De Amerikaanse muzikant Peter Gallway is hier al zo vaak op deze recensiepagina’s gepasseerd dat we de tel intussen zijn kwijtgeraakt. Hij is een echte muzikale bezige bij, wat geïllustreerd wordt door zijn soloplaten (30 stuks) en de door hem geproducete albums die zijn echtgenote Annie Gallup heeft opgenomen. Samen vormt het echtpaar dan ook nog eens het succesvolle indie folkduo ‘Hat Check Girl’. In juli 2023 kon u hier nog een recensie lezen van zijn soloplaat “Grace Street” en nu is hij alweer terug met een ‘tribute’-album voor de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Laura Nyro. Zij werd geboren in de Bronx in oktober 1947 en ze is net geen vijftig jaar later in april 1997 overleden in Danbury, Connecticut aan de gevolgen van eierstokkanker, de ziekte waaraan ook haar moeder op dezelfde 49-jarige leeftijd was overleden. Laura Nyro werd tijdens haar muzikale carrière vooral geroemd omwille van haar uitstekende songschrijverstalent en ook om haar uitzonderlijke 3 octaven bereikende mezzo-sopraanstem. Haar liedjes nam ze op in totaal negen albums op in de periode van 1967 tot 1993. Ze werd in 2010 postuum opgenomen in de ‘Songwriters Hall Of Fame’ en in 2012 ook in de ‘Rock And Roll Hall Of Fame’. In 2001 verscheen van haar postuum een tiende plaat “Angel In The Dark” die de toen al heel zieke Laura in ’94 en ’95 nog had opgenomen en waaraan Peter Gallway nog had meegewerkt. Enkele van haar songs werden ook gecoverd door o.a. ‘The 5th Dimension’, ‘Peter, Paul And Mary’, ‘Three Dog Night’ en Barbara Steisand.

We kenden hem als van de Dutch Blues Challenge in 2019 toen hij in de categorie solo won, maar nadat hij voor zijn tweede studio album, ‘Change Myself’ de Award “Best Dutch Blues Album 2023” kreeg en de EBC in 2024 in de categorie bands won, zat Noorderbuur ROBBERT DUIJF muzikaal écht in de lift. Sindsdien is deze erg muzikale man uit Heerlen -solo, als duo of met band- géén onbekende meer in de akoestische blues scene. Wat hem als akoestische blues/gospel artiest typeert is naast zijn signature rauwe doorleefde stem, het organisch en rauw geluid dat zijn passie voor muziek en verhalen vertellen belichaamt. Hoewel Robbert trouw blijft aan zijn kenmerkende akoestische blues, verkent hij op zijn nieuwe studio album nog bredere muzikale invloeden in vergelijking met zijn twee eerdere studio-opnames. Robbert trok voor ‘SILVER SPOON’ met zijn liveband naar de studio. Hij leverde zelf gitaar, zang en mondharmonica. Zijn oudste zoon, Rubin Duijf de contrabas en Robin Zalm drumde. Voor wat “extra” zorgden verschillende amicale gasten als Sjaak Korsten (bvs) & Thimo Gijezen van The Ragtime Rumours, Massimo Bombrini (percussie) van de band Komodo / Bombrini Circus en Angelo Bombrini (banjo). Het album werd opgenomen in de Husky Studios in Londen en geproducet door Angelo Bombrini. Robbert omarmt oldskool en one-track-opnames met minimale overdubs. Op de tracklist van ‘SILVER SPOON’ staan 12 nieuwe nummers die, ieder op zich en in elk opzicht, prachtige nieuwe verhalen vertellen en die je uitnodigen voor een boeiende reis.

Trouwe liefhebbers van de betere folk- en ‘outlaw country’-muziek kennen ongetwijfeld de in de jaren ’70 zeer populaire artiest Steve Young. Wat nu ‘Americana’ wordt genoemd was het handelsmerk van deze pionier van de countryrocksound die op 17 maart 2016 veel te vroeg op 74-jarige leeftijd overleed in Nashville, Tennessee. Hij had ons echter zijn zoon Jubal Lee Young geschonken die de muzikale erfenis van zijn vader heeft verdergezet. In 2006 werd het debuutalbum “Not Another Beautiful Day” van deze nu 53-jarige muzikant uitgebracht en daarna volgden nog andere studioalbums met “Jubal Lee Young” in 2007, “The Last Free Place In America” in 2009, “Take It Home” in 2011 en “On A Dark Highway” uit 2014. Na tien jaar zonder nieuwe plaat werden we recent aangenaam verrast door het feit dat we een nieuw album van Jubal Lee Young op onze redactie mochten verwelkomen. Titel van het veertien songs tellende werkstuk is “Wild Birds Warble” en wat daarbij bijzonder leuk ervaren wordt is dat we tegelijkertijd ook nog een bonus EP getiteld “Wild Birds Warble: Side 4” ontvingen met daarop vijf extra nummers die niet op het studioalbum te horen zijn. De helft van de veertien songs op het officiële album zijn composities van zijn vader Steve Young met de songs “The White Trash Song”, “Jig”, “Seven Bridges Road”, “Long Way To Hollywood”, Traveling Kind”, “East Virginia” en “Angel With A Broken Heart”. De andere zeven tracks zijn coverversie van nummers van andere grote singer-songwriters. David Olney schreef “Deeper Well” en “If My Eyes Were Blind” en Townes Van Zandt componeerde “No Place To Fall”. Verder brengt hij ook nog “Useful Girl” van Richard Dobson, Why You Been Gone So Long?” van Mickey Newbury en “Rock Salt & Nails” van Utah Phillips dat ook gecoverd werd door Steve Young, Tyler Childers en Waylon Jennings.

‘Lions In The Street’ is de groepsnaam van een kwartet rockmuzikanten uit Vancouver, Canada en San Diego, Californië met het broederpaar Chris Kinnon (zang en leadgitaar) en Jeff Kinnon (drums), Enzo Figliuzzi (basgitaar) en Sean Casey (akoestische en elektrische gitaren). In 2006 brachten ze een eerste plaat uit in de vorm van de EP “Cat Got Your Tongue” maar die ging zo goed als compleet onopgemerkt voorbij. In 2013 volgde een tweede poging met de release van de vijf nummers tellende EP “On The Lam”. Ondanks het uitblijvende succes bleef de band koppig verder optreden en vonden ze de moed om eind vorig jaar een volwaardig studioalbum op te nemen en uit te brengen dat ze de passende titel “Moving Along” hebben gegeven. Voorafgaand aan de release van deze plaat stuurden ze in maart 2024 de EP “Black Ops” de markt in met daarop zes tracks die nu ook allemaal op “Moving Along” terug te vinden zijn. Op de video’s bij dit verhaal kunt u de stevig rockende albumtiteltrack beluisteren en ook onze persoonlijke favoriete song “Shangri-La”. De algemene tendens van de nummers op deze plaat is ‘recht-voor-de-raap’-rock’n’roll die gebaseerd is op Keith Richards-achtige snerpende gitaarriffs en stevige bas- en drumsklanken. Nummers als “Mine Ain’t Yours”, “Walking Back To You”, “Gold Pour Down”, “Waiting On A Woman” en albumafsluiter “You’re Gonna Lose” roepen bij ons herinneringen op aan het rockende werk van bands als ‘The Rolling Stones’ of ‘The Faces’.

SECONDHAND DREAMCAR is een band -hun naam is geïnspireerd door de tarotkaart Pentakels Acht- uit de regio Edmonton (de hoofdstad van de Canadese provincie Alberta) rond zangeres/toetseniste, een dame die als je haar hoort al meteen indruk maakt, de Canadese “Folk Music Award” nominee, Dana Wylie. Zij wordt omringd door een 8-koppige band die verder bestaat uit bassist/producer Harry Gregg, drummer Jamie Cooper (Up and Over Trio, Obsessions Octet), gitaristen Kyle Mosiuk (The Hello Darlins) & Chad Murphy (Dallas Smith), toetsenist Rooster Davis aka David Aide en een 3-koppige blazerssectie. De band die een onderscheidend, funky en lyrisch gedreven geluid creëert is ergens het gevolg van een uniek moment toen Wylie, Gregg en Cooper werden gevraagd om een ​​huisband te vormen voor een professionele jamsessie in SOHO in Edmonton. Hun debuutalbum kreeg de titel ‘ANSWER THE CALL’ (2024). Het werd een album met geslaagde arrangementen, sterke ritmes en tegelijkertijd opvallende solo's, waarin Dana haar persoonlijke en meeslepende verhalen met veel passie brengt.

MOJO DINGO is de funky blues band rond zanger/gitarist GERRARD ALLMAN uit Adelaide, Down Under. Hun signature sound is een mix van authentieke blues, rock en upbeat funk. De overige bandleden zijn William Burke (gitaar), Stephen McInerny (bas) & Alexander Perminov (drums). Mark Snoad voegt soulvolle harp toe aan de sound. Zoals hun titelloos debuut album uit 2017 is, na “even” wachten, ‘THE ROAD’ (2024) het tweede studio album van MOJO DINGO. Het werd een album dat “geweldig spel en een oprechte houding” samenvat. Er zijn uiteraard een paar verrassingen op te vinden, maar over het algemeen leek voor deze Aussies hun "moeilijke” tweede album heel gemakkelijk. Het album opent met “Lonely Road”, een nummer met een funky gitaarpartij, een soepele baspartij van Stephen McInerny, een wervelend orgel van Eric Steckel en een groovend riff. “So Refined” is dan meer bluesy door de harp van Mark Snoad. Het instrumentale “Baby’s Got Rhythm” rockt met élégance en laat even Geo Heathcote op sax horen en “Sweet Little Darling” is opnieuw funky. De hier helder klinkende ritme gitaar moet het afleggen tegen het orgel en ritme sectie. De solo komt van het orgel in plaats van de gitaar, voordat alles heel druk wordt in de grote finale.

'COOKIN' at GREASELAND' (2024) is QUIQUE GÓMEZ’ persoonlijke hommage aan de frontman van THE NIGHT CATS, wijlen blues gitarist CHARLES “LITTLE CHARLIE” BATY (°1953†2020) en het gevolg van een “gelukkige” ontmoeting met Baty tijdens een toer in Californië, wanneer Charlie zich bij Quique voegde voor een paar shows. Tijdens hun treffen in de heilige hallen van Greaseland Studios van Kid Andersen in San Jose (CA) verweefde Quique's emotionele zang en meesterlijke mondharmonicavaardigheden zich naadloos met Baty's legendarische gitaarwerk, dat altijd The Night Cats typeerde en ontstond er een geluid, dat net zo rijk aan textuur als emotie was. Met Kid Andersen aan het roer was de productie ronduit onberispelijk, waarbij elke nuance van emotie met verbluffende helderheid werd vastgelegd. Gomez schreef een aantal originele nummers. Speciale gasten/toetsenisten als Robert Wells en Jim Pugh droegen naast Kid Andersen (bas, pedal steel gitaar) & Alex Pettersen (drums) ook bij aan dit fantastische album. Wat het meest aan 'COOKIN' at GREASELAND' opvalt, is het tastbare gevoel van kameraadschap, die bij elke noot doordringt. De chemie tussen Gomez en Baty is onmiskenbaar. Hun muzikale dialoog ontvouwt zich met een organisch gemak, dat er alleen kan zijn door de jaren van gedeelde passie en toewijding.

Gitarist, zanger en auteur ANDREA “CEK” FRANCESCHETTI is al van in zijn jeugd met blues bezig. Ook als advocaat blijft hij nog steeds een blues man. In 2002 vormde hij met Paolo & Marco Xeres de band CEK OUT. Ze namen twee albums op: ‘Broken and Hungry’ (2003) en ‘I Just Don’t Know’ (2005). Het succes van deze albums leidde ertoe dat ze op talloze blues festivals speelden en het podium deelden met veel artiesten uit de Italiaanse en internationale blues scene. Ze openden zo voor Treves Blues Band, Dr John, Kenny Neal, John Mooney, Eric Sardinas, Alvin Youngblood Hart, Nine Below Zero en nog veel meer. Van 2004 tot 2007 trad Cek samen op met Louisiana Red (°1932†2012). Van 2008 tot 2014 vormde hij met Pietro Maria Tisi & Carlo Poddighe, CEK DELUXE. Deluxe bracht 2 albums uit: ‘Hanging Bags’ (2008) en ‘Royal Rumble’ (2011).  In 2009 won Cek de Italiaanse Blues Challenge en verdedigde hij zijn land in Memphis. Andrea bracht al meerdere albums onder zijn eigen naam uit. In 2014 bracht hij als one man band ‘One Man Stand’ uit met mondharmonica en bas trom. In 2018 bracht hij het album ‘Blues Tricks’ uit met originele nummers en enkele herinterpretaties van blues klassiekers. In 2021 verscheen bij Slang Record, ‘Sarneghera Stomp

JUNGLE JIM SMITH is van Down Under en doet het graag alleen op een podium, gewapend met een 3-snarige sigarenkistgitaar of vertrouwde 6-snarige gitaar en een voetdrum. JJS is een one-man-blues band met een groot R’n’R-hart, een rauwe crooner, die zijn geëlektrificeerde mix van swamp en Hillbilly Blues overgoten met een vleugje rockabilly, onversaagd de wereld in pompt, waardoor een volledig uniek bandgeluid ontstaat. JJS’ debuutalbum, 'Electric Boogieland' (2023), dat met veel enthousiasme werd ontvangen, kreeg als opvolger ‘THIS IS GHOST COUNTRY’ (2024). Klaar voor zijn STOMPIN' SWAMP BLOOZE? Het eerste van de allemaal originele nummers kreeg de toepasselijke, wat verwerpelijke titel, “Dead and Whiskey”. Het maakt met zijn vervormde gitaarklank en dreunende percussie al meteen duidelijk, hoe rauw en krachtig Jungle Jim Smith wil klinken en wat je nog mag verwachten. “Lucky Me”, met zijn niet te stoppen groove,is de perfecte aansluiter en “Long Gone” de gewenste “ontwaking”. “Holy Roll Me” lijkt met een lange slide even de rust te brengen, tot Jim zijn helletocht inzet.

STEFAN HILLESHEIM, zijn naam verraadt het, is van origine een Duitse muzikant die op 27-jarige leeftijd naar Los Angeles (CA) verhuisde. Hij was in 2015 de "Most Improved Student" van het Musicians Institute (GIT) en speelde in gerenommeerde gospelkerken en op livemuzieklocaties in het hele land. Zijn kenmerkende gitaarklank en ritmegitaarvaardigheden maakten van hem snel een veelgevraagde sessiemuzikant. Stefan trad op / stond in de studio met veel bekende artiesten. In 2022 verhuisde Stefan naar Chicago om zijn liefde voor de blues na te jagen. De blues gemeenschap van Chicago verwelkomde Stefan met open armen. Zijn belangrijkste muzikale invloeden zijn Elmore James, Howlin' Wolf en Albert King. Stefan is momenteel de frontman en zanger/gitarist van zijn eigen band, waarvan ook drummer Dionte McMusick en bassist Darryl Wright deel uitmaken. Toetsenist van dienst is Sumito "Ariyo" Ariyoshi (piano). Met hen nam hij zijn meest recente album op. Het is een live album, opgenomen op een iconische plaats, ‘LIVE @ ROSA’s LOUNGE’ met op de setlist enkel originele nummers. Het is de eertse release op STELLA BLUE MUSIC, het platenlabel en de muziekdistributie van Stefan en zijn vrouw Shade, waarmee ze in 2024 startten. Hun hond Stella was zo aardig om als bedrijfslogo te "modelleren".

U heeft wellicht nog niet gehoord van zangeres en songschrijfster Maya De Vitry, maar toch is zij geen volledig nieuwe naam in de muziekwereld want vooraleer ze aan een solocarrière begon maakte ze deel uit van het rootstrio ‘The Stray Birds’. Deze uit Lancaster, Pennsylvania afkomstige singer-songwriter woont en werkt nu vanuit Nashville, Tennessee en ze is ook een multi-instrumentaliste en producer, iets wat ze nu ook heeft gedaan voor haar nieuwste album als soloartieste. Ze debuteerde solo in 2019 met het album “Adaptations” dat één jaartje later werd opgevolgd door de plaat “How To Break A Fall”. Begin 2022 zorgde ze voor een derde soloplaat met als titel “Violet Light” en in oktober 2023 verscheen er ook nog een vijf songs tellende EP “Infinite” van Maya De Vitry op de platenmarkt. Titel van haar vierde volwaardige soloalbum is ”The Only Moment” waarop ze tien eigen composities heeft samengebracht met drie nummers die ze via een samenwerking met co-componisten heeft gecreëerd. Die songs zijn het samen met Phoebe Hunt geschreven liedje “Nothing Else Matters” (niet de song van ‘Metallica’), “Odds Of Getting Even” dat ze samen componeerde met Caitlin Canty en de ballad “Burning Building” die tot stand is gekomen na een duo-componeeroefening met Oliver Wood. Het album werd opgenomen in de ‘Phantom Studios’ in Gallatin, Tennessee met de hulp van vijf muzikanten, zijnde gitarist Anthony Da Costa, keyboardsspeler Alex Wilder, bassist Ethan Jodziewicz en drummer Dominic Billett. Daarenboven zorgt de net reeds vermelde zangeres Phoebe Hunt voor de mooie harmony vocals op alle songs, met uitzondering van het enkel door akoestische gitaar en piano begeleide prachtige nummer “Watching The Whole Sky Change” dat u hieronder op de eerste video in een live-uitvoering kunt beluisteren.

‘Boulder Fields’ is het alter-ego van de Schotse folk- en Americana-liedjes brengende muzikant Cam Fraser uit Edinburgh. Rond die naam heeft hij nu ook een muzikaal project opgestart samen met de fine fleur van de Schotse folkmuzikanten. Het resultaat daarvan is het elf liedjes tellende eerste volwaardige album “With All The Other Ghosts”. In november 2022 had ‘Boulder Fields’ zich al een keertje voor het eerst getoond met een vijf songs tellende EP die “Falkirk Attic Demos” als titel kreeg en die werd opgenomen met violiste Amy Geddes en mandoline- en banjospeler Iain MacLeod. Cam Fraser was voordien enkel als muzikant actief geweest in alt.rock, indie rock en zelfs punkgroepen zoals ‘The Cateran’ en ‘Borrowed Books’, maar zijn liefde voor het brengen van folk- en Americanaliedjes kwam toch bovendrijven toen hij aan een solocarrière wou beginnen. Voor “With All The Other Ghosts” schreef hij teksten en muziek voor de elf songs op de plaat en bij de opname ervan liet hij zich begeleiden door Aly Barr op contrabas en piano, Suzy Cargill op mandoline, drums en percussie, Richie Werner op orgel en Jamie Watdon op akoestische gitaar, het instrument dat Cam Fraser zelf ook haast altijd bespeelt. Richie Werner was daarnaast ook actief als de producer van de plaat in zijn ‘B&B Studios’.

In oktober 2021 maakten we bij Rootstime kennis met de in Zuid-Californië wonende countryzanger en songschrijver Jerry Zinn via het toenmalige album “Heartache, Hangovers & Honky Tonks” van zijn groep en alter-ego ‘West Of Texas’. De daarvoor gehanteerde honkytonk- en countrysound klonk ons toen al meteen als traditioneel en nostalgisch ouderwets in de oren, complexloos en recht-voor-de-raap-muziek waar we ‘instant’-blij van werden. Die mix van honkytonk, countryrock en tearjerker-ballads krijgen we nu opnieuw aangeboden in de opvolger van dat album uit 2021 want ‘West Of Texas’ lanceert met veel plezier hun nieuwe plaat “Hot Motel Nights”. Voor de opname van de tien nieuwe nummers op dat album trok Jerry Zinn met een aantal muzikale vrienden naar de in Los Angeles gestationeerde ‘The Den’-studio van multitalent Ted Russell Kamp die ook als co-producer van de plaat zou gaan optreden. Multi-instrumentalist Jeremy Long was opnieuw van de partij op leadgitaar, pedal steel, piano, accordeon,tenorsaxofoon, glockenspiel en timpani (pauken), Phill Glenn speelde op viool en andere strijkinstrumenten, Ryan Posner speelde op basgitaar en Kevin Brown op drums. Verder waren er ook nog gastbijdragen op pedal steel van Caleb Melo, Muskrat Jones en Eddie Lange, terwijl James Mitchell op leadgitaar en Ted Russel Kamp op piano meespeelden op elk één nummer.

De naam ‘Massy Ferguson’ kende ik al sinds mijn kindertijd als van een immens grote tractor die door de boeren in mijn dorp gebruikt werd om hun land te bewerken. Ik heb er zelf ooit als tiener mogen mee rondrijden. Maar ‘Massy Ferguson’ is ook een Amerikaanse alt.country- en rockmuziek spelende formatie uit Seattle, Washington. Die band werd al in 2005 opgericht als een samenvoeging van leden van twee andere in Seattle gebaseerde groepen ‘Fragile Jack’ en ‘Vast Capital’ en opererend rond zanger-bassist en songschrijver Ethan Anderson en gitarist Adam Monda. De twee andere bandleden van ‘Massy Ferguson’ zijn pianist Fred Slater en drummer Dave Goedde. Voor hun nieuwste album “You Can Tell Me I’m Not What I Used To Be” wist het kwartet een topproducer te overtuigen om zich aan de opname van de elf door de band gecomponeerde liedjes te begeven. Het is namelijk de onvolprezen 52-jarige singer-songwriter Damien Jurado (ook uit Seattle) die zich van deze belangrijke taak heeft gekweten. Deze plaat is de opvolger van het in 2022 uitgebrachte zesde volwaardige album “Joe’s Meat & Grocery”. Voorafgaand aan de release van deze plaat werd de rocksong “When You’re Not Around” op single uitgebracht en we laten u graag met dat nummer kennismaken via de hieronder bijgevoegde video. “You Can Tell Me I’m Not What I Used To Be” gaat met volle overgave op de countryrocktoer en laat de twangende gitaren hun werk doen. Damien Jurado heeft zijn stempel duidelijk gedrukt op dit nieuwe album, echter zonder aan de muzikale originaliteit van ‘Massy Ferguson’ te raken..