WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, HNITA...

THE SUPERSOUL BROTHERS – THE ROAD TO SOUND LIVE

THE SUPERSOUL BROTHERS is een enthousiaste 6-koppige Franse band uit de Pyrénées-Atlantiques, die waarschijnlijk ook nummers uit hun album ‘THE ROAD TO SOUND LIVE’ (2023) tijdens hun "Shadows & Light Tour" brachten binnen de muren van La Route du Son in Billère in Zuid Frankrijk. Hun sound wordt bij elkaar gehouden door een groovy bas, een V8-drumbeat, een bezeten trombone, een charismatische en krachtige leadzang van David Noël en een brullende Hammond Leslie verenigd met de galm en tremolo van gitaren uit de sixties. The SuperSoul Brothers begonnen in 2016 als een kwartet (bas, drums, gitaar, zang) dat het hele jaar door meedogenloos werkte, met repetitie na repetitie. In 2017 kwam hun eerste concert. De keys werden bijgevoegd in 2018, een jaar later trombone. In 2021 verscheen hun eerste album, ‘Shadows and Lights’ en een jaar later tekenden ze bij Dixiefrog Records. De credtis van hun debuutalbum zijn: David Noël, zang - Ludovic Timoteo: bas - Fabrice Seny-Couty: drums - Pierre-Antoine Dumora: gitaar - Julien Strantau: orgel, piano & Julien Suhubiette: trombone..

GRANT HAUA – MANA BLUES

‘MANA BLUES’ is de titel van het nieuwe album van GRANT HAUA, een bluesman van Maori-afkomst uit Tauranga, Nieuw-Zeeland. Als tiener wou Grant, zoals zijn jongere broer, om voor het andere geslacht cool te zijn ook gitaar kunnen spelen. Door de jaren heen werkte hij als singer/songwriter/gitarist mee aan acht studio en twee live albums. Zijn eerste soloalbum ‘Knucklehead’ (2010) kreeg goede recensies, Met percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio) vormde hij Swamp Thing. Ze toerden jaren en waren headliner op festivals. Langzaam evolueerden ze naar grotere podia in Nieuw-Zeeland en Australië. In 2016 werden ze uitgenodigd in Louisiana door Baton Rouge Arts Society, wat een volgende stap werd. In januari 2019, na 4 albums en vele tournees door Australië en Nieuw-Zeeland, eindigde Swamp Thing. Grant Haua’s tweede soloalbum ‘Awa Blues’ was in 2021 een Top 25-album in het Rolling Stone-magazine in Frankrijk. Het opende de deuren voor een toer door Europa en een optreden in het iconische Duitse tv-programma Rockpalast. Haua tekende bij het Franse label DixieFrog en bracht bij hen al vier albums uit. ‘Mana Blues’, de vierde DixieFrog release, is een blues album dat zonder slag of stoot bevestigt dat het talent van de genoemde, zijn tong uitstekende, kiwi nog steeds top is. Degenen die bekend zijn met zijn muziek zullen merken dat dit album heel anders is dan eerdere releases die rond de akoestische gitaar zijn geschreven. ‘Mana Blues’ is een elektrisch album.

STOLL VAUGHAN – DREAM IN COLOR

Acht nummers die in totaal amper 33 minuten duren: spreken we dan over een full-cd of een ietwat langer uitgevallen EP. Dat dilemma stelde zich toen ik de plaat “Dream In Color” van de Amerikaanse zanger en songschrijver Stoll Vaughan in handen kreeg voor het schrijven van een recensie. Pas bij de beluistering van de liedjes op dit album was ik overtuigd dat deze muzikant die na 14 jaar in Los Angeles te hebben gewoond terugkeerde naar zijn geboortestad in Lexington, Kentucky zelf gekozen had om enkel die liedjes op te nemen waarvan hij wist dat ze goed genoeg waren en absoluut op zijn nieuwe vijfde plaat thuishoorden. Al van bij de prachtige openingstrack “Just Another Day” en bij het horen van de adembenemend mooie albumtiteltrack “Dream In Color” wisten we meteen dat er een pareltje in onze stereo was terechtgekomen. Stoll Vaughan heeft in het verleden dan ook al nummers gebracht die terecht zijn gekomen op de soundtrack van televisieshows en films zoals o.a. ‘True Blood’, ‘The Office (US)’ of “Friday Night Lights’. Hij zegt zelf bij het componeren van zijn liedjes geïnspireerd te zijn door werk van singer-songwriters als Bob Dylan, Townes Van Zandt en John Prine. De plaat “Dream In Color” is de opvolger van het in de herfst van 2020 uitgebrachte album “Desires Shape” dat toen al het beste liet vermoeden over wat er in de toekomst nog zou verschijnen van deze getalenteerde artiest.

DRUNKEN PRAYER – THE NAME OF THE GHOST IS HOME

De discografie van de Amerikaanse singer-songwriter Morgan Geer uit Asheville, North Carolina is met in totaal zes platen nog niet echt uitgebreid te noemen. Onder zijn alter-ego-naam ‘Drunken Prayer’ herinneren we ons zijn laatste plaat “Cordelia Elsewhere” die in april 2019 op de markt is gekomen en een ietwat chaotische mix van country-, soul-, powerpop- en garage rocknummers bevatte. Hij is naast zijn solocarrière ook actief als leadgitarist bij de alt.countryformatie ‘Freakwater’ en bij ‘The Handsome Family’ en hij componeert daarnaast ook nog nummers voor andere artiesten. Zijn meest recente poging om als ‘Drunken Prayer’ de wereld proberen te veroveren heet “The Name Of The Ghost Is Home”, een zesde soloalbum met twaalf folk- en Americana-nummers waarvoor Morgan Geer alle teksten en de muziek heeft geschreven. De plaat werd opgenomen in de ‘Empty House’-studio in Albuquerque, New Mexico met de broer van Will Oldham (aka Bonnie ‘Prince’ Billy) en de van de band ‘Palace’ gekende Paul Oldham als producer.

CASEY NEILL & THE NORWAY RATS – SENDING UP FLARE

De nu 53-jarige Amerikaanse muzikant Casey Neill is de zanger-gitarist, songschrijver en frontman van de in 2007 opgerichte folkrockformatie ‘Casey Neill & The Norway Rats’ uit Portland, Oregon. De andere bandleden die meespelen op zijn vierde studioplaat “Sending Up Flares” zijn multi-instrumentalist en producer Chet Lyster (van de groep rond ‘eels’), pianiste-organiste en accordeoniste Jenny Conlee-Drizos en bassist Jesse Emerson (beiden voorheen actief bij de indie rockformatie ‘The Decemberists’) en drummer Ji Tanzer. Daarnaast komen er ook nog enkele bekende gastmuzikanten een bijdrage aan deze plaat afleveren, zoals Corin Tucker van de formatie “Sleater-Kinney’ die meezingt op het nummer “Jumping Out Of My Skin”, Anita Lee Elliot van rockgroep ‘Blue Giant’ die meezingt in de song “Fall Into Forever”, Peter Buck van ‘R.E.M.’ en ‘The Minus 5’ die op E-bow meespeelt op het liedje “The Stars Unseen” waar ook Scott McCaughey op drums meedoet. Hij is de frontman van de popgroep ‘The Minus 5’, de band waarin Casey Neill ook vaak als leadgitarist meespeelt. Al deze gastmuzikanten komen uit Portland, Oregon of hebben een link met één van deze groepen uit de populaire Amerikaanse muziekstad.

ISMAY – DESERT PAVEMENT

‘ISMAY’ is het alter-ego van de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Avery Hellman uit San Francisco Bay Area in Californië. Maar het is daarnaast eveneens de naam van de groep die deze non-binaire artieste vormt met multi-instrumentalist en producer Andrew Marlin (van de folkgroep ‘Watchhouse’ – ex-‘Mandolin Orange’), gitarist Andrew Allen-Fahlander, bassist Clint Mulligan en drummer-percussionist Jamie Dick. ‘ISMAY’ brengt nu onder die naam hun tweede volwaardige album “Desert Pavement” op de markt, de opvolger van de begin 2020 in volle coronapandemieperiode uitgebrachte debuutplaat “Songs Of Sonoma Mountain” die destijds in een stokoude schapenschuur werd opgenomen. Voorafgaand aan de release van die eerste plaat bracht de band begin 2018 al een vijf songs tellende EP “Songs From A River” op de markt. Tussen de twee full-cd’s door bracht ‘ISMAY’ in de ‘lockdown’-zomer van 2021 ook nog een vier tracks tellende EP “The Lone Prairie Sessions” uit.

CARY MORIN – INNOCENT ALLIES

Singer-songwriter, producer en multi-instrumentalist CARY MORIN is geboren in Billings (Montana) als zoon van een luchtmachtofficier. Zijn moeder was een squaw uit de stam van de Crow indianen. Cary bracht zijn jeugd door in Great Falls (MT) en leerde er gitaar spelen tijdens bijeenkomsten met de buren. Morin is als muzikant top op akoestische gitaar als hij met zijn complexe typische fingerstyle, eenvoudige akkoorden speelt. Zijn onnavolgbare stijl wordt vaak omschreven als “akoestische inheemse Americana met kwaliteiten van blues, jazz, jam, reggae en dance…”. Cary verhuisde naar het Noorden van Colorado en richtte in 1989 The Atoll op, waarmee hij twee decennia lang vooral lokaal toerde. Met zijn volgende band The Pura Fé (Rhiannon Giddens: banjo) scoorde hij met de single “Ole Midlife Crisis”. In 2014 won Cary Morin de Colorado Blues Challenge opnieuw en nam hij deel aan de IBC in Memphis. Cary Morin debuteerde in 2012 solo met ‘Sign It Louder’. ‘Cradle to the Grave’ (2017) was Cary Morin’s vijfde studio album én was na ‘Streamline’ (2013) en ‘Tiny Town’ (2015) het derde deel van een akoestische solo trilogie, waarmee hij de geweldige Amerikaanse muziektradities archiveert. ‘INNOCENT ALLIES’ is zijn 8ste studio album.

GLENN MARAIS & THE MOJO TRAIN – RED, HOT AND BLUE

GLENN MARAIS & The MOJO TRAIN (GM&MT) zijn een Canadese funky blues/rockband die bekend staat om hun krachtig en dynamische geluid dat gratie en schoonheid naadloos combineert. Hun muziek neemt luisteraars mee op een reis door de Mississippi Delta, met stops in Detroit, Motown en de funky area van Philadelphia. De band bestaat uit de Juno-genomineerde songwriter Glenn Marais op lead gitaar en zang, bassist Manny De Grandis, toetsenist Jesse Karwat (I Mother Earth) en drummer Jeff Saulnier. Frontman Glenn Marais beschouwt zichzelf in de eerste plaats als een schrijver en daarnaast ook songwriter, dichter, auteur en toneelschrijver. Glenn Marais en The Mojo Train zijn naast muzikanten ook heel sociaal. Hun initiatief MusicCan is een liefdadigheidsinstelling zonder winstoogmerk. Het levert instrumenten aan jongeren en leden van de gemeenschap, die het financieel moeilijk hebben. Ze bevorderen zo bij hen de passie voor muziek. "Catch a Ride" is, zowel op het podium als in de studio, de muzikale mantra van deze Mojo Train. Geleid door ritme brengt de trein golven van intensiteit, die de leden zelf en het publiek naar nieuwe grenzen brengt. Glenn Marais & The Mojo Train staan bekend om hun liefde voor spelen en jammen en hebben de gave om liedjes in nieuwe en opwindende richtingen te brengen. De band werkte hard aan hun tweede studio album, de opvolger van hun titelloos studio debuut uit 2013. GM & MT won onlangs de IBC Road to Memphis-wedstrijd, dat hun deelname garandeerde aan de IBC in Memphis die plaatsvond in januari 2024.

LLOYD SPIEGEL – BAKEHOUSE DOZEN

Dat Australië ook een muziekland is bevestigen we regelmatig met reviews van cd’s, die na een lange reis van Down Under, op de tafel van Rootstime belanden. Een van de muzikanten die al enkele keren aan de beurt kwam is singer-songwriter/gitarist LLOYD SPIEGEL. Ik herinner me nog zijn optreden tijdens de Southern Bluesnight in 2016 in Heerlen… Deze blues artiest uit Melboune toert al 30 van zijn 40 jaar de wereld rond. Hij was in Nieuw Zeeland, Japan, Europa en de States en stond al op het podium met o.a. Ray Charles, Bob Dylan, Etta James, Brownee McGhee en Luther Allison. Met ondertussen zo’n dozijn solo albums op zijn conto is deze 14-voudig winnaar van Blues Awards, één van de drijvende krachten van de Australische blues scene. Sinds 2004 gebruikt en promoot Lloyd Spiegel akoestische Cole Clark gitaren, die in Melbourne gemaakt worden en die o.a. door Snow Patrol, Ben Harper, Ash Grunwald, Bjorn Berge en Kaiser Chiefs gebruikt worden. Cole Clark combineert in het maken van zijn akoestische gitaren klassieke met innovatieve bouwmethodes, om zo qua geluid het verschil te maken. Lloyd voelt zich ook geroepen om jong talent te begeleiden en wordt daarom vaak in zijn land o.a. de “Ambassador to youth in blues” genoemd. Ondertussen kreeg Spiegel door de jaren heen, 14 Australian Blues Awards (o.a. als Artist, Producer & Album of the Year), 18 VICTAS Blues Awards (als o.a. Artist, Song & Producer of the Year) en in 2020, een Music Victoria Award voor “Blues Album of the Year”.

TRUE FOXES – HOWL

Cornwall is een graafschap en district in het uiterste zuidwesten van Engeland dat de thuishaven vormt van het folk- en popmuziek brengende vrouwelijke duo ‘True Foxes’ bestaande uit leadzangeres en gitariste Amie Parsons (ook op ukelele, banjo en piano) en harmony vocaliste en bassiste Chloe Payne. Deze twee nichtjes nemen de stoutmoedige, verstandige en sluwe eigenschappen van de vos over voor het selecteren van hun groepsnaam. Ze schrijven hun liedjes altijd samen en ze hebben die songs nu ook opgenomen en uitgebracht op hun officiële debuutalbum “Howl”. Elf nummers in totaal sieren deze eerste sfeervolle volwaardige plaat van ‘True Foxes’ waaruit we de ballad “How Are You Now?” en het heerlijk swingende “Higher” hebben geselecteerd om aan deze recensie op video toe te voegen. In mei 2022 hadden ze met “Sunny” ook al een EP-tje uitgebracht met vier liedjes ter ondersteuning van de gelijknamige single. Die release leverde hen meteen al een serie live-optredens op in Engeland, Schotland en Wales en zorgde voor veelvuldig spelen van de song op de Britse radiostations

JOHN CRAIGIE + TK & THE HOLY KNOW-NOTHINGS – PAGAN CHURCH

In september 2020 maakte ik hier kennis met de nu 44-jarige Amerikaanse folkzanger, songschrijver en producer John Craigie naar aanleiding van de release van zijn zevende soloplaat “Asterisk The Universe”. Dat was de opvolger van zijn twee jaar eerder uitgebrachte album “Scarecrow” waarvoor hij in toenmalige recensies bedacht werd met lovende vergelijkingen tussen hem en zijn muzikale voorbeelden John Prine, Bob Dylan, James Taylor en Jack Johnson. Na “Asterisk The Universe” kwam er in april 2022 nog een volgende plaat van deze muzikant met een universitair diploma als wiskundige uit Portland, Oregon op de markt onder de titel “Mermaid Salt”. De frekwentie van het uitbrengen van nieuwe albums ligt bij John Craigie blijkbaar op twee jaar want we hebben net zijn negende soloplaat “Pagan Church” op onze redactietafel ontvangen voor het schrijven van een recensie. Elf nieuwe zelfgeschreven nummers werden hiervoor opgenomen in de ‘Our Lady Of Perpetual Heat Recording Studio & Spa’ in St. Paul, Oregon. Zijn vaste begeleidingsband ‘TK & The Holy Know-Nothings’ zorgde voor de bijhorende instrumentatie. Die formatie bestaat uit Taylor Kingman op gitaren, multi-instrumentalisten Jay Cobb Anderson op pedal steel, gitaren, piano en Hammondorgel, Lewi Longmire op basgitaar, piano en trompet en Sydney Nash op diverse blaasinstrumenten en Tyler Thompson als albumproducer en ook op drums.

PAUL BLACK – BEAUTIFUL SIN

PAUL BLACK bracht zijn lang verwachte derde album ‘BEAUTIFUL SIN’ uit, een ongelooflijk boeiend amalgaam van op blues gebaseerde rock, akoestische soul en een vleugje funk. Deze multi-getalenteerde muzikant, zanger en songwriter, geboren en getogen in Terrace in British Columbia (Canada), groeide op met gospel en country en speelde in rockbands. Hij “ontdekte” Jimi Hendrix via het album ‘Are You Experienced’, tot het beslissende moment waarop zijn neef hem kaartjes voor SRV gaf. Vanaf dat moment was het niets anders dan de blues en dook hij de muziekgeschiedenis in, alles van Albert King, Buddy Guy en Gary Moore tot Taj Mahal, John Lee Hooker en T-Bone Walker. Nadat hij naar het zuiden was verhuisd naar Victoria, vormde Paul verschillende bluesbands totdat hij een album uitbracht met de titel ‘Taxi’ (1999). In 2010 bracht Paul Black zijn 2de studio album,  ‘Blue Words’ uit.

JOHN JENKINS – TUEBROOK

John Jenkins is een Britse folkzanger en songschrijver uit Tuebrook, een gebied in West Derby in het noordoosten van Liverpool. “Tuebrook” is ook de titel van zijn onlangs op de markt verschenen album met elf zelfgecomponeerde liedjes die hij samen met multi-instrumentalist Jon Lawton heeft gearrangeerd, opgenomen en geproducet in de ‘Crosstown Studios’ in Liverpool. De eerste twee liedjes op dit album geven we hier ook mee op de video’s: eerst krijgt u de openingstrack “Shadows” en daarna volgt het verhaal over een zekere “Christopher Roberts”, een verloren gewaande jeugdvriend uit de lagere schooltijd. Ook het liedje “William” gaat over een buurjongen uit zijn jeugd. John Jenkins schrijft meestal liedjes over fictieve personages of plaatsen zoals in het nummer “Idaho” maar op deze plaat grijpt hij in enkele autobiografische songs toch ook nostalgisch terug naar zijn herinneringen over het leven in het amper 15.000 inwoners tellende Tuebrook. De albumafsluitende song “Mr. Ford’s Hardware Store” is zo’n echte herinnering uit zijn kindertijd aan een piepklein winkeltje dat altijd volgestapeld was met alle mogelijke huishoudspullen.

GALVEZTON – SOME KIND OF LOVE

Achter het pseudoniem van ‘Galvezton’ schuilt de Amerikaanse schrijver en muzikant Robert Kuhn uit Houston, Texas. Gedurende twaalf jaar had hij de wereld rondgereisd via andere Amerikaanse staten en verblijven in Australië, Chili, Colombia, Costa Rica en Nicaragua vooraleer terug te keren naar zijn geboortestad in Galveston, Texas. Zijn eigen liedjesteksten zijn vaak confronterend als ze gaan over gebroken harten, misgelopen huwelijken, geweld, drugs of armoede maar zijn liefde voor poëzie en dichtkunst komen gelukkig ook al eens aan bod. Zijn debuutplaat dateert uit 2014 en had “Everybody Knows” als titel. Daarna volgde het album “Maria The Gun” in 2017. De derde plaat van ‘Galvezton’ verscheen in 2022 onder de titel “Persevere” waarbij wij destijds opmerkten dat enkele folk- en rockliedjes op dat derde soloalbum wel erg sterk leken op de muziek die we kennen van de Amerikaanse indierockers ‘Lord Huron’ en ook de sound van ‘Phosphorescent’ werd in sommige songs gehoord. Eind februari 2024 bracht ‘Galvezton’ zijn vierde soloplaat op de markt met het negen liedjes tellende album “Some Kind Of Love”. Dat werd een ‘tribute’-plaat aan de door Andy Warhol ontdekte legendarische New Yorkse experimentele rockgroep ‘The Velvet Underground’ die grote muzieksterren als John Cale, Lou Reed en zangeres Nico herbergte. De negen songs op deze plaat werden geselecteerd uit het rijke repertoire van die band met songs die dikwijls door Lou Reed werden geschreven.

STEVE JINSKI – MUSCLE MEMORY / EVENTUALLY

Toen we in de bij de cd’s gevoegde informatie lazen dat de Britse folkzanger en songschrijver Steve Jinski uit Newcastle Upon Tyne in de voorbije jaren het voorprogramma had mogen spelen voor toppers als David Gray, Richard Thompson, Eddie Reader en progressieve rocker Rick Wakeman van ‘Yes’ waren we eigenlijk niet meer zo verbaasd. Van deze Brit met Poolse roots kregen we recent een dubbelalbum in de bus, in feite een met de modernste technieken herwerkte en geremixte plaat van zijn 13 nummers bevattende debuutalbum “Eventually” uit 1989 dat destijds enkel op vinyl werd uitgebracht. De tweede cd van Steve Jinski die we in deze dubbelaar aangeboden krijgen is zijn nieuwste realisatie “Muscle Memory”, een plaat waarop hij elf nieuwe schitterende folkliedjes heeft verzameld. Al deze zelfgeschreven songs klinken zeer eigentijds en werden in de opnamestudio ingespeeld door Steve Jinski op gitaar en mondharmonica, albumproducer Dave Maughan op meerdere instrumenten, Ian Carr op gitaar, Graham Henderson op bas en keyboards, Geoff Lincoln op basgitaar en Tim Johnston op drums. Ook Keith Morris speelt op enkele nummers mee op bas en saxofoon en dat is opmerkelijk vermits deze muzikant intussen jammerlijk is overleden en hier dus een vorm van eerbetoon krijgt, o.a. in het over afscheid van goede vrienden handelende liedje “Gone”.

ZAKIYA HOOKER – BLUESMAN’S JOURNEY

Het is niet vanzelfsprekend en kan bij het invullen van verwachtingen zelfs frustrerend zijn, om als zoon of dochter van een beroemdheid op de wereld gezet te zijn! Vera Lee Hooker -aka ZAKIYA HOOKER- kreeg als dochter van de legendarische blues gigant John Lee Hooker (1917-2001) van thuis uit muziek als een geschenk aangeboden, waarmee ze aan haar eigen weg bouwde. In 1991 trad ze voor het éérst met haar vader op in het Kaiser Center Theatre in Oakland. Maar niet alles was glamour en glitter voor Vera Lee. Zij heeft haar deel van de “blues” aan den lijve ondervonden. Van haar drie kinderen stierf haar jongste zoon als hij 20 was na een auto ongeval. Haar andere zoon, Maurice werd enkele jaren eerder, voor een lange periode in de gevangenis opgesloten. Als alleenstaande moeder verhuisde Vera Lee naar Californië en veranderde ze haar naam in Zakiya Hooker. Zakiya staat in het Hebreeuws voor “zuiver” en in het Swahili voor “intelligentie”. Ze trouwde (opnieuw) met R&B-artiest/bassist Ollan Christopher (aka “Chris James”), die al eerder samenwerkte met Curtis Mayfield. Hij kon Zakiya overhalen om werk te maken van haar zangcarrière. Ze hebben ondertussen een eigen opnamestudio in Douglasville (GA) en Ollan fungeert als haar bassist, co-songwriter en producer.

I SHOT A MAN - DUES

I SHOT A MAN is een Italiaans trio dat rond 2014 gevormd werd door drie kinderen met migratieachtergrond geboren in Turijn, bestaande uit: frontman Manuel Peluso, gitarist Domenico De Fazio & drummer Simone Pozzi. Hun bandnaam is geïnspireerd door een deel van een zin uit het gekende Johnny Cash-nummer, “Folsom Prison Blues” dat hij schreef in 1953 en dat je kan vinden op zijn debuutalbum (‘Johnny Cash with His Hot Blue Guitar!’, 1957): “But I shot a man in Reno just to watch him die…”. De drie slagen erin met de juiste instrumentatie en de stem van frontman Peluso die het midden houdt tussen crooner en straatmuziek, hun blues “oldskool” -toen instrumenten nog schaars en roestig waren- puur en universeel te laten klinken. Zonder bas worden Manuel, Domenico & Simone gedwongen van andere arrangementen te bedenken en moeten ze, in een constante dialoog tussen de donkere tonen van de drums en de lage tonen van de gitaren, het ritme aanpassen om hun songs aanstekelig te doen klinken. In 2020 won I Shot a Man de Italiaanse selecties van de IBC en in 2022 vertegenwoordigde de band Italië tijdens de internationale finale in Memphis. ‘DUES’, het nieuwe/tweede album van I SHOT A MAN -de opvolger van ‘Gunbender’, 2019- duikt nog dieper in het hart en de wortels van de blues, omarmt zijn Afrikaanse wortels en zinkt weg in de Mississippi Delta

LEIF DE LEEUW BAND – MIGHTY FINE

Leif de Leeuw is al zo’n 10 jaar de frontman van een Nederlandse rock/blues band die zijn naam draagt. Hij studeerde gitaar aan de popafdeling van het Codarts Conservatorium in R’dam. Leif’s rolmodellen zijn onder meer David Gilmour, Joe Walsh, Jeff Beck, Larry Carlton, Paul Kossoff en Andy Powell, maar vooral Johnny Winter. In 2009, op zijn vijftiende, won hij voor het éérst (en in 2013 opnieuw) de prestigieuze Sena Young Talent Guitar Award. Sindsdien timmerde hij stevig aan zijn toekomst doorheen de Europese muziek scene. De erkenning groeide gestadig, want in 2014 was de band de winnaar van de Dutch Blues Challenge en een jaar later, werden ze tijdens de European Blues Awards 2015 uitgeroepen als “Best Band”. Na ‘EP Deluxe’ (2014) was in 2016 ‘Leelah’ -genoemd naar de Amerikaanse transseksueel Leelah Alcorn, die op 17-jarige leeftijd in 2014 zelfmoord pleegde- hun debuut studio album en ‘Live in Concert’ -de opvolger van het 2017 album ‘Until Better Times’- hun éérste live album. De opnames gebeurden in 2018 in het Energiehuis in Dordrecht op het poppodium Bibelot. Het podium is één van de kernpodia in Nederland, waartoe ook Paradiso in A’dam en 013 in Tilburg horen.

KID COLLING CARTEL – LIVING ON THE WILD SIDE

KID COLLING (een wees geboren in Bogotá en geadopteerd door een Luxemburgs gezin) is een Colombiaans-Luxemburgse gitarist en singer-songwriter. Na de release van zijn debuutalbum ‘In the Devil’s Court’ in 2017, optredens in Luxemburg, Europa en Colombia, en een verblijf van drie maanden in New Orleans, is het Kid Colling Cartel er terug met een nieuw opus, ‘LIVING ON THE WILD SIDE’. Kid Colling speelde talloze shows in Europa, waaronder in het voorprogramma van John Mayall, Aynsley Lister, Larry Carlton, Taj Mahal en Keb Mo. Hij is beïnvloed door artiesten als SRV, The Black Keys en Joe Bonamassa en zijn muziek kan omschreven als alternatieve bluesrock, een aanstekelige eigentijdse mix van blues en rock versterkt met soul en een groovy ritmes. Op de tracklist van ‘Living on the Wild Side’, dat vorige maand bij het Franse label Rock’n’Hall (Dixiefrog) verscheen, staan (rekening houdend met de “radio edit” van “Ain’t Nobody”) 10 tracks, deels geschreven in New Orleans begin 2020 en deels tijdens de pandemie. De songs zijn deels autobiografisch, geïnspireerd op het persoonlijke leven van Kid Colling en persoonlijke verhalen.

ÖZGÜR HAZAR’S BLUES SYNDICATE – WAY BACK HOME

Met zijn debuut album ‘Sad and Blue’ (2020) en zijn eerste live optredens hier in de Lage Landen viel de in Istanbul (in 1976) geboren zanger/gitarist ÖZGÜR HAZAR al meteen op. Deze blues/rock gitarist en singer-songwriter speelde van 2006 tot 2008 in diverse bands in Philadelphia. Hij keerde terug naar Istanbul, waar hij met zijn band in clubs optrad en in 2018 vestigde Özgür zich daarna in Leuven. Özgür Hazar is op gitaar beïnvloed door de “groten” die hem vooraf gingen als BB King, SR Vaughan en Eric Clapton. Özgür Hazar’s Blues Syndicate won in 2022 de Belgian Blues Challenge, drie jaar nadat de Steven Troch Band de BC won. Vier jaar na zijn debuut verscheen er recent onder de naam ÖZGÜR HAZAR’S BLUES SYNDICATE -het album werd opgenomen in de Megaphon opname studio’s in Duitsland met producer Martin Meinschäfer (Kai Strauss, Henrick Freischlader, Layla Zoe…)- de opvolger ‘WAY BACK HOME’. Özgür nam de nummers op met Arianne Yaya (zang), co-songwriter Pieter Akkermans (keys), Vincent Caers (drums) & Geert Zondermann (bas). Op het album staan vooral originele Hazar-nummers -enkele schreef hij samen met Arianne Musschoot, die je als zangeres blijkbaar Arianne Yaya moet noemen- en toetsenist Akkermans en één nummer is een Ruth Brown-cover van een nummer dat Lance Herbert schreef.

ELLIS MANO BAND – LIVE: ACCESS ALL AREAS (2CD)

Naast het door toeristen gekende culinaire “Raclette mit Gschwellti”, Rösti het typische boerenontbijt van Duitstalig Zwitserland, Gruyère kaas en naar de berg Matterhorn gevormde Toblerone chocoloade, kent de Zwitserse Bondsstaat Helvetia ook voor muziekliefhebbers een groter-dan-je-denkt boeiende scène, waarvan popmusici en rockbands een belangrijk deel uitmaken. Muzikanten en bands als Dave Knud, de avant-garde pop band Tj Toðdler van Rockford Raymond Wagner (‘The Young Man Smile’, 2015) en de in 2017, met muzikanten uit Kroatië, Duitsland en Zwitserland opgerichte ELLIS MANO BAND -waarover we het hier opnieuw willen over hebben- maken hier al jaren deel van uit. Zanger Chris Ellis is er de frontman, Edis Mano de gitarist, Nico Looser de drummer, Severin “Mr. Groove” Graf de bassist en Lukas Bosshardt de toetsenist. Ellis werd in Zwitserland en Duitsland bekend via tv, Mano en Graf als top sessiemuzikanten en Looser van zijn werk met o.a. Tracy Chapman en Scarlet Rivera. Hun debuut ‘Here and Now’ met tien zelfgeschreven bluesy rocksongs, kwam hier in 2019 al aan bod. Aan het album werkten buiten het viertal ook verschillende gastmuzikanten, inclusief blazers en backing vocalisten mee. Met ‘Ambedo’ (2021), hun tweede studio album, onderstreepten ze met nieuwe nummers een volwassenheid en zelfvertrouwen die in de voorbije jaren en na moeilijke lockdown maanden bereikt was. ‘LIVE: ACCESS ALL AREAS’, het éérste live album van de Ellis Mano Band, bevat 15 nummers die opgenomen zijn in 2023 tijdens gastoptredens in Duitsland en “der Schweiz”

THE RHYNES – EVERYTHING THE WRONG WAY ROUND

Joe Atkinson is een Britse muzikant uit Somerset die al sinds meerdere jaren meedraait in de Engelse popscène als keyboardsspeler in de psychedelische popformatie ‘Flipron’ uit Glastonbury en in de begeleidingsgroep van de Brits-Jamaicaanse zanger-percussionist Neville Staple die vroeger deel uitmaakte van ska-groepen als ‘Fun Boy Tree’ en ‘The Specials’. Hij ging ook enkele keren mee op tournee met o.a. de Schotse folk-pop singer-songwriter Donovan, de ska-formatie ‘The Selecter’ en reggae-grootheid Lee ‘Scratch’ Perry. Onder de groepsnaam ‘The Rhynes’ (uitspreken als ‘reens’) brengt Joe Atkinson zijn soloplaten op de markt. In mei 2021 was dat nog gewoon met de naam “The Rhynes” als titel voor zijn debuutplaat maar voor zijn tweede soloalbum dat nu op de markt komt opteerde hij voor het wat meer ingewikkelde “Everything The Wrong Way Round”. Daarop brengt hij tien zelfgecomponeerde nummers waarvoor hij bij de studio-opname ook alle instrumenten inspeelde, met uitzondering van de drums die door Matty Bane van ‘The Neville Staple Band’ werden bespeeld en Joe’s broer Stanley Atkinson die op twee van die tien tracks op gitaar mocht meespelen.

INTERVIEW - EDDIE 9V

Enkele jaren geleden ontdekte Thomas Ruf (Ruf Records) de nu 27-jarige -hij heeft de looks van Roy Orbison- Brooks Mason aka EDDIE 9V. Mason is in Atlanta (GA) geboren. Op zijn zesde kreeg hij zijn eerste gitaar, zijn éérste (cover)band heette Smokin’ Frogs en op zijn vijftiende maakte hij al deel uit van The Georgia Flood, een blues/rock band die meedeed aan de IBC in Memphis. Na voldoende naambekendheid te hebben opgebouwd, veranderde hij voor een solocarrière, om de spanning op te drijven, zijn naam in Eddie 9V(OLT). Er volgden snel twee albums: zijn debuut ‘Left My Soul in Memphis’ (2019) -opgenomen in zijn eigen mobiele aanhangwagen, met de hulp van broer/bassist Lane Kelly, die meeschreef aan de liedjes, het album opnam en produceerde- en ‘Way Down the Alley’ (2020), een live registratie @ Blind Willies. Na enkele singles verscheen in 2021 ‘Little Black Flies’, zijn Ruf Records-debuut. Multi-instrumentalist, podiumbeest en in zijn vrije tijd graag een pijp rokende Eddie 9V nam vorig jaar, als opvolger en geïnspireerd door alle die voor hem daar al stonden, in de bekende Capricorn Studio’s (Allman Brothers Band, Marshall Tucker, Percy Sledge…) in Macon (GA) zijn derde studio album, ‘Capricorn’ (2023) op. Hij deed dit opnieuw met broer Lane Kelly achter de knoppen, als producer en bassist en verder met o.a. gitaristen Cody Matlock & Dusty Mccook, drummer Aaron Hambrick, percussionist Tony Erice, toetsenist Chad Mason, saxofonisten Noah Sills & Justin Golding, trombonist Daniel Wytanis en backing zangeressen Leah Bell Faser & Chelsea Shag. Eddie 9V zat in de voorbije dagen nog op de boot om op te treden tijdens de Joe Bonamassa’s, ‘Keeping the Blues Alive’ @ Sea’ cruise. Hij huwde pas en was heel enthousiast tijdens het interview dat we voor zijn optreden in zijn hotel met hem deden.

INTERVIEW - SHAKURA S'AIDA

Shakura S'Aida werd geboren in Brooklyn en woonde in Zwitserland voordat ze naar Canada verhuisde. Shakura was lead zangeres van het 13 koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Daarnaast trad ze ook op als achtergrondzangeres op voor Rita MacNeil en Patti LaBelle en met jazzmuzikanten zoals Jimmy Smith en Ruth Brown. Ze is genomineerd voor verschillende Juno Awards. Shakura S'Aida bracht onafhankelijk haar eerste soloalbum, ‘Blueprint’ uit in 2008. Haar tweede album, ‘Brown Sugar’ werd uitgebracht in 2010 op Ruf Records en in 2012 bracht ze bij Electro-Fi Records een dubbel-cd uit, ‘Time’. Als actrice speelde ze in een Toronto-productie, George Boyd's “Consecrated Ground” (2004), evenals in Sudz Sutherland's “Doomstown” (2006) en Sharon Lewis's film “Brown Girl Begins” (2018). In 2013 werd Shakura genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie “Contemporary Blues Female Artist”. Haar band in Swing Wespelaar bestond uit Roger Williams (bas), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums) en samen bezorgden ze ons een top optreden met een opmerkelijke en ravissante dame in de hoofdrol. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar na haar optreden voor de camera te halen.

INTERVIEW - ALABAMA MIKE

Michael A. Benjamin, geboren in Talladega (Alabama), leidt al vroeg een tweede leven -hij is ook de manager van Soul Bowl, een xx- onder het pseudoniem Alabama Mike . In zijn jeugd werd hij met zijn zussen en broers sterk muzikaal beïnvloed door de gospels die zijn vader thuis zong. Na zijn militaire dienst in Californië, belandde hij aanvang jaren tachtig in de San Francisco Bay Area, wat het artistieke in hem een extra boost gaf. Mike werd in 1999 professioneel zanger in 1999 en de single “Day to Day”, die bij Jukehouse Records verscheen, werd ook de titelsong van zijn debuutalbum uit 2009. Dit was voor Alabama Mike de start van zijn eigen carrière in de blues scene. Mike (zang) stak met Anthony Paule (gitaar) en multi-instrumentalist, opname ingenieur en eigenaar van een platen label, Scot Brenton (harmonica) de koppen bij elkaar om “hun” akoestische blues te schrijven en op te nemen als The House Kings. In 2013 verscheen hun debuutalbum, ‘Unleashed’. Met de nodige awards onder zijn arm deelde Mike in de loop der jaren het podium met blues grootheden als Kim Wilson (“Fabulous Thunderbirds”), John Primer, Lurrie Bell, Steve Freund, Bobby Rush, Johnny Rawls, Filmore Slim, RJ Mischo, Dewayne Wiggins en Willie (“Big Eyes Smith”). Met The Andy T Band nam Alabama Mike het schitterende album ‘Double Strike’ (2017) op en aan Junior Watson’s album, ‘Nothin’ to It But to Do It’ (2019) werkte Mike ook mee. In hetzelfde jaar verscheen ook Alabama Mike’s solo album, ‘Hip You to My Blues’. De opvolger ‘Stuff I've Been Through’ (2023), geproducet door Kid Anderson en uiteraard opgenomen in Kid’s Greaseland Studio’s in San Jose (A), verscheen bij de Little Village Foundation. In Swing staat hij op het podium met Fabrice Bressouat (drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas). En dat Mike er veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.