Een band waar we recent tijdens de 13de editie van de EBC in Split, Kroatië naar uitkeken en die we ontmoetten op de Blues Market, was THE SEE SEE RIDERS uit de Noord Duitse deelstaat Beieren, Bamberg. De band ontleende zijn naam aan het Lead Belly-nummer "CC Rider". Armano Persau (gitaar, zang), die qua zang klinkt als Pokey Lafarge & Rebekka Wagner (viool, zang) startten in 2017 als duo en zijn sindsdien (met Stephan Goldbach: staande bas, zang & Benjamin Lojak: resonator gitaar) uitgegroeid tot een dynamische vierkoppige band die zich toelegt op Amerikaanse blues, roots en string-muziek. Met twee albums (‘Sinister Swing’, 2021 - ‘The See See Riders’, 2017) en een ep die al eerder uitgebracht zijn en een derde dat er dit jaar aankomt, heeft de band internationale erkenning gekregen. De opvolger van hun 2021-studio album, ‘Sinister Swing’ kreeg de titel ‘HAVING FUN WITH THE SEE SEE RIDERS’ (2025). De 17 nummers op de tracklist zijn opnieuw een mix van (7) eigen songs, (1) een traditional én door legendes in het genre als Charley Patton, Tampa Red, The Mississiippi Sheiks en Memphis Minnie, “inspired” (9) covers. Zo schreef de Amerikaans blueszanger en gitarist Hudson Woodbridge (°1904†1981), beter bekend als Tampa Red, “Can’t Get that Stuff No Morel” en het relaxte “Please Mister Blues”, Charlie Patton “Down the Dirt Road Blues” en Memphis Minnie het bizarre, “Killer Diller Blues”.

BEN GRANFELT is een muzikant uit Finland en het meest bekend als lid van Gringos Locos, Guitar Slingers, de legendarische Leningrad Cowboys, de hardrockband Wishbone Ash (waarin Manninen in 2004 zijn plaats overnam) en (sinds 1993) als frontman en zanger/gitarist van de progressieve blues/rockband, Ben Granfelt Band (BGB). Ben bracht solo al méér dan 20 albums uit en stond wereldwijd op de affiche van grote festivals. De muziek van BGB wordt omschreven als “een pure cocktail van ritme, melodie en soul, waarin progressieve en heavy rockmuziekstijlen op natuurlijke wijze opgaan…”. Sommige van hun muzikale invloeden zijn o.a. Gov’t Mule, Jeff Beck, Gary Moore en Robin Trower. Ben begon met gitaar spelen op zijn elfde, speelde in schoolbandjes en ging in een platenzaak werken. Daar ontmoette hij Jyrki “Muddy” Manninen die van plan was een band op te richten: Gringos Locos. Met Gringos Locos (1986-91) nam hij drie albums op en stond hij onder meer op het podium van Parkpop-1998. Daarna volgden Guitar Slingers (1991-99) met 3 albums en de Leningrad Cowboys (1991-98) met 5 albums. Tijdens een Duitse tournee van Wishbone Ash mocht Guitar Slingers in het voorprogramma spelen en raakte Granfelt bevriend met Andy Powell, de frontman van Wishbone Ash. Omdat Wishbone Ash in 2001 zonder gitarist kwam te zitten speelde Granfelt met Ash (2001/02), op minstens 2 albums mee. Vanaf 2010 is Granfelt ook lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses.

OPELOUSAS is de naam van een trio uit Melbourne, Down Under. Alison Ferrier, Kerri Simpson & Anthony Shotte staan voor “bare-boned blues for free-wheelin’ minds”…”. Deze krachtige samenwerking heeft een vrouwelijk gezicht: Kerri. Zij beoefende met succes verschillende muziekgenres, van gospel tot country, dance en rock. Alison is een productieve songwriter en getalenteerde leadgitarist en drummer/percussionist Anthony is bekend bij de Australische blues liefhebbers, die met Opelousas zijn unieke, ruige grooves naar een nieuw hoger niveau heeft getild. ‘OPELOUSAFRIED’ is, na hun titellos debuut in 2019, het tweede full length van de band dat vorig jaar bij Origin Music verscheen. Het laat een verdere evolutie horen in het samenspel tussen Kerri’s buitengewone zang en krachtig rauwe gitaar, Anthony "Shorty" Shortte's hypnotiserende grooves en moerassige percussie en Alison Ferriers dreigende elektrische gitaar, versterkte viool en zwoele zang.

We hebben in de voorbije tien jaar op deze pagina’s al een aantal platen mogen recenseren van de Amerikaanse folkrocker, gitarist en songschrijver Bill Price uit Indianapolis, Indiana. Nu vinden we zijn naam terug op het album “Beggars Belief” van de groep ‘The Brains Behind Pa’ waarvan hij al sinds 2001 deel uitmaakt. Zijn ‘compagnons de route’ in die ‘side project’-band zijn bluesmuzikant en gitarist Gordon Bonham, toetsenist Garry Bole op Hammondorgel en piano en Jeff Stone op basgitaar. De eerdere platen die onder de naam ‘The Brains Behind Pa’ op de markt kwamen waren “Old Hat” uit 2002 en “Better For The Deal” uit 2006. Met diezelfde groep brengt het kwartet op het bijna twintig jaar later uitgebrachte derde album “Beggars Belief’ samen met enkele gastmuzikanten dertien indie rock- en Americana-nummers die allemaal door Bill Price van teksten en muziek werden voorzien. Op de video bij deze recensie kunt u luisteren naar het ritmische nummer “Tangerine Guillotine” uit dit nieuwe album. Andere dansbare tracks zijn “Blue Riders Approaching”, “Apples To Oranges”, de albumtiteltrack “Beggars Belief” en de meer dan 7 minuten durende slotsong “The Wooden Horseman” met knap werk op piano en Hammondorgel door Garry Bole. Maar we krijgen ook enkele zeer mooie ballads aangeboden waarvan we voornamelijk het schitterende “Heart Of The Howl #1”, de sobere countrydeuntjes “Poor Eyes” en “Strong, Silent And Sad” en het bluesy nummer “Red, White And A Little Bit Of Blue” willen aanbevelen.

De Amerikaanse muzikante en mulit-instrumentaliste Rachel Goodrich uit Miami, Florida trok begin dit jaar de opnamestudio in met de instrumentalisten Jon Shaw op basgitaar, Rose Droll op piano en Joe Russo op drums om haar 8 nummers en amper 19 minuten durende EP “Once Before” op te nemen. Ze kregen daarbij voor enkele nummers nog extra instrumentale hulp van Joe Gullace op trompet en Kevin Kendrick op vibrafoon en met Chris Harford en Jon March als producers. Rachel Goodrich debuteerde op plaat in 2008 met een eerste EP “Homemade” en het eerste volwaardige album “Tinker Toys” dat in 2011 een vervolg kreeg met een titelloze naar haarzelf vernoemde plaat. Een jaartje later volgde een derde album “Apple Juice + Whiskey” en in 2014 was er ook nog de plaat “Baby, Now We’re Even”. Dit minialbum “Once Before” zou dus wel eens de voorbode kunnen zijn voor een binnenkort volgende full-cd. Rachel Goodrich heeft haar sound doorheen de voorbije jaren steeds meer laten evalueren in de richting van de jazzmuziek waarbij haar zelfgecomponeerde liedjes meer en meer beïnvloed werden door klassieke jazz die ze door een subtiele mixing met andere muziekstijlen een wat modernere touch heeft meegegeven. Als eerste single uit dit minialbum opteerde ze voor de openingstrack “Why Do We Fall In Love?” die u op de bijgevoegde audiovideo kunt beluisteren.

VANESSA COLLIER is een singer-songwriter, multi-instrumentaliste, maar vooral saxofoniste. Ze studeerde in 2013 in Boston af aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Voordat ze in 2014 haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ uitbracht, toerde ze méér dan een jaar met Grammy winnaar, Blues Hall of Fame artiest en blues gitarist Joe Louis Walker. Verder stond Vanessa ook al op het podium met o.a. Annie Lennox, Kathy Mattea en Willie Nelson. In 2015 was Venessa finaliste tijdens de John Lennon Songwriting Competition en won ze de Billtown Blues Challenge. Daarnaast nam Vanessa ook deel aan het “Blues in the Schools” programma in Pennsylvania, Delaware en Maryland, was ze occasioneel jurylid op solo en ensemble festivals en gaf ze saxofoon lessen aan jongeren. Op haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ (2014) liet Vanessa horen dat in haar muziek meerdere stijlen zitten. Ze gaat elegant om met een mix van funky blues, soul blues en soft soul jazz. Andere Berklee muzikanten, waaronder Eric Finland (keys), Jordan Rose (drums), Justin Schornstein (bas) en Noe Socha (gitaar en harmonica) maakten toen deel uit van de line-up. Het laatste album dat we hier van Vanessa bespraken was ‘Live @ Power Station’ (2022), opgenomen in de legendarische studio’s in NYC, voor een intiem live publiek. Naast gitariste Laura Chavez, met wie ze al eerder samenwerkte, waren ook Byron Cage (drums), Andrew Crane (bas) & William Gorman (keyboards, bvs) er bij de opnames ook bij. De opvolger kreeg de veelzeggende naam, ‘DO IT MY WAY’. De titel van haar vijfde studio album vat vooral samen wat ze over bepaalde dingen denkt.

Een voornaam onderscheid je in onze cultuur van anderen met dezelfde achternaam en is soms belangrijker dan je wel denkt. Het helpt in België als je coureur wil worden dat je Eddy heet, als je gender neutraal denkt te zijn dat je Lux heet en wil je als mondharmonicaspeler bij de besten horen, dan is de kans dat je doopnaam Steven “de gekroonde” is, groot. Naast Steven De Bruyn (winnaar in de categorie "Beste muzikant" tijdens de ZAMU Awards 2004 en genomineerd in de categorie "Beste Muzikant" tijdens de Music Industry Awards 2011) hebben we Steven Troch, de soms wat (te) bescheiden Mechelaar, die je hier én in Europa zeker bij de absolute top moet rekenen! Hohner ambassadeur, winnaar van twee internationale harmonica wedstrijden en te horen op méér dan 20 albums, haalt zijn inspiratie bij de oude blues masters en muzikanten zoals Gary Primich, William Clarke, Steve Baker en Joe Filisko. Steven verdiende ondertussen zijn sporen via uiteenlopende samenwerkingen met een indrukwekkende lijst van artiesten, waaronder Tiny Legs Tim (°1978†2022), Gene Taylor (°1952†2021), Ina Forsman, Lon Eldridge, Little Victor, Big Creek Slim, Gerald Clark, Roland Van Campenhout, Guy Verlinde en vele anderen. Wie zijn de drie muzikanten, die sinds 2016 deel uitmaken van de Steven Troch Band? Nog altijd blues/rock power house bassiste Liesbeth Sprangers (Herman Brock & The Brockettes), gitarist Matt T Mahony aka Matti De Rijcke (Les Bandits), en drummer Dennis de Gier. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht Troch vier albums uit. Hun laatste ‘Gravy Train’ werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot derde beste harmonicaplaat van 2012. Troch debuteerde in 2016 solo met ‘Nice ‘N’ Greasy’, in 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met zijn band ‘Rhymes for Mellow Minds’, tussendoor verscheen er ‘Leftovers’ (2020) een compilatiealbum met onuitgegeven nummers, een live album (‘The Jinx is on Me’, 2021), in 2022 ‘The Call’ en deze maand zijn vierde studio album, ‘THE DAWNING’.

De ‘Missy Sippy Blues & Roots Club’ in Klein Turkije nr. 16 in Gent is al sinds maart 2015 ‘the place to be’ voor iedereen wiens hartje sneller gaat slaan voor de sound van de betere blues- en rootsmuziek uit eigen land, maar ook als die gebracht wordt door internationale artiesten in deze muziekstijlen. Zelf noemt deze club zich het ‘New Orleans Aan De Leie’ omdat de te horen muziekgenres hun oorsprong hebben gevonden aan de oevers van de Missisippi-rivier die door New Orleans in de Amerikaanse staat Louisiana stroomt. Dat is een stad die gekenmerkt wordt door de wereldberoemde ‘Bourbon Street’, een lange laan waarin je al feestend van de ene muziekclub naar de andere kunt stappen om naar allerlei live performers te gaan luisteren. De ‘Missy Sippy Blues & Roots Club’ biedt een forum aan allerlei muzikanten om er hun werk te komen creëren en het live te komen spelen. Dat collectief aan musici noemt zich de ‘Missy Sippy All Stars’ en ze brengen om de vijf jaar hun werk op plaat en cd uit. Dat gebeurde voor het eerst in 2020 na een initiatief van de betreurde Tiny Legs Tim, de in 2022 op amper 43-jarige leeftijd overleden bluesmuzikant Tim De Graeve. Hij lanceerde het album “Missy Sippy All Stars Vol. I” om het vijfjarige bestaan van de Gentse club te vieren. Omdat er nu een verjaardagstaart met tien kaarsjes mag worden uitgeblazen wordt er een tweede verzamelaar gereleased onder de titel ‘Missy Sippy All Stars Vol. II”.

Zich in vraag stellend met een niet alledaagse, maar in de blues scene vrij expliciete bandnaam MUDDY WHAT?, begon een trio uit de regio München en Nürnberg sinds hun oprichting in 2006 aan hun muzikale reis. Frontdame Ina Spang (lead gitaar, mandoline), haar broer Fabian (zang, ritme gitaar) en drummer Michi Lang debuteerden in 2018 met ‘Gone from Mississippi’ en wonnen in 2021 de German Blues Challenge 2021. Muddy What? haalde ook de finale van EBC 2022 en waren semifinalisten tijdens de Blues Challenge 2022 in Memphis. Muddy What? bracht in 2019 al drie studio albums en twee live albums uit. Hun derde studio album ‘Spider Legs’ verscheen in 2022 en hun tweede live album, ‘LIVE AT VICTORIA TEATERN’ deze maand. Het werd opgenomen in Malmö, Zweden. De nummers op de setlist zijn een mix van eigen nummers, enkele bewerkte traditionals en twee Stones’ nummers. Improvisatie en muzikale onvoorspelbaarheid maken elk optreden van het trio uniek. Dat was in Zweden niet anders!

Aan het begin van deze eeuw werd in 2003 in Stockholm de Zweedse pop- en rockformatie ‘Born 53’ opgericht door zanger, gitarist en songschrijver Anders Lindh. Sinds de release van hun debuutalbum en retrorockplaat “Rust Off The Rails” in 2005 werden er nog vier andere platen uitgebracht waarvan we “Foreign Accent” uit 2010, “Thieving In The Alley” uit 2011 met coverversies van Bob Dylan-songs en “A Talent Unrecognized” uit 2017 voor u op deze pagina’s voor Rootstime mochten recenseren. Voor het zesde album van ‘Born 53’ moesten we acht jaar wachten tot nu want de band neemt een hernieuwde start met de elf songs tellende plaat “Turnpike”, nummers die werden gecomponeerd door Anders Lindh en multi-instrumentalist Hans Birkholz die op deze tracks meespeelt op akoestische en elektrische gitaren, lapsteel- en slidegitaar, banjo, charango (vijfsnarig Zuid-Amerikaanse instrument) en ukelele. Andere muzikanten die aan deze opname hebben meegewerkt zijn Åsa Källén-Lindh op mandoline, lead en backing vocals, albumproducer Alar Suurna op drums, percussie, piano en strijkers, Lars-Gunnar Larsson op basgitaar en Robert Fekete op Hammondorgel, Wurlitzer-piano en Rhodes-keyboards. Verder speelt gastmuzikante Kati Raitinen op cello bij het nummer “The Line”..

Annie Gallup en Peter Gallway zijn al bijna twintig jaar een liefdespaar uit Rockland, Maine en ze vormen sinds 2009 ook een muzikaal duo dat optreedt en platen opneemt onder de naam ‘Hat Check Girl’. Beiden hebben in de voorbije decennia ook al heel wat soloalbums opgenomen. Zo hadden we hier recent nog de plaat “LAURA - The Music Of Laura Nyro”, een tribute-album van Peter Gallway voor de in 1997 op 49-jarige leeftijd overleden bevriende Amerikaanse zangeres en songschrijfster. Ook Annie Gallup zal deze zomer nog een nieuwe soloplaat uitbrengen onder de titel “Night Clothes”. Maar het was sinds de release van de plaat “Kiss Me Quick” in 2020 nu toch al bijna vijf jaar geleden dat ze met een nieuwe plaat als ‘Hat Check Girl’ naar buiten zijn getreden. Ze doen dit nu opnieuw met een tien songs tellend album dat “29 & Gone” als titel kreeg. Zes van die folk- en Americana-nummers op hun negende duo-album werden door Peter Gallway gecomponeerd met “Twenty-Nine And Gone”, “One-Stop”, “A Lot Of Try”, “The Light Beyond The Streetlights”, “Pilot Line” en “Carry You Now”. De resterende vier songs “Radio Darling”, “Fight The Devil”, “The Record Skipped” en “Winning Hand” kwamen uit de koker van Annie Gallup. Peter Gallway heeft bij de plaatopname in hun eigen studio gespeeld op elektrische en akoestische gitaren, basgitaar en percussie, terwijl Annie Gallup op elektrische gitaar en lap steelgitaar speelde. Joe Wainer zorgde voor het drumwerk bij deze nummers. In de mooie albumtiteltrack “Twenty-Nine And Gone” (zie video) wordt het levensverhaal verteld van countrylegende Hank Williams die op 1 januari 1953 op 29-jarige leeftijd in Oak Hill, West Virginia overleed aan de gevolgen van alcoholisme en drugsgebruik.

De Zweedse zangeres en songschrijfster Eva Hillered werd op heel jonge leeftijd gediagnotiseerd als diabetespatiënt, iets waar ze veel moeite heeft gehad om dit te aanvaarden. De uitlaatklep die haar bij dit proces heeft geholpen lag in het spelen en componeren van muziek en eigen nummers. De muziek gaf haar leven opnieuw vreugde en betekenis en maakte het omgaan met haar ziekte draaglijker en aanvaardbaar. Sinds haar debuutplaat “Inte Varför – Utan Hur” uit 1988 bracht ze op haar albums uitsluitend werk in het Zweeds, tot ze 2005 besloot om enkel nog platen met songs in het Engels uit te brengen. Dat lijkt ons een vanzelfsprekende en wijze keuze, want daarmee kan ze gemakkelijker een internationaler publiek aanspreken. Eva Hillered vernoemde zelf de Amerikaanse folk- en country-zangeressen Patty Griffin, Emmylou Harris en Shawn Colvin als de belangrijkste muzikale inspiratiebronnen voor haar eigen werk. Eva Hillered brengt nu na tien soloalbums en twee EP‘s een nieuwe plaat uit in de vorm van een zeven liedjes tellende EP die ze “Take Me Home” heeft getiteld, net als de door haar gecomponeerde openingsballad van het minialbum die u op de tweede ‘lyrics video’ kunt beluisteren. Op de eerste video brengt zij het liedje “Forgiveness”, een coverversie van de folkballad die de Amerikaanse zangeres Patty Griffin in 1996 schreef en opnam op haar debuutplaat “Living With Ghosts”.

‘Sacred Vagabonds’ is de groepsnaam van een zeskoppige Amerikaanse folkrockformatie uit Nashville, Tennessee. Bandleden zijn leadzanger-gitarist Brian Gentry en zangers-gitaristen Ken Marvin en zangeres Kim Parent met bassiste Alison Prestwood, toetsenist Ray Braun en drummer Paul Eckberg. Het vocale werk van deze band is vaak harmonieus drievoudig en wat ook opvalt bij het beluisteren van hun recent uitgebrachte EP “All That Matters” is hun constante aandacht voor zinvolle songteksten bij de zes nummers die ze op dit minialbum hebben samengebracht. Twee van die tracks hebben we ter kennismaking aan deze recensie toegevoegd met eerst de officiële video van het nummer “Shimmering Skies” en daarna een audiovideo van de ballad “Goodbye Old Friend”. De gelijkenissen van het werk van ‘Sacred Vagabonds’ op deze EP met de sound van de folkrockformatie ‘America’ uit de jaren ’70 zijn treffend, vooral door de harmonieuze samenzang van drie vocalisten in deze band. De zangeres en op akoestische gitaar spelende Kim Parent was jarenlang actief als backing vocaliste bij de Amerikaanse pop- en rockmuzikant Christopher Cross, countryzangeres Trisha Yearwood, folkzangeres Carole King en R&B- en popzanger Lionel Richie. Zij draagt nu bij aan het unieke driestemmige geluid van ‘Sacred Vagabonds’ wat een heuse verrijking mag worden genoemd. Ook Ken Marvin en Brian Gentry hebben een muzikaal verleden toen ze samen met Dan Peek, het voormalige lid en medeoprichter van ‘America’ de groep ‘Peace’ vormden en na diens overlijden in juli 2011 als duo ‘Marvin & Gentry’ verder platen bleven maken.

De Zweedse gitarist en singer-songwriter Svante Törngren uit Stockholm treedt al sinds zijn muzikale debuut op onder de artiestennaam ‘Slowman’. Hij heeft in die hoedanigheid sinds 2009 al vier Engelstalige albums opgenomen: zijn debuutplaat op 52-jarige leeftijd “The Best Of Slowman” verscheen in april 2009, album nummer twee “I’m Back” stamt uit mei 2010, het door ‘Slowman & Friends Play Hendrix’ gebrachte eerbetoon “Hey Jimi” kwam er in oktober 2010 en “Happy Boy” werd uitgebracht in november 2014. In 2019 kwam daar een eerste Zweedstalige plaat bij die “En Romantisk Idiot” als titel kreeg en die door ons bij ‘Rootstime’ op muzikaal vlak wel goed werd onthaald maar omwille van de onverstaanbare taal door ons toch als een minpuntje werd bevonden. Dit jaar besloot deze nu 67-jarige muzikant om opnieuw voor elf zelfgeschreven Engelstalige nummers te kiezen die op zijn nieuwste zesde studioalbum ”The Invisible Son” zijn terechtgekomen. De muziek op deze plaat is net als op al zijn eerdere albums als modern en goed te omschrijven met vlot in het gehoor liggende bluesy en rockende tracks. Bassist Owe Eriksson en drummer Thomas ‘Tompa’ Björkland die zijn vaste begeleiders zijn bij live-optredens deden ook nu weer hun duit in het zakje bij de opname van “The Invisible Son”.