WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, DE ZWERVER, HNITA...

IAN SIEGAL SOLO (UK)
di. 17 okt. 23 @ BED 'n BLUES - HALEN
Vrije Gift voor de artiest
Uw plaats reserveren is dus noodzakelijk !
Mail :
concerts@rootstime.be

ROBERT JON & THE WRECK – RIDE INTO THE LIGHT

De muzikale reis van Robert Jon (Burrison) & The Wreck begon in 2011 als de band debuteert met ‘Fire Started’, een rock en blues album met country en classic rock invloeden. Als ze in 2017 door Europa toeren en voor de éérste keer tijdens het (Ge)Varenwinkel Festival in Herselt optreden, is dit een serieuze springplank voor hun EU-populariteit. Dat ze er in de voorbije jubileum editie opnieuw bij waren, is ondertussen een vanzelfsprekendheid. De band, afkomstig uit Orange County, CA, bestaat (momenteel) uit frontman Robert Jon Burrison (lead zang, gitaar), Andrew Espantman (drums, b-vocs), Henry James Schneekluth (lead gitaar, b-vocs) en Warren Murrel (bas). Onlangs werd toetsenist Jake Abernathie het nieuwe lid van The Wreck . Robert Jon Burrison groeide op in Cerritos (CA) en zijn toekomst werd heel sterk bepaald door zijn vader. Robert Jon kon thuis gitaar spelen, drummen en -ook heel belangrijk- naar de oude LP’s met gospelmuziek van zijn vader luisteren. Toen hij ouder werd, speelde hij thuis vaak in de garage en kon hij zo verschillende instrumenten uitproberen. Op de middelbare school zat, begon Jon zijn eerste eigen nummers te schrijven. Later op de universiteit in Glendora, ontmoette hij drummer Andrew Espantman en Wong. Als trio jamden ze regelmatig samen en ontmoetten ze Steve Maggiora. Later vervoegt gitarist Kristopher Butcher hen. In februari van 2011 richt Robert Jon Burrison zijn eigen band, The Wreck op. Zes maanden later hebben ze er al een eerste tournee opzitten. ‘Ride into the Sun’ is de opvolger. Het werd uitgebracht via Joe Bonamassa's Journeyman Records. Om hun traditionele productieproces nieuw leven in te blazen, werkte The Wreck voor deze release samen met de legendarische producers Don Was (John Mayer, Bonnie Raitt), Dave Cobb (Brandi Carlile, Chris Stapleton), Kevin Shirley (Iron Maiden, The Black Crowes) en gitaar maestro's Joe Bonamassa & Josh Smith (Marc Broussard, Eric Gales, Joanne Shaw Taylor).

Lees meer

FIONA BOYES – RAMBLIFIED

Fiona Boyes, een singer-songwriter/gitariste met Schotse/Engelse roots, groeide op in Melbourne (AU). Ze was de éérste vrouw en niet Amerikaanse die in 2003 in Memphis (TN) solo akoestisch, voor de Melbourne Blues Appreciation Society de IBC won. Fiona werd door Pinetop Perkins en Hubert Sumlin omschreven als “één van de beste vrouwelijke gitaristen sinds Memphis Minnie…”. Fiona Boyes is ondertussen al meer dan 30 jaar actief als muzikante. Ze trad op tijdens de belangrijkste Australische, Amerikaanse en Europese festivals. Fiona bracht sinds haar debuut in 1990 (toen nog als Sassy Mamma met The Mojos) méér dan een dozijn albums uit en won al veel Awards. Met haar gitaar stijl kan je alle richtingen uit. Dit gaat van pre-war Delta slide, over Mississippi Hills grooves en Piedmont finger picking tot New Orléans barrelhouse, Memphis soul, Texas swing, Chicago en West Coast sounds. Hiervoor experimenteert ze voortdurend met andere gitaren. Nu zijn het vooral cigar box en National Resonator gitaren die haar, zo te horen, aardig bezig houden. We kenden Fiona Boyes al van enkele van haar vorige albums ‘Box & Dice’ (2015), ‘Professin’ the Blues’ (2016 - “Acoustic Album of the Year”, 2017) en ‘Voodoo in the Shadows’ (2018), die we hier recenseerden.

Lees meer

LEONARDO GIULIANI – ROGUE

Leonardo Giuliani, een onafhankelijke muzikant, gitarist en singer-songwriter, vestigde zich in Groot-Brittannië, om aan zijn muzikale carrière te bouwen. Zijn muziek wordt beïnvloed door rock, blues, country en folk, door artiesten en bands uit de late sixties en seventies. In 2019 had hij de eer om uitgenodigd te worden bij Buddy Guy in zijn Legends Club in Chicago, een van zijn blues invloeden en een gitaaricoon. Zijn debuutalbum verscheen aanvang dit jaar. ‘Rogue’ werd geproducet door producer Tom Hambridge, viervoudig Grammy Award-winnaar, die ook drums speelt op het album. Phil Palmer speelt op slaggitaar en Robben Ford is gast op één nummer. ‘Rogue’, Giuliani’s debuut is op de eerste plaats een album waarin Leonardo Giuliani vooral als muzikant zijn vakmanschap op een van zijn gitaren etaleert, wat resulteert in qua stijl erg uiteenlopende songs.

Lees meer

MALINA MOYE – DIRTY

Malina Moye was me, toen ik haar album ‘Dirty’ kreeg, onbekend. Maar na het luisteren van slechts één nummer van haar nieuwe album, deed ze me de wenkbrauwen fronzen. Wie is deze dame met guts? Malina is een Amerikaanse zangeres, linkshandig en songwriter-gitariste. Ze deelde het podium met levende blues legendes David Honeyboy Edwards, Hubert Sumlin en Pinetop Perkins. Op haar debuut uit 2009, ‘Diamonds & Guitars’, etaleerde Moye zich als een krachtige en fantasierijke zangeres, waarvan je nog méér -inclusief van haar Strat- zou gaan horen. ‘Dirty’ is het tweede full length studio album van Malina Moye. Het thema van het album is -aldus Moye in een AXS TV-interview- "de hoofdweg nemen als anderen je verkeerd doen, wat niet eenvoudig is om te doen…". Het album kenmerkt zich ook nu door Moye's kenmerkende geluid van blues, rock, pop en soul. Zo werd de instrumentale videoclip "F.I.N.E. (F’d Up, Insecure, Neurotic & Emotionally Unstable)”", waarmee het album gepromoot werd, in de pers omschreven als een "blues-rock opus".

Lees meer

THE MANIC BLUES – OUT OF NOWHERE

The Manic Blues is een Deense blues band uit Kopenhagen rond frontman/gitarist Henrik Bruhn. Hij wordt gebackt door Martin “Big” Skaastrup (gitaar), drummer Lars Møllenberg & bassist Jais Kurecko Eriksen. ‘Out of Nowhere’ is de titel van het debuut album van de band. De 13 nummers op de tracklist van het album zijn relaxte originele bluesy songs van Martin “Big” Skaastrup & Jais Kurecko Eriksen. Na “Black Eye Booze”, de opener waarin het venijnig bijtende gitaarspel van Skaastrup opvalt, krijgen ze op “Ain’t that Good Enough” de steun van een blazerssectie die bestaat uit Mads Pinholt (sax) & Peter Kellermann Brandorf (trompet). Op “You” en met de steun van Hammond-organist Rasmus Stenholm en co-producer Søren Bøjgaard (tamboerijn) vervolgen ze met een broeierige voortslepende shuffle. Ook op “Suffer this Way” krijgt de band de steun van Stenholm en de blazers, die het snedige gitaarspel van Skaastrup ondersteunen.

Lees meer

DIANE HUBKA & THE SUN CANYON BAND – YOU NEVER CAN TELL

Op hun website staat dat de formatie ‘Diane Hubka & The Sun Canyon Band’ uit Los Angeles, Californië nummers speelt in de muziekstijlen ‘Americana, folk, country, acoustic rock, blues, swing & originals’. Voor elk wat wils dus bij de optredens van dit trio bestaande uit zangeres-gitariste Diane Hubka, de op akoestische, elektrische en baritongitaar spelende Rick Mayock en bassist, gitarist, mandolinespeler en trombonespeler Chad Watson die ook als producer van hun allereerste album optrad. Op hun recent verschenen debuutplaat “You Never Can Tell” hebben ze extra instrumentale hulp gekregen van de legendarische Engelse gitarist en mandolinespeler Albert Lee (van o.a. ‘The Everly Brothers’, Eric Clapton en Emmylou Harris) die meespeelt op vier nummers. Verder zijn er ook bijdragen van banjo- en basspeler Joe Caccavo, trompettist Chris Elliott en drummer Lynn Coulter. Volgens hun bijgevoegde biografie variëren ze op dit album van sixties folk, delta blues en leuke ballads naar heuse Texas-swing en hartelijke countryrock in elf nummers die allemaal met de honingzoete zangpartijen van de vooral als jazz-zangeres gekende Diane Hubka ingekleurd werden.

Lees meer

JACQUES STOTZEM – HISTOIRES SANS MOTS

In de wereld van de akoestische gitaar en zeker in België moet de man uit Verviers, Jacques Stotzem, als één van beste "fingerstyle" gitaristen genoemd c.q. gerekend worden. Lezers van het Duitse vakblad “Akustik Gitarre" vergeleken Stotzem met artiesten als Leo Kottke, Paco De Lucia, Neil Young en Keb' Mo'. Stotzem heeft zijn persoonlijke harmonisch verfijnde stijl gecreëerd, waarin hij elementen van o.a. blues, jazz, rock en folk combineert. Samen met Francis Geron (Spirit of 66) is Stotzem medeoprichter van het jaarlijkse Festival de la Guitare in Verviers. Nadat hij op zijn zestiende de Amerikaanse gitarist Stefan Grossman op TV zag, leerde hij zichzelf gitaar spelen. Op zijn negentiende werd hij een professionele gitarist. Hij speelde eerst in enkele bands en begon daarna met een solocarrière. Jacques Stotzem werd een frequente gast op de meest belangrijke Europese en Amerikaanse festivals. Hij trad ook op in o.a. China, Japan en Taiwan. In 2003 introduceerde het Noord-Ierse bedrijf Avolon Guitars een "Jacques Stotzem Signature" model en sinds 2006, maakt ook de befaamde Amerikaanse C. F. Martin & Co. een "OMC Jacques Stotzem Custom Custom Signature". Stotzem nam sinds zijn debuut in 1982 op vinyl, ‘Last Thought Before Sleeping’ ondertussen al 18 cd’s en 3 lp’s op en werkte mee aan talrijke muzikale projecten en met diverse artiesten.

Lees meer

FAT JEFF – BACK TO BOOGIE

Authentieker dan Fat Jeff's Ol'dirty fuckin' Blues kun je in één pakket niet snel krijgen: one man, gitaren en groove. Fat slaagt er als one-man-band steeds op meesterlijke wijze in, om met de energie die hij overdraagt, je snel mee te nemen naar zijn stoffige en roestige universum, waar zijn moderne visie de diepe wortels van de Blues opschudt. Hij tracht ten alle tijden zijn toch al buitengewone identiteit te bezegelen, verworven tijdens de vele concerten -sommige met Kev (drummer / percussionist)- die hij al in Frankrijk, België of Luxemburg deed. Zanger-songwriter en gitarist Jeff Duschek aka Fatt Jeff is afkomstig uit Mandeure, een gemeente in het Franse departement Doubs in de regio Bourgogne-Franche-Comté (in het NO van Frankrijk). Nadat Jeff als muzikant deel uitmaakte van post-stoner bands als Jager Blaster en even zelfs als lid van een Keltische rock (de Korrigans), geraakte hij in het kielzog van landelijke Delta Blues. Hij roept het vuile en het rauwe in hem op d.m.v. cigar box gitaren en als one-man-band. ‘Back to Boogie’ is na ‘Feeling Wood’ (2020) en zijn debuut album, ‘Tales from the Road’ (2018) Jeff’s derde studio album.

Lees meer

SEAN TAYLOR – SHORT STORIES

Sean Taylor is een in Londen woonachtige Ierse folktroubadour wiens stem vaak vergeleken wordt met die van J.J. Cale en wiens muzikale prestaties vergelijkingen oproepen met die van o.a. Tom Waits of Bob Dylan. Drie jaar geleden mocht ik op deze pagina’s mijn evaluatie over zijn toenmalige album “Walk With Me” neerschrijven. Mijn conclusie was dat hij een begenadigde bluesgitarist was die poëtische songteksten voor zijn liedjes heeft geschreven en ook dat zijn sobere en minimalistisch georkestreerde nummers toch maximaal mooi konden zijn. We zijn dan ook zeer benieuwd of deze evaluatie ook zou kunnen gelden voor zijn nieuwste album “Short Stories” dat we recent in onze bus mochten ontvangen voor het schrijven van een recensie voor ‘Rootstime’. Er werden tien songs opgenomen voor deze plaat. Voor zeven tracks schreef Sean Taylor zelf de muziek en de teksten en de drie overige nummers waren het resultaat van een componeersamenwerking tussen hem en Mike Seal, de contrabassist op deze plaat. Zeer vermeldenswaardig is zeker ook het feit dat de producer van “Short Stories” niemand minder is dan de populaire Britse topgitarist en folkzanger-songschrijver Ben Walker die we nog kennen van zijn recentste plaat “Banish Air From Air” die ik in mei 2023 nog mocht recenseren op deze pagina’s. Ben Walker speelt trouwens mee op elektrische gitaar en piano op vijf van de tien liedjes op “Short Stories”

Lees meer

EAMONN DOWD – OUTSIDER MUSIC VOLUME ONE

Eamonn Dowd is een Ierse rockzanger en songschrijver die zich sinds meerdere jaren in Zweden is gaan huisvesten. Samen met zijn in 1996 opgerichte begeleidingsgroep ‘The Racketeers’ en met producer Eamon Carr, de drummer van de Ierse seventies-rockformatie ‘Horslips’, bracht hij eind 2019 een album uit onder de titel “Songs From The Fever Ship”, de toenmalige opvolger van zijn in 2017 uitgebrachte plaat “Dig Into Nowhere”. Op “Songs From The Fever Ship” werd hij in de opnamestudio bijgestaan door de geweldige gitarist Thomas Pontén, de frontman van de Zweedse indie rockformatie ‘Love On Drugs’ waarvan we in mei van dit jaar op deze pagina’s nog het album “Fluke” voor u besproken hebben. Diezelfde Thomas Pontén is nu vier jaar later alweer te horen op de nieuwe Eamonn Dowd-plaat “Outsider Music Volume One”, met name als gitarist op de uptempo rocktrack “King Of The Dive Bars” en de rockballad “Running Out Of Time” en op mandoline spelend bij het akoestische liedje “Crystal Clear”.

Lees meer

PAUL J BOLGER – BEWARE OF TRAINS

Paul J Bolger is afkomstig uit Waterford, de hoofdstad van het gelijknamige Ierse graafschap. Hij is naast folkzanger en songschrijver ook actief als schilder, filmregisseur en strips- en romanschrijver. De creativiteit is voor deze artiest schier onuitputtelijk en lijkt zelfs geheel vanzelfsprekend te zijn. In 2020 bracht hij een naar zichzelf vernoemde plaat uit die twee jaar later een knap vervolg kreeg met het album “Hard Truth” waarop hij tien nieuwe eigen composities had verzameld. Amper nog één jaartje later verschijnt er in 2023 alweer een nieuwe plaat van Paul J Bolger, een acht tracks tellende album dat onder de titel “Beware Of Trains” op de markt zal worden uitgebracht. Hij nam in ‘The Henhouse Studio’ in Nashville zelf de rol van albumproducer op zich, weliswaar met de hulp van zijn muzikale collega Steve Dawson die op deze songs meespeelt op akoestische en elektrische gitaren en daarnaast ook het pedal steelwerk voor zijn rekening neemt. David Jacques speelt mee op basgitaar, Hugh Christopher Brown zorgt voor toetsenwerk op Hammondorgel en Rhodes-piano en de drums worden bespeeld door Jamie Dick.

Lees meer

JOHN-F. KLAVER BAND – ORGANIC & SUSTAINABLE SESSIONS VOL.02

John F. Klaver (Trio/Band, Klaver Plays Clapton, Jazz-trio) is een Nederlandse gitarist, zanger, componist en muziekdocent. Hij begon op elfjarige leeftijd gitaar te spelen, geïnspireerd door Gary Moore, Robben Ford en Jimi Hendrix. Na zijn afstuderen volgde hij privé gitaarlessen en muziektheorielessen aan de University of the Pacific in de VS. Terug in Nederland werd hij toegelaten tot het conservatorium van A’dam en kreeg hij les van Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Eef Albers. In 2007 startte hij zijn eigen formatie, het John F. Klaver Trio, dat later de John F. Klaver Band zou worden. Bekende muziekbladen wijdden verschillende artikelen aan de band, maar ook aan de versterkers en effectpedalen die John zelf bouwt onder de naam “Klaver”. De John F. Klaver Band speelde al op vele grote festivals, waaronder Moulin Blues, IBC Memphis, EBC Berlin, Big Rivers en Jazz in Juketown. John kreeg ook de eer om als eerste en enige Nederlandse gitarist het JTC Guitar team te vervoegen. Klaver debuteerde in 2008 met ‘Jetpepper’. Een tweede album, ‘Coming Back for More’ volgde in 2011 en werd verkozen tot “Best Dutch Blues CD 2011”. Met zijn band won John in hetzelfde jaar de Dutch Blues Challenge en werd daarmee verkozen tot Beste Blues Band van Nederland. Het derde album ‘Wheels in Motion’ (2012), met gastmuzikanten Big Pete (“Best Dutch Blues Harpist 2011”) en Evan Jenkins (Matt Schofield Band), won ook als “Best Dutch Blues Album van het jaar”. Vervolgens bracht John in 2016 zijn eerste Live-album 'Live @ Blues Baltica’ uit. 'Catch the Morning Sun' (album #6) verscheen in 2017 en toont de diversiteit van de John F. Klaver Band, omdat deze sterk beïnvloed is door de Nashville-sound wat betreft gitaarpartijen, productie en songwriting. 

Lees meer

JOHN RUTHERFORD – MIDNIGHT MICROPHONE (EP)

John Rutherford is een muzikant, blues guitarist & singer/songwriter, gevestigd in Calgary, de grootste stad van de Canadese provincie Alberta. Als tiener wou hij rock gitarist worden, maar het advies van zijn leraar was: “If you won’t to play rock ‘n’ roll, you’ll have to learn the blues…”. Hij nam het advies ernstig, verhuisde naar Calgary en was snel actief in de lokale muziek scene. Met zijn zaterdagnamiddag jam sessies trok hij aandacht en trok vaak op met doortrekkende blues artiesten. Samen met blues zanger Bill Dowey vormde John in de late jaren negentig, The Hoodoo Sons, wat leidde naar de opname studio en ook opnames met The Ronnie Hayward Trio en The Highwater Jug Band. John Rutherford’s solo carrière startte in 2010 met de release van de goed onthaalde EP, ‘Echo Broadcast’. In 2012 zong hij de rol van Hades in de folk opera “Hadestown” van Anaïs Mitchell en in 2016, kreeg Rutherford de “Player of the Year” Award van de Galery Blues Music Association. In 2017 vervoegde Rutherford in Calgary, Dice Deluxe. 

Lees meer

DEUCE ’n a QUARTER – KEEP MOVING ON

Deuce ‘n a Quarter is een Amerikaanse band die al behoorlijk wat indruk maakte in de blues scene. Het is een vijfkoppige band uit de Columbus Ohio regio rond zanger/frontman, multi-instrumentalist Brian (Keith) Peters, die zich in goed gezelschap bevindt met Keith Colbert (gitaar), Tim Dvorkin aka Timmy (keys), Andre R. Scott (drums) & Martin O’ Brown (bas). Brian is in zijn zingen en mondharmonica spelen beïnvloed door zijn oudoom Joe Dalton, die op jonge leeftijd de liefde voor blues en countrymuziek bij hem introduceerde en met hem deelde. Gitarist Jeffrey Allen is afkomstig uit Zuid-Californië. Hij beet op jonge leeftijd zijn tanden stuk op Hollywood Fats, Kid Ramos, Junior Watson en de grote T-Bone Walker. Hij verhuisde in de jaren ‘90 naar Central Ohio en speelde met verschillende bluesbands. Toetsenist Tim Dvorkin studeerde improvisatie bij Columbus Ohio jazzgrootheid Dave Wheeler. Bij Deuce ’n a Quarter vond hij een thuis, waar hij zijn ervaring gebruikte om naadloos aan te sluiten bij de groep. Drummer Andre R. Scott ontwikkelde al op jonge leeftijd een liefde voor muziek. Een muzikant die hem beïnvloedde was Stevie Wonder. André houdt van de uitdaging om verschillende muziekgenres te spelen. Bassist Martin O. Brown kan putten uit een breed scala aan genres, waaronder Americana, blues, folk, gospel, jazz, rock en country. Hij staat open voor elke muziek genre, wat zijn speelstijl verrijkte en de band verdiepte.

Lees meer

HARBOTTLE & JONAS – SAVING THE GOOD STUFF VOL. 1

In maart 2022 heb ik voor dit magazine een muzikaal portret als recensie geschreven over drie platen die werden opgenomen door het zuidwest-Engelse echtpaar David Harbottle en Freya Jonas uit South Brent. De songs op de albums “Anna is A Dancer”, “The Sea Is My Brother” en “The Beacon” van ‘Harbottle & Jonas’ hadden als gemeenschappelijke basis dat ze geïnspireerd waren op traditionele Keltische folkmuziek en toch ook zachtjes aanleunden bij de hier vaak geroemde Americana-sound. Nu stuurde het koppel ons hun meest recente album “Saving The Good Stuff Vol. 1” toe met daarop acht tracks waarvan er drie nieuwe arrangementen zijn van traditionele folksongs. Maar deze keer hebben ze ook vijf nummers geselecteerd die ze van een eigengereide coverversie hebben voorzien. Drie daarvan zijn voor ons welbekende liedjes met voorop het schitterende “Motherland” van Natalie Merchant uit haar gelijknamige derde soloplaat van 2001.

Lees meer

GRANVIL POYNTER – CIGARETTES AND GIN

“Rustig onder de radar werkend…” zo omschrijft een vriend Granvil Poynter en zijn muziek. Maar hij is daarom niet onopgemerkt gebleven! Hij won de prijs voor “Best Blues Artiest” tijdens de uitreiking van de muziekprijzen van San Antonio en toerde met Billy F. Gibbons en ZZ Top. Met de release van zijn nieuwe album ‘Cigarettes and Gin’ is het misschien tijd dat we hier kennis maken met deze muzikant uit San Antonio! Granvil ontwikkelde zijn op blues gebaseerde geluid in de roadhouses van zijn geboorteland Arkansas en in de bars en juke joints van de Lone Star State, Texas. Zijn interesse voor de blues kwam er éérst door artiesten als Eric Clapton en Stevie Ray Vaughn. Later groef hij dieper en ontdekte hij de “masters”, waaronder Muddy Waters, Albert King en John Lee Hooker. Op zijn nieuwe album, ‘Cigarettes &nd Gin’, vertelt Granvil Poynter opnieuw zijn verhalen en leven de verhalen doorheen zijn muziek.

Lees meer

INTERVIEW - EDDIE 9V

Enkele jaren geleden ontdekte Thomas Ruf (Ruf Records) de nu 27-jarige -hij heeft de looks van Roy Orbison- Brooks Mason aka EDDIE 9V. Mason is in Atlanta (GA) geboren. Op zijn zesde kreeg hij zijn eerste gitaar, zijn éérste (cover)band heette Smokin’ Frogs en op zijn vijftiende maakte hij al deel uit van The Georgia Flood, een blues/rock band die meedeed aan de IBC in Memphis. Na voldoende naambekendheid te hebben opgebouwd, veranderde hij voor een solocarrière, om de spanning op te drijven, zijn naam in Eddie 9V(OLT). Er volgden snel twee albums: zijn debuut ‘Left My Soul in Memphis’ (2019) -opgenomen in zijn eigen mobiele aanhangwagen, met de hulp van broer/bassist Lane Kelly, die meeschreef aan de liedjes, het album opnam en produceerde- en ‘Way Down the Alley’ (2020), een live registratie @ Blind Willies. Na enkele singles verscheen in 2021 ‘Little Black Flies’, zijn Ruf Records-debuut. Multi-instrumentalist, podiumbeest en in zijn vrije tijd graag een pijp rokende Eddie 9V nam vorig jaar, als opvolger en geïnspireerd door alle die voor hem daar al stonden, in de bekende Capricorn Studio’s (Allman Brothers Band, Marshall Tucker, Percy Sledge…) in Macon (GA) zijn derde studio album, ‘Capricorn’ (2023) op. Hij deed dit opnieuw met broer Lane Kelly achter de knoppen, als producer en bassist en verder met o.a. gitaristen Cody Matlock & Dusty Mccook, drummer Aaron Hambrick, percussionist Tony Erice, toetsenist Chad Mason, saxofonisten Noah Sills & Justin Golding, trombonist Daniel Wytanis en backing zangeressen Leah Bell Faser & Chelsea Shag. Eddie 9V zat in de voorbije dagen nog op de boot om op te treden tijdens de Joe Bonamassa’s, ‘Keeping the Blues Alive’ @ Sea’ cruise. Hij huwde pas en was heel enthousiast tijdens het interview dat we voor zijn optreden in zijn hotel met hem deden.

INTERVIEW - SHAKURA S'AIDA

Shakura S'Aida werd geboren in Brooklyn en woonde in Zwitserland voordat ze naar Canada verhuisde. Shakura was lead zangeres van het 13 koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Daarnaast trad ze ook op als achtergrondzangeres op voor Rita MacNeil en Patti LaBelle en met jazzmuzikanten zoals Jimmy Smith en Ruth Brown. Ze is genomineerd voor verschillende Juno Awards. Shakura S'Aida bracht onafhankelijk haar eerste soloalbum, ‘Blueprint’ uit in 2008. Haar tweede album, ‘Brown Sugar’ werd uitgebracht in 2010 op Ruf Records en in 2012 bracht ze bij Electro-Fi Records een dubbel-cd uit, ‘Time’. Als actrice speelde ze in een Toronto-productie, George Boyd's “Consecrated Ground” (2004), evenals in Sudz Sutherland's “Doomstown” (2006) en Sharon Lewis's film “Brown Girl Begins” (2018). In 2013 werd Shakura genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie “Contemporary Blues Female Artist”. Haar band in Swing Wespelaar bestond uit Roger Williams (bas), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums) en samen bezorgden ze ons een top optreden met een opmerkelijke en ravissante dame in de hoofdrol. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar na haar optreden voor de camera te halen.

INTERVIEW - ALABAMA MIKE

Michael A. Benjamin, geboren in Talladega (Alabama), leidt al vroeg een tweede leven -hij is ook de manager van Soul Bowl, een xx- onder het pseudoniem Alabama Mike . In zijn jeugd werd hij met zijn zussen en broers sterk muzikaal beïnvloed door de gospels die zijn vader thuis zong. Na zijn militaire dienst in Californië, belandde hij aanvang jaren tachtig in de San Francisco Bay Area, wat het artistieke in hem een extra boost gaf. Mike werd in 1999 professioneel zanger in 1999 en de single “Day to Day”, die bij Jukehouse Records verscheen, werd ook de titelsong van zijn debuutalbum uit 2009. Dit was voor Alabama Mike de start van zijn eigen carrière in de blues scene. Mike (zang) stak met Anthony Paule (gitaar) en multi-instrumentalist, opname ingenieur en eigenaar van een platen label, Scot Brenton (harmonica) de koppen bij elkaar om “hun” akoestische blues te schrijven en op te nemen als The House Kings. In 2013 verscheen hun debuutalbum, ‘Unleashed’. Met de nodige awards onder zijn arm deelde Mike in de loop der jaren het podium met blues grootheden als Kim Wilson (“Fabulous Thunderbirds”), John Primer, Lurrie Bell, Steve Freund, Bobby Rush, Johnny Rawls, Filmore Slim, RJ Mischo, Dewayne Wiggins en Willie (“Big Eyes Smith”). Met The Andy T Band nam Alabama Mike het schitterende album ‘Double Strike’ (2017) op en aan Junior Watson’s album, ‘Nothin’ to It But to Do It’ (2019) werkte Mike ook mee. In hetzelfde jaar verscheen ook Alabama Mike’s solo album, ‘Hip You to My Blues’. De opvolger ‘Stuff I've Been Through’ (2023), geproducet door Kid Anderson en uiteraard opgenomen in Kid’s Greaseland Studio’s in San Jose (A), verscheen bij de Little Village Foundation. In Swing staat hij op het podium met Fabrice Bressouat (drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas). En dat Mike er veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.

INTERVIEW - KEESHEA PRATT

Keeshea Pratt en haar band, zit sinds hun 1ste plaats tijdens de IBC-competitie #34 in 2018, in de lift. De in Houston gevestigde band, doet denken aan oldskool Motown. Het 8-koppige, muzikale collectief leent zijn energie en passie aan traditionele en hedendaagse blues. Door hun muzikale flexibiliteit kan ze genres als jazz, Southern rock, soul, gospel en country feilloos aan. Keeshea’s soulvolle zang is Mississippi geïnspireerd. Ze wordt ondersteund door een getalenteerde en diverse groep zangers en muzikanten die 5 Amerikaanse staten (TX, CA, LA, AR, MS) en Japan vertegenwoordigen. The Keeshea Pratt Band bracht hun album ‘Believe’ uit in 2018. Met de strakke Keeshea Pratt band die bestaat uit Kevin Brian Sowell (gitaar), Patrick Williams (drums), Daniel Carpenter (sax), Eugene Botts (keys), James Williams III (trompet) en de uitzonderlijke bassist / songwriter Shawn Allen, speelt ze vanaf de opener al meteen al haar troeven uit. Haar stem, présence, moves en vakmanschap zijn Keeshea’s tools waarmee ze verder alles opbouwt van hoogtepunt naar hoogtepunt. Een optreden dat ons zeker zal bijblijven! Rond de middag, in haar hotel, hadden we vooraf een heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

INTERVIEW - MUDDY WHAT?

Met een niet alledaagse maar voor een Duitse blues band vrij expliciete bandnaam, Muddy What? en zichzelf de vraag stellend, begon een trio uit de regio München en Nürnberg, sinds hun oprichting in 2006 aan hun muzikale reis. Frontdame Ina Spang (lead gitaar, mandoline), haar broer Fabian (zang, ritme gitaar) en drummer Michi Lang haalden als winnaar van de German Blues Challenge 2021 de finale van de EBC 2022 en waren semifinalisten tijdens de IBC 2022 in Memphis. Samen debuteerden ze in 2018 met het album ‘Gone from Mississippi’, brachten in 2019 ‘Dancing in the Halls’ en in 2020 het live album ‘Blues for You’ uit. Hun meest recente en vierde album ‘Spider Legs’ (2022) bevatte (voor het éérst) enkel originele nummers. De negen nummers op het album zijn “een mix van epische blues ballades en brutale folky bluegrass nummers…”. De opnames gebeurden in de Kreuzwirtskeller, een bekende live locatie in de Duitse blues scene in Hilpolstein, Beieren, die tijdelijk omgebouwd werd tot een studio. De nummers op het album vormden de basis van de setlist voor Swing. Gezien drummer Michi er niet bij was verving Jens Roelandt (Bluesbones) hem meesterlijk. Vooraf aan dit geweldige optreden kregen we de kans om met deze straffe en erg muzikale zus en broer een leuk gesprek te hebben, een duo waarvan we zeker nog méér zullen gaan van horen.

INTERVIEW - FRED KLEE

Muzikant Fred Klee wordt in 2003 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaar, omdat hij iets te creatief met de btw is omgesprongen. Uiteindelijk zit hij vijf jaar van zijn straf uit in de gevangenis in de Begijnenstraat in Antwerpen. De tijd gaat traag in de cel, maar Fred is slim en bereid de handen uit de mouwen te steken. Hij begint helemaal onderaan, met het schoonmaken van de bedpannen, en groeit door tot bezieler van het interne radiokanaal Radio Cachot en de muziekband The Freedom Jail Band. Want de gevangenisdirectie wist zijn creatieve talent en vlotte pen te waarderen. Al snel werd hij ingezet als onderhoudsman, media-man, hulp-voor-alles en kreeg hij vrijheden die een ander niet had. Het bracht hem op plekken in de gevangenis die niet iedereen zomaar te zien krijgt. Hij hoort wat achter de schermen gebeurt, geniet voordelen, maar krijgt het soms ook extra hard te verduren. Leven en overleven gaan pijnlijk hand in hand. In 2017 maakte Fred Klee een muzikale theatershow over zijn ervaringen die hij opvoerde waar hij die ervaringen had opgedaan: in de gevangenis, bij de gedetineerden. Dit boek "Radio Cachot" is het logische gevolg van die show. Het is het dagboek van zijn verblijf in de gevangenis, geschreven op de typische wijze van Fred Klee: met sterke verhalen, met ernst, dan weer met gebral en gelach, maar bovenal met de nuchtere kijk van iemand die echt weet hoe het was. Kort samengevat, toen Fred in 2003 zijn muzikale avonturen noodgedwongen op pauze zette was zijn toenmalige groep The Fred Klee Band bezig de harten te veroveren met hun onweerstaanbare Southern Gator sound. De CD "Don't Mess With my Gator" geproduced door Marc T, werd warm onthaald door de geschreven pers met lovende kritieken en de belofte van een mooie carrière, maar het verhaal draaide anders uit. Want 16 jaar later, na de succesvolle theater tournees van Lee Shore, Tribute to Crosby, Stills, Nash & Young, en het muziektheater Radio Cachot, waar hij openhartig het leven achter de tralies beschrijft en wat dat doet met een mens, pikt hij zijn oude liefde op: de Southern Gator Sound. Helemaal in de stijl van zijn grote voorbeelden, Southern rock van The Allman Brothers, desamenzang van CSN & Y, het verhalende van The Band, de beklijvende songs en typische slide guitar van Lowell George en zijn Little Feat, het feestgedruis van New Orleans, bewijst Fred en zijn Southern Rumble dat zijn concerten je meenemen naar het diepe zuiden van Amerika. Dit jaar was deze band de revelatie op het Hookrock festival in Diepenbeek, reden temeer als je deze band daar heb gemist hebt, deze Fred Klee & Southern Rumble eind augustus in al zijn glorie te gaan bewonderen tijdens het (Ge)Varenwinkel festival in Herselt.

INTERVIEW - SISTER SUZIE

De Britse singer-songwriter Susan Simms aka Sister Suzie uit Northumberland was enkele weken geleden tijdens Goezot in't Hofke als side-attractie nog de revelatie van dit festival. Ze wordt omschreven als “A little lady with a big voice...”. Je moet het maar kunnen, klinken als zowel de rauwe Etta James, soulvol als Irma Thomas en ondeugend en brutaal als Cyndi Lauper. Na haar single “I Need a Man” uit 2017 verscheen haar album ‘Ain’t No Lady’ (2018), waarop ze wordt bijgestaan door drummer Brian Neville (Big Joe Louis, Shriekback, Pigbag), producer Mick Wigfall, gitarist Matt Jackson, bassist Eddie Edwards & tenor saxofonist Al Nichols. Niet te verbazen dat haar optredens met R&B en Soul uit de fifties/sixties, hier en daar opgepept met wat rockabilly, in Oud-Turnhout insloegen als een bom. Ze doet momenteel haar shows met een Brits/Belgische band: met haar maatje Matt Jackson (gitaar), Ilja De Neve (keys), Nathan Goessens of Bernd Coene op drums, Al Nichols of Peter Verhas op sax en Micha Teller op bas. Hier op Hookrock vielen heel wat monden open, toen Suzie in haar glitterende jumpsuit heel uitdagend en likkend op een lolly het podium opkwam. So what! Het sloeg in als een bom en deed de klokken van de kerk naast de festivaltent net niet luiden. Sister Suzie gaf met haar band gewoon een indrukwekkend, swingend optreden in Diepenbeek waarmee ze bewijst dat ze een rhythm & blues artieste is waar we in de toekomst rekening mee moeten gaan houden. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar even voor haar optreden voor de camera te halen.

INTERVIEW - THORBJØRN RISAGER

Gitarist - zanger Thorbjørn Risager, geboren op 19 mei '71 in Yillinge op 30 Km van Kopenhagen is de leider van een band die hard op weg is om één van de toonaangevende bands van Europa te worden. Ze hebben een eigen sound en spelen een mix van Rhythm & Blues, Chicago blues en Soul met een snuifje New Orleans. Ondertussen is hij een ware held in Denemarken en toert al jaren door Europa. Het werd dus tijd om eens naar Hookrock in Diepenbeek te komen. Deze Viking heeft zeker zijn steentje bijgedragen om Scandinavië op de kaart te zetten als broedplaats voor geweldige blues. Thorbjørn Risager en zijn The Black Tornado hebben ondertussen vele albums en verscheidene awards op zak hun naam ruimschoots gevestigd. Met een unieke collectie blazers liet hij op Hookrock niet alleen blues maar ook soul, funk en jazz horen. Samengevat: een duizenpoot met een Gibson-gitaar. De band weet het publiek te betoveren met een geluid waarin duidelijk invloeden van soul, Chicago-blues, boogie en rock ’n roll zijn terug te horen. Terwijl de stem van Risager doet denken aan die van Ray Charles, Van Morrison en Billy Gibbons. Eind vorig jaar verscheen het studioalbum "Navigation Blues". Thorbjørn Risager heeft al opgetreden als openingsact voor Bonnie Raitt en de Tedeschi Trucks Band en hij heeft het podium gedeeld met musici als Buddy Guy, Doyle Bramhall II en Robben Ford. Ook al weten mensen in veel van de landen waar deze band heeft gespeeld nog steeds niet hoe ze de naam van de zanger moeten uitspreken of in welk hokje ze de muziek eigenlijk moeten plaatsen, deze acht mannen zorgen samen al vele jaren voor een extra portie chemie en muzikale kruisbestuiving, waar alle aanwezigen in de tent, getuige konden van zijn. Even voor dit geweldige optreden hadden we met Thorbjørn een hartelijk gesprek.

INTERVIEW - BRUNO DENECKERE
& KATHLEEN VANDENHOUDT

Bruno en Kathleen zijn beide creatieve duizendpoten met iedere een eigen, maar ook een gemeenschappelijke geschiedenis. Terwijl Kathleen speelde in formaties als “About Queen Of the Blues, Blue(s) Angels, Fetch, Billy & Bloomfish, The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra” of solo, onder haar eigen naam furore maakte en even goed hoge toppen scheerde in muziektheater of studiowerk, startte Bruno’s carrière bij de gerenommeerde Gentse formatie The Pink Flowers, vergezelde hij hierna Lieven Tavernier, bracht zelf acht albums uit en een boek en tekent speelse cartoons, “Brunowords” genaamd. Nochtans kunnen beide artiesten zich ook familie noemen, want ooit deelden ze het podium als Joseph en Hermine Rielemans bij het memorabele Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Bruno Deneckere is één van de weinige echte Americana artiesten die België rijk is, terwijl Kathleen de blues nauw aan het hart ligt en ze een gevoelsschrijfster en zangeres is, die haar gelijke niet kent. Je hoeft er dus geen tekeningetje bij te maken dat als zulke twee toppers hun hoofden bij elkaar steken, het resultaat navenant is. Na zoveel jaren van gedeelde liefde voor muziek en ware vriendschap is het eindelijk een feit. Het vermaarde singer-songwriter duo Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt hebben eindelijk hun wens in vervulling zien gaan en brengen een duoalbum uit, getiteld “Sharing The Blues” (recensie). Zoals het een duo-album betaamt schrijven ze beiden de helft van de songs, maar het zijn acht heerlijke duetten die overheersen op de plaat. Ze hebben samen in de twintig jaar dat ze artistiek actief zijn al vele podia en projecten gedeeld, maar samen een album opnemen kwam er nooit van. Beter laat dan nooit en het resultaat mag er dan ook zijn. “Sharing The Blues” is een prachtig album geworden, waarin Bruno en Kathleen in elf songs een warme mix brengen van blues, rock, soul en country, aangevuurd door de knappe ritmesectie van Carlo Van Bellegem op bas en Marcus Weymaere op drums, die hun ook live op het podium begeleiden. Duvel Blues was dan ook fier om Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt dit jaar naar Puurs te halen, dit optreden van twee door de wol geverfde artiesten was dan ook duidelijk voor de fijnproevers. Al jaren brengen ze hun liefde voor blues, folk en het betere Americana op allerlei podia en heel af en toe treden ze ook samen op. Dat zorgt voor een extra portie chemie en muzikale kruisbestuiving, en een boeiende, verrassende setlist waar alle aanwezigen in de volle tent, op zaterdag 27 mei, getuige konden zijn. Even voor dit geweldige optreden hadden we met dit akoestische duo een hartelijk gesprek.

Ruf Records, het gerenommeerde onafhankelijke Duitse platenlabel voor blues, werd in 1994 opgericht door de manager van Luther Allison (1939-1997) Thomas Ruf, om de carrière van Allison te bevorderen. Ruf kwam in 2005 met het idee van een jaarlijkse concertentoer met drie artiesten van zijn label: de Bluescaravan. Hierbij was/is de mix van gevestigd en aankomend talent -onder het motto “Where Blues Crosses Over”- erg belangrijk. De BLUESCARAVAN 2023 ft. ALLY VENABLE, ASHLEY SHERLOCK & WILL JACOBS mocht dit jaar Moulin Blues op vrijdag openen. Van de drie muzikanten van de 2023-editie, maakten twee (Ally & Will) al eens deel uit van een eerdere Ruf-Bluescaravan. ALLY VENABLE in 2019, samen met Ina Forsman & Katarina Pejak. Ally verving een jaar eerder al even Vanja Sky, die in 2018 bij Ruf de andere vrouwelijke blues talenten als Samantha Fish, Erja Lyytinen, Ana Popovic en Joanne Shaw Taylor, vervoegde. Lone Star State Texas heeft met namen als ZZ Top, Johnny Winter en SRV -Ally is afkomstig uit Kilgore, TX- duidelijk nog meer troeven in huis om bijna iedereen zijn portie blues en soulvolle R’n’R te kunnen aanbieden. Ashley Sherlock (UK) komt vanuit Manchester de caravan ingevlogen. Ook zo'n talentvolle artiest die het vooral moet hebben van de bluesrock met een flinke portie funk! Stevig werk! Ally Venable (USA) is een jonge singer-songwriter-gitariste uit Kilgore, Texas. Ze groeit op met zingen in de kerk en luistert naar de muziek van Texaanse musici zoals Stevie Ray Vaughan. Verwacht van haar het nodige gitaargeweld op hoge hakken! Volgens Texas roots-icoon Mike Zito is Ally Venable de toekomst van de blues en de cross-over muziek van de Amerikaanse rootsrock. Uit Chicago komt Will Jacobs (USA). Slechts 29 jaren staan er op de teller bij Will Jacobs maar we hebben hier te maken met een zeer getalenteerde gitarist, een die tijdens de Memphis International Blues Showcase in 2009 al het nodige stof deed opwaaien in zijn rol als bandleider van Dirty Deal. Blues Caravan 2023 is dus ook dit jaar weer op tour, en hield gelukkig ook halt in Ospel! Dus reden genoeg om deze drie jonge en getalenteerde bluesmuzikanten even voor de camera te brengen om hun wat vraagjes te stellen. Van Thomas Ruf die bij dit interview aanwezig was, wilde ons reeds bekend maken dat dit jaarlijks terugkerend evenement er zeker in 2024 zal zijn en dit als hun '30 Years Ruf Records Anniversary Tour' met Bernard Allison, Katie Henry en Ally Venable.

Op zijn 18de, nadat Spencer Mackenzie in 2016 zijn debuut album ‘Infected with the Blues’ uitbracht, ontving deze jonge Canadese artiest een Maple Blues Award als “Best New Artist of the Year” en werd hij omschreven als “de” nieuwe blues sensatie. Drie jaar eerder won Spencer een Niagara Music Award als “Rising Star” en nog eerder kreeg hij ook al een studiebeurs van de Blues Foundation voor het Fernando Jones Blues Camp in Chicago. Spencer Mackenzie heeft een eigen sound ontwikkeld, een vintage geluid, een stijl van een doorgewinterde prof. Voor zijn tweede studio album, ‘Cold November’ (2018) werkte Spencer voor de opnames samen met producer Dean Malton, toetsenist Miles Evans, bassist Al Duffy, drummer Sean O’Grady, gitarist Brant Parker en een blazerssectie (Dave Dunlop: trompet, Peter Hysen: trombone & Jay Davidson: sax). De acht nieuwe nummers schreef Spencer samen met zijn vader Richard. In het voorbije jaar verscheen bij Gypsy Soul Records (Samantha Martin, Bywater Call) ‘Preach to My Soul’. Spencer nam het album op met Emmy Award-winnaar en Juno-genomineerde producer, Ross Hayes Citrullo, de Canadese bluesgitarist, zanger, songwriter en Juno-prijswinnaar, Steve Strongman én nog veel meer getalenteerde muzikanten. Sommige nummers op ‘Preach to My Soul’ hebben, zoals “Baptised By the Water” -het nummer gaat over protesterende mensen die uiteen gedreven worden door de spuitlansen van de politie- waarmee hij zijn concert in Ospel opende, een zwaar gitaargevoel, allemaal met een blues/rock achtergrond. Door iemands muziek te beluisteren, kan je de reis die eraan voorafging of het pad voorwaarts bepalen. Voor Spencer Mackenzie geldt dit ook, daarom toerde hij nu voor het eerst door Europa, en kon Rootstime met deze gelouterde artiest kennis maken.

De uit Portland Oregon afkomstige groep Jenny Don’t And The Spurs laat de grenzen tussen rock & roll en country vervagen met de onwaarschijnlijke mix van honky tonk, rockabilly en punk! De groep bracht vanaf 2017 een aantal fantastische albums uit met muziek die rauw, oprecht en intens is en overduidelijk, zoals we dit tijdens Moulin Blues konden beleven, met veel plezier wordt gemaakt. Naast frontvrouw Jenny Connors, beter bekend als Jenny Don’t, bestaat de band uit een eigenzinnige samensmelting van muzikaal talent die country naar de rock en grunge brengt. Dit viertal bestaande uit ervaren muzikanten bestaat naast Jenny Don’t uit Kelly Halliburton (Dead Moon, Pierced Arrows), drummer Buddy Weeks en gitarist Christopher March, en is zoals je al kan lezen een unieke samensmelting van divers muzikaal talent. Als Jenny Don’t and the Spurs brengt het kwartet lekker in het gehoor liggende roots country die zelfs luisteraars die in eerste instantie niet gecharmeerd zijn van het genre zal overtuigen, wat ook bleek waar te zijn in Ospel. De intensiteit en energie van hun liveset is gewoon een must-see en daardoor gingen dadelijk na hun concert al hun cd's en vinyl's allemaal snel van de hand. Ondanks een aaneenschakeling van rampzalige gebeurtenissen zoals stemproblemen voor zangeres Jenny en een gecrashte harddisk waar alle opnamen opstonden voor hun derde album "Fire On The Ridge", kon een Europese tournee hierbij niet uitblijven en die bracht de band naar Ospel. Tijd voor Rootstime om met Jenny en Kelly even tussen hun 2 concerten door een hartelijk gesprek te hebben.