OPGELET : TEN YEARS AFTER wordt vervangen door Dr. FEELGOOD.
Ten Years After heeft vrij recent afgehaakt wegens de nog steeds geldende restricties bij retour naar de UK. - MEER INFO

Zanger/harmonicaspeler Tony Holiday verbaasde ons in 2019 al met zijn album ‘Porch Sessions’. Het concept was heel eenvoudig: zoek bevriende muzikanten op en jam met hen buiten in de veranda. Een slimme zet van Tony, want zo is het alsof je op een repetitie of in een geïmproviseerde blues jam zit, waar muzikanten spelen die blij zijn dat ze erbij kunnen zijn. Voor ‘Vol. 1’ deed Holiday dit zoals de folklorist/musicoloog Alan Lomax (1915-2002) dit vroeger deed, wanneer hij ter plaatse ging opnemen op verschillende locaties. Tony sprak toen af met enkele illustere blues harmonicaspelers met wie hij jamde en een nummer opnam. Met “illustere” bedoel ik o.a. zijn mentor Charlie Musselwhite, de dit jaar overleden James Harman (1946-2021), John Nemeth, Bob Corritore en Mitch Kashmar. Daarnaast namen ook Kid Ramos, John Primer, Rockin’ Johnny Burgin en Kid Andersen als “kern” deel aan dit project. Wat moet je over Tony Holiday weten? Toen hij 13 was hoorde Tony voor het eerst BB King en de gingen de deuren van de blues voor hem open. Toen hij 16 was kreeg hij, om uit de “problemen” te blijven, zijn eerste gitaar maar tevergeefs. Pas vijf later tokkelde hij erop en mocht hij spelen met Blue Root. Tony richtte de band op samen met de Texaan Jordan Young, een muzikant die tot in de finale van The Voice geraakte. Tony Holiday speelde in Salt Lake City met The Velvetones, met wie hij twee albums opnam en heeft ook een band in Memphis, die Soul Service heet.

Lees meer

De momenteel in Rockland, Maine wonende Annie Gallup is een sinds vele jaren bij ons gekende singer-songwriter door haar solowerk en haar samenwerking met echtgenoot sinds maart 2014 en multi-instrumentalist Peter Gallway in het folkduo ‘Hat Check Girl’. Met een dertiental soloplaten op haar conto en de zeven albums die ze opnam met ‘Hat Check Girl’ kon ze bij ‘Rootstime’ in de voorbije decennia steeds weer rekenen op zeer positieve recensies. Naast haar indrukwekkende muzikale carrière heeft ze als kunstenares ook nog een universitair diploma van de ‘University Of Michigan’ en doet ze aan massagetherapie en het ontwerpen van trouwringen. Ook wat betreft het bespelen van instrumenten is ze een veelkunner met vooral knap gitaarwerk op akoestische en elektrische instrumenten, naast lap steel en dobro. Samen met ‘partner in crime’ Peter Gallway en toetsenist Harvey Jones die zijn bijdragen vanuit New York toestuurde heeft Annie Gallup nu alweer een nieuw album opgenomen met daarop dertien zelf gecomponeerde songs die tijdens de coronapandemie tot stand zijn gekomen

Lees meer

‘Ondergang / Verval / Debâcle / Rampspoed / Bederf’: het zijn allemaal vertalingen van het Engelse woord ‘Decay’ naar het Nederlands. Wat we daarvan moeten denken bij een plaat van een Zweedse groep die zich ‘The Beautiful Art Of Decay’ noemt weten we niet echt te zeggen. Daarom maar wat informatie verschaffen over deze vijfkoppige formatie die in 2015 werd opgericht in Stockholm en bestaat uit zanger Pelle Strandberg, gitaristen Lasse Ljungmanjannson en Peter Jävermyr, bassist Tomas Sandö Brandt en drummer Stefan Klingborg. Die vijf bandleden hebben allemaal een verleden bij uiteenlopende Zweedse punk- en post punk-groepen maar kwamen dus in 2015 samen om met dit nieuwe project te beginnen. Ze kenden al gauw succes in eigen land en mochten ook een paar keer naar Engeland om daar te gaan optreden. Op plaat debuteren ze nu met een vier tracks tellende EP die “Sounds Of A Promising Future” heet. In mei van dit jaar werd daar met het nummer “Americans” een eerste single uit getrokken die u op de 2e video kunt beluisteren. Ook de song “Stories” die u kunt horen via de eerste video staat op deze EP, hoewel de song reeds dateert van 2017. Met het melodieuze nummer “Enemies” wordt deze cd stijlvol maar eigenlijk veel te vroeg afgesloten.

Lees meer

We hebben het hier al een aantal keren moeten herhalen dat we bij ‘Rootstime’ altijd open staan voor iedere artiest die zijn muziek brengt, ongeacht het genre of de muziekstijl. We hebben in ons recensentenbestand kenners voor elk soort muziek. Ook de meeste talen die gezongen worden hebben voor ons geen echt geheim, maar dit element heeft echter spijtig genoeg wel zijn beperkingen. Eén van onze belangrijkste toeleveranciers van platen is Peter Holmstedt van distributiebedrijf ‘Hemifran’ uit Zweden. We proberen dan ook al zijn toegezonden cd’s van onze commentaar te voorzien, maar dat blijft toch moeilijk als het om werk van Zweedse artiesten gaat die in hun moedertaal zingen want daar verstaan we echt geen jota van. Recent kregen we van ‘Hemifran’ het album "Aldrig lika konstig och ensam igen" van de Zweedse zangeres Helena Davidsson in de bus, een cd met negen nummers die door haarzelf van teksten werden voorzien en waarvoor Sofia Petterson de muziek componeerde voor zeven van de acht tracks.

Lees meer

Nog iemand die ik aan mijn al lange lijst van musicerende “Reverends” moet toevoegen is Reverend Randy Mac King of Clubs, een muzikant uit Michigan, in het middenwesten van de VS. Dominee Randy Mac aka Randy McMillan begon in 1962 in Detroit met spelen in zijn eerste garageband The Sensations, die hij met zijn vriend Dennis Orris oprichtte. Hij versleet nog meer bands (als o.a. The Mysterions, The Ruins, de country band Gunslinger), werd als muzikant beter en ontdekte de resonator van zijn vader. Mac leidde tot in 2017 een eigen bedrijf en nam, met muzikanten die hij al decennialang kent, zijn debuutalbum ‘King of Clubs’ op. ‘No Running from the Blues’ is een stevig blues/rock album. Het opent met de titelsong. Randy Mac (gitaar, bas) is hier in het gezelschap van zanger Richard Fidge, Timothy Sears op drums, Neil Barbu op orgel, Dennis Orris op piano, Eric Noffz op sax en Kim Lange doet de achtergrondzang.

Lees meer

Rockin’ Gina & The Sentinels is een vierkoppige Spaans sprekende band. Onbekenden voor velen, maar als ik ook het onafhankelijk label Moby Dick Records aan hen link, dat in 2005 door de muzikanten Alex Liberalli, Budda Guedes en Nico Guedes opgericht werd met de bedoeling om muziek zonder commerciële beperkingen te verdelen en aan de artiesten hun totale artistieke vrijheid te geven, dan zullen toch al enkelen met hun hoofd knikken. Recent bespraken we hier nog ‘The Blues Experience II’ van Budda Power Blues & Maria João, met als drummer (de genoemden) Nico Guedes en als songwriter en producer Budda Guedes, dan is de link met onze Rockin’ Gina gelegd. Rockin’ Gina is de zingende frontdame, gitariste (en muzieklerares) en, The Sentinels zijn David Lemos (lead & ritme gitaar, mandoline), Klauss Villaroel (staande bas) en Germán López (drums, percussie). Gina treedt in de voetsporen van “las grandes damas del Rockabilly” als: Wanda Jackson, Patsy Cline & Brenda Lee. Hun derde en nieuwe studio album heet ‘Swampy Waters’. Het wordt op hun website aangekondigd als (ik citeer): “Ongetwijfeld het meest persoonlijke van de band en gedurende enkele maanden gerijpt om het de nasmaak te geven als je ernaar luistert, om je mee te nemen naar een onderwereld van duistere passie…”.

Lees meer

Laat me beginnen met Franck L. Goldwasser alias “Paris Slim” voor te stellen, want dit is voor sommigen zeker nodig. Franck werd in 1960 in Parijs geboren. Vandaar zijn bijnaam “Paris Slim” die Troyce Key, de eigenaar van de Eli’s Mile Hi Club in Oakland, CA (en lid van The Rhythm Rockers) hem gaf. Franck studeerde beeldende kunst, voordat hij in 1983 naar Californië verhuisde. Als autodidactisch bluesgitarist en zanger, werkte Goldwasser in Oakland aan zijn “métier”, waarbij “verbeteren” hier een beter werkwoord zou zijn. In 1985 bracht Goldwasser zijn eerste 45-toeren uit, gevolgd door een full album, ‘Blues for Esther’, dat in 1990 genomineerd werd voor een W.C. Handy. Als Paris Slim bracht hij verschillende albums uit (‘Bleedin 'Heart’ - 1996, ‘Be Careful What You Wish For’ - 2006) en tourde hij als sideman voor Phillip Walker, Sunnyland Slim, James Harman, Jerry McCain, AC Reed en Big Jack Johnson. In 2003 bracht Goldwasser bij Crosscut Records ‘Bluju: Delta Groove’ uit. Terwijl hij in L.A. was, hielp Goldwasser bij de vorming van de Mannish Boys, terwijl hij op lokale locaties verscheen met artiesten als Kim Wilson, Mitch Kashmar, Roy Gaines en Arthur Adams.

Lees meer

In Boston, Massachusetts, besloten twee vrienden t.t.z. Pat Faherty en Matthew Stubb -ze deelden een enorme liefde voor traditionele blues, r&b en r‘n’r uit de late jaren ‘50 en vroege jaren ’60 en voor legendarische artiesten als Lazy Lester, J.B. Lenoir, Earl Hooker, Buddy Guy, Otis Rush en Junior Wells...- in het najaar van 2017 om een bluesband op te richten. Gitarist Stubbs speelde in de band van harmonica blues master Charlie Musselwhite en met zijn eigen Psych/Rock groep The Antiguas. Aanvankelijk speelden beiden met verschillende drummers en verschillende andere muzikanten, waaronder harmonicaspeler Matt Prozialeck en drummer Chris Anzelone (Roomful of Blues), die later op hun debuutalbum drumt. Begin 2018 kozen ze voor de naam GA-20 en werd de band een trio, bestaande uit een zanger, twee gitaren en drums. "GA-20" verwijst naar de bijna iconische versterker die door Gibson tussen 1950 en 1961 geproduceerd werd. Ongeveer een jaar na hun oprichting sloten ze een deal af met Karma Chief Records. GA-20 wordt beschreven als een trio dat uitgeklede Chicago blues uit de jaren '50/'60-stijl speelt met veel vervorming en zonder bas.

Lees meer

Dirty Trainload is een muzikaal project uit de Laars van Italië, van gitarist/songwriter Bob Cillo, wat hij in 2006 in de regio van Bari opstartte. De muzikanten van de band weigeren een "opkomende” band genoemd te worden, want het is absoluut een “verzonken” band en ze spelen blues zoals ze die willen spelen en voelen: “het draait allemaal om Blues en Anarchie…”. Anno 2021 bestaat de line-up van Dirtry Trainload uit de multi-instrumentaliste, zangeres en co-songwriter Livia Monteleone, Bob Cillo, die ook zingt en de ritmeloops maakt en vanaf 2011, drummer Go Balzano. In de herfst van 2007 debuteerde Dirty Ttrainload als duo (Bob Cillo & Marco Del Noce: zang, harp, wasbord, bas drum, kazoo) met ‘Rising Rust’. Een tweede album ‘Trashtown’ verscheen in 2011. Hieraan werkten naast Cillo en Del Noce ook Livia Monteleone uit Santa Cruz, CA, mee. Zij speelt banjo en baritongitaar, doet de percussie en zingt. In september 2014 kwam hun derde album ‘A Place for Loitering’ uit in 12" vinylformaat, waarop Cillo samenwerkte met de huidige drummer Go Balzano. De drie albums werden geproduceerd door Fabio Magistrali en werden bij hem thuis opgenomen.

Lees meer

Niet via Buddha, de stichter van het boeddhisme, moet je googlen om bij Budda Power Blues (BPB) te geraken. Je moet in Portugal bij het trio Budda & Nico Guedes en Carl Minnemann zijn, die in 2004 deze band vormden. Budda als zanger, gitarist, Nico als drummer en Carl als bassist hadden aanvankelijk als doel een “experimentele” band te zijn, waar ze zonder enige commerciële compromissen konden “improviseren”. De sterkte van de band is ondertussen hun verwarde covers en hun lange jams, waarbij ze tegelijkertijd muzikaal en vermakelijk kunnen zijn. Maar al snel werd na de start de band groter dan ze zelf ooit voor mogelijk hadden gehouden. Ze namen hun eerste album ‘Wanted’ op in 2005, in Ferro, Covilhā en brachten in 2008 hun tweede album ‘Busted’ uit. Budda Power Blues vertegenwoordigde Portugal voor de eerste keer in de EBC in Torrita di Sienna, IT, in 2016. Hun nieuwe album ‘The Blues Experience II’ namen ze (Budda Guedes: zang, gitaar, banjo, keys/ Nico Guedes: drums, percussie & Carl Minnemann: bas, staande bas) op met zangeres Maria João en op een nummer sprong João Andresen (blues harp) bij.

Lees meer

‘The Frank Burkitt Band’ is momenteel een duo uit het Engelse Manchester met de vanuit Wellington, Nieuw-Zeeland afkomstige multi-instrumentalist Frank Burkitt met Schotse roots en zijn harmony vocals zingende en fluit spelende echtgenote Kara Filbey. De groep werd in Nieuw-Zeeland als een kwartet opgericht in 2014 maar na de verhuis van het echtpaar in het begin van 2020 naar Engeland werd het een duo. Voor de creatie van dit album werden er bijkomende ingezonden stukjes instrumentatie van contrabassist James Geluk, pianist-orgelist Louis Thompson-Munn en violiste Becka Wolfe toegevoegd. Op hun nieuwste plaat “Silvereye” die zo genoemd werd naar het mooie kleine vogeltje dat in onze taal ‘grijsrugbrilvogel’ heet en dat veelvuldig voor komt in Australië en Nieuw-Zeeland brengt het duo tien eigen composities van Frank Burkitt waarop hijzelf zingt en op gitaar, charango, trompet, melodica en percussie speelt. Het mooigevederde vogeltje wordt hier door hem gebruikt als een metafoor voor alle goede dingen in deze wereld zoals hoop, schoonheid en onschuld.

Lees meer

Delta Fuse is de naam van een Iers blues/rock trio die met hun debuutalbum ‘A Matter of Love and War’ de weg naar roem insloegen. De 10 tracks die ze opnamen is een mix van soul, blues/rock en punk, waarbij de sfeer sommigen doen denken aan de film “The Commitments”, een Iers/Brits/Amerikaanse film van Alan Parker die werd uitgebracht in 1991, waarbij de muziek een link legt naar soulmuziek. Delta Fuse zijn zanger/multi-instrumentalist Jack McHale (gitaar, banjo, harmonica), Ben Graham (bas) & Sandy Aicken (drums). Jack, Ben en Sandy kwamen elkaar tegen in Londonderry op de Derry School of Music en hun gemeenschappelijke voorliefde voor de blues vergemakkelijkte hier de klik. Naast John Lee Hooker, Muddy Waters en BB King houden ze ook van de soul van Sam Cooke, Marvin Gaye en Curtis Mayfield, de rock van Led Zeppelin, Rolling Stones en Jimi Hendrix en putten ze voor hun inspiratie verder ook uit de punk/rock van The Stooges of the White Stripes

Lees meer

Teresa James, afkomstig uit Houston, TX, woont zoals de leden van haar band in Los Angeles, CA. Teresa James is als zangeres te horen op albums van o.a. Randy Newman (‘Putin’, 2017), Eric Burdon, Tommy Castro, Bill Medley en Walter Trout. Teresa debuteerde in 1998 solo met ‘The Whole Enchilada’ en nam in 2003 met The Rhythm Tramps ‘Oh Yeah’ op. Met haar album ‘You Know You Love It’ (2010), was ze finaliste voor een IMA (Independent Music Award). Na vijf decennia, een dozijn albums, BMA en Grammy nominaties, verscheen onlangs (als opvolger van ‘Here in Babylon’, 2019) bij Blue Heart Records #12, ‘Rose-Colored Glasses Vol. 1’. Teresa nam met haar partner en co-producer/co-songwriter Terry Wilson de twaalf nummers op met haar band en enkele gasten. De kern van The Rhythm Tramps bestond uit gitarist Billy Watts, bassist Terry Wilson en drummers Herman Matthews & Jay Bellerose. De gasten waren een selectie uitzonderlijke gitaristen uit Texas als o.a. Yates McKendree, Anson Funderburgh, Johnny Lee Schell, Lee Roy Parnell, Dean Parks en Snuffy Walden. Ze worden geholpen door blazers (Paulie Cerra & Darrell Leonard), Kevin McCandree (B3, piano), Michael Starr (strings) en vocalisten (Lucy Wilson, Richard Millsap, Nicki Bluhm).

Lees meer

Iemand als Johnny Tucker, een 75-jarige zanger uit Fresno, Californië, kom je niet iedere dag tegen. Johnny is niet alleen een uitbundig en boeiend zanger, zijn manier van songwriting is nog ongebruikelijker. Hij stelt zijn teksten samen in de opnamestudio, terwijl hij naar de muziek luistert en woorden bedenkt die bij de grooves passen, zonder dat de teksten gekunsteld lijken. Voor zijn nieuwe album ’75 and Alive’ gebruikte Johnny de woorden die door zijn hoofd stroomden, terwijl Kid Ramos de muziek aanleverde. Johnny kwam uit een muzikaal pachtgezin, waar de vader gitaar speelde en zong. Na zijn verhuis naar L.A. was de muzikant in Johnny eerst een drummer, die zo’n tien jaar in de band van bluesgitarist Philip Walker speelde en die al in de achtergrond meezong. Johnny is te horen op Philip Walker’s album ‘The Bottom of the Top’ (1973). Tucker maakte in 1997 zijn opnamedebuut als frontman met zanger James "Broadway" Thomas op ‘Stranded’ voor producer Bruce Bromberg. Toen ontmoette hij Bob Auerbach wiens vader in de jaren 1950/1960 de San Francisco's Jazz Workshop leidde op het Long Beach Blues Festival. Het was het begin van een zakelijk partnerschap. Bob Auerbach, ondertussen Johnny's manager, is de eigenaar van het High John-label, waar Tucker al eerder ‘Why You Lookin' At Me?’ (2002) en recenter, ‘Seven Day Blues’ (2018) uitbracht. Auerbach rekruteerde deze keer uit Los Angeles David “Kid” Ramos, als Johnny’s producer en om een “Allstars” band samen te leiden. Tussen Johnny en de L.A.-Kid klikte direct. De band werd met pianist Carl Sunny Leyland, bassist John Bazz, drummer Jason Lozano, harmonicaspeler Bob Corritore en saxofonist Ron Dziubla een echte Allstars.

Lees meer

Als zoon van de onsterfelijke Bobby “Blue” Bland, moest Rodd ook blues muzikant worden. Rodd werd géén blueszanger, maar drummer van bands in zijn thuisstad Memphis. Zo werkte hij al samen met Brimstone Jones, Will Tucker, Ashton Riker en de Blues Players Club. Bobby vertelde aan Rodd vlak voor zijn dood dat blues muzikant James Cotton Blands zijn halfbroer was. Als kind sloeg Rodd al op potten en pannen en wat ouder werd hij de tweede drummer in de band van zijn vader, waar twee drumstellen op het podium opgesteld stonden. Rodd drumde zo samen met John “Jab’o” Starks, Harold “Peanie” Porter en Tony Coleman. Rodd is te horen op Bobby’s album ‘Live on Beale Street’ (1998), maar ook als drummer op Ian Siegal & the Youngest Sons’ ‘The Skinny’ (2011), Will Tucker’s ‘Worth the Gamble’ (2015), Benny Turner & Cash McCall’s ‘Going Back Home’ (2018) en op The Reverend Shawn Amos’ ‘Breaks it Down’ (2018). In 2019 in mei nam Rodd Bland in B.B. King’s Blues Club in Beale Street in Memphis, zes nummers op. Het zijn niet de zes “Best off”, maar nummers die Bobby opnam bij het Duke en ABC label.

Lees meer

George Gritzbach is een muzikant uit Massachusetts die de muziek die hij componeert en met zijn band speelt een amalgaam van “Roots, R&B en Blues” noemt. Met zijn band debuteerde hij in de blues scene van New England in het uiterste noordoosten van de VS en verscheen hij al op een groot aantal verschillende podia en festivals in Noord-Amerika. Zo opende The George Gritzbach band al voor B.B. King, Bonnie Raitt, Robert Cray en vele anderen. Soms speelt Gritzbach ook intieme akoestische sets voor kleinere groepen. George Gritzbach debuteerde in 1976 met ‘Had Your Gritz Today?’ en stond recent opnieuw in de studio voor zijn zesde studioalbum. Het kreeg de naam ‘Full Circle’. Hij nam de tien originele nummers op met bassist Scott Lariviere, drummer Christian McCarthy, toetsenist John Menezes en saxofonist Peter Murray. Als gast nodigde hij de gerenommeerde blues harpist Jerry Portnoy (Muddy Waters, Eric Clapton) uit. .

Lees meer

De Amerikaanse multi-instrumentalist en producer Daniel Young uit Salt Lake City, Utah heeft het creëren en spelen van muziek gedurende zijn hele leven centraal geplaatst. Hij treedt al gedurende twee decennia op maar pas vorig jaar verraste hij ons met een uitstekende tweede album “Television Static” dat op zeer lovende perskritieken kon rekenen. Erg lang heeft hij daarna niet gewacht om een evenzo leuke opvolger voor die plaat klaar te stomen. Zijn derde cd heet “The World Ain’t Gonna Wait” en werd in de ‘Orchard Studio’ in Salt Lake opgenomen met een resem gastmuzikanten die de door Daniel Young zelf ingespeelde instrumentatie met hun piano, banjo, mandoline of viool kwamen vervolledigen. Er werden tien tracks opgenomen met helemaal vooraan en achteraan een geheel instrumentaal stukje muziek: opener “Muskrat Mud Shuffle” met de net 21-jarige DJ en producer ‘Muskrat’ uit Tucson, Arizona op pedal steel en aan het einde het door akoestische en elektrische gitaar begeleide “Yonder Yucca”.

Lees meer

Rosedale Junction -niet te verwisselen met de Franse of Amerikaanse band Junction- is de band rond de in Boston wonende multi-instrumentalist, songwriter en producer Toby Soriero. De muzikanten waarmee hij zijn debuutalbum ‘Stompin’ on the Front Porch’ opnam, was het resultaat van zijn zoeken naar de meest “geschikten”. Het resultaat van hun inspanningen in de opname studio kan je inpassen in de bredere Amerikaanse muziekscene dat voor zijn mix van blues met country, R&B en r’n’r zeker plaats biedt. Toby Soriero laat zich op zijn debuut al meteen vrijwel van zijn beste kanten zien én horen. Naast zijn taak als songwriter van zeven van de nummers (aangevuld met vier covers en twee alternatieve herhalingen) speelt Soriero ook gitaar, bas, resonator, mandoline, piano, uke bas, drums en percussie en doet hij een deel van de achtergrondzang. Drummer Jim Riley doet zijn ding op alle (behalve één) nummers en de ”Guests” zijn, zoals al aangegeven een erg “bont” gezelschap.

Lees meer

Indian Shadows is een Spaans trio uit Pamplona dat originele muziek speelt, gecomponeerd door Hipolito Fernandez & Alfonso Taberna. Het is traditionele muziek met flarden frisse Amerikaanse roots. Het trio bestaat uit de songwriters Hipólito Fernández (zang, gitaar, harmonica & keys) & Alfonso Taberna (staande bas, percussie, b-vocs, spoken words) en Mamen Sanz (zang, b-vocs, percussie). Ze beschrijven hun muziek zelf als “hun passie voor Blues en Amerikaanse Roots muziek (blues, country, gospel, r’n’r…)”. ‘Tam Tam Blues’ is hun debuutalbum, waaraan ook Mikel Fernández (ukelele) meewerkte. De titelsong en opener “Tam Tam Blues” schuift rustig binnen, terwijl de monotone maar aanstekelige percussie en de samenzang, langzaam de geesten doet vervagen. “Dance for Me” sluit hier goed op aan en zorgt met wat ukelele nog even voor de extra trance.

Lees meer