THE GIVE ’EM HELL BOYS (CA) woensdag 9 oktober 2024 @ BED 'n BLUES - HALEN
Vrije Gift voor de artiest
Uw plaats reserveren is dus noodzakelijk !
Mail :concerts@rootstime.be
WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, HNITA...
ROLAND VAN CAMPENHOUT – roland & the deep blue sea
Als ik het heb over een nu al legendarische eigenwijze Vlaamse (muzikale) reus, de blueslegende die zich ondertussen ook in het Gentse vestigde, dan bedoel ik uiteraard ROLAND VAN CAMPENHOUT. We konden de nu 80-jarige muzikant onlangs interviewen tijdens SORTIE BLUES, waar collega’s (Raymond van het Groenewout, Ian Siegal, Steven De bruyn, Tim Ielegems, Stoy Stoffelen & Wouter Berlaen) hem vierden n.a.v. zijn 80ste verjaardag . Roland kende een moeilijke jeugd. Zijn vader, een jazzmuzikant, verdronk voor zijn ogen toen hij amper vijf was. Op zijn 14de trok Roland naar A’pen, maar het zou tot zijn 20ste duren alvorens hij zich effectief op muziek en pas veel later op blues zou toeleggen. Roland leerde gitaar spelen, kwam zo terecht in The William & Roland Skiffle Group en werkte vanaf 1967 samen met het folk duo Miek & Roel. In 1968 richtte hij de eerste Roland & His Blues Workshop op. Roland brak door tijdens Jazz Bilzen, waar hij zijn reputatie als live-artiest bevestigde. Eind sixties besloot hij zich in Gent te vestigen. Zijn discografie gaat terug tot de jaren ‘60, een eerste single werd uitgebracht in 1967, dat is méér dan 55 jaar geleden! Door de jaren heen is Roland muzikaal altijd een “zoeker” geweest én gebleven, waarbij experimenteren een vast deel van zijn muzikant zijn uitmaakte. In de seventies was hij lid van de band van Rory Gallagher met wie hij de wereld rondtoerde. In de eighties werkte hij samen met zijn vriend Jean Blaute, met wie hij ‘76 cm per Second’ (1985) met poppy hits als "Fish on the Hook" en "Cruising Down on Main Street" opnam. In de nineties werkte hij samen met Arno Hintjens in het succesvolle side project "Charles et les Lulus" (1990-1991). Arno zong in 1993 het nummer "Les Femmes" op Roland’s album ‘Little Sweet Taste’ (1994). In datzelfde jaar verzorgde Roland ook de soundtrack van Marc Didden’s film "Mannen Maken Plannen". Alle andere namen noemen, met wie hij ondertussen samenwerkte is zowat onmogelijk. Ik noem er enkele: Wannes Van de Velde, El Fish, Paul Michiels, Admiral Freebee, Eva de Roovere, Ultima Vez, Tim Hardin, Leo Kottke, Mauro Pawlowski… In februari 2015 werd Roland opgenomen in de “Radio 2 Eregalerij voor een Leven Vol Muziek”.
BLUE DEAL - DON’T KILL ME TWICE
BLUE DEAL is een jonge Duitse blues/rock band uit de regio van het Zwarte Woud rond frontman Joe Fischer (zang, keys, cigar box gitaar). De reis van Blue Deal startte in de jaren ’90, wanneer Joe Fischer als leider van de Cadillac Blues Band zijn glorietijd beleefde op Europese en Amerikaanse podia. Dit avontuur duurde bijna 25 jaar, tot 2014, waardoor er tijd vrij kwam voor nieuwe projecten. Hij probeerde ideeën uit in meerdere projecten, toerde in Schotland, dat in de loop der jaren en jaarlijkse tournees een tweede thuis werd. In de zomer van 2020 werd de eerste versie van Blue Deal geboren met de komst van de briljante jonge gitarist Tom Vela, drummer Jürgen Schneckenburger en bassist Norbert Roth (in 2022 vervangen door Martin Bürger). Blue Deal debuteerde in 2022 met ‘Holy Ground’, waarbij Tom Vela in de pers veel lof kreeg en zelfs een hele pagina in het prestigieuze Duitse tijdschrift "Guitar". In 2023 werkte het kwartet snel verder aan nieuwe nummers, die ze in de zomer opnamen. Net op tijd om deel te nemen aan de German Blues Challenge in september, die ze met gemak wonnen. Ze verdedigden hun land op de EBC in Braga, Portugal. Ze bereikten daarna de halve finale op de IBC in Memphis in januari 2024. BLUE DEAL en DIXIEFROG bundelden hun krachten voor de release van hun tweede album, ‘CAN'T KILL ME TWICE’.
JENNY DON’T & THE SPURS – BROKEN HEARTED BLUE
‘Jenny Don’t & The Spurs’ zijn vier Amerikaanse muzikanten uit Portland, Oregon die zich hebben toegelegd op het spelen van countryrock-, honky tonk- en Western Swing-nummers. De formatie werd opgericht in 2012 en bracht hun titelloze debuutplaat uit in 2015. Daarna volgden nog twee andere full-cd’s met “Call Of The Road” uit 2017 en “Fire On The Ridge” uit 2021. Begin vorig jaar lanceerde de groep een EP “Lovesick Crawl” en nu komen ze op de proppen met een vierde volwaardige plaat die “Broken Hearted Blue” als titel kreeg. De paspoortnaam van Jenny Don’t is Jenny Connors en zij zingt de lead vocals en speelt op akoestische gitaar. De leadgitaar wordt gehanteerd door Christopher March, de basgitaar door Kelly Halliburton en Buddy Weeks neemt plaats achter het drumstel. Hij is de vervanger van Sam Henry, de van bij de oprichting actieve drummer van de groep die in februari 2022 veel te jong gestorven is aan de gevolgen van maagkanker..
THE SUPERSOUL BROTHERS – BY THE WAY
THE SUPER SOUL BROTHERS is een muzikaal gezelschap uit Pau, dat nog maar 3 jaar bestaat. Het Franse “Deep Soul”-fenomeen -1 dame en 6 heren- laat ons genieten van oldskool soul, waarmee ze vandaag de dag nog steeds goed scoren. O.l.v. de charismatische zanger-schrijver/frontman David Noël, bracht de band in het eerste jaar al hun debuutalbum uit, ‘Shadows and Lights’. De dingen die voor de buitenwereld opvielen, waren hun verbluffende melodieuze kwaliteit en het frisse en dansbare van de nummers op het album. Ze doen je als nooit tevoren denken aan Otis Redding of James Brown. Namen, die de inspiratie vormen voor The Super Soul Brothers, een groep die de nieuwe golf van r&b prima personifieert! Ik zet ze even op een rij: David “Feelgood Dave” Noël (zang), Pierre-Antoine Dumora (gitaar), Julien Stantau (keys, orgel), Claire Rousselot-Paillez (lead + bvs), Ludovic Timoteo (bas), Julien “Pak” Suhubiette (trombone) & Olivier Pelfigues (drums). Op ‘BY THE WAY’ (2024), hun derde album dat wordt uitgebracht op DIXIEFROG Records, veranderen THE SUPER SOUL BROTHERS duidelijk niet van koers, enkel van drummer. Fabrice Seny-Couty verliet de groep en Olivier Pelfigues verving hem. Het is een album met 11 originele nummers, waarin thema's zelfonderzoek, verlies, vreugde en het verstrijken van de tijd het onderwerp zijn. Claire Rousselot-Paillez, die sinds de begindagen de achtergrondzang verzogde is hier als co-zangeres een “volwaardig” lid.
SMOKESTACK LIGHTNIN’ – MY VINYL RESTING PLACE
De Duitse (er bestond midden sixties ook een Amerikaanse rockband met dezelfde naam, gekend van de bekende Sunset Strip club, Whisky a Go Go!) SMOKESTACK LIGHTNIN’ zijn anno 2024: Bernie Batke (zang, bas), Axel Brückner (gitaar, keys, bvs, e bas), Flo Kenner (gitaar, banjo, keys, bvs) & Frank Schwab (drums, percussie). Deze vier muzikanten uit de regio Nürnberg spelen Amerikaanse rootsmuziek. Ze combineren pure rock'n'roll met originele country en R&B, om hun eigen Americana-geluidsmix te creëren. De liveconcerten van Smokestack Lightnin’ zijn een boeiend eerbetoon aan de hoogtijdagen van de Amerikaanse muziekgeschiedenis van de jaren vijftig tot zeventig. SL viert rootsmuziek en creëert alternatieve country zoals vrijwel geen enkele andere Duitse band dat doet. Hun nieuwe album ‘MY VINYL RESTING PLACE’ dragen ze op aan al vinyl en muziekliefhebbers. Het is sinds ‘Soulbeat’, hun 2000-album, al hun “zoveelste” release. De nummers op de tracklist zijn een mix van nummers die Bernie Batke met ene J. Coma schreef, gecombineerd met goed gekozen covers van o.a. Mark W. Winchester
BRUNO DENECKERE - HEALING WATER
Laat ik het maar meteen toegeven: er zijn weinig dankbaarder opdrachten te bedenken dan het schrijven van een recensie van een nieuwe plaat van Bruno Deneckere. Dat heeft zo zijn redenen en de voornaamste daarvan, is de vaststelling dat Bruno al jarenlang kwaliteit aflevert, zelfs in die mate, dat ik hem ervan verdenk niet eens in staat te zijn een slechte plaat te maken. Tel daarbij ’s mans hoogst aangename persoonlijkheid -al is hij misschien een tikkeltje te verlegen- die er live telkens weer in slaagt zelfs de meest verstokte fans enkele kippenvelmomenten te bezorgen en het feit dat hij deel uitmaakt van wat je stilaan De Gentse Scene mag noemen en je komt in de buurt van wat het begin van een verdiende reputatie is geworden. Op deze nieuwe plaat, waarvan alvast het hoesje meteen je aandacht trekt omdat het het jongere broertje is van dat van “Walking on Water”, wordt Bruno omringd door een gouden trio: HT Roberts, Bart Vervaeck en Nils De Caster kennen Bruno’s songs door en door, ze voelen zijn manier van zingen en fraseren blindelings aan en dus kunnen ze vrijuit hun ding doen. Daarbij maken ze gebruik van een heel arsenaal aan snaarinstrumenten, van viool en lap steelgitaar tot pedal steel, bas en mandoline en wat meer is: elk van hen kan moeiteloos de harmonieën uit de strot schudden, die elk nummer nodig heeft. Een Band met vier excellente instrumentalisten en vier knappe samen-zingers, dat heeft eigenlijk maar één ander element nodig om te schitteren en dat zijn goeie songs. Laat dat nu net zijn waar Bruno in de loop der jaren niet minder dan uitmuntend is geworden en je weet dat het ook deze keer weer volop “prijs” zal zijn.
KAZ HAWKINS – LIVE IN BREZOI (I)
We zullen de EBC 2017 in Horsens nooit vergeten. We waren er toen zelf live bij, toen de KAZ HAWKINS Band erg overtuigend de finale won. Door Kaz’ podium présence -ik zal haar schoenen in de kleur van de Union Jack nooit vergeten- was ze méér, dan enkel een excentrieke Ierse zangeres, die er het VK -alle Britten waren het toen nog lang niet eens over de Brexit- tijdens de EBC in Denemarken vertegenwoordigde. Ze won toen overtuigend van onze eigenste BluesBones, die toen -met wat voor een klasse!- de blues-honneurs voor België waarnamen…Kaz Hawkins bracht ondertussen 4 studioalbums uit (2 eerdere ep’s zijn niet langer verkrijgbaar), 3 live-albums en 3 verzamelalbums. Kaz’ 2020-compilatie-album ‘MEMORIES OF’ was een prachtige hommage aan Etta James en “een viering van tijdloze klassiekers”. Het werd in de Superfly Studio’s in Nottinghamshire opgenomen met co-producer/drummer Wayne Procter, bassist Alex Philips, BluesBones’ gitarist Stef Paglia, toetsenist Sam York en een blazerssectie. Het album kreeg -we hebben er even op moeten wachten- een opvolger, ‘Until We Meet Again’ (2023). Dit jaar en in 2025 is Kaz klaar om haar publiek opnieuw te boeien met de release van twee live-albums, ‘LIVE IN BREZOI (I)’ en ‘Live in Brezoi (II)’. Er staat ook nog een ander album -géén uitgesproken blues album- in de planning, dat in Berlijn wordt geproduceerd en zal uitkomen in 2025. Daarnaast gaat Kaz ook ze ook verder samenwerken met andere artiesten. Een eerste van deze projecten was met de Franse soulartiest Thomas Kahn, in een duet getiteld ‘A Place Like Home’, uitgebracht op 10 januari 2024. ‘LIVE IN BREZOI (I)’, haar tweede live album, verscheen ondertussen bij DIXIEFROG Records als ‘Volume 4’ van de speciale 'DIXIEFROG LIVE SERIES'. Het werd opgenomen in juli 2023 tijdens het Summer Camp Festival in Brezoi, Roemenië. Brezoi is uitgegroeid tot een van de belangrijkste blues festivals in de EU en heeft Kaz Hawkins al lang gekroond tot één van haar koninginnen én een van de jaarlijkse headliners van het evenement. Haar tour band bestond uit (ik noemde hem al) zowat de beste bluesgitarist van de Lage Landen, Stef Paglia, toetsenist Cédric Le Goff, bassist Julien Boisseau & drummer Amaury Blanchard.
BOBBO BYRNES – BOBBO BYRNES
De folk-, alt.country- en rockende liedjes zingende songschrijver Bobbo Byrnes verhuisde vanuit Boston naar Anaheim in het zuiden van Californië waar hij in Orange County de Americana-formatie ‘The Fallen Stars’ oprichtte, een band waarin ook zijn echtgenote Tracy Byrnes op basgitaar meespeelt. Samen met haar ging hij ook nog in de groep “Riddle And The Stars” spelen met de Australische singer-songwriter Ben Riddle als frontman. Sinds 2017 treedt Bobbo echter voornamelijk op als soloartiest waarmee hij al kan terugvallen op een uitgebreide discografie, bestaande uit de albums “Motel Americana” uit 2017, “Two Sides To This Town” uit 2018, “The Red Wheelbarrow” uit 2019, “SeaGreenNumber5” uit 2020, “So Many Bars, So Many Saturday Nights” uit 2021 en het akoestische “October” dat op nieuwjaarsdag 2023 op de markt kwam. Daar komt nu een zevende soloalbum bij dat gewoonweg “Bobbo Byrnes” als titel heeft en elf liedjes bevat waarin deze Californische muzikant terugblikt op zijn leven en op zijn muzikale carrière
RACHAEL SAGE – ANOTHER SIDE
Eind vorig jaar schreef ik op deze pagina’s een recensie over het in juli 2023 uitgekomen album “The Other Side”, de 15e officiële plaat van de Amerikaanse alternatieve folk- en popzangeres en songschrijfster Rachael Sage uit New York City. In het hoesje van deze plaat zat toen ook nog een tweede bonus-cd met allemaal alternatieve mixes van al de songs die op het officiële album stonden. En dat blijkt nog niet voldoende te zijn in de ogen van deze nu 53-jarige artieste want recent kregen we een nieuwe plaat van haar die “Another Side (Reimagined)” als titel heeft. Bij wat preciezer nazicht zien we dat ook hierop weer alle nummers van “The Other Side” staan, maar dan in een herbewerkte versie die opgenomen werd met uitsluitend akoestische instrumenten die weliswaar opnieuw werden ingespeeld door dezelfde begeleidingsgroep als op “The Other Side”. Haar keuze om die liedjes op deze alternatieve wijze nog eens op te nemen bewijst volgens ons dat Rachael Sage ook zelf wel beseft dat al deze nummers van een hoge kwaliteit zijn en probleemloos deze herbewerkingen kunnen verdragen.
MARK ROGERS – 30 MINUTES FROM WATER STREET
Mark Rogers begon zijn muzikale carrière bijna veertig jaar geleden in Los Angeles als vertolker van alt.country- en Americana-nummers. Die carrière werd trouwens gedurende een periode van bijna twee decennia onderbroken omdat hij er niet in slaagde om internationaal door te breken en toen besloot om zich te gaan toeleggen op een rustig familieleven. Hij verhuisde met zijn gezin naar Williamsburg, Virginia en begon daar pas in 2015 aan een tweede leven als muzikant. Met het componeren van meer poppy liedjes zag Mark Rogers dat er toen wel een publiek te vinden was die naar zijn nieuwe werk wilde luisteren. In 2017 bracht hij een eerste soloalbum uit in de vorm van een zes liedjes tellende EP die “Rearranged” als titel kreeg. Na een tweede EP “Qualifiers” uit 2018 bracht hij in 2019 al die songs samen op de cd “Laying It Down” wat zijn eerste volwaardige plaat zou worden. Daarna volgde in 2021 een nieuw tweede soloalbum dat “Rhythm Of The Roads” heette en rijkelijk gevuld was met poppy en catchy deuntjes. Drie jaar later hebben we hier het derde volwaardige album van Mark Rogers in de cd-speler zitten. Titel van het nieuwe werkstuk is "30 Minutes From Water Street”, een plaat die werd opgenomen met producer Mark Kenneth Williams in de ‘Water Street Sound’-studio in Washington, DC waar Mark Rogers intussen opnieuw naar verhuisd was. Zelf speelt hij op akoestische gitaar, terwijl Jonathan Sloane en Mark Williams op elektrische en akoestische gitaren spelen, Daniel Clarke op keyboards en accordeon, Dave Phenicle op basgitaar en Ricky Wise op drums. David Henry zorgde voor knappe strijkersarrangementen bij enkele van de acht nummers op dit album.
AMAURY FAIVRE – MY AMERICANA
De van origine Zwitserse multi-instrumentalist AMAURY FAIVRE is al méérdere decennia blues een rondtrekkende artiest en stond -vaak solo- op podia, in zo’n dozijn landen en meerdere continenten. Zijn carrière werd op 15-jarige leeftijd gelanceerd na een publieksprijs tijdens de “Jeunesses Musicales de France”. Hij won met het Amaury Faivre Duo de “Swiss Blues Challenge 2017”. Na te zijn begeleid door verschillende elektrische groepen, een akoestisch duo en een symfonieorkest, trok Amaury vooral solo en akoestisch verder de wereld rond. Na een album met elektrische Chicago blues (2012), een intiem jazzy als duo (2018) en een folk/blues akoestisch solo in Bob Dylan-stijl (2020), deelt Amaury Faivre zijn vierde album ‘MY AMERICANA’ subtiel met drummer Julien Compagne en (steel) gitarist Jérémie Tepper. ‘My Americana’ is een roadtrip door de Verenigde Staten, met lange stops in Louisiana en Mississippi. Het is een eerbetoon aan dit typisch Amerikaanse genre dat blues, bluegrass en klassieke rock combineert. Het legt zijn wilde mondharmonica solo's en rijke gitaararrangementen vast. Op de tracklist staan 9 originele nummers, waarin ontmoetingen en afscheid, liefdes en mislukkingen, dromen en meditaties elkaar opvolgen, aangevuld met 1 Keb' Mo'-cover.
CHRIS DANIELS & THE KINGS – 40: BLUES WITH HORNS, VOL. II
DELTA GENERATORSis een in -Bean Town- Boston (MS) gevestigde rockband, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. Het viertal bestond aanvankelijk uit Craig Rawding (zang, harmonica, gitaar), de broers Charlie (gitaar) & Rick O’Neal (bas) & Jeff Armstrong (drums). Ze debuteerden in hetzelfde jaar met ‘Devil In the Rhythm’. ‘Hipshakers & Haertbreakers’ (2016) was al hun vierde studio album en ‘Live @ the Spire’ (2017) hun éérste live album. Het album werd live opgenomen in het Spire Center for Performing Arts in Plymouth (MA). Voor Rick O’Neal was ‘Hipshakers & Heartbreakers’ een heel bijzonder album, omdat hij voor de opnames een beroerte kreeg, waardoor hij voortaan links op zijn bas moet spelen. BRIAN TEMPLETON (The Radio Kings) werd de frontman van de in 2016. Hij is met beide O’Neals en Jeff Armstrong te horen op, ‘The Lost Year Part 1’, een ep die in 2022 verscheen. ‘Part 2’ volgde dit jaar en ‘THE LOST YEARS’ recent, om alles nog eens netjes te op één album bundelen.
MARQUES MOREL – TALES AND TELLINGS
Op zijn website dicht de Amerikaanse singer-songwriter Marques Morel zichzelf zonder enige vorm van arrogantie de volgende beschrijvende definities toe: ‘storyteller, midwestern-twanger, folksinger, guitar-thumper/harmonica wailer, street-performer/wandering troubadour, steadfast woodcutter/migrant worker, a father, a son, and a friend to all’. Nadat we hebben geluisterd naar zijn nieuwste plaat “Tales And Tellings” kunnen we de meeste van deze omschrijvingen echt wel bevestigen, naast de positieve eigenschappen ‘boeiend, creatief en inventief’ in zijn muzikale werk. Natuurlijk heeft Marques Morel zoals de meeste van zijn collega’s behoorlijk wat invloeden ondergaan van gevestigde waarden in de folk- en countrymuziek. Zo horen we de ene keer countrytroubadours Townes Van Zandt, Waylon Jennings, Merle Haggard en Johnny Cash in de songs en in enkele andere nummers menen we de verhalende sound van folkies als Woody Guthrie of Hank Williams te herkennen. Bij zijn optredens wordt hij al sinds meerdere jaren bijgestaan door zijn getalenteerde begeleidingsband ‘The Midnight Wind’. Marques Morel heeft tot nu toe vier albums opgenomen met eerst “Live And Raw In Rockford” uit 2014, “Searching For America” uit 2014, “Trail Of The Ghost” uit 2021 en “Wind And Rain” uit 2022. Deze nieuwe plaat “Tales And Tellings” werd in de befaamde ‘Bomb Shelter Studio’ in Nashville opgenomen met producer Andrija Tokic (van o.a. ‘Alabama Shakes’ en ‘The Deslondes’) aan de knoppen. De ‘crème-de-la-crème’ aan sessiemuzikanten uit Nashville zorgde voor de instrumentale begeleiding bij de elf nummers die Marques Morel voor deze plaat heeft geschreven.
DELTA GENERATORS – THE LOST YEARS
DELTA GENERATORSis een in -Bean Town- Boston (MS) gevestigde rockband, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. Het viertal bestond aanvankelijk uit Craig Rawding (zang, harmonica, gitaar), de broers Charlie (gitaar) & Rick O’Neal (bas) & Jeff Armstrong (drums). Ze debuteerden in hetzelfde jaar met ‘Devil In the Rhythm’. ‘Hipshakers & Haertbreakers’ (2016) was al hun vierde studio album en ‘Live @ the Spire’ (2017) hun éérste live album. Het album werd live opgenomen in het Spire Center for Performing Arts in Plymouth (MA). Voor Rick O’Neal was ‘Hipshakers & Heartbreakers’ een heel bijzonder album, omdat hij voor de opnames een beroerte kreeg, waardoor hij voortaan links op zijn bas moet spelen. BRIAN TEMPLETON (The Radio Kings) werd de frontman van de in 2016. Hij is met beide O’Neals en Jeff Armstrong te horen op, ‘The Lost Year Part 1’, een ep die in 2022 verscheen. ‘Part 2’ volgde dit jaar en ‘THE LOST YEARS’ recent, om alles nog eens netjes te op één album bundelen.
KAREN JONAS – THE RISE AND FALL OF AMERICAN KITSCH
“The Rise And Fall Of American Kitsch” is de titel van het zevende album in de amper tien jaar oude carrière van de Amerikaanse country- en Americana-zangeres en songschrijfster Karen Jonas uit Fredericksburg, Virginia. Zij debuteerde tien jaar geleden in 2014 met haar album “Oklahoma Lottery” waarna de volgende platen dus tegen het ritme van bijna één album per jaar volgden. Zo verscheen nummer twee “Country Songs” in 2016, “Butter” in 2018, “Lucky, Revisited” midden 2019 en in de zomer van 2020 kreeg u op deze pagina’s nog een door mij neergepende lovende recensie te lezen over haar album “The Southwest Sky And Other Dreams”. Haar laatste plaat “The Restless” uit de lente van 2023 heb ik destijds gemist omdat ons ‘Rootstime’-opperhoofd Freddy toen de rol van recensist op zich had genomen. Deze nieuwe plaat van Karen Jonas kwam dus wel terug bij ondergetekende terecht en daar ben ik blij om want deze zangeres en haar muziek passen perfect in mijn muzikale smaak. De afwisseling van uptempo alt.countryliedjes en zeemzoete ballads zorgt voor een perfecte mix aan Americana-nummers. We proberen dat even duidelijk te illustreren via de drie video’s bij deze recensie: eerst is er de single en lekker swingende albumopener “Rich Man’s Valley” (inclusief gejodel), gevolgd door de emo-pianoballad “Gold In The Sand” en het al even emotionele bluesy afscheidsliedje “Mama’s Gone”.
JORDIE LANE – TROPICAL DEPRESSION
Sixties-folkmuziek en Americana-songs vormen het muzikale handelsmerk van de Australische indie rootsartiest Jordie Lane, origineel afkomstig uit Melbourne maar sinds enige tijd via een omweg langs Los Angeles verhuisd naar Nashville, Tennessee. Hij heeft in de voorbije jaren al meerdere keren een plaatsje in de hitlijsten weten te veroveren met één van zijn singles, maar nu komt hij alweer op de proppen met een volwaardig album dat midden augustus op het ‘ABC Music’-platenlabel werd uitgebracht onder de wat mysterieuze titel “Tropical Depression”, zijn vierde full-cd uit zijn carrière, maar de eerste die op een officieel label werd gereleased. Van de twaalf tracks op dit album werden met de nummers “The Changing Weather” (zie 2e video) en Blame Me If You Want To” al twee songs op single uitgebracht, voorafgaand aan de officiële release van de plaat. Maar er staan ongetwijfeld nog enkele potentiële singles op “Tropical Depression” waarbij wij tippen op de albumopeningstrack “Back, Out There” of het op de eerste video te beluisteren catchy nummer “Biscuit House”. Maar ook de gevoelig gezongen ballads “Empty Room” en “Been Lucky” of het wat later volgende vrolijke uptempoliedje “It Might Take Our Whole Lives” en de Beatlesque song “New Normal” zijn vlot in het gehoor liggende melodieën die best de moeite waard zijn om als toekomstige singles op de wereld te worden losgelaten.
BROCK DAVIS – EVERYDAY MIRACLE
Brock Davis is een in de buurt van Vancouver, Canada geboren countryzanger en songschrijver die jaren geleden naar de zonnige regio van Santa Cruz in Californië verhuisde om er aan het lanceren van zijn muzikale carrière te gaan werken. Zijn begin 2022 op de markt gekomen album “A Song Waiting To Be Sung” nam hij op in countryhoofdstad Nashville, Tennessee. Net als bij die vorige plaat werd de muziek op zijn eveneens in de ‘Backstage Studio’ in Nashville gedurende amper twee dagen opgenomen nieuwe album “Everyday Miracle” ingespeeld door Pat McGrath op akoestische mandoline, Justin Ostrander en Rob McNelly op elektrische gitaar, Duncan Mullins op basgitaar, Michael Rojas op piano en Hammond B3-orgel en Marcus Finnie op drums, terwijl Russ Pahl op enkele tracks op pedal steel meespeelde en een achttal vocalisten voor de backing vocals zorgden. Op de video’s kunt u het werk van Brock Davis op dit nieuwe album al gedeeltelijk mee evalueren met de zachtjes rockende countrysong “Keep On” over hoop, doorzettingsvermogen en bemoediging, de eerste single uit de plaat op de eerste video. Daarna volgt nog de albumtiteltrack “Everyday Miracle”, een melodieuze countryballad. Zoals op zijn vorige plaat gaan de dertien liedjes op dit album ook nu weer over verliefdheid, de liefde en de eeuwige trouw als begin van een familieleven waarover hij na zijn huwelijk en zijn vaderschap uit ervaring mee kan spreken.
Roland Van Campenhout kwam pas op zijn twintigste in aanraking met muziek. Midden jaren zestig begon hij met het spelen van skiffle en folk, om een paar jaar later de blues te ontdekken. Als tijdelijk lid van de Rory Gallagher Band reisde hij de wereld rond en absorbeerde vanaf dat moment overal waar hij kwam allerlei muzikale invloeden. Hij speelde met diverse grootheden (waaronder Tim Hardin , Leo Kottke, TC Matics' Arno Hintjens) en bracht tot nu toe zo'n 30 stilistisch rijke albums uit. Sortie Blues pakt dit jaar uit met 7 artiesten uit verschillende landen, die het beste van zichzelf zullen geven op twee alternerende podia, waaronder een kleiner exemplaar voor meer intimistische optredens. Dit jaar vieren ze een bijzondere gelegenheid, namelijk de 80ste verjaardag van Roland. Om deze mijlpaal te markeren, zal Roland Van Campenhout niemand minder dan Raymond van het Groenewoud als speciale gast verwelkomen naast Ian Siegal, Tim Ielegems, Stoy Stoffelen, Steven De Bruyn en Wouter Berlaen. Samen maakten zij een muzikale reis maken door Roland's rijke carrière. Met zijn gitaar en stem neemt Roland je mee door zijn levenswerk, passies en verhalen. Al die decennia inspireerde hij er verschillende generaties muzikanten mee. Nu, op de respectabele leeftijd van 80 jaar, blijft hij schitteren. Het was een uniek en verdiend eerbetoon voor een icoon, een viering van zijn rijke erfenis en een moment om samen te komen en te genieten van muziek die de ziel raakt. Maar dat is niet het enige speciale aan deze vijfde editie van Sortie Blues, want naast de 80ste verjaardag van deze levende legende had de organisatie ook een bijzondere tentoonstelling, van de vijfdejaars van de kunstrichting Vrije Kunsten aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee. De tentoonstelling met de portretten van Roland was dan ook de perfecte aanvulling op het festival, want het biedt de bezoekers een visuele en emotionele verdieping in het leven van een man die zoveel heeft bijgedragen aan de Belgische muziekscène. De portretten vangen de essentie en de ziel van Roland, en tonen hoe zijn muziek en persoonlijkheid verschillende generaties blijven inspireren. En dat Roland er weer veel zin in had om tijdens Sortie blues op te treden vertelde hij tijdens een kort gesprek dat we juist voor zijn optreden met hem deden in deze tentoonstellingsruimte
Luther Dickinson behoeft zeker geen introductie......Als 10-voudig Grammy Award-genomineerde producer en soloartiest, en niet te vergeten de medeoprichter van de North Mississippi Allstars samen met zijn broer Cody, heeft hij zijn talent voor het maken van muziek duidelijk geërfd van wijlen zijn vader Jim Dickinson (Aretha Franklin, The Rolling Stones, Bob Dylan), een legendarische producer en sessiespeler met een cv zo groot als geen ander in de hedendaagse muziekwereld. Als iemand dus een bepaald stadium in zijn carrière heeft bereikt, met een schat aan prestaties op zijn naam, is er geen reden om te aarzelen als het gaat om het maken van muziek die een bepaalde persoonlijke band heeft. Daarnaast zoekt en vindt Luther, al dan niet samen met broer Cody en generatiegenoten zijn weg in talloze zijprojecten. Zelf heeft hij 4 albums uitgebracht, "Rock 'N Roll Blues" (2014), "Blues and Ballads (A Folksinger's Songbook) Volumes I & II" (2016), "Solstice" (2019) en zijn meest recenste "Magic Music for Family Folk" (2023). Met dit laatste solo-album keert hij terug naar de muziek die hij als kind in de huiskamer hoorde, countryblues van Furry Lewis en Gus Cannon en andere muziekjes die hij tijdens informele huiskamersessies van vaders vriendenkring of van zijn musicerende ouders oppikte. Luther wil gewoon met deze plaat deze herinnering, doorgeven aan zijn kinderen. In 2007 hadden we reeds de eer om met Luther te spreken tijdens het Blues Peer festival en we waren heel verheugd om hem na al die jaren tijdens Sortie Blues voor de camera te halen. Met zijn eerste optreden op het akoestisch podium bracht hij samen met Jan Ievens (contrabas) een avontuurlijke benadering van de blues terug naar zijn roots en lieten we ons meevoeren naar de begindagen van de blues om wat later op het hoofdpodium samen met Ian Siegal ons van een fenomenaal concert met een verrassende setlist te laten genieten. Even voor dit geweldige optreden hadden we met Luther een hartelijk gesprek.
Dexter Allen aka “the Bluezologist” is geboren in Crystal Springs, MS, als zoon van de muzikale Pastors Lee en Ruthie Allen. Hij groeide gezond op op een boerderij en begon op 12-jarige leeftijd basgitaar te spelen voor de gospelgroep van zijn vader, die door het centrale Mississippi-gebied reisde. Zijn zoete mix van blues, R&B, soul en funk leverde hem in 1995 een deal op met Airtight Records, een lokaal onafhankelijk label. Hij trok de aandacht van de levende blueslegende Bobby Rush, die hem de leadgitarist maakte van zijn wereldwijde tourband. Dexter's unieke stijl leverde hem in 2008 de Jackson, Mississippi Music Award voor 'Male Vocalist of the Year' op. Eerder in 2008 bracht hij ‘Bluezin’ My Way’ zijn eerste cd uit waarop hij gitaar, bas, keyboards speelt en zingt. In 2009 won hij de Mississippi Music Awards 'Entertainer of the Year' onderscheiding. In 2011 bracht Dexter zijn tweede cd uit met de titel "Bluezin for Life", die met een groot aantal Mississippi blues-originelen teruggaat naar zijn roots. In 2013 werd Dexter gecast in de James Brown-film "Get On Up", waar hij een van de muzikanten van Mr. Brown speelde.In 2014 tekende Dexter bij Deep Rush Records, het label van icoon Bobby Rush, waar hij de cd "Bluez of My Soul" uitbracht. In 2015 bracht Dexter nog een cd uit op het Deep Rush-label met de titel "Trilogy of My Blues". Zijn liveshow in de Ground Zero Blues Club (2018) werd opgenomen en uitgebracht. In 2021 verscheen zijn laatste album "Keep Moving On" en vervolgt Dexter letterlijk de lang geleden ingeslagen weg, waarin hij veelal zelf de gitaar-, bas- en keyboardpartijen inspeelde, wat al uit de groovende titelsong blijkt. Dit jaar won hij een Grammy award als producer van Bobby Rush’s laatste album "All My Love For You". Ondanks de bekroningen voor zijn studiowerk, op het podium voelt hij zich thuis. Hij is een entertainer pur sang, die weet hoe hij een show moet brengen, zonder het muzikale uit het oog te verliezen. Je zal dan ook begrijpen waarom de organisatie van Swing Wespelaar hem exclusief liet overvliegen en aldus onze aandacht wist te trekken om de dag voor zijn optreden hem voor een gesprek voor de camera te halen.
The Zac Schulze Gang opgericht in Gillingham UK in 2020, heeft een reputatie opgebouwd als één van de hardst werkende bands in Engeland. Ze scoorden hoog op het voorbije 'Rory Gallagher International Tribute Festival' dat plaats vond in zijn geboortestad Ballyshannon in het Ierse graafschap Donegal, wat dan weer veel over hun live kwaliteiten en muzieksmaak zegt! Frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Greenwell (bas) creëren een zinderende mix van blues en rock. De bandleden hebben hun sporen verdiend in het Britse pub- en clubcircuit en zijn nu een vaste waarde op festivals in het Verenigd Koninkrijk en Europa. In 2023 werden ze genomineerd voor drie UK Blues Awards en uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival en het reeds genoemde Rory Gallagher tribute festival, waardoor hun talent en hoge energie wereldwijd worden erkend. De gang boys stonden voor enkele EP's’s al eerder in de studio, maar dit jaar verscheen hun eerste full length album "LIVE & LOUD", hoe explicieter kan een titel van een live album niet zijn! Door velen geprezen als het grote opkomend Britse exportproduct, is 2024 rijp om geplukt te worden door deze meervoudig bekroonde winnaar met veel boekingen (via Big D Bookings), waaronder het Hageland Bluesfest. in maart volgend jaar. Het is maar om te zeggen dat dit trio de volgende rijzende ster is in de wereldwijde bluesscène, reden genoeg om met Zac, Ben en Ant, voor hun eerste festival optreden in Belgie even met deze jonge bluesmannen een hartelijk gesprek te hebben.
Franck L. Goldwasser aka Paris Slim inleiden is voor blues fanaten onnodig. Franck werd in 1960 in Parijs geboren, vandaar zijn alias, een “cadeau” van Troyce Key, de eigenaar van Eli’s Mile Hi Club in Oakland (CA ) en lid van The Rhythm Rockers. Franck studeerde beeldende kunsten voordat hij in 1983 naar de San Francisco Bay Area in Californië verhuisde. Als autodidactisch zanger en blues gitarist werkte Goldwasser in Oakland aan zijn “métier”, waarbij “verbeteren” hier een beter werkwoord zou zijn. Goldwasser werkte samen met enkele van de meest prestigieuze blues muzikanten van de West Coast, waaronder Percy Mayfield, Lowell Fulson en Charlie Musselwhite. Franck heeft verschillende soloalbums uitgebracht en is op meer dan 100 albums verschenen. In 1985 bracht Goldwasser als Paris Slim zijn eerste 45-toeren uit, gevolgd door een full length album, ‘Blues for Esther’ (1989), dat in 1990 genomineerd werd voor een W.C. Handy. Als Paris Slim bracht hij nog verschillende albums uit (‘Bleedin 'Heart’ - 1996, ‘Be Careful What You Wish For’ - 2006) en toerde hij als sideman voor Phillip Walker, Sunnyland Slim, James Harman, Jerry McCain, AC Reed en Big Jack Johnson. In L.A. hielp Goldwasser bij de vorming van de Mannish Boys. Hij verhuisde in 2005 naar Portland (Oregon), sloot zich aan bij de band van Curtis Salgado en is te horen op Salgado’s 2012-Alligator release ‘Soul Shot’. Het is een album dat een Blues Music Award ontving, terwijl de Mannish Boys in hetzelfde jaar werden uitgeroepen tot "Best Traditionel Bluesband”. Goldwasser keerde in 2013 terug naar Zuid-Californië en nam een jaar vrij. Uiteindelijk hervatte hij en werkte hij vaak samen met R.J. Mischo. In 2014 toerde hij door Europa en in 2016 als frontman van een trio met Big Pete van de Red Devils (Moulin Blues, Ospel 2016). Zijn laatste album ‘Who Needs This Mess!!??’, werd uitgebracht bij CrossCut Records. Net als zijn nu al legendarische carrière, bevat de 15 nummers tellende release een met sterren bezaaide cast van vrienden, als Charlie Musselwhite, Sugaray Rayford, R.J. Mischo & Kirk Fletcher, die met hem een reis maken die gaat doorheen een muzikale landschap, met roots in de blues en a.g.v. zijn liefde voor de gitaar. Het is niet overdreven om te zeggen dat Goldwasser behoort tot de iconen van de electric urban blues, want zijn manier van gitaar spelen is persoonlijk, uniek, altijd vernieuwend, gepassioneerd, bijtend, vol verrassingen en vooral: vol soul. Deze blues-veteraan is dan ook een must-see in Wespelaar!En dat Franck er vooraf veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.
Delta Generators is een in -Bean Town- Boston (MS) gevestigde rockband, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. hebben sinds hun debuut in 2008 een indrukwekkende reputatie uitgebouwd. Ze combineren diverse genres waaronder blues, roots, R&B, americana en rock, wat resulteert in een unieke sound. Het viertal bestond aanvankelijk uit Craig Rawding (zang, harmonica, gitaar), de broers Charlie (gitaar) & Rick O’Neal (bas) & Jeff Armstrong (drums). Ze debuteerden in hetzelfde jaar met "Devil In the Rhythm". in 2016 verscheen hun vierde studio album "Hipshakers & Heartbreakers" en het jaar erna was "Live @ the Spire" (2017) hun éérste live album. Het album werd live opgenomen in het Spire Center for Performing Arts in Plymouth (MA). Voor Rick O’Neal was "Hipshakers & Heartbreakers" een heel bijzonder album, omdat hij voor de opnames een beroerte kreeg, waardoor hij voortaan links op zijn bas moet spelen. In 2016 werd de imposante Brian Templeton frontman van de band, hij was in jaren ’90 ook in onze contreien razend populair met The Radio Kings. De broers Charlie en Rick O’Neal kregen hun eerste doorbraak in hun late tienerjaren toen ze toerden en opnames inspeelden voor Ben Orr (voormalig lid van The Cars). Drummer Jeff Armstrong en gitarist Charlie spelen ook bij Anthony Geraci and the Boston Blues All-Stars. Dit om maar aan te geven dat we met topmuzikanten te maken hebben. In 2022 verscheen de EP "The Lost Years Part 1", en om alles nog eens netjes op één album te bundelen, volgde dit jaar "The Lost Years Part 2". In Ospel vestigden ze dan ook vorig jaar hun naam als één van de koplopers van de Amerikaanse bluesscène te zijn. Vooraf aan hun energieke show hadden we in de vroege namiddag in hun hotel een aangenaam gesprek.
Als je naar haar stem luistert, voel je je vervoerd naar de oevers van de Mississippi, naar de straten van Clarksdale of Memphis, in het gezelschap van de grote zangeressen van blues, soul, folk, funk, rhythm 'n blues.... allemaal geworteld in de vurigheid van gospeltraditie. Kaz Hawkins werd echter in 1973 in Noord-Ierland geboren als Karen McIntyre, groeide op in het Noord-Ierse Belfast en kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz. Ze zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje en begon te zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, dat eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen. Daar waar zij overal in Frankrijk – Zwitserland en Duitsland de harten weet te veroveren en het publiek weet te beroeren met haar emotievolle songs en verhalen is zij in België nog niet doorgebroken tot het grote publiek. In Frankrijk speelt zij de hele grote zalen makkelijk vol en haar laatste album "Until We Meet Again" (recensie) prijkt daar in de top3 van alle charts. Hawkins verstaat de kunst om zowel Etta James als Nina Simone én Janis Joplin in herinnering te brengen, met live-shows waarin ze zich steeds 200% geeft. Van Morrison is al jaren haar grootste fan – dat zegt genoeg. Flinke bonus voor de gitaarliefhebbers was dat Kaz onze snarenwonder Stef Paglia, het grote gitaartalent van België, mee naar Duvelblues bracht en hopelijk zal deze passage voor België ook de ogen en zielen openen voor dit mega muzikale talent. We spraken met Kaz als met Stef even na hun fantastische optreden in Puurs.
Blueszanger, gitarist en componist Ralph de Jongh is geboren in het Brabantse Roosendaal. De muzikaliteit en creativiteit zit er al van jongs af aan in. Vanaf de jaren '90 speelt hij gitaar, zingt en schrijft hij eigen nummers. Zijn eerste band, The Blue Band, vormde hij samen met Harmen Fraanje in 1992. Daarna volgde The Three Nobody's en de The Furious Freaking Dales. In 2001 staat De Jongh in het voorprogramma van Peter Green. Een aantal jaren later, in 2004, wordt hij 'ontdekt' door Harry Muskee van Cuby and the Blizzards. Muskee was zo onder de indruk dat hij hem uitnodigde om als vaste support mee te gaan op tournee in 2006 en 2008. In 2007 stond de blonde bluesontdekking in het voorprogramma van Normaal. Samen met gitarist Christof Bauwens, bassist Jasper Mortier, drummer Marcel Wolthof, saxofonist en percussionist Arend Bouwmeester en toetsenist Bas Mulder werd in 2010 Ralph de Jongh & Crazy Hearts geboren. In datzelfde jaar wint De Jongh de Dutch Blues Awards voor Best Vocal. Wat resulteerde in het vertegenwoordigen van Nederland op de International Blues Challenge in Memphis. In de afgelopen jaren alleen al heeft hij ontelbare albums opgenomen, zowel solo als met band. Iedere plaat brengt hij in eigen beheer uit. Het eerste album "Live at Crossroads" verscheen in 2004. Gevolgd door onder andere "Sunday Afternoon" (2005), "Emotion" (2007), "More Than Words" (2011), "Sun Coming Up" (2014) en "Slow Turtle Sundance" (2017). In 2018 neemt hij live het album "Quantum op zonder publiek". Alles wordt ter plekke geimproviseerd en de cd heeft nauwelijks overdubs. In de jaren erop verschijnen er nog meer albums op zijn naam. Waaronder het vierdelige album "Roadtrippin" dat live en in slechts een take is opgenomen en ter plekke is gemixt en gemasterd. Dit typeert zijn unieke speelstijl. De sound van Ralph is niet verbonden aan een bepaalde blues periode, want hij kiest niet snel voor de makkelijke route, maar laat zich liever inspireren door muziek van onder andere Robert Johnson, Son House, Elmore James and Muddy Waters. Geen enkele show is hetzelfde. Er zit voor elke blues liefhebber wel wat bij. Originele en authentieke muziek rechtstreeks vanuit het hart. Dat voel je, dat beleef je en dat vergeet je nooit meer. En zo was ook zijn optreden hier in de Livingroom van Rootstime. Een paar uurtjes voor dit geweldige optreden hadden we met Ralph een hartelijk gesprek.
Scott H. Biram, aka 'The Dirty Old One Man Band', is een Amerikaanse rootsmuzikant, platenproducent en dominee. Hij staat vooral bekend als dé vertegenwoordiger van het muziekgenre onemanband. Biram begon zijn carrière in de jaren 90 met de punkband 'The Thangs' en twee bluegrassbands genaamd 'Scott Biram & the Salt Peter Boys'en 'Bluegrass Drive-By'. Later besloot hij om zijn eigen weg op te gaan en richtte een onemanband op. Scott H. Biram biedt een unieke mix van authentieke country, old-school akoestische blues en punk, met invloeden variërend van Minor Threat en Slayer tot aan Bill Monroe en Mississippi Fred McDowell. Biram is een eenmansband, die al zijn liedjes speelt op een Gibson hollow-body gitaar uit 1959 en een versterkte 'stompboard'. Hij stampt met zijn voet, blaast in z’n harmonica, martelt zijn snaren en schreeuwt zijn teksten tot iedereen in het publiek een bekeerlinge is van het Scott-geloof. Een truc die hij na jaren tourervaring geperfectioneerd heeft, met niet meer dan zichzelf, een gitaar en een overtuiging. Om het nog kort over die overtuiging te hebben: in 2003 kwam Biram bijna om het leven toen zijn vrachtwagen betrokken was bij een frontale botsing op een snelweg in Texas. Terwijl hij aan zijn bed gekluisterd was, nam Biram een EP op, ‘Rehabilitation Blues’. Minder dan twee maanden na het ongeluk speelde hij een legendarische show in Austin’s Continental Club, waar hij op het podium optrad in een rolstoel, de infusen nog bengelend aan zijn armen. Binnen de tradities van de Amerikaanse rootsmuziek heeft Biram inmiddels zijn eigen wereld uitgegraven. We hoorden Biram’s kenmerkende brullende gitaar, zware stomp en galgenhumor voor het eerst op de gepast getitelde "The Dirty Old One Man Band" uit 2005, terwijl op latere albums zoals "Nothing But Blood" uit 2014 en "The Bad Testament" uit 2017 de invloed van gospelmuziek steeds verder naar voren kwam. Zijn live shows zijn wondermooi, dus we keken alvast uit naar zijn komst naar Blues Peer waarbij hij zijn dertiende album "The One & Only" kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.
Amy Helm is de dochter van Levon Helm, de legendarische zanger/drummer van The Band en Libby Titus, Helms jeugdliefde en vrouw, en kreeg aldus de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten. Naast een beroemde vader heeft ze ook nog een beroemde stiefvader, want toen het huwelijk van haar ouders op de klippen was gelopen dook niemand minder dan Dr. John op in het liefdesleven van de moeder van de op dat moment nog piepjonge Amy Helm, later zou haar moeder overigens ook nog met Steely Dan’s Donald Fagen trouwen, maar toen stond Amy al op eigen benen. Het was daarom niet zo verrassend dat ze zelf na de middelbare school ook koos voor de muziek. Na wat flirts met pop en R&B ging Amy Helm zich verdiepen in de muziek van de band van haar vader en schoof ze steeds meer op richting de Amerikaanse rootsmuziek. Amy flankeert haar vader in de studio op zijn laatste albums "Dirt Farmer" en "Electric Dirt" en op de uit 2011 daterende concertregistratie "Ramble At The Ryan". De opnamesessies voor haar eerste werkstuk worden opgestart met The Midnight Ramble Band, na de dood van haar vader werkt ze met haar eigen band The Handsome Strangers "Didn’t It Rain" (2015) verder af, en voor de opvolger "This Too Shall Light " (2018) reist Amy af naar Los Angeles en resideert samen met Joe Henry en de vertrouwde ritmesectie met Jay Bellerose en Jennifer Condos enkele dagen in de legendarische United Recording Studios in Hollywood. De meeste indruk maakte Amy Helm echter met "What the Flood Leaves Behind" (2021), haar laatste release waarop ze zich met haar krachtige en soulvolle stem, die zich buitengewoon soepel, maar ook met veel gevoel door het zo brede muzikale landschap bewoog. De organisatie van Moulin Blues was enorm verheugd dat ze op de Ospelse planken kwam optreden op zaterdag en wij nog meer verheugd haar die ochtend in het hotel voor de camera te halen voor een zeer aangenaam gesprek.
Zanger en gitarist D.K Harrell is misschien wel de snelst rijzende ster binnen de bluesscene. Op 24 april was hij 26, maar als je hoort hoe hij op zijn debuutalbum "The Right Man" de Chicago-blues van nieuw vuur voorziet, zou je denken dat hij al jarenlang meedraait. Zijn gitaarspel roept herinneringen op aan helden als Freddie King, Albert Collins en vooral B.B. King, soulvolle blazers en een stuwende, groovy orgelsound spatten uit je speakers, daarbovenuit stijgt de warme, rijke stem van Harrell. Hier staat niets minder dan een man die geboren is om de blues te spelen. Een verbazingwekkende prestatie als je bedenkt dat hij pas in 2019 zijn eerste betaalde show gaf. Als kind raakt Harrell gefascineerd door de muziek van B.B. King. Hij bekijkt elke video die hij kan vinden van concerten van King en verdiept zich in dienst spel en zang. Als hij enkele jaren later een aantal video’s van zijn spel op Facebook post, volgen de likes en aanmoedigingen van voormalig King-drummer Tony Coleman en voormalig King-organist Ron Levy. Maar hoewel Harrell zeker schatplichtig is aan B.B. King heeft hij ook duidelijk zijn eigen ideeën over de blues. Pas in 2019 verzorgt Harrell zijn eerste betaalde optreden op een symposium in het B.B. King Museum in Indianola (Mississippi), waar hij een van de ‘Lucille-gitaren’ van The King mag bespelen. Twee jaar later keert hij terug naar Indianola en volgen shows met onder anderen Susan Tedeschi, Derek Trucks, Bobby Rush en Gary Clark Jr. Harrell stoomde sindsdien keihard door, in 2022 werd hij derde bij de International Blues Challenge in Memphis en wordt nu gezien als een van de meest belovende jonge bluesartiesten. Sindsdien lijkt the sky the limit. Want als het om de toekomst van de blues gaat, is D.K. Harrell The Right Man. En dat D.K. HARRELL er veel zin in had om in Ospel op te treden vertelde hij tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden in zijn hotel.
De uit Kansas City afkomstige Danielle Nicole werd bekend als zangeres en bassist van de familie blues-rockband Trampled Under Foot, maar ook solo gaat het geweldig. In 2015 brak ze door met haar debuutalbum "Wolf Den" en in 2018 volgde "Cry No More". Het opvallende en inventieve baswerk van Nicole is het resultaat van jarenlang intensief oefenen. Het leverde haar in 2014 als eerste vrouw de Blues Music Award op. Voordat ze begon in Trampled Under Foot had ze nog geen ervaring met het spelen van bas, maar nu kan ze zich geen leven zonder meer voorstellen. In 2012 stond Danielle met haar familieband Trampled Under Foot voor de eerste keer in Ospel op de planken. Ze maakte toen al danig indruk. Dit werd opgevolgd met een werkelijk spetterend solo-optreden in 2016 dat gerust als 'legendarisch Moulin Blues optreden' mag worden betiteld. Nu, acht jaar later, komt Danielle Nicole terug vanuit Kansas City. In de tussentijd is zij, met haar band, alleen maar beter geworden. Ze won inmiddels maar liefst zeven Blues Music Awards! "Love You Bleed" is haar derde studioalbum dat ze in Ospel samen met haar eigen band kwam voorstellen. Het album is een ode aan de klassieke blues, maar met een moderne twist. Nicole is een virtuoze gitariste en haar spel op "Love You Bleed" is indrukwekkend. De nummers op dit album zijn allemaal door Nicole zelf geschreven. De teksten gaan over liefde, verlies, pijn en doorzettingsvermogen. Het zijn persoonlijke verhalen die Nicole op een eerlijke en open manier vertelt. Het is blues, het is soul en het is rock… Ze is werkelijk van vele markten thuis... en dit hebben we allemaal kunnen ervaren tijdens haar optreden. Ze speelt met een passie en energie die aanstekelijk is. Ook haar zang is uitstekend. Ze heeft een rauwe en emotievolle stem die perfect past bij de bluesmuziek. Omwille van vele vertragingen met de vliegtuigen komende uit de US was het op zaterdag maar nipt dat ze kon toekomen via Amsterdam naar de festivalweide. Na even uitgeladen, was ze dadelijk bereid om aan het interview te beginnen, want amper een half uur later moest ze zich naar het podium begeven.