Om de band live en in de studio te kunnen promoten richtte Richard Everitt in 1995 King Bizkit, een vernieuwde/kleinere versie van The Sensational King Bizkit Blues Band, op. TSKBBB bestond al sinds 1989 en maakte in Europa vooral naam als “an exciting red-hot” live band. In 1994 tourden ze nog met LA-zanger/gitarist Gregg Wright. Na de naamsverandering en een optreden tijdens de Paul Jones Blues Show op de BBC was er de release van een nieuw album ‘Hooked on You’. Een jaar later stonden ze samen met Louisiana Red op het (gratis) Moore Blues Festival 1996 van Filip Morre in Zottegem. De line-up werd uitgebreid tot een 10-koppige band met blazers en achtergrondzangers en de muziek -ze werd omschreven als “heavy soul”- van King Bizkit werd meer funky en soulvol. In 1997 startten in de Roundel Studios in Kent de eerste opnames voor hun nieuwe album, 'Selling My Soul'. De meeste nummers werden geschreven door Richard Everitt (twee door Gregg Wright, een producer, gitarist en singer/songwriter uit LA) en gearrangeerd door Jon Bower. In 1998 werd besloten om te stoppen met toeren (de band werd tijdelijk opgeheven) totdat het nieuwe album werd uitgebracht.

Lees meer

Ze zijn dezer dagen vrij zeldzaam, de nieuwe platen waarop vijftien tracks worden geplaatst. “Bristol County Tides” van de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Annie Keating uit Brooklyn, New York is zo’n album waarvan we gedurende vijftien liedjes in totaal een uurtje kunnen genieten van begin tot einde. Wij hebben een exemplaar van deze nieuwe cd in de bus gekregen maar we vernamen heel recent dat de voorziene release van het album op 16 april werd uitgesteld tot 4 juni wanneer u deze plaat zelf in de betere platenzaak zal kunnen aanschaffen. We wachten echter niet tot dan om u wat meer over “Bristol County Tides” en over Annie Keating te informeren. Zij heeft ons in de voorbije jaren namelijk meermaals verblijd met haar platen. Bij ‘Rootstime’ vond ik in ons rijke archief lovende recensies terug van haar albums “Belmont” uit 2008, “Water Tower View” uit 2010, “For Keeps” uit 2013, “Make Believing” van eind 2014, “Trick Star” uit de zomer van 2016, de vijf songs op de EP “Ghost Of The Untraveled Road” uit 2018 en de zes songs tellende EP “Can’t Stand Still” van eind 2019. De muziekvakpers spreekt al jaren over een vergelijking tussen het werk van Annie Keating met dat van toppers als Gillian Welch, Bonnie Raitt, Patty Griffin, Lucinda Williams en Emmylou Harris. Dat de lat der verwachtingen daarmee wel heel hoog gelegd wordt voor haar nieuwe plaat “Bristol County Tides” zal dan ook wel niet echt verbazen.

Lees meer

Chicago blues & r&b artiest en legende Jimmy Burns is er al 78! Burns is een elektrische bluesgitarist, zanger en songwriter en, hoewel hij in Dublin -ook gekend als de Hopson Bayou- in de Mississippi-delta werd geboren, heeft Burns bijna zijn hele leven in Chicago doorgebracht. Zijn oudere broer, Eddie "Guitar" Burns, was een Detroit-blues muzikant. Jimmy speelde gitaar op het 2002-album ‘Snake Eyes’ van zijn broer Eddie. Jimmy groeide op op de Hilliard Cotton Plantation, waar hij leerde gitaar spelen op één en twaalf snaren. Hij was de jongste van elf kinderen. Hij zong in een kerkkoor en hij werd beïnvloed door de blues die hij op straat hoorde. Zijn favoriete blues muzikant was Lightnin 'Hopkins (1912-1982). De vader van Jimmy was een sharecropper (een landbouwer die een deel van de opbrengst kreeg van het land dat hij huurde en bewerkte) die optrad als zanger in medische shows, die door genezers/sjacheraars opgezet werden. Op 12-jarige leeftijd verhuisde Jimmy Burns met zijn familie naar Chicago en vier jaar later trad hij toe tot The Medallionaires, die een paar doo-wop nummers opnamen. Hun bekendste single was “Magic Moonlight” / “teen-Age Caravan”. ‘The Chicago Sessions’, een album dat vorig jaar verscheen, is Jimmy Burns’ voorlopig meest recente solo release die hij opnam o.l.v. producer Laust 'Krudtmejer' Nielsen (Trainman Blues), die verder hier ook op bas, rhodes en gitaar te horen is.

Lees meer

Een debuutplaat van een jonge Amerikaanse alt.rockgroep uit Chattanooga, Tennessee heeft onze redactie bereikt met als doel wat promotie te maken in Europa voor het muzikale werk van de formatie ‘Strung Like A Horse’. Centrale figuur van de groep is Clayton Maselle, songschrijver en leadzanger-gitarist. De andere bandleden zijn bassist Dan Pinson, gitarist en toetsenist Tyler Martelli en drummer-percussionist Eric ‘Crispy’ Crisp. Met hun eerste volwaardige album “Whoa!” laten ze ons genieten van twaalf zelfgecomponeerde country- en Americana-nummers, aangevuld met “Forget What They Think”, een gekuiste ‘radio edit’-versie van de akoestische openingstrack “Fuck What They Think”, een muzikale oproep tot rebellie tegen de politieke betweters in Washington DC. De tweede track op de plaat is de aan werk van ‘Kings Of Leon’ herinnerende single “Till The Wheels Fall Off” die u op de tweede video kunt beluisteren. Maar eerst kunt u op de eerste video genieten van het al even mooie catchy nummer “Crazy Like Me”. Eigenlijk kunnen we geen enkele track van deze plaat een wat mindere kwotering geven want er zijn naast de twee net vermelde songs nog andere pareltjes terug te vinden op dit schijfje.

Lees meer

‘Wren’ is de artiestennaam van de Amerikaanse singer-songwriter Laura Adrienne Brady uit Seattle, Washington. Zij is een heus multitalent als schrijfster, muzikante, lesgever en communicatiespecialist en ze heeft een opleidingsachtergrond in vreemde talen, internationale relaties en ontwerpen. Haar nobele objectieven in het leven liggen in het positief bijdragen aan de evolutie van een meer duurzame samenleving. Voor haar muzikale ambities opteert ‘Wren’ voor zelfgeschreven folkliedjes die geïnspireerd zijn op Keltische traditionele folk. Met het album “Pink Stone (Songs From Moose Lodge)” brengt ze haar derde plaat op de markt na debuutalbum “Bone Nest” uit 2012 en “Stitch An Ocean” uit 2016. Haar filosofisch en spiritueel getinte songteksten handelen over dromen, de natuur en de mythologie maar ook over eenzaamheid en intimiteit. Het schrijven van de liedjes voor deze nieuwe plaat begon eind 2016 nadat zij door vrienden was uitgenodigd om bij hun afwezigheid op hun huisje te komen passen dat ze ‘Moose Lodge’ noemen. Dat huis staat in Methow Valley nabij Washington, een oord gelegen temidden grote bergtoppen en wildstromende rivieren. Laura was lange tijd ziek geweest en had al een tijdje geen nieuwe songs geschreven. De vier seizoenen die ze in ‘Moose Lodge’ doorbracht inspireerden haar tot het componeren van de tien nummers die op het album “Pink Stone (Songs From Moose Lodge)” staan.

Lees meer

De 70-jarige Joegoslaaf Zlatko Manojlovic aka Zed Mitchell is een bandleider, zanger, gitarist en componist. In Belgrado in 1970 werd hij beroepsmuzikant en in 1974 verscheen bij Polydor Europe zijn single “Shoshana”, die Zed met zijn band Land opnam. Door het succes van de single mocht hij openen voor bands als Focus, Deep Purple en Ian Gillan Band. In 1988 trok hij naar Duitsland om er te gaan werken in de Arco Studios in München. Daar werkte hij samen met producer Malcolm Luker en filmcomponist Nick Glennie-Smith, de rechterhand van tweevoudig Oscar winnaar Hans Zimmer. In die periode was Zed ook studiomuzikanten werkte zo in de studio samen met Eros Ramazotti, Natalie Cole en Udo Lindenberg. Van de cd 'Pop Goes Classic Vol. 5' van het bekende Munich Symphonic Sound Orchestra werden meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Al het akoestisch en elektrisch gitaarwerk op dat album is van Zed Mitchell. Met zijn band speelde hij in het voorprogramma van Joe Cocker (1993), Santana (1993) en B.B. King, tijdens diens laatste tournee in Duitsland 2006. Zijn zoon Todor Manojlovic is ook een echte gitaarvirtuoos. Hij speelde zo’n 10 jaar samen met zijn vader in diens band. Tussen 2010 en 2018 bracht Zed Mitchell vijf studio en één live album uit. Eind 2020 verscheen #7, 'Route 69', met daarop twaalf nieuwe originele nummers, waarvan de bekende muziekpromotor en radiostem Pete Feenstra voor vier songs de teksten schreef. 'Route 69' werd opgenomen in de Zed Mitchell Studio in Düsseldorf met Zed als producer. De band bestond verder uit zoon Todor Manojlovic op gitaar, David Haynes op drums, Sascha Kuhn op keys & Max Schurakowski op sax.

Lees meer

In deze tien regels en zinnen werden de titels verwerkt van de tien songs uit het album “Things To Come” van de Texaanse country- en Americana-zanger en songschrijver Jeremy Parsons uit San Antonio. Deze gitaarspelende muzikant timmert al sinds een tiental jaren aan zijn weg in het Amerikaanse muzieklandschap en dit lijkt de laatste jaren alsmaar beter te gaan lukken, mede dankzij het succes van zijn laatste album “Things I Need To Say” uit 2017. Als een echte cowboy met hoed en lange outlaw-jas stond hij in 2010 afgebeeld op de hoes van zijn debuutalbum “Doggondest Feelin’” dat vanuit Nashville, Tennessee werd gelanceerd. De cowboyhoed en de lange jas zijn dezer dagen opgeborgen, maar zijn liefde voor de bij deze kledingstijl horende countrymuziek is bij Jeremy Parsons probleemloos overeind gebleven op zijn nieuwe plaat “Things To Come”. Zijn songschrijverstalent is door de jaren heen verder positief ontwikkeld en dat weerspiegelt zich in de verhalende songteksten die hij voor zijn nieuwe liedjes neerpende

Lees meer

Nauwelijks zeventien is hij, deze Ridge Roberts, maar met deze “Lone Star Fiddler” komt hij wel meteen langs de hele grote poort binnen, tenminste bij mensen die, zoals ik, de typische Texas-muziek genegen zijn. Nu, als je er het nog korte levensverhaal van de jongeman op naleest, ben je al snel overtuigd: hij werd geboren in een gezin waar de papa redelijk bezeten was van de fiddle en de jongen al op zijn zevende de eerste beginselen van de swing en aanverwante bijbracht. Ridge was algauw helemaal in de ban van de fiddle en elk vrij moment ging op aan filmpjes kijken op Youtube en de deuntjes die hij zag te leren spelen. Al snel was de jongeman beter dan zijn vader en toen nam familiekennis “Uncle Robin” de fakkel over, maar ook hij zag al snel in dat Ridge hem met een razende snelheid voorbij zou steken en het toeval wilde dat hij en Ridge bij een regionale fiddle-wedstrijd Michelle Kuhlmann tegen het lijf liepen. Ook die dame was fiddle-lerares, maar, belangrijker nog, zij was bevriend met de legendarische ritmegitarist en fiddler Joey McKenzie en bracht Ridge met hem in contact, toen hij amper tien was. Van dat moment af, gingen de zaken pas echt een razende vlucht nemen. McKenzie -die we ook kennen als mentor van de Quebe Sisters, werd de mentor van Ridge, die het in de vier jaar die volgden, van regionaal tot nationaal kampioen schopte, tussendoor de Bob Wills-wedstrijd won en zich sinds 2018 ook wereldkampioen mag noemen. Daar kwam een jaar later de titel van “Grand Masters Champion” bovenop, het allerhoogste dat je in het wereldje kan bereiken..

Lees meer

De vijf nog vrij jonge muzikanten van Tscheky & The Blues Kings namen recent hun tweede studio album ‘Men of Blues’ op. The Blues Kings zijn de Duitse band rond frontman Michael “Tscheky” Sedlatschek, een twintiger uit de regio Siegdorf. Hun mix van bluesrock, een vleugje r’n’r en country werkt heel aanstekelig. Tscheky richtte in 2011 samen met Christoph Voggesser op slaggitaar de band op. Toetsenist Andreas Schatz, drummer Markus Rehrl en Fender bassist Elijah Elija von Le Suire vervoegden hen. De aan hun toegekende prijs “Best Newcomer Band 2014” verzekerde hun toekomst. In 2016 brachten Tscheky & The Blues Kings hun debuutalbum ‘Hit the Ground Running’ uit. ‘Men Of Blues’ werd, met verschillende nieuwe zelf gecomponeerde nummers, de opvolger. Jong en met het nodige enthousiasme en weten wat je wil, dat is het motto van Tscheky & the Blues Kings. Hun ‘Men of Blues’ is de volgende zelfzekere stap, wetende dat de weg nog lang is.

Lees meer

The Kokomo Kings: ze kwamen -herinner ik me- uit Zweden en Denemarken, maar vooral het goede gevoel na hun optreden tijdens Hookrock 2019 komt opnieuw even bovendrijven en doet me terugdenken, aan de recensie van hun ‘Fighting Fire with Gasoline’ die ik toen schreef. Het viertal bestond uit frontman Martin Abrahamsson (zang, harmonica, producer), bassist Magnus Lanshammar, gitarist Ronni Audar-Boysen (Tim Lothar & Peter Nandle) en drummer Daniel Winerö. Ze zijn jarenlang de backing band geweest van vele internationale bekenden. In 2012 gooiden ze het roer en sloegen definitief een nieuwe weg in. Een jaar later werd Ronni Danish Blues Artist of the Year. Gitarist Ronni Audar-Boysen is de link tussen The Kokomo Kings en Trainman Blues, een andere Deense band en het geesteskind van twee blues brothers, de Ier Richard Farrell (zang, gitaar) ende Deen Laust “Krudtmejer” Nielsen (bas, producer), die recent hun album ‘Shadows and Shapes’ uitbrachten. Dit album is de opvolger van hun eerste titelloos album, dat in 2018 een Deense Blues Music Award won als “Best Album of the Year”. De opvolger is een album met enkel orginele composities van dit duo, een album vol blues en soul waarin het gaat om het uiten van verhalen en gevoelens, vanuit een geleefd en gevoeld leven. Het belichaamt de oude en rauwe elementen van de blues met hedendaagse songwriting en soundscapes. Rechtstreeks uit de straten van Kopenhagen…

Lees meer

Muziek die ergens in de Amerikaanse staat Texas wordt gemaakt heeft ons in het verleden al zo vaak weten te bekoren. Dat zal nu dus ook niet anders zijn voor het album “Jackson County Line” van de in Houston, Texas woonachtige singer-songwriter Eric Woodring. Hoewel het traditionele country- en Americana-songs bevattende plaatje al in 2019 werd opgenomen wist het ons nu echter pas via de gebruikelijke kanalen te bereiken. Eric Woodring begon aan zijn muzikale loopbaan in 1996 nadat hij naar Lubbock, Texas was verhuisd, het stadje dat in het verleden ook Buddy Holly en Joe Ely tot zijn inwoners mocht rekenen. Hij studeerde er aan de ‘Texas Tech University’ en trad tegelijkertijd op in de vele clubs en bars die zich in het stadscentrum bevonden. Eind jaren ’90 vormde hij er zijn eerste groep ‘The Texas Speedbump Band’. Daarna verhuisde hij enkele keren in de staat Texas via New Braunfels naar Austin en vandaar in 2006 naar Houston waar hij nu nog woont.

Lees meer

Er zijn op zijn minst twee muziekgroepen die The Stimulators heten. Er was een Amerikaanse punkrockband uit NYC -wiens originele line-up bestond uit twee vrouwen, een homoseksuele man en een kind- met in de originele line-up Denise Mercedes (gitaar), Anne Gustavsson (bas), Patrick Mack (zang), Nick Marden (bas) & Harley Flanagan (drums), met die naam. Hoewel ze een erg beperkte discografie (‘Loud Fast Rules!’, 1982) hebben, vallen ze op omdat ze consequent worden genoemd als een belangrijke overgangsband tussen de punkrockscene van eind jaren 1970 en de NYorkse hardcore. Harley Flanagan richtte na het einde van de NYC-Stimulators de Cro-Mags op. Kortbij, in München om preciezer te zijn, brengen onder dezelfde naam, The Stimulators -ik citeer- “die Lebensfreude zurück…”. Over hen en over hun nieuwe studio release, willen we het hier in deze donkere afstandsdagen wat uitgebreider hebben. De zeskoppige funk-reggae-Latino band rond zanger/songwriter en gitarist Oliver Stephan bestaat verder uit bassist Uli Lehmann, trompettist/co-producer Florian Sagner, (recent) drummer Hans Mühlegg, gitarist/co-producer Peter Schneider & saxofonist/fluitist Marcio Tubino. Op ‘Travelogue’, hun zevende studio album, laten ze opnieuw van zich horen. Dit reisverslag, want zo kan je het gezien de plaatsen in de songs waarheen ze ons meenemen wel noemen, is een Typisch Stimulators’ album, dat met een positieve ingesteldheid de zon wat meer doet schijnen

Lees meer

In 2019 maakten we bij ‘Rootstime’ kennis met een voor ons nieuwe Ierse folkzanger en songschrijver via het album “Thistle & Thorn” van John Blek. Dat bleek toen tot onze verbazing al de vierde plaat te zijn in de discografie van deze muzikant uit Clonakilty in het graafschap Cork. Begin vorig jaar verraste hij ons opnieuw met het album “The Embers” waarop een hele serie poëtische folksongs stonden met uit het leven gegrepen observaties en herinneringen vervat in de songteksten. De liefhebbers van traditionele Ierse folkmuziek kunnen ook nu weer hun hartje ophalen want de bijzonder productieve 33-jarige troubadour John Blek komt alweer met een nieuwe plaat op de markt onder de titel “Digressions #2: Grounded”. Daarop brengt hij tien nieuwe zelfgecomponeerde folkliedjes die als tijdloos kunnen worden omschreven. John Blek speelt zelf op gitaar, banjo, elektronische drums, basgitaar en orgel bij deze nummers. Op drie nummers nemen Davie Ryan en Peter O’Sullivan het drumwerk voor hun rekening en Brian Casey speelt mee op piano, synthesizer, basgitaar en elektrische gitaar. Hij is samen met John Blek ook verantwoordelijk voor het producen van deze plaat.

Lees meer

Voornamelijk donkere folkliedjes en Americana-nummers, dat is wat u mag verwachten van de songs op de nieuwste plaat van singer-songwriter James Houlahan, een gitaar spelende muzikant uit Los Angeles, Californië en indertijd medeoprichter van de bands ‘Dogs On Television’ en ‘The Jody Grind’, twee groepen met hun roots in Boston, Massachusetts waar hijzelf ook geboren en opgegroeid is. Enkele van zijn vroegere liedjes waren ook al te horen in commercials, films en televisieseries. Door de soms wat sombere songteksten klinken zijn liedjes af en toe nogal zwaar en troosteloos, maar ze zijn niet allemaal autobiografisch en soms gewoon ontsproten uit zijn rijke fantasie met het doel een bepaalde sfeer bij de luisteraar op te wekken. James Houlahan heeft intussen al vijf albums in zijn discografie en de laatste aanwinst “Ordinary Eye” willen we hier wat nader voor u toelichten.

Lees meer

“Anyone Can Fill Your Shoes” was in de zomer van 1990 de titel van de eerste song ooit opgenomen door de Amerikaanse singer-songwriter Eric Harrison uit Fanwood, New Jersey, toen nog uitgebracht met zijn groep ‘The Crash Chorus’. Hun allereerste full-cd verscheen echter pas in 1999 onder de titel “Breakfast”. Daarna volgden er nog twee andere platen van deze artiest die tijdens zijn muzikale loopbaan altijd heeft opgekeken naar zijn idolen Bruce Springsteen en Tom Petty. Zo verscheen het groepsalbum “A Little Bit Of Sickness” in 2005 en zijn eerste soloplaat “Mercy Road” pas in 2017. In de stijl van de twee vermelde legendarische rockperformers wou Eric Harrison zijn eigen carrière dan ook uitbouwen. In de loop van vorig jaar heeft hij tijdens de corona-lockdownperiode met het concept ‘Live From The Porch’ wekelijkse live-optredens verzorgd voor ‘Facebook’. Anno 2021 probeert hij het met de release van zijn vierde album “Gratitude” waarop hij tien nieuwe nummers heeft verzameld die allemaal op zijn akoestische gitaar werden gecomponeerd tijdens een bezinnende afzondering aan de oevers van de Jersey-rivier. Hij produceerde het in Woodstock, New York opgenomen album zelf, weliswaar met de hulp van studio-eigenaar en opnameleider Kevin Salem als co-producer, een man die eerder ook al heeft ingestaan voor producties van o.a. Rachael Yamagata en ‘Yo La Tengo’.

Lees meer