THE VINTAGE MEN is een muzikaal wat “ouder” Duits blues trio uit de regio Saarbrücken, met een zanger/harpist en bassist, Erhard Metzger en twee gitaristen/solisten: de oudste, Fritz Schröder & de jongste, “Reverend” Jörg Metzinger, die ook de baspartij levert. Hun naam verraadt hun voorkeur voor wat “oud” is, maar wat zo te horen zijn charme c.q. aantrekkingskracht niet verloren is. ‘BLUES WITH A FEELING’ (2025), het debuut album van THE VINTAGE MEN, is een verzameling van blues klassiekers, met songs van o.a. Jimmy Reed (“You Got Me Dizzy” + “Baby What You Want Me to Do”), Slim Harpo (“Te Ni Nee Ni Nu”), Elmore James & Junior Wells. De drie namen de nummers op (aldus de pers info) “in een geheime studio, in eigen beheer en deden de mix en afwerking zelf…”. Naast “vertrouwde” songs, bevat de setlist ook nummers van legends als Willie Dixon’s "Little Red Rooster", Lowell Fulson’s "Reconsider Baby" + "Three O'Clock Blues", Rabon Tarrant’s "Blues With a Feeling" en Isaiah “Sr.” Ross’ "Come Back Baby". De 15 keuzes op de tracklist getuigen van een grondige keuze én lijken geplukt uit de geschiedenis van de zogenaamde “12-maten blues”. Zet daar tegenover hun interpretaties van de nummers, dan is het duidelijk dat dit trio de blues in hun bloed heeft en weet hoe het moet. Ook zonder drums rocken en grooven de nummers schitterend. Luister naar bv. Big Maceo Merriweathers’ “Worried Life Blues” uit 1941, één van de wat langere nummers op het album. Deze gekende ballade is een slow blues à la lettre met op gitaar, Jörg Metzinger, terwijl hij tussendoor op harp royaal met de grooves strooit. De solo is hier van Fritz Schröder. Nog een top nummer is Lowell Fulson’s 12-bar slow blues uit 1946, "Three O'Clock Blues" waarin zowel Metzinger als Schröder om beurt erg knap soleren. Dit is klasse!

REAL BLUE is een band uit de SaarLorLux-Euregio, een grensoverschrijdend samenwerkingsverband tussen 5 bestuurlijke regio's in 4 Europese landen. Bij ons maakt de Waalse regio er een deel van uit en in Duitsland de deelstaten Saarland en Rijnland-Palts, met Saarbrücken. Saarbrücken, gelegen in de regio Saarland aan de Duits-Franse grens, betovert met zijn unieke mix van Duitse en Franse invloeden. Het is het werkgebied van Real Blue, of te wel Christian Bauer (harp, piano), Jörg Metzinger (gitaar) & Heike Stark (zang) om hun muziek -een mix van jazzy blues en swing- te brengen en te promoten. Christian Bauer, afkomstig uit Köln, is naast muzikant ook een protestantse predikant, film- en muziekadviseur en tv-redacteur. Heidi Stark is pedagoge en daarnaast ook opgeleid als steenhouwer. “Reverend” Jörg Metzinger is een blues predikant, medeoprichter van Saar Blues, lid van de Saar Rock History en is als “Berufs-Christ” verantwoordelijk voor de evangelische uitzendingen bij de Saarlandse radio. ‘SILLY SLUSH SWING’, met op de voorkant een foto van een postkaart uit 1925, is de opvolger van hun debuut album ‘Pink Plush Pig’, het “P-P-P”-album uit 2022. Op de tracklist van het recente “S-S-S”-album, dat in eigen beheer opgenomen, gemixt en afgewerkt werd, staan naast twee eigen nummers nog 11 geïnterpreteerde, geïmproviseerde en zelf gearrangeerde klassieke covers. Ik noem als voorbeelden “Wild Woman Don’t Have No Blues” van Ida Cox, de traditional “Sometimes I Feel Like a Motherless Child” en Nina Simone’s “Do I Move You?”. Centraal in de songs staat de stem van Heike Stark. Bauer blaast niet enkel op zijn blues harp, maar tokkelt ook op een ukelele en Metzinger naast op de gitaar ook op een banjo en de bas gitaar.

BLUE DEAL is een jonge Duitse blues/rock band uit de regio van het Zwarte Woud rond frontman Joe Fischer (zang, keys, cigar box gitaar). Fischer’s muzikale reis startte in de nineties wanneer hij als leider van de Cadillac Blues Band op Europese en Amerikaanse podia stond. Dit avontuur duurde tot in 2014, waardoor er tijd vrij kwam voor nieuwe projecten. Fischer probeerde meerdere ideeën uit en toerde in Schotland, dat in de loop der jaren en jaarlijkse tournees een tweede thuis werd. In de zomer van 2020 werd de eerste versie van Blue Deal geboren met de komst van de briljante jonge gitarist Tom Vela, drummer Jürgen Schneckenburger en bassist Norbert Roth (vervangen in 2022 door Martin Bürger en dit jaar door Willi Macht). De muzikale invloeden van de band zijn duidelijk: Deep Purple, ZZ Top, Bad Company én méér… Blue Deal debuteerde in 2022 met, ‘Holy Ground’. Het veel geprezen album kreeg een hele pagina in het prestigieuze Duitse tijdschrift "Guitar". In 2023 werkte het kwartet verder aan nieuwe nummers die ze in de zomer opnamen. Net op tijd, om deel te nemen aan de German Blues Challenge in september, die ze met gemak wonnen. Ze verdedigden hun land op de EBC in Braga, Portugal en bereikten daarna in januari 2024de halve finale op de IBC in Memphis. BLUE DEAL en DIXIEFROG bundelden in 2024 hun krachten voor de release van hun tweede album, ‘Can’t Kill Me Twice’. Alle bandleden schreven mee aan de nummers en Tom Vela was de producer van het album. De opvolger kreeg de naam, ‘MAKE a CHANGE’ (2025). Hun nieuwe album bevestigt de verdere ambities van de band, de volgende stap die ze tot ver over de landsgrenzen willen zetten. Het album is onberispelijk geproduceerd door Tom Vela en de nummers op de tracklist zijn door Fischer, Vela, Schneckenburger & Macht zowat perfect gespeeld.

MATT PASCALE is een veel belovende Italiaanse zanger/gitarist. Op 24-jarige leeftijd bewees hij zich al op het prestigieuze Notodden Blues Festival. Met bassist Matteo Magnaterra richtte hij de rootsy rock band THE STOMPS op. Elia Squartini, een Zwitserse drummer en Rishi Yildiz, een Turkse Nederlander toetsenist vervoegden hen. Vier muzikanten, verenigd door dezelfde vlam: die van groove, ritme en rauw geluid. Soms zijn er ontdekkingen die inslaan. ‘HOME’, het full length studio debuut album van MATT PASCALE & THE STOMPS is er zo een en een belangrijke ook nog. Het werd opgenomen in Los Angeles en uitgebracht op het DIXIEFROG-label (Popa Chubby, Eric Bibb, Jean-Jacques Milteau, Bill Wyman...) met als producer, Fabrizio “Fab” Grossi (Steve Vai, Alice Cooper…). Alles is hier gewoon perfect. Muzikaal blijft de blues de ruggengraat van dit album, maar rock, funk, soul en zelfs hiphop zijn nooit ver af. Wat de uitvoering betreft, die is ronduit ongelooflijk. Matt Pascale heeft een schorre stem, "Italiaanser” kun je niet krijgen, zijn gitaarspel is precies en met veel gevoel en The Stomps zijn een ritmische en groovy krachtpatser, in staat om de doden te wekken. De twaalf songs op de tracklist zijn een mix van Southern rock, pure blues, verzengende soul en gloeiende funk, soms met hiphopaccenten. Luister naar “Home”, de opener, een nummer met een onstuitbare groove, een refrein dat hangen blijft en Pascale’s gitaarsolo van waanzinnige elegantie. “Lost & Found” is een uitbundig nummer dat hangen blijft en dat ongetwijfeld radio zendtijd zal krijgen. Met “Sugar Mama” -een soulvolle nummer met een snuifje jazz- gooien ze even het roer om voor een speels interludium, “Hide & Seek” wakkert dan het vuur weer aan en “Me and the Devil” is een cover van Robert Johnson, maar met een uitgesproken Italiaanse sausje.

ATUA BLUES wordt in de muziek pers omschreven als “a statement of artistry and emotion”. Het onderwerp is hier een Nieuw-Zeelands/Frans-duo. GRANT HAUA & DAVID NOËL. Hua, het Maori blues fenomeen is een nuchtere man, een man met zijn gitaar. Noël, alias Feelgood Dave, de charismatische zanger en frontman van SuperSoul Brothers, een soul/funk rock band uit ZW Frankrijk. Als duo brengen ze hun complementaire krachten samen, wat het project echt uniek maakt. Samen creëren ze een geluid dat geworteld is in de blues traditie, waarbij ze niet bang zijn om te experimenteren met nieuwe texturen en ideeën. ‘TWO ROOTS’ (2025), het debuutalbum van het duo ATUA BLUES, vat e.e.a. goed samen. Via DIXIEFROG Records, hun gedeelde label, kruisten deze twee unieke artiesten elkaar voor het eerst in 2022, toen Grant David uitnodigde om zijn diepe, soulvolle stem te laten horen op "Please", de eerste single van "Karu", het album van zanger Delayne, geproduceerd door Grant Haua. Wat bedoeld was als een eenmalige single, groeide al snel uit tot een perfecte artistieke connectie en uiteindelijk een onwrikbare vriendschap, die vreemd genoeg door afstand alleen maar werd versterkt, waarmee werd bevestigd dat blues werkelijk geen grenzen kent. Voor de opnames konden Grant Haua & David Noël rekenen op Tim Julian (keyboards, bas, percussie) en enkele gasten. Met de open vraag “Who's Gonna Save My Soul” opent het album. De (promo) single "River Blues", inclusief een officiële video geregisseerd door Haua, is een ode aan de mystiek van de rivier en balanceert tussen rust en emotionele schokken. Het nummer verleidt met zijn pakkende melodie, poëtische teksten waarbij we zelfs een vleugje country-invloeden waarnemen. De tekst roept de mystiek van de rivier op, een bron van leven en beweging.

THE ZAC SCHULZE GANG is een jeugdig Brits blues/rock trio rond de broers Schulze. Ze maken al even naam als één van de “hardst werkende bands” uit het VK. Naast frontman ZAC (gitaar, zang) en zijn broer BEN (drums) is bassist ANT GREENWELL hier de ontbrekende schakel. Hun optreden in 2022 tijdens het Rory Gallagher International Tribute Festival, dat jaarlijks plaats vindt in Rory’s geboortestad, Ballyshannon in het Ierse graafschap Donegal, betekende hun doorbraak. In 2023 werden ze uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival én werd de band genomineerd voor 3 UK Blues Awards. Een jaar later, in 2024, tijdens de uitreiking van de UK Blues Awards, ontvingen ze de award van de “Best Emerging Blues Band” en dit jaar, de “Young Artist of the Year” award. De 3-boys gang stond voor enkele ep’s (‘Made of Three’ – 2024) al eerder in de studio. ‘Live & Loud’ was hun éérste live album en de opvolger, ‘STRAIGHT TO IT’ (2025) hun éérste full length studio album. Het studio album was het wachten waard, want vanaf de opener, “The Rocker” voel je al de kracht die je van een goed, fuzz-getint en riff-geladen, hard rockend nummer verwacht. De Zac Schulze Gang wijkt niet “echt” af van de blues die het trio aanvankelijk inspireerde, maar alles mag hier duidelijk wat feller, jonger en wat méér zijn. “I Won’t Do this Anymore” wat dan volgt, is zowat het meest bluesy nummer. Het is een door Nigel Feists’ mondharmonica gedreven rocker, met een dosis zompige flair.

Om de nieuwste plaat van de nu 49-jarige singer-songwriter Heather Little aan u voor te stellen moeten we even verhuizen naar de Amerikaanse staat Texas. Zij debuteerde in 2013 op plaat met de EP “Wings Like These” waarop ze acht zelfgecomponeerde folk- en countryliedjes had samengebracht. Dat minialbum werd echter nooit gereleased op de internationale platenmarkt. De gebeurde wel met haar officiële, vooral autobiografische debuutalbum “By Now” dat pas vorig jaar in de betere platenzaken verkrijgbaar was. Heather Little schreef in de voorbije jaren ook wel meerdere songs die door andere artiesten op plaat werden gezet, zoals o.a. door Patty Griffin, Kacey Musgraves en Miranda Lambert. Dat ze nog niet uitgeput is bij het creëren van nieuwe nummers blijkt uit de release van alweer een nieuwe plaat die “Even Better Now” als titel kreeg, daarbij misschien wel zelf bevestigend dat ze nog betere liedjes kan componeren dan de nummers die we tot op heden van haar te horen kregen. Dit album bevat negen zelfgeschreven liedjes die ze samen met producer Brian Brinkerhoff heeft opgenomen, de man die ook de producer was van haar debuutplaat “By Now”. Geopend wordt er met de song “Better By Now” die u op de eerste video in een live gebrachte akoestische versie kunt beluisteren maar die ze op de plaat samen brengt met het harmonieus samenzingende Ierse trio ‘The Whileaways’ uit Galway. Ook op de tweede video horen we Heather Little akoestisch solo en live aan het werk in de song “She Knows” die als vierde track op deze nieuwe plaat staat. Het hele album werd eigenlijk vooral als een voornamelijk door akoestische gitaar begeleid werk aangevat zoals we hier kunnen horen in de songs “Just Like Trains”, “She Knows”, “The War” en “Won’t Be Sorry”.

De Amerikaanse folkzanger en songschrijver Dave Desmelik uit Brevard, North Carolina is een heuse folktroubadour die als sinds meerdere decennia platen opneemt en uitbrengt. In zijn songs vertelt hij telkens weer interessante verhalen. “Among Friends”’ is zijn achttiende album sinds zijn debuut en toch vindt hij in het dagdagelijkse leven rondom hem nog steeds nieuwe boeiende thema’s die hij in zijn songteksten op een leuke wijze weet te beschrijven. Hij is getrouwd met Clare en vader van twee kinderen Holmes en Vincent die hij op het cd-hoesje uitvoerig bedankt voor hun onvoorwaardelijke support aan zijn muziek en liedjes. Songs schrijven is dan ook zijn geliefde bezigheid en dat demonstreert Dave Desmelik ook nu weer in de tien liedjes die hij heeft opgenomen voor het album “Among Friends”. Deze keer is er met de albumafsluiter “Tear It Down” echter maar één nummer dat hijzelf heeft gecomponeerd want de andere negen tracks zijn songs die door muzikale collega’s werden geschreven en die hij hier voor deze plaat graag van een coverversie voorzien heeft. De openingstrack “Harpoon Song” die u op de eerste audiovideo kunt beluisteren is een nummer van folkzanger Bow Thayer uit diens 2009-album “Shooting Arrows At The Moon” en op de tweede audiovideo laten we u kennismaken met Dave’s versie van de song “Immaterial Boy”, een nummer uit de in 2006 uitgebrachte plaat “Understories” van de in Brooklyn, New York wonende muzikant Steve Mayone.

In 2020 debuteerde de Zweedse zangeres en songschrijfster Su Andersson op plaat met het album “Train Stories” met liedjes en verhalen over haar ervaringen tijdens uitgebreide treinreizen van de Amerikaanse East Coast tot de West Coast, een trip die haar doorheen 15 verschillende staten heeft geleid. Twee jaar nadien volgde een tweede album dat “Brave” als titel kreeg en opnieuw in haar thuishaven Göteborg werd opgenomen. Het centrale thema van die plaat werd gevonden in de eenzaamheid tijdens de lange coronaperiode toen zowat elk contact met de buitenwereld quasi verboden was. Ze ontdekte dat muziek een verbindende factor in het leven van alle mensen kan zijn. Haar passie voor het creëren van haar eigen muziek ontstond pas op latere leeftijd nadat ze in 2019 een professionele carrière als architecte en CEO van een kleine onderneming in Zweden had afgesloten. Dit jaar komt Su Andersson met een nieuwe plaat “Postcards” die net als “Brave” in een zeer verzorgd boekje met harde kaft verpakt zit dat naast de afgedrukte songteksten ook veel eenvoudige maar mooie tekeningen bevat. Elk nummer werd gelinkt aan reisverhalen tijdens ‘op haar ééntje’-bezoekjes per trein aan een stad of oord in Europa, gaande van Barcelona, Valencia en San Sebastián over Parijs, Berlijn en Hamburg tot minder bekende Franse plaatsen als Montpellier, Chavannes-de-Bogis en La Rochelle.

Kyle Carey is een Amerikaanse ‘Celtic Folk’-zangeres die 37 jaar geleden geboren werd in de staat New Hampshire maar sinds vele jaren gebaseerd is in Brooklyn, New York om er aan haar muzikale carrière te werken. Haar muziekstijl wordt ook wel eens ‘Gaelic Americana’ genoemd en hoe dat klinkt kunnen we horen op haar platen waarvan “Monongah” als eerste in 2011 op de markt is gekomen. Daarna volgde in 2013 een EP getiteld “One Morning In May” met traditionele folkliedjes die ze samen opnam met het Britse duo Josienne Clarke en Ben Walker. Nog een jaartje later volgde met “North Star” een tweede full-cd en begin 2018 ook een derde album onder de titel “The Art Of Forgetting”. Haar laatste release was een korte kerst-EP die eind december 2020 uitkwam met de titel “Songs For A Winter’s Night” en dit jaar volgde haar vierde studioalbum dat we hier wat nader onder de loep zullen gaan nemen. De titel van deze tien nummers tellende plaat is “The Last Bough” en is een album van Kyle Carey dat is samengesteld uit vijf eigen composities, vier coverversies van Keltische folktraditionals en één Italiaanse folkballad. Kai Welch producete het album en nam de liedjes op in de ‘Peach Tree Studios’ in Nashville, Tennessee. Hij speelde daarbij ook mee op piano, accordeon en synthesizers en de overige instrumentalisten die Kyle Carey daarbij begeleid hebben zijn gitarist Anthony Dacosta, contrabassist Sam Howard, violist Christian Sedelmeyer, percussionist Jamie Dick en Mike McGoldrick op tin whistle en fluit. Ruth Moody speelde mee op bodhrán en zorgde voor de backing vocals. Voor de in duetvorm gebrachte tijdloze folktraditional “Latha Bha An Ridire Ag Òl” werd Kyle vocaal bijgestaan door zanger James Graham die in het ‘Gàidhlig’ zingt, de Keltische Schots-Gaelisch taal.

Er zijn nog altijd muzikanten die het nooit zullen willen opgeven, ook niet na een carrière die al meer dan dertig jaar duurt. De Amerikaanse singer-songwriter Nolan McKelvey uit Scottsdale, Arizona is er zo ééntje die naast het uitbrengen van zijn soloplaten ook nog zeer actief is in diverse groepjes zoals de country- en folkrockband ‘Tramps And Thieves’ uit Tempe, Arizona en de bluegrassformatie ‘Muskellunge’ uit Minneapolis, Minnesota met daarnaast ook nog zijn eigen ‘Nolan McKelvey Trio’. Twee jaar geleden mocht ik zijn toenmalige album “Forward” van een lovende recensie voorzien en dat zijn muzikale route nog steeds ‘voorwaarts’ is bewijst hij nu met alweer een nieuwe plaat. De titel van dit tien nieuwe nummers tellende werkje is “How Small We Are”. Zijn 22e officiële album werd door Nolan McKelvey zelf geproducet in ‘The Tone Kitchen’-opnamestudio in Tempe, samen met de muzikanten Jeff Lusby-Breault en PH Naffah. Die twee spelen dan ook nu weer mee op deze nieuwe plaat: de eerste op akoestische en elektrische gitaren, orgel en synthesizer en de tweede op drums, piano en orgel. Verdere instrumentale bijdragen aan het album zijn afkomstig van Jesse Valenzuela op gitaren en bajo sexto, Jon Rauhouse op pedal steel, Nick Sterling op piano en orgel, Stephanie Groot op viool en Tim Kelly op dobro terwijl Mandy Fer voor de nodige backing vocals bij de nummers zorgde.

Om te beginnen moeten we hier even uitleggen hoe het uit Duitsland stammende duo ‘Kowa + Klein’ tot stand is gekomen want zowel Win Kowa als Marlon Klein hadden in het verleden al allebei een solocarrière en lidmaatschap van enkele groepen achter de rug. Marlon Klein maakte deel uit van de groepen ‘Real Ax Band’, ‘Pili Pili’ en ‘Dissidenten’ terwijl Win Kowa gitaar speelde bij de formaties ‘Streetmark’, ‘Octopus’ en ‘The Radio’. Jennifer Kowa was de vrouw van Win sinds 1978 en ze was destijds leadzangeres van de groepen ‘Octopus’ en ‘The Radio’ waarin Win ook een rol speelde. Na haar veel te vroege overlijden in juli 2024 net nadat ze haar tweede soloplaat “Stay Strong” (de opvolger van debuutalbum “Slow Down” uit 2019) had uitgebracht, besloten Win en Marlon die beiden aan die plaatopname hadden meegewerkt om samen met bassist Frank Itt de band ‘Kowa + Klein’ te formeren en onder die naam een eerste album uit te brengen met de titel “Summertime”. Negen van de tien nummers werden nog samen met Jennifer Kowa geschreven en opgenomen en de albumtiteltrack is hun coverversie van de George & Ira Gershwin-klassieker uit 1934, gecomponeerd voor de opera ‘Porgy And Bess”. Jennifer Kowa en Marlon Klein zingen de nummers in terwijl Marlon op drums en keyboards speelt en Win Kowa op gitaar, keyboards en E-Bow meespeelt en Frank Itt begeleidt op basgitaar.

Na de release van haar vierde album “West Texas Heaven” in 1996 bracht de Amerikaanse countryzangeres Kimmie Rhodes uit Austin, Texas nog elf andere platen op de markt met “Cowgirl Boudoir” in 2015 als laatste soloalbum. De debuutplaat “Man In The Moon” van de als Kimmie Ray Willingham geboren muzikante dateert zelfs al van 1988. Toch wordt “West Texas Heaven” nog steeds al één van haar allerbeste platen uit de ruime discografie van de nu 71-jarige muzikante beschouwd, vooral omwille van de sterke songs die ze er heeft voor geschreven en ook wel omwille van de vier opmerkelijke samenwerkingen in duetten die ze ervoor heeft opgenomen. Niemand minder dan Townes Van Zandt, Emmylou Harris, Willie Nelson en Waylon Jennings leverden hun vocale bijdrage af aan één van de tracks op dit dertig jaar geleden opgenomen album. Willie Nelson deed dat zelfs op twee nummers: “Hard Promises To Keep” (te horen op de 1e audiovideo) en “I Never Heard You Say Goodbye”. Dit gegeven maakt dat “West Texas Heaven” gewoon legendarisch mag worden genoemd en het is wellicht ook de reden waarom er dertig jaar later een plaat van Kimmie Rhodes uitkomt die als titel “West Texas Heaven Revisited” heeft met geremixte en geremasterde versies van de twaalf originele nummers, nu aangevuld met zes bonustracks die nooit eerder werden uitgebracht. Er werden destijds in totaal vier singles uit dit album getrokken met eerst de titeltrack “West Texas Heaven”, gevolgd door het samen met Willie Nelson gezongen “I Never Heard You Say”, het met Waylon Jennings gebrachte duet “Be Mine” en de song “I’m Gonna Fly” die ze samen met Townes Van Zandt heeft ingezongen. Een toch wel zeer opmerkelijk nummer dat twee keer op deze nieuwe albumversie terecht kwam is de song “Wild Roses” die helemaal op het einde in een Franse vertaling opnieuw te horen is als “Les Roses Sauvages” die we hieronder op de tweede audiovideo hebben toegevoegd.

Het muziekgenre dat al sinds hun debuut als duo gehanteerd wordt door singer-songwriter Jim Patton en zijn echtgenote Sherry Brokus uit Austin, Texas situeert zich in de folk-, rock- en countryscène, kortweg ook gebundeld onder de noemer ‘Americana’. Ze werken al sinds meer dan vier decennia samen aan het schrijven en vertolken van hun liedjes. We hebben hier vorig jaar in april nog een recensie geschreven over hun toenmalige album “Big Red Gibson” van eind 2023 en daarna volgde in september 2024 ook nog het album “Harbortowne”. Ze zijn nu alweer op de proppen gekomen met een nieuwe plaat die “Two True Loves” als titel kreeg. Het zou wel eens integraal over Jim en Sherry zelf kunnen gaan in de veertien nummers die Jim Patton voor deze nieuwe plaat heeft geschreven, soms helemaal alleen zoals in de titeltrack (zie 2e video) maar ook enkele songs in samenwerking met co-componisten als Mookie Siegel, Lew Morris, Rob Lytle of Steve Brooks, o.a. voor het op de eerste video live gebrachte nummer “Caught In The Headlights”. Jim Patton haalt de inspiratie voor zijn verhalende songteksten meestal uit het dagelijkse leven en de gebeurtenissen die er rondom het echtpaar plaatsvinden. Niet zelden leidt dat tot specifieke levenslessen die zorgvuldig op vlot in het gehoor liggende melodieën worden ingezongen. Enkele liedjes op deze plaat zijn al heel oud en soms al gecomponeerd in de jaren ’80 maar ze werden nu pas geselecteerd voor het album omwille van het centrale thema: kiezen tussen wat je liefhebt en wie je liefhebt en de angst voor de eventueel daaropvolgende eenzaamheid.

Chris St John is sinds meer dan 30 jaar actief als professionele advocaat en rechter maar hij is daarnaast ook een folkzanger en songschrijver uit Long Island, een eiland voor de Atlantische kust van de Verenigde Staten dat deel uitmaakt van de staat New York. Hij heeft daarnaast ook het hart op de juiste plaats want hij is de oprichter van ‘HALO Missions’, een organisatie die medische hulp, operaties en onderwijs aan weeskinderen uit Zambia, El Salvador, Arengtinië en de Domenicaanse Republiek bezorgt. In 2021 kwam zijn debuutalbum “I’m Dreaming” op de markt en op 25 februari 2022, precies op de verjaardag van zijn zoon John, verscheen het tweede album “Fly Away” van deze nu 60-jarige Àmerikaanse singer-songwriter. Album nummer drie was “When Dreams End” van eind 2022 met acht eigen nummers, vooral liefdesliedjes voor zijn geliefde echtgenote en emotionele ballads. Chris St. John heeft nu opnieuw een plaat opgenomen, zijn vierde in zijn discografie. Titel van dit tien nummers tellende album is “Never Where I Am” en die songs werden opgenomen in de ‘Dark Horse Studios’ in Franklin, Tennessee met de op deze plaat op akoestische en elektrische gitaren meespelende Michael Spriggs als producer. Andere instrumentalisten in de opnamestudio waren Molly Cherryholmes op strijkers, Alison Prestwood op basgitaar, Pat Bergeson en James Mitchell op elektrische gitaren, Dane Bryant op piano en keyboards, Steve Hinson op pedal steel en Steve Brewster op drums en percussie.

Van onze langjarige relatie ‘Hemifran’ uit Zweden krijgen we zo nu en dan een plaat die op zijn eigen label ‘Paraply Records’ werd opgenomen. Vaak gaat het om albums die niet buiten het mooie Scandinavische land te verkrijgen zullen zijn. Soms vinden we dat niet helemaal terecht want er zit best wel kwalitatief hoogstaand materiaal tussen, zoals ook nu met het album “Teaser Blueser” van de Zweedse formatie ‘Blue Escape feat. Johanna Lillvik’ die als zangeres optreedt bij de tien nummers die de boogie blues jazzgroep ‘Blue Escape’ voor deze plaat heeft opgenomen. Het gaat hierbij om een mix van R&B-, blues-, gospel- en jazznummers die door Örjan Hill op piano en orgel, Torbjörn Stenson op saxofoon en gitaar, Lars Mellqvist op basgitaar en Åke Göransson op drums werden ingespeeld in opnamestudio ‘Simonsgården’ in Ornunga, Zweden. Zangeres Johanna Lillvik trad eveneens op als producer van het album “Teaser Blueser”. De titeltrack is ook het eerste van de tien nummers en is geïnspireerd op het leuke kinderliedje ‘pak me dan als je kan’. Daarna volgt een coverversie van de Afro-Amerikaanse spiritual “Strange Things Happening Every Day” die in 1944 voor het eerst werd gezongen door Sister Rosetta Tharpe. Johanna Lillvik zingt dit nummer op een op piano gespeelde honky-tonk melodie. Track nummer drie is het jazzy liedje “Georgia Grind” dat al in 1926 werd opgenomen door ‘Louis Armstrong And His Hot Five’ maar waarbij diens trompet hier vervangen werd door de saxofoon van Torbjörn Stenson.

Op hun Facebook-pagina zeggen ze dat de oorsprong van de zeskoppige formatie ‘Lucky Came To Town’ in het Vlaams-Brabantse dorpje Linden ligt maar enkele bandleden komen uit de wijdere Hageland-omgeving tussen Aarschot en Leuven. De in 2015 opgerichte groep wilde zich van meetafaan toeleggen op muziek in het folk-, blues-, alt.country- en Americanagenre, muziek die ze veelvuldig live gingen spelen op diverse locaties in Vlaanderen. Hun discografie werd zorgvuldig en op een eerder langzaam ritme uitgebouwd met de EP ‘This Is Lucky Came To Town”, hun officiële debuutplaat die pas in 2021 op de platenmarkt verscheen. Daarna volgde de EP “December Sessions” in 2022, de live EP “Come Dance In Durango” in 2024 en het ook live opgenomen EP-tje “Goodbye Louise, I’m Leaving Today” van begin dit jaar. De huidige samenstelling van “Lucky Came To Town” bestaat uit zanger-gitarist Kim Van Weyenbergh, zangeres Annemie Moons, leadgitarist Wouter Grauwels, toetsenist Dimitri Laes, bassist Joost Buttiens en drummer Bart Steeno. In de laatste jaren werd er met volle overgave gewerkt aan het componeren van eigen nummers die nu op hun eind oktober verschijnende studioalbum “The River Knows My Name” een verdiende plaats krijgen. Wij hebben de eer om u nu al in deze recensie een vooruitblik op de release van die plaat te geven en u ook warm te maken voor hun geplande optreden in de ‘Bed ’n Blues’-Living Room van ‘Rootstime’ op donderdag 20 november 2025. Daar zullen ze naast hun eigen nieuwe liedjes ongetwijfeld ook enkele coverversies brengen van songs die hun favoriete idolen en inspiratiebronnen eerder voor het eerst hebben gebracht.