues’ (2009) ‘ZIA BLUES’ uit. Het is een méér dan geslaagd blues/rock album. Het werd geproduceerd en opgenomen in de bergen van Ruidoso New Mexico. De twaalf nummers op de tracklist zijn een mix van meerdere stijlen blues. ‘Zia Blues’ zou wel eens Cagles’ beste werk tot nu toe kunnen zijn

Van het trio BLUG, GRANFELT & ENGELIEN is Ben Granfelt bij Rootstime zowat de “bekendste”, omdat hij ook solo optreedt en al eerder albums uitbracht. Thomas Blug en Ben Granfelt zijn beiden uitstekende gitaristen en vrienden sinds ze elkaar eind nineties ontmoetten op de Frankfurt Music Fair. Blug was al gast op Granfelt’s soloalbum ‘Melodic Relief’ (2012). In 2019 werden beiden uitgenodigd voor een tournee in het kader van GO MUSIC van Martin Engelien. M.a.w. 2+1=3. Met ‘STRAT-O-SPHERE’ gaat de samenwerking een volgende ronde in! De drie muzikanten kregen bij de opnames de steun van drummer Tommy Fischer. Zanger/gitarist en Fin, BEN GRANFELT heeft een indrukwekkend CV. Hij is als muzikant het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de Ben Granfelt Band (BGB). Deze progressieve blues/rockband bracht al méér dan tien albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals, waarbij ze in 2008 o.a. optraden tijdens jazzfestivals in Dubai en Abu Dhabi. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower

Als twee muzieklegendes na bijna 30 jaar opnieuw een occasioneel duo vormen en de studio intrekken, dan kan het resultaat verwachtingen maar ook verwondering betekenen. Ik heb het over FRANK CATALANO en LURRIE BELL. De eerste is een jazzsaxofonist en de tweede een blueszanger en -gitarist. Ze ontmoetten werden label mates, nadat ze beiden in 1995 een platencontract tekenden bij de nu al legendarische producer en Delmark Records label eigenaar, Bob Koester. Catalano was toen pas 18 en Bell 36. Beiden timmerden daarna succesvol aan een eigen carrière. Op ‘SET ME FREE’ (2024) geven beide muzikanten anno 2024, ondanks al hun tegenslagen, het beste van zichzelf. FRANK CATALANO (°1977) begon op 7-jarige leeftijd met saxofoon spelen. Toen hij 16 was, werd zijn rechter middelvinger afgesneden tijdens het werken aan een automotor. Na een reconstructieve operatie werd hij gedwongen om zijn techniek aan te passen. Toen hij 18 was, toerde hij met Santana en tekende hij bij Delmark om zijn eerste soloalbum, ‘Cut it Out (1988), op te nemen met trompettist Ira Sullivan. Catalano werkte samen met vele bekenden en nam ‘Bye Bye Blackbird’ op met David Sanborn en Jimmy Chamberlin van de Smashing Pumpkins. In 1999, tijdens het opnemen met Ministry, raakte Catalano geïnspireerd door het gebruik van sampling en ontwierp hij een sampling keyboard attachment voor saxofoon. Zijn apparaat werd gepatenteerd op 11/12/2001, op de tweede sterfdag van zijn mentor, Charles Earland. ‘You Talkin to Me?!’ nam hij op met Von Freeman en ‘Live @ the Green Mill’ met Randy Brecker op trompet.

We hebben de Amerikaanse rootsrocker Scott McClatchy uit Philadelphia in het verleden al twee keer over de vloer gekregen bij ‘Rootstime’. De eerste keer was al in 2011 toen ik een recensie schreef over zijn toenmalige album “A Dark Rage”, zijn vierde plaat. Daarna duurde het tot 2020 vooraleer de opvolger op de markt kwam onder de titel “Six Of One” waarop hij in zijn typische rock’n’roll-stijl enkele coversongs bracht van o.a. Steve Forbert, Graham Parker en ‘The Band’. Op zijn zesde soloalbum hebben we deze keer niet meer zo lang moeten wachten, alhoewel vier jaar geduld nu ook weer niet wijst op een supergrote creativiteit. Maar deze in de vakpers met John Hiatt en Bruce Springsteen vergeleken muzikant verkoos blijkbaar om eerst veel tijd te besteden aan het componeren van goede songs waarvan er nu dertien werden gebundeld op zijn nieuwe plaat “One Time One Night In America”. Dit album van ‘Scott McClatchy & The Mercy Hang’ werd zo vernoemd naar de song van de ‘Tex-Mex’-rockgroep ‘Los Lobos’ uit Los Angeles, een nummer dat ook op dit album wordt gecoverd en waarvan we de versie van deze rocker hieronder op de tweede audiovideo hebben toegevoegd. Er staat trouwens nog een tweede coversong op deze plaat met het dynamisch rockende nummer “Gunslinger” van ‘Creedence Clearwater Revival’-frontman John Fogerty, een song die voor het eerst te horen was op diens soloalbum “Revival” uit 2007.

Vorige week waren THE BLUESBONES op Bierbeek Blues nog de headliner. Dat zij mochten afronden is voor promotors vaak een vanzelfsprekendheid, gezien Nico & Co. in de voorbije jaren in de Amerikaanse én Britse (Blues/Rock) charts op nummer 1 stonden en ondertussen zowat overal in Europa “live” naam maakten. De band in een notendop: Opgericht in 2011 / Line-up anno 2024: NICO (De Cock aka Big D): medeoprichter, zang - promotor, STEF (Paglia): medeoprichter, gitaar - frontman Stef Paglia Band, Kaz Hawkins Band, EDWIN (Risbourg): Hammond-fanaat, bassist GEERT (Boeckx) & drummer JENS (Roelandt) / Stijl: blues rock, intense blues ballades, swampy slide tot heavy rock / Albums: 4 studio + 4 live albums / Ze wonnen de BBC 2016 en eindigden op een tweede plaats tijdens de EBC 2017 finale in Horsens (DK)… Ze zijn m.a.w. allang niet meer aan hun proefstuk toe. “Moet het nog méér zijn”, kan je stellen. Ik dacht van niet, want op een podium, voor een publiek, geldt ook voor muzikanten dat ze met de billen bloot moeten. Het is dé plek om hun sound, vibe en skills te ontdekken. The BluesBones verrassen ons deze dagen opnieuw met hun vierde live album: ‘THE BLUESBONES – LIVE ON TOUR’. Het is opzich geen “echte” verrassing, maar een bevestiging van hun kunnen/klasse en populariteit, waaraan hard werken voorafging. Wat méér over de nummers die ze kozen tijdens verschillende concerten van hun recente Lente- en Zomertour. Op de eerste plaats bijna alle nummers uit hun laatste studioalbum ‘Unchained’ (2023), aangevuld met “favorieten”, bijna klassiekers. D.w.z. “Changes” om meteen voluit te beginnen, “Chain Gang” met daarin het herkenbare klagende gezang van aan elkaar geketende gevangenen, “I Cry” waarin naast Nico ook Stef en Erwin hun klasse demonstreren, het uptempo “Time to Learn” dat door Stef’s repetitieve slide riff erg aanstekelig klinkt en “Moving On”, waarinNico knipoogt naarJohnny Rawls. .

Het akoestische folk- en rocksongs zingende echtpaar Jim Patton en Sherry Brokus uit Austin, Texas zijn in de voorbije jaren muzikaal zeer actief geweest, tenminste als we kijken naar de frequentie van het uitbrengen van nieuwe platen en de hoeveelheid live shows die ze in die tijdspanne hebben gespeeld. In 2019 hebben we hun verzamelalbum “Collection 2008-2018” gerecenseerd, een plaat waarop ze in 18 liedjes terugblikken op hun tien jaren samen als zingend en optredend echtpaar. Maar daarmee hield het maken van nieuwe songs en platen niet op want in de lente van 2022 schreef ik hier een evaluatie over hun album “Going The Distance” en amper een half jaar geleden konden we enkel maar lovend vertellen over hun toen uitgebrachte plaat “Big Red Gibson”. We waren dan ook aangenaam verrast toen we nu alweer een nieuwe full-cd van dit koppel in de bus vonden, een album dat deze week officieel op de markt zal verschijnen. “Harbortowne” is een verzameling van twaalf nieuwe liedjes die allemaal door Jim Patton werden gecomponeerd, alleen of in samenwerking met co-auteurs Phil Leonard, Scott Evans, folkrocker Steve Brooks en zijn langjarige vriend singer-songwriter Jeff Talmadge die Jim assisteerde bij het schrijven van vijf tracks voor deze nieuwste plaat. De plaatopname vond plaats in de ‘Jumping Dog Studio’ van producer Ron Flynt die ook al instond voor de opname van de vorige albums van Jim Patton en Sherry Brokus.