De Gentse meester-gitarist en zanger Roland Van Campenhout, inmiddels 74, met diepe wortels in blues en folk, is iedere muziekstijl meester, gaande van jazz naar ethno tot psychedelic. Zelf deelt hij zijn oeuvre in als 'Ethno Pop Folk’. Een levende legende, een archetype van een uitstervend ras: de 'Sound Magician’. Zijn nieuwste album 'Folksongs from a Non-Existing Land’ zuigt je, van bij de allereerste noot, mee in een de duistere en magische wereld van diens maker: Roland Van Campenhout. Je voelt de verwantschap met Ry Cooder’s legendarische soundtrack uit 'Paris, Texas’, alsook de gewaagdheid van Captain Beefheart, de grote singer-songwriter Tom Waits en de sjamaan Dr. John. Bij het maken van 'Folksongs from a Non-Existing Land’ keerde Roland terug naar het oerlandschap in zichzelf. De trip door een onbestaande wildernis, een imaginaire wereld geeft een enorme voldoening, een shot aan eindeloze creativiteit. Dit nieuwe album verscheen zopas bij het zeer professionele Duitse Meyel Label, waar ook begin volgende maand het album "Somewhere in the Mountains" verschijnt. Deze plaat is opgenomen in de keuken van Meyer Records op zondag 13 maart in 2016. Hij vertolkt er solo negen songs, waarbij hij zichzelf met gitaar en bluesharp begeleidt. Maar er is meer, want deze nieuwe release bevat zomaar 2 cd's en 1 dvd. Nieuwgierig? Lees alvast de twee recensies en maak kans om één van deze albums te winnen.

Roland stelt de volgende maanden op vele plaatsen ‘Folksongs from a Non-Existing Land’ voor. Best snel tickets kopen want vele zalen geraken uitverkocht.

31/01 – AB Club, Brussel
02/02 – De Roma, Antwerpen
16/02 – De Singer, Rijkevorsel
28/03 – De Casino, Sint-Niklaas
26/04 – Minard, Gent
.......

.

Op zijn vijfde studio-album 'Elsewhere Bound' ruilt de Gentse bluesman Tiny Legs Tim de akoestische intimiteit van voorganger 'Melodium Rag' in voor een veelkleurige sound met stomende blazers en broeierige percussie. Op de achtergrond stampt een honky-tonk piano en briest een harmonica, terwijl zang en gitaar een onverbloemd universeel verhaal vertellen. De sfeer is gemoedelijk en feestelijk, maar de zilte geur van zweet en tranen verraadt een sluimerende onrust. Tiny Legs Tim etaleert zich met deze nieuwe plaat, die op 1 februari uitkomt, als een artiest in blijvende ontwikkeling. De inspiratie voor 'Elsewhere Bound' zocht hij onder meer in New Orleans. De nummers zijn energiek, ademen een warme bluessfeer, en bevatten tegelijkertijd een flinke knipoog naar de oude jazz en de actuele Nola-funk. Beluister alvast de eerste single van het album, de titeltrack, 'Elsewhere Bound'.

The Blues Giants ft. Sugaray Rayford, Albert Castiglia, Nick Schnebelen, Willie J. Campbell & Jimi Bott (USA)
Studebaker John & The Hawks (USA)
Mike Zito (USA)
The Reverend Shawn Amos (USA)
Samantha Martin & Delta Sugar (CAN)
The Weight Band (USA)
Joe Louis Walker (USA)
Greyhounds (USA)
Jeremiah Johnson (USA)
Joakim Tinderholt (NOR)
Beaux Gris Gris & The Apocalypse
Big Joe Louis
The Hoochies
Billy T Band
Dave Herrero
Eric Lindell

De OP=OP-tickets zijn ondertussen helaas de deur uit. Maar geen nood; de early-bird ticketverkoop is bij deze van start gegaan. Combi Weekend tickets en ook bluestickets zijn vanaf vandaag beschikbaar aan een verlaagd tarief.

Het wordt ongetwijfeld ne zwoele zomer, want OLT Rivierenhof strikt heel wat straffe internationale artiesten voor #OLT19. Eerste namen zijn o.a. Ziggy Marley, Gilberto Gil, Los Lobos & Hooverphonic

DE TICKETVERKOOP VOOR DE NIEUWE CONCERTEN VAN #OLT19
START OP VRIJDAG 1 FEBRUARI OM 12:30.

Black Cat Biscuit, de winnaars van de Belgium Blues Challenge 2018 hebben hun onderdak gevonden bij Big D Bookings het nieuwe boekingskantoor van Nico De Cock, die als frontman en zanger van The BluesBones met al zijn ervaring goed weet wat een bluesband nodig heeft om Europees te kunnen doorbreken. Voordat ze volgend jaar op 5 en 6 april ons land zullen vertegenwoordigen tijdens het 9de ‘European Blues Challenge in Portugal, kunnen we nog op verschillende podia van hun muziek genieten. Tevens ook om hun nieuwe cd ‘That’s How the Cookie Crumbles’ te promoten die op 22 februari 2019 uitgegeven wordt, zijn deze graag geziene heren volgend jaar te zien tijdens de Hageland Blues & Roots Night op zaterdag 2 maart in Glabbeek, en waren ze op 13 december jongstleden in de MOD, Hasselt waar onze vrienden van move2blues voor een goed opkomend publiek deze Limburgers hadden geprogrammeerd en waar we ook reeds mochten proeven van deze nieuwe nummers. Reden genoeg voor Rootstime om deze heren een aantal vragen te stellen over hun toekomstplannen en als afsluitend toemaatje bracht deze leuke bende voor Rootstime een akoestische versie van hun eigen 'I Don’t Know'.

zie hier het interview  

Nu kennen we Kat Riggins ook, want zaterdag 17 november was ze te zien in Geel door haar deelname aan het Theater programma Johan Derksen 'Keeps The Blues Alive'. Kat komt op 7 februari 1980 als Katriva Riggins in Miami, Florida ter wereld. Ze groeit op in een gezin waar altijd muziek te horen is. Verschillende genres als gospel, country en rock komen in die tijd veelvuldig voorbij en vormen haar brede liefde voor muziek. Kat voelde zich het meest aangetrokken tot de gruizige stemmen van Bessie Smith, Sam Cooke, Nina Simone, Tina Turner, Denise LaSalle, Etta James, Ray Charles, Koko Taylor en Janis Joplin om er maar een paar te noemen. Al op jonge leeftijd begint ze te zingen op familie feesten en kerkelijke bijeenkomsten en ontwikkelt zo haar zangkwaliteiten. Wanneer ze drieëntwintig is zingt ze tijdens een optreden in de Sunny Isles Beach Lounge in Florida haar eerste jazz- en blues standaards, enkel met begeleiding van een pianist. Sindsdien heeft ze gespeeld in Vietnam, Thailand, China, Zuid Korea, Curacao, Nederland, maar ook een aantal concerten in België. Kat komt zelfs begin volgend jaar terug, want de Hageland Blues & Roots Night zal ze op 2 maart als headliner afsluiten. Kat nam in 2012 in eigen beheer een compilatie EP ‘Seoul Music’ op en in 2014 met producer James “Boowie” Murphy het blues fusion album ‘Lily Rose’. Haar voorlaatste uitgave ‘Blues Revival’ (2016) heeft ze naar haar gelijknamige begeleidingsband genoemd, een album waarop gospel, rock, funk en moderne en traditionele blues op zeer plezierige manier samen komen en dat gaat eigenlijk ook wel een beetje voor haar nieuwe album ‘In The Boys Club’. Met de titel verwijst ze naar de geringe aanwezigheid van vrouwen in de mannenwereld, die de blues scène soms lijkt te zijn en waarvan u hier de recensie kan lezen. We zagen haar tijdens de Theater Tour in Geel, en wat een geweldig stemgeluid heeft toch deze heerlijke blueszangeres. Juist voor haar optreden hadden we een even heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

zie hier het interview 

Volgens de invloedrijke Nederlandse ambassadeur van de blues Johan Derksen (“Johan Derksen Keeps the Blues Alive Theater Tour”), hij steekt zijn bewondering duidelijk niet onder stoelen of banken, is AJ Plug “de beste blueszangeres van Nederland (…), een natuurtalent (…), een geboren bluesbeest…”. De stoere blondine Alexandra Jolanda “AJ” Plug is afkomstig uit Katwijk aan Zee en is sinds haar debuut ‘Let Go Or Be Dragged’ [2014] een vaste waarde in de Nederlandse blues en rock scene. Het album schopte het bij Arrow Classic Rock tot een 3de plaats in de catagorie “Blues CD van het jaar 2014”. Ze leverde daarna in 2016 met ‘Chew Chew Chew’ opnieuw een geslaagd album af. AJ deed dit met haar geheel vernieuwde band: Klaas Kuijt (ritme gitaar), Frans van Steijn (lead gitaar), Tenny Tahamata (bas), Machiel Verhaar (drums) & “Special Guest” Kim Snelten (blues harp). In de album recensie schreef Music Maker: “AJ Plug heeft alle twaalf songs op het album zelf geschreven en die zijn allemaal van topklasse. Alleen al omdat ze diverse stijlen in het blues genre beheerst. Dan weer rockt het, dan hoor je weer een tranentrekkende ballad. Gewoon een topplaat!” (5 sterren). AJ sierde “en passant” de cover van het Amerikaans blues magazine Blues-E-News in het fraaie gezelschap van o.a. Beth Hart, Susan Tedeschi en Shemekia Copeland. In 2016 werd ze door de Dutch Blues Foundation uitgroepen tot “Dutch Blues Vocaliste”. Zaterdag 17 november was ze in Geel om tijdens Johan Derksen's "Keeps the Blues Alive" het beste van zichzelf te geven. We hadden aldaar met dit toptalent van de Nederblues een kort gesprek.

zie hier het interview 

Zanger en gitarist BJ Barham begon in 2005 zijn band American Aquarium, het vehikel voor zijn fraaie, gevarieerde en vaak introspectieve songs. In zijn 12-jarig bestaan timmert American Aquarium stevig aan de weg, het kronkelige pad dat naar het muzikale Heartland van de VS leidt. BJ Barham, die we kunnen omschrijven als een adept van Ryan Adam’s Whiskeytown en Drive By Truckers, levert op zo’n half dozijn studioplaten zowat het integrale songwerk aan dat met iedere release sterker klinkt. De muziek, stem en ook teksten van BJ Barham klinken gerijpt en zeker niet als die van de standaard twintigers. Hun albums staan bol van opwindende plattelandsromantiek met veel referenties naar de Southern states, beatup chevy’s, truckstop koffie en de eeuwige strijd tussen de drank en de bijbel. De groep uit Raleigh, North Carolina, was qua bezetting nooit stabiel en in april 2017 viel de band zelfs geheel uit elkaar. Barham ondernam een solotournee door de zuidelijke staten van de VS, daarna ging het toch weer kriebelen en afgelopen najaar was een nieuwe incarnatie van American Aquarium een feit. Met Shane Boeker (sologitaar), Adam Kurtz (pedal steel), Ben Hussey (bas) en Joey Bybee (drums) dook BJ de oefenruimte in en vervolgens ook de studio, waar de nieuwe plaat "Things Change" werd opgenomen. De albumtitel "Things Chance" verwijst allereerst naar de band, de mannen met wie BJ Barham jarenlang speelde in het rootszalencircuit, zijn weg. De nieuwe begeleiders rocken Barham ruig en feilloos naar waar hij wil zijn: ergens in de buurt van de vroege en doorleefde Bruce Springsteen, dat hoor je al in het geëxalteerd gezongen openingslied "The World is on Fire" en in de snelle countryrocker "Crooked+Straight". Het wereldleed is het hoofdthema op deze plaat, en Barham heeft kennelijk twee jaar nodig gehad om over de schok van de Trump-verkiezing heen te komen. In het gesprek dat we vooraf het concert met hem deden tijdens Ramblin' Roots in Utrecht vertelt Barham over zijn moeizame leven in het Amerikaanse zuiden en de wanhoop van de gewone man die Trump katapulteerde. Maar tevens vertelt hij ook, zoals zijn nieuwe albumtitel doet vermoeden, dat er op de nieuwe plaat gelukkig niet al teveel veranderd is. American Aquarium maakt weer heerlijke muziek die kan worden getypeerd als Americana, waarbij de band niet bang is om de grenzen van het genre op te zoeken.

zie hier het interview 

Met een sublieme hedendaagse country album schaart Texaan Garrett T. Capps zich moeiteloos in het rijtje Sturgill Simpson – Robert Ellis – Daniel Romano, mannen die het genre country ieder op hun manier interpreteren en moderniseren. Capps komt uit San Antonio, Texas en in 2016 verscheen van hem "Y Los Lonely Hipsters", die om onverklaarbare redenen onder de radar bleef. Maar nu is er "In The Shadows (Again)" en staan opeens en geheel terecht de schijnwerpers wel op hem gericht. San Antonio is ook de stad waar bijvoorbeeld Doug Sahm ooit zijn Texas-groove voortbracht, en een zelfde soort intensiteit ademt uit de platen van Capps. Al doe je hem met ‘ademt’ wel wat tekort. Er waait een stormachtige wind wanneer hij zich stort in breed uitwaaierende songs, waarin echo’s doorklinken van War On Drugs en Gram Parsons. Soms kort en krachtig, soms episch, soms met beide voeten stevig in de aarde en andere keren alsof buitenaardse wezens een vinger in de pap hebben. Voor ons is hij dan ook de Doug Sahm van deze eeuw, een space cowboy. Op zijn nieuwe album "In The Shadows (Again)", is de titeltrack rockende country, dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Daar tegenover is het slotnummer "Trouble’s Calling" een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps maakt gewoon psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes en zijn teksten zijn daarbij ook vaak ironisch. Capps beschikt tevens ook over een geweldige stem en grensverleggende experimenteerdrift. En wie hem op Ramblin ' Roots aan het werk zag kan dit zeker beamen: wat een talent, wat een plaat! Vooraf wisten we ongeveer wat ons te wachten stond, en nu kunnen we zeggen dat hij weleens een nieuwe podiumfavoriet in ons countrygekke clubcircuit kan worden, reden genoeg voor Rootstime om dezeTexaanse muzikant even voor de camera te halen.

zie hier het interview 

Swing Wespelaar is een festival van wereldformaat. Dat bewezen de organisatoren opnieuw vanaf dag één. Na het zinderende optreden van Melody Angel uit Chicago was het tijd voor Ten Years After, één van de namen op de Woodstock affiche uit 1969. TYA is één van de meest betekenende blues-rock bands ter wereld. Met legendarische songs als “Love Like A Man”, “Going Home”, “I’d Love To Change The World”, ... Afkomstig van Engeland, hebben ze op Woodstock over een half miljoen fans verbluft. Sindsdien blijft de band elk publiek verbazen met hun ongeëvenaarde muzikale genie. TYA maakte naast onder meer Fleetwood Mac en Chicken Shack deel uit de ‘bluesboom’ in het Engeland in de jaren zestig. De groep startte pas in 1965 in de bekende bezetting met zanger-gitarist Alvin Lee, toetsenist Chick Churchill, bassist Leon Lyons en drummer Ric Lee. Nu touren Ric Lee en Chic Churchill nog steeds als mede grondleggers van de nu al legendarisch blues rock band. Hoewel Ten Years After enige doorstart- en bezettingswisselingen kende zijn ze nog steeds actief. De huidige bezetting van Ten Years After zijn naast de twee originele leden Ric en Chick, Colin Hodgkinson op bas en zanger Marcus Bonfanti. De laatste zijn twee toppers uit de Britse bluesscène met een lange staat van dienst. In deze huidige bezetting treden ze sinds 2014 op en produceren ze met "A Sting In The Tale" hun tweede plaat. Dit jubileum album bevestigt dat nieuwkomer Bonfanti een uitstekende zanger en gitarist is die past in het nieuwe TYA concept. De nummers schreven ze samen en Bonfanti was de producer. Als ze op deze weg doorgaan dan kan Ten Years After nog jaren mee. De muzikale impulsen van de vernieuwde samenstelling van de band smaken naar meer. TYA creërt werkelijk opnieuw een onweerstaanbare mix van ervaring en onvergelijkbare jeugdige kracht, even tijdloos als energiek. Op vrijdagavond waren we hiervan getuigen en hadden we vooraf afzonderlijk met de leden een aangenaam dertig minuten durend gesprek, beginnend met Ric, Colin, Marcus en afsluitend met Ric.

zie hier het interview 

De 31ste editie van Swing Wespelaar is op vrijdagavond goed van start gegaan. Het vermaarde bluesfestival met een internationale line-up van artiesten startte meteen met een zo goed als volgelopen festivalterrein. Melody Angel en Ten Years After, wisten duidelijk heel wat bluesliefhebbers naar het dorpscentrum van Wespelaar te lokken, voor ons ook de gelegenheid om met deze twee bands een interview te doen. Zo hebben we op vrijdag dus in de vroege namiddag een afspraak gemaakt met de Amerikaanse Melody Angel in haar hotel in Diegem. Swing Wespelaar was meteen ook de Europese primeur voor Melody , die in laatste instantie de nu bijna negentig jarige Jimmy Johnson (o.w.v. gezondheidsredenen) verving. Deze 28 jarige meid groeide op in de ruwe Southside van Chicago en kreeg op haar 13de haar eerste gitaar. Het was Prince uit de film “Purple Rain” die haar triggerde om met muziek te starten. Via Prince kwam ze bij Jimi Hendrix terecht en zo ontdekte ze de blues. Ondertussen heeft Melody al 1 album en 2 EP’s uit, waarvan ‘A Woman’s Blues’ begin 2018 verscheen. In haar thuisbasis heeft ze haar wekelijkse stek in blues club Rosa’s Lounge en ook in Buddy Guy Legends is ze een geliefde act. Haar krachtige stemgeluid, knappe gitaar skills en haar podiumprésence brachten dit natuurtalent vorig jaar op Byron Bay Blues, één van de grootste blues festival in Australië. In Wespelaar maakte deze rijzende ster haar Europese festivaldebuut en hierbij gaat het zeker niet blijven, neem dat gerust van ons aan.

zie hier het interview 

We zouden een medische studie kunnen bestellen over de vraag of blues in de genen zit, maar vorig jaar zagen ze in Swing Wespelaar de bevestiging met de zonen van Luther Allison en Magic Slim op ons festival. Ook Guitar Slim Jr, de zoon van legende Guitar Slim is het levende bewijs dat blues van vader op zoon overgaat. En dat horen we al aan het unieke gitaarspel dat het echt niet moet hebben van de decibels. Daar bovenop heeft de Grammy Award genomineerde Guitar Slim ook nog eens een warme soulvolle stem, die perfect past bij zijn innemende, toegankelijke en zeer vriendelijke persoonlijkheid, hetgeen we dadelijk konden aanvoelen tijdens het interview dat we een dag eerder dan de dag van zijn optreden in Wespelaar deden. Ook voor deze 66 jarige zanger/gitarist, die alle clubs in zijn hometown New Orleans kent en op de grootste festivals in Louisiana stond was het voor deze geboren entertainer zijn Europese debuut in Wespelaar, en wat voor één. Hij heeft idd. als missie de muzikale erfenis van zijn vader verder te zetten, maar we waren tijdens het festival zeer verheugt om zijn soulvolle blues met intense gitaaruithalen te mogen horen. Niet alleen de fervente blues liefhebber kon aan zijn trekken komen met dit uitzonderlijke concert, maar ook voor iedere rechtgeaarde liefhebber van soul en New Orleans muziek in het algemeen was het volop genieten, hetgeen wij ook deden tijdens het interview.

zie hier het interview 

Geen Swing Wespelaar zonder vrouwelijke inbreng en die komt dit jaar van Diunna Greenleaf, geen onbekende bij het Belgische bluespubliek. Velen leerden deze sympathieke zangeres met haar band Blue Mercy kennen via Duvel Blues (Puurs) in 2009 waar we toen ook al een gesprek met haar hadden en ze was later ook nog in België van de partij, zoals op het Chicago Blues Festival, Ruiselede in 2016. Zoals zoveel zwarte zangeressen heeft deze Texaanse een gospelverleden. Aretha Franklin, Koko Taylor, Sister Rosetta Tharpe en Sam Cooke zijn haar voorbeelden. Net als de grootheden met wie ze het podium deelde (Pinetop Perkins, Eric Bibb, Kenny Blues Boss Wayne…), is het aantal nominaties en awards die ze in de wacht sleepte amper te tellen. Dat de in Houston, Texas geboren en getogen Diunna Greenleaf zelf tot de groten der blues mag worden gerekend, bewijst de schare blueslegenden waarmee ze al het podium deelde. Eén ding is zeker: deze indrukwekkende dame heeft blues in het bloed. Houston kampt geregeld met orkanen, en dat hebben we ook in Wespelaar ondervonden, want het was oppassen als Diunna haar keel openzat, wat een geweldige stemgeluid heeft toch deze heerlijke ‘big mama’. Juist voor haar optreden hadden we een even heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

zie hier het interview 

Catfish is sinds 2015 de Britse bluesband rond de drieëntwintig jarige fenomenale frontman / zanger en gitarist Matt Long (die nog gespeeld heeft bij Buddy Whittington en Walter Trout). De band, die bekend staat van zijn live reputatie, werd vijf keer genomineerd tijdens de British Blues Awards in twee jaren en won één award. Dit jaar won Catfish tijdens de UK Blues Awards 2018 de “Blues Act of the Year” (England) en waren ze tweede in drie andere categorieën. Catfish is dit jaar geselecteerd als een van de vijf bands die in september tijdens de UK Blues Challenge 2018 gaat dingen voor deelname aan de EBC in Ponta Delgada, Azoren, in 2019. Hun debuutalbum 'So many Roads' [2015] was in januari, in de maand dat het verscheen, in een adem nummer één op de Independent Blues Broadcasters Association (IBBA) Blues Airplay Charts en werd in februari door de IBBA verkozen tot “Album of the Month”. In januari 2016 verscheen de EP 'When BB Sings The Blues'. Deze hommage aan BB bestond uit vier nummers van de King en één eigen geschreven song. Ook met deze EP scoorde de band erg hoog op de IBBA Blues Airplay Charts. Het tweede studio album 'Broken Man' verscheen in januari 2017. Het album stond ook op #1 in de IBBA Blues Airplay Charts en tevens is ook 'Broken Man' verkozen tot “Album of the Year” in 2017 door de Independent Blues Broadcasters Association en ook genomineerd door de UK Blues Awards. In Engeland heeft Catfish dus al een ijzersterke live reputatie en in Wespelaar waren ze dan ook klaar voor hun Belgische debuut. De hoofdrol binnen deze band is wel idd. voor het 23 jarige gitaarfenomeen Matt Long. De intensiteit die hij in zijn vocalen en gitaar legt zorgt voor kippenvel. Hij is zowel in staat om hard, gierende soli af te leveren als zeer sfeervolle licks. De leadvocals deelt hij hier met zijn vader Paul. Elke bluesrock liefhebber kan hier absoluut niet om heen, en wij van Rootstime evenmin en daarom spraken we niet met Matt en Paul alleen, maar ook bassist Adam Pyke en drummer Kevin Yates kwamen gezellig bij aan de tafel zitten.

zie hier het interview 

Malford Milligan is een energieke oldschool soulzanger in de allerbeste Otis Redding traditie, en een icoon en gigant in de Austin TX music scene, waar hij maar liefst 8 keer tot beste vocalist bekroond werd bij de Austin Music Awards. Hij werd bekend als zanger van de supergroep Storyville in de 90-er jaren, waarin verder o.a. Stevie Ray Vaughan’s Double Trouble als ritme-tandem speelde.Jack Hustinx kennen we als oprichter en frontman van de Shiner Twins, volgens vele kenners de beste Americana-band van Nederland, waarmee hij 10 jaar speelde en drie zeer lovend ontvangen CD’s maakte. De twee heren zijn al meer dan twee decennia dik bevriend en werkten ruim twee jaar geleden nog samen voor Hustinx’ succesvolle soloplaat “Over Yonder“, en de optredens die daarop volgden in zowel Nederland als Texas. Maar een héle plaat samen is er van hen sinds het uit 2002 stammende en alom bejubelde “Sweet Cherry Soul” niet meer geweest. De opnames voor hun nieuwe album 'Life Will Humble You' vonden plaats, niet in Austin TX zoals je zou verwachten, maar op uitdrukkelijk verzoek van Malford in Nederland, met nagenoeg dezelfde allstar-band als waarmee de beide heren eind 2015 door Nederland getourd hebben: the Southern Aces, bestaande uit Jack Hustinx (gitaar), Roel Spanjers (piano-orgel-accordeon – o.a. JW Roy en Luther Allison), Eric van Dijsseldonk (lead & slide-gitaar – o.a. Erwin Nijhoff en JW Roy), Nicky Hustinx (drums – o.a. Fink, Dotan en Eefje de Visser) en Roelof Klijn (bas – o.a. Shiner Twins en Dede Priest). Het album zal, middels een exclusieve licentie-deal met Stagger Lee Records, uitgebracht worden op Royal Family Records, het platenlabel van JW Roy, de beste- en bekendste Americana-artiest van Nederland. De release staat, in samenwerking met Suburban Marketing & Distribution, gepland voor 26 oktober. “We zijn ruim ’n jaar geleden begonnen met schrijven en de songs zijn klaar. Te gekke nummers trouwens, als Malford en ik samen schrijven is er altijd een soort hechte synergie” vertelt Hustinx die ook de nieuwe plaat heeft geproduceerd. Tijdens het Ge-Varenwinkel Blues & Roots Fest waren we fijn verrast deze vriendelijke heren na drie jaar terug te ontmoeten en natuurlijk nieuwsgierig dat we ook zijn, wilden we toch even polsen naar de nieuwe cd.

zie hier het interview 

“Busy bee”, singer-songwriter, multi-instrumentalist, sessie muzikant en arrangeur Josh Hoyer werkte in de voorbije jaren als muzikant zowel solo als met verschillende bands (Son of 76 & The Watchmen, Electric Soul Method, Lil’ Slim Blues Band, The Shadowboxers). Hoyer treedt regelmatig op in de legendarische ZOO Bar in Lincoln, Nebraska, waarvan hij afkomstig is. Hoyer wordt beschouwd als een belangrijke vertegenwoordiger van de “funk & soul & blues youth movement”. Geïnspireerd door de sound van Stax, Motown, Muscle Shoals, New Orléans, Philly en San Francisco startte Hoyer in Lincoln, in het najaar van 2012 met zijn soul, funk en R&B band Soul Colossal. De vijfkoppige band bestaat naast Josh Hoyer (zang, keys) verder uit Benjamin Kushner (gitaar), Blake DeForest (trompet), Mike Keeling (bas) en Larell Ware (drums). 2013 was voor Josh Hoyer en de band een succesvol jaar, want ze traden op tijdens enkele belangrijke festivals en trokken de studio in om hun titelloos debuut album op te nemen. In 2014 stonden ze opnieuw in de studio voor de opnames van hun tweede album ‘Living By The Minute’. We zagen Josh Hoyer vorig jaar nog optreden in de Spirit of 66 en waren, zeker na het recenseren van zijn nieuwe album ‘Do It Now’, blij om hem te kunnen meemaken in Herselt tijdens het GE-VARENWINKEL Blues & Roots Fest 2018. We maakten van deze gelegenheid ook gebruik om met Josh Hoyer te praten over zijn plannen voor de toekomst, zijn nieuwe album en nog veel meer ....

zie hier het interview 

De wat oudere rock liefhebbers kennen Dan Baird waarschijnlijk als de oprichter, frontman en gitarist van The Georgia Satellites, wat ergens ongewoon lijkt voor iemand die in San Diego, CA, geboren is. Baird richtte de band op in 1982 en hij wordt ondertussen omschreven als “een van de pioniers van cowpunk en alt-country muziek” en zijn muziek als “macho en redneck rock”. Hij zelf, zo bleek uit het gesprek dat we met hem voor het optreden hadden, vond dat ergens komisch maar OK, maar voegde er aan toe dat alles op de eerste plaats om het “just making fun and having a good time with the audience” ging. In 2005 begon Baird te touren met Homemade Sin. Homemade Sin bestond uit twee ex-leden van The Georgia Satellites, Baird en drummer Mauro Magellan. Bassist Keith Christopher werd in 2014 vervangen door Micke Nilsson en, gitarist Warner E. Hodges (Jason & the Scorchers) maakt ook deel uit van de band. Baird bracht in 1992 zijn eerste solo album ‘Love Songs’ uit. In 2017 verscheen ‘Rollercoaster’. Baird was dat jaar zelf een tijd “out of de business” (hij leed aan een behandelbare vorm van leukemie) en de band tourde even zonder hem en tijdelijk met een andere zanger (wat je op hun T-shirts kon lezen: “Homemade Sin without Dan Baird”). Baird is genezen, is opnieuw actief en ondertussen is er al een nieuw album ‘Screamer’, genoemd naar een attractie in een pretpark waarvan je tijdens het ronddraaien door de adrenaline of schrik gaat schreeuwen. Het is een album met twaalf tracks, met nieuwe rock songs en, zoals steeds, Dan Baird & Homemade Sin op hun best! We hadden Dan Baird & Homemade Sin nog niet live gezien en zagen, zeker na het verschijnen van hun laatste album ‘Screamer’ er gretig naar uit om hem te kunnen meemaken in Herselt tijdens het GE-VARENWINKEL Blues & Roots Fest. 2018. We maakten van deze gelegenheid ook gebruik om met Baird te praten over het voorbije (moeilijke) jaar, zijn plannen voor de toekomst, zijn nieuwe album en nog veel meer…

zie hier het interview 

Na haar doortocht twee jaar geleden in Puurs was Ruthie Foster, de act, waar we bij Blues Peer 2018 het meest naar uitkeken! Ze groeide op in het kleine stadje Gause (Texas), maar ontgroeide dit dorpje al snel vanwege haar vocale capaciteiten. De kerkdiensten in het dorp en de muziek van powervrouwen Mavis Staples en Aretha Franklin legden de basis voor Foster’s muzikale stijl. Ze heeft een eigen sound die moeilijk toegeschreven kan worden aan één enkel genre. Foster heeft altijd haar eigen pad bewandeld. Tijdens haar tijd bij de Navy ontdekte ze haar voorliefde voor optredens. Na haar ‘service to the country’ vertrok ze dus ook naar New York om te kijken of het artiestenbestaan iets voor haar was. Al snel kreeg ze een aanbod van een major platenlabel als gedroomd popidool. Eigenwijs als ze is sloeg ze die deal af om terug te keren naar haar roots. Terug in Texas vestigde Foster zichzelf al snel als een up-and-coming singer-songwriter. Ze tekende bij het kleinere Blue Corn Music en vond daar de support die de afgelopen 20 jaar haar dromen heeft doen uitkomen. Foster heeft er een droevige tijd op zitten, met een echtscheiding en een gevecht om het hoederecht voor een dochter als voornaamste oorzaken. Deze droevige periode hoor je in haar laatste album "Joy Comes Back" dat vorig jaar verscheen, een album vol met songs over liefde en verlies. Haar kracht om nummers geschreven door artiesten als John Hurt, Grace Pettis, Chris Stapleton en Black Sabbath om te toveren tot haar eigen songs weerspiegelt een kracht die kenmerkend is voor Ruthie. Maar, sterk als ze is, is ze er bovenop gekomen en worden haar concerten weer de hallelujah-momenten, zoals we hiervan konden genieten op zondag, en tevens het onverzadigde publiek haar terugriep voor een toegift. Rootstime was dan ook blij om de Texaanse blueszangeres even voor de camera te halen.

zie hier het interview 

Toen Mitch Woods in 1987 voor de eerste keer in Blues Peer te gast was, had deze geweldige pianist welgeteld één LP uit, die dan nog niet eens reguliere verdeling kende in Europa. De man, die toen de platenstand uitbaatte, had zijn huiswerk wel goed gemaakt en had een paar honderd exemplaren van die 'Steady Date' laten overkomen vanuit de States en die vlogen stuk voor stuk de deur uit, binnen het uur na dat concert dat bij velen tot hun top 5 aller tijden van Peer gerekend wordt. 31 jaar later staat hij hier terug, met onder de arm zijn twaalfde cd, die heel toepasselijk 'Friends along the Way' getiteld is en waarop zowel Van Morrison als Ruthie Foster en Kenny Neal kwamen meespelen en -zingen. In zijn band vind je mensen terug, die hun sporen verdienden bij Dr. John, Allen Toussaint en Fats Domino en dus zonder twijfel tot de topmuzikanten van New Orleans behoren. Deze plaat is dan ook zo'n weergave van zo een concert waar je achteraf spijt van hebt er niet bij geweest te zijn. Dit album is, met zijn muziek en artiesten waar de passie en het speelplezier van afdruipen, zo ééntje die gerust opwindend mag genoemd worden alsook zijn optreden in Blues Peer. De erfenis waar Mitch en zijn mannen de beheerders van zijn, is er eentje met wortels in de jaren veertig en vijftig van vorige eeuw Louis Jordan, Wynonie Harris, Amos Milburn, Roy Milton, Joe & Jimmy Liggins maakten de pompende, hotsende en botsende jump & jive tot wat ze vandaag is. Mitch en de zijnen voegden er elementen uit de rhythm and blues en de rock aan toe en wat je dan krijgt, is een New Orleans sound om van te smullen. Sindsdien is Mitch onafgebroken blijven spelen en toeren en deed hij zowat elk festival en bluescruise aan, die naam waardig en eigenlijk is het dus niet meer dan normaal, dat hij er na al die jaren nog eens terug bij was in Peer, en voor ons ook de kans om deze ‘rock-a-boogie’ pianist voor de camera te halen.

zie hier het interview 

De afsluiter op zaterdag tijdens Blues Peer, was niet minder dan blueslegende Kenny Neal die onlangs zestig jaar werd, maar toch al bijna vijftig jaar in het bluescircuit meedraait: eerst in de band van papa Raful Neal, later onder eigen naam en met zijn broers Fred en Darnell in The Band of Brothers. Ze zijn met velen, de tweede generatie Neal’s: zo zitten ze met z’n vijven in de huidige versie van de broertjesband en was Noel jarenlang bassist bij James Cotton. De meesterlijke gitarist en harmonicaspeler uit Baton Rouge is een van de ware kenners van de blues uit zijn regio, maar hij blijft niet in de traditie steken: als je opgroeit in een gezin van muzikanten en als daarbij Buddy Guy en Slim Harpo vrienden van je vader zijn, dan word je groot met de Blues. Veel muzikanten blijven dan kopiëren wat ze kennen, maar dat doet Kenny dus niet. Hij speelde op z’n 17de al bas bij Buddy Guy, kreeg op z’n derde al zijn eerste harmonica van Slim Harpo en toerde haast onophoudelijk tot hij in 1987 zijn eerste plaat onder eigen naam opnam. Die werd opgemerkt door de mensen van Alligator Records, waar Kenny later vier CD’s opnam, die de directe aanleiding waren voor zijn eerste passage in Peer, alweer 22 jaar geleden. Mensen die er toen of drie jaar later bij waren, herinneren zich vast de mix van zompige Louisiana-blues met Chicago- en Memphis Soul, waarin zijn scheurende of huilende gitaar knap vermengd wordt met stomende harmonica en een zangstem, die je aan een twintig jaar oudere man doet denken. Maar wel allemaal “The Blues”. Hij ging er even geleden een jaartje tussenuit, maar sinds een achttal maanden is hij back in full force. De recensies van over de oceaan liegen er niet om: Kenny Neal is tegenwoordig in superconditie hetgeen hij ook op zaterdagavond bewees en ons de gelegenheid gaf om op zondag een aangenaam gesprek met deze ontspannen en steeds vriendelijke multi-instrumentalist te doen.

zie hier het interview 

'De gitarist onder de gitaristen', zo noemen collega’s deze man van vele oorlogen, die trouwens dit jaar de gedeelde ouderdomsdeken is onder onze artiesten. Hij werd op exact dezelfde dag geboren als Walter 'Wolfman Washington' en wordt dus eind dit jaar 75, al is dat nauwelijks aan hem te zien en al helemaal niet aan hem te horen. Albert werd al op zijn zestiende voltijds muzikant en de eerste successen boekte hij als lid van de Thunderbirds van Chris Farlowe. Dat situeert hem in de soul en rhythm & blues à la Stax, maar Albert wilde liever country spelen en, via bands als Head, Hands & Feet, Country Fever en The Kingpins, werd hij, tegen het eind van de jaren ’60 een veelgevraagd sessiemuzikant en stonden de groten te trappelen om hem in hun live band op te nemen. Dat had heel veel te maken met de vingervlugheid van Albert, gekoppeld aan zijn zin voor melodie: je kon hem, toen al, moeiteloos inpassen in om het even welk repertoire, want hij kon toen al letterlijk alle stijlen aan. Midden de jaren ’70 verhuisde hij naar Los Angeles, deed er sessiewerk voor The Crickets en werd vanaf 1976 lid van de Hot Band van Emmylou Harris, waar hij andere groten als Rodney Crowell en Ricky Skaggs tegenkwam. Vanaf 1978 werd Eric Clapton de nieuwe werkgever, al was hij in die tijd ook de man achter het reünie-concert van The Everly Brothers, voor wie hij gedurende meer dan twintig jaar werkte. Earl Scruggs inviteerde hem voor de “Earl Scruggs and Friends”-plaat en hij maakte ook zijn opwachting op het “Concert for George”-gebeuren in 2002. Tijdens zijn optreden in Blues Peer hoorden we dan ook virtuoze vertolkingen van de liedjes waar hij het meest van houdt en, natuurlijk, vurig gitaarwerk. Na zijn optreden spraken we met deze gentleman die de betekenis van het woord ego absoluut niet kent.

zie hier het interview 

In 2015 ontstond bij een drietal muzikanten, te weten Texas bluesrocker Lance Lopez, producer / bassist Fabrizio Grossi en drummer Kenny Aronoff het idee om hun krachten te bundelen. Dit illustere drietal heeft al ruimschoots hun sporen verdiend in de hedendaagse bluesrock wereld en hebben gespeeld met alle groten der aarde. Binnen no time werd de Supersonic Blues Machine geboren, en het doet gelijk het woord Supergroep in mijn hoofd oproepen. De zoveelste zou je denken. Ja, dat is waar, maar eigenlijk alleen al SUPER door de vele bekende muzikanten die op hun twee albums meespelen. Het nieuwste album "Californisoul" werd eind 2017 uitgebracht op Provogue / Mascot Label Group en bevat features van o.a. Billy F. Gibbons, Steve Lukather, Eric Gales, Robben Ford en Walter Trout. En ook op deze plaat horen we weer een bijzonder lekkere en gevarieerde mix van diverse stijlen die het hokje bluesrock ver overstijgt. Om "Californiasoul" live voor te stellen kwam dit powertrio op 10 juli naar De Casino te Sint-Niklaas en hadden voor deze Europese tournee een speciale gast gitarist mee, niemand minder dan ZZ Top-Legende Billy Gibbons. De band beloofde vooraf een aantal ZZ Top-nummers te brengen, dit dan afgewisseld met eigen songs en blues-klassiekers. En dat het een avondje met een ruig potje bluesrock is geworden kan je alvast lezen en zien op onze 'LIVE', samen met tal van video's. Vooraf aan dit optreden konden we Billy Gibbons en Fabrizio Grossi voor de camera halen, hetgeen allemaal wat hectisch verliep daar de band 10 minuten later al op het podium moest staan. We gingen het hier in dit gesprek zeker niet over het WK voetbal of ZZ Top hebben, maar o.a. over het ontstaan van Supersonic Blues Machine en the man himself, de bebaarde Billy Gibbons die alle tijd nam om op onze vragen te antwoorden.

zie hier het interview 

Barry White aka Barrence Whitfield begon met zingen in een gospelkoor om in zijn puberteit naar funk en rock over te stappen. Hij werkte tevens in een platenzaak, waar hij van tijd tot tijd een lied ten gehore gaf en werd daar opgemerkt door gitarist Peter Greenberg van de garagerock band Lyres. White startte zijn eigen band, The Savages, en die bandnaam staat precies voor het soort muziek dat Barrence destijds, en ook nu nog, maakt. Een zeer wilde en rauwe vorm van rhythm & blues, die vermengd is met garagerock. De krijsende zang van Barrence en de gemene gitaarriffs spelen daar een belangrijke rol in en, niet te vergeten, de altijd aanwezige honkende saxofoon. Hij ziet zichzelf als een ‘soul screamer’ in de geest van Little Richard, Wilson Pickett en Solomon Burke. In 1984 kwam het debuutalbum uit, de teller staat sindsdien op 14 albums. De muziek valt het beste te omschrijven als energieke R&B soul-rockabilly, terwijl ze tegelijkertijd garage rock spelen. Opnamen in de studio geschieden veelal live, zodat de rauwe energie ook op de plaat komt. Met zijn komst naar Goezot stelde ik me de vraag of hij na al die jaren nog zo wild is of zou hij zijn wilde haren verloren hebben? De afwezigen op dit gezellige festival kan ik geruststellen, Barrence klinkt nog steeds zo rauw, wild en intens als in zijn beginjaren. Met Whitfields powerstrot, de reteswingende saxofoonsolo’s en het groovende gitaarspel was dit alvast een kleine sensatie. Vooraf konden we met deze ‘King of Soul, Shout & Jive & Roll’ een luchtig gesprek hebben.

zie hier het interview 

Jetbone is een vuige Zweedse rock band uit Sundsvall die zijn roots vindt in de rock van de jaren ‘60 en ‘70 en is zwaar beïnvloed door funk & soul. De band kwam er na de zomer van 2008 nadat Alin Riabouchkin en Gustav “Gus” Sjödén elkaar troffen op de rockschool. Ze begonnen aanvankelijk als punk band onder de naam Degeneration. De band veranderde in 2012 van naam, werd Jetbone en bestaat momenteel uit: Alin Riabouchkin (zang & gitaar), Gustav “Gus” Sjödén (zang & bas), Sebastian Engberg (lead gitaar), Rasmus Fors (piano & orgel) & Albin Linder (drums). De band debuteerde in 2012 met een titelloos album ‘Jetbone’, daarna volgden ‘Magical Ride’ (2015) en meer recent bij BMG Scandinavia, ‘Come Out and Play’ (2018). De band heeft een missie: het terug brengen van de klassieke groovy rock ‘n roll. Het is dan ook niet verrassend dat hun laatste album volstaat met simpele doch catchy tracks. Liefhebbers van The Faces, Rolling Stones of Black Crowes gaan geheid voor de bijl bij het beluisteren van dit album. Als Jagger, Richards, Wyman, Jones en Watts niet in de sixties waren begonnen, maar in dit decennium, hadden ze waarschijnlijk geklonken zoals Jetbone nu. Op het nieuwe album ‘Come Out and Play’ bruist dit sterke collectief van de energie en weet dat in pakkende liedjes om te zetten, het klinkt dan ook van voor tot achter lekker rauw en oprecht. Naast de overheersende Engelse invloeden, bespeuren we soms ook wat Amerikaanse invloeden, zoals een vleugje Lynyrd Skynyrd. En zo was ook hun optreden in Goezot, waarbij Jetbone zich kenmerkte door hun onuitputtelijke energie dat nu live nog even aangedikt klonk. Vooraf aan dit wervelende optreden brachten we Alin Riabouchkin en Gustav “Gus” Sjödén voor de camera.

zie hier het interview 

j

Sue Foley komt uit Ottawa, de hoofdstad van Canada. Dertien was ze toen ze de gitaar ter hand nam. Via The Rolling Stones geraakte ze geïnteresseerd in de blues (de functie van doorgeefluik vervullen de intussen hoogbejaarde rockers gelukkig al heel hun loopbaan…) Toen ze zestien was, deed ze haar eerste optreden. Na high school verhuist ze naar Vancouver, dus de hele andere kant van het reusachtige Canada. Daar vormt ze haar Sue Foley Band. Maar al snel zakt ze af naar de States, dichter bij de bakermat van de blues: als ze 21 is vinden we haar in Austin, Texas, waar ze opneemt voor het legendarische Antone’s Record Label, door Clifford Antone opgericht in 1987 in het verlengde van zijn muziekwinkel en night club (na diens dood in 2006 gaat het label failliet, maar de club bestaat en bloeit nog altijd). Na haar twee laatste albums die ze samen opnam met Peter Karp in 2010 en 2012, verscheen pas het langverwachte ‘The Ice Queen’ soloalbum, naar de song die ze over zichzelf schreef, zoals ze aangeeft in het begin van de live opname van ‘Ice Queen’ tijdens de Toronto Blues Awards in de Jazz Bistro op 27 juli 2016, met John Dymond op bas en Gary Craig op drums. ‘The Ice Queen’ verscheen op Franse Dixiefrog label. Op de cd geven trouwens straffe lieden present: Charlie Sexton op ‘Come To Me’, Jimmie Vaughan op ‘The Lucky Ones’, en Billy Gibbons, ja, die van ZZ Top op ‘Fool’s Gold’. Sue Foley mag dan een ijskoningin heten, als ze haar gitaar laat spreken krijgt de rechtgeaarde bluesliefhebber het er warm van. Ten bewijze was ze op dond. 31 maart in Hasselt waar ze in de oververhitte Move2Blues club een indrukwekkende show gaf en het voor de bezoekers een uitstekende gelegenheid was om haar meesterschap in het gitaarspel (op de roze Telecaster!) te bewonderen. Voordien hadden we met haar een aangenaam gesprek.

zie hier het interview 

JJ Thames is sinds vorig jaar geen onbekende meer in Belgenland en daarbij denken we aan haar verschijning in Wespelaar en even later in de Banana Peel: wat zij met haar uitstekende begeleiders aldaar bracht tart elke beschrijving. JJ moest en zou terugkeren, en dat deed ze dan ook in Puurs, tijdens het Duvelblues fest. waar JJ even de tijd maakte om met ons een gezellige babbel te hebben. JJ komt uit Troy (Michigan) en woont nu in New Orleans… maar zoals zovele muzikanten is ze in wezen kosmopoliet, altijd onderweg om de blijde boodschap van de blues te verkondigen, en dat aan beide zijden van de oceaan. Die veelkleurige mix van blues, soul en gospel heeft ze van overal waar die muziekvormen ontstaan zijn, maar vooral uit het diepe zuiden. Het leverde haar de bijnaam ‘Mississippi Blues Diva’ op. JJ is niet voor één gat te vangen: ze zingt bij en schrijft songs voor muzikanten die soms heel ver van de blues staan, of lijken te staan. Wat denk je van rock-reggae band Outlaw Nation en rockgroep-met-brede-actieradius Fishbone waarmee ze toert. Nog sterker: The Beat (in de States bekend als The English Beat) en Bad Brains, en de rootsreggaetrio (later duo) Israel Vibration. Het zijn stuk voor stuk namen die in hun genre voor kwaliteit staan. Het gevolg is dat fans van JJ Thames te vinden zijn in de milieus van blues en soul over punk, pop, rock, rockabilly, tot reggae en ska, een zelden of nooit geziene diversiteit, maar vooral een bewijs van JJ’s capaciteiten. Haar hart gaat echter vooral uit naar de blues, en meer bepaald de blueszangeressen van begin en midden vorige eeuw. Zo zong JJ Thames al duizenden keren ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James, een nummer dat ze telkens weer bracht met elke vezel in haar lijf. Ze denkt daarbij niet aan een zieltogende verhouding met een man, maar wel aan een overrompelende tragedie in haar leven waar we hier liever niets over zeggen, drama dat haar diep in de miserie stortte, maar waar ze zelf uitklom en allicht sterker uit kwam, zonder verbittering maar vastbesloten om haar boodschap van liefde, hoop en vrijheidsdrang uit te dragen. Muziek als therapie. Als ze het zo voelt, vertelt ze er wel over in het interview.

zie hier het interview 

Als je een muzikant die diverse instrumenten bespeelt als: elektrische en akoestische gitaar, dobro, 12-snarige gitaar, cigar box guitar, Hammond, piano en daarnaast ook nog de vocalen voor zijn rekening neemt, dan moet je hem toch wel onder de noemer ‘multi-instrumentalist’ plaatsen? In ieder geval wij noemen een persoon als Nico Backton een multi-instrumentalist. Nu zul je je afvragen wie is dan wel Nico Backton? Een Belg van geboorte is deze Backton, maar de Franse blueswereld annexeert hem maar al te graag als een van hen. De in Gent geboren bluesman woont al jaren in Zuid-Frankrijk. Maar het is vooral op podia overal ter wereld, dat Backton zich thuis voelt. Hij ontbindt er zijn duivels, graaft diep in de ontstaansgeschiedenis van de blues en wisselt klassiekers uit de bluescatalogus af met eigen pareltjes. Nico is vooral beïnvloedt door de groten uit de Mississippi Delta en dat is duidelijk te horen in zijn muziek. Na de succesrijke albums "Back Door Blues" en "Blues on My Front Door", pakken Nico & Wizards in 2004 uit met "Roots and Stories" en in 2014 met "Down The Line" en dit voor Naked Productions. Hij heeft een heel prettig stemgeluid. Een diepe stem met een rauw randje maar wel warm en intens. We waren dan ook blij dat deze Belgische singer/songwriter in Puurs tijdens Duvelblues na een toch wat lange afwezigheid in ons landje weer op het podium stond. Nico Backton en zijn wizards of blues hadden duidelijk goed gerepeteerd voor deze primeur in België, want na de opener duurde het niet lang vooraleer het spelplezier en het vuur waarmee de band op het podium stond zijn uitwerking had op het verzamelde publiek. De Frans-Belgische unit had ook niet misstaan in de grote tent. Dit viertal zou evenzo vanaf een groot podium het publiek kunnen lokken met de magie van hun originele blues. Dat de organisatie blijvend moeite deed om deze band te strikken wordt bijgevolg in hoge mate geapprecieerd. En voor ons ook een reden om met Nico even een babbel te doen. Wat meteen opviel was zijn vriendelijkheid en zijn charisma, maar natuurlijk had hij ons ook veel te vertellen.

zie hier het interview 

Lon Eldridge is een jonge rootsmuzikant uit Chattanooga, Tennessee. Zijn gitaarspel roept de geest op van artiesten als Mississippi John Hurt, Robert Johnson en Blind Blake. De stijlvolle Amerikaan met de sierlijk krullende snor schuift graag langs de zijkantjes van de blues, met speelse uitstappen naar andere rootsy genres uit lang vervlogen tijden. Ragtime, swing en traditionele folk: Eldrigde tovert het met sprekend gemak uit zijn Resonator gitaar. Iedereen die Eldridge ooit live aan het werk zag weet dat deze jongeman boordevol talent zit. Het lijkt wel of hij geboren is in de verkeerde tijdsperiode. Hij loopt, praat, speelt en zingt alsof hij in het begin van de twintigste eeuw thuishoort. Lon is een excentrieke verschijning (met een snor om U tegen te zeggen), een sensationeel gitarist, een aanstekelijke zanger met slimme teksten. Een totaalpakket dat maar zeer weinig andere artiesten bezitten. Ondanks zijn zeer jeugdige leeftijd heeft hij reeds intensief getoerd in de Verenigde Staten en doet nu voor o.a. Duvel Blues de vierde maal het Europese continent aan. Een artiest voor de echte liefhebber en een aangename ontdekking voor de muzikale avonturier. Steven Troch is een Jack-of-all Trades, je kan hem op het podium vinden met zijn eigen band, aan de zijde van Tiny Legs Tim, met HARP4 of met nog iets anders. Altijd en overal blaast hij een fantastisch stukje harmonica en zijn reputatie reikt ondertussen tot ver buiten de landsgrenzen. Troch zijn speelse maar diep in traditie gewortelde stijl blend perfect met Eldridge swingende gitaarspel. Lon Eldridge brengt met Steven Troch aan zijn zijde een unieke mix van traditionele vooroorlogse blues, ragtime, en swing. En dit is ook te horen op hun pas verschenen album "Cool Iron" die ze natuurlijk nu op hun driedaagse tour in ons land kwamen voorstellen.

zie hier het interview 

Nick Moss mogen we absoluut bestempelen als een gevestigde naam in de blueswereld. Deze 'grote meneer' speelde in het verleden als (bass)gitarist met artiesten als Buddy Scott, Jimmy Dawkins en Jimmy Rogers. Na jarenlang een 'bandlid' te zijn geweest, besloot hij voor zijn eigen kansen te gaan en lanceerde hij zijn solo carrière. Dit was een slimme zet van Moss. De Nick Moss Band is van vele markten thuis, denk aan Texas-, Chicago-, jumpblues, variërend van uptempo, midtempo, slow- en soulblues. Nick Moss’ gitaarspel, dat bij mij soms associaties oproept aan Albert King en Buddy Guy, is de ene keer relaxed, dan lyrisch en hij kan dan weer fel te keer gaan. Een uitstekende gitarist en het is niet voor niets dat iemand als Ronnie Earl hem tot een van zijn favoriete gitaristen rekent. De Nick Moss Band won door de jaren heen diverse prijzen en kende wisselende bezettingen. Onder meer Mike Ledbetter maakte in het recente verleden deel uit van deze groep. Het wisselen van de bezetting van de band gebeurde zeer recent weer, en hoe! Mondharmonica-virtuoos Dennis Gruenling werd toegevoegd aan de band. Gruenling's passie voor de mondharmonica mogen we inmiddels een levensproject noemen, van jongs af aan is hij bezeten door het instrument en dat is te horen. De excentrieke Gruenling heeft al een succesvolle solo-carriè op zak en ook hij speelde met de 'groten der aarde': Pinetop Perkins, Snooky Pryor, John Mayall, Southside Johnny & the Asbury Jukes, Mick Taylor, Jimmy Dawkins, Rod Piazza, Rick Estrin, Kim Wilson, Rusty Zinn en Mark Hummel deden allen een beroep op hem! Gruenling is een topper op alle fronten, geen wonder dat hij met enige regelmaat in de prijzen valt en de nodige awards heeft binnengehaald. Moss & Gruenling hebben nu de handen ineen geslagen en dat kon niets anders beloven dan vuurwerk. En hier waren we getuige van want deze twee bluesvirtuozen hadden samen met een ijzersterke begeleidingsband de 33ste editie van dit festival superieur afgesloten. De dag voordien hadden we in hun hotel een zeer ontspannen gesprek met deze heren.

zie hier het interview 

In het veertiende succesvolle jaar heeft het Duitse Ruf Records opnieuw een Blues Caravan georganiseerd, die momenteel met Vanja Sky, Mike Zito en Bernard Allison door de USA toert. Twee weken geleden werd in Nederland het Moulin Blues Fest. aangedaan maar later dit jaar zijn ze opnieuw in de Lage Landen. Op 22/09 zijn te gast in De Bosuil te Weert, op 23/09 in de Gouden Leeuw in Dongen, op 28/09 in De Korenbloem in Zingem, op 29/09 staan ze op het Boxmeer Blues Festival in Boxmeer en op 30/09 zijn ze te gast in Oosterlo-Geel. Wij keken in Ospel vooral uit om met de Kroatische schone, Vanja Sky, een babbel te doen, en dit gebeurde reeds snel na haar optreden, tot de heren Zito en Allison ons aanspraken. ‘We kennen jullie van vorig jaar niet’.... en idd. we hadden ook met Zito en Allison vorig jaar reeds een interview gedaan. Met Zito zelfs een vijftal jaren geleden in Peer. Ondertussen hebben deze ijverige gasten beide opnieuw een nieuw album uit, en daar wilden ze toch graag wat over vertellen en hierbij promoten we dan ook graag deze vriendelijke zanger- gitaristen.

zie hier het interview 

Kim Wilson behoeft bij de bluesliefhebber eigenlijk geen introductie, als frontman van The Fabulous Thunderbirds is zijn naam in de blueshistorie gebeiteld. Als zoon van musicerende ouders kreeg hij de liefde voor de muziek al vroeg mee. Op high school leerde hij de blues kennen en schakelde hij van gitaar en trombone over op de mondharmonica. In de Bay Area blues scene in San Francisco viel zijn talent op en speelde hij onder andere met blues grootheden als Charlie Musselwhite, John Lee Hooker en Sonny Rhodes. Halverwege de jaren zeventig, nadat hij naar Austin Texas verhuist was, was het niemand minder dan Muddy Waters die het talent in Kim Wilson herkende. In Austin richtte Wilson met Jimmy Vaughan The Fabulous Thunderbirds op en als huisband in Antone’s Nightclub begeleidde hij vele grote bluesartiesten. Dat kreeg de goedkeuring van Waters die zich als een mentor naar hem toe opstelde. The Fabulous Thunderbirds groeiden uit tot een bluessensatie en verdienden hun plek in de blues "Hall of Fame". In Austin is Wilson's voorliefde voor de blues uit de jaren 50 en eerder ontstaan, zijn interesse in de historie legt hij vast in zijn solo projecten. Zo deed Wilson dat ook onlangs op zijn zeer goed ontvangen solo-album "Blues and Boogie vol. 1" (2017). Voor Moulin Blues 2018 kwam Kim Wilson exclusief over uit de VS. Dit enige optreden in Europa was dan ook niet echt te missen, hetgeen veel bluesliefhebbers dan ook wisten. Er werd tijdens het concert geen seconde gelachen, wat dan niet alleen heel strak lijkt, het is een uitzonderlijk spektakel waarin Kim's harmonica alles overheerst, op het gitaarwerk van Billy Flynn na. Traditionele blues, zoals dit concert ook overkomt, met een grootsheid van de living blues der overlevenden. Voor Rootstime reden genoeg om exclusief Kim Wilson voor onze camera te halen.

zie hier het interview 

Het gerenommeerde Duitse blueslabel Ruf Records presenteert ieder jaar de zogenaamde Blues Caravan, een wisselend collectief met een mix van aanstormend talent en gevestigde namen. Vorig jaar speelde de Blues Caravan 2017 (met o.a. Big Daddy Wilson, Si Cranstoun en Vanessa Collier) op Moulin Blues. Dit jaar pakt Ruf Records uit met een wel heel speciale samenstelling van blues-zwaargewichten. De eerste naam in dit ensemble is die van Mike Zito, en dat is zeker geen onbekende voor de bezoekers van Moulin Blues. Zito heeft zijn naam in de blueswereld absoluut gevestigd en stond tevens in 2010 al eens met zijn band in Ospel. Wat we kunnen verwachten van Mike Zito? Rauwe funky blues met rockinvloeden, intens gitaarwerk en een herkenbare zang. Zito staat garant voor een kwalitatief hoogstaand optreden. Naast Mike Zito, verwelkomt de Blues Caravan 2018, niemand minder dan Bernard Allison in haar gelederen. Ook de Allisons zijn geen onbekenden in Ospel, vader en legende Luther Allison stond in 1994 op Moulin Blues en zoon Bernard betrad in 2002 de Ospelse planken. Uiteraard weet hij hoe de blues gespeeld moet worden, dit is hem namelijk door zijn vader en leermeester Luther met de paplepel ingegoten. Het talent binnen deze editie van de Blues Caravan is de Kroatische Vanja Sky. Een vriendelijke jonge dame die de nodige elegantie toevoegt aan deze Blues Caravan. Maar pas op schijn bedriegt, deze dame laat de gitaar scheuren en kraken waarbij je veelvuldig aan Stevie Ray Vaughan moet denken. 'Ladies first' dachten we, en zo hoffelijk als steeds, hadden we eerst een leuke babbel Vanja Sky, die ons zo graag wat vertelde over haar laatst verschenen album 'Bad Penny'.

zie hier het interview 

In december 2013 werd in de Noord-Limburgse Maasdelta bij Reuver op initiatief van Tom ’’Howlin Stone’’ Janssen een nieuwe band uit het moeras getrokken, The Ragtime Rumours. En zoals hun naam doet vermoeden brengt deze band een bruisende mix van ragtime, drunk-swing, swampy blues, hillbilly en western ten gehore. Stel je voor wat je krijgt als Pokey Lafarge en Tom Waits bij Django Reinhard op bezoek gaan, een flinke pot koffie drinken en daarbij naar Robert Johnson luisteren. En dan hun instrumenten oppakken… zelf noemen ze het "Rag 'n Roll". De deelname van The Ragtime Rumours aan de Dutch Blues Challenge 2017 was namelijk succesvol. Of beter gezegd: maximaal! Ze behaalden de eerste plek. Met dit resultaat was de weg vrij voor de International Blues Challenge in Memphis en de European Blues Challenge in het Noorse Hell. Hier in Noorwegen won dit Limburgse viertal deze Challenge en dan heb je wat in je mars! Voor ons was dit alvast een terechte keuze. Samen zijn ze een kleurrijk gezelschap dat op zaterdag Moulin Blues met hun groot enthousiasme en muzikaliteit deze tweede festivaldag mocht openen, hetgeen ze ook toonden in het gezellige gesprek dat we snel na hun optreden konden doen, want veel tijd was er niet. Busje was al weer geladen, want omwille van het Bevrijdingsfestival Limburg in Roermond waren ze daar niet de opener maar wel de afsluiter van de avond.

zie hier het interview 

Corey Dennison en zijn band mogen op bluesgebied gerust "the next big thing uit Chicago" genoemd worden. Dit zeer talentvolle collectief werd niet voor niets genomineerd voor de International Blues Awards "Best Emerging Artist Album", en wonnen ze de "Best Blues Album" award bij Le Prix Blues Awards in Frankrijk. Op zesjarige leeftijd al verpande Corey zijn hart aan de gitaar. Avonden lang luisterde hij naar o.a. Albert King, Gatemouth Brown en Albert Collins op de radio en probeerde dit vervolgens na te spelen. Een oefening die hem later geen windeieren legde, zo bleek. Dennison is namelijk een heuse gitaarvirtuoos die zijn tokkelende hand niet omdraait voor wat pittige solo’s. Daarnaast zorgde diezelfde radio voor een flinke invloed op zijn muziek en zang in het bijzonder. Naast de blues heeft Dennison een voorliefde voor soul in de stijl van Wilson Pickett, Curtis Mayfield & Sam Cooke en dit is duidelijk terug te horen. Corey Dennison en zijn band klinken daardoor misschien anders dan een traditionele Chicago Blues Band en anders dan hun uiterlijk doet vermoeden: deze getatoeëerde figuren met bakkebaarden geven je niet snel een zachtaardige impressie. Toch combineren zij stevige Chicago Blues met intense soul-invloeden. Het beste van twee werelden dus. De Corey Dennison Band is dan ook één van de beste dingen, die je van de Chicago blues scène op dit ogenblik mag verwachten. Voor velen de revelatie van dag 2 in Ospel.

zie hier het interview 

Stel: Mavis Staples, Tina Turner en Big Mama Thornton zouden een gedeelde zwangerschap ondergaan, welk kind zou daar uit komen? Het levende antwoord op deze vraag staat dit jaar op Moulin Blues. De naam van deze aanvoerdster van de nieuwe Soul-generatie? Bette Smith. Als kind tussen het gangstergeweld in de wijk Bedford-Stuyvesant in Brooklyn, New York was het vechten voor je bestaansrecht. Wellicht dat deze voluptueuze, donkere dame daarom de kracht bezit die ze uitstraalt. Met haar immense afro-kapsel en prikkelende zang vult ze het hele podium. Vooral op het gebied van zang is Bette Smith multifunctioneel, ze beschikt over het gehele pallet: haar hoge tonen raken je in je hart, de lage tonen maken de bassist bijna overbodig. Daarbij is de mix tussen soul, R&B en blues de rode draad in haar oeuvre. Geen verrassing trouwens; haar idolen heten o.a. Tina Turner, James Brown en Mick Jagger. Bette Smith is één van de nieuwe vaandeldragers van oprechte soul die 'rockt'. Met subtiele ritmes en verwarmende stem bracht ze op vrijdagavond een stukje Brooklyn naar Ospel, waar we genoten van een spetterende show. Daarbij kwamen alle songs aan bod uit haar pas verschenen debuut album ‘Jetlagger’, dat ze opnam met Bronson Tew en producer Jimbo Mathus in Water Valley, Mississippi.

zie hier het interview