Wanneer gerenommeerde six string preachers als David Ronaldo, Dirk Lekenne en Charly Verbinnen zich laten gaan, doen ze dat het liefst live op een podium met hun roots-rock band David Ronaldo & The Dice. Maar ook in de studio kunnen ze hun hart ophalen en zijn ze met maar liefst vijf albums in evenveel jaren, een meer dan eervolle reputatie aan het opbouwen. Vandaag verwelkomen we hun vierde studioalbum "Six String Preacher”, als waardige opvolger voor het twee jaar eerder verschenen pareltje “Tunes for a Dime” en hun onmisbaar live album van verleden jaar “Burning (A)Live”. Productiviteit, creativiteit, talent en inspiratie te koop bij David Ronaldo en zijn Dices, die met “Six String Preacher” opnieuw een dijk van een album met elf top songs inblikten in de Fandango Studio van mede Dice aficionado, Dirk Lekenne. Hun missie is weer glashelder, keeping roots rock alive, met een vette knipoog naar southern rock, maar ook pure rock, classic rock en als genomineerden voor de Belgian Blues Challenge, dragen ze ook nog eens een steentje bij om de blues levendig te houden. In één woord, wat een zegen van een band en een album. 2024 was nochtans een bewogen jaar voor David Ronaldo & The Dice. Erelid en medestichter Marco Epis moest helaas om gezondheidsredenen verstek laten gaan voor de live optredens en bassist Tim Van Passel kon de vele shows niet meer combineren met zijn gezinsleven. Gelukkig werd er met drummer Hans Boeye en bassiste Ilse Van den Broeck een nieuwe gedreven ritmesectie gevonden. Ondertussen zijn ze al zeer gewaardeerde gezichten geworden op de live shows en de videoclips van de eerste twee singles.

THE DEADMAN is een Duitse band geleid door frontman, zanger-gitarist en songwriter JIMMY CORNETT. Jimmy groeide op in de eighties in het niemandsland van de Weserberglanden en werd al snel beïnvloed door legendes als Richie Havens, John Lee Hooker, Chuck Berry, Elvis en Johnny Cash. Hij trad eerst op in kleine clubs en bars en het liefst op straat. In het begin van de nineties, na zijn verhuis naar Hamburg, speelde hij in verschillende bands, maar vooral solo en maakte hij al snel naam. In 2007 debuteerde hij solo met ‘Rhythm of Hells – Songs of Angels History’, met de geschiedenis van de Hells Angels op muziek van muzieklegendes als Janis Joplin, de Rolling Stones, Jerry Garcia, Johnny Cash en Hank Williams. In 2010 verscheen het debuutalbum van The Deadmen, ‘Raise The Dust’ en een jaar later zijn solo-ep ‘California Session’ (2011), waarop ook de neef van actrice Julia Roberts te horen was. Kort daarna presenteerde Cornett de line-up van The Deadmen: Dennis Adamus (leadgitarist), Claudia Lippmann (drums) & Frank Jäger (contrabas). Het tweede album van Jimmy Cornett & The Deadmen, ‘The Ride’ verscheen in 2014. Eind 2024 verscheen, als opvolger van ‘Northern Lights’ (2020), zijn vijfde studio album, ‘ONE OF KIND

BABA SISSOKO, geboren in 1963 in Bamako (Mali), komt uit een grote en oude dynastie van griots (bewaarders en vertellers van mondeling overgebrachte tradities) uit Mali. Hij is de onbetwiste meester van de tamani (de originele “pratende” trommel), die hij -dankzij de lessen van zijn grootvader Djeli Baba Sissoko- begon te bespelen sinds hij een kind was. Baba Sissoko speelt ook ngoni (4-snarige luit), kamalengoni (soort kalebas), gitaar, balafoon (een soort marimba), kalebas (percussie), sildrum en... hij zingt! Baba Sissoko is de laatste onbetwiste griot die nog leeft. Zijn stem roept de verloren sfeer op van de diepste en wildste kant van West-Afrika, een magisch land dat hij sinds zijn kindertijd grotendeels heeft doorkruist door te zingen en te spelen met zijn legendarische grootvader Djeli Baba Sissoko. Baba Sissoko neemt je mee naar de “echte” wortels van de blues die niet, zoals de meeste (vaak blanke) fans van de blues denken, in de Mississippi Delta maar in West-Afrika liggen. In die zin kan de Malinese muziek, die het DNA van de blues en de griots vormt, worden geïdentificeerd als de directe voorouders van de plattelands blues mannen. Na ‘Paris Bamako Jazz’ (2023), een intiem akoestische album met de Franse toetsenist Jean–Philippe Rykiel en zeven jaar na ‘Mediterranean Blues’ (2017), brengt Baba Sissoko het derde Mediterranean Blues-album uit, dat ook de naam kreeg van de band die hem begeleidt. De nog zeer actieve Malinese griot, of liever "Afro-Calabriër" zoals hij zichzelf graag definieert, zet hiermee de traditie van zijn geboorteland verder. Naast de leider horen we de klarinet van Alessandro De Marino, de mondharmonica van Domenico Canale en de elektrische gitaar van Angelo Napoli. Op de setlist stonden reeds bekende titels, zoals het nummer waaraan de naam van de groep is ontleend. “Ebi” en “Bibisa” hebben zowat altijd in zijn repertoire hebben gezeten, samen met een aantal nieuwe nummers. ‘LIVE IN BASEL’ werd opgenomen tijdens het Floss Festival op 19/08/23. Het was toen een waar feest, waar je het publiek kunt horen zingen. Het danst op de bedwelmende ritmes en geeft zich over aan de betovering van de nacht.

JOHN “GREYHOUND” MAXWELL is -ik moet toegeven voor mij een onbekende- volgens kenners “één van de beste authentieke bottleneck slide-gitaristen”. Hij bezit de warmte en behendigheid van iemand die al zijn hele leven van de blues houdt. Hij begon zijn opleiding als tiener nadat hij B.B. King in 1971 in Chicago had zien spelen. Op de historische Old Town School of Folk Music in Chicago kreeg hij les van een jonge Johnny Long, zelf een leerling van Homesick James. Toen Maxwell naar de universiteit in St. Louis vertrok, studeerde hij oorspronkelijk klassiek, haakte af en leidde uiteindelijk een blues trio. Hij trok op met blues legendes Tommy Bankhead en Henry Townsend, met wie hij later het podium deelde en een vriendschap sloot. Zijn stijl is gefocust, maar met de nodige luchtigheid, of hij nu speelt met een volledige band, als duo, of alleen met zijn zachte stem en zijn zilveren dobro. Hij speelde al bluegrass in Tulsa en punkrock in Hollywood, met uitstapjes naar jazz, folk en rock-'n-roll. Ongeacht het genre kwam hij altijd weer terug bij de blues. Maxwell’s debuutalbum ‘Blues for Evangeline’ (2014) stond tijdens de IBC 2016 in Memphis in de top vijf van de Best Self-Produced CD’s. De Washington Blues Society nomineerde in 2023 John “Greyhound” Maxwell voor “Best Solo Artiest”. Zijn tweede zelfgeproduceerde cd, ‘Even Good Dogs Get the Blues’ vertegenwoordigde de WBS op de IBC van 2018. In de afgelopen jaren opende Maxwell voor blues grootheden als Ruthie Foster, Sonny Landreth, Keb’Mo en Taj Mahal. Zijn meest recente album, ‘WAGON OF TALES’ is een live album met 15 songs op de tracklist.

In Klein Turkije in Gent (in het straatje tussen de Korenmarkt en de Stadshal, naast de Sint-Niklaaskerk) op nummer 16 is er sinds maart 2015 de Missy Sippy Blues & Roots Club. Het is de thuis voor de Gentse blues scene en een haven tot ver daar buiten. Zanger/gitarist/barman MATT T MAHONY (Mattias De Rijcke, °1984, Gent) en Toon Vlerick waren er de organisators van de éérste-zondag-van-de-maand, van de ondertussen legendarische, Sunday Sessions. Het is ook in de Missy Sippy dat Matt T mondharmonicaspeler, de soms wat (te) bescheiden Mechelaar en Hohner-ambassadeur, Steven Troch leerde kennen. Matt T werd vaste gitarist van de Steven Troch Band. Matt T is één van de volgende generatie gitaristen die niet bang is om out-of-the-box te spelen. In zijn composities horen we veel verschillende invloeden, gaande van oude traditionele jazz en blues tot van recentere muzikanten, die op verschillende niveaus grenzen overschrijden c.q. verleggen. Het was in de Missy Sippy dat Matt en harpist Olivier VANDER BAUWEDE (Easy Dodo) elkaar “troffen” en samen begonnen te spelen. Samen als een akoestisch duo, maar ook in een elektrische band met bassist Mattias Geernaert en drummer Jan Van Steenbrugge. Een ritmesectie, die Matt in de jazzscene leerde kennen en die ook te horen is op zijn éérste (live) album, ‘LIVE at MISSY SIPPY, Ghent June 2018’ dat in 2019 uitkwam. De verschillende achtergronden van deze muzikanten maakten die avond plaats voor een innovatieve reis van improvisatie en groove door het landschap van verschillende stijlen zoals blues, jazz, rock en nog veel meer. Met ‘GOOD MAN BLUES’ is MATT T MAHONY toe aan zijn éérste full length studio album.

Het Nederlandse country- en Americana-songs brengende duo ‘Tip Jar’ met singer-songwriters Bart de Win en zijn levenspartner Arianne Knegt uit het Noord-Brabantse Nuenen zijn inmiddels al aan de release van hun zevende studioalbum toe met de plaat “Road Of No Return” die begin januari 2025 op de markt is verschenen. Het is een plaat met twaalf eigen liedjes geworden waarvan er enkele met de hulp van co-componisten tot stand zijn gekomen. Zes nummers werden in de ‘Jumping Dog Studio’ van Rob Flynt in Austin, Texas opgenomen met enkele lokale instrumentalisten: Scrappy Judd Newcomb op elektrische gitaar, Bill Small op basgitaar en Pat Manske en John Chipman op drums. Ook op “Road Of No Return” is de Amerikaanse folk- en countrytroubadour Walt Wilkins uit Austin, Texas die op heel wat van hun vroegere platen meezong en op gitaar meespeelde van de partij. Hij doet een ‘spoken word’ op de albumtiteltrack, zingt harmony vocals op de twee songs “Standing On The Corner” en “Wish I Were A Cowboy” en hij speelt daarnaast ook nog op akoestische gitaar bij zes andere nummers. De overige zes tracks op deze plaat werden ingeblikt door albumproducer Eric van de Lest in diens ‘Daltoon Studio’ in Eindhoven, Nederland. De door Bart de Win gecomponeerde song “Standing On The Corner” die u op de bijgevoegde video in een live gebrachte versie kunt beluisteren behoort tot deze laatstvermelde categorie. De instrumentalisten die hiervoor hun beste beentje hebben voorgezet zijn snarenvirtuoos Harry Hendriks op banjo, ukelele en akoestische gitaar, Joost van Es op viool, Tonnie Ector op contrabas en producer Eric van de Lest die zelf achter het drumstel plaatsnam.

‘Lovesick’ is de naam van een muzikaal liefdeskoppel uit de mooie Italiaanse universiteitsstad Bologna. Paolo Roberto Pianezza en Francesca Alinovi hebben hun hart aan elkaar verloren maar ook aan de Amerikaans getinte country-, Western Swing- en rockabillymuziek. Dat hebben ze ons in de voorbije jaren laten horen op hun vijf vorige albums met als laatste in het rijtje “A Country Music Adventure” waarop ze hun favoriete countryliedjes coverden. Als ‘Lovesick’ werd door het duo in 2015 een mooie muzikale carrière ingeluid waarin ze meerdere voorprogramma’s hebben verzorgd voor grote sterren zoals JD McPherson, Ben Harper en Zucchero. Paolo Roberto Pianezza zingt de lead vocals bij ‘Lovesick’ en hij speelt op de akoestische en elektrische gitaren en op lap steel, terwijl Francesca Alinovi al meezingend de staande contrabas hanteert. Voor de opname van hun zesde album “Remember My Name” hebben ze een derde muzikant als vast lid aan hun band toegevoegd met Alessandro Cosentino die op viool en drums meespeelt. Voor twee van de elf tracks hebbben ze ook gastmuzikanten in de studio uitgenodigd met Chloe Feoranzo die op klarinet speelt bij de rockabilly-song “Until I’m Done” en Ray Bergstrom die gipsy-gitaar speelt op de albumafsluitende Hawaïaans klinkende instrumentale track “Kauai”. De sound die ‘Lovesick’ in de nummers op deze nieuwe plaat heeft gecreëerd doet bij ons nostalgische herinneringen oproepen aan de sfeervolle jaren ’50- en ’60-muziek.

Occasionele muzikale duo’s zorgen in de studio vaak voor verrassingen. Het album ‘TEN CHICAGO BLUES CLASSICS’ van GILES ROBSON & de nu 79-jarige veteraan, de nu al bijna blueslegende JOHN PRIMER is hier het bewijs van! Als mondharmonicavirtuozen als Sugar Blue en Paul Jones je omschrijven als één van de grootste blues harpisten, dan wordt e.e.a. snel duidelijk. GILES ROBSON behoort tot het kruim van de huidige blues generatie. Uiteraard heeft hij goed en veel geluisterd naar mentors als Little Walter en James Cotton, maar toch is hij er ondertussen ook in geslaagd om een eigen stijl te ontwikkelen. In 2014 debuteerde hij met The Dirty Aces met ‘Crooked Heart of Mine’ en in 2016 volgde zijn solodebuut ‘For Those Who Needs the Blues’. Robson mag zich ondertussen de éérste Brit noemen die debuteerde bij een Amerikaanse label, niet bij de “minste”: ALLIGATOR RECORDS. Bij het gekende Chicago-label verscheen in 2019 zijn eerdere full length studio album, ‘Don’t Give Up On the Blues’. Daarnaast is hij naast Peter Green en Eric Clapton de 3de Brit die een Blues Music Award (de “Grammy” of the Blues) won. Hij deed dit in 2018 samen met Joe Louis Walker en Bruce Katz met ‘Journeys to the Heart of the Blues’. Als frontman van de Giles Robson Band wordt hij gebackt door Andy Knight, Jeff Walker & Darren J Crome. Primer & Robson toerden in 2023 voor het éérst samen tijdens een korte UK-tour, die Robson organiseerde en waar ook andere “Chicago Blues Legends” als o.a. Oscar Wilson, Jimi “Primetime” Smith & Bob Corritore aan deelnamen. Begin dit jaar toerden beiden samen met een Europese ritmesectie en later als duo. Eerder dit jaar bracht Giles Robson al ‘SEVEN BLUES CLASSICS’ (07/24) uit. Met ‘TEN CHICAGO BLUES CLASSICS’ (12/24) zweren Robson & Primer als duo eigenzinnig en geëigend ook trouw aan de blues van Windy City, Chicago. Niettegenstaande Robson een innovatief harmonicaspeler is, is hij hier aan de zijde van Primer zo origineel als een blues harpist maar zijn kan.

TOMISLAV “Little Pigeon” GOLUBAN (Goluban, vertaalt: “kleine duif”) is een zanger/muzikant uit Zabok Hrvatsko in de provincie Krapina-Zagorje in het noorden van de Republiek Kroatië, aan de grens van Slovenië. Goluban is al sinds 1997 op de éérste plaats een blues harpist en bracht ondertussen al méér dan méér dan een dozijn studio albums uit. Zijn inspiratie zoekt hij o.a. bij Sonny Terry, Slim Harpo, Paul Butterfield, Gary Primich en Kim Wilson. Naast artiest is Goluban ook een internationaal toerende blueszanger, leider van zijn eigen band, blues pedagoog, radio-dj en festivalorganisator. Zijn discografie onthult diverse stijlen, waaronder Delta, country en Chicago blues, zydeco, r'n'r en wereldmuziek. Goluban’s unieke benadering van de blues leverde hem al vijf Porin en drie Musicians Union awards op, de meest prestigieuze nationale muziekprijzen van Kroatië. Zijn eerste albums nam Goluban op tussen 2005 en 2012 met Little Pigeon’s ForHill Blues. Vanaf 2010 trok hij voor solo werk de studio in. Met ‘Chicago Rambler’ (2019) werkte Goluban een van zijn punten uit zijn bucket list af: “een album opnemen in en slenteren door blues City Chicago, de stad die zoveel artiesten voortbracht, die hem inspireerden…”. Goluban’s 11de studio album, ‘Memphis Light’ (2020) nam hij op met als co-producer en gitarist Jeff Jensen, die ook zijn bandmaten Bill Ruffino (bas) en David Green (drums) meenam naar de Ardent Studio’s in Memphis. ’20 Years on the Road’ (2022) is een carrièremijlpaal: de herdenking van de 20ste verjaardag van zijn eerste soloconcert, dat op 16/12/2001 in zijn Kroatische geboorteplaats plaats vond. Zijn nieuwe album, ‘NASHVILLE ROAD’ nam TOMISLAV GOLUBAN op met CROOKED EYE TOMMY

Doghouse Sam liet voor het eerst van zich horen in 2012 met zijn debuutalbum Buddha Blue, waar hij een unieke, nieuwe Rhythm'n'Blues creëerde, gebruikmakend van geluiden uit de vroege jaren 1950 en er een draai aan gevend om het fris te houden voor moderne oren. In 2014 en 2017 zette hij nog een tandje bij met de nog betere vervolgalbums Knock Knock en Goin' places, waarmee hij zijn plaats als onbetwiste revelatie in de Europese Rhythm'n'Blues scene veiligstelde. Daarna moest de band door onvoorziene omstandigheden helaas een paar jaar uit de schijnwerpers verdwijnen. Maar nu, als een feniks die uit de as herrijst, keren Doghouse Sam & his Magnatones terug met hun absoluut beste album tot nu toe “Gone too long”. Met dit vierde album gaat Doghouse Sam opnieuw sterk vooruit en creëert hij een unieke sound die onmiskenbaar van hem is. Dit is echt een geweldig album en alle nummers worden met hart en ziel gespeeld. Het is glashelder dat de band met deze nieuwe plaat de lat aanzienlijk hoger legt. Doghouse Sam & his Magnatones leveren 10 vintage klinkende originele nummers af die allemaal met nieuw zelfvertrouwen uit de speakers knallen. Een zelfvertrouwen dat nooit wankelt gedurende de 40 minuten van het album. Als je op die play-knop drukt, krijg je een onmiddellijk herkenbaar geluid, een geluid dat deze jongens de afgelopen jaren een behoorlijke reputatie in de scene heeft bezorgd. De combinatie van een stevige bas, denderende drums, brute gitaar en uitstekende zang grijpt meteen de aandacht van de luisteraar en laat hem snakkend naar lucht achter. Het album zit vol verrassingen en is duidelijk liefdewerk. Alle nummers zijn geschreven door Doghouse Sam zelf. Het nieuwe album werd opgenomen in Doghouse Sam's thuisstudio in België, waarbij alle muzikanten in één ruimte speelden om een lekker levendig gevoel te krijgen. Een thuisopname had het voordeel dat alle nummers in een heel ongedwongen en ontspannen sfeer werden opgenomen en dat voel je echt in het eindresultaat. Vervolgens werd de mix gedaan met dezelfde eerlijke en ontspannen aanpak. Dit alles zorgde ervoor dat de muziek lekker authentiek, traditioneel en toch fris klinkt voor moderne oren. Dit is een eerlijk album, gespeeld met veel hart, dat Doghouse Sam & his Magnatones zonder twijfel naar vele Europese festivalpodia zal leiden.

Het is intussen alweer vijf jaar geleden toen we in april 2019 konden kennismaken met het Canadese duo ‘Leaf Rapids’ uit Winnipeg, Manitoba. Dat was gelinkt aan de release van hun tweede album “Citizen Alien”, de opvolger van hun debuutplaat “Lucky Stars” uit 2015. ‘Leaf Rapids’ is intussen uitgegroeid tot een volwaardige band rond het echtpaar Devin Latimer (op basgitaar) en zangeres Keri Latimer (op akoestische gitaar), aangevuld met Joanna Miller op drums en Chris Dunn op elektrische gitaar. We hebben net hun nieuwste plaat “Velvet Paintings” in onze bus gekregen voor het schrijven van een plaatrecensie. Het album bestaat uit negen nummers die ook nu weer in een folk- en countrystijl worden gebracht, zeg maar de betere Americana-sound. Voor de plaatopname werden enkele gastmuzikanten in de studio uitgenodigd met Geoff Hilhorst (van ‘The Deep Dark Woods’) op Rhodes-piano en Hammond A100-orgel, William J. (Bill) Western op pedal steel, Natanielle Felicitas op cello en producer John Paul Peters op altviool. De meeste nummers werden door leadzangeres Keri Latimer geschreven, met uitzondering van de hemelse folksong “Paramjit’s Sonnet”, een duocompositie van de Indische artiest Paramjit Singh en Keri Latimer en het prachtige nummer “Night Shift” dat door drumster Joanna Miller voor ‘Leaf Rapids’ werd geschreven. Twee van de negen tracks hebben we ter oriëntatie op video aan deze recensie toegevoegd. Eerst brengt de band het nummer “In The Woods” en daarna volgt ook nog de albumopener en titeltrack “Velvet Painting”..

Todd Partridge is een Amerikaanse singer-songwriter uit Auburn, Iowa die meestal als frontman optreedt bij de Southern Rock- en rootsrockformatie ‘King Of The Tramps’ waarmee hij 5 albums heeft uitgebracht. Maar hij heeft ook al twee soloplaten op zijn conto staan met “Autumn Never Knows” uit begin 2023 en het recent op de platenmarkt verschenen album “Desert Fox Blues” dat we hier wat nader onder de loep zullen nemen. Zoals de titel van het album laat vermoeden gaat Todd Partridge in de tien nummers op dit nieuwe album de bluestoer op en dan vooral in de richting van New Orleans-, Mississippi Delta- en Chicago-blues waar zijn eerste liefde voor muziek van kindsbeen af vandaan komt. Dit is echter behoorlijk in tegenstelling tot wat hij op zijn eerste soloplaat “Autumn Never Knows” bracht waar de acht tracks eerder in de folk- en country-richting werden gepresenteerd. De muzikanten die de op elektrische gitaar spelende Todd Partridge bij de opname van de groovy bluesnummers op het album in de studio hebben begeleid zijn bluesgitarist Kent Burnside, ‘Giant Sand’-bassist Nick Augustine uit New Orleans, mondharmonicaspeler Tom Albanese en de Jamaicaanse drummer Winston Watson (ex-Bob Dylan bandlid in de jaren ‘90). Bij deze recensie hebben we twee van de tien nummers als audiotracks op video toegevoegd, met name de dynamische albumopener “Depression” en de afsluitende Americana-countrybluesballad “After The Work Is Done”.

ANTHONY PAULE (°1956) is een Amerikaanse bluesgitarist, zanger en songwriter. Hij nam albums op onder zijn eigen naam, maar is vooral bekend om zijn werk met anderen, waaronder Boz Scaggs, Charlie Musselwhite, Jackie Payne, Mark Hummel, Home Cookin', Frank Bey en soul- en blueszanger WEE WILLIE WALKER (°1941†2017). Anthony werd geboren in Durban, Zuid-Afrika. Zijn familie verhuisde naar Los Angeles (CA), toen Paul 10 maanden oud was. Op 15-jarige leeftijd vestigde hij zich in de Bay Area, wat zijn thuis werd. Paule was autodidact. Hij leerde als tiener klarinet spelen, maar kreeg op 13-jarige leeftijd een gitaar van een van zijn oudere broers, wat later “zijn” instrument werd. Tussen 1979 en 1985 maakte hij deel uit van een soulband uit Wisconsin, Tina & the Tigers, waar hij zong met iemand die later zijn vrouw en co-songwriter werd, Cristine Vitale. Na zijn verhuis (terug) naar Californië was Paule 12 jaar de leadgitarist van de Johnny Nocturne Band. In 1994 was Paule lid van Home Cookin', die dat jaar hun gelijknamige album uitbrachten. Paule debuteerde in 1995 solo met ‘Big Guitar’, gevolgd door ‘Hiding in Plain Sight’ (2001). Daarna speelde hij een korte periode in een blues trio, de Hound Kings, die in 2013 een album uitbrachten, ‘Unleashed’. Bijna gelijktijdig sloot Paule zich aan bij Frank Bey, met wie hij ‘You Don't Know Nothing’ opnam, een live-opname gemaakt tijdens een show bij Biscuits & Blues in San Francisco. Daarna volgde een studio-opname, ‘Soul for Your Blues’ (2012), uitgegeven door Blue Dot Records. Vanaf 2015 startte zijn samenwerking met Wee Willie Walker en begeleidde de Anthony Paule Band opnieuw Frank Bey tijdens de opnames van ‘Not Going Away’. Het jaar daarop werd de Anthony Paule Soul Band het Anthony Paule Soul Orchestra, een achtkoppige band met een vierkoppige blazerssectie en met toetsenisten, die werden geleid door Paule’s oude vriend en muzikale sidekick, Tony Lufrano. ‘WHAT ARE YOU WAITING FOR?’ is het nieuwe album van THE ANTHONY PAULE SOUL ORCHESTRA, het éérste met soulzanger WILLY JORDAN. De sound wordt bepaald door de blazerssectie en de sterke achtergrondzang, aangevuld met de stem van Jordan.