Barry White aka Barrence Whitfield begon met zingen in een gospelkoor om in zijn puberteit naar funk en rock over te stappen. Hij werkte tevens in een platenzaak, waar hij van tijd tot tijd een lied ten gehore gaf en werd daar opgemerkt door gitarist Peter Greenberg van de garagerock band Lyres. White startte zijn eigen band, The Savages, en die bandnaam staat precies voor het soort muziek dat Barrence destijds, en ook nu nog, maakt. Een zeer wilde en rauwe vorm van rhythm & blues, die vermengd is met garagerock. De krijsende zang van Barrence en de gemene gitaarriffs spelen daar een belangrijke rol in en, niet te vergeten, de altijd aanwezige honkende saxofoon. Hij ziet zichzelf als een ‘soul screamer’ in de geest van Little Richard, Wilson Pickett en Solomon Burke. In 1984 kwam het debuutalbum uit, de teller staat sindsdien op 14 albums. De muziek valt het beste te omschrijven als energieke R&B soul-rockabilly, terwijl ze tegelijkertijd garage rock spelen. Opnamen in de studio geschieden veelal live, zodat de rauwe energie ook op de plaat komt. Met zijn komst naar Goezot stelde ik me de vraag of hij na al die jaren nog zo wild is of zou hij zijn wilde haren verloren hebben? De afwezigen op dit gezellige festival kan ik geruststellen, Barrence klinkt nog steeds zo rauw, wild en intens als in zijn beginjaren. Met Whitfields powerstrot, de reteswingende saxofoonsolo’s en het groovende gitaarspel was dit alvast een kleine sensatie. Vooraf konden we met deze ‘King of Soul, Shout & Jive & Roll’ een luchtig gesprek hebben.

zie hier het interview 

Jetbone is een vuige Zweedse rock band uit Sundsvall die zijn roots vindt in de rock van de jaren ‘60 en ‘70 en is zwaar beïnvloed door funk & soul. De band kwam er na de zomer van 2008 nadat Alin Riabouchkin en Gustav “Gus” Sjödén elkaar troffen op de rockschool. Ze begonnen aanvankelijk als punk band onder de naam Degeneration. De band veranderde in 2012 van naam, werd Jetbone en bestaat momenteel uit: Alin Riabouchkin (zang & gitaar), Gustav “Gus” Sjödén (zang & bas), Sebastian Engberg (lead gitaar), Rasmus Fors (piano & orgel) & Albin Linder (drums). De band debuteerde in 2012 met een titelloos album ‘Jetbone’, daarna volgden ‘Magical Ride’ (2015) en meer recent bij BMG Scandinavia, ‘Come Out and Play’ (2018). De band heeft een missie: het terug brengen van de klassieke groovy rock ‘n roll. Het is dan ook niet verrassend dat hun laatste album volstaat met simpele doch catchy tracks. Liefhebbers van The Faces, Rolling Stones of Black Crowes gaan geheid voor de bijl bij het beluisteren van dit album. Als Jagger, Richards, Wyman, Jones en Watts niet in de sixties waren begonnen, maar in dit decennium, hadden ze waarschijnlijk geklonken zoals Jetbone nu. Op het nieuwe album ‘Come Out and Play’ bruist dit sterke collectief van de energie en weet dat in pakkende liedjes om te zetten, het klinkt dan ook van voor tot achter lekker rauw en oprecht. Naast de overheersende Engelse invloeden, bespeuren we soms ook wat Amerikaanse invloeden, zoals een vleugje Lynyrd Skynyrd. En zo was ook hun optreden in Goezot, waarbij Jetbone zich kenmerkte door hun onuitputtelijke energie dat nu live nog even aangedikt klonk. Vooraf aan dit wervelende optreden brachten we Alin Riabouchkin en Gustav “Gus” Sjödén voor de camera.

zie hier het interview 

Sue Foley komt uit Ottawa, de hoofdstad van Canada. Dertien was ze toen ze de gitaar ter hand nam. Via The Rolling Stones geraakte ze geïnteresseerd in de blues (de functie van doorgeefluik vervullen de intussen hoogbejaarde rockers gelukkig al heel hun loopbaan…) Toen ze zestien was, deed ze haar eerste optreden. Na high school verhuist ze naar Vancouver, dus de hele andere kant van het reusachtige Canada. Daar vormt ze haar Sue Foley Band. Maar al snel zakt ze af naar de States, dichter bij de bakermat van de blues: als ze 21 is vinden we haar in Austin, Texas, waar ze opneemt voor het legendarische Antone’s Record Label, door Clifford Antone opgericht in 1987 in het verlengde van zijn muziekwinkel en night club (na diens dood in 2006 gaat het label failliet, maar de club bestaat en bloeit nog altijd). Na haar twee laatste albums die ze samen opnam met Peter Karp in 2010 en 2012, verscheen pas het langverwachte ‘The Ice Queen’ soloalbum, naar de song die ze over zichzelf schreef, zoals ze aangeeft in het begin van de live opname van ‘Ice Queen’ tijdens de Toronto Blues Awards in de Jazz Bistro op 27 juli 2016, met John Dymond op bas en Gary Craig op drums. ‘The Ice Queen’ verscheen op Franse Dixiefrog label. Op de cd geven trouwens straffe lieden present: Charlie Sexton op ‘Come To Me’, Jimmie Vaughan op ‘The Lucky Ones’, en Billy Gibbons, ja, die van ZZ Top op ‘Fool’s Gold’. Sue Foley mag dan een ijskoningin heten, als ze haar gitaar laat spreken krijgt de rechtgeaarde bluesliefhebber het er warm van. Ten bewijze was ze op dond. 31 maart in Hasselt waar ze in de oververhitte Move2Blues club een indrukwekkende show gaf en het voor de bezoekers een uitstekende gelegenheid was om haar meesterschap in het gitaarspel (op de roze Telecaster!) te bewonderen. Voordien hadden we met haar een aangenaam gesprek.

zie hier het interview 

JJ Thames is sinds vorig jaar geen onbekende meer in Belgenland en daarbij denken we aan haar verschijning in Wespelaar en even later in de Banana Peel: wat zij met haar uitstekende begeleiders aldaar bracht tart elke beschrijving. JJ moest en zou terugkeren, en dat deed ze dan ook in Puurs, tijdens het Duvelblues fest. waar JJ even de tijd maakte om met ons een gezellige babbel te hebben. JJ komt uit Troy (Michigan) en woont nu in New Orleans… maar zoals zovele muzikanten is ze in wezen kosmopoliet, altijd onderweg om de blijde boodschap van de blues te verkondigen, en dat aan beide zijden van de oceaan. Die veelkleurige mix van blues, soul en gospel heeft ze van overal waar die muziekvormen ontstaan zijn, maar vooral uit het diepe zuiden. Het leverde haar de bijnaam ‘Mississippi Blues Diva’ op. JJ is niet voor één gat te vangen: ze zingt bij en schrijft songs voor muzikanten die soms heel ver van de blues staan, of lijken te staan. Wat denk je van rock-reggae band Outlaw Nation en rockgroep-met-brede-actieradius Fishbone waarmee ze toert. Nog sterker: The Beat (in de States bekend als The English Beat) en Bad Brains, en de rootsreggaetrio (later duo) Israel Vibration. Het zijn stuk voor stuk namen die in hun genre voor kwaliteit staan. Het gevolg is dat fans van JJ Thames te vinden zijn in de milieus van blues en soul over punk, pop, rock, rockabilly, tot reggae en ska, een zelden of nooit geziene diversiteit, maar vooral een bewijs van JJ’s capaciteiten. Haar hart gaat echter vooral uit naar de blues, en meer bepaald de blueszangeressen van begin en midden vorige eeuw. Zo zong JJ Thames al duizenden keren ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James, een nummer dat ze telkens weer bracht met elke vezel in haar lijf. Ze denkt daarbij niet aan een zieltogende verhouding met een man, maar wel aan een overrompelende tragedie in haar leven waar we hier liever niets over zeggen, drama dat haar diep in de miserie stortte, maar waar ze zelf uitklom en allicht sterker uit kwam, zonder verbittering maar vastbesloten om haar boodschap van liefde, hoop en vrijheidsdrang uit te dragen. Muziek als therapie. Als ze het zo voelt, vertelt ze er wel over in het interview.

zie hier het interview 

Als je een muzikant die diverse instrumenten bespeelt als: elektrische en akoestische gitaar, dobro, 12-snarige gitaar, cigar box guitar, Hammond, piano en daarnaast ook nog de vocalen voor zijn rekening neemt, dan moet je hem toch wel onder de noemer ‘multi-instrumentalist’ plaatsen? In ieder geval wij noemen een persoon als Nico Backton een multi-instrumentalist. Nu zul je je afvragen wie is dan wel Nico Backton? Een Belg van geboorte is deze Backton, maar de Franse blueswereld annexeert hem maar al te graag als een van hen. De in Gent geboren bluesman woont al jaren in Zuid-Frankrijk. Maar het is vooral op podia overal ter wereld, dat Backton zich thuis voelt. Hij ontbindt er zijn duivels, graaft diep in de ontstaansgeschiedenis van de blues en wisselt klassiekers uit de bluescatalogus af met eigen pareltjes. Nico is vooral beïnvloedt door de groten uit de Mississippi Delta en dat is duidelijk te horen in zijn muziek. Na de succesrijke albums "Back Door Blues" en "Blues on My Front Door", pakken Nico & Wizards in 2004 uit met "Roots and Stories" en in 2014 met "Down The Line" en dit voor Naked Productions. Hij heeft een heel prettig stemgeluid. Een diepe stem met een rauw randje maar wel warm en intens. We waren dan ook blij dat deze Belgische singer/songwriter in Puurs tijdens Duvelblues na een toch wat lange afwezigheid in ons landje weer op het podium stond. Nico Backton en zijn wizards of blues hadden duidelijk goed gerepeteerd voor deze primeur in België, want na de opener duurde het niet lang vooraleer het spelplezier en het vuur waarmee de band op het podium stond zijn uitwerking had op het verzamelde publiek. De Frans-Belgische unit had ook niet misstaan in de grote tent. Dit viertal zou evenzo vanaf een groot podium het publiek kunnen lokken met de magie van hun originele blues. Dat de organisatie blijvend moeite deed om deze band te strikken wordt bijgevolg in hoge mate geapprecieerd. En voor ons ook een reden om met Nico even een babbel te doen. Wat meteen opviel was zijn vriendelijkheid en zijn charisma, maar natuurlijk had hij ons ook veel te vertellen.

zie hier het interview 

Lon Eldridge is een jonge rootsmuzikant uit Chattanooga, Tennessee. Zijn gitaarspel roept de geest op van artiesten als Mississippi John Hurt, Robert Johnson en Blind Blake. De stijlvolle Amerikaan met de sierlijk krullende snor schuift graag langs de zijkantjes van de blues, met speelse uitstappen naar andere rootsy genres uit lang vervlogen tijden. Ragtime, swing en traditionele folk: Eldrigde tovert het met sprekend gemak uit zijn Resonator gitaar. Iedereen die Eldridge ooit live aan het werk zag weet dat deze jongeman boordevol talent zit. Het lijkt wel of hij geboren is in de verkeerde tijdsperiode. Hij loopt, praat, speelt en zingt alsof hij in het begin van de twintigste eeuw thuishoort. Lon is een excentrieke verschijning (met een snor om U tegen te zeggen), een sensationeel gitarist, een aanstekelijke zanger met slimme teksten. Een totaalpakket dat maar zeer weinig andere artiesten bezitten. Ondanks zijn zeer jeugdige leeftijd heeft hij reeds intensief getoerd in de Verenigde Staten en doet nu voor o.a. Duvel Blues de vierde maal het Europese continent aan. Een artiest voor de echte liefhebber en een aangename ontdekking voor de muzikale avonturier. Steven Troch is een Jack-of-all Trades, je kan hem op het podium vinden met zijn eigen band, aan de zijde van Tiny Legs Tim, met HARP4 of met nog iets anders. Altijd en overal blaast hij een fantastisch stukje harmonica en zijn reputatie reikt ondertussen tot ver buiten de landsgrenzen. Troch zijn speelse maar diep in traditie gewortelde stijl blend perfect met Eldridge swingende gitaarspel. Lon Eldridge brengt met Steven Troch aan zijn zijde een unieke mix van traditionele vooroorlogse blues, ragtime, en swing. En dit is ook te horen op hun pas verschenen album "Cool Iron" die ze natuurlijk nu op hun driedaagse tour in ons land kwamen voorstellen.

zie hier het interview 

Nick Moss mogen we absoluut bestempelen als een gevestigde naam in de blueswereld. Deze 'grote meneer' speelde in het verleden als (bass)gitarist met artiesten als Buddy Scott, Jimmy Dawkins en Jimmy Rogers. Na jarenlang een 'bandlid' te zijn geweest, besloot hij voor zijn eigen kansen te gaan en lanceerde hij zijn solo carrière. Dit was een slimme zet van Moss. De Nick Moss Band is van vele markten thuis, denk aan Texas-, Chicago-, jumpblues, variërend van uptempo, midtempo, slow- en soulblues. Nick Moss’ gitaarspel, dat bij mij soms associaties oproept aan Albert King en Buddy Guy, is de ene keer relaxed, dan lyrisch en hij kan dan weer fel te keer gaan. Een uitstekende gitarist en het is niet voor niets dat iemand als Ronnie Earl hem tot een van zijn favoriete gitaristen rekent. De Nick Moss Band won door de jaren heen diverse prijzen en kende wisselende bezettingen. Onder meer Mike Ledbetter maakte in het recente verleden deel uit van deze groep. Het wisselen van de bezetting van de band gebeurde zeer recent weer, en hoe! Mondharmonica-virtuoos Dennis Gruenling werd toegevoegd aan de band. Gruenling's passie voor de mondharmonica mogen we inmiddels een levensproject noemen, van jongs af aan is hij bezeten door het instrument en dat is te horen. De excentrieke Gruenling heeft al een succesvolle solo-carriè op zak en ook hij speelde met de 'groten der aarde': Pinetop Perkins, Snooky Pryor, John Mayall, Southside Johnny & the Asbury Jukes, Mick Taylor, Jimmy Dawkins, Rod Piazza, Rick Estrin, Kim Wilson, Rusty Zinn en Mark Hummel deden allen een beroep op hem! Gruenling is een topper op alle fronten, geen wonder dat hij met enige regelmaat in de prijzen valt en de nodige awards heeft binnengehaald. Moss & Gruenling hebben nu de handen ineen geslagen en dat kon niets anders beloven dan vuurwerk. En hier waren we getuige van want deze twee bluesvirtuozen hadden samen met een ijzersterke begeleidingsband de 33ste editie van dit festival superieur afgesloten. De dag voordien hadden we in hun hotel een zeer ontspannen gesprek met deze heren.

zie hier het interview 

In het veertiende succesvolle jaar heeft het Duitse Ruf Records opnieuw een Blues Caravan georganiseerd, die momenteel met Vanja Sky, Mike Zito en Bernard Allison door de USA toert. Twee weken geleden werd in Nederland het Moulin Blues Fest. aangedaan maar later dit jaar zijn ze opnieuw in de Lage Landen. Op 22/09 zijn te gast in De Bosuil te Weert, op 23/09 in de Gouden Leeuw in Dongen, op 28/09 in De Korenbloem in Zingem, op 29/09 staan ze op het Boxmeer Blues Festival in Boxmeer en op 30/09 zijn ze te gast in Oosterlo-Geel. Wij keken in Ospel vooral uit om met de Kroatische schone, Vanja Sky, een babbel te doen, en dit gebeurde reeds snel na haar optreden, tot de heren Zito en Allison ons aanspraken. ‘We kennen jullie van vorig jaar niet’.... en idd. we hadden ook met Zito en Allison vorig jaar reeds een interview gedaan. Met Zito zelfs een vijftal jaren geleden in Peer. Ondertussen hebben deze ijverige gasten beide opnieuw een nieuw album uit, en daar wilden ze toch graag wat over vertellen en hierbij promoten we dan ook graag deze vriendelijke zanger- gitaristen.

zie hier het interview 

Kim Wilson behoeft bij de bluesliefhebber eigenlijk geen introductie, als frontman van The Fabulous Thunderbirds is zijn naam in de blueshistorie gebeiteld. Als zoon van musicerende ouders kreeg hij de liefde voor de muziek al vroeg mee. Op high school leerde hij de blues kennen en schakelde hij van gitaar en trombone over op de mondharmonica. In de Bay Area blues scene in San Francisco viel zijn talent op en speelde hij onder andere met blues grootheden als Charlie Musselwhite, John Lee Hooker en Sonny Rhodes. Halverwege de jaren zeventig, nadat hij naar Austin Texas verhuist was, was het niemand minder dan Muddy Waters die het talent in Kim Wilson herkende. In Austin richtte Wilson met Jimmy Vaughan The Fabulous Thunderbirds op en als huisband in Antone’s Nightclub begeleidde hij vele grote bluesartiesten. Dat kreeg de goedkeuring van Waters die zich als een mentor naar hem toe opstelde. The Fabulous Thunderbirds groeiden uit tot een bluessensatie en verdienden hun plek in de blues "Hall of Fame". In Austin is Wilson's voorliefde voor de blues uit de jaren 50 en eerder ontstaan, zijn interesse in de historie legt hij vast in zijn solo projecten. Zo deed Wilson dat ook onlangs op zijn zeer goed ontvangen solo-album "Blues and Boogie vol. 1" (2017). Voor Moulin Blues 2018 kwam Kim Wilson exclusief over uit de VS. Dit enige optreden in Europa was dan ook niet echt te missen, hetgeen veel bluesliefhebbers dan ook wisten. Er werd tijdens het concert geen seconde gelachen, wat dan niet alleen heel strak lijkt, het is een uitzonderlijk spektakel waarin Kim's harmonica alles overheerst, op het gitaarwerk van Billy Flynn na. Traditionele blues, zoals dit concert ook overkomt, met een grootsheid van de living blues der overlevenden. Voor Rootstime reden genoeg om exclusief Kim Wilson voor onze camera te halen.

zie hier het interview 

Het gerenommeerde Duitse blueslabel Ruf Records presenteert ieder jaar de zogenaamde Blues Caravan, een wisselend collectief met een mix van aanstormend talent en gevestigde namen. Vorig jaar speelde de Blues Caravan 2017 (met o.a. Big Daddy Wilson, Si Cranstoun en Vanessa Collier) op Moulin Blues. Dit jaar pakt Ruf Records uit met een wel heel speciale samenstelling van blues-zwaargewichten. De eerste naam in dit ensemble is die van Mike Zito, en dat is zeker geen onbekende voor de bezoekers van Moulin Blues. Zito heeft zijn naam in de blueswereld absoluut gevestigd en stond tevens in 2010 al eens met zijn band in Ospel. Wat we kunnen verwachten van Mike Zito? Rauwe funky blues met rockinvloeden, intens gitaarwerk en een herkenbare zang. Zito staat garant voor een kwalitatief hoogstaand optreden. Naast Mike Zito, verwelkomt de Blues Caravan 2018, niemand minder dan Bernard Allison in haar gelederen. Ook de Allisons zijn geen onbekenden in Ospel, vader en legende Luther Allison stond in 1994 op Moulin Blues en zoon Bernard betrad in 2002 de Ospelse planken. Uiteraard weet hij hoe de blues gespeeld moet worden, dit is hem namelijk door zijn vader en leermeester Luther met de paplepel ingegoten. Het talent binnen deze editie van de Blues Caravan is de Kroatische Vanja Sky. Een vriendelijke jonge dame die de nodige elegantie toevoegt aan deze Blues Caravan. Maar pas op schijn bedriegt, deze dame laat de gitaar scheuren en kraken waarbij je veelvuldig aan Stevie Ray Vaughan moet denken. 'Ladies first' dachten we, en zo hoffelijk als steeds, hadden we eerst een leuke babbel Vanja Sky, die ons zo graag wat vertelde over haar laatst verschenen album 'Bad Penny'.

zie hier het interview 

In december 2013 werd in de Noord-Limburgse Maasdelta bij Reuver op initiatief van Tom ’’Howlin Stone’’ Janssen een nieuwe band uit het moeras getrokken, The Ragtime Rumours. En zoals hun naam doet vermoeden brengt deze band een bruisende mix van ragtime, drunk-swing, swampy blues, hillbilly en western ten gehore. Stel je voor wat je krijgt als Pokey Lafarge en Tom Waits bij Django Reinhard op bezoek gaan, een flinke pot koffie drinken en daarbij naar Robert Johnson luisteren. En dan hun instrumenten oppakken… zelf noemen ze het "Rag 'n Roll". De deelname van The Ragtime Rumours aan de Dutch Blues Challenge 2017 was namelijk succesvol. Of beter gezegd: maximaal! Ze behaalden de eerste plek. Met dit resultaat was de weg vrij voor de International Blues Challenge in Memphis en de European Blues Challenge in het Noorse Hell. Hier in Noorwegen won dit Limburgse viertal deze Challenge en dan heb je wat in je mars! Voor ons was dit alvast een terechte keuze. Samen zijn ze een kleurrijk gezelschap dat op zaterdag Moulin Blues met hun groot enthousiasme en muzikaliteit deze tweede festivaldag mocht openen, hetgeen ze ook toonden in het gezellige gesprek dat we snel na hun optreden konden doen, want veel tijd was er niet. Busje was al weer geladen, want omwille van het Bevrijdingsfestival Limburg in Roermond waren ze daar niet de opener maar wel de afsluiter van de avond.

zie hier het interview 

Corey Dennison en zijn band mogen op bluesgebied gerust "the next big thing uit Chicago" genoemd worden. Dit zeer talentvolle collectief werd niet voor niets genomineerd voor de International Blues Awards "Best Emerging Artist Album", en wonnen ze de "Best Blues Album" award bij Le Prix Blues Awards in Frankrijk. Op zesjarige leeftijd al verpande Corey zijn hart aan de gitaar. Avonden lang luisterde hij naar o.a. Albert King, Gatemouth Brown en Albert Collins op de radio en probeerde dit vervolgens na te spelen. Een oefening die hem later geen windeieren legde, zo bleek. Dennison is namelijk een heuse gitaarvirtuoos die zijn tokkelende hand niet omdraait voor wat pittige solo’s. Daarnaast zorgde diezelfde radio voor een flinke invloed op zijn muziek en zang in het bijzonder. Naast de blues heeft Dennison een voorliefde voor soul in de stijl van Wilson Pickett, Curtis Mayfield & Sam Cooke en dit is duidelijk terug te horen. Corey Dennison en zijn band klinken daardoor misschien anders dan een traditionele Chicago Blues Band en anders dan hun uiterlijk doet vermoeden: deze getatoeëerde figuren met bakkebaarden geven je niet snel een zachtaardige impressie. Toch combineren zij stevige Chicago Blues met intense soul-invloeden. Het beste van twee werelden dus. De Corey Dennison Band is dan ook één van de beste dingen, die je van de Chicago blues scène op dit ogenblik mag verwachten. Voor velen de revelatie van dag 2 in Ospel.

zie hier het interview 

Stel: Mavis Staples, Tina Turner en Big Mama Thornton zouden een gedeelde zwangerschap ondergaan, welk kind zou daar uit komen? Het levende antwoord op deze vraag staat dit jaar op Moulin Blues. De naam van deze aanvoerdster van de nieuwe Soul-generatie? Bette Smith. Als kind tussen het gangstergeweld in de wijk Bedford-Stuyvesant in Brooklyn, New York was het vechten voor je bestaansrecht. Wellicht dat deze voluptueuze, donkere dame daarom de kracht bezit die ze uitstraalt. Met haar immense afro-kapsel en prikkelende zang vult ze het hele podium. Vooral op het gebied van zang is Bette Smith multifunctioneel, ze beschikt over het gehele pallet: haar hoge tonen raken je in je hart, de lage tonen maken de bassist bijna overbodig. Daarbij is de mix tussen soul, R&B en blues de rode draad in haar oeuvre. Geen verrassing trouwens; haar idolen heten o.a. Tina Turner, James Brown en Mick Jagger. Bette Smith is één van de nieuwe vaandeldragers van oprechte soul die 'rockt'. Met subtiele ritmes en verwarmende stem bracht ze op vrijdagavond een stukje Brooklyn naar Ospel, waar we genoten van een spetterende show. Daarbij kwamen alle songs aan bod uit haar pas verschenen debuut album ‘Jetlagger’, dat ze opnam met Bronson Tew en producer Jimbo Mathus in Water Valley, Mississippi.

zie hier het interview 

Aanschouw hier de toekomst van de blues! Deze twee "Mikes" ontmoetten elkaar tijdens een eerbetoon aan Otis Rush op het drieëndertigste Chicago Blues Festival. Tijdens deze eerste muzikale kennismaking knalde het dusdanig dat een serieus vervolg een hele logische stap zou zijn. Het resulteerde in het album ‘Right Place, Right Time’. Een album, dat een eerbetoon is aan de klassieke blues uit de vijftiger en zestiger jaren. Een zeer interessante samenwerking was geboren. Een bluesgitarist van 37 jaar oud, die al 25 jaar in het vak zit. Toch is dat wel degelijk het geval bij Monster Mike Welch. Als 11-jarig jochie werd hij ontdekt en zijn bijnaam “Monster” kreeg hij twee jaar later van Blues Brother Dan Aykroyd. In 1996 stond hij als 'brookie' al op het Moulin Blues Festival. Inmiddels is Welch uitgegroeid tot één van de toonaangevende gitaristen binnen de blues wereld. Hij speelde o.a. met Sugar Ray & The Bluetones (MB 2014), Duke Robillard, Nick Moss en Darrell Nulisch. Mike Ledbetter, naar verluid verre familie van de legendarische Leadbelly, werd hevig beinvloed door de 50’er en 60’er blues en soul muziek. Ledbetter verdiende zijn muzikale sporen in verschillende muziekstijlen zoals soul, gospel, jazz en zelfs in de opera! Mentor Nick Moss overtuigde hem uiteindelijk van zijn blues-talent en een veelbelovende én unieke bluesartiest was geboren. Op vrijdagavond tijdens Moulin Blues brachten deze twee gasten met een ontzettende bezieling een show die het best omschreven kan worden als kippenvelmateriaal met songs die voornamelijk kwamen uit hun schitterende album ‘Right Place, RightTime’ dat in 2017 bij Delta Groove Records verscheen. Ze weten elkaar muzikaal feilloos te vinden en aan te vullen. Moulin Blues had hiermee een optreden van formaat, monsterlijk goed- dat durven we best te zeggen!

zie hier het interview 

Het is een publiek geheim dat Scandinavië barst van het blues & roots talent... en als je in een land als Denemarken de Blues Challenge (2016) wint dan doe je op muzikaal vlak iets heel goed. Dit is absoluut het geval bij The Cornfeds. Deze Denen brengen semi-akoestische blues & roots uit de jaren '30 en '40 en zij doen dit op een frisse, eigentijdse, manier waardoor ze een heel unieke sound ontwikkeld hebben. In het geluid van The Cornfeds hoor je een mix van delta blues, hill country blues vertaald naar de dag van vandaag. Muziek voor vandaag met wortels in een (ver) verleden, dat brengen de heren van The Cornfeds: Sune Bjerre (zang, mondharmonica, reso gitaar & banjo), Jostein Burmann (gitaar), Kasper Bjerre (bas) en Jakob Kjaerlund (drums).

zie hier het interview 

Hamish Anderson groeide op in Melbourne (AUS) maar verhuisde een tijdje geleden 'voor de muziek' naar de Verenigde Staten, Los Angeles om precies te zijn. De ingrediënten om een grote te worden zijn bij Hamish Anderson in ruime mate aanwezig. Hamish kent de juiste mensen in het wereldje, voor zijn debuutalbum "Trouble" (geproduceerd door Jim Scott, o.a. Tedeschi Trucks Band, Tom Petty en Wilco) leende hij muzikanten van Ryan Adams, John Mayer, Los Lobos, Gary Clark Jr. en Angus & Julia Stone. Hij stond tevens in het voorprogramma van o.a. B.B. King, Stephen Stills en Kenny Wayne Shepherd. Hamish Anderson beschikt daarnaast over een stem waar je alle kanten mee op kan: hij hoeft de rockkant zeker niet te schuwen, maar kan ook makkelijk een soulvolle ballad uit zijn hoed toveren. Wat hij zingt doet er ook nog eens toe, hij heeft bovengemiddelde songwriter vaardigheden. En als laatste is hij ook nog eens een geweldige gitarist, waarmee hij het muziekgeluid van de nodige blues voorziet. Kortom een zeer en getalenteerd en veelbelovend artiest. Het geluid kunnen we het beste omschrijven als een old school geluid vol met invloeden van blues en rock. In de VS omschrijven is het mooier: "a beautiful sound that digs a deep groove and fills it with cotton balls. It feels effortless and yet hits the bulls-eye with every toss".

zie hier het interview 

Tommy Castro groeide op in San José Californië. Hij begon gitaar te spelen en onder zijn vroegste helden waren Eric Clapton, Elvin Bishop en Carlos Santana. Hij ging luisteren naar de helden van zijn helden, B.B. en Freddie King, Buddy Guy en andere bluesartiesten. Hij toerde twee jaar met The Dynatones en begon in 1991 onder eigen naam op te treden. Het zou nog tot 1996 duren voor hij zijn solodebuutalbum "Exception to the Rule" zou maken, waarmee hij meteen de aandacht van de internationale blues pers mee trok. En ze zijn lovend over hem, iemand als Carlos Santana noemt hem 'the future of the blues'. In 2001 verscheen "The Essential Tommy Castro", toen nog bij Blind Pig records. Hetzelfde jaar verscheen bij 33rd Street Records het album "Guilty of Love" en twee jaar later vond hij onderdak bij Heart and Soul Records, waar het album "Gratitude" verscheen, een album waarin hij een eerbetoon bracht aan zijn leermeesters: de oude blues- en soulmaten. Op deze plaat speelde hij zeer keurige uitvoeringen van B.B. King, Muddy Waters, Howlin' Wolf e.a. In 2005 verscheen "Soul Shaker" en in 2007 was het de beurt aan die prachtige cd "Painkiller", met producer John Porter (B.B. King, Elvis Costello, Buddy Guy). Deze cd waarop tevens ook Coco Montoya, Teresa James en Angela Strehli mee doen en het album "Soul Shaker" verschenen in zijn toen welvertrouwde Blind Pig stal. Voor het album "Hard Believer" (2009) verkoos hij wederom John Porter als producer, en is opgenomen in zijn thuishaven, San Rafael, Californië, maar is wel Castro's eerste release voor het Alligator label van Bruce Iglauer. Ondertussen is Castro bij dit label reeds toe aan zijn zesde release, met het album "Stompin’ Ground" (2017). Deze plaat bevat een twaalftal onweerstaanbare nummers, voor een deel nieuwe songs en een aantal covers van songs die hem inspireerde toen hij opgroeide in San Jose, Californi . Met gastoptredens van David Hidalgo ( Los Lobos), Charlie Musselwhite en Mike Zito. Het jarenlang zeer uitgebreid tourschema heeft van Tommy Castro een van de meest succesvolle artiesten gemaakt in de blues. Tommy’s soulvolle stem, in combinatie met zijn heldere bluesrockgitaarlicks en ondersteund door klasse muzikanten staan garant voor een perfecte bluesavond. Deze maand komt Tommy Castro voor een aantal optredens naar Nederland en Duitsland, maar vooraf was hij te gast in de Spirit of 66 in Verviers waar we de alom geprezen bluesheld in het halfduister wat vragen konden stellen.

zie hier het interview 

De 25 jarige Ghalia Vautier is wellicht Brussels best bewaarde blues geheim. Al buskend leerde ze de stiel en de voorbije 5 jaar perfectioneerde ze haar skills tijdens meervoudige trips naar de US. Want sinds 2013 pendelt Ghalia al naar de grote muzieksteden in de US. Daar kreeg ze de gelegenheid om met zeer getalenteerde en inspirerende muzikanten in contact te komen. Zo was ze in Chicago, Memphis, Nashville, maar vond ook haar weg naar de roots van de Mississippi blues en de bayous van Lousiana. Ondertussen is Ghalia uitgegroeid tot een gerespecteerde muzikante in de muziekscène van Clarksdale, MS, de stad die men de Ground Zero van de bluesmuziek noemt. Haar passages aldaar en in NOLA gingen niet ongemerkt voorbij, ze speelde er onder andere op het Juke Joint Festival en won er de harten van de Mama’s Boys. Johnny Mastro & Mama’s boys zijn een van de leading blues bands in New Orleans en nodigden de jonge Brusselse prompt uit voor een opnamesessie. Het album is dan ook een goed voorbeeld van een Europees-Amerikaanse blues samenwerking. Het resultaat is een album met een ongepolijste rauwe blues sound. Ghalia’s rock ‘n’roll verleden is duidelijk in haar stem terug te horen. Zij heeft een onweerstaanbare snik in haar stem en dit gekoppeld aan het zeer rauwe geluid van Johnny Mastro’s band levert een prima bluesrock album op. De twaalf nummers op "Let The Demons Out" werden bijna allemaal door Ghalia zelf geschreven en werd opgenomen in de Music Shed studio in New Orleans en Legende David Farrell mixte en masterde het album. Begin deze maand november was Ghalia samen met de Mama's Boys in België, o.a. in Mechelen, Brussel, Gouvy en Gent, om hun debuut voor het Duitse RUF records (Ina Forsman, Tasha Taylor, Erja Lyytinen) voor te stellen. Hun laatste optreden van deze mini tour was in Gent, waar ze het podium van de Missy Sippy op gepaste wijze lieten daveren. Een uur daarvoor hadden we een gezellige babbel in hun kleedkamer. Het was een hartelijk weerzien, want het was al enkele jaren geleden dat we de Mama's Boys nog eens voor de microfoon hebben gehad en samen met Ghalia brachten ze voor het eerst en voor Rootstime een schitterende akoestische versie van de titelsong "Let The Demons Out". Veel interesse is er ondertussen al van vele festivals die deze zomer Ghalia & Mama's Boys in hun line-up willen hebben, en dit beginnende met het de Hageland Blues & Roots Night waar ze in Glabbeek op za. 24 maart 2018 zullen optreden..

zie hier het interview 

Eind vorige eeuw was onze Jonny nog een hyper getalenteerde Amerikaanse tiener. Als Kid Jonny Lang & The Big Bang bracht hij in 1995 al zijn eerste cd uit: "Smokin". Hij was toen nog geen 15 (en yep, zo jong en al smoren!?) en werd meteen al een blues-wonderkind genoemd. En terecht. Smokin zegt natuurlijk alles over zijn zang en speelstijl: ronkend en rokend. Sinds toen heeft Jonny Lang tal van succesvolle studioalbums uitgebracht en maakte een muzikale ontwikkeling door waarbij hij begon in de bluesrock en inmiddels enkele jaren zijn eigen stijl heeft gevonden in een ijzersterkte mix van blues, gospel, rock en soul, waarbij zowel zijn gitaarspel als fenomenale stemgeluid de boventoon voeren. Twee jaar later gooide hij meteen hoge ogen met het album "Lie To Me" (1997) en het jaar daarna kreeg hij een Grammy voor zijn album "Wander This World" (1998). Dit is inmiddels bijna twintig jaar geleden, nog wat albums verder, en we kunnen wel stellen dat het talent van deze Amerikaanse blueszanger niet slecht is opgedroogd. Hoewel zijn stijl moeilijk te categoriseren valt, worden Lang’s nummers gekenmerkt door sterke vocale melodieën, expressieve gitaarpartijen en een brede blik op de wereld. Dit heeft hem zeker geen windeieren gelegd, want in de afgelopen jaren deelde hij het podium met legendes als The Rolling Stones, B.B. King, Aerosmith en Sting. Zijn album "Fight For My Soul" stemt alweer uit 2013, maar onlangs zag "Signs" het licht en werd #1 Blues Album in de Amerikaanse billboard charts. Dit album is geïnspireerd op oudere blues met veel rauwe gitaren. Dat Jonny Lang anno 2017 nog steeds niet weet te vervelen was in Utrecht meer dan duidelijk. En dat we met deze gitaargod van de jongste, hyper getalenteerde en felbegeerde lichting vroeg in de namiddag konden interviewen was echt de max, want voor ons behoort Jonny Lang wel degelijk tot de eredivisie van de hedendaagse rock- en bluesmuzikanten.

zie hier het interview 

Het Amerikaanse kwartet Ben Miller Band maakt een even unieke als onweerstaanbare mix van North Mississippi Hill Country blues, Appalachian mountain music, bluegrass en pure country, door de band zelf Ozark stomp gedoopt. De band sleet zijn dagen in relatieve anonimiteit tot ze in 2013 het voorprogramma van ZZ Top mochten doen en met hun bescheiden zelfbouwinstrumentarium moeiteloos overeind bleven in de grote zalen. "I don't remember having stood through an opening act's show in quite sometime but I couldn't seem to leave, they were that engaging" dixit Billy Gibbons. Mede door hun toegenomen bekendheid konden ze hun laatste plaat "Any Way, Shape Or Form" (2014) - zie recensie- , dat geproducet werd door Vance Powell (Jack White, Wanda Jackson, Kings of Leon), uitbrengen bij een groot label. Op dit album creëert de Ben Miller Band uit Missouri, toen nog als trio, een volstrekt nieuw en eigen muzikaal genre. Aan de ene kant behoorlijk traditioneel, puttend uit delta blues en bluegrass, aan de andere kant zo modern als wat. Miller is een sublieme gitarist, zanger en schrijver, Scott Leeper bespeelt de eensnarige theekistbas of zijn leven ervan afhangt en Doug Dicharry speelt alles waar geluid uitkomt. Live had de band al een enorme reputatie, die hadden ze vanaf toen ook in de studio. In de tussentijd heeft de Ben Miller Band een gedaantewisseling ondergaan. Trombonist-percussionist Doug Dicharry is er niet meer bij en werd vervangen door Smilin' Bob Lewis en Rachel Ammons, twee multi-instrumentalisten die het toch al excentrieke instrumentarium van de band aanvullen met enkele extra exotische aanwinsten (elektrische cactus, dulcimer, ...). Met een zinderende liveshow die alle verwachtingen overstijgt, charismatisch vocaal samenspel en warmbloedige arrangementen, en hun authentieke instrumenten, zijn ze opgemerkte gasten overal waar ze neerstrijken, dat was ook het geval in Utrecht waar we backstage even met dit aangenaam gezelschap mochten praten.

zie hier het interview