Van de nu 46-jarige Amerikaanse folkzanger en songschrijver Sean Rowe uit Troy, New York hebben we bij ‘Rootstime’ in het verleden zowat elke nieuwe cd gerecenseerd. Hij begon zijn muzikale carrière in 2003 als lid van het duo ‘Mudfunk’ waarvan in 2006 het album “Live At The Grind” is verschenen. Maar toen was hij al een tijdje actief bezig met zijn solocarrière die in 2004 het debuutalbum “27” opleverde. Vijf jaar later verscheen album nummer twee “Magic” dat in 2011 een re-release kende. Onze aandacht viel pas op Sean Rowe door het uitbrengen van zijn album “The Salesman And The Shark” in 2012 en ook de opvolgers “Madman” uit 2014 en “New Lore” uit 2017 konden vooral omwille van zijn geweldige diepe bariton- en basstem op onze volledige aandacht genieten. Nu hebben we hier zijn zesde studioalbum en meest recente plaat “The Darkness Dressed In Colored Lights” toegestuurd gekregen en we durven hier al te stellen dat het meteen ook zijn mooiste album tot nu toe is geworden. Hij schreef zelf de teksten en de muziek van alle elf nummers op deze cd die met een serie topmuzikanten uit New York en omgeving in de ‘Hive’-studio in Eau Claire, Wisconsin werd opgenomen. Die instrumentalisten waren drummer-percussionist Shane Leonard, Jeremy Boetcher op basgitaar en Ben Lester op piano en pedal steel. Courtney Hartman zong backing vocals en speelde op elektrische gitaar. Chris Carey speelde op bas bij enkele tracks terwijl John DeHaven, Jeff Nania en Joel Yannuzzi met hun drietjes waar nodig voor het blazerswerk bij de songs zorgden.

Lees meer

Slechts twee weken nadat hij afstudeerde aan de middelbare school, verliet de nu bijna 66-jarige Richard Ray zijn thuis, om te gaan backpacken in Europa. Zijn muzikale reis, die midden in de jaren zeventig begon, duurde ruim vijfentwintig lange jaren… Richard Ray begon in 1975, op zijn achttiende, zijn muzikale carrière als busker in de straten en tunnels van de metro van Parijs. Beetje bij beetje werkte Ray zich op, vormde een eigen band en kon zo, samen met de grootste Amerikaanse blues muzikanten, het podium delen in de grootste zalen in Europa. In 1978 kreeg Richard een voorstel om frontman te worden van een BluesRock band in Spanje. Dit waren harde tijden voor Richard, die in Spanje vertoefde als toerist en er amper rondkwam. ‘Shoe Shoppin’ Woman’ (2014), dat we hier bespraken was Richard Ray Farrell's zesde studio album, dat hij opnam op zijn eigen Blues Beet label. Zes jaar later was er de opvolger ‘Three Pints of Gin’ (2020). Het was een goed overwogen verzameling van prachtige geïnspireerde akoestische nummers, sommige met harp, die de enorme kracht en kwaliteiten van de man illustreerden. De opvolger ‘Life of Leisure’, verscheen eind 2021 en werd “live” opgenomen in Spanje met Troy Nahumko (gitaar) en de broers Sergio (bas) & Pablo Barez (drums)

Lees meer

Bij het begin van dit nieuwe jaar bemerken we opvallend veel debuutplaten in de ons toegestuurde stapel cd’s. Ook de uit Enterprise, Oregon afkomstige Amerikaanse zangeres en songschrijfster Margo Cilker laat ons met haar werk kennismaken via haar eerste plaat “Pohorylle”. Ze schrijft uit haar eigen leven gegrepen liedjes met songteksten over de liefde en over de hartenpijn bij het verlies ervan. We herkennen er de songschrijverstijl in van grote sterren als Townes Van Zandt, Lucinda Williams en Gillian Welch en ook wel het talent van de vrouwelijke albumproducer Sera Cahoone die op deze cd ook drumt, want dat bepaalde het uiteindelijke resultaat van “Pohorylle” mee. We hebben drie nummers uit dit negen liedjes tellende en een half uurtje durende album geselecteerd om u toe te laten via de drie bijgevoegde video’s kennis te maken met de uitstekende songs van Margo Cilker. We beginnen met het liedje “Barbed Wire (Belly Crawl)” om haar daarna live aan het werk te horen in de song “Tehachapi” en af te sluiten met het nummer “That River”, de mooie openingtrack van deze plaat.

Lees meer

De Amerikaanse zangeres Abby Bryant en gitarist Bailey Faulkner waren nog kinderen toen ze al samen muziek speelden in Gastonia, North Carolina. Later gingen ze optreden en rondtrekken om zoveel mogelijk podia en luisterpubliek te bereiken. Dat dit vroeg of laat tot een plaatopname zou gaan leiden stond in de sterren geschreven. Nu is het dan ook zover: onder de groepsnaam ‘Abby Bryant & The Echoes’ brengen ze hun debuutalbum “Not Your Little Girl” op de markt met dertien liedjes die ze ook samen hebben gecomponeerd. De muziek die Abby Bryant en ‘The Echoes’ zijnde Bailey Faulkner, toetsenist John Ginty, bassist Anthony Dorion en drummer Jeff Sipe maken valt onder de noemer ‘Southern Rock’ te catalogeren maar de invloeden vanuit de soulmuziek zijn in meerdere nummers toch ook duidelijk aanwezig. Abby Bryant was de dochter van een musicerende dominee en ze begon haar zangcarrière op heel prille leeftijd in de kerk van haar vader.

Lees meer

Francesco Piu, geboren en getogen in Osilo, in de Italiaanse regio Sardinië, is een multi-instrumentalist, als het om akoestische snaarinstrumenten gaat: van akoestische gitaar over dobro, banjo tot Weissenborn lap steel. Na zijn debuut 'Blues Journey' (2007) voor Groove Company volgde in 2012 (met Keb’ Mo’ als producer) 'Ma-Moo Tones', wat een woordspeling op de traditionele Sardeense maskers, de mamuthones is. Het is de kruisbestuiving die Piu nastreeft van zijn eigen Sardeense roots met zijn geliefde Americana. Het is dan ook niet uitzonderlijk dat Piu zijn blues graag doorspekt met funk en rock. Dit is uiteraard geen bezwaar als e.e.a. deskundig en liefdevol gebeurt. In 2014 bracht Piu een tweede live album ‘Live @ Bloom’ uit, waarin hij een hybride gitaar met twee bassnaren gebruikte, de Reani gitaarbas. ‘Peace & Groove’ volgde in 2016 en in 2018 ‘The Cann O’Now Sessions’, een album dat Piu opnam met de Peace & Groove Band. Piu deed al vaak het voorprogramma van verschillende Amerikaanse “groten” zoals o.a. Johnny Winter, Jimmie Vaughan, Robert Cray, Charlie Musselwhite, The Derek Trucks Band, Albert Lee & The Fabulous Thunderbirds én alle Italiaanse concerten van de "John Mayall 85th Anniversary Tour". Doordat hij in eigen land een wedstrijd won, mocht Francesco Piu Italië vertegenwoordigen in de IBC in Memphis, TN

Lees meer

Jan Gerfast, een Zweedse gitarist, zanger, componist en tekstschrijver is al lang actief in de Europese blues- en rockscene. Hij ontwikkelde in al die jaren zijn eigen kenmerkende stijl en sound, die hij omschrijft als “Groovy Blues”. Jan groeide op in Osby, een kleine stad in het Zuiden van Zweden. Hij begon blues gitaar te spelen op het einde van de sixties, trok in de seventies rond als een zwerver en verbleef als straatmuzikant o.a. in Parijs, waar hij ook in een jazzclub speelde. Terug thuis, begon hij met een eigen band genaamd Blue Night, die experimentele rockmuziek speelde. In die tijd leefde Jan een hippieleven in de bossen. Eind jaren tachtig maakte Gerfast met een nieuwe eigen band een soort van come back en speelde hij weer veel live in Zweden, later in de rest van Scandinavië en de rest van Europa. In 2020 verhuisde hij terug naar het Zuiden, naar Osby.

Lees meer

Met een naam als Eamonn McCormack is de kans erg groot, dat je in Ierland of Schotland geboren bent. Eamonn werd in hartje Dublin geboren en speelt al van zijn achtste akoestische gitaar. Eamonn trad voor het eerst op in een kerk toen hij twaalf was en werd daarna lead gitarist van een lokale garage coverband. Na nog meer andere bands vertrekt Eamonn in 1979 voor vier naar Amerika, om muzikaal verder te kunnen doorgroeien. Hij keert daarna terug naar Ierland, waar hij van 1983 tot 2002 optreedt onder het pseudoniem Samuel Eddy en twee albums opneemt. Van 2002 tot 2009 trekt Eamonn zich terug uit de muziek business. Eamonn stond al meerdere keren in de studio. ‘Like There’s No Tomorrow’ was zijn vijfde album, de opvolger van zijn 2012-album ‘Heal My Faith’ en 2008-album ‘Kindred Spirits’ (feat. Keith Donald, Herman Brood, Jan Akkerman en Rory Gallagher), dat we hier bespraken. Zijn achtste en nieuwe release ‘Storytelling’ is “een rollercoaster van emoties”, een album waarin Eamonn McCormack je meeneemt op een muzikale reis “vol met pakkende verhalen”.

Lees meer

Vorig jaar in oktober was het zover voor Nicky T & the Snake Charmers. Hun debuut-EP ‘Life on Life’s Terms’ (leven volgens de voorwaarden van het leven) werd in eigen beheer uitgebracht en hun cd-release in Café Cadieux in Detroit (Michigan) werd een feit. Frontman Nicky T (zang) aka Nicholas Tabarias is de frontman en The Snake Charmers zijn: David Krammer (zang), Peter Berg, Andy Szymanski & Frankie Lee, alle voormalige leden van een van de beste bluesbands van Detroit en winnaars van de Lifetime Achievement Award, The Alligators. Nicky T is de beschermeling van Ronnie Earl en is te horen op de laatste 5 albums van The Broadcasters. David Krammer was de oprichter en 34 jaar lang en leider van The Alligators. De ritmesectie bestaat uit Frankie Lee op bas en Pete Berg op drums. Frankie was 12 jaar lid van The Alligators en is ook lid van Blue Cat en de Zydeco Hepcats. Pete was ooit drummer bij Red, White and Blues Band, Progressive Blues Band, The Alligators, The Boa Constrictors, Harmonica Shah en Rock-n-Roll Hall of Famer Billy Davy. Andy Szymanski is de toetsenist. Hij speelt in de stijl van Otis Spann en Pinetop Perkins. Andy heeft gewerkt met The Butler Twins en de Front Street Blues Band.

Lees meer

Riccardo Grosso (zang, harmonica), Stefano Pagotto (gitaar), Massimo Fantineli ( bas) & Andrea De Marche (drums) vormen samen de R G Blues Band, een Zuiders Italiaans roots/rock en blues project, met uitgesproken Latino, Tex-Mex en New Orleans-invloeden. Riccardo Grosso verbleef van 2008 tot 2010 in New Orleans (NO), waar hij optrad met “Jumpin’” Johnny Sansone. Sansone is een Amerikaan die al vanaf 1990 in NO woont, waar hij als mondharmonicaspeler, accordeonist, gitarist en pianist in de lokale blues scene optreedt met zijn toerband, The Blues Party. De vader van Johnny was een professionele saxofonist, die in verschillende jazzbands in de club scène van Newark (een stand in New Jersey) speelde. In 2008 reisde Riccardo door naar Californië, waar zijn vriend en grote voorbeeld Charlie Musselwhite toen woonde. Samen traden ze dat jaar op -Riccardo als enige uitgenodigde Italiaan!- tijdens de SPAH Convention (Society for the Preservation and Advancement of the Harmonica) in St. Louis. In 2010 trad Riccardo (samen met Adam Gussow, Andy J. Forest…) in NO op tijdens de “Annual Jumpin’ Johnny’s Big Blues Harmonica Show”.

Lees meer

Mondharmonicaspeler, songwriter, bandleider en zanger Geir “Milkman” Bertheussen werd in 1966 geboren op de zuidkant van het sprookjesachtige eiland Senja in Noord-Noorwegen. Geir speelde als kind al blues harmonica toen hij slechts 13 jaar was. Zijn techniek op harmonica is geweldig en zijn manier van spelen, een keiharde down-to-earth Chicago blues stijl, wat zijn invloeden verklaart. Chicago legendes als James Cotton, Junior Wells, Sony Boy, Charlie Musselwhite en William Clark inspireerden hem toen hij jong was en naar blues begon te luisteren. Eind jaren tachtig begon GB in de noordelijke delen van Noorwegen te toeren met zijn eigen band en dat deed hij goed. In de loop der jaren waren er enkele wisselingen en recent verscheen nog ‘Southside’ (2018), hun zesde album. Voor het album werd GB Blues Express genomineerd voor de Spellemannprijs 2018 in de blues klasse. De band vertegenwoordigde Noorwegen tijdens de European Blues Challenge 2019. GB Blues Machine van Geir Bertheussen bestaat uit de voormalige leden van JT Lauritsen & The Buckshot Hunters: Ian Johannessen op gitaar, Morten Nordskaug op bas en Jon Grimsby op drums.

Lees meer

Met hun derde album ‘Rockin’ that Soul’ vroeg Sweet Scarlet vorig jaar opnieuw om onze aandacht. Door Corona kunnen we pas nu dit viertal -de familie Hiblot- uit Laon in het Franse departement Aisne, eens in de spots zetten. Vader Patrick Hiblot die gitarist is, wist duidelijk zijn passie over te brengen naar zijn zonen Vincent en Rémi, die als bassist en drummer hem in de band vervoegden. De zangeres bij Sweet Scarlet, die nog ontbrak, werd Caroline Ertman, de partner van Rémi. Na hun titelloos debuut in 2016 volgde ‘Sell Yout Ticket’ in 2018 en drie jaar later ‘Rockin’ that Soul’. Naast de gebruikelijke blues en soul zit er zoals o.a. in “Dance It Out” en “Set My Riff”, veel funk en rock uit de seventies in de nummers, waarvan de teksten geschreven zijn door de Londense tekstschrijver Harriet Clayton, in nauwe samenwerking met Caroline.

Lees meer

Abe Partridge was predikant en militair in oorlogstijd maar slijt nu (met zijn vrouw en drie kinderen) vooral zijn dagen als singer-songwriter en schilderend artiest in het culturele getto van Mobile, Alabama. Toen hij aanvang 2018 “officieel” debuteerde met ‘Cotton Fields and Blood for Days’, logen de recensies en de airplay die hij in zijn zuidelijke thuisland op de Americana-zenders kreeg, door zijn unieke perspectief op r'n'r en zijn thuisland er niet om. Zijn album werd gekozen als één van de top-30 albums van 2018. Partridge weet luisteraars te strikken met een combinatie van zuidelijke gothic verhalen, donkere humor en aangrijpende intensiteit. Hij dwong met zijn liveoptredens respect af en veroverde snel een plaats tussen de meest gerespecteerde songwriters en folk artiesten, niet alleen in het Amerikaanse zuidoosten, maar na optredens (in 2018 en 2019) in de Lage Landen, ook hier. ‘Live in the UK: Agony is Alright’ werd opgenomen op verschillende plaatsen -de meeste in de Bush Hall in London- tijdens een zes-weken toer door het VK en Ierland in oktober 2019, ter ondersteuning van de het VK gevestigde multi-instrumentalist, David Ford (Easy World).

Lees meer

Als een band uit het Amerikaanse Montana het in zijn hoofd haalt om een volledige plaat op te hangen aan de songs van Canadees Gordon Lightfoot -al decennialang onze absolute favoriet als het om songwriting en storytelling gaat- dan gaat ondergetekende eens heel grondig luisteren. Niet alleen omdat dat best een gewaagde onderneming is, maar ook, en vooral, omdat ik ’s mans oeuvre echt wel geweldig hoog inschat en mij dus afvraag of zo’n eerbetoon iets weet toe te voegen aan het origineel. Conclusie na een tiental draaibeurten; deze tribute getuigt niet alleen van bijzonder veel respect voor de originelen, maar de uitgebreide muzikantenclub blijkt de songs van binnen en van buiten te kennen en weet ze over te plaatsen naar de country- en aanverwante genres, waarin Band of Drifters gewoonlijk opereert. De stem en de zang van BoD-leider Ian Thomas blijkt de rode draad te zijn door de dertien songs en de drie kwartier muziek, die deze plaat bevat. De stem blijkt in nogal wat nummers die van Gord te benaderen en de manier waarop hij de verhalen debiteert, geeft blijk van veel liefde voor het materiaal en van het soort fandom waarmee ik ook al heel lang rondloop: je hoort twee akkoorden van zijn gitaar of één lettergreep van zijn zang en je weet…: dit is Gordon Lightfoot. Zelf zou ik het niet aandurven, maar BoD slaagt wonderwel in zijn opzet. Je hoort klanken uit de instrumenten van niet minder dan acht verschillende muzikanten en je hoort dus dertien Lightfoot songs, die stuk voor stuk gebracht worden met hart en ziel: deze muzikanten kénnen niet alleen het werk van de grote Canadees, ze houden er ook echt van.

Lees meer

Door de Britse pers wordt blues/rock gitarist Troy Redfern in zijn thuisland omschreven als “de koning van de slide gitaar”. In het najaar van 2021 verscheen zijn nieuwe album ‘…The Fire Cosmic’ dat volgt op vijf albums, die Troy in het productieve 2020 uitbracht. Troy’s zevende album werd opgenomen in de legendarische Rockfield Studio’s in Noord-Wales. Het is de studio waar Queen al hun vroege albums opnam, waaronder ‘A Night @ the Opera’ (1975) met de legendarische single “Bohemian Rhapsody” en ook Black Sabbath en Mott the Hoople geschiedenis maakten. Voor de opnames van het nieuwe album kon Troy rekenen op een van de beste ritmesecties in het VK, met de legendarische Darby Todd op drums (The Darkness, Robben Ford, Martin Barre, Paul Gilbert) en de virtuoze basgitarist Dave Marks (Hans Zimmer). Gast was gitarist Ron “Bumblefoot” Thal (Guns N’ Roses, Azië, Sons of Apollo).

Lees meer

Liz Jones is een Schotse singer/songwriter en “wannabe rock star” afkomstig uit de hoofdstad, Edinburgh. Dat Liz zo’n 25 jaar geleden op een stormachtige vrijdagavond op de top van de hoogste berg in Schotland, de Ben Nevis te vroeg geboren is en met spoed, per helikopter naar het dichtstbijzijnde warme gebouw, een pub, werd gevlogen, is een sprookje. Liz is de frontdame van Broken Windows, de band die haar songs over raadselachtige, aantrekkelijke, teleurstellende en frustrerende dingen die mensen worden genoemd, bijna perfect weet te begeleiden. Als ik het hier over de gebroken ramen heb, spreek ik van gitarist John Bruce, bassist Rod Kennard, drummer Gary Davidson, multi-instrumentaliste (percussie, mandoline) Suzy Cargill en pianovirtuoos Jamie Hamilton. Liz Jones & Broken Windows debuteerden in 2017 met het full lenght album ‘Songs by Liz Jones’. ‘Bricks & Martyrs’, hun tweede album dat eind van het voorbije jaar uitkwam, werd “live” en met enkele gasten opgenomen.

Lees meer

De tien songs die de Canadese folkzanger en songschrijver Zach Kleisinger uit Vancouver, Brits Columbia heeft verzameld op zijn debuutalbum “Their Symposium” zijn stuk voor stuk pareltjes in dit muziekgenre. Hij vertelde dat de basis voor meerdere liedjes op deze plaat al zo’n vier jaar geleden werd gelegd, maar dat ze doorheen de voorbije jaren werden verbeterd en verfijnd tot hoe ze nu klinken op deze erg knappe eerste plaat van Zach Kleisinger. Cody Taylor is de producer van het album dat in Vancouver werd opgenomen met hier en daar subtiele extra instrumentatie gespeeld door bassisten Isaac Symonds en Joseph Lubinsky, organist Darryl Havers, pedal steelgitarist Scott Smith, trompettist Malcolm Aiken en drummer Alexander James Glassford. In 2018 had Zach Kleisinger ook al een eerste schuchtere poging in de muziekwereld ondernomen met de release van zijn EP “I Hope It’s Calm, Then” die hem toch al enkele optredens bezorgde in Canada, Europa en Groot-Brittannië, vooral als voorprogramma voor o.a. Charlotte Cornfield, Sam Lynch en de ons zeer dierbare formatie ‘The Deep Dark Woods’. Het feit dat hij zijn tijd ruimschoots heeft genomen om deze liedjes te perfectioneren getuigt van zijn streven naar topkwaliteit en dat is hier echt wel duidelijk te horen op het album “Their Symposium”.

Lees meer

De Amerikaanse countryzanger en songschrijver Noel McKay werd al in 1993 ontdekt door countrylegende Guy Clark die in de daaropvolgende jaren enkele door McKay geschreven liedjes heeft opgenomen. Hij groeide op in Lubbock, de ‘hometown’ van o.a. Buddy Holly en Joe Ely, en in de regio van Texas Hill Country in centraal en zuid-Texas. In de eerste jaren van deze eeuw had Noel McKay enkele lokale hitjes waarvan enkele samen met zijn broer Hollin in de groep ‘The McKay Brothers’. Zijn reputatie als songschrijver voor andere artiesten wordt bevestigd door de opnamen die o.a. Guy Clark, David Olney en Brennen Leigh maakten van door samen met hem gecomponeerde liedjes. De song “El Coyote” uit het album “My Favorite Picture Of You”, de laatste plaat van de in 2016 overleden Guy Clark, is daar het ultieme bewijsstuk van. Met folk- en countryzangeres Brennen Leigh heeft hij ook heel vaak als duo opgetreden onder de naam ‘McKay & Leigh’.

Lees meer

Misschien denkt u bij een albumtitel als “Christmas Lights In April” meteen aan een plaat die gevuld is met zeemzoete kerstliederen. Maar dit album van de Amerikaanse 19-jarige zangeres Ken Pomeroy met ‘Cherokee’-roots uit Moore, Oklahoma heeft eigenlijk helemaal niets te maken met Kerstmis en werd gewoonweg zo vernoemd naar de laatste song die ze op deze plaat heeft opgenomen. Dit is trouwens al het derde album dat ze in haar zeer prille carrière heeft uitgebracht na debuut-EP “Minutes To Hours” in 2017 en de tweede EP “Hallways” van november 2018. Zij begon al op 9-jarige leeftijd met zingen, liedjes schrijven en op ukelele te spelen, een instrument dat een jaartje later werd aangevuld met het bespelen van de akoestische gitaar. In 2018 mocht ze het voorprogramma spelen voor de legendarische countryzangeres Wanda Jackson en datzelfde jaar won ze de ‘Jimmy LaFave Songwriting Contest’ in Stillwater, Oklahoma. Ze speelt ook elk jaar in juli opnieuw op het ‘Woody Guthrie Folk Festival’ in Guthrie’s geboorteplaats Okemah, Oklahoma.

Lees meer

Als we op onze redactie platen toegestuurd krijgen door Jeremy Verrall van promotor ‘At The Helm PR’, dan duikt er bij ons meteen een gezonde nieuwsgierigheid op om die albums in detail te gaan beluisteren, want we weten ondertussen dat dit enkel om hoog kwalitatief werk zal gaan. Dat is nu alweer niet anders als we het hier mogen hebben over de twaalfde soloplaat van de Canadees-Amerikaanse singer-songwriter Ana Egge, een 45-jarige muzikante die in 1976 geboren werd in Saskatchewan, Canada en momenteel woonachtig is in Brooklyn, New York. Ana Egge debuteerde in 1994 met een naar haar vernoemde EP en ze bracht in 1997 op 19-jarige leeftijd haar eerste full-cd uit die “River Under The Road” als titel kreeg. Steve Earle producete in 2011 haar zevende plaat “Bad Blood” en meerdere door haar geschreven liedjes werden opgenomen door andere artiesten waaronder Dave Alvin, Laurie Lewis, Matt Patershuk en Matt Sever (aka de Texaanse singer-songwriter ‘Matt The Electrician’). Ook voor de opname van haar eigen albums kreeg ze vaak extra bijstand van gereputeerde Amerikaanse en Canadese zangers en zangeressen zoals o.a. Kelly Hogan en Ron Sexsmith.

Lees meer

De Amerikaanse zangeres en songschrijfster Janet Batch woont in Ithaca in de staat New York. Haar werk wordt gekenmerkt door het feit dat ze in haar liedjes heel vaak verhalen vertelt over de middenklasse en de gewone werkende mensen. Deze inspiratiebron is dan ook onuitputtelijk voor een songschrijver en het leverde haar tien nieuwe nummers op die ze componeerde voor haar recente tweede album “You Be The Wolf”, de opvolger van debuutplaat “A Good Woman Is Hard To Find” uit 2017. Deze nieuwe plaat werd in een opnamestudio in Trumansburg, New York ingeblikt met de instrumentale hulp van gitarist Sid Green, bassist Mike Brando, pianist Chris Ploss, violist Sam Schmidt en Jason Shegogue die op lap steel, akoestische en elektrische gitaren voor de nodige begeleiding zorgde. De eerste drie vermelde muzikanten traden daarbij ook op als co-producer van het album naast Janet Batch zelf. Het werk van deze muzikante bestaat uit traditioneel klinkende country- en folksongs in sixties- en seventies-stijl die samen onder de noemer ‘Americana’ kunnen thuishoren

Lees meer

Eigenlijk is Mr. Alec Bowman_Clarke een filmregisseur met 30 jaar ervaring die o.a. ook muziekvideo’s creëert, maar deze partner van de indie folkzangeres Josienne Clarke beschikt daarnaast eveneens over talenten als fotograaf en als muzikant. In die laatste hoedanigheid krijgen we hem vandaag te horen naar aanleiding van de release van zijn EP “A Place Like Home”. Dat is een vijf nummers tellend schijfje dat hij heeft opgenomen in samenwerking met Josienne Clarke die naast haar rol als producer van deze plaat ook meezingt en op klarinet en saxofoon speelt en Lukas Drinkwater die gitaarwerk, toetsenwerk en drums voor zijn rekening neemt. Alec Bowman_Clarke begeleidt zichzelf daarbij op akoestische gitaar en basgitaar. Trouwe lezers van onze recensies herinneren zich misschien nog wel het vorige album van deze man die toen nog gewoon Alec Bowman heette maar nu dus uit liefde en respect de naam van zijn geliefde aan de zijne heeft toegevoegd. Die in 2020 uitgebrachte plaat heette “I Used To Be Sad & Then I Forgot” en bevatte heel wat donkere liedjes met een ernstige diepzinnige tekst maar ook wel een paar nummers met cynische humor in de neergepende woorden.

Lees meer

In 2017 debuteerde de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Grace Morrison van het eiland Cape Cod in de staat Massachusetts met haar album “I’m The Apple” en twee jaartjes later verscheen haar tweede plaat “Reasons”. De traditie goed verderzettend was het dus in 2021 tijd om een derde plaat op te nemen en die schijf “Daughter” nemen we hier voor u wat nauwkeuriger onder de loep. Het muziekgenre waarin Grace Morrison opereert varieert van folk over Americana en roots tot country en in de vakpers kan ze rekenen op vergelijkingen met grote singer-songwriters zoals Lisa Loeb, Jewel, Joan Osborne en niemand minder dan de geweldige Natalie Merchant. Als jonge zangeres mocht ze backing vocals doen voor Joey Molland van de groep ‘Badfinger’ en voor rockicoon Eddie Money. Op deze plaat “Daughter” is de als single uitgebrachte titeltrack een vlot in het gehoor liggend countryrockdeuntje dat u op de eerste video kunt beluisteren. Een opvallende instrumentalist op deze plaat is de legendarische pedal steelgitarist en dobrospeler Lloyd Maines die in het verleden op ontelbare countryplaten heeft meegespeeld.

Lees meer

Pat O'Bryan is een zanger/gitarist, producer uit Texas met twee kanten. De ene is donker en rauw rockend, de andere warm en intiem, soms zelfs romantisch. O’ Bryan bracht debuteerde in 1998 met ‘Of Trains and Angels’ en bracht daarna nog verschillende studio albums uit. Hij deelde podia met SRV, BB King, Kim Wilson en Johnny Winter. Zijn muzikale reis leidde hem via vroege experimenten in elektronische muziek aan de UT (University of TX), Country Western Swing bands, hardcore touring barrel house Blues en de Austin Blues-explosie van de jaren ‘70 en ‘80. Zijn laatste album ‘Boomer’s Last Stand’ verscheen in 2020 en werd door Corona omstandigheden een afstandelijk product. Hij nam toen met “Friends” tien tracks op, die hun bijdragen tijdens de pandemie vanuit verschillende locaties inzonden. Dit waren zangeres Elizabeth Lee, gitaristen Carolyn Wonderland (John Mayall) en Larry Chaney, de Italiaanse drummer Beppe Facchetti (Super Downhome), bassist Alan McGinty en saxofonist Chase Peeler. Het werd een prima en gevarieerd blues / rock album.

Lees meer

Veteraan William Zach "Zac" Harmon is een Amerikaanse zanger en bluesmuzikant uit Jackson (MS). Tot 2015 werkte Zac samen met Northern Blues Music (Toronto, Ontario, CA), vanaf 2016 met Blind Pig Records (San Francisco, CA) en in 2019 tekende hij bij Catfood Records (El Paso, TX), het label van Bob Trenchard. Terwijl hij nog op de middelbare school zat, speelde Zac gitaar voor blues muzikanten als Z.Z. Hill, Dorothy Moore en Sam Myers (1936-2006). In de jaren tachtig verhuisde hij naar Los Angeles om er te gaan werken als studiomuzikant. Later werd Zac Harmon songwriter/producer. Harmon was de producer van Black Uhuru's album ‘The Mystical Truth’, dat in 1994 een Grammy nominatie kreeg. Hij schreef ook nummers voor The O'Jays, The Whispers, Karyn White en Alexander O'Neal. Het was tot nu wachten op zijn tweede Catfood Records’ release, ‘Long as I Got My Guitar’. Zac werd in de studio opnieuw gebackt door (de reeds genoemde) The Rays, de studio muzikanten van Catfood Records. Het album is opnieuw geproduceerd door Jim Gaines, die Grammy's heeft gewonnen voor het produceren van albums van Stevie Ray Vaughan, Journey en Santana.

Lees meer

Als je Leeann Atherton nog niet kent, is haar nieuwe album ‘Fallen Angel’ de ideale introductie. Leeann is jaren lang een getalenteerde zangeres en songwriter, die met aangeboren gemak muzikaal tussen verschillende genres navigeert en erin slaagt te voorkomen dat ze in een bepaald genre wordt getypeerd. Haar muzikale reis bracht haar van Charleston naar Nashville en uiteindelijk naar Austin, TX, de plek die ze momenteel haar thuis noemt. Tijdens haar eerste opnamesessies in Texas in Willie Nelson's Pedernales Studio, werkte ze samen met gitarist en producer Rich Brotherton. Dit resulteerde in 1995 in haar eerste onafhankelijke release ‘Only Glory’. Rich was doarna voor Steppin Stone Records haar producer bij de opnames van ‘Lady Liberty’ (1998). Ze vervolgde haar reis met de zelf geproduceerde releases ‘Mama’s House’ (2006), een akoestische/elektrische mix van twang en folk en ‘Every Day Dream’ (2007), een soulvolle kijk op de blues. Met producer/gitarist Mac McNabb en enkele uitstekende sessiemuzikanten uit Austin stond ze in de studio en nam ze voor ‘Fallen Angel’ een dozijn songs op, die aanvoelen alsof ze altijd verborgen waren totdat Leeann Atherton langskwam om ze te bevrijden met haar sterke stem...

Lees meer

De populariteit van de klassieke countrymuziek neemt dezer dagen opnieuw ongekende properties aan in de Verenigde Staten. De Amerikanen zijn al decennialang de belangrijkste liefhebbers voor dit muziekgenre en er komen met de regelmaat van een klok nieuwe namen opduiken van artiesten die zich in deze stijl aan een carrière willen wagen. Met zanger en songschrijver Mick Mullin uit Nashville komt er alweer zo’n nieuwe countryartiest aan de horizon. Hij startte zijn country- en honky-tonk-loopbaan in 2019 met de release van zijn debuutalbum “Music City Miracle” waarop traditionele countrysongs stonden waarin hij zijn tot de verbeelding sprekende verhalen kwijt kon. Nu verschijnt zijn tweede studioalbum onder de titel “Mullin’ It Over” met tien liedjes - waarvan 9 zelfgecomponeerde nummers - die allemaal in een tijdspanne van veertig minuten door de luidsprekers passeren. Twee van die songs werden door ons geselecteerd om op video bij deze recensie te worden meegegeven. Daarbij is ook het enige door Mick Mullin gecoverde nummer: een door hem live gebrachte liedje van John Prine uit 1971 dat voor het eerst te horen was op het titelloze debuutalbum van co-auteur Steve Goodman uit 1971. Het nummer werd nooit door John Prine zelf op plaat gezet en hij zong het ook maar zelden tijdens live shows omdat hij het niet echt vond aansluiten bij de door hem gefrequenteerde countryscène. Mick Mullin brengt in een extra strofe toegevoegd aan deze song een ode aan deze in april 2020 overleden singer-songwriter en countrylegende.

Lees meer