Gitarist, zanger, drummer, componist en producer Patrik Jansson, zijn naam verraadt het een beetje, is afkomstig uit het kleine stadje Gävle, in centraal Zweden. Hij begon op jonge leeftijd met drummen en trok als jonge twintiger naar Stockholm, om muziek te studeren en om aan zijn carrière te bouwen. Hij leerde ook piano, bas en gitaar spelen en raakte meer en meer in de ban van de blues. Eind 2007 richtte Patrik in Stockholm -na getoerd te hebben met de Zweedse norhtern rock band Hellsingland Underground, bekroonde producer en gitarist/zanger Chris Laney, jazz saxofonist Viasheslav Preobrazhenski en glam punk band Maryslim- de Patrik Jansson Band op, een moderne blues/rock-band, waarmee hij vier albums uitbracht en waarmee hij meerdere keren door Europa toerde. De sound van de band kan het best omschreven worden als een mix van SRV, Johnny Winter en Buddy Guy, om maar een paar vroege invloeden te noemen. Begin 2021, midden in de pandemie, begon Patrik met het opnemen van een nummer dat hij geschreven had, maar om verschillende redenen nooit had opgenomen had. Omdat hij door de lockdown opgesloten zat (een eerste lockdown werd ingeroepen in maart 2020), besloot hij alle instrumenten zelf te bespelen en nog meer nummers op te nemen. Hij had plotseling 16 opgenomen nummers, méér dan genoeg voor een full album. Het nieuwe soloproject met 11 tracks, kreeg de naam ‘Game Changer’. Patrik schreef alle nummers zelf en was ook de producer. Gast optredens waren er van de Duitse blues award winnaar / saxofonist Tommy Schneller en van de geweldige harpist Jesper Larsson. De mix en de afwerking werden gedaan door Martin Karlegård en Patrik in de SubMob Studio’s in Stockholm.

Lees meer

Dr. J. B. Blues is een Duitse blues/rock muzikant, gitarist, zanger en muziek/film producer, maar daarnaast ook een echte dokter (oncoloog/hematoloog) met een grote passie voor blues. Vanaf zijn 14de speelt hij gitaar en naast Carlos Santana, was vooral SRV was toen al zijn grote inspiratiebron. Dr. J. B. Blues’ debuut album ‘Bluesy Sky Over Paris’ is een hulde aan twee van de grootste blues gitaristen aller tijden: Jimi Hendrix & Stevie Ray Vaughan. James Marshall “Jimi” Hendrix (1942-1970) was een invloedrijke Amerikaanse gitarist en singer-songwriter. Hij werd bekend door zijn virtuoze, flamboyante gitaarspel. Hij bracht een revolutie in het gitaarspelen teweeg door het gebruik van nieuwe akkoorden, feedback en vernieuwende opnametechnieken. Jimi stierf op zijn 27ste en behoort zoals o.a. Robert Johnson, Jim Morrison en Kurt Cobain bij de legendarische “Club van 27”. Stephen Ray Vaughan (1954-1990) was een Amerikaanse muzikant, vooral bekend als gitarist en frontman van het blues/rock trio Stevie Ray Vaughan & Double Trouble. Hoewel zijn mainstream-carrière slechts zeven jaar besloeg, wordt hij beschouwd als een van de meest invloedrijke muzikanten in de geschiedenis van de bluesmuziek en een van de grootste gitaristen aller tijden. Stevie stierf op zijn 35ste, toen hij met leden van Eric Clapton 's touring-entourage vanuit Chicago in een Bell 206B-helikopter kort na het opstijgen neerstortte op een nabijgelegen skiheuvel. Stevie en de vier anderen aan boord -piloot Jeff Brown, agent Bobby Brooks, bodyguard Nigel Browne en tourmanager Colin Smythe- lieten hierbij het leven.

Lees meer

Net na de eeuwwisseling en vanaf zijn eerste verschijning in de muziek scene van København, toen een handvol Deense blues kroegenbezoekers hem ontdekten, heeft zijn snelle opkomst Thorbjørn Risager zelden de tijd gegeven om over zijn schouder terug te kijken. Voor deze veelgeprezen songwriter, zanger, rationele gitarist en bandleider van The Black Tornado, was het de start van een vroege carrière, met zijn ogen op de horizon gericht: naar de volgende stad, de volgende show, het volgende nummer, het volgende album. Singer-songwriter Thorbjørn Risager -hij noemt Ray Charles, Tom Waits en B.B. King als zijn rolmodellen- groeide op in het kleine stadje Jyllinge, ongeveer 30 km van de hoofdstad en studeerde af aan het gerenommeerde Rytmisk Musikkonservatorium in Kopenhagen. Risager verzamelde in 2002 de zevenkoppige band, Blue 7 rondom zich en nam met hen zijn debuut album ‘Live 2004’ op. Vanaf 2005 treedt Thorbjørn Risager op onder zijn eigen naam. In 2020 bracht hij, sinds zijn solo debuut ‘From the Heart’ (2006), met een achtkoppige band (met nog altijd vijf leden van het éérste uur!) onder de naam Thorbjørn Risager & The Black Tornado zijn zevende studio album ‘Come On It’ uit. Risager vormt ook een duo met pianist Emil Balsgaard met wie hij in 2021 een derde album, ‘Taking the Good w/the Bad’ uitbracht. Voor zijn achtste release ‘Navigation Blues’ (zijn debuut bij Provogue / Mascot Label Group!) schreef hij 12 nieuwe songs (waarvan drie met Joachim Svensmark) en trok hij met de Black Tornado opnieuw de studio in.

Lees meer

Lars Kutschke is een Duitse zanger/gitarist en componist met een voorliefde voor jazz, blues en Amerikaanse roots muziek in het algemeen. Hij studeerde aanvankelijk muziek in Dresden en Rotterdam, maar begon de blues echt te leren toen hij contact kwam met de Amerikaanse zangeres Sharrie Williams en zij hem uitnodigden in haar thuisstaat Michigan. Dit resulteerde in méér. Uiteindelijk trad hij met Sharrie op in meer dan 40 landen en smeedde hij zijn eigen unieke speelstijl, die gericht was op grooves en melodieën en dit vooral met een continentale flair, die hypnotiserend en intrigerend is. De nummers op zijn nieuwe album, ‘While We’re Here’ zijn ontstaan in de loop van vele ontmoetingen tussen Lars Kutschke en artistieke vrienden en metgezellen, met als doel samen muziek maken en te genieten van het moment. De nummers weerspiegelen een eersteklas mix van verschillende ritmesecties, solisten, componisten en stijlen zoals blues, gospel, soul of jazz. Zo zijn er bijdragen van Tad Robinson als zanger, Kirk Fletcher als gitarist of organisten Simon Os lender en Alberto Marsico. 'While We’re Here’ is een caleidoscoop van stemmingen en geluiden, waarbij iedere track op zich een zeer emotioneel beeldpatroon creëert, met tussenstops op een reis door een land van invloeden, ervaringen en ontmoetingen. Het album bevat instrumentale en gezongen nummers, sommige zijn origineel, sommige geschreven door bandleden of covers van nummers van Little Milton, Neil Young en Leon Russell.

Lees meer

Als u zit te luisteren naar het nieuwe album “Back In Business” van de uit New York City stammende ‘Dave Goddess Group’, dan zult u niet kunnen weerstaan aan de verleiding om zijn vlot in het gehoor liggende muziek te vergelijken met de melodieus rockende sound van toppers als Bruce Springsteen, Bob Dylan, Warren Zevon en vooral Tom Petty. Misschien wilt u dit nu al even uitproberen, dus hebben we hier op de video’s bij deze recensie twee van de elf tracks uit deze plaat meegegeven: eerst hoort u “You Can’t Get There From Here” en daarna krijgt u de swingende albumtiteltrack “Back In Business”. Leadzanger, gitarist en songschrijver Dave Goddess schreef deze nummers tijdens de corona-lockdownperiode en hij zegt zelf dat ze handelen over het herboren zijn, religie, tijd, vrijheid en dankbaarheid waarbij hij teksten met een gezonde dosis humor en plezier heeft geschreven. Zingen kan hij trouwens ook als geen ander en de vocale gelijkenis met de betreurde Warren Zevon is nergens groter dan in de wondermooie countryballad “Blessing In Disguise”. De ‘Dave Goddess Group’ bestaat naast frontman Dave Goddess uit bassist Mark Buschi, drummer Chris Cummings, lap steel- en pedal steelspeler Robbie Bossert, toetsenist op orgel, piano en accordeon Craig Kastelnik en violist Nyke Van Wyk. Vijf vrouwen en één man zorgen voor de vaak erg knappe backing vocals bij deze songs..

Lees meer

Lee O’Nell Blues Gang is een Frans muziek project van gitarist Lionel Wernert en zijn partner, zangeres Gipsy Bacuet. Lionel, een autodidact, is afkomstig uit Vosges, een Frans departement in de regio Grand Est. Gipsy studeerde als elfjarige piano aan het conservatorium in Troyes, volgde jazz lessen bij jazz pianist Ludovic de Pressac en maakte even als achtergrondzangeres deel uit van de heavy metal band, Satan Jockers. In 2012 besloten ze als duo een blues set te gaan doen, een hommage aan hun helden. Lionel, die al sinds zijn jeugd goed bevriend is met de gekende Franse gitarist/songwriter Fred Chapellier (Kashmir, Men in Blue, Fred Chapellier Blues Band), wordt met Gipsy in 2019 door Chapellier op het podium geroepen, om met hem enkele nummers te doen. Dit was genoeg voor Lionel om zelf ook voor een eigen band, de Lee O’Nell Blues Gang te gaan. Dit zijn: bassist Philippe Dandrimont, drummer Pierre Alain Delaunoy & toetsenist François Barisaux. Een jaar later, in 2020 debuteerden ze in de studio met ‘Different Shades of Love’.

Lees meer

Eén van de avontuurlijkste stoner rock bands van dit moment komt uit Italië en weet dat grof soort rock/metal gebaseerd op hardrock uit de seventies van bands als Black Sabbath, opnieuw leven in te blazen. Het gaat hier om Quiet Confusion, een trio uit de regio Verona rond frontman Antonio Cortina (zang, gitaar). De band werd in 2009 opgericht met als gemeenschappelijke doel “weg te komen van de routine en met hun creatieve energie op zoek gaan naar een wild en opwindend geluid…”. Slechts een jaar later produceerden ze hun eerste EP en in de winter van 2011, namen ze hun zelf geproduceerde debuutalbum ‘Jungle’ op, dat in 2012 werd uitgebracht. In 2013 tekenden ze bij Go Down Records voor de release van hun tweede album ‘Commodor’ (2014). De opnames vonden plaats in Mellowsong Studio, onder de artistieke productie van Max Ear, drummer van OJM en Ananda Mida, evenals medeoprichter van het label. In 2017 veranderde de line-up. Antonio Cortina (gitaar) en Mattia Stefani (drums) brachten als power duo, ‘China Pensionne’ uit. Later nam Mattia een pauze en verving Giovanni Franceschini hem op drums. Roberto Panarotto vervoegde zich bij de band op bas. In januari 2021 werd de digitale single "Wastin' Time" uitgebracht samen met een muziekvideo, de voorbode van het nieuwe album, ‘Magella’.

Lees meer

De BBC (British Broadcasting Corporation) was voor The British Bluescasting Corporation ongetwijfeld de inspiratiebron bij het vinden van een naam voor hun band, die wat misleidend kan zijn en die bestaat vier muzikanten. Bob Cranham (gitaar, zang) is ook songwriter en producer, met méér dan 50 albums voor andere muzikanten, waaronder zes Top 5-singles op de iTunes Rock Chart in 2021. Dave Williamson (bas, zang) speelde al samen met o.a. Lisa Stansfield en Barry Cook op drums met o.a. Ben E King, The Drifters en The Three Degrees. Benny Keen op gitaar en zang sluit hier de rij af. Deze doorgewinterde crew van studio en toerende muzikanten laten op hun debuut album ‘High Horse’ een indrukwekkend vertoon van muzikaliteit horen. Dat er voor TBBC méér dan blues is, wordt met hun inbreng van wat rock, country, blues/rock en R&B snel duidelijk. Negen van de twaalf nummers zijn geschreven door bandleden Bob Cranham of Ben Keen. De drums van Barry Cook en de bas van Dave Williamson leggen een stevige basis voor de twee gitaarmeesters, die Cranham en Keen naast songwriters ook zijn.

Lees meer

Morblus, de band rond frontman en zanger/gitarist Roberto Morbioli, kan je omschrijven als Amerikaanse blues, “made in Italy”. Roberto was 15 toen hij voor het eerst de blues ontdekte. In 1987 werd hij gevraagd om in de Tao Ravao & The All Out Blues Band te komen spelen, met wie hij (als bas gitarist) ‘Tao Ravao Live - From Madagascar to Chicago’ (1988) opnam. In 1989 speelde hij met de Rudy’s Blues Band, met wie hij ‘Reason to Live’ (1993) opnam. Samen traden ze op, tijdens meerdere festivals in Europa. In Amerika trad Morbioli op samen met Anson Funderburgh en Sue Folley. Morbioli vormde in 1991 Morblus en toerde in 1998 in Amerika met de band. Zelf componeert en arrangeert hij meestal de songs. Toetsenist Daniele Scala was een muzikant van het éérste uur. Als groot improvisatietalent bepaalde hij met zijn orgel, mee de typische sound van de band. Bassist Stefano Dallaporta begon op veertien jaar basgitaar te spelen. Na zijn muzikale opleiding in Londen, vervoegde hij de band in 2008. Diego Pozzan begon te drummen vanaf zijn veertiende. In 2008 richtte hij samen met Dallaporta de jazz groep MOF 5tet op. Ze brengen in 2009 het album ‘Embarassing Days’ uit. Pozzan vervoegde in hetzelfde jaar Morblus. Enkel Dellaporata maakt nog deel uit van de huidige Morblus-line-up. Sergio Ratti is de huidige drummer van dienst. Morblus-frontman Roberto Morbioli viert zijn 30-jarige muziekcarrière met een gloednieuw album, ‘Make It Right’ dat opgenomen werd in zijn thuisland Italië.....

Lees meer

Uit Denemarken komen vaker verrassingen. Niet alleen de betoverende sprookjes van Hans Christian Andersen en de blokjes van de grootste Europese speelgoedfabrikant Lego, waar iedereen al eens mee speelde of de Deense wielrenner Tobias Foss, die nog maar net wereldkampioen tijdrijden werd in de Australische Down Under stad in Nieuw-Zuid-Wales, Wollongon. Maar ook muzikaal staan ze vaak op de eerste rij en net daardoor, waren de releases van de volgende Deense blues muzikanten/bands al het onderwerp van een recensie van ondergetekende: Jesper Theis, Peter Nande, Fried Okra, Blues Pills, Peer Gynt, Tim Lothar en Thorbjørn Risager (die moet je weten, al met zijn Black Tornado’s aangekondigd staat voor Hookrock op 30/06/2023!), om er enkele te noemen. Aan deze rij moeten we nu ene ambitieuze filosoof Rune Robert Friis aan toevoegen! Friis, is een nu 36-jarige Deen uit Haderslev (Sonderjylland), een oude Zuid Deense havenstad, waar hij plaatsvervangend schoolhoofd en hoofd pedagogiek bij de gemeente is. Riis publiceerde al enkele pedagogische boeken, is als politieker een geëngageerd sociaaldemocraat en in de tijd die er nog rest, muzikant. Voor ‘Built for Comfort, Vol. 1’ waarmee bassist en componist Rune Robert Friis zijn debuut maakt, schreef hij zelf zeven van de negen nummers en werkte hij samen met een horde Duitse grensoverschrijdende muzikanten.

Lees meer

Ronan Le Quintrec (zang, gitaar) slaagt erin samen met zijn muzikale partner in crime Marko Balland (harmonica) -als “one man band”- d.m.v. zang, gruizige gitaarbeats en mondharmonica in R.L. Burnside of Junior Kimbrough North Mississippi stijl (of een mix van beiden), de blues terug te brengen tot de basis. Ron Wolf & Marko Balland treden niet alleen als duo, maar ook als trio en kwartet op. Na ‘Lonesome Wolf’, hun 2018 studio debuut, brachten ze vorig jaar hun tweede studio album met 13 blues klassiekers uit. Ronan One Man Band & Marko Balland openen hun 2021-album ‘Long Way From Home’ met een eigen versie van JL Hooker’s “Boogie Chillen” (ook wel “Boogie Chillun”), dat Hooker in 1948 uitbracht op zijn debuutalbum. Het was het éérste "down-home" elektrische blues nummer dat #1 werd in de R&B-hitlijsten. Onder de naam “Boogie Chilum” valt de update van beide heren uit de regio Marseille op door groove die ze opbouwen d.m.v. Ronan’s rauwe krachtige gegrom, in combinatie met het ritme dat hij op gitaar oplegt.

Lees meer

In 2005 bracht Floyd Dixon bij Highjohn Records ‘Fine! Fine! Thing!’ uit. Zeventien jaar later ligt het album opnieuw in de rekken. Als songwriter/pianospeler en zanger hielp Floyd Dixon (1929-2006) het vroege West Coast en Jump Blues genre te definiëren. Hij won een WK Handy Award voor “Comeback Album Of The Year” in 1997 en Living Blues Magazine zei: "Floyd is een muzikaal genie, uitblinkend in levendige jump blues, rockende piano boogies en verfijnde West Coast Blues…". Een blues master in een “nutshell”. Dixon werd geboren in Marshall, Texas. Volgens sommige bronnen als Jay Riggins, Jr., hoewel Dixon zelf verklaarde dat Floyd Dixon zijn echte naam was en dat zijn ouders Velma en Ford Dixon waren. Hij werd al jong beïnvloed door blues, gospel, jazz en countrymuziek. Zijn familie verhuisde in 1942 naar Los Angeles, Californië. Daar ontmoette Dixon blues muzikant, zanger en pianist Charles Brown (1922-1999), die invloed had op zijn muziek. Dixon verving in 1950 Charles Brown op piano en zang in de band Johnny Moore's Three Blazers, toen Brown vertrok om een ​​solocarrière te beginnen. De groep nam op voor Aladdin Records en bereikte de R&B-hitlijst met "Telephone Blues". Dixon bleef bij het platenlabel en had in 1952 een kleine hit onder zijn eigen naam met "Call Operator 210". Hij stapte over naar Specialty Records in 1952 en naar Cat Records, een dochteronderneming van Atlantic Records in 1954. "Hey Bartender" (gecoverd door de Blues Brothers) en "Hole in the Wall" werden gedurende deze tijd uitgebracht. In de jaren zeventig verliet Dixon de muziekindustrie voor een rustiger leven in Texas, hoewel hij in de jaren zeventig en tachtig af en toe toerde. ‘Fine! Fine! Thing!’ opent met “Love Oh Love”, met Floyd Dixon’s blues ten volle uit.

Lees meer

Muzikant en multi-instrumentalist (Roy) Anthony "Big A" Sherrod personifieert de authentieke Delta blues-erfenis, die vandaag de dag nog steeds te horen is in zijn geboorteland Clarksdale, Mississippi. Anthony’s vader, E.J. Johnson, was een gospelzanger die optrad met The Golden Stars. Toen hij 6 jaar oud was, begon Anthony te spelen en is hij niet meer gestopt. Als leerling van het naschoolse programma van het Delta Blues Museum studeerde Sherrod bij Johnnie Billington. Als petekind van songwriter en blues muzikant Big Jack Johnson (1940-2011) leerde hij alle facetten van zijn vak aan de voeten van een meester. Hij heeft staande optredens gegeven op alle iconische locaties van Clarksdale: Sarah's Kitchen, Red's Lounge en Ground Zero. Sherrod schreef het titelnummer en verscheen in de documentaire uit 2012, “We Juke Up In Here”, een kijkje in wat er nog over is van de juke joint-cultuur van het zuiden. Nola Blue Records viert de ondertekening van Anthony "Big A" Sherrod met de release van een geremasterde versie van Sherrod’s ‘Right on Time’, zijn 2016-label debuut. Het album werd in 2016 door het tijdschrift Living Blues uitgeroepen tot "Best Debut Blues Album", wat Sherrod’s muzikale bekwaamheid demonstreert als een van Clarksdale, Mississippi's inheemse zonen. The Cornlickers, band van wijlen Big Jack Johnson, de al genoemde peetvader van Sherrod, verzorgen de ritmesectie (Tony Ryder: bas & Dale Wise: drums) voor dit meesterwerk van Mississippi-blues. Verder is ook Bobby Gentilo die de producer was, op gitaar te horen. Er is niets subtiels aan "Big A" Sherrod. De blues die hij maakt, is onbegrensd, zijn gitaarspel is rauw en zijn zang doordrenkt met een diepe, gruizige ziel.

Lees meer

Aanvang jaren negentig sleet John Németh zijn jeugd in het Noordwesten van de VS. In de slijkerige aardappelvelden van Boise in Idaho, de Gem State, die ook vaak Potato State wordt genoemd. Het gebied dat sinds 1890 Idaho heet, werd oorspronkelijk bevolkt door indianenstammen als de Nez Percé. Er bevinden zich nu nog enkele grote reservaten. Schrijver Ernest Hemingway (1899-1961) pleegde zelfmoord in Ketchum, Idaho. Waar John Németh eerst nog aangetrokken werd door harde hiphopgeluiden en de rockbands van de dag, was het via een vriend Tom Moore, dat hij blues gitarist Buddy Guy en zijn Delmark debuutalbum ‘Hoodoo Man Blues’ (1965) leerde kennen. Guy nam het album op met de Chicago band van blues zanger en mondharmonicaspeler Junior Wells. Met Moore richtte Németh Fat John & the 3 Slims op. Als muzikant, zanger, songwriter en mondharmonicaspeler (c.q. Hohner fanaat) blijft John Németh erg actief. Met ‘Stronger Than Strong’ -zijn debuut bij Nola Blue Records- bracht hij al zijn tiende album uit. De nummers nam hij op met The Blue Dreamers, een “jonge” band, die hem op de juiste wijze wist te inspireren. Jon Hay, een 19-jarig gitaar fenomeen uit Philadelphia, werd gebackt door een ritmesectie die bestond uit drummer Danny Banks en bassist Matthew Wilson. Vóór zijn kaak amputatie operatie a.g.v. een kwaadaardige tumor, nam John Németh met enkele bevriende muzikanten in mei dit jaar nog het veelzeggende ‘May Be the Last Time’ op. Gitarist Kid Andersen organiseerde live opnames in zijn thuisstudio Greaseland in Californië. De levende legendes Elvin Bishop (gitaar), Bob Welsh (gitaar) en Willy Jordan (drums, cajun) en Alabama Mike (bvs) vervoegden hen.

Lees meer

Peer Gynt is een toneelstuk uit 1867, geschreven door Henrik Ibsen (1829-1906), die in opdracht van de Noorse regering een rondreis maakte door de Ronde Bergen, om daar verhalen van het volk op te tekenen. Edvard Grieg componeerde voor de première in 1876 de toneelmuziek. Het toneelstuk is erg beroemd geworden. Vond de Noorse blues/rock Peer Gynt -hij is in de Lage Landen nog vrij onbekend- rond frontman Per Taraldsen, met al een 15-tal albums op zijn naam, daar de inspiratie voor zijn naam?Eind vorig jaar werd tijdens het “Blues in Hell” festival in Hell / Noorwegen, toen de corona crisis op zijn eind liep en live optredens weer mogelijk waren, hun live album ‘Blues in Hell’ opgenomen. Het album bevat vijf wat minder voor de hand liggende covers en zes eigen nummer, het merendeel uit hun 2012-album ‘Witchcraft’.

Lees meer

Drie Texaanse veteranen, Mark “Kaz” Kazanoff (sax, harmonica), John Mills (sax) en Adalberto “Al” Gomez (trompet) bliezen in Texas al jaren op alle mogelijke podiums, avond na avond, de lucht uit hun longen voor andere artiesten als Bonnie Raitt, Buddy Guy, Los Lobos, Dr. John en the Allman Brothers Band. In 1997 startte Kazanoff met The Texas Horns. Ze stonden op de affiches van festivals in Chicago en Portland, maar ook al in Canada op die van het Ottawa Bluesfest. Van Kazanoff’s actuele band The Recuperators, maken ook gitarist Derek O’Brien en toetsenman Nick Connolly deel uit. Adalberto “Al” Gomez was nog lid van Doug Sahm’s Last Real Texas Blues Band. Hij is met Kazanoff en O’Brien te horen op Sahm’s titelloze album uit 1994. In 1997 tourde Gomez in Europa met de Last Real Texas Blues Band. Voor hun 2015-debuutalbum ‘Blues Gotta Holda Me’, trok het trio de studio in met Barry “Frosty” Smith (drums) en Derek O’Brien (gitaar) en enkele gasten (Marcia Ball, Anson Funderburg, Nick Conolly, Ronnie James…). 'Everybody Let’s Roll’ is de opvolger van ‘Get Here Quick’ (2019) en de titel van hun derde studio album. Het werd opnieuw opgenomen met Anson Funderburgh als producer en gasten. ‘Everybody Let’s Rol’l is een dynamische verzameling van 13 nummers, waarvan 11 originelen, geworteld in de brede blues traditie en versterkt door de individuele en collectieve muziekgeschiedenis van het trio

Lees meer

Laura Tate is geboren in Dallas. Ze is zangeres, actrice, producer en advocate. Als kind viel ze al op o.w.v. haar zang- en acteertalenten. Voor dat ze zich vestigde in Los Angeles, toerde Laura door het land met theater en muziekgezelschappen. Laura volgde in NYC meerdere acteer opleidingen en werkte ze voor theater en tv. Als zangeres, actrice en lid van een theatergroep deed Laura zo opdrachten in Dallas, Nashville, NY en LA. Als muziek producer werkte ze in de filmindustrie. Ze maakte al muziekvideo’s voor The Bellamy Brothers en de Nashville Bluegrass Group. Laura maakte “Held In Trust”, een bekroonde documentaire over het verhaal van de Buffalo Soldiers. In 1866 werd in Fort Leavenworth (Kansas) het U.S. 10th Cavalry Regiment (de bijnaam was de “Negro Cavalry”) opgericht. Laura’s documentaire volgde de eerste zwarte soldaten tijdens hun opleiding en proeven aan de Militaire Academy in West Point. Laura is ook een aktief lid van de Screen Actors Guild-American Federation of Radio & Television Artists & Actors Equity Association. Tenslotte is Laura ook erg geëngageerd bezig via sociale events met humanitaire en opvoedkundige dossiers. Voor haar zesde album, ‘Smokey Tango’ trok Laura Tate met co-producer/songwriter Terry Wilson naar de studio en nam er 12 tracks op.

Lees meer