BLUE STRIP is de Finse blues/ock formatie rond de nu 60-jarige frontman / multi-instrumentalist, MICKE BJORKLOF. Mick Bjorklof & “Blue Strip” zijn al méér dan 20 jaren een begrip in Scandinavië en worden er als de ambassadeurs van de blues beschouwd. De band treedt vaak op in Europa en werkte op het podium al samen met o.a. BB King, The Fabulous Thunderbirds, Little Feat, Bill Wyman’s Rhythm Kings, Salamon Burke en Robert Plant. Micke Bjorklof vormde in 1991, samen met bassist Seppo Nuolikoski, Blue Strip. In hun beginjaren treden ze op als akoestische blues pub rock / cover band. Later gaan ze elektrisch spelen en hun eigen roots en blues nummers schrijven. Op enkele kleine wijzingen na, is de line-up de laatste 20 jaren onveranderd gebleven. Lefty Leppänen wordt beschouwd als één van top slide gitaristen in Europa. Op vibrafoon (malletkat) is de percussionist Timo Roiko-Jokela een uitzonderlijk virtuoos en drummer Teemu Vuorela valt op door zijn dynamische stijl. Micke Bjorklof & Blue Strip wonnen in Finland met ‘Three Times Seven Is…’ (2002) de award van “Best Blues Album of the Year”. In 2007 brachten ze ‘Whole ‘Nutha Thang’ uit. Dit album werd in Londen opgenomen met Neil Brockbank (Nick Lowe, Tanita Tikaram, Alison Moyet, Bryan Ferry…) als producer. Hun vijfde studio album, ‘After the Flood’ (2013) namen ze op in de beroemde Piety Street Recording studio in New Orleans (LA) met als producer Mark Bingham (Dr. John, John Mooney, Neville Family, Tab Benoit, John Scoffield, Elvis Costello, Allen Toussaint…). Het resultaat is een mix van groovy blues rock en funky New Orléans soul en R&B. 

MA POLAINE GREAT DECLINE is sinds 2011 een Brits duo, gevestigd in Somerset, met een geheel eigen fascinerend geluid. MPGD zijn Beth Packer (zang, bas, harmonica) & Clinton Hough (gitaar). Beiden groeiden op met jazz, blues en soul. Ze gebruiken die invloeden om nummers te schrijven die tegelijkertijd donker en licht zijn. Hierbij wordt Beth’s etherische karakteristieke zang (die aan Kate Bush doet denken) en suggestieve teksten, gecombineerd met Clintons ingetogen gitaarspel. Hun erg geprezen 2020-album, ‘City of Love’ leverde hen de prijs "Beste band/duo" op van het Fatea Magazine. Clinton sloot zich in 2010 aan bij de soul en blues band Beth & the Black Cat Bones (van Beth). Daarna werd het snel duidelijk dat de nieuwe nummers niet in de Black Cat Bones-set paste, dus moest het voor een nieuw project. Dit zette het duo aan tot het schrijven van nummer na nummer, wat leidde tot de release van de ep ‘Ma Polaine's Great Decline’ in november 2011. Tot op heden hebben ze 5 studio albums, 5 ep’s en een live album op hun naam staan. Ma Polaines Great Decline ontwikkelde een pop-folk-blues-Americana-stijl die vertrouwd klinkt, maar toch voldoende losgeslagen is om je op het verkeerde been te zetten. Hun vierde studio album, ‘MOLECULES’ (2024) is een album waarin veel liefde werd ingestoken. Op drie dagen namen Beth (zang), Clinton (gitaar), Nick Pini (bas) & Jimmy Norden (drums) de 10 nummers “live” op in de Bert Jansch studio in Frome. De nummers op ‘MOLECULES’ zijn als een paraplu voor de vele emoties die het hele album belicht. Menselijke connecties, onze behoefte daaraan, kameraadschap en de kwetsbaarheid ervan, het onrecht in de wereld, de erkenning van onze tekortkomingen, passie, liefde en hoop...  

Tot 2001 was de Amerikaanse muzikant Mike Farris de frontman van de formatie ‘Screamin’ Cheetah Wheelies’ uit Nashville, Tennessee. Daarna sloot hij zich een tijdlang aan als frontman bij ‘Double Trouble’, de begeleidingsgroep van Stevie Ray Vaughan. “Goodnight Sun” was in 2002 zijn eerste soloplaat waarna nog zes andere soloplaten volgden waaronder twee live-albums. Zijn songs situeren zich in diverse muziekstijlen waaronder soul, blues, rock en gospel. Dit jaar trok Mike Farris naar de befaamde ‘FAME Studios’ in Muscle Shoals, Alabama waar hij met een uitgebreide serie collega-muzikanten een uitstekende nieuwe plaat heeft opgenomen. In dat lijstje van medewerkers vinden we de namen terug van Clayton Ivey op toetsen, Will McFarlane, Kelvin Holly, Wes Sheffield en Philippe Bronchtein op gitaren, Jimbo Hart op basgitaar en Justin Holder op drums en percussie. Dat zijn sinds jaar en dag allemaal vertrouwde studiomuzikanten in de ‘FAME studios’ van Muscle Shoals. Waar we blazers aan het werk horen werd dat ingespeeld door Brad Guin op saxofoon en Drew White op trompet. Het ‘backing vocals’-werk werd verzorgd door Wendy Moten, Cindy Walker, Lashanda Evans, Kevin Clayborn en Angela Hacker. We krijgen elf zelfgeschreven nummers aangeboden op het album “The Sound Of Muscle Shoals” dat Mike Farris ook zelf heeft geproducet. Die nieuwe plaat is de opvolger van het zeven jaar geleden uitgekomen album “Silver & Stone”.

De roots van de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Holweger liggen in Minneapolis, Minnesota maar sinds enkele jaren woont hij in het New Yorkse Syracuse. Zijn debuut in de muziekwereld maakte hij in 2018 met het album “Gunmetal Sky” dat op zeer positieve reacties in de vakpers kon rekenen. Het motiveerde hem om naarstig te gaan werken aan nieuwe nummers die hij nu bijna zeven jaar later op een vervolgplaat heeft opgenomen. Dat album heeft als titel “The Golden Paper Flower” en bevat negen nummers waarvan Ryan Holweger er zelf acht heeft gecomponeerd. Enkel de song “Dehydration” is een lied dat geschreven werd door Ryan Lansing, een goede vriend uit Madison, Wisconsin. Deze plaat werd met producer Casey Ahrens-Cavallo opgenomen in de ‘Capture.Studio’ in Syracuse, New York waar Ryan Holweger de instrumentale hulp kreeg van Frank Alexander op piano, Seth Owen Becker op elektrische gitaar en banjo, Aaron Bobis op akoestische gitaar, Blake Propst op basgitaar en contrabas en Mike Fishman op drums. Ook Ryan’s echtgenote Katie Anderson draagt haar steentje bij als backing vocaliste bij de countryrocker “The County Route” en de ballad “Bird”. Zangeres Reagan Helen zingt met haar kristalheldere stemmetje met Ryan Holweger mee in het zeer mooie duet “Settle In Easy” 

Een splinternieuwe naam in de muziekstijlen folk-, country- en Americana is ‘The Paris Rogues’, een Amerikaans muziekproject dat werd opgezet rond singer-songwriter Michael C. Parris uit Millboro, North Carolina en Peter Rogan uit Reading, Pennsylvania. Dat is een multi-instrumentalist op snaarinstrumenten die gekend is voor zijn muzikale bijdragen aan de blues-, funk-, jazz-, R&B- en soulmuziek. Peter Rogan heeft zijn laatste soloalbum “Broken Down Love” in februari 2022 uitgebracht en enkele maanden nadien in juli bracht Michael C. Parris zijn soloplaat “Honeybee” op de markt. Als ‘The Paris Rogues’ - een woordspeling met de twee familienamen van de bandleden - brengen ze nu hun eerste plaat “Live And Learn” onder die groepsnaam uit. We kunnen hier alvast meegeven dat dit een zeer mooi album is geworden met tien liedjes die qua stijl vlotjes variëren tussen folk en country en zelfs met een vleugje ritmische reggae in het nummer “Another Day In Paradise”. Voor de opname van deze plaat kreeg het duo heel wat instrumentale hulp van muzikale grootheden uit Nashville, Tennessee zoals Will Kimbrough die leadgitaar speelt op de openings- en titeltrack “Live and Learn”. Ook de legendarische toetsenist Phil Madeira draagt op vijf nummers zijn steentje bij op piano, orgel, accordeon en lap steel. Verder speelt Ron Stabinsky op piano en synthesizer op twee nummers en speelt Cliff Starkey op orgel, piano en synthesizer bij vier songs. Josh Kanusky trommelt bij alle nummers op drums met uitzondering van de song “Hard Livin’ waarvoor David Torchia achter het drumstel plaatsnam en de basgitaar op drie tracks wordt bespeeld door Steve Varner.

Een band waar we recent tijdens de 13de editie van de EBC in Split, Kroatië naar uitkeken en die we ontmoetten op de Blues Market, was THE SEE SEE RIDERS uit de Noord Duitse deelstaat Beieren, Bamberg. De band ontleende zijn naam aan het Lead Belly-nummer "CC Rider". Armano Persau (gitaar, zang), die qua zang klinkt als Pokey Lafarge & Rebekka Wagner (viool, zang) startten in 2017 als duo en zijn sindsdien (met Stephan Goldbach: staande bas, zang & Benjamin Lojak: resonator gitaar) uitgegroeid tot een dynamische vierkoppige band die zich toelegt op Amerikaanse blues, roots en string-muziek. Met twee albums (‘Sinister Swing’, 2021 - ‘The See See Riders’, 2017) en een ep die al eerder uitgebracht zijn en een derde dat er dit jaar aankomt, heeft de band internationale erkenning gekregen. De opvolger van hun 2021-studio album, ‘Sinister Swing’ kreeg de titel ‘HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS’ (2025). De 17 nummers op de tracklist zijn opnieuw een mix van (7) eigen songs, (1) een traditional én door legendes in het genre als Charley Patton, Tampa Red, The Mississiippi Sheiks en Memphis Minnie, “inspired” (9) covers. Zo schreef de Amerikaans blueszanger en gitarist Hudson Woodbridge (°1904†1981), beter bekend als Tampa Red, “Can’t Get that Stuff No Morel” en het relaxte “Please Mister Blues”, Charlie Patton “Down the Dirt Road Blues” en Memphis Minnie het bizarre, “Killer Diller Blues”.

BEN GRANFELT is een muzikant uit Finland en het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de progressieve blues/rockband, Ben Granfelt Band (BGB). Ben bracht solo al méér dan 20 albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower. Ben begon met gitaar spelen op zijn elfde, speelde in schoolbandjes en ging in een platenzaak werken. Daar ontmoette hij Jyrki “Muddy” Manninen die van plan was een band op te richten: Gringos Locos. Met Gringos Locos (1986-91) nam hij drie albums op en stond hij onder meer op het podium van Parkpop-1998. Daarna volgden Guitar Slingers (1991-99) met 3 albums en de Leningrad Cowboys (1991-98) met 5 albums. Tijdens een Duitse tournee van Wishbone Ash mocht Guitar Slingers in het voorprogramma spelen en raakte Granfelt bevriend met Andy Powell, de frontman van Wishbone Ash. Omdat Wishbone Ash in 2001 zonder gitarist kwam te zitten speelde Granfelt met Ash (2001/02), op minstens 2 albums mee. Vanaf 2010 is Granfelt ook lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses.

OPELOUSAS is de naam van een trio uit Melbourne, Down Under. Alison Ferrier, Kerri Simpson & Anthony Shotte staan voor “bare-boned blues for free-wheelin’ minds”…”. Deze krachtige samenwerking heeft een vrouwelijk gezicht: Kerri. Zij beoefende met succes verschillende muziekgenres, van gospel tot country, dance en rock. Alison is een productieve songwriter en getalenteerde leadgitarist en drummer/percussionist Anthony is bekend bij de Australische blues liefhebbers, die met Opelousas zijn unieke, ruige grooves naar een nieuw hoger niveau heeft getild. ‘OPELOUSAFRIED’ is, na hun titellos debuut in 2019, het tweede full length van de band dat vorig jaar bij Origin Music verscheen. Het laat een verdere evolutie horen in het samenspel tussen Kerri’s buitengewone zang en krachtig rauwe gitaar, Anthony "Shorty" Shortte's hypnotiserende grooves en moerassige percussie en Alison Ferriers dreigende elektrische gitaar, versterkte viool en zwoele zang.

We hebben in de voorbije tien jaar op deze pagina’s al een aantal platen mogen recenseren van de Amerikaanse folkrocker, gitarist en songschrijver Bill Price uit Indianapolis, Indiana. Nu vinden we zijn naam terug op het album “Beggars Belief” van de groep ‘The Brains Behind Pa’ waarvan hij al sinds 2001 deel uitmaakt. Zijn ‘compagnons de route’ in die ‘side project’-band zijn bluesmuzikant en gitarist Gordon Bonham, toetsenist Garry Bole op Hammondorgel en piano en Jeff Stone op basgitaar. De eerdere platen die onder de naam ‘The Brains Behind Pa’ op de markt kwamen waren “Old Hat” uit 2002 en “Better For The Deal” uit 2006. Met diezelfde groep brengt het kwartet op het bijna twintig jaar later uitgebrachte derde album “Beggars Belief’ samen met enkele gastmuzikanten dertien indie rock- en Americana-nummers die allemaal door Bill Price van teksten en muziek werden voorzien. Op de video bij deze recensie kunt u luisteren naar het ritmische nummer “Tangerine Guillotine” uit dit nieuwe album. Andere dansbare tracks zijn “Blue Riders Approaching”, “Apples To Oranges”, de albumtiteltrack “Beggars Belief” en de meer dan 7 minuten durende slotsong “The Wooden Horseman” met knap werk op piano en Hammondorgel door Garry Bole. Maar we krijgen ook enkele zeer mooie ballads aangeboden waarvan we voornamelijk het schitterende “Heart Of The Howl #1”, de sobere countrydeuntjes “Poor Eyes” en “Strong, Silent And Sad” en het bluesy nummer “Red, White And A Little Bit Of Blue” willen aanbevelen.

De Amerikaanse muzikante en mulit-instrumentaliste Rachel Goodrich uit Miami, Florida trok begin dit jaar de opnamestudio in met de instrumentalisten Jon Shaw op basgitaar, Rose Droll op piano en Joe Russo op drums om haar 8 nummers en amper 19 minuten durende EP “Once Before” op te nemen. Ze kregen daarbij voor enkele nummers nog extra instrumentale hulp van Joe Gullace op trompet en Kevin Kendrick op vibrafoon en met Chris Harford en Jon March als producers. Rachel Goodrich debuteerde op plaat in 2008 met een eerste EP “Homemade” en het eerste volwaardige album “Tinker Toys” dat in 2011 een vervolg kreeg met een titelloze naar haarzelf vernoemde plaat. Een jaartje later volgde een derde album “Apple Juice + Whiskey” en in 2014 was er ook nog de plaat “Baby, Now We’re Even”. Dit minialbum “Once Before” zou dus wel eens de voorbode kunnen zijn voor een binnenkort volgende full-cd. Rachel Goodrich heeft haar sound doorheen de voorbije jaren steeds meer laten evalueren in de richting van de jazzmuziek waarbij haar zelfgecomponeerde liedjes meer en meer beïnvloed werden door klassieke jazz die ze door een subtiele mixing met andere muziekstijlen een wat modernere touch heeft meegegeven. Als eerste single uit dit minialbum opteerde ze voor de openingstrack “Why Do We Fall In Love?” die u op de bijgevoegde audiovideo kunt beluisteren.

VANESSA COLLIER is een singer-songwriter, multi-instrumentaliste, maar vooral saxofoniste. Ze studeerde in 2013 in Boston af aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Voordat ze in 2014 haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ uitbracht, toerde ze méér dan een jaar met Grammy winnaar, Blues Hall of Fame artiest en blues gitarist Joe Louis Walker. Verder stond Vanessa ook al op het podium met o.a. Annie Lennox, Kathy Mattea en Willie Nelson. In 2015 was Venessa finaliste tijdens de John Lennon Songwriting Competition en won ze de Billtown Blues Challenge. Daarnaast nam Vanessa ook deel aan het “Blues in the Schools” programma in Pennsylvania, Delaware en Maryland, was ze occasioneel jurylid op solo en ensemble festivals en gaf ze saxofoon lessen aan jongeren. Op haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ (2014) liet Vanessa horen dat in haar muziek meerdere stijlen zitten. Ze gaat elegant om met een mix van funky blues, soul blues en soft soul jazz. Andere Berklee muzikanten, waaronder Eric Finland (keys), Jordan Rose (drums), Justin Schornstein (bas) en Noe Socha (gitaar en harmonica) maakten toen deel uit van de line-up. Het laatste album dat we hier van Vanessa bespraken was ‘Live @ Power Station’ (2022), opgenomen in de legendarische studio’s in NYC, voor een intiem live publiek. Naast gitariste Laura Chavez, met wie ze al eerder samenwerkte, waren ook Byron Cage (drums), Andrew Crane (bas) & William Gorman (keyboards, bvs) er bij de opnames ook bij. De opvolger kreeg de veelzeggende naam, ‘DO IT MY WAY’. De titel van haar vijfde studio album vat vooral samen wat ze over bepaalde dingen denkt.