Een man met een cowboyhoed en een gitaar, op een stoel zittend in een net gemaaid korenveld. Dat is te zien op de foto aan de binnenzijde van het hoesje van het album “Meridian” van de Amerikaanse zanger en songschrijver Miles Gannett uit de staat Maryland. Oorspronkelijk stamt hij uit Louisiana waar hij heel wat invloeden van de daar overheersende muziekstromingen heeft ondergaan. Sommige daarvan zijn ook nu nog terug te horen in de twaalf liedjes die hij heeft opgenomen voor deze nieuwe plaat. Zelf speelt Miles Gannett op zijn akoestische gitaar, terwijl de andere muziek tijdens de opname van deze songs wordt gecreëerd door fiddler Sean P. Finn, bassist Joe Martone, drummer Eric Selby en Dave Hadley op pedal steelgitaar. Ook Ron Stewart en Doc Pine op banjo, Ahren Buchheister op mandoline en Fred Travers op dobro dragen later hun steentje bij op één of meerdere nummers van “Meridian”. Voor de vrouwelijke backing vocals bij het grappig opgezette nummer “Screw Loose” (inderdaad ‘een schroef los’) zorgen Shelly Work en Sahffi Lynne en Arielle Lambert zingt mee met Miles Gannett in de song “Dark Time” die ze met hem samen heeft geschreven.

Lees meer

Ben Granfelt is een Finse zanger/gitarist die het meest bekend is van zijn werk bij de legendarische Leningrad Cowboys, hardrock band Wishbone Ash, Gringos Locos, Guitar Slingers en (sinds 1993) als frontman van de Ben Granfelt Band (BGB). Deze progressieve blues / rockband bracht wereldwijd al meer dan tien albums uit en stond ze op de affiche van Europese en Amerikaanse festivals en in de Verenigde Arabische Emiraten, waar ze in 2008 optraden tijdens Jazz Festivals in Dubai en Abu Dhabi. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin zelfs progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze in opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Peter Frampton en Robin Trower. Ben begon met gitaar spelen toen hij elf jaar oud was, speelde in schoolbandjes en ging in een platenzaak werken. Daar ontmoette hij Muddy Manninen, die van plan was een band op te richten. Uiteindelijk kwam Gringos Locos van de grond. Met die band nam hij in zes jaar (1986-91) drie albums op en trad hij onder meer op tijdens Parkpop in 1988. Daarna volgden Guitar Slingers (1991-99) met 3 albums en de Leningrad Cowboys (1991-98) met 5 albums. Tijdens een Duitse tournee van Wishbone Ash mocht Guitar Slingers in het voorprogramma spelen en raakte Granfelt bevriend met Andy Powell, de frontman van Wishbone Ash. Omdat Wishbone Ash in 2001 zonder gitarist kwam te zitten speelde Granfelt met Ash mee (2001/02), op minstens 2 albums. Vanaf 2010 is Granfelt ook lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses.

Lees meer

Dylan Metrano is de centrale figuur, leadzanger en songschrijver van de Amerikaanse country- en folkformatie ‘Tiger Saw & The Reasons Why’ uit Bath, een klein stadje in de staat Maine, de ‘Pine Tree State’ die tot de regio New England behoort. Het is een muzikaal samenwerkingsproject van de rond Dylan Metrano opgerichte sadcore-formatie ‘Tiger Saw’ uit Massachusetts en de countryband ‘Dylan Earl & The Reasons Why’ uit Arkansas. De bandleden van deze gelegenheidsgroep naast Dylan Metrano zijn zangeres Geneviève Beaudoin (van de folkformatie ‘Dead Gowns’ uit Portland) met Hamilton Belk op pedal steelgitaar, Dick Darden op drums, gitarist Dylan Earl, bassist Chris Wood en toetsenist Lee Zodrow. De groep ‘Tiger Saw’ werd al in 1999 door Dylan Metrano opgericht en veranderde sindsdien meermaals van bezetting. “Wet & Unlucky” is de al eind 2019 opgenomen maar door corona pas recent uitgebrachte plaat van ‘Tiger Saw & The Reasons Why’ met negen door Dylan Metrano geschreven nummers.

Lees meer

Tien songs en vijf bonustracks is wat de in de landelijke Amerikaanse staat Missouri geboren maar nu op het platteland in Oostenrijk wonende singer-songwriter Ian Fisher ons te bieden heeft op zijn allernieuwste album “American Standards”. Ondanks de hoeveelheid tracks duurt deze plaat nochtans amper drie kwartier. Op dit album blikt hij zowel nostalgisch als sceptisch terug op wat vroeger zijn thuisland was. Voor twee nummers kreeg hij componeerhulp: Sarah Clanton schreef mee aan het prachtige “Be Thankful” en Adam James hielp bij het componeren van het stevig rockende liedje “It Ain’t Me”. De eerste video bij deze recensie laat u kennismaken met de albumtiteltrack “American Standards” die ook als eerste single uit deze reeds in februari 2021 uitgebrachte plaat werd getrokken. De muzikale ondersteuning bij de opname van het album kwam van producer René Mühlberger op leadgitaar, bas, drums en synthesizer, Ryan Thomas Carpenter op piano, Camillo Jenny op drums, Andreas Laudwein op basgitaar en Ollie Samland op pedal steelgitaar, terwijl Ida Wenøe voor de vrouwelijke backing vocals bij enkele nummers zorgde.

Lees meer

We kregen via onze bevriende Zweedse distributeur ‘Hemifran’ een vier songs tellende EP toegestuurd van een voor ons totaal onbekende formatie die ‘Fascination Curve’ heet en gitarist-keyboardsspeler en zanger Karl Lundeberg als centrale figuur heeft. Eind juli 2021 verscheen de nieuwe full-cd “Downhill From Everywhere” van Jackson Browne, zijn vijftiende soloalbum en zeven jaar na de vorige plaat “Standing In The Breach”. Voorafgaand aan de release van dat album werden er ook al twee singles uit deze plaat getrokken met eerst de titelsong en daarna het rocknummer “My Cleveland Heart”. Daar komt nu een derde single uit de cd van deze singer-songwriter uit Los Angeles bij in de vorm van de themasong “Until Justice Is Real”, een folkrocknummer dat werd geschreven voor de soundtrack van de film “How Does It Feel To Be A Problem?” van regisseur Thomas Keith. In die film spelen de 75-jarige Amerikaanse acteur en politiek activist Danny Glover, rockzanger Henry Rollins en de op 29 augustus 2021 overleden 91-jarige acteur Edward Asner de hoofdrollen. Er wordt in de film door de ogen van de ‘Black Lives Matter’-beweging in Amerika naar de rassenproblematiek gekeken en naar een gemeenschap waarin de zwarte medemens nog steeds niet welkom lijkt te zijn. In de songtekst vraagt Jackson Browne zich af: “What is well being, what is health?, What is illusion and what is true?, What is my purpose – what can I do?, What does the future need from me?”.

Lees meer

We kregen via onze bevriende Zweedse distributeur ‘Hemifran’ een vier songs tellende EP toegestuurd van een voor ons totaal onbekende formatie die ‘Fascination Curve’ heet en gitarist-keyboardsspeler en zanger Karl Lundeberg als centrale figuur heeft. Deze Noors-Amerikaanse muzikant uit Washington DC en Noorwegen is ook de songschrijver van de nummers op de EP “Corona Time In Amerika”. Hij speelt de instrumentatie bij de vier songs in met saxofonist Tim Riess, bassist Mha Bhati en drummer Gregg Bissonette. De backing vocals worden afgeleverd door Ken Stacey en Amy Keyes. Op de video bij dit verhaal kunt u luisteren naar het zeven minuten durende nummer “Land Of The Free, Home Of The Slave”, de eerste track op dit minialbum en een song die duidelijk verwijst naar Amerika, het zelfverklaarde land der vrijheid maar ook nog steeds de thuishaven van kwalijk racisme en verborgen slavernij.

Lees meer

Vermits alle info over de formatie ‘Borta På Vinden’ op het wereldwijde web in de Zweedse taal wordt weergegeven kunnen wij u niet zoveel vertellen over deze groep die ons nu hun EP “År Var Och Blir” heeft laten toekomen via de Zweedse distributeur ‘Hemifran’ en hun drijvende kracht Peter Holmstedt. Deze laatste is ook de eigenaar van het platenlabel ‘Paraply Records’ waarop deze cd nu werd uitgebracht. Het lijkt er op dat de zes Zweedstalige nummers op deze plaat dateren van 1980 en 1981 toen ze door deze groep rond centrale figuur Andres Lokko werden ingespeeld. Daarvoor was er ook al een andere plaat van ‘Borta På Vinden’ uitgekomen onder de alweer voor ons onverstaanbare titel “Svensk Rock, Funk Och Ungdomsgårdsdisco 1976-1982” met daarop de single “Mina Nya Discojeans” dat we wel menen te kunnen vertalen tot ‘mijn nieuwe discojeans’.

Lees meer

Het album “Wood & Waste” van Tom Rodwell werd al in 2020 uitgebracht maar door de alomgekende redenen bereikte de plaat nu pas onze redactie. Hij is een Brit uit Sheffield die momenteel in Nieuw-Zeeland woont en er werkt aan zijn muzikale carrière. Hij nam deze plaat op in Auckland in de ‘Roundhead Studios’ van ‘Crowded House’-frontman Neil Finn waar hij zijn eigen nieuwe album samen met Raphael Mann producete. Hij speelde bij de opname zelf op de gitaren terwijl de twee Nieuw-Zeelandse jazzmuzikanten Chris O’Connor en Jeff Henderson voor bijhorend drumwerk en percussie hebben gezorgd. De sound die Tom Rodwell in de negen tracks op dit album heeft gecreëerd wordt voornamelijk bepaald door de bluesmuziek waarbij de invloeden afkomstig van de muziek van collega-bluesartiesten als B.B. King en Bo Diddley vrij duidelijk waarneembaar zijn. Openingstrack “Don’t Be A Fugitive All Your Life” lijkt een gospelnummer dat op een stompende bluesbeat wordt aangeboden. Gezien de beperkte instrumentatie worden de nummers op “Wood & Waste” vrij sober en naakt gepresenteerd, hetgeen de essentie en de bedoelde boodschap in de songteksten van groovy liedjes als “Keep On Knockin’”, “Plenty Time”, “Small Town” en het melodieuze ”Make Believe” laat primeren.

Lees meer

Over zangeres en songschrijfster Mala Oreen valt heel wat te vertellen. Zij is een Amerikaanse viool- en gitaarspelende artieste die in de Zwitserse stad Luzern woont en daar haar liedjes componeert in het folk- en country-muziekgenre. Van 2009 tot 2018 speelde ze in Zwitserland bij een Keltische folkmuziek spelende Americanagroep ‘Mala & FyrMoon’. Bij haar optredens in Zwitserland en in andere Europese landen wordt Mala Oreen begeleid door gitarist Marc Scheidegger, drummer-percussionist Rafi Woll en contrabassist Simon Iten. In 2011 bracht ze een eerste soloalbum uit onder de titel “Simply A Lotus”. Drie jaar later volgde een tweede cd die “On The Run” heette en nu is er een derde album getiteld “Awake”. De tien liedjes op die nieuwe plaat werden opgenomen in Nashville, Tennessee met niemand minder dan de succesvolle producer Neilson Hubbard achter de knoppen in de opnamestudio. Die bracht een aantal lokale topmuzikanten mee die voor een zeer mooie instrumentatie bij haar liedjes hebben gezorgd. Daarbij vallen de namen van de fenomenale Fats Kaplan op dobro, pedal steel en fiddle en gitarist-bassist Kris Donegan op en ook Neilson Hubbard zorgt zelf voor enkele bijdragen op drums en piano.

Lees meer

Voor meer informatie over een progressieve rockgroep die zich ‘The Vegetarians’ noemt moeten we naar het hoge noorden, meer specifiek naar Zweden waar singer-songwriter Hans Annellsson een bevriende zanger genaamd John Tabacco uit Long Island, New York heeft uitgenodigd om de vijftien liedjes te komen inzingen die hij geschreven heeft voor zijn nieuwste album “Bill Haley”. Tabacco componeerde trouwens zelf ook mee aan negen van de 15 tracks. Een hele serie andere Zweedse muzikanten hebben verder als instrumentalisten bijgedragen aan de realisatie van deze plaat, terwijl Johan Pihleke op enkele tracks voor harmony vocals zorgt. Pelle Jernryd speelt op lapsteelgitaar bij de songs “Abigail” en “Under Control” en op leadgitaar bij de ballad “Thank You” die u op de tweede audiovideo kunt horen. Het project rond ‘The Vegetarians’ werd een twintigtal jaren geleden opgestart door Hans Annellsson toen hij coverversies begon te spelen van progressieve rocknummers van bands als ‘Yes’, ‘Genesis’, ‘Emerson, Lake & Palmer’, ‘King Crimson’ en nog vele anderen. Die covers kunnen teruggevonden worden op de twee albums “Remustered & Remixed Salad” en “The Calling”.

Lees meer

Tabacco Road Blues Band (TRBB) is een bluesband uit Karinthië (Oostenrijk) rond zangers/gitaristen Peter Prammendorfer & Mike Diwald. Hun huidige ritmesectie bestaat uit drummer Klaus Sauli en bassist Christian Egger. TRBB debuteerde in 2017 met een titelloos album en een jaar later volgde al ‘Don’t Tread on Me’. Tijdens de lockdown maanden werkten ze aan een opvolger, die de naam ‘Papa Legba’ kreeg en enkele maanden geleden verscheen. ‘Papa Legba’ is niet alleen een blues album, maar ook andere muziekstijlen, al dan niet roots, komen hier aan bod. Buiten het viertal werkten ook een aantal vrienden mee zoals Christian Dozzler (gitaar), Tomislav Goluban (harmonica), Sheree Smith (zang), Christine Winburn (zang), Mike Sponza (gitaar), Dudley Taft (gitaar), Hannes Schneider (viool), Frank Fischer (keyboards), Clemens Herzog (Hammond B3), Wolfram Dullnig (saxofoon), Hubert Waldner (saxofoon), Philipp Fellner (trombone) en Michael Kraxner (trompet).

Lees meer

Mario Rossi is een getalenteerde Braziliaanse gitarist/singer-songwriter die net (als opvolger van ‘The Same Old Street’, 2020) zijn EP ‘Heavy’ uitbracht. Hij nam zeven eigen nummers op, enkele in zijn thuisstudio, enkele in NYC en in São Paulo. Mario (zang, gitaar, bas) deed dat met muzikanten uit São Bernardo do Campo: toetsenist Edê Boy, drummer Rafael Cacavallo en bassisten Michael Muller & Othon Ribeiro. Van zijn nieuwe album zegt hij, dat het qua stijl aanleunt bij het 2019-debuutalbum ‘Electric Art’. ‘Heavy’ is, door de hardrock en metal elementen, niet alleen dat wat de titel laat vermoeden. Ook nu weer valt Rossi’s typische gitaarstijl op, die invloeden van Cream, Led Zeppelin, Jimi Hendrix en BB King laten vermoeden

Lees meer

Roger Connelly, geboren in Chicago, is al van in de jaren negentig als muzikant actief. Hij reist de wereld rond met zijn gitaar en mondharmonica en stond na 20 jaar terug in de studio om, onder zijn eigen naam, een album met een set originelen op te nemen. Momenteel woont Connelly in Nashville (TN), waar hij tot voor de Covid-19 uitbraak, vier avonden per week als solo-act optrad in het Millennium Maxwell House Hotel. In de vroege jaren 2000 was hij lid van de tour band van Maxwell Street legende Jimmie Lee Robinson, met Bob Stroger op bas. Kort daarna trok hij naar Catalina Island in Californië, waar hij 12 jaar doorbracht en zijn tijd verdeelde tussen zijn eigen groep, de Blues Merchants en als lid van Spencer Davis' Catalina Island All-Stars. De muziek van Roger Connelly is te horen in twee grote films, waaronder Rodney Dangerfield's "Back by Midnight”. ‘Lifetime of the Blues’ is Roger Connelly’s derde solo release en de opvolger van ‘Reason to Cry’ (2001).

Lees meer

Raymond Castronovo groeide op in Brooklyn, New York waar hij als gitarist al op zeer jonge leeftijd optrad in lokale clubs. Maar hij moest zijn muzikale carrière ‘on hold’ zetten na een obligate keuze tussen muziek maken of samen met zijn vrouw en kinderen een familieleven uitbouwen en met succes een eigen bouwbedrijf gaan leiden. Pas dertig jaar later in 2019 besloot hij om opnieuw actief te worden in de New Yorkse muziekscène en een eigen groep op te richten die ‘Streetwise’ werd genoemd. Samen met gitarist Paul Glazer, bassisten Chris Bruschi en Joe Martinez, de op blaasinstrumenten spelende Carl Obrig, drummers Jason Staniulis, Kevin Twigg en Tom Jorgensen en backing vocaliste Marylyn Roman trok Raymond Castronovo de New Yorkse studio ‘The Hit Factory’ in om er tien eigen composities op te nemen. Zelf omschrijft hij zijn nummers als blues maar wij vinden er toch een meer als melodieuze rock klinkende sound in terug.

Lees meer

Tas Cru is de artiestennaam van Rick Bates, een blues man en blues leraar uit de centrale regio van de staat New York. Cru zegt zelf dat hij zijn ongewone artiestennaam kreeg van een fan uit Quebec. Voor de taalpuristen onder ons zou “tas cru” in het plat Quebec (Québécois) Frans “ongekookte patatten” betekenen. Rick groeide op in een erg muzikale, maar wat eigenzinnige familie. Zijn broer en zusters waren erg muzikaal, maar zelf volgde hij geen muziek op school. Nadat zijn pogingen om trombone te spelen mislukten, zocht en vond hij inspiratie bij oudere muzikanten, bij wie hij daarnaast ook de legendes van Sun Records label ontdekte. Nadat hij afzwaaide bij de US Navy vervoegde hij de band van zijn scheepsmaat Delray Streeter. Streeter was een zelfzekere bluesman uit Arkansas, die slecht zong en nog slechter harmonica speelde. Alhoewel deze samenwerking van korte duur was, bleek ze zeer invloedrijk te zijn, door het repertoire van Streeter dat neigde naar de oudere, ruw uitgehakte country blues. Dit is te horen in Cru's originele songs, samen met de Sun Records en, uiteraard de rock/blues invloeden. Tas Cru treedt solo akoestisch op en met een zevenkoppige backing band. Hij zingt en speelt op verschillende elektrische, akoestische, resonator of cigar box gitaren en “a bit of” harmonica.

Lees meer

TBelly is een Britse band en een soloproject van Russell Keefe (zang, keyboards), een muzikant uit Brighton, dat in 2013 van start ging en in 2015 het debuutalbum ‘Dead Men Don’t Pray’ opleverde. Op zijn nieuwe album met de uitdagende titel ‘I Never Want to See Me Again’ werd Russell bijgestaan door Connor Baxter (gitaar), Pip Mailing (drums) & en bassist Giulio Granchelli. Op het titelnummer is het gastbassist Dennis Dunaway die even van Granchelli overneemt. Dunaway zullen de kenners van glam- of shockrock, zich waarschijnlijk herinneren als de originele bassist in de band van Alice Cooper. Daarnaast moeten we nog de strijkers (Jade Woodhouse: cello & Nicola Bates: viool), de backing vocals (Liva Steinberga, Ariella Steinberg & Annie Dorrett) en de andere gasten (Mike Ross: slide gitaar & Will Wilde: harmonica) zeker vernoemen. De kracht van TBelly in de nummers op het nieuwe album, zit vooral in de zang van hun frontman Russell Keefe, die velen zeker aan die van Joe Cocker (1944-2014) doet denken.

Lees meer

Ik noemde hem in 2013 al “de blues verrassing uit Rovaniemi” (het administratieve centrum van de Finse regio Lapland) en, ik schreef over zijn debuutalbum ‘Slim Butler’s Inner Blues’ (2012): “Blues hoeft niet altijd uit Amerika te komen, want ook Finnen kunnen verbazen: Singer-songwriter, arrangeur en gitarist Jarmo “Slim Butler” Puhakka, de vader van de “Artic Blues”, zorgt meteen voor een boost en een positieve verrassing…”. ‘Inner Blues’ was een succes en werd in twee belangrijke Finse polls in 2012 gekozen als "The Best Blues Album Of The Year”. Daarna volgden ‘Bad Intention’ (2016) en ‘Big Freeze’ (2018) en dan was het wachten tot nu op ‘Bone Deep’. Het is een album met opnieuw enkel eigen songs die Slim Butler opnam met enkele “oude bekenden” van de Lapse blues scene: Harri Raudaskoski (gitaar), bassist Mikko Löytty en drummer Jartsa Karvonen.

Lees meer

The Swamp Stompers (TSS) is een jong Australisch muzikaal powerhouse trio, hun muziek “funky rock and blues with heavy grooves…”. Ze zijn afkomstig uit Lismore, een stad in Nieuw-Zuid-Wales, ten noorden van Sydney. Het centrum van Lismore ligt nabij de oostkust en Byron Bay. De oprichters zijn Corey Legge (zang, gitaar) & Mitch Broadhead (drums) die elkaar midden 2012 ontmoetten aan de unief in Lismore. Bassist Luke Ligtenberg maakte de vorming van The Swamp Stompers mogelijk. In 2012 debuteerde Corey Legge & the Swampstompers met ‘The EP’ en in 2016 was er de release van hun derde EP ‘Suspended Suns’. ’Shadows On the Wall’ (2018), de vierde EP van TSS, betekende ook kennismaken met de nieuwe line-up van de band met drie leadzangers: Corey Legge (gitaar), Luke Ligtenberg (bass, didgeridoo) & Oli Morley-Sattler (drums). Ondertussen en heel wat (vooral Australische) festivals later, is er hun titelloos studio debuutalbum dat in september verscheen

Lees meer

De Noord-Ierse gitarist Robert William Gary Moore (1952-2011), kortweg Gary Moore zullen de meesten nooit vergeten van één signature nummer, omdat het bepaalde emoties en herinneringen oproept, die altijd blijven hangen en nooit vervelen. Zijn grote hit “Still Got the Blues (For You)” uit 1990 is -ondanks dat de rechtbank in Duitsland besliste dat de gitaarsolo was overgenomen van het instrumentale nummer "Nordrach" van de prog-rock band Jud's Galler- hier een uitstekend schoolvoorbeeld van. Gary Moore was een gitaar maniak. Hij speelde vooral, zeg maar het liefst op de Gibson Les Paul, die hij kocht van Peter Green (Fleetwood Mac), nadat hij zijn Gibson SG verkocht had. De Les Paul is nu eigendom van Kirk Hammett (Metallica), die de gitaar kocht voor $2 miljoen US-dollars. Een andere gitaar waaraan Moore was gehecht, was een rode Fender Stratocaster (Red Strat) uit 1961, die Moore in 1981 had gekocht. Deze Red Strat was bijna verkocht aan Greg Lake, een Brits rockmusicus (Emerson, Lake & Palmer). De pick-up in de nek werd in 1998 door pick-up maker Seymour Duncan gewijzigd. Fender Guitars lanceerde in 2016 een replica van de Red Strat, die werd gebouwd door Fender meesterbouwer John Cruz. Moore overleed op 58-jarige leeftijd, tijdens zijn vakantie in een hotel in Estepona, Spanje. Moore woonde in Brighton en had vier kinderen, Mark, Gus, Maggie en Lilly. Hij werd begraven op het kerkhof van St. Margaret, Rottingdean, East Sussex, Engeland.

Lees meer