“ The Liberators maken na een pauze van 20 jaar een comeback en bewijzen dat ze nog steeds een van de betere rock & roll bands van Nederland zijn… “

“De roemruchte Maastrichtse blues rockband, The Liberators laat opnieuw van zich horen...”, één nieuwsje dat recent de grens over woei. Dit konden wij (hier in Lanaken) als buren en fervente muziekliefhebbers niet negeren, temeer omdat het nieuwe album -want daar gaat het “horen” hier om!- door Lucas Vroemen en Steve Course in Studio GAM in Waimes (in het arrondissement Verviers) in de provincie Luik opgenomen werd. Een album release à la lettre is voor muzikanten nu niet mogelijk. Steun deze band met een bezoek en share & like op Facebook, een manier om een band te helpen promoten. Zoek hen daarnaast zeker ook op streamingplatforms zoals Spotify, Apple Music, Deezer, Google en nog veel meer.

Lees hier de recensie

DES DUIVELS? - Maarten Schuermans

‘Waar gedanst wordt, daar worden de mannen bedwelmd en vinden de vrouwen hun ondergang.’ In de jaren 1930 waarschuwden vrome pastoors voor de tuchteloosheid van de Amerikaanse amusementscultuur omdat die een gevaar vormde voor de maatschappelijke orde en vooral voor de opgroeiende jeugd. Maar geen Bob Dylan, geen Stones, geen hiphop, geen Taylor Swift zonder Mississippi Fred McDowell, King Oliver of Dock Boggs. U onbekend? Maarten Schuermans trok samen met muzikanten Bjorn Eriksson en Alain Rylant naar het diepe zuiden van de VS. Op zoek naar de roots van wat we vandaag popmuziek noemen: blues, cajun, country, hillbilly, folk, jazz… Een bedevaart naar de katoenvelden waar de religieuze gospelmuziek ontstond, naar de kroegen en bordelen van het verderf. Van Atlanta en de Appalachen langs Nashville, Memphis en New Orleans tot Austin in Texas. Het leverde ‘Des duivels. Naar de roots van de populaire muziek’ op. Vanaf volgende week in de winkel. Een boek om te beluisteren. Lezen mag ook. Kijken eveneens. Lees hier de recensie

Tim Knol & Blue Grass Boogiemen, Mercy John en Jesse Malin zijn de eerste drie namen voor het vierde editie indoor ROOTZZ festival in Mezz Breda op zaterdag 31 oktober. Eerstgenoemden behoren tot de top van de Nederlandse rootsmuziekscene en zijn graag geziene gasten op de nationale podia en festivals. Malin is een New Yorkse singer-songwriter die grote indruk maakte met zijn laatste album ‘Sunset Kids’, wat doet uitkijken naar de live uitvoering ervan met zijn band. ROOTZZ is een indoor festival voor rootsmuziek dat plaats vindt in het Bredase poppodium Mezz, geïnitieerd en georganiseerd in samenwerking met het Eindhovense boekings- en perspromotiekantoor Harvest Music. Het affiche voor de aanstaande vierde editie is nog niet compleet, meer namen zullen in de aanloop naar het festival bekend gemaakt worden. Tickets zijn al wel te koop via de website van Mezz, voor € 20,- per stuk. De deuren van Mezz gaan om 19.00 u open, de eerste act speelt om 19.30 u.

Bassist Blind B’ nam het initiatief om met bevriende muzikanten uit de Nederlandse blues- en soulscene samen iets te creëren dat iedereen toch ietsje dichter bij elkaar brengt, ook al is het dan op afstand. De bedoeling was een livestream, het werd een nieuw project met een videoclip: Blind B’ & The Mercenaries, bestaande uit nationaal en internationaal vermaarde artiesten. Tien musici uit verschillende bands staken de koppen bij elkaar en vonden een song van legende Solomon Burke met een prachtige tekst die perfect past bij de gevoelens in coronatijd: None Of Us Are Free. Alle muzikanten verzorgden hun bijdragen vanuit thuis, een mixer deed de rest, zowel qua beeld als geluid. De woorden van zanger Robert Fossen aan het einde van de videoclip geven de gedachte weer van alle bandleden: ‘Feel Free, Stay Safe!’ Het doel van de clip is verbinding. Iedereen binnen de culturele sector, inclusief het publiek dat lang verstoken blijft van live muziek, een hart onder de riem steken. Want niet alleen muzikanten en mensen in de horeca worden zwaar getroffen, dat geldt ook voor geluid- en lichttechnici, managers, boekers, festivals, vrijwilligers et cetera. Blind B’ & The Mercenaries wil afrekenen met pessimisme. Met de clip doen ze iets terug onder het motto: ‘Jullie waren er altijd voor ons, wij zijn er nu voor jullie!’

Op de verjaardag van Pete Seeger brengen Katleen Scheir, Guy Davis en Fabrizio Poggi een nieuwe versie uit van We shall overcome. Een toepasselijk lied van hoop in deze Corona-tijden. De Belgische zangeres Katleen Scheir (uit Essen), de Amerikaanse rootsmuzikant Guy Davis (uit de Bronx, New York) en hun Italiaanse collega Fabrizio Poggi (uit Voghera in het door Corona zwaar getroffen Lombardije) werkten eerder al samen. Met hun gezamenlijke boekingskantoor Salmon bookings wilden ze in Corona-quarantaine-tijden een lied van hoop opnemen, een boodschap aan hun fans en opgedragen aan de helden van de medische sector. Welke song is dan beter geschikt dan We shall overcome? Het nummer komt uit met begeleidende video en zal binnenkort ook te downloaden zijn. De opbrengst daarvan gaat integraal naar Artsen zonder Grenzen. Pete Seeger (3 mei 1919 - 27 januari 2014) zou vandaag 101 jaar geworden zijn. Door hem werd We shall overcome een iconisch lied.

Deze vijfkoppige, female fronted band brengt soulful blues en americana songs. Met véél gevoel, heel gevarieerd maar toch met een eigen sound, in het bijzonder dankzij de atypische maar sfeergaranderende trompetklanken. Opvrolijkende up-tempo nummers, kreunende blues shuffles en zwoele, tarantineske, tragere nummers. Lees alvast de recensie en maak een kans om 'DOWN THE ROAD' te winnen!.
zie hier de recensie 

De Amerikaanse gitarist, zanger en songwriter Michael John 'Duke' Robillard werd geboren op 4 oktober 1948 in Woonsocket, Rhode Island. Reeds op de middelbare school richt hij zijn eerste band op en vanaf het begin is hij gefascineerd door de manier waarop jazz, swing en de blues met elkaar verbonden zijn. In 1967 richt hij Roomful Of Blues op, deze band was strak en sterk genoeg om als band te fungeren tijdens live optredens en in de studio voor twee van zijn helden, namelijk Big Joe Turner en Eddie 'Cleanhead' Vinson. Na tien jaar verlaat Duke Roomful Of Blues en wordt gitarist van de eerste versie van de Legendary Blues Band, die voornamelijk bestaat uit de toenmalige muzikanten van de Muddy Waters Band. Daarna richt hij zijn eigen band Duke Robillard & The Pleasure Kings op en in 1990 vervangt hij Jimmie Vaughan bij The Fabulous Thunderbirds. Tijdens deze Europese tournee laat hij zich begeleiden door de Finse Wentus Blues Band met wie hij vorig jaar het album "Too Much Mustard!" opnam. De kans is erg groot dat u als afficionado van de blues beide actoren al aan het werk zag en hoorde. Want zowel Duke Robillard als Wentus Blues Band waren en zijn belangrijke spelers op het bluesforum. Dat u ze samen zag, kan ook, maar die kans is dan weer klein. Het was voor Rootstime dus zaak om dit niet te missen en de heren Duke Robillard & Niko Riippa & Juho Kinaret even voor de camera te halen voordat ze in de MOD in Hasselt een spetterend optreden gaven.
zie hier het interview 

De Australische Teskey Brothers zijn in korte tijd en met slechts twee platen op zak een hit geworden in onze lage landen. De soul- en bluesband speelde al op een paar festivals, keerde ongeveer een jaar geleden terug naar de AB in Brussel en komt nu voor uitverkochte concerten in Amsterdam en Antwerpen terug. Wat is hier aan de hand? Het antwoord op die vraag is simpel. De gebroeders Teskey en band, inclusief twee blazers, appelleren aan nostalgische muziekgevoelens en het verlangen naar de scherpe soul en rhythm and blues van Otis Redding en anderen uit, vooral de vroege jaren zestig. Josh Teskey is een fenomeen: zijn stem is rauw en rasperig en de gelijkenis met soullegende Redding is opzienbarend. De band speelt krachtig om de gepijnigde liedteksten heen, en vooral het spel op de elektrische gitaar van Sam Teskey is een genot om te horen. Het zeer goed ontvangen "Half Mile Harvest" (2017) wordt opgevolgd door 'Run Home Slow' (2019), albums waarbij alle leden hebben bijgedragen aan het schrijven van de muziek en teksten en zo hun collectieve stem laten horen. Als je het debuutalbum "Half Mile Harvest" voor het eerst hoort, zou je zweren dat het Otis Redding, Sam Cooke of Wilson Pickett is. Maar nee, dit is geen zwarte soul uit de sixties, maar soul uit 2017 van vier blanke Australiërs. De band, met de broers Josh Teskey (zanger-gitarist) en Sam Teskey (leadgitarist) aan het hoofd, speelt al tien jaar samen en dat is te horen: het is een geoliede machine die niet alleen de ene na de andere dampende soulgroove neerlegt, maar ook moeiteloos uitstapjes maakt naar blues en southern rock. De titel van het album "Run Home Slow" sluit precies aan op het gevoel dat deze plaat uitdraagt. Je gaat automatisch een standje trager huiswaarts bij het horen van de rustgevende, sfeervolle klanken van de plaat. The Teskey Brothers zijn al jaren een bijzonder fenomeen en de Australiërs bevestigen die status met "Run Home Slow". De raspende, in whisky gedrenkte stem van Josh tart alle verwachtingen en laat menig volle zaal vol verbazing achter. Na een rits uitverkochte shows in Australië, veroverden ze LA, New York, Londen, Brussel en kan Antwerpen niet achterblijven. Op vrijdag 31 januari gaf The Teskey Brothers een uitverkocht concert in de Trix in Borgerhout, tijd voor Rootstime om met deze heren van Down Under even voor hun optreden kennis te maken en hun te feliciteren met hun tweede plaats op onze Top 50 Jaarlijst 2019.
zie hier het interview 

Om te kunnen schetsen wie de muzikant Slim Cessna is, moeten we naar Denver, CO, trekken en teruggaan naar 1992, wanneer hij met zijn band Slim Cessna’s Auto Club begon. De muziek van deze experimentele rockband -in a nutshell- “documents a dark and weird goth-country punk America, bridging the gap between Hank Williams and the Misfits…”. Je moet hen m.a.w. zien als “een donkere en angstwekkende Gotische countrypunkband, die de kloof tussen countryzanger Hank Williams sr. en de Misfits (een in 1977, door Glenn Danzig in Lodi, New Jersey, opgerichte horror en hardcore punkband) overbrugt…”. Cessna herken je als frontman en als de zanger met een gouden tand en grote cowboyhoed, een volle baard en bril met lelijk hoorn montuur. De constante in de SCAC is Slim Cessna, voorheen, samen met David Eugene Edwards en Jeffery-Paul van 16 Horsepower, lid van The Denver Gentlemen. Slim Cessna is tevens de producer van ‘A Wolf & A Lamb’ (2018), het eerste album van de Luikse band Everyone is Guilty, dat ze in Lakewood, Colorado opnamen. Deze vijf muzikale Walen (Mirco Gasparrini, Charles Perrin, Jerome Mardaga, Pierre Mulder & Eric François) speelden nog op Roots & Roses 2019 in Lessines in de provincie Henegouwen. Slim Cessna komt naar België om hun tweede album te producen en gedurende die periode gaat hij hier optreden met Mirco (gitaar), Jerome (gitaar) en Pierre (drums). Op 24 januari staan ze -een initiatief van "De Noene" (Den Huibbe) en "Rootstown" (Kurt De Bont)- in Den Hemel in Zichem geprogrammeerd. Deze unieke line-up, die je misschien nooit meer samen op een podium zal krijgen, was voor Rootstime de reden om er op uit te trekken voor een live verslag en interview.
zie hier het interview 

Sam Baker groeide op in Itasca , Texas, een dorpje net buiten Dallas. Zijn moeder speelde orgel in de kerk en zijn vader luisterde naar blueslegendes als Lightnin’ Hopkins, Brownie McGee en Sonny Terry. Een van de eerste platen die Sam hoorde als kind en enorm aansprak was er een van Johnny Cash, "Ride This Train", met name de verhalende manier van zingen, dat is waar het bij Sam Baker om gaat. Zijn rasperige bijna gesproken stijl van zingen is karakteristiek, daardoor komen zijn teksten dubbel zo hard aan. De poëtische, zorgvuldige verwoorde observeringen over schoonheid, complexiteit en tragedies hebben grote raakvlakken met Texaanse collega’s als Townes Van Zandt, Guy Clark en John Prine. In de zomer van 2017 verscheen het album "Land Of Doubt", een album vol spanning en suspense waarmee hij muzikaal ook weer een iets ander pad inslaat en de elektrische gitaar ter hand neemt. Eind vorig jaar verscheen ook "Horses & Stars" (zie recensie), een album met bijzondere live opnames van Sam Baker. Opgenomen op 20 juni 2018 in het Imagine Event Center in Buffalo, New York horen we puur, live en zonder opsmuk met slechts Sam Baker op zang, mondharmonica en elektrische gitaar met hier en daar een footstomp op een houten plank. Er passeren 12 songs afkomstig uit zijn gehele oeuvre met songs van "Mercy", "Pretty World", "Cotton" & "Land Of Doubt". Het blijft fascinerend hoe Sam met hele simpele middelen en een paar akkoorden en natuurlijk zijn teksten je toch weer tot op het bot kan raken, hetgeen we ook konden ervaren in het Cultuurhuis De Zeepziederij in Bree waar hij op 23 januari met Radoslav Lorkovic aan de piano, een exclusief en intiem concert ten beste gaf. Even voor dit geweldige optreden hadden we met deze warme verteller en songsmid een hartelijk gesprek.
zie hier het interview 

‘Never believe in a standing ovation.’ Het levensadvies van Toots Thielemans bleef jaren nazinderen bij Steven De bruyn. Dat je het publiek elke avond opnieuw voor je moet winnen, ondanks alle accolades. Zelfs al speelde je zeven jaar bij El Fish, één van België's beste rootsbands ooit. Of vijftien jaar bij The Rhythm Junks, één van de meest gewaagde groepen van de Lage Landen. Zelfs al heb je je eigen model bij een legendarisch harmonicamerk, want idd. Hohner bedankte hem door hem in 2014 het gezicht van hun nieuwe Hohner Rocket Progressive-harmonica te maken. Die eeuwigheid van twijfel heeft het sterkste, meest gelaagde album uit de carrière van De bruyn opgeleverd, een vaak filmisch, soms poëtisch, en boven alles een muzikale vertelling over de man die De bruyn is wanneer hij ’s ochtends in de spiegel kijkt. The Eternal Perhaps is een staande ovatie voor een onvatbaar instrument en verschijnt op 10 januari (Zie recensie). Het aftasten van de grenzen van de harmonica is voor Steven de normaalste zaak van de wereld. Zijn stijl is heel herkenbaar. Zijn muziek hopt tussen blues, jazz en wereldmuziek. Hij bezit een groot arsenaal mondharmonica’s en via allerlei effecten en loops creëert hij een heel eigen sound. Geen wonder dat hij al het podium mocht delen met de grote Toots Thielemans, Zap Mama, Raymond van het Groenewoud, Brussels Philharmonic... Steven De bruyn releast niet alleen zijn nieuwe album maar gaat ook op tournee. Live wordt hij tijdens een 30 tal concerten begeleid door Jasper Hautekiet, begenadigd muzikant en compagnon de route. Zeker niet te missen, en wij van Rootstime kunnen het weten, want we waren bij de première van zijn Eternal Perhaps tour in Heusden-Zolder aanwezig, waar we zeer aangenaam verrast werden door zijn nieuwe project dat eerder mikt op het hart dan op de benen. Mocht je nog op zoek zijn naar een ik-kom-uit-mijn-zetel-mogelijkheid mag je zeker één van deze concerten niet missen! Eerder de dag deden we met deze atypische harmonicavirtuoos, een zeer aangenaam interview dat je als liefhebber van muziekminnend België zeker moet bekijken.
zie hier het interview 

Met spijt en ongeloof melden we het plotse overlijden van de 75-jarige bluesveteraan Little Jimmy. Jimmy (echte naam: Marc Claeys) was een icoon van de vaderlandse rock & roll en een bluesman pur sang. In 2019 vierde de Gentse zanger-gitarist zijn 75ste verjaardag, stond hij zestig jaar op de planken en bracht hij, onder impuls van Tiny Legs Tim, het goed onthaalde comeback-album ‘Blues Rebel’ uit (zie recensie). Little Jimmy stond destijds ook mee aan de wieg van de Belpop. Tiny Legs Tim omschreef Little Jimmy als "Jimmy was één van de weinige blanke bluesmannen die qua sound en sfeer dicht in de buurt kwam van de oerblues van R.L. Burnside en John Lee Hooker". Eind mei 2019 sprak Rootstime met Little Jimmy dat je hier met een kort carrièreoverzicht kunt bekijken.
zie hier het interview 

Doug MacLeod heeft het leven overleefd en de muziek beleefd in de beste traditie van de oude meesters van de blues. Geboren in the Big Apple en in zijn eerste puberjaren verhuisd naar St. Louis waar hij voor het eerst kennis maakte met de blues. Na zijn leven bij de Marine in de jaren 60 waar hij akoestische country blues speelde in de lokale koffiehuizen in Virginia en Maryland, werd hij opnieuw student. Hij mocht op school de bluesgitaar onder handen nemen voor de musical ‘Grease’ en ondertussen vond hij ook nog de tijd om concertjes te spelen samen met Mary MacGregor. In 1978 ging hij back to the roots om blues te spelen in de regio van L.A. Zijn reputatie als talentvolle gitaarspeler verspreidde zich snel gezien hij de gelegenheid kreeg om op te treden met grote namen als Pee Wee Crayton, Lowell Fulson, Big Mama Thornton, Eddie "Cleanhead" Vinson en Big Joe Turner. Hij praat, zingt en speelt op onvergelijkbare wijze de blues - met een mengeling van humor en pijn. Aan alles is te merken dat Doug MacLeod met de groten uit de blueswereld heeft gespeeld. Bluesgiganten Albert King, Eva Cassidy, Joe Louis Walker en Albert Collins hebben zijn werk geadopteerd: dat zegt genoeg over het niveau van deze bluesman. Doug MacLeod toert deze maand in Europa en houdt voor optredens in Nederland op meerdere plaatsen halt. Wij spraken met hem af in ’t Magisch Theatertje in Maastricht, waar de “The Fall Euro Tour” startte en, waar hij voor de show tijd had voor een interview.
zie hier het interview 

Vijf platen ver in zijn carrière is Geert Verdickt, zanger en songschrijver van Buurman, eindelijk toe aan zijn breakup-plaat. Geen lachertje, maar zoals alle grote songschrijvers weet hij er naast vlijmscherpe observaties van het romantische falen, een boodschap van hoop en licht uit te laten opstijgen. "Einzelgänger" is de toepasselijke titel van zijn eerste soloalbum, en dan wil je weten waarom hij even afstand neemt van zijn groep en kan je ontdekken welke mooie liedjes dat oplevert, songs van hartzeer en hoop. Verdickt stript op dit nieuwe album, werkelijk alles, tot enkel de essentie overblijft. Wij hadden de kans een paar vragen te stellen aan deze woordenkunstenaar.
lees hier het interview 

Grayson Capps is een echte dichter van de straat. Zijn nummers worden bevolkt door hoeren, zwervers, vagebonden en alcoholisten. De rootsrock-, blues- en countryzanger groeide op in Alabama, waar zijn vader vrienden om het kampvuur verzamelde om verhalen te vertellen en muziek te maken en te luisteren. Zodoende werd Capps muzikaal gevormd door artiesten als Hank Williams en Woodie Guthrie. Met zijn rauwe stem zingt Grayson idealistische en droefgeestige teksten en zijn rauwe, rock ’n roll en country wordt bij vlagen getemperd door mooie gospel harmonieën en soulinvloeden met daarbij een mengsel van muziekstijlen. Grayson Capps laat zich niet meer leiden door de druk van deadlines. Voor "Scarlet Roses" (2017), zijn eerste soloalbum na een stilte van zes jaar, heeft hij zich op z’n dooie gemak teruggetrokken in zijn ‘schrijvershutje’ in de achtertuin. Daar liet hij de songs tot zich komen als in een droom om ze vervolgens compleet relaxed te gaan opnemen. Een van de meest rockende singer-songwriters heeft inderdaad de ontspanning gevonden. Het album is een warm pleidooi voor de totale onthaasting en losheid. Grayson Capps heeft idd. het roer omgegooid. Hij weigert nog langer zich onder druk te laten zetten. Dat betekent niet dat hij zijn voet van het gaspedaal afhoudt. Integendeel "Scarlet Roses" rockt als vanouds. Deze plaat is dan ook een intrigerend en meeslepend album geworden, waarmee hij bewijst dat hij een van Amerika's meest getalenteerde maar ondergewaardeerde artiesten is. Het is alsof ieder nummer leeft, wat de singer-songwriter zelf heeft beleefd. Zijn weigering om het bioritme van de muziekindustrie nog langer te volgen, heeft hem niet minder rock gemaakt. Het zit hem meer in de benadering van zijn werk als liedjesschrijver en uitvoerend artiest. ‘Laat de liedjes maar naar mij komen, in plaats van andersom,’ luidt zijn nieuwe credo. Hij vergelijkt het proces met dagdromen, alles laten gebeuren, om dat later uit te werken in songs. Je moet het wel kunnen natuurlijk. Dit en nog veel meer wist onze troubadour ons te vertellen in een interview dat we juist voor zijn optreden konden doen in Utecht tijdens het Ramblin' Roots festival, waar hij voor een overvolle zaal een top concert gaf: diep emotioneel en intens klonk het zeker en het zal weinig aanwezigen onberoerd hebben gelaten.
zie hier het interview 

Sway Wild is het nieuwe muzikale project van Dave McGraw & Mandy Fer. Na jaren onder hun eigen individuele namen aan de weg te hebben getimmerd is hun muziek behoorlijk geëvolueerd en werd het tijd voor een echte naam voor de band. Dave McGraw, die in een vorig leven vooral wildlife bioloog was & Mandy Fer, die ruime tijd in Spanje muziek en cultuur studeerde, zijn al sinds 2010 een Amerikaans folkrock singer-songwriters duo uit Evergreen State Washington. Voorheen hebben ze solo als singer-songwriter een eigen muzikaal leven gesleten. Als ze samen op het podium staan, zingt Dave McGraw en speelt hij akoestische gitaar & djembé. Mandy Fer zingt ook en speelt akoestische & elektrische gitaar. McGraw’s troostende, fluweelachtige bariton stem, gecombineerd met Fer’s hoge en subtiel krachtige vocale aanpak, polijsten de nummers die ze samen hebben gegenereerd. Tijdens het Ramblin' Roots festival in Utrecht bewees hun nieuwe projekt Sway Wild werkelijk dat hun concert enorm expressief is om naar te kijken. Een echte 'must see' voor elke liefhebber van folk, americana en singer-songwriters. Dave McGraw & Mandy Fer zijn dan ook de afgelopen jaren uitgegroeid tot een echte publiekslieveling. Ook sinds hun begin zijn we bij Rootstime.be grote fan! Vijf jaar geleden tijdens het Countryfestival in Sint- Truiden hadden we ons laatste interview met dit steeds plezierige duo, dit naar aanleiding van hun toen pas verschenen "Maritime" album, tijd dus om nu het trio in Utrecht na hun wervelend concert even voor de camera te halen, want inderdaad op 5 jaar kan wel veel gebeuren.

zie hier het interview 

Countryrockzangeres Bonnie Bishop werd geboren in Cincinnati, Ohio. Ze komt uit een muzikaal gezin: haar vader was bluespianist en haar moeder speelde cello. Een deel van haar jeugd bracht ze door in Houston, Texas. Bishop werd voor het eerst vermeld als co-auteur van twee liedjes die door Bonnie Raitt werden opgenomen: "Not Cause I Wanted To" uit 2012 waar ze een ‘Grammy Award’ voor mocht ontvangen en "Undone" uit 2013. Datzelfde jaar werd haar nummer "The Best Songs Come From Broken Hearts" opgenomen voor de soundtrack van de populaire televisieshow ‘Nashville’. Dit alles leverde Bishop helaas nog steeds niet het inkomen op waarvan ze fatsoenlijk kon rondkomen en ze dacht er al over de brui aan haar grote muzikale droom te geven.Maar begin deze maand oktober verscheen daar nieuwe album "The Walk". Op dit door Steve Jordan geproducete album staan zeven nummers die ze samen met collega-songschrijvers Gabe Dixon (3), Emery Dobyns (2) en Rebecca Lynn Howard (2) heeft gecomponeerd. Producer Steve Jordan is niet de eerste de beste, want hij stond eerder in die hoedanigheid ook al in de studio voor platen van o.a. Buddy Guy, Robert Cray en John Mayer. Op dit album blijft Bonnie de meer soul/blues georiënteerde richting van haar vorige plaat volgen, en laat countrysoul op zijn allerbest horen, al geeft de ontspannen sfeer in de songs op deze plaat ook voldoende ruimte voor alle instrumenten. We keken er al naar uit om haar show tijdens Ramblin' Roots 2019 in Utrecht te kunnen zien, en na dit prachtige optreden was onze Texaanse schone bereid wat tijd voor ons vrij te maken en wist ze meteen bij aanvang van het interview ook te vertellen waarom België haar zo nauw aan het hart ligt.

zie hier het interview 

Victor Wainwright is ‘GRAMMY NOMINEE 2019’ en 6 time MUSIC AWARD WINNER, 4 time BMA Piano Award Winner and BB KING Entertainer of the Year Award Winner and Band of the Year Award Winner! Een palmares om u tegen te zeggen. In Canada en Amerika verkoopt hij elke zaal uit. Sinds 2017 is Victor Wainwright de frontman van The Train. Hij werkte met co-producer Dave Gross aan het titelloos debuutalbum 'Victor Wainwright And The Train' dat hij vorig jaar samen met gitarist Pat Harrington, bassist Terrence Grayson en percussionist Billy Dean uitbracht voor Ruf Records. Het album bevat twaalf originele nummers die door Victor Wainwright werden geschreven. Rond het viertal schaarde zich tevens een groepje gastmuzikanten, waaronder de gitaristen Monster Mike Welch, Jeff Jensen en multi-instrumentalist Dave Gross zelf. Een duo hoornblazers geeft nog meer swing en drive aan de vaart van de symbolische hogesnelheid locomotief, die herinnert aan de vele hopeloze waaghalzen die er in het verleden ooit opsprongen, meestal met gitaarkoffer in de hand. Victor Wainwright is werkelijk at the top of his game! Live speelt Victor Wainwright & The Train een mix van diverse stijlen. Je kan deze boogie woogie-pianist met stem-als-een-klok gerust de jongere versie van Dr. John noemen. Van rhythm ‘n blues, soul over gospel naar boogie woogie je kon het allemaal beleven in GC De Wildeman in Herent, waar we een uurtje voordien een tof gesprek hadden met Victor en zijn band.

zie hier het interview 

Fischer-Z is een Engelse band die al werd opgericht in 1977. Als ‘brainy, quirky, energetic and hook-laden art punks’ pasten ze goed tussen generatie/genre-genoten als XTC, Talking Heads, Wire and Mission Of Burma. Spil van de band was en is nog altijd de componist / zanger John Watts. Ten tijde van de opkomst van new wave- en post-punk-groepen verschijnt in 1979 het debuut-album "Word Salad" met o.a. de hit-single “The Worker”. Een jaar later verschijnt "Going Deaf For A Living" met o.a. de live-klassiekers "Limbo" en "So Long" en in 1981 is er de release van hun bekendste album "Red Skies Over Paradise" met songs als "In England", "Berlin" en "Marliese". Dat jaar staan ze ook op het Pinkpop-podium. Een jaar eerder zijn ze al present op Torhout/Werchter. Fischer-Z vindt het nog steeds een uitdaging om hun live-publiek te trakteren op bevlogen en artistiek verantwoorde vertolkingen van de favoriete tracks uit hun inmiddels immense catalogus, maar de band is ook nog steeds hun eigen geschiedenis aan het herschrijven door nieuwe muziek te componeren. Op 13 september verscheen zijn album "Swimming In Thunderstorms, en bevat enkel nieuwe songs; ‘it’s an album of now in song and spirit, with beefy, dreamy and poppy rock guitars, celestial atmospherics and arty and imaginative touches’. Dat Fischer-Z leeft als nooit tevoren zullen deze mannen nu bewijzen met hun tour die op 16 oktober in Heist-op-den-Berg van start gaat en de band naast België ook naar Nederland en vooral naar tal van plaatsen in Duitsland zal brengen. Reden genoeg voor Rootstime om deze vriendelijke liedjessmid ook wat vragen te stellen, en dit even voordat hij in Heist-op-den-Berg een maanden op voorhand uitverkocht concert zal geven .

zie hier het interview