The Bros. Landreth debuteerden in 2013 met ‘Let It Lie’. De liedjes, die Joey en David thuis hadden geschreven, werden opgenomen in het zuiden van Manitoba, tijdens een van de koudste winters. De opnames gebeurden in samenwerking met producer Murray Pulver. ‘Let It Lie’ werd in eigen beheer uitgebracht in 2013 en in 2015 opnieuw (wereldwijd) bij Slate Creek Records. In 2014, tijdens de Canadian Folk Music Awards won de band de prijs voor “New/Emerging Artist of the Year” en, werd het album genomineerd voor ”Contemporary Album of the Year”. Het debuutalbum won in 2015 ook de Juno Award voor “Roots & Traditional Album of the Year”. Pas jaren later, in 2019 -nadat de broers zich terug “vonden” en na wat solo werk van Joey- verscheen hun tweede studio album, ‘’87’. De mooie tekening op het album werd verzorgd door de vrouw van David, Roberta Hansen Landreth, een kunstenares en ontwerpster die de Juno Award “Recording Package of the Year” won in 2015 voor haar ontwerp op Steve Bell’s album ‘Pilgrimage’. Op iTunes vind je hun ‘’87’ album onder het genre Americana, op Google als Rock en de band beschrijft zichzelf als Alt-Country en Roots (Rock), wat ik zelf ook al eerder deed… Op zich wat ge-larie over “hokjes”, want op het nieuwe album van de Bros. gaat het om méér en songwriting is er een belangrijke van

Lees meer

Nico Wayne Toussaint, geboren in 1973 in Toulon (-sur-Mer), een stad in het zuiden van Frankrijk in het Var-departement, is een virtuoos op mondharmonica. Daarover is iedereen het al jaren eens. Zijn veelzijdigheid demonstreert hij op harmonica’s in diverse toonaarden, relaxt, swampy of uptempo. Daarnaast is hij een goede zanger, die zich steeds met bevlogen muzikanten weet te omringen. Hij timmerde, met veel respect voor de Chicago-blues traditie, jaren aan de weg. De invloeden die hem beïnvloedden waren die van Billy Branch, James Cotton en uiteraard ook Sonny Boy Williamson. Nico, pendelend tussen La douce France en de States, startte in 1998 zijn professionele muzikantencarrière bij Dixiefrog met ‘My Kind of Blues’. Sindsdien heeft hij niet meer stilgezeten, noch qua platenproductie, noch qua toeren. Werken in contact met Amerikaanse muzikanten is voor hem en zijn band altijd een leerschool in de blues geweest. Zo hebben ze gasten zoals Cash Mc Call, David Maxwell, Monster Mike Welch of Killer Ray Allison gebackt en heeft Nico opgenomen of gewerkt met Rod Piazza, Guy Davis en Andrew Strong. Tijdens zijn Amerikaanse verblijven deelde hij het podium met James Cotton, Billy Branch, RJ Mischo, Luther Allison, Eddie C. Campbell, Vance Kelly, Jimmy Burns, Jimmy Johnson en vele andere namen uit de Chicago-scene.

Lees meer

Gevestigd in één van de tweelingsteden Minneapolis-Saint Paul aan de Mississippi in North Star State Minnesota, is Joseph Filipovich een niet alledaagse inwoner. Filipovich aka Joe Flip is muziek leraar, promotor van het educatief programma “Blues for Kids” (Discover Music) én een getalenteerde, herhaaldelijk bekroonde muzikant die zijn gitaren zelf maakt van olieblikken, die je wereldwijd onder de naam Hayburner (Vintage Oil Can Guitars) kan kopen. Zijn nummer "Mess Around" uit zijn debuutalbum ‘Tin Can Tunes’ (2019) stond op #1 in de internationale Radio Charts, wat hem voor het Blues Blast Magazine een Music Award 2019 nominatie opleverde. Joe vertegenwoordigde Minnesota op de IBC 2019 in Memphis (TN), waar hij tot in de halve finales geraakte. Naast solo werk en optredens met band (jaarlijks zo’n 200 shows in de Midwest), treedt Joe ook op als duo met zanger/gitarist Tony Cuchetti, die ook aan zijn 2019-debuut ‘Tin Can Tunes’ meewerkte. Tony werd geboren als achtste kind van tien broers en zussen in een zeer muzikaal gezin. Zijn familie reisde zelfs vijftien jaar door het land om op te treden als een muzikale familie act. Joe Flip’s tweede studio album ‘Home Sweet Home’ (03/2023) is zijn debuut bij het onafhankelijke label, Loud Folk Records. Joe nam het album op met John Wright in The Villa Studio in Savage (MN), met een volledige band die bestond uit bassist Trent Boldt, drummer Mike DuBois & toetsenist Toby Marshall (orgel, piano).

Lees meer

The Whiskey Foundation is géén praat- af proefgroep van gelijkgezinden, voor wie single malt of een blended, het beste gedestilleerde nat is dat Schotland te bieden heeft. Het gaat hier om een (aanvankelijk) vijfkoppige Duitse rock band rond frontman en harmonicaspeler Murat Kaydirma met als thuisbasis München, in de deelstaat Beieren. The Whiskey Foundation heeft sinds de oprichting in 2011, als een inspirerende liveband, sterk aan zijn reputatie gebouwd. Ze speelden al méér dan 300 concerten op festivals, in pubs en clubs en werden geboekt als voorprogramma van AC/DC en Deep Purple tijdens stadiontours. In 2022 kondigde de band aan, dat er na 10 jaar voor het eerst een line-up wijziging zou zijn. Met de toevoeging van gitaristen Dario Krajina en Simon Singer werd het kwintet een sextet. Het was voor de fans van The Whiskey Foundation méér dan vijf jaar wachten op hun vierde studio album, ‘Leisure’ waar de twee nieuwe gitaristen al volop aan meewerkten. Hun nieuwe studioalbum is geproduceerd en opgenomen in hun eigen oefenruimte tijdens de Corona-lockdowns. Het is een album voor de liefhebbers van Classic Rock met Prog-invloeden. ‘Leisure’ (vrije tijd) kan m.i. de “twijfelaars” op het goede spoor zetten, zeker als je The Whiskey Foundation nog niet kent. Daar waar de meeste bands en artiesten te vaak voor korte en scherpe nummers kiezen, vind je hier géén nummers onder de vier minuten. Gedurfd voor sommigen, maar niet ongebruikelijk voor The Whisky Foundation.

Lees meer

Singer-songwriter en harpist Martin Lang is van Ierse afkomst, maar maakt al bijna drie decennia deel uit van de nieuwe generatie Chicago blues harmonicaspelers. Hij strandde in Chicago na zijn studies aan de University of Chicago. Daar geraakte hij in contact met mondharmonicaspeler David Waldman. De Midnight Ramblers was eerste band waarin hij speelde. Lang was studiomuzikant bij Delmark Records. Hij stond er in de studio samen met o.a. Jimmy Burns en Arthur Duncan. Samen met zijn schoolvriend Rockin’ Johnny Burgin tourde hij met gitarist Little Smokey Smothers en Chicago blueszangers Tail Dragger en Willie Buck. Lang geraakte goed bevriend met Dave Myers, met wie hij jaren samen werkte. In zijn harmonicasound combineert Lang de sounds van grote Chicago harpisten als Junior Wells en Little Walter. In 2002 werkte Martin Lang mee aan een compilatiealbum -de opnames gebeurden o.l.v. producer Dave Meyer- van Random Chance Records, ‘Harmonica Blues Orgy’, met nummers van harmonica blues grootheden als o.a. Little Arthur Duncan, Willie "Big Eyes" Smith en Alex “Easy Baby” Randell. In 2015 trok hij naar de Delmark Records’ Riverside studio’s in Chicago (IL) voor de opnames van ‘Chicago Harp Blues Sessions’ (2015), zijn éérste als bandleider/producer. In 2020 verscheen, als opvolger van ‘Ain’t No Notion’ (2017) Martin Lang’s derde soloalbum ‘Bad Man’. Lang (zang, harmonica) werd bij de opnames gebackt door een band bestaande uit Little Frank (gitaar), Billy Flynn (gitaar, mandoline) Illinois Slim (bas), Gerry Hundt (orgel), David Waldman (piano) en Dean Haas (drums). Dat Lang veel muzikale vrienden heeft weten we. Een van hen, met wie hij al eerder samenwerkte, is Rusty Zinn. Met hem nam hij recent ‘Mr. Blues, Mr. Blues’ op

Lees meer

De teerling is geworpen: op zevenentwintig januari komt David Ronaldo & The Dice met een derde album op vier jaar tijd “Tunes For A Dime” op de proppen. Niet enkel schuimt het quintet veelvuldig alle podia af, maar ze vinden hiernaast ook nog de tijd om werkelijk pareltjes van albums af te leveren. We waren al in de wolken over David Ronaldo’s twee vorige albums, maar “Tunes For A Dime” lijkt toch wel het album waar alles perfect in elkaar valt. Werd de band na hun debuutplaat “Citizen Of The World” afgeremd door dat verderfelijke virus, dat wereldwijd rond zich heen greep, en hing de schaduw van het overlijden van David’s vader en godfather van het bekende Circus Ronaldo, Johnny Ronaldo, nog wat over “Shoot Them With Words”, dan is het met “Tunes For A Dime” echt feesten geblazen, met een zeer roots- rock gekleurd album. Verwacht dus live een waar saltimbanco, een feest van het leven geïnspireerd door straatmuzikanten, waar David Ronaldo’s virtuoze band met guitarslingers Charly Verbinnen en Dirk Lekenne, bassist Tim Van Passel en de meesterlijke percussionist Marco Epis, ware gensters zullen slaan. De schitterende mix van het “Tunes For A Dime” album is te danken aan bandlid Dirk Lekenne, eigenaar van de Fandango studio in Bierbeek, die oog heeft voor elk muzikaal detail en een schare vrienden-artiesten opgetrommeld heeft, waaronder Patrick Cuyvers (Hammond), Pieter Akkermans (piano), Wim Degeest (mondharmonica), Chantal en Steve Kashala (backing vocals), Idara Soetemans (backing vocals), Luk De Graaff (bas en backing vocals) en last but not least Steve Ceulemans (bas), als extra inbreng op de plaat.

Lees meer

De Welshe roots van de in Syracuse, New York geboren 62-jarige Amerikaanse singer-songwriter Gwilym Emyr Owen III klinken nog steeds waarneembaar door in zijn liedjes, ondanks zijn meer dan 40 jaar durende verblijf in Boston, Massachusetts en sinds 1983 in Nashville, Tennessee. Vooraleer aan zijn solocarrière te beginnen was Gwil Owen zoals hij wil genoemd worden een actief spelend lid van de formaties ‘The Detonators’ en ‘The Thieves’. Hij schreef ook songs voor andere artiesten zoals ‘Little Feat’ en Irma Thomas en zijn nummer “Deuce And A Quarter” werd door Keith Richards en Levon Helm opgenomen voor het album “All The Kings Men”. Naast zijn hoofdactiviteit in de muziek is Gwil Owen ook nog de trotse eigenaar van een florerende boekenwinkel in Nashville. Zijn solocarrière begon hij in 1991 met het uitbrengen van enkele cassettes en singles maar pas in 1999 bracht hij zijn debuutalbum “Magnetic Heaven” op de markt. Daarna volgden nog drie andere full-cd’s en vorig jaar verscheen zijn vijfde officiële plaat “The Road To The Sky” die we hier wat nader onder de loep zullen nemen. Daarop brengt hij een mix van twaalf alt.country- en folksongs in onvervalste Americana-stijl. Twee van die tracks hebben we op de bijgaande audiovideo’s voor u ter kennismaking toegevoegd. Het is de vlotjes swingende albumopener “When The Songwriter’s Gone” en het nummer “Sweeping The Road To The Sky”.

Lees meer

In de muziekindustrie is het al langer een feit dat de mannen niet alleen de blues scene bepalen. De vrouwelijke inbreng was in de voorbije eeuw met blues zangeressen als Etta James, Ma Rainy, Lil Green, Bess Smith, Big Mama Thornton en Memphis Minnie en nu, met o.a. Shemekia Copeland, Sue Foley, Erja Lyytinen, Samantha Fish en Susan Tedeschi nog steeds belangrijk. In deze rij verdient zangeres en multi-instrumentaliste (bas, keys) Lauren Glick ook een plaats. Als we eind jaren '40 of '50 waren, zouden sommigen Lauren Glick (uit Salisbury in Maryland) een “Blues Belter” (doorbraak) noemen. Lauren was gezegend om samen te werken met een van de grote gitaristen in de lokale muziekscene, Mike Armstrong. Mike was niet alleen haar partner, maar ook mentor gedurende méér dan 23 jaar tot aan zijn dood in 2016. Haar krachtige stem, getemperd door het soort controle die ontstaat als je een leven lang je vak aanscherpt, boeit het publiek sinds ze in 1992 begon op te treden op festivals en opende voor iconische bands als Cheap Trick, Beach Boys en America. Haar dynamische soulful/bluesy stijl wordt vaak vergeleken met die van Janis Joplin. Als songwriter is Glick's geïnspireerd door mensen als Carole King, Joni Mitchell, Kate Bush en Tori Amos. Ze debuteerde in 1998 met ‘Eternity’ en de nu uitverkochte ‘Love Tangles’ en ‘Keep on Moving’ volgden kort daarna. ‘Martinis in Heaven’ (2017) betekende haar internationale doorbraak en haar nieuwste album ‘Lush’ verscheen in de zomer van 2022.

Lees meer

Vaak is een ontmoeting het begin van een samenwerking. Dit was ook zo voor het muzikale project The Jorgensens, dat in 2014 begon. Dat was het jaar dat Brianna Tagg en Kurt Jorgensen elkaar in St. Paul, Minnesota, ontmoetten. Zij, singer-songwriter en multi-instrumentaliste en hij, zanger, songwriter, gitarist en producer. Er was toen genoeg chemie om verder samen te gaan werken, liedjes te schrijven en een album op te nemen als duo. Hun muzikale en persoonlijke banden werden sterker, met als hoogtepunt een relatie en een huwelijk. Gaandeweg groeide het duo uit tot een volledige band, met de toevoeging van Brenda Lee King (bas), Mark O' Day (drums, percussie) Jeff King (sax, klarinet), Jeff Levine (trompet), C Harris (percussie) en Andra Lee Suchy (zang). The Jorgensens werden een authentieke band, met een roots repertoire dat zowel tijdloos als klassiek is. Hun sound is herkenbaar en is het product van hun jarenlange creativiteit en vriendschap. ‘Americana Soul’, hun nieuwe album verscheen op het einde van het voorbije jaar.

Lees meer

In 1999 vormden een oude bekende van de Zuid Californische blues scene, gitarist/songwriter Eric Lieberman (King Biscuit Blues Band, The Rhumboogies, The Juke Stompers) en zangeres Alicia Aragon in hun thuis basis San Diego, Blue Largo. Lieberman rekruteerde hiervoor toen saxofonist Jonny Viau, zijn vroegere kameraad van de King Biscuit Blues Band. Hij benaderde verder pianist Sue Palmer, drummer Phil Rowley, bassist Roger Daschle en saxofonist Troy Jennings. Met deze line-up brachten ze in 2000 hun debuut album ‘What a Day’ uit. Pianist Carl Sonny Leyland en Bassist Chris Crepps vervoegden later de band en in 2002 werd ‘Still In Love With You’ uitgebracht. Eind 2006, door dystonie (neurologische coördinatieproblemen) in de rechterhand van Lieberman, was tijdelijk stoppen met muzikale activiteiten noodzakelijk en werden nieuwe plannen tot aanvang 2015 uitgesteld. Het derde album kwam na een lange en intensieve revalidatieperiode ondertussen klaar en heet ‘Sing Your Own Song’ (2015). Lieberman en Aragon, die meestal hun idolen (Billie Holiday, Dinah Washington, Louis Jordan…) coveren, gingen ditmaal ook voor eigen werk. In 2018 werd bij Coffeegrinds Records ‘Before the Devil Steals Your Soul’ uitgebracht en daarna was het -o.a. door corona en het ontbreken van de motivatie- wachten tot in september 2022 op ‘Got to Believe’.

Lees meer

‘The Whiskey Charmers’ uit Detroit, Michigan vormen voor ons bij ‘Rootstime’ geen volledig nieuwe kennismaking. We hadden in de zomer van 2017 al de eer en het genoegen om onze evaluatie neer te schrijven over hun toenmalige tweede studioplaat “The Valley”. De twee kernleden van deze groep zijn leadzangeres en songschrijfster Carrie Shephard en gitarist en harmony vocalist Lawrence Daversa. Ze hebben hun band gecompleteerd door de toevoeging van bassist Daniel Ozzie Andrews, pianist en keyboardsspeler David Roof en drummer Brian Ferriby. Hun titelloze debuutplaat kwam in maart 2015 op de markt en werd dus gevolgd door “The Valley”. Daarna brachten ze met “Lost On The Range” in 2020 een derde album uit dat voorafging aan de release van hun vierde net verschenen plaat “On The Run” die we hier wat nader onder de loep zullen nemen. De countryrocksound die ‘The Whiskey Charmers’ in de meeste van hun nummers brengen kan als hun handelsmerk worden beschouwd. Dat geldt dan ook voor de tien door Carrie Shepard gecomponeerde songs die ze voor dit nieuwe album hebben opgenomen..

Lees meer

Zangers en gitaristen Max Manning en Tom Best, bassist Andy Boulton, drummer Tom Walker en keyboardsspeler-trompettist Tony Robinson vormen sinds hun oprichting in 2011 samen de blues-, rock- en Americana-formatie ‘The Della Grants’ uit Leicester in de Britse East Midlands. “Time For Change” was in 2014 hun debuutplaat die in 2017 opgevolgd werd door het in hun eigen studio in Leicester live opgenomen album “Live Room Sessions – Volume 1” met daar netjes tussenin ook nog de release van een EP “First Fix”. Eerst even een klein ‘wist-je-datje’: hun groepsnaam werd ontleend aan de naam van de grootmoeder van blueslegende Muddy Waters. Anno 2022 komen deze vijf muzikanten op de proppen met een derde plaat die ze “On The Other Side” als titel hebben gegeven en die werd opgenomen in de ‘Superfly Studios’ in Ollerton, Nottinghamshire. Daarop heeft het bluesrockende kwintet in totaal tien nieuwe eigen composities opgenomen naast een schitterende coverversie van het nummer “Michael Collins”, een song van de Amerikaanse folkzanger, songschrijver en producer John Craigie uit zijn in 2017 verschenen album “No Rain, No Rose”.

Lees meer

Als “een uitzonderlijk getalenteerde gitarist, begiftigd zanger en songwriter”, zo wordt Eric Ramsey (verwissel hem niet met Bo Ramsey!) in de pers omschreven. Ramsey is oorspronkelijk afkomstig uit Wichita (Kansas), maar woont sinds 1976 met zijn vrouw Scarlet Begonia in Phoenix (Arizona), wat qua klimaat, maar zeker ook qua cultuur, een grote verandering was. Als singer-songwriter schrijft hij over wat hij ervaart onder de mensen, soms gevoelig, soms humoristisch, altijd tot nadenken stemmend. Zijn arrangementen en songs omvatten een spectrum aan stijlen, van delicate fingerpicking tot rauwe, blues achtige bottleneck-slide. Zijn lijst met erkenningen is ondertussen lang geworden. Dit jaar was hij tijdens de IBC 2022 winnaar in de categorie solo/duo en ontving hij de Memphis Cigar Box Guitar Award (best solo, duo, guitarist). Ramsey debuteerde in 2015 (o.l.v. producer Kyle Harris) met het album ‘Wills and Wont’s’ en bracht ondertussen al -als ik goed zit- zes studio albums en een live album (‘Right, Raw or Wrong’, 2019) uit. Zijn meest recente album kreeg de titel ‘The Blues’ (08/2022). Het is na ‘On the Record’ (06/2022) al zijn tweede release dit jaar.

Lees meer