Michele Denise, bekend als Eerste Paasdag is Rhoon aan de beurt om betoverd te worden door haar charme en vocale kwaliteiten., zingt de blues met haar onmiskenbare gruizige en rauwe emotie. Met een nieuwe album onder de arm – Sugar Queen Live – trekt de Amerikaanse en haar band langs vele podia in Nederland, België, Duitsland en Frankrijk om haar blues aan de man te brengen. Michele zelf is afkomstig uit het noorden van Florida en raakte daar voor altijd beïnvloed door de blues en gospel. Ze studeerde klassieke piano, leidde en zong in klassieke koren, maar bleef haar ‘roots’ altijd trouw. In 2006 volgde een verhuizing naar Azië, waar ze in Maleisië en China werkte. Na een verhuizing naar België ontstond in 2016 de band Sugar Queen, die zich tot doel stelt om de Chicago Blues te vertolken. De bijzondere muzikanten die bekend staan als The Straight Blues Band spelen met grenzeloze energie en passie. De band bestaat uit doorgewinterde bluesmuzikanten uit de Low Lands van Belgie en Nederland zoals Andy Aerts (gitaar), Thierry Stievenart (drumms), Jean Raven (gitaar) en Erwin Huigen (bass). Sugar Queen & The Straight Blues Band spelen muziek wat een breed scala aan emoties en bluesstijlen raakt. Straight blues! Sugar Queen en haar band willen het publiek op reis nemen van onrechtvaardigheid, verloren liefdes tot een feestje van plezier en succes. Straight blues. Sugar Queen nodigt je uit om mee te gaan, achterover te leunen en te genieten, maar je zult snel merken dat je de heupen moeilijk stil kan houden. En dit kan je allemaal beleven op haar nieuwe cd "Sugar Queen Live" of op een van haar volgende concerten.

21/04/2019 @ Kasteel Van Rhoon, KD Rhoon, NL
26/04/2019 @ Muziekpodium DJS Dordrecht, NL

The Delines zijn op een bijzondere manier ontstaan. Amy Boone (The Damnations TX) dacht in eerste instantie enkel mee op tour te gaan met Richmond Fontaine om de achtergronzang te doen. Echter bleek de muzikale klik tussen de achtergrondzangeres en frontman Willy Vlautin zo sterk te zijn, dat ze besloten samen een album te maken. In 2014 was daar dan de geboorte van The Delines met debuutalbum ‘Colfax’. Inmiddels heeft de band afgelopen januari hun derde album ‘The Imperial’ uitgebracht, dat wederom vol staat met warme country en soul-invloeden.

Het Kyla Brox Quartet is de winnaar geworden van de European Blues Challenge 2019. Na Berlijn (2011 en 2012), Toulouse (2013), Riga (2014), Brussel (2015), Torritta di Siena (2016), Horsens (2017) en Hell (2018) werd dit weekend voor de negende keer deze EBC gehouden in Ponta Delgada, een stad op het eiland São Miguel in de Azoren, en was dus Portugal aan de beurt. Santa Maria Blues was de organisator en verzorgde drie bluesavonden in het prachtige Coliseu Micaelense, waar 22 bands uit Europese landen waaronder België met Black Cat Biscuit kwamen spelen. Zoals ieder jaar waren we erbij, en komt het verslag met foto's en video's weldra online. De European Blues Challenge 2020 zal plaatsvinden op 17 en 18 april in het Nederlandse Zaanstad die dan ook weer gaan beoordeeld worden door een internationale deskundige vakjury.

De winnaars EBC 2019 zijn:
Kyla Brox Quartet (Verenigd Koninkrijk)
Geir Bertheussen Blues Express (Noorwegen)
The Dynamite Blues Band (Nederland)

.

Rootstime feliciteert alle winnaars!
Congratulations to the Winners!

The Original Belgian Blues Tiger stelt nieuw album voor.

In 2019 wordt hij 75, viert hij zijn 60 jarige bestaan als muzikant en brengt hij zijn nieuwe album ‘Blues Rebel’ uit. You got to know this guy! Bluescoryfee Roland Van Campenhout was begin jaren 60 eerst getuige van een optreden van Little Jimmy vooraleer hij zelf muziek begon te maken. Little Jimmy om die reden omschrijven als The Godfather Of Belpop doet de man allerminst oneer aan. Het klopt ook wel aangezien Little Jimmy een pionier pur sang is. Als één van de eerste Vlamingen leerde hij overzeese muziek kennen. In ’58 kocht hij een elektrische gitaar en anno ’66 speelde hij in Schaarbeek in het voorprogramma van The Rolling Stones. Ondanks de boeiende voorgeschiedenis mag Little Jimmy op zijn 75ste toch nog gezien worden als een ware ontdekking. De bluesman geniet tot dusver een eerder obscure reputatie, wars van trends en commerciële belangen. In die zin voelt ‘Blues Rebel’ aan als een fris, hedendaags debuut. Muziek is voor Little Jimmy een way of life waarbij bezieling centraal staat. De pasteibakkerszoon uit Ledeberg die nu al jaren in Brussel woont, heeft eerder een rebels karakter en voert al decennia een muzikale koers op zijn geheel eigen wijze. Voeg daar ’s mans kleine gestalte en flamboyante uitstraling bij en er ontstaat een bepaalde onvoorspelbare gekheid die inspireert. Dat vond ook Tiny Legs Tim en hij spoorde Little Jimmy aan om een nieuw album op te nemen. Het resultaat is een authentieke garagebluesplaat met een aangename crappy sound. Volledig analoog op tape opgenomen én gemixt. 11 tracks: 8 songs van Little Jimmy zelf, een cover van Leroy Carr (‘Blues Before Sunrise’) en twee traditionals (‘Baby Please Don’t Go’, ‘Were You There’). Verder weinig franjes behalve enkele spaarzame arrangementen die voor extra sfeer zorgen (tuba, sax, viool, Afrikaanse drums). Little Jimmy gaat binnenkort live de hort op in duo met drummer Frederik Van den Berghe en houdt ook halt in da maand mei in De zeilclub in Grimbergen en even later in de Missy Sippy in Gent, waar hij natuurlijk zijn nieuwe album ‘Blues Rebel’ komt voorstellen.

04/05/2019 @ ZEILCLUB – Grimbergen
20/05/2019 @ MISSY SIPPY - Gent

Op 12 jarige leeftijd neemt Stef voor het eerst een gitaar in de handen en liet deze nooit meer los. Zijn vader laat hem kennis maken met de blues en hij had onmiddellijk de blues microbe te pakken. Je kent hem hoogst waarschijnlijk van The BluesBones met dewelke hij in 2016 de Belgian Blues Challenge wint en de 2de plaats verovert op de European Blues Challenge! Met The Bluesbones speelde hij in kroegen en op festivals in binnen- en buitenland, zo stond hij o.a. op Blues Peer, Swing Wespelaar. Na 5 platen en een dikke 6 jaar ‘on the road’ was hij klaar om uit de schaduw van deze band te treden en begon Paglia vorig jaar met zijn eigen trio op te treden. Hij heeft al een paar keer het podium mogen delen met internationale toppers o.a. Laurence Jones, The Nimmo Brothers, Eric Steckel, Danny Bryant,…. In november 2018 duikt hij met zijn trio de Superfly studio’s (UK) in, om zijn eerste album op te nemen. Hij strikte de Engelse producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole,...) om een killer plaat neer te zetten met uitsluitend eigen geschreven materiaal. Stef Paglia laat zich graag beïnvloeden door verschillende muzikale richtingen en probeert hiermee zijn eigen blues stijl te creëren. Wij schreven een tijdje geleden: "Stef Paglia heeft in het verleden al bewezen dat hij uit het juiste hout gesneden is om een grootse gitarist te worden zowel in de blues als in de rock scene en het zingen gaat hem ook heel goe af. Hier gaan we zeker en vast nog veel van horen". En het is zover 28 maart verschijnt zijn album "Never Forget" en is meteen ook de release party @ the Mod in Hasselt. Inkom is gratis, zorg dus dat je er zeker bij bent in de Muziekodroom ! We nodigde Stef een tiental dagen vooraf aan de releasedata uit op ons hoofdkwartier in Halen om gewoon te weten te komen wat de toekomst zal gaan brengen en het werd een fijne babbel.

zie hier het interview 

De blues van de in Israël geboren Guy King klinkt fris en vernieuwend, maar onderhuids broeit er een sterke link met de bluesgiganten die King als jonge gitarist inspireerden om naar de VS te emigreren. Guy is een uitmuntende gitarist en een excellent vertolker van de nieuwe generatie bluesmuzikanten, die vele invloeden toelaten in hun spel. Zijn gitaarspel is oogverblindend en vooral beïnvloed door T-Bone Walker, Albert King, Albert Collins, BB King en Wes Montgomery, maar hij heeft een persoonlijke stijl ontwikkeld. Bovendien is Guy een geweldige zanger, met een diepe en goed gecontroleerde stem. Via Memphis en New Orleans belandt Guy King op 21-jarige leeftijd in Chicago waar hij bandleider en sologitarist wordt van Willie Kent And His Gents. Na Kent’s dood in 2006 gaat Guy solo verder. Hij vestigt zijn naam met optredens in de betere bluesclubs, zoals Buddy Guy’s Legends, House of Blues en The Green Mill. Zijn in 2009 verschenen eerste soloalbum "Livin" markeert de start van een grote internationale carrière met 250 tot 300 shows per jaar. Hij staat op alle grote bluespodia en -festivals van de wereld en krijgt de eervolle taak om de show van de King of Blues, B.B. King, te openen. Daarnaast had het genoegen en de eer om shows van Buddy Guy te openen en over de ganse wereld op te treden. Montreal Jazz Festival, Chicago Blues Festival, King Biscuit Festival (Helena, Arkansas), Blues on the Fox, The Paramount Theatre, Polanco Blues Festival (Mexico City, Mexico), Mississippi Delta Festival (Caxias Do Sul, Brazil), Basel Blues Festival (Switzerland) en zoveel meer. In 2015 neemt Guy bij Chicago's Delmark Records zijn derde cd "Truth" op en Guy King’s bezoek aan Heerlen maakt nog steeds deel uit van deze TRUTH-tour. Met dit album stoomt hij in 2016 door tot #1 in de Contemporary Blues Chart en #5 in de Living Blues Chart. Het album levert hem bovendien een nominatie voor de Blues Music Award 2017 op in de categorie Best Emerging Artist Album. De muziek van Guy King is gewoon fris en uniek, hij brengt een mix van blues, jazz, soul en R & B, zeg maar Guy King is een groot talent! Rootstime is dan ook vereerd dat we deze sublieme bluesman even voor zijn optreden op de Southern Blues Night in Heerlen konden interviewen.

zie hier het interview 

Een van de grote namen op het podium van de Southern Bluesnight 2019 was dit jaar wel Tony TC Coleman. De zanger en drummer zat vanaf midden jaren 80 achter de drumkit bij niemand minder dan de King of Blues, B.B. King. Coleman is, zoals hij het zelf zegt 'geboren als drummer'. Maar ook zijn stem is er een uit duizenden: opzwepend, dwingend en soulvol. Behalve met B.B. King, die hij tot aan diens dood in mei 2015 begeleidde, tourt hij de wereld over met blueslegendes als Otis Clay, Albert King, Etta James en Buddy Guy. Naast zijn drukke tourschema brengt hij maar liefst drie prachtige soloalbums uit, waarop hij speelt met gastartiesten als Lucky Peterson, Kenny Neal en de blazerssectie van Earth, Wind & Fire. Zijn laatste album "Take Me As I Am" gooide in 2017 hoge ogen op de internationale blues-hitlijsten. Op het Heerlense podium ontmoet The Best Blues Drummer van 2015 en 2016 het kwintet rondom The Best European Blues Player van 2005, Henry Carpaneto. Henry Carpaneto is een Italiaans pianist, die we het best kennen als bandlid van Guitar Ray & The Gamblers, maar als site man is hij helemaal geen onbekende, want hij werkte al vanachter zijn Roland RD 700 Gx, samen met Otis Grant, Bryan Lee, Tony Coleman, Nima, Jerry Portnoy, Umberto Porcaro… om er enkelen te noemen. Enkele jaren was hij ook te zien tijdens het Hookrock Blues & Rootsfestival in Diepenbeek, waar Carpaneto samen op het podium stond met Big Pete Pearson. Dat Tony TC Coleman samen met het Henry Carpaneto 5-tet in Heerlen een gouden combinatie was leek meteen duidelijk bij de eerste klanken van hun concert. Even vooraf hadden we een té gek interview met beide heren en vertelt Coleman over zijn samenwerking met B.B. King en zoveel meer bluesgepingel...

zie hier het interview 

Na hun debuut 'Forever' uit 2014, de opvolger 'Heart Of Its Mind' uit 2016 en het een jaar later verschenen 'Magic Marker Love' voelen Bjorn Eriksson, Nathalie Delcroix en hun vijfkoppige orkest de onbedwingbare behoefte om de melancholie, die de rode draad van deze drie albums vormde, even op te bergen en een zwierig dansje te placeren op hun nieuwe album 'Riverside Hotel'. Want het was tijdens een uit de hand gelopen opnamesessie dat de band plots in een vreemde, aangename en bovenal zéér dansbare groove terechtkwam. Het spelplezier spatte van de snaren, de zon verdreef de schaduw en een driest plan was geboren. Opgewekt stappen Eriksson en Delcroix nu uit het donker, zelfverzekerd verlaten ze hun natuurlijke omgeving, hun muzikale comfortzone. Nog altijd met een been in het Amerikaanse moeras, vastgezogen in de bluegrass, rockabilly en de cajun, maar het andere been in de zompige Belgische klei. Op 14 maart stond Eriksson Delcroix in De Roma voor de première van hun nieuwe tour, en aldaar kregen we dan ook deze nieuwe nummers te horen (zie titeltrack), naast een aantal uitgebeende songs uit het Eriksson Delcroix repertoire. Voor ons was het een bloedstollend en onvergetelijk concert, maar voor Rootstime ook de gelegenheid om Bjorn en Nathalie te polsen van hoe moet het nu verder?

zie hier het interview 

Eriksson Delcroix stelt de volgende maanden op vele plaatsen ‘Riverside Hotel’ voor. Best snel tickets kopen want vele zalen geraken uitverkocht.
17.05.19 - DE MELKERIJ Zemst (for JM)
24.07.19 - Once In A Blue Moon Festival NL ......

De Boogie Beasts, als een paddenstoel opgeschoten op vruchtbare Luikse en Limburgse bodem met het mosgroen van ‘Voodoo Boogie’ en ‘Stinky Lou & The Goon Mat’ nog rond de wortels, brachten in 2016 hun debuut "Come And Get Me" uit. Zij speelden o.m. op festivals, als Varenwinkel en in clubs als de MOD in Hasselt en telkens word je bij hun aanstekelijke songs aangezogen door dat tranceachtige ritme eigen aan hun blues. De vierkoppige band met als zangers/gitaristen Jan Jaspers en ‘The Goon’ Mat(hias), Gert Servaes op drums en ‘Lord’ Benardo op harmonica, hebben inderdaad hun eigen weg uitgestippeld die hoe dan ook verrassend avontuurlijk blijft. Zij combineren Delta blues met garagerock en Benardo zwenkt met zijn bluesharp soms richting Chicago uit. Ook de zang is rauw en het gitaarspel soms hypnotisch. Sindsdien toverde deze vierkoppige alternatieve rootsband met zijn energieke, meeslepende shows vele clubs en festivals, in de Benelux en ver daarbuiten, om in geflipte juke joint-party’s. Hun tweede album ‘Deep’ kwam uit op 11 jan. op het Brusselse label Naked. Voor dit album sloegen de Beasts de handen in elkaar met producers Rodrigo Fuentealba Palavicino (Fifty Foot Combo, Manngold, The Sha-La-Lee’s, ex- Novastar, ex-Gabriel Rios,) en Micha Volders (ex-El Guapo Stuntteam, ex-The Sore Losers, Meteor Musik). Het resultaat is een erg persoonlijk album, dat rauw en energiek klinkt, net als de optredens van de band die we nu in België al menigmaal hebben kunnen beleven sinds hun pré-release party twee maanden geleden in de MOD in Hasselt. Dus nu tijd dachten de Beasts om op Nederlandse bodem te gaan om hun nieuwe plaat voor te stellen. En ook daar zullen de fans niet rouwig om zijn.

26.4 - KingsBlues Festival - Meppel
27.4 - Des Konings Festival / Burgerweeshuis
- Deventer
30.4 - Muziekgieterij - Maastricht
03.5 - Moulin Blues Festival - Ospel

Mark (Monday Lovers, Six-pack) speelde al sinds mensenheugenis muziek met Yasser (Six-pack). Yasser leerde dorpsgenoot Patrick (Big Mama's Kitchen, Elmore D, Rhythm Bombs) beter kennen dankzij bevriende dochters. Patrick had dan weer een muzikale link met Stanley (Dr.Rhythm, Phil Bee & The Buzztones, Love Veins, Rhythm Bombs) en tijdens gastoptredens in hun show bleek dat Jeffrey (Belgium's got Talent, Festeyn) meer dan klaar stond om in de drumvoetsporen van zijn vader te treden. Enkel de tijd ontbrak om iets met dat muzikaal potentieel aan te vangen. In 2015 was de tijd voldoende rijp om het schijnbare toeval in te halen en zag Black Cat Biscuit het eerste levenslicht. Nog geen drie jaar later werden zij in de finale van de ‘Belgian Blues Challenge’ in Haacht tot winnaar van deze competitie uitgeroepen. Dat houdt in dat zij dit jaar ook ons land mogen vertegenwoordigen tijdens het 9de European Blues Challenge, dat door zal gaan in Portugal. Van een succestraject gesproken! Vanaf het begin was het hun intentie om eigen nummers te brengen, wat resulteerde in dit debuutalbum met twaalf originele songs.

eerste namen:

Shemekia Copeland (USA)
Tinsley Ellis (USA)
Jamiah Rogers (USA)
Stef Paglia Trio (B)
Watermelon Slim (USA)
Lucky Peterson Feat. Tamara Tramell (USA)
Dany Franchi (IT)
Dave Warmerdam Band (NL)
Johnny Burgin & Quique Gomez (USA)
Bobby Radcliff (USA)

Op zijn vijfde studio-album 'Elsewhere Bound' ruilt de Gentse bluesman Tiny Legs Tim de akoestische intimiteit van voorganger 'Melodium Rag' in voor een veelkleurige sound met stomende blazers en broeierige percussie. Op de achtergrond stampt een honky-tonk piano en briest een harmonica, terwijl zang en gitaar een onverbloemd universeel verhaal vertellen. De sfeer is gemoedelijk en feestelijk, maar de zilte geur van zweet en tranen verraadt een sluimerende onrust. Tiny Legs Tim etaleert zich met deze nieuwe plaat, als een artiest in blijvende ontwikkeling. De inspiratie voor 'Elsewhere Bound' zocht hij onder meer in New Orleans. De nummers zijn energiek, ademen een warme bluessfeer, en bevatten tegelijkertijd een flinke knipoog naar de oude jazz en de actuele Nola-funk. Tiny Legs Tim die duidelijk niet stil zit, een bluesman die veel positieve aandacht in de sociale media en goede quota in recensies op diverse muziek websites en magazines krijgt, verdient ook Rootstime’s aandacht en opvolging. Op 1 maart was hij in de AB voor zijn eerste CD-release concert met een uitgebreide bezetting. Denk stomende blazers, broeierige percussie en honky-tonkpiano, al blijft hij zijn authenticiteit behouden. De muzikale indrukken die hij verzamelde tijdens een reis naar New Orleans zijn duidelijk hoorbaar. Hij versmelt blues, soul, rumba en americana met het originele bluesgevoel en puurt meer en meer zijn eigen stijl uit. Wij van Rootstime spraken af om kort bij te praten en keken (en genoten) van zijn optreden.

zie hier het interview  

Alhoewel de Rotterdamse band, The Dawn Brothers, geen bloedverwanten zijn, zijn het wel degelijk broeders in de rock 'n roll. Geïnspireerd door grote classics als The Band, Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones en Otis Redding, brengen ze pure rootsliedjes met de dwingende cadans van een locomotief. Hun debuut "Stayin’ Out Late" (2017) was al een erg fijn plaatje. Met hun tweede album "Classic" (2018) zetten de heren een volgende stap. Opnieuw zijn er allerlei bands uit de jaren zestig en zeventig terug te horen in de verschillende nummers, maar ook het eigen geluid is duidelijk. The Dawn Brothers brengen wederom een smeltkroes van muziekstijlen die tijdloos klinken en lekker in het gehoor liggen en waarmee de titel van het album gerechtvaardigd is. De band klinkt op deze plaat als het ware als een klassieke bolide, maar wel eentje met een moderne motor. Op 19 april maart komt hun nieuwe album "Next Of Kin" uit waarvan de eerste single "Let’s Be Together" binnenkort zal te horen zijn. Na op 1 maart in het voorprogramma van Tiny Legs Tim in de AB te hebben gestaan, zal de band haar kunsten terug komen vertonen in De Casino in St- Niklaas op 3 mei, waar ze dan het voorprogramma van The Weight Band zullen doen, ook weer zo'n band die best met The Band te vergelijken is. Hun concert van 1 maart was tevens hun eerste op Belgische bodem, reden genoeg om met deze jonge twintigers even voor hun optreden een gezellige babbel te doen.

zie hier het interview  

Black Cat Biscuit, de winnaars van de Belgium Blues Challenge 2018 hebben hun onderdak gevonden bij Big D Bookings het nieuwe boekingskantoor van Nico De Cock, die als frontman en zanger van The BluesBones met al zijn ervaring goed weet wat een bluesband nodig heeft om Europees te kunnen doorbreken. Voordat ze volgend jaar op 5 en 6 april ons land zullen vertegenwoordigen tijdens het 9de ‘European Blues Challenge in Portugal, kunnen we nog op verschillende podia van hun muziek genieten. Tevens ook om hun nieuwe cd ‘That’s How the Cookie Crumbles’ te promoten die op 22 februari 2019 uitgegeven wordt, zijn deze graag geziene heren volgend jaar te zien tijdens de Hageland Blues & Roots Night op zaterdag 2 maart in Glabbeek, en waren ze op 13 december jongstleden in de MOD, Hasselt waar onze vrienden van move2blues voor een goed opkomend publiek deze Limburgers hadden geprogrammeerd en waar we ook reeds mochten proeven van deze nieuwe nummers. Reden genoeg voor Rootstime om deze heren een aantal vragen te stellen over hun toekomstplannen en als afsluitend toemaatje bracht deze leuke bende voor Rootstime een akoestische versie van hun eigen 'I Don’t Know'.

zie hier het interview  

Nu kennen we Kat Riggins ook, want zaterdag 17 november was ze te zien in Geel door haar deelname aan het Theater programma Johan Derksen 'Keeps The Blues Alive'. Kat komt op 7 februari 1980 als Katriva Riggins in Miami, Florida ter wereld. Ze groeit op in een gezin waar altijd muziek te horen is. Verschillende genres als gospel, country en rock komen in die tijd veelvuldig voorbij en vormen haar brede liefde voor muziek. Kat voelde zich het meest aangetrokken tot de gruizige stemmen van Bessie Smith, Sam Cooke, Nina Simone, Tina Turner, Denise LaSalle, Etta James, Ray Charles, Koko Taylor en Janis Joplin om er maar een paar te noemen. Al op jonge leeftijd begint ze te zingen op familie feesten en kerkelijke bijeenkomsten en ontwikkelt zo haar zangkwaliteiten. Wanneer ze drieëntwintig is zingt ze tijdens een optreden in de Sunny Isles Beach Lounge in Florida haar eerste jazz- en blues standaards, enkel met begeleiding van een pianist. Sindsdien heeft ze gespeeld in Vietnam, Thailand, China, Zuid Korea, Curacao, Nederland, maar ook een aantal concerten in België. Kat komt zelfs begin volgend jaar terug, want de Hageland Blues & Roots Night zal ze op 2 maart als headliner afsluiten. Kat nam in 2012 in eigen beheer een compilatie EP ‘Seoul Music’ op en in 2014 met producer James “Boowie” Murphy het blues fusion album ‘Lily Rose’. Haar voorlaatste uitgave ‘Blues Revival’ (2016) heeft ze naar haar gelijknamige begeleidingsband genoemd, een album waarop gospel, rock, funk en moderne en traditionele blues op zeer plezierige manier samen komen en dat gaat eigenlijk ook wel een beetje voor haar nieuwe album ‘In The Boys Club’. Met de titel verwijst ze naar de geringe aanwezigheid van vrouwen in de mannenwereld, die de blues scène soms lijkt te zijn en waarvan u hier de recensie kan lezen. We zagen haar tijdens de Theater Tour in Geel, en wat een geweldig stemgeluid heeft toch deze heerlijke blueszangeres. Juist voor haar optreden hadden we een even heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

zie hier het interview 

Volgens de invloedrijke Nederlandse ambassadeur van de blues Johan Derksen (“Johan Derksen Keeps the Blues Alive Theater Tour”), hij steekt zijn bewondering duidelijk niet onder stoelen of banken, is AJ Plug “de beste blueszangeres van Nederland (…), een natuurtalent (…), een geboren bluesbeest…”. De stoere blondine Alexandra Jolanda “AJ” Plug is afkomstig uit Katwijk aan Zee en is sinds haar debuut ‘Let Go Or Be Dragged’ [2014] een vaste waarde in de Nederlandse blues en rock scene. Het album schopte het bij Arrow Classic Rock tot een 3de plaats in de catagorie “Blues CD van het jaar 2014”. Ze leverde daarna in 2016 met ‘Chew Chew Chew’ opnieuw een geslaagd album af. AJ deed dit met haar geheel vernieuwde band: Klaas Kuijt (ritme gitaar), Frans van Steijn (lead gitaar), Tenny Tahamata (bas), Machiel Verhaar (drums) & “Special Guest” Kim Snelten (blues harp). In de album recensie schreef Music Maker: “AJ Plug heeft alle twaalf songs op het album zelf geschreven en die zijn allemaal van topklasse. Alleen al omdat ze diverse stijlen in het blues genre beheerst. Dan weer rockt het, dan hoor je weer een tranentrekkende ballad. Gewoon een topplaat!” (5 sterren). AJ sierde “en passant” de cover van het Amerikaans blues magazine Blues-E-News in het fraaie gezelschap van o.a. Beth Hart, Susan Tedeschi en Shemekia Copeland. In 2016 werd ze door de Dutch Blues Foundation uitgroepen tot “Dutch Blues Vocaliste”. Zaterdag 17 november was ze in Geel om tijdens Johan Derksen's "Keeps the Blues Alive" het beste van zichzelf te geven. We hadden aldaar met dit toptalent van de Nederblues een kort gesprek.

zie hier het interview 

Zanger en gitarist BJ Barham begon in 2005 zijn band American Aquarium, het vehikel voor zijn fraaie, gevarieerde en vaak introspectieve songs. In zijn 12-jarig bestaan timmert American Aquarium stevig aan de weg, het kronkelige pad dat naar het muzikale Heartland van de VS leidt. BJ Barham, die we kunnen omschrijven als een adept van Ryan Adam’s Whiskeytown en Drive By Truckers, levert op zo’n half dozijn studioplaten zowat het integrale songwerk aan dat met iedere release sterker klinkt. De muziek, stem en ook teksten van BJ Barham klinken gerijpt en zeker niet als die van de standaard twintigers. Hun albums staan bol van opwindende plattelandsromantiek met veel referenties naar de Southern states, beatup chevy’s, truckstop koffie en de eeuwige strijd tussen de drank en de bijbel. De groep uit Raleigh, North Carolina, was qua bezetting nooit stabiel en in april 2017 viel de band zelfs geheel uit elkaar. Barham ondernam een solotournee door de zuidelijke staten van de VS, daarna ging het toch weer kriebelen en afgelopen najaar was een nieuwe incarnatie van American Aquarium een feit. Met Shane Boeker (sologitaar), Adam Kurtz (pedal steel), Ben Hussey (bas) en Joey Bybee (drums) dook BJ de oefenruimte in en vervolgens ook de studio, waar de nieuwe plaat "Things Change" werd opgenomen. De albumtitel "Things Chance" verwijst allereerst naar de band, de mannen met wie BJ Barham jarenlang speelde in het rootszalencircuit, zijn weg. De nieuwe begeleiders rocken Barham ruig en feilloos naar waar hij wil zijn: ergens in de buurt van de vroege en doorleefde Bruce Springsteen, dat hoor je al in het geëxalteerd gezongen openingslied "The World is on Fire" en in de snelle countryrocker "Crooked+Straight". Het wereldleed is het hoofdthema op deze plaat, en Barham heeft kennelijk twee jaar nodig gehad om over de schok van de Trump-verkiezing heen te komen. In het gesprek dat we vooraf het concert met hem deden tijdens Ramblin' Roots in Utrecht vertelt Barham over zijn moeizame leven in het Amerikaanse zuiden en de wanhoop van de gewone man die Trump katapulteerde. Maar tevens vertelt hij ook, zoals zijn nieuwe albumtitel doet vermoeden, dat er op de nieuwe plaat gelukkig niet al teveel veranderd is. American Aquarium maakt weer heerlijke muziek die kan worden getypeerd als Americana, waarbij de band niet bang is om de grenzen van het genre op te zoeken.

zie hier het interview 

Met een sublieme hedendaagse country album schaart Texaan Garrett T. Capps zich moeiteloos in het rijtje Sturgill Simpson – Robert Ellis – Daniel Romano, mannen die het genre country ieder op hun manier interpreteren en moderniseren. Capps komt uit San Antonio, Texas en in 2016 verscheen van hem "Y Los Lonely Hipsters", die om onverklaarbare redenen onder de radar bleef. Maar nu is er "In The Shadows (Again)" en staan opeens en geheel terecht de schijnwerpers wel op hem gericht. San Antonio is ook de stad waar bijvoorbeeld Doug Sahm ooit zijn Texas-groove voortbracht, en een zelfde soort intensiteit ademt uit de platen van Capps. Al doe je hem met ‘ademt’ wel wat tekort. Er waait een stormachtige wind wanneer hij zich stort in breed uitwaaierende songs, waarin echo’s doorklinken van War On Drugs en Gram Parsons. Soms kort en krachtig, soms episch, soms met beide voeten stevig in de aarde en andere keren alsof buitenaardse wezens een vinger in de pap hebben. Voor ons is hij dan ook de Doug Sahm van deze eeuw, een space cowboy. Op zijn nieuwe album "In The Shadows (Again)", is de titeltrack rockende country, dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Daar tegenover is het slotnummer "Trouble’s Calling" een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps maakt gewoon psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes en zijn teksten zijn daarbij ook vaak ironisch. Capps beschikt tevens ook over een geweldige stem en grensverleggende experimenteerdrift. En wie hem op Ramblin ' Roots aan het werk zag kan dit zeker beamen: wat een talent, wat een plaat! Vooraf wisten we ongeveer wat ons te wachten stond, en nu kunnen we zeggen dat hij weleens een nieuwe podiumfavoriet in ons countrygekke clubcircuit kan worden, reden genoeg voor Rootstime om dezeTexaanse muzikant even voor de camera te halen.

zie hier het interview 

Swing Wespelaar is een festival van wereldformaat. Dat bewezen de organisatoren opnieuw vanaf dag één. Na het zinderende optreden van Melody Angel uit Chicago was het tijd voor Ten Years After, één van de namen op de Woodstock affiche uit 1969. TYA is één van de meest betekenende blues-rock bands ter wereld. Met legendarische songs als “Love Like A Man”, “Going Home”, “I’d Love To Change The World”, ... Afkomstig van Engeland, hebben ze op Woodstock over een half miljoen fans verbluft. Sindsdien blijft de band elk publiek verbazen met hun ongeëvenaarde muzikale genie. TYA maakte naast onder meer Fleetwood Mac en Chicken Shack deel uit de ‘bluesboom’ in het Engeland in de jaren zestig. De groep startte pas in 1965 in de bekende bezetting met zanger-gitarist Alvin Lee, toetsenist Chick Churchill, bassist Leon Lyons en drummer Ric Lee. Nu touren Ric Lee en Chic Churchill nog steeds als mede grondleggers van de nu al legendarisch blues rock band. Hoewel Ten Years After enige doorstart- en bezettingswisselingen kende zijn ze nog steeds actief. De huidige bezetting van Ten Years After zijn naast de twee originele leden Ric en Chick, Colin Hodgkinson op bas en zanger Marcus Bonfanti. De laatste zijn twee toppers uit de Britse bluesscène met een lange staat van dienst. In deze huidige bezetting treden ze sinds 2014 op en produceren ze met "A Sting In The Tale" hun tweede plaat. Dit jubileum album bevestigt dat nieuwkomer Bonfanti een uitstekende zanger en gitarist is die past in het nieuwe TYA concept. De nummers schreven ze samen en Bonfanti was de producer. Als ze op deze weg doorgaan dan kan Ten Years After nog jaren mee. De muzikale impulsen van de vernieuwde samenstelling van de band smaken naar meer. TYA creërt werkelijk opnieuw een onweerstaanbare mix van ervaring en onvergelijkbare jeugdige kracht, even tijdloos als energiek. Op vrijdagavond waren we hiervan getuigen en hadden we vooraf afzonderlijk met de leden een aangenaam dertig minuten durend gesprek, beginnend met Ric, Colin, Marcus en afsluitend met Ric.

zie hier het interview 

De 31ste editie van Swing Wespelaar is op vrijdagavond goed van start gegaan. Het vermaarde bluesfestival met een internationale line-up van artiesten startte meteen met een zo goed als volgelopen festivalterrein. Melody Angel en Ten Years After, wisten duidelijk heel wat bluesliefhebbers naar het dorpscentrum van Wespelaar te lokken, voor ons ook de gelegenheid om met deze twee bands een interview te doen. Zo hebben we op vrijdag dus in de vroege namiddag een afspraak gemaakt met de Amerikaanse Melody Angel in haar hotel in Diegem. Swing Wespelaar was meteen ook de Europese primeur voor Melody , die in laatste instantie de nu bijna negentig jarige Jimmy Johnson (o.w.v. gezondheidsredenen) verving. Deze 28 jarige meid groeide op in de ruwe Southside van Chicago en kreeg op haar 13de haar eerste gitaar. Het was Prince uit de film “Purple Rain” die haar triggerde om met muziek te starten. Via Prince kwam ze bij Jimi Hendrix terecht en zo ontdekte ze de blues. Ondertussen heeft Melody al 1 album en 2 EP’s uit, waarvan ‘A Woman’s Blues’ begin 2018 verscheen. In haar thuisbasis heeft ze haar wekelijkse stek in blues club Rosa’s Lounge en ook in Buddy Guy Legends is ze een geliefde act. Haar krachtige stemgeluid, knappe gitaar skills en haar podiumprésence brachten dit natuurtalent vorig jaar op Byron Bay Blues, één van de grootste blues festival in Australië. In Wespelaar maakte deze rijzende ster haar Europese festivaldebuut en hierbij gaat het zeker niet blijven, neem dat gerust van ons aan.

zie hier het interview 

We zouden een medische studie kunnen bestellen over de vraag of blues in de genen zit, maar vorig jaar zagen ze in Swing Wespelaar de bevestiging met de zonen van Luther Allison en Magic Slim op ons festival. Ook Guitar Slim Jr, de zoon van legende Guitar Slim is het levende bewijs dat blues van vader op zoon overgaat. En dat horen we al aan het unieke gitaarspel dat het echt niet moet hebben van de decibels. Daar bovenop heeft de Grammy Award genomineerde Guitar Slim ook nog eens een warme soulvolle stem, die perfect past bij zijn innemende, toegankelijke en zeer vriendelijke persoonlijkheid, hetgeen we dadelijk konden aanvoelen tijdens het interview dat we een dag eerder dan de dag van zijn optreden in Wespelaar deden. Ook voor deze 66 jarige zanger/gitarist, die alle clubs in zijn hometown New Orleans kent en op de grootste festivals in Louisiana stond was het voor deze geboren entertainer zijn Europese debuut in Wespelaar, en wat voor één. Hij heeft idd. als missie de muzikale erfenis van zijn vader verder te zetten, maar we waren tijdens het festival zeer verheugt om zijn soulvolle blues met intense gitaaruithalen te mogen horen. Niet alleen de fervente blues liefhebber kon aan zijn trekken komen met dit uitzonderlijke concert, maar ook voor iedere rechtgeaarde liefhebber van soul en New Orleans muziek in het algemeen was het volop genieten, hetgeen wij ook deden tijdens het interview.

zie hier het interview 

Geen Swing Wespelaar zonder vrouwelijke inbreng en die komt dit jaar van Diunna Greenleaf, geen onbekende bij het Belgische bluespubliek. Velen leerden deze sympathieke zangeres met haar band Blue Mercy kennen via Duvel Blues (Puurs) in 2009 waar we toen ook al een gesprek met haar hadden en ze was later ook nog in België van de partij, zoals op het Chicago Blues Festival, Ruiselede in 2016. Zoals zoveel zwarte zangeressen heeft deze Texaanse een gospelverleden. Aretha Franklin, Koko Taylor, Sister Rosetta Tharpe en Sam Cooke zijn haar voorbeelden. Net als de grootheden met wie ze het podium deelde (Pinetop Perkins, Eric Bibb, Kenny Blues Boss Wayne…), is het aantal nominaties en awards die ze in de wacht sleepte amper te tellen. Dat de in Houston, Texas geboren en getogen Diunna Greenleaf zelf tot de groten der blues mag worden gerekend, bewijst de schare blueslegenden waarmee ze al het podium deelde. Eén ding is zeker: deze indrukwekkende dame heeft blues in het bloed. Houston kampt geregeld met orkanen, en dat hebben we ook in Wespelaar ondervonden, want het was oppassen als Diunna haar keel openzat, wat een geweldige stemgeluid heeft toch deze heerlijke ‘big mama’. Juist voor haar optreden hadden we een even heerlijk gesprek met deze succesvolle zangeres.

zie hier het interview 

Catfish is sinds 2015 de Britse bluesband rond de drieëntwintig jarige fenomenale frontman / zanger en gitarist Matt Long (die nog gespeeld heeft bij Buddy Whittington en Walter Trout). De band, die bekend staat van zijn live reputatie, werd vijf keer genomineerd tijdens de British Blues Awards in twee jaren en won één award. Dit jaar won Catfish tijdens de UK Blues Awards 2018 de “Blues Act of the Year” (England) en waren ze tweede in drie andere categorieën. Catfish is dit jaar geselecteerd als een van de vijf bands die in september tijdens de UK Blues Challenge 2018 gaat dingen voor deelname aan de EBC in Ponta Delgada, Azoren, in 2019. Hun debuutalbum 'So many Roads' [2015] was in januari, in de maand dat het verscheen, in een adem nummer één op de Independent Blues Broadcasters Association (IBBA) Blues Airplay Charts en werd in februari door de IBBA verkozen tot “Album of the Month”. In januari 2016 verscheen de EP 'When BB Sings The Blues'. Deze hommage aan BB bestond uit vier nummers van de King en één eigen geschreven song. Ook met deze EP scoorde de band erg hoog op de IBBA Blues Airplay Charts. Het tweede studio album 'Broken Man' verscheen in januari 2017. Het album stond ook op #1 in de IBBA Blues Airplay Charts en tevens is ook 'Broken Man' verkozen tot “Album of the Year” in 2017 door de Independent Blues Broadcasters Association en ook genomineerd door de UK Blues Awards. In Engeland heeft Catfish dus al een ijzersterke live reputatie en in Wespelaar waren ze dan ook klaar voor hun Belgische debuut. De hoofdrol binnen deze band is wel idd. voor het 23 jarige gitaarfenomeen Matt Long. De intensiteit die hij in zijn vocalen en gitaar legt zorgt voor kippenvel. Hij is zowel in staat om hard, gierende soli af te leveren als zeer sfeervolle licks. De leadvocals deelt hij hier met zijn vader Paul. Elke bluesrock liefhebber kan hier absoluut niet om heen, en wij van Rootstime evenmin en daarom spraken we niet met Matt en Paul alleen, maar ook bassist Adam Pyke en drummer Kevin Yates kwamen gezellig bij aan de tafel zitten.

zie hier het interview 

Malford Milligan is een energieke oldschool soulzanger in de allerbeste Otis Redding traditie, en een icoon en gigant in de Austin TX music scene, waar hij maar liefst 8 keer tot beste vocalist bekroond werd bij de Austin Music Awards. Hij werd bekend als zanger van de supergroep Storyville in de 90-er jaren, waarin verder o.a. Stevie Ray Vaughan’s Double Trouble als ritme-tandem speelde.Jack Hustinx kennen we als oprichter en frontman van de Shiner Twins, volgens vele kenners de beste Americana-band van Nederland, waarmee hij 10 jaar speelde en drie zeer lovend ontvangen CD’s maakte. De twee heren zijn al meer dan twee decennia dik bevriend en werkten ruim twee jaar geleden nog samen voor Hustinx’ succesvolle soloplaat “Over Yonder“, en de optredens die daarop volgden in zowel Nederland als Texas. Maar een héle plaat samen is er van hen sinds het uit 2002 stammende en alom bejubelde “Sweet Cherry Soul” niet meer geweest. De opnames voor hun nieuwe album 'Life Will Humble You' vonden plaats, niet in Austin TX zoals je zou verwachten, maar op uitdrukkelijk verzoek van Malford in Nederland, met nagenoeg dezelfde allstar-band als waarmee de beide heren eind 2015 door Nederland getourd hebben: the Southern Aces, bestaande uit Jack Hustinx (gitaar), Roel Spanjers (piano-orgel-accordeon – o.a. JW Roy en Luther Allison), Eric van Dijsseldonk (lead & slide-gitaar – o.a. Erwin Nijhoff en JW Roy), Nicky Hustinx (drums – o.a. Fink, Dotan en Eefje de Visser) en Roelof Klijn (bas – o.a. Shiner Twins en Dede Priest). Het album zal, middels een exclusieve licentie-deal met Stagger Lee Records, uitgebracht worden op Royal Family Records, het platenlabel van JW Roy, de beste- en bekendste Americana-artiest van Nederland. De release staat, in samenwerking met Suburban Marketing & Distribution, gepland voor 26 oktober. “We zijn ruim ’n jaar geleden begonnen met schrijven en de songs zijn klaar. Te gekke nummers trouwens, als Malford en ik samen schrijven is er altijd een soort hechte synergie” vertelt Hustinx die ook de nieuwe plaat heeft geproduceerd. Tijdens het Ge-Varenwinkel Blues & Roots Fest waren we fijn verrast deze vriendelijke heren na drie jaar terug te ontmoeten en natuurlijk nieuwsgierig dat we ook zijn, wilden we toch even polsen naar de nieuwe cd.

zie hier het interview 

“Busy bee”, singer-songwriter, multi-instrumentalist, sessie muzikant en arrangeur Josh Hoyer werkte in de voorbije jaren als muzikant zowel solo als met verschillende bands (Son of 76 & The Watchmen, Electric Soul Method, Lil’ Slim Blues Band, The Shadowboxers). Hoyer treedt regelmatig op in de legendarische ZOO Bar in Lincoln, Nebraska, waarvan hij afkomstig is. Hoyer wordt beschouwd als een belangrijke vertegenwoordiger van de “funk & soul & blues youth movement”. Geïnspireerd door de sound van Stax, Motown, Muscle Shoals, New Orléans, Philly en San Francisco startte Hoyer in Lincoln, in het najaar van 2012 met zijn soul, funk en R&B band Soul Colossal. De vijfkoppige band bestaat naast Josh Hoyer (zang, keys) verder uit Benjamin Kushner (gitaar), Blake DeForest (trompet), Mike Keeling (bas) en Larell Ware (drums). 2013 was voor Josh Hoyer en de band een succesvol jaar, want ze traden op tijdens enkele belangrijke festivals en trokken de studio in om hun titelloos debuut album op te nemen. In 2014 stonden ze opnieuw in de studio voor de opnames van hun tweede album ‘Living By The Minute’. We zagen Josh Hoyer vorig jaar nog optreden in de Spirit of 66 en waren, zeker na het recenseren van zijn nieuwe album ‘Do It Now’, blij om hem te kunnen meemaken in Herselt tijdens het GE-VARENWINKEL Blues & Roots Fest 2018. We maakten van deze gelegenheid ook gebruik om met Josh Hoyer te praten over zijn plannen voor de toekomst, zijn nieuwe album en nog veel meer ....

zie hier het interview 

De wat oudere rock liefhebbers kennen Dan Baird waarschijnlijk als de oprichter, frontman en gitarist van The Georgia Satellites, wat ergens ongewoon lijkt voor iemand die in San Diego, CA, geboren is. Baird richtte de band op in 1982 en hij wordt ondertussen omschreven als “een van de pioniers van cowpunk en alt-country muziek” en zijn muziek als “macho en redneck rock”. Hij zelf, zo bleek uit het gesprek dat we met hem voor het optreden hadden, vond dat ergens komisch maar OK, maar voegde er aan toe dat alles op de eerste plaats om het “just making fun and having a good time with the audience” ging. In 2005 begon Baird te touren met Homemade Sin. Homemade Sin bestond uit twee ex-leden van The Georgia Satellites, Baird en drummer Mauro Magellan. Bassist Keith Christopher werd in 2014 vervangen door Micke Nilsson en, gitarist Warner E. Hodges (Jason & the Scorchers) maakt ook deel uit van de band. Baird bracht in 1992 zijn eerste solo album ‘Love Songs’ uit. In 2017 verscheen ‘Rollercoaster’. Baird was dat jaar zelf een tijd “out of de business” (hij leed aan een behandelbare vorm van leukemie) en de band tourde even zonder hem en tijdelijk met een andere zanger (wat je op hun T-shirts kon lezen: “Homemade Sin without Dan Baird”). Baird is genezen, is opnieuw actief en ondertussen is er al een nieuw album ‘Screamer’, genoemd naar een attractie in een pretpark waarvan je tijdens het ronddraaien door de adrenaline of schrik gaat schreeuwen. Het is een album met twaalf tracks, met nieuwe rock songs en, zoals steeds, Dan Baird & Homemade Sin op hun best! We hadden Dan Baird & Homemade Sin nog niet live gezien en zagen, zeker na het verschijnen van hun laatste album ‘Screamer’ er gretig naar uit om hem te kunnen meemaken in Herselt tijdens het GE-VARENWINKEL Blues & Roots Fest. 2018. We maakten van deze gelegenheid ook gebruik om met Baird te praten over het voorbije (moeilijke) jaar, zijn plannen voor de toekomst, zijn nieuwe album en nog veel meer…

zie hier het interview 

Na haar doortocht twee jaar geleden in Puurs was Ruthie Foster, de act, waar we bij Blues Peer 2018 het meest naar uitkeken! Ze groeide op in het kleine stadje Gause (Texas), maar ontgroeide dit dorpje al snel vanwege haar vocale capaciteiten. De kerkdiensten in het dorp en de muziek van powervrouwen Mavis Staples en Aretha Franklin legden de basis voor Foster’s muzikale stijl. Ze heeft een eigen sound die moeilijk toegeschreven kan worden aan één enkel genre. Foster heeft altijd haar eigen pad bewandeld. Tijdens haar tijd bij de Navy ontdekte ze haar voorliefde voor optredens. Na haar ‘service to the country’ vertrok ze dus ook naar New York om te kijken of het artiestenbestaan iets voor haar was. Al snel kreeg ze een aanbod van een major platenlabel als gedroomd popidool. Eigenwijs als ze is sloeg ze die deal af om terug te keren naar haar roots. Terug in Texas vestigde Foster zichzelf al snel als een up-and-coming singer-songwriter. Ze tekende bij het kleinere Blue Corn Music en vond daar de support die de afgelopen 20 jaar haar dromen heeft doen uitkomen. Foster heeft er een droevige tijd op zitten, met een echtscheiding en een gevecht om het hoederecht voor een dochter als voornaamste oorzaken. Deze droevige periode hoor je in haar laatste album "Joy Comes Back" dat vorig jaar verscheen, een album vol met songs over liefde en verlies. Haar kracht om nummers geschreven door artiesten als John Hurt, Grace Pettis, Chris Stapleton en Black Sabbath om te toveren tot haar eigen songs weerspiegelt een kracht die kenmerkend is voor Ruthie. Maar, sterk als ze is, is ze er bovenop gekomen en worden haar concerten weer de hallelujah-momenten, zoals we hiervan konden genieten op zondag, en tevens het onverzadigde publiek haar terugriep voor een toegift. Rootstime was dan ook blij om de Texaanse blueszangeres even voor de camera te halen.

zie hier het interview 

De afsluiter op zaterdag tijdens Blues Peer, was niet minder dan blueslegende Kenny Neal die onlangs zestig jaar werd, maar toch al bijna vijftig jaar in het bluescircuit meedraait: eerst in de band van papa Raful Neal, later onder eigen naam en met zijn broers Fred en Darnell in The Band of Brothers. Ze zijn met velen, de tweede generatie Neal’s: zo zitten ze met z’n vijven in de huidige versie van de broertjesband en was Noel jarenlang bassist bij James Cotton. De meesterlijke gitarist en harmonicaspeler uit Baton Rouge is een van de ware kenners van de blues uit zijn regio, maar hij blijft niet in de traditie steken: als je opgroeit in een gezin van muzikanten en als daarbij Buddy Guy en Slim Harpo vrienden van je vader zijn, dan word je groot met de Blues. Veel muzikanten blijven dan kopiëren wat ze kennen, maar dat doet Kenny dus niet. Hij speelde op z’n 17de al bas bij Buddy Guy, kreeg op z’n derde al zijn eerste harmonica van Slim Harpo en toerde haast onophoudelijk tot hij in 1987 zijn eerste plaat onder eigen naam opnam. Die werd opgemerkt door de mensen van Alligator Records, waar Kenny later vier CD’s opnam, die de directe aanleiding waren voor zijn eerste passage in Peer, alweer 22 jaar geleden. Mensen die er toen of drie jaar later bij waren, herinneren zich vast de mix van zompige Louisiana-blues met Chicago- en Memphis Soul, waarin zijn scheurende of huilende gitaar knap vermengd wordt met stomende harmonica en een zangstem, die je aan een twintig jaar oudere man doet denken. Maar wel allemaal “The Blues”. Hij ging er even geleden een jaartje tussenuit, maar sinds een achttal maanden is hij back in full force. De recensies van over de oceaan liegen er niet om: Kenny Neal is tegenwoordig in superconditie hetgeen hij ook op zaterdagavond bewees en ons de gelegenheid gaf om op zondag een aangenaam gesprek met deze ontspannen en steeds vriendelijke multi-instrumentalist te doen.

zie hier het interview