Het is de gewoonte van Bruce Iglauer om op de Alligator-verjaardagen een compilatiealbum uit te brengen. Voor de 50ste verjaardag zijn dit 3cd’s of 2lp’s met in totaal 58 tracks of zo’n vier uur (3:51:54) blues, roots en aanverwante muziek. De tracklist van ‘Alligator Records — 50 Years Of Genuine Houserockin’ Music’ is heel lang en bevat nummers van legendarische artiesten als Hound Dog Taylor, Koko Taylor, Son Seals, Albert Collins, Johnny Winter, Professor Longhair, Lonnie Brooks, Luther Allison en Michael “Iron Man” Burks, afgewisseld met nummers van huidige blues en roots iconen als Elvin Bishop, Charlie Musselwhite, Guitar Shorty, Billy Boy Arnold en Mavis Staples. Nummers van de sterren van vandaag zoals Shemekia Copeland, Lil’ Ed & The Blues Imperials, Rick Estrin & The Nightcats, Marcia Ball, Billy Branch, JJ Grey & Mofro, Tinsley Ellis, Joe Louis Walker, Tommy Castro & The Painkillers, Curtis Salgado en Roomful of Blues naast nieuwkomers als Christone “Kingfish” Ingram, Nick Moss, Toronzo Cannon en Selwyn Birchwood.

Lees meer

Recent verscheen Guy King’s vijfde album ‘Joy is Coming’. Het is een album met tien tracks, waarvan Guy er zeven -op advies van Buddy Guy- opnieuw schreef samen met de legendarische auteur/songwriter David Ritz (“Sexual Healing” – Brother Ray autobiografie). Als co-producer werkte hij samen met Josh Smith. Twee “Special Guest” moet ik zeker vernoemen: Joe Bonamassa en de zangeres Vanessa Bell Armstrong, maar over haar, straks méér. Al langer rijpten de plannen voor een nieuw album. Via Norman Harris, een bevriend gitarist aan de westkust, ontmoette Guy gitaar master Joe Bonamassa, die met hem de éérste single (en video) “Devil’s Toy” opnam, wat al direct voor 70.000 YouTube-kijkers zorgde. Na contact met de nieuwe eigenaars zou het op het Delmark label uitgebracht worden. De opnames gebeurden met de band waarmee Guy King tijdens het Chicago Blues Festival 2019 speelde. Zijn band bestaat uit Tom Vaitsas (piano, orgel, keyboards), Joshua Ramos (bas), Samuel Jewell (drums, percussie), Marques Carroll (trompet, bugel), Anthony Bruno (tenorsax, bariton sax), Sarah Marie Young, Tina Jenkins, Devin Velez (achtergrondzang.)

Lees meer

De Dirty Mojo Blues Band (DMBB) is een vijfkoppige blues/rock band uit Williamsport, Pennsylvania met sterke rock, funk en soulinvloeden. De band bestaat anno 2021 uit Shawn Strickland (zang en mondharmonica), Mark Peterson (drums), Tim Reinhard (bas), Christopher Carithers (gitaar) en Jimmy Lovchik (keys). Hun nieuwe (lees: tweede) album met de duidelijke titel ‘It Is What It Is’ is op de eerste plaats een tribute aan gitarist Gary “Mojo” Strickland, die in de band speelde en in 2019 na een slepende ziekte overleed. Gary begon zijn muzikale reis in het midden van de jaren zeventig als bassist in de bluegrassband van zijn grootvader Clay “Red” Edwards. Toen hij 16 was speelde hij in de band van zijn vader, Triple Shot en volgden er nog vele jaren r’n’r. Zijn zoon “Dirty” Shawn speelt op mondharmonica. In 2015 en 2020 vertegenwoordigden Gary en Shawn tijdens de IBC de Natchel Blues Network op Beale St. in de categorie solo/duo. Al sinds 2009 speelden en tourden vader en zoon samen. Pas in 2017 verscheen ‘Made Cents at the Time’ hun eerste album -overwegend blues, maar met een rock randje- onder de groepsnaam The Dirty Mojo Blues Band.

Lees meer

Dat New Jersey een erg productieve muzikale regio is, bewijst de blues/soul band rond frontman, zanger en gitarist Christopher Dean. Nadat zijn oudere broer (bassist) David Foti hem op 16-jarige leeftijd gitaar leerde spelen, is Christopher nu al meer dan tien jaar (vooral aan de oostkust van de VS) bezig als professioneel muzikant. Na zijn graduaat in 1992, heeft Christopher meerdere gitaarstijlen gestudeerd, die variëren van Delta, Chicago en Texas blues tot jazz, folk, country, r&b en pop. Christopher begon aanvankelijk met een eigen driekoppige bluesband om daarna (in 1997) met zijn bas spelende broer wereldwijd te gaan touren met “Big” Jack Johnson & The Oilers. In 2000 gaat hij solo en in 2001 brengt hij zijn debuutalbum ‘Dogged ‘n Driven’ uit. In de Christopher Dean Band is Foti sinds 2000 een vaste waarde van de ritmesectie. Vanaf 2003 is Chip Dixon de eerste drummer van de band. Vel Johnson (sax, percussie en zang), een veteraan van de Jersey soul / rock scene, is sinds 2012 de vierde man van de band.

Lees meer

Het Terlingo Sacchi Blues Quintet is een project van Paul Terlingo (zang, gitaar) en Andrea Sacchi Slim (harmonica) dat zo’n tien jaar geleden het licht zag. De bezetting werd in de loop der jaren uitgebreid tot een negenkoppig ensemble maar keerde terug naar de huidige formatie. Dit Italiaanse kwintet is geïnspireerd door de sound van de late sixties blues en voegt daar bovenop wat hardbop en post-rock aan toe. Het startpunt is meestal Blues, maar het aankomstpunt is vaak, ook voor de muzikanten, onbekend. De band heeft verder Alessandro Bernini op piano, Gianmarco Jimmi Straniero op bas en Alessandro Ferrari op drums in de line-up. De band ging voor de Corona lock down op pad voor twee Europese tours en won een hele reeks prijzen. Ze waren te zien tijdens het Pistoia Blues Festival 2009. In 2014 debuteerden ze bij Ultrasound Records met ‘Freshmen’, een album waar shuffle en swing elkaar ontmoetten. Het kende in 2017 een vervolg met ‘Somophore’. In het voorbije jaar verscheen bij Doggie Dog het derde deel van de trilogie ‘Junior’. Het album werd pas opgenomen na twee jaar live uitproberen. De nummers die zich in die periode heel langzaam ontwikkelden, werden daarna in korte tijd door William Novati opgenomen in dezelfde boerderij, waar de jongens al een paar jaar repeteerden.

Lees meer

Rockabilly acts kunnen al jaren op een trouw en atypisch publiek rekenen, waar aparte regels qua kledij en look gelden voor hen die er onopvallend bij willen horen. Een van onze buurlanden, waar rockabilly een belangrijke muziekstijl is, is ongetwijfeld Duitsland. Betty Sue & The Hot Dots maken er al sinds 2015 deel uit van de scene. Ze zijn actief vanuit het Patserwoud (Pfälzerwald), een heuvelachtige regio in het zuidwesten van Duitsland, gelegen in de Palts in het zuiden van de deelstaat Rijnland-Palts. Naast Betty Sue (Betty's hart klopt voor rock'n'roll, tatoeages, kokerjurken en hoge hakken) bestaat de band uit gitarist Mad Matt (een oranje Gretsch is zijn favoriete baby), bassist Marvelous Mark R. (hij regeert over de groove) & drummer Buddy Shofield (luister naar de beat). Hun single “High-Heels to Hell” geraakte uitverkocht in 2018 en tijdens hun bescheiden tour “From Hell into Space” deden ze zo’n 40 zalen in Duitsland en Frankrijk aan. In 2020 gebeurden de opnamen van hun debuutalbum ‘A Coffee and a Cigarette’. Op het album staat grotendeels eigen werk, aangevuld met enkele covers. Het werd met Christian Bethge in tien dagen opgenomen in de Mannheimse Rama studio. Met “My Boy Elvis” (van Virginia Fitting & Doc Rockingham) gaan ze al direct met de King voor de volle rockabilly pot..

Lees meer

De Deense singer-songwriter en gitarist Thorbjørn Risager studeerde in Kopenhagen af aan het gerenommeerde Rytmisk Musikkonservatorium en richtte in 2003 de zevenkoppige Thorbjørn Risager Blue 7 op met wie hij in 2004 op het album ‘Live 2004’ debuteerde. Vanaf 2005 en het album ‘From The Heart’ (2006) treedt hij op onder zijn eigen naam. In 2014 brengt hij met een achtkoppige band (met nog altijd vijf leden van het éérste uur!) onder de naam Thorbjørn Risager & The Black Tornado al zijn negende album ‘Too Many Roads’ uit. Risager treedt ook als duo op met pianist Emil Balsgaard, die je ook op o.a. zijn twaalfde release ‘Come On It’ (2020) kunt horen. Beiden hebben al langer iets samen. Het begon zo’n 27 jaar geleden in de New Orleans blues/funk band met de naam Rad Gumbo en had al enkele keren een vervolg in de opnamestudio. Thorbjørn en Emil namen tijdens de covid19-lockdown hun derde -hun tweede ‘When Shadows Fall’ verscheen in 2018- duo album op, getiteld 'Taking the Good with the Bad'. Het album laat horen dat hun liefde voor New Orleans’ blues’n’funk bijlange niet vervaagd is. Het album bevat aanstekelige boogie blues, New Orleans’ ritmes en laagdrempelige vuile funk. Tornado bassist Søren Bøjgaard nam het album op en was de co-producer. Er zijn gastoptredens van andere Tornado-leden als Joachim Svensmark en Martin Seidelin. Emil Balsgaard zelf is hier niet van achter de toetsen weg te slaan.

Lees meer

Niet dat ik een kenner ben van de hedendaagse Belgische rockscene, maar wat mij betreft, zijn er de voorbije jaren weinig debuutplaten geweest, waar zozeer naar uitgekeken werd als deze van de Antwerpse band The Calicos. Zelf had ik het genoegen aanwezig te zijn, zo’n dikke drie jaar geleden, bij de finale van Humo’s Rockrally. Die finale werd met de spreekwoordelijke vingers in de neus door deze jonge honden gewonnen en de rest van de deelnemers stond, om in wielertermen te spreken, niet eens op de foto. Zoals het elke RR-winnaar betaamt, gingen de jongelui er van uit dat uit die overwinning een plaat zou voortkomen, maar -en dat is wel redelijk opmerkelijk) ze wilden niks overhaasten. Veel live spelen en vooral in alle ernst en alle -relatieve- rust aan de songs voor het debuut werken. Hoe de timing precies in mekaar zat, zullen we allicht nooit weten, maar ik ben er vrij zeker van dat “The Big C.” de release wat parten speelde, al was er vorige zomer wel oorwurm “Nova”, een radiohitje dat vandaag centraal staat op de plaat. Wanneer ik deze regels uittik, heb ik de plaat een goeie week in huis en mocht ik, enigszins tot mijn verbazing, vaststellen, dat ze met geen stokken uit de CD-speler te krijgen is én dat ze kennelijk ook gedraaid werd, wanneer ik niet in de buurt was..

Lees meer

Rock’n’roller Graham Brown werd geboren in het Schotse Glasgow maar hij groeide op in de Canadese stad Alberta en woont nu sinds geruime tijd in Vancouver in de Canadese provincie Brits-Columbia. In zijn muziek vermengt hij een swingende rock’n’roll-sound met rootsmuziek en country en dat doet hij nu al meer dan 30 jaar, eerst in 1992 als soloartiest ‘Happyman” en daarna als frontman van de ‘Jr. Gone Wild’-formatie en later van zijn eigen ‘Graham Brown Band’. Honderden songs en duizenden kilometers touren later stuurde deze sympathieke muzikant ons nu zijn dertiende en meest recente plaat toe met het verzoek om er hier onze opinie over neer te schrijven en tien van onze lezers met een exemplaar van het album “Spirit And Soul” te verblijden via de onderstaande wedstrijd. We kunnen u alleen maar aanbevelen om aan deze wedstrijd deel te nemen want de elf nummers die de ‘Graham Brown Band’ op deze plaat brengt zijn stuk voor stuk de moeite waard, te beginnen met de als eerste track te horen titelsong “Spirit And Soul”.

Lees meer

Rob Stone is een muzikant, die als instrument voor de mondharmonica en de muziek waarmee hij in Boston opgroeide koos. Een instrumentkeuze die hem, gezien de fysieke grootte, ook een bijna onbegrensde mobiliteit en brede muzikale mogelijkheden biedt, die je met dit kleine instrument eenvoudig in je binnenzak kan steken en meenemen. Deze mobiliteit bracht hem de wereld rond om te kunnen spelen en te leren van de meesters zoals Jerry Portnoy, Sleepy LaBeef en de legendarische Sam Lay, voordat hij zijn eigen band, The C-Notes oprichtte en hij uiteindelijk naar Los Angeles verhuisde. Regelmatig trok Stone naar het land in de Grote Oceaan, gevormd door de 6.852 eilanden, de eilandstaat Japan. Daar, aangemoedigd door zijn mentor, wijlen saxofonist Big Jay McNeely (1927-2018), nam Stone recent zijn eerste volledig akoestische album op met pianist Elena Kato (die haar eigen band in Tokio leidt) en bassist Hiroshi Eguchi (die jarenlang bas speelde in de Chicago-scene met Mavis Staples, Sugar Blue en Carlos Johnson). Het album kreeg de album ‘Trio in Tokyo’. Het unplugged geluid wijkt af van Stone’s vijf vorige albums met The C-Notes en andere grote elektrische samenwerkingen, waaronder die met Joe Bonamassa, Benny Turner, Bob Margolin en Slash. Dat er in dit kleine combo ruimte was voor de eigen inbreng van elk, nieuwe manieren van expressie en gemeenschappelijke inspiratie, bleek uit het resultaat van de opnames.

Lees meer

Marc Rune aka Big Creek Slim werd geboren en groeide op in Ikast, een klein stadje in de Deense regio Midden-Jutland. Gedurende zijn jeugd had hij al vroeg een sterke affiniteit met klassieke blues, gezongen door zwarte blues-pioniers in Amerika. Het was geen toeval, maar had te maken met hoe hij is, dat diezelfde passie hem in 2008 voor inspiratie en optredens naar ginds voer. Daar raakte hij verliefd op de fijnmazige pre-WWII country en MS Delta blues. Ondertussen woont hij met zijn gezin in een cottage aan de kust in Florianopolis in Brazilië, vanwaar hij nog altijd zijn geliefde blues maakt. Bij het Straight Shooter label in Copenhagen (het label van o.a. Big Joe Louis, The Cornbread Project, Tim Lothar & Peter Nande…) verschenen er recent twee akoestische soloalbums van Big Creek Slim. Op ‘Migration Blues’ vertelt BCS in 14 originele nummers -die alle actueel en persoonlijk zijn- het verhaal van zijn migratie blues, wanneer hij na rondzwerven met zijn verworven gezin terug in Denemarken wou gaan wonen. Op ‘Twenty-Twenty’, een album met 13 originele songs, recenseert hij op een erg persoonlijke manier de politiek, polemiek en raciale verdeeldheid van 2020. De opnames gebeurden in 2019 op tape in een kleine studio in Karup. De songs werden geschreven en zijn solo gebracht door Big Creek Slim (zang, gitaar). Noem het “een substantiële artistieke stap voorwaarts”...

Lees meer

Clarence Spady is een veteraan zanger/gitarist uit Paterson, New Jersey. Clarence begon al op zijn 5de gitaar te spelen omdat zijn vader (hij heette ook Clarence) en zijn Uncle Fletchey ook gitaar speelden. De familie bluesband jamde ieder weekend. In de jaren ’80 maakte Spady deel uit van de tourende r&b band A Touch Of Class met John Pougiese als muzikaal directeur en van de Greg Palmer’s Band. In de jaren ’90 richtte hij zelf in Scranton, Pennsylvania, de West Third Street Blues Band op. In die periode werd hij genomineerd voor de W.C. Handy Award in de categorie “Best New Artist Debut” 1997. Clarence Spady is echter ook een muzikant, die al een bewogen leven achter de rug heeft. Zijn leven had een zwarte kant. Zo was hij verslaafd en belandde hij in de gevangenis.

Lees meer

Het uit Kingston, Ontario afkomstige Canadese singer-songwriterduo Watkins Harp was vorig jaar goed voor twee recensies op deze ‘Rootstime’-pagina’s. Rob Watkins en Tom Harpell zijn zeer productieve muzikanten want in opvolging van de in 2020 uitgebrachte albums “Boondog Quip” en het door ons sterk bejubelde “Tuesday Morning” komt dit duo met alweer een nieuwe plaat op de proppen. Het 14 songs en een alternatieve mix van de single “That Smile” tellende album heet “A Handful Of Pictures”, gebaseerd op een gelijknamige song uit de plaat die u zelf ook kunt beluisteren op de hieraan toegevoegde video. Ook dit nieuwe album is alweer goed voor schitterende songs en melodieën die ze allemaal opnieuw samen hebben gecomponeerd. In eerdere recensies vergeleek ik hun sound met die van ‘Everly Brothers’ en ‘The Cactus Blossoms’ maar hier moeten we ook wat gelijkenissen vaststellen met de crooners uit de jaren ’60, o.a. in de songs “That Smile” en “Cloud Number Nine”.

Lees meer

In het hele Middenwesten van de VS -de regio in het noorden met grote en belangrijke steden zoals Chicago, Detroit, Milwaukee, Cleveland, Minneapolis en Saint-Louis- entertaint zanger/componist Paul Bonn al meer dan 50 jaar het muziek lievend publiek. The Bluesmen, de band van deze veteraan, met John Higgerson op leadgitaar, Sharon Foehner op bas en Derek Bonn op drums, bestaat uit een aantal van de beste spelers uit de omgeving van St. Louis, met tientallen jaren ervaring op het gebied van optredens over de hele wereld. Hun songbook omvat traditionele blues, soul, R&B en Lousiana klassiekers en originelen. Na de succesvolle release van '50 Years' (2017), verscheen recent ‘Paul Bonn @ the House of Blue Lights’. Ondanks dat het album is opgenomen in de The House of Blue Lights studio in St. Louis/MO, heeft het album een duidelijk Texaans randje, waar de muzikanten die er toen in de studio bij waren, zeker enig debet aan hebben. In de ritmesectie zaten Sal Ruelas op bas en drummer Derek Bonn (die ook verantwoordelijk was voor het opnemen en mixen van het album). Chris Ruest op gitaar, die een van de meest gerespecteerde gitaristen in Austin/TX is, was de gitarist van dienst én “last but not least”, de vijfde man -hij heeft daar waarschijnlijk een van zijn laatste publieke optredens gedaan- de ongenaakbare Gene Taylor, die ook vele jaren in Austin woonde, toen hij (van 1993 tot 2006) 13 jaar pianist van de Fabulous Thunderbirds was..

Lees meer

Als de band Royal Johnson -opgericht door een duo uit Georgia in het zuiden van de VS (Chance Royal & Andy Johnson) die in 2017 het album ‘Howlin’’ uitbrachten- bij jou een belletje doet rinkelen, dan is de stap naar Andy Johnson, want over hem gaat het hier verder, klein. Andy had het moeilijk toen zijn vriend Chance in 2018 plots stierf en de band, na zo’n vijf jaar, zo onverwacht uit de scene verdween. In zijn verwerkingsproces was naast het renoveren van zijn cottage met muziek bezig zijn een helend middel. Het gaf hem de tijd om tot bezinning te komen. Na de zelf-evaluatie kwam de tijd er om het roer terug om te gooien en om een nieuwe weg in te slaan. Johnson begon aan een nieuw album te denken, liet in het voorbije jaar met “500 Pesos to Oz” al eens vrolijk fluitend een ballonnetje op. ‘Help Yourself’ -Johnson noemt het een “self help” album- werd geboren. Voor dit meer country/bluegrass getinte album -met gitaren, mandoline, banjo, viool, accordeon…- nam hij negen eigen nummers en een van Forrest Richard Betts op. Met hulp van zijn Daniel NeSmith dook Andy zijn Sky South Studio in met zichzelf op gitaar en zang, Daniel NeSmith op banjo en mandoline, Rusty Bridgers op bass, Kenneth Robinson op percussie en Norris Hilliard op accordeon.

Lees meer

Hoewel Crystal Thomas eigenlijk in Shreveport/Louisiana woont, groeide ze op met het luisteren naar muziek die zijn oorsprong vond in de Lone Star staat Texas. Crystal Thomas zingt al heel haar leven. Ze mist misschien wat naambekendheid, maar weet hoe ze iedere noot moet zingen. Ze maakte in Dallas als tromboniste even deel uit van de band van de legendarische soulzanger Johnnie Taylor (1934-2000), de man die de wereld verwonderde met zijn (enige) wereldhit “Disco Lady” (1976). Crystal bracht al eerder enkele albums in eigen beheer uit (waaronder ‘Drank of My Love’, 2018) en was te horen op een album van de Japanse band Bloodest Saxophone, getiteld ‘Texas Queens 5’ (2019). In Tokyo werd in 1998 o.l.v. saxophonist Koda “Young Corn” Shintaro de jump blues/swing band Bloodest Saxophone, met de ambitie “to rule the world with the saxophone”, opgericht. Het was een idee van Eddie Stout, producer en legendarische baas van het Dialtone Records label, nadat hij deze blazende veteranen eerder in Austin/TX tijdens het jaarlijkse Eastside Kings Festival -ze openden er in 2017 in Antone’s Night Club- aan het werk had gezien, om de retrosound van Bloodest Saxophone te combineren met de stemmen van enkele “big female ladies” -al dan niet- uit Texas. De dames die op zijn aanbod ingingen waren Diunna Greenleaf, Lauren Cervantes & Angela Miller (Soul Supporters), Jai Malano & Chrystal Thomas. ‘Now Dig It!’ is Crystal Thomas’ eerste solo release bij Dialtone Records. Het is een album met enkel cover songs, dat ze opnam met o.a. toetsenist wijlen Lucky Peterson (1964-2020), Chuck Rainey (bas), de Moeller Brothers (gitaar/drums), James Fenner op conga's en veteraan Chuck Rainey op basgitaar.

Lees meer

Zanger/gitarist Eddie Turner kort voorstellen kan, want hij is géén onbekende. Het is de in Cuba geboren Eddie "Devil Boy" Turner, die hier de nodige aandacht kreeg na het verschijnen van zijn vierde album, ‘Naked… In Your Face’ (2016). Hij is al gitarist vanaf zijn twaalfde en groeide op en studeerde in Chicago. In zijn jeugd, aanvang jaren 1970, speelde hij met Tracy Nelson (Mother Earth), in de punk/R&B band The Immortal Nightflames en vervolgens als gitarist bij Zephyr (waar Otis Taylor bassist was). Na een muzikale pauze van tien jaar, vervoegt hij de band van trompettist Ron Miles en in 1995 gaat hij samen werken met Otis Taylor, met wie hij vijf albums opnam. Rond 2005 gaat hij als singer-songwriter solo en daarna tekende hij bij Northern Blues Music, een onafhankelijk label in Toronto. In 2005 debuteerde Turner met zijn album ‘Rise’ en met het album ‘The Turner Diaries’ (2006) wint hij de publieksprijs van de 6th Independent Music Awards - Vox Pop. Zijn "Mr. Blues" werd genomineerd tijdens de 8th Independent Music Awards’ als “Blues Song of the Year”. In 2011 werd zijn song "Miracles and Demons" genomineerd tijdens de 10th Independent Music Awards. ‘Change In Me’, het vijfde studioalbum van Eddie Turner, neemt ons mee op een verleidelijke reis van jazz, blues en rock, een smeltkroes van geluiden, met Turner’s expressieve stem eroverheen

Lees meer

Singer-songwriter Georgie Jessup (Mauler) is al van in de jaren ’70 bezig met muziek. Jessup’s muziek was al te horen in films en werd gebruikt in “Woman in a Man’s Suit” (2013) een documentaire -die zeker een belletje deed rinkelen- over zijn/haar leven. Georgie is ook activiste, schrijfster en filosofe. Buiten haar muziek carrière werkt Georgie ook nog voor de Anne Arundel county Public Schools, waar ze o.a. met autistische kinderen werkt. Haar muzikale invloeden zijn The Band, Gram Parsons en (zo schrijft ze) zelfs The Beatles en Stax Memphis Soul. Als je doorheen de lange lijst van Georgie’s nominaties scrolt, zijn er enkele die opvallen, waarbij één uit 2009 wat meer: The Arts Award voor “Transgender Musician of the Year”. Het zesde album van Georgie Jessup ‘Philosopher Dogs’ (2013) -een roots rock album met country en bluegrass invloeden- verscheen zeventien jaren na haar debuut ‘American Holocaust’ (1996), waarin ze als activiste uitkomt voor de inheemse Indianen.

Lees meer