Jean-Pierre “Pirre” Claes stond tijdens Sortie Blues 21 nog op het zijpodium in Oud-Heverlee. Hij is een muzikant die al 32 jaar optreedt. Hij speelt gitaar, basgitaar, slide-gitaar en zingt in verschillende blues & rock bands. Door de jaren heen heeft hij zijn eigen stijl ontwikkeld, direct en rauw. Jean Pierre schrijft en speelt zijn eigen songs, maar ook covers van artiesten die hem nauw aan het hart liggen. Hij interpreteert deze songs op zijn eigen “eigenwijze” manier. JP treedt op in twee verschillende bezettingen: als een semi-akoestisch duo (met mondharmonicaspeler Luc Degroote) of trio óf als “full electric” viermansband. In zijn songs vertelt hij over het leven en de uitdagingen van elke dag, over liefde, pijn, schoonheid en lelijkheid. Door het ruwe, het rauwe, het opwindende en het pure van de blues te vermengen met elementen uit de gospel- en countrymuziek, desert blues en rock, krijgen de songs een authentiek karakter. ‘I Went Up the Hill’ is een verrassend, op blues & roots music gebaseerd project van JP “Pirre” Claes

Lees meer

Wat is de link van een Amerikaanse bluesband met DogTown? Van The DogTown Blues Band (DTBB) met DogTown in Californië of St. Louis, Missouri? De juiste link is deze met Californië en Mar Vista in West Los Angeles. Mar Vista, daar waar men in de jaren ’70 het skate boarden populair maakte, is ook de buurt waar de leden van de DTBBand elkaar jaren geleden ontmoetten in de Newzone Studio van Wayne Peet, waar hun muzikale ideeën ontsprootten... De DTBBand bracht recent hun nieuwe album ‘Search No Moore’ uit, dat ze opnam met: gitarist/producer Richard “Loob” Lubovitch/ mondharmonicaspeler Bill Barrett (de side man van o.a. Rufus Thomas en Gatemouth Brown)/ drummer en eigenaar van Newzone Studio, Lance Lee (Diana Ross, Kenny G)/ up right bassist Trevor Ware (Kenny Burrell)/ toetsenman en opname engineer Wayne Peet & zanger Kaspar Abbo, die er in 2014 -zoals nu ook gastgitarist Marcus Watkins- bij de opnames van hun titelloos debuutalbum niet bij waren. Abbo werd is het kind van een Britse vader en een Amerikaanse moeder en is in de sixties in Londen geboren. Hij verhuisde in de seventies naar de States. ‘Search No More’ is de titel van hun nieuwe (derde) album met acht blues klassiekers, een standard en een origina

Lees meer

Zanger, gitarist, songwriter en bandleider veteraan Dave Thomas is al decennia een fenomeen in de blues scene van Norwich in het Britse shire-graafschap Norfolk. Dave groeide op tijdens de blues boom van de jaren zestig en speelde in een aantal bands in de haven van Newport, zijn geboortestad in Zuid-Wales. Op 18-jarige leeftijd werd hij gevraagd om lid te worden van de baanbrekende progressieve rockband Blonde On Blonde, met wie hij tijdens het Isle of Wight Fest. op het podium stond. Gedurende de volgende drie jaar toerde hij door het hele VK en nam hij een ​​single en twee albums op. Gedurende 10 jaar leidde hij de huisband van Shake Down Blues, een gespecialiseerde promotor van zwarte Amerikaanse blues. In deze periode werkte hij samen met 40 grote zwarte Amerikaanse blues muzikanten. Naast eerdere optredens en opnames met o.a. Wallace Coleman en Hugh Gregory (die ook deel uitmaakt van The Dave Thomas Blues Band) werkt hij ook vaak met wisselende muzikanten. ‘Coldharbour’ (2005), zijn eerste soloalbum, bevatte nummers uit de jaren 1969/1999. Vijf jaar na het verschijnen van ‘Live @ The Fat Cat’ (2015) van de DTBB, bracht Thomas in het Corona-jaar (pas) zijn tweede soloalbum ‘One More Mile’ (2020) uit. Het vat goed zijn relaties met derden op verschillende locaties samen.

Lees meer

Van origine is indie pop-rocker Eden James een Australiër die dezer dagen vanuit New York City aan zijn carrière als muzikant werkt. In zijn thuisland won hij in het verleden diverse muziekprijzen en in Griekenland haalde hij zelfs een nummer 1-plaats in de lokale hitlijsten met de titelsong uit zijn debuutplaat “Never Setting Sun” uit 2003. Het album leverde hem daarna heel wat internationale optredens op in o.a. Japan, het Verenigde Koninkrijk, Polen, Frankrijk, Noorwegen, Zwitserland, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten waar hij uiteindelijk besloot zich te vestigen. Inmiddels is Eden James na “Now Or Never” (een heruitgave van “Never Setting Sun”) uit 2005, “Electric Charge” uit 2007 en “These Streets” uit 2011 al aan zijn vierde studioalbum toegekomen met de release van de acht songs tellende plaat “All The Good Blank Are Taken”. Die plaat werd in studios in New York City, USA en Brisbane, Australië opgenomen met enkele topinstrumentalisten die ontleend werden aan de begeleidingsbands van Bruce Springsteen (accordeonist Charles Giordano), David Bowie (drummer Sterling Campbell) en Paul Simon (gitarist Larry Saltzman). Tim Leitner - een man die eerder al albums opname met o.a. Tina Turner en Billy Joel - trad naast Eden James op als co-producer van deze plaat.

Lees meer

In 2014 debuteerde singer-songwriter en multi-instrumentalist Travis Linville uit Tulsa, Oklahoma op plaat met de release van de EP “Out On The Wire” waarop vijf eigen composities stonden in de folk-, country- en rockstijl. Zijn officiële eerste soloalbum kwam er echter pas met “Up Ahead” in 2017 en daar krijgen we nu een zeer mooie opvolger voor in de vorm van het tien nieuwe nummers tellende album “I’m Still Here”. Een blik op het cd-hoesje leert ons dat Travis Linville op de steun van heel wat grote namen uit de wereld van country- en rockmuziek heeft kunnen rekenen voor de opname van dit tweede album in zijn carrière dat werd ingeblikt in studio’s in Memphis en Nashville, Tennessee. Zo luidt de naam van de albumproducer JD McPherson, een muzikant die zelf al een indrukwekkend muzikaal verleden heeft met zijn eigen albums (“Signs & Signifiers” uit 2010, “Let The Good Times Roll” uit 2014, “Undivided Heart & Soul” uit 2017 en “Socks” uit 2018). Enkele muzikanten uit zijn band spelen hier mee op de liedjes van “I’m Still Here” en bij de coverversie van het schitterende Willie Nelson-nummer “Yesterday’s Wine” zijn de meezingende countryartiesten niemand minder dan John Fullbright (Travis producete diens debuutplaat in 2009), Hayes Carll (in wiens band hij momenteel nog meespeelt) en Jacob Tovar.

Lees meer

Multi-instrumentalist Ned Bollé studeerde in de jaren ’70 aan het Berklee College of Music in Boston en was daarnaast actief in de plaatselijke muziek scene. Hij trad als (fanatiek) slide gitarist op met o.a. Tom Hambridge en Matt “Guitar” Murphy. Nadat hij tijdelijk zijn muzikale ambities wat opzijschoof om brandweerman/ambulancier te kunnen zijn, ging hij in zijn vrije tijd als de Mean Old Fireman samen werken met The Cruel Engineers, enkele veteranen als bassist Rick Plourde (Brian Maes Band), drummer Joey Pafumi (XYZ, Walter Trout, Paul Nelson Band) en toetsenist Chuck Whiting voor de opnames van het debuutalbum, ‘The Box 1’. ‘Box 1’ (2019) werd een instrumentaal album met “innovatief werk op slide gitaar en met origineel werk van Nollé en klassiekers, dat verschillende genres als blues, rock, Latin en meth-grass omvat…”. Op meerdere tracks is ook Lady Lupine’s Christina Lacoste op accordeon te horen. Ondertussen is er een tweede album opgenomen. ‘Dumpster Fire’ (brand in een afvalcontainer) werd opnieuw opgenomen met co-producer Alex Allinson en nog meer lokale muzikanten uit Boston. Van de elf nummers die ze opnamen liggen de wortels in de blues.

Lees meer

Volgens het World Happiness Report van de VN van het voorbije jaar, klimt België drie plaatsen en staat 17de in de ranking van gelukkigste landen ter wereld. Nederland behoudt zijn vierde plaats, maar in Suomi aka Finland, in het land van de duizend meren, zijn de Finnen nog steeds het meest gelukkige volk ter wereld. Zo heel veel weten we niet over al die Finnen, maar wel dat in Kokkola, méér dan 3 decennia geleden, in 1986 om juist te zijn, de Wentus Blues Band van frontman Juho Kinaret het noorderlicht zag. De Wentus Blues Band was een band waarin we altijd zijn in blijven geloven! Na ‘Too Much Mustard’ (een album waaraan Duke Robillard meewerkte) (2019), verscheen recent, in hun 35ste jubileumjaar, ‘From the Barrell’. Juho Kinaret (zang), Niko Riippa (gitaar), Robban Hagnäs (bas), Pekka Gröhn (keys) & Daniel Hjerppe (drums) kozen naast drie eigen nummers voor het werk van de “masters” als Duke Robillard, Gary Primich, Eddie Kirkland, Elmore James & Otis Grand. Songs, die hen deden herinneren aan de lange opwindende reis in de voorbije, soms erg bizarre jaren.

Lees meer

Dexter Allen aka “the Bluezologist” is geboren in Crystal Springs, MS, als zoon van de muzikale Pastors Lee en Ruthie Allen. Hij groeide gezond op op een boerderij en begon op 12-jarige leeftijd basgitaar te spelen voor de gospelgroep van zijn vader, die door het centrale Mississippi-gebied reisde. Zijn zoete mix van blues, R&B, soul en funk leverde hem in 1995 een ​​deal op met Airtight Records, een lokaal onafhankelijk label. Hij trok de aandacht van de levende blueslegende Bobby Rush, die hem de leadgitarist maakte van zijn wereldwijde tourband. Dexter's unieke stijl leverde hem in 2008 de Jackson, Mississippi Music Award voor “Male Vocalist of the Year” op. Eerder in 2008 bracht hij ‘Bluezin’ My Way’ zijn eerste cd uit waarop hij gitaar, bas, keyboards speelt en zingt. In 2009 won hij de Mississippi Music Awards “Entertainer of the Year” onderscheiding. In 2011 bracht Dexter zijn tweede cd uit met de titel ‘Bluezin for Life’, die met een groot aantal Mississippi blues-originelen teruggaat naar zijn roots. In 2013 werd Dexter gecast in de James Brown-film "Get On Up", waar hij een van de muzikanten van Mr. Brown speelde.

Lees meer

Craig Claxton is een in Australië geboren gitarist en singer/songwriter die al meer dan 50 jaar met muziek bezig is. Er gebeurde veel in 1959, het jaar dat Craig in Brisbane geboren werd. Gibson kwam op de markt met de Les Paul Standard (Standard Burst), in de muziekwereld werden er in Los Angeles de eerste Grammy Music Awards uitgereikt, er waren The Beatles, Jimi Hendrix, Cream, The Rolling Stones, Santana, Led Zeppelin, Crosby Stills Nash & Young, Jethro Tull, Frank Zappa en nog veel meer. In zijn tienerjaren ontdekte hij de blues van Muddy Waters, Howling Wolf, John Lee Hooker, Buddy Guy en Robert Johnson om er maar een paar te noemen en nog later via Miles Davis, Django Reinhardt, Weather Report, John McLaughlin en Mike Stern, Steve Khan, Larry Carlton, Lee Ritenour en Robben Ford de jazz. Tijdens zijn studie aan de Griffith University van 1977 tot 1980 ontdekte Craig o.a. de muziek van Steely Dan. Craig kreeg zijn eerste gitaar toen hij 8 was en keek nooit meer achterom. Op 12-jarige leeftijd gaf hij les aan de plaatselijke gitaaracademie voor muziek en speelde hij optredens in de stad. Sinds 1972 heeft Craig opgetreden met vele Australische bands (als Atomic Boogie Band, Karma, Spellbound en The Electric Blue Chameleons) en met zijn eigen band, The Barbarians. Craig is ook een veel gevraagde sessiemuzikant en speelde met artiesten als o.a. Robben Ford, Mick Hadley en Carol Lloyd. In 2006 opende hij de Guitar Brothers, Australië's belangrijkste gitaarwinkel.

Lees meer

Ik ben zo vrij aan te nemen dat Naragonia, de naam waarachter Pascale Rubens en Toon Van Mierlo schuilgaan, in de loop van de voorbije achttien jaar voldoende naambekendheid verworven hebben om mij vrij te stellen van een biografietje van het duo. Immers, zij zijn mee verantwoordelijk voor het feit dat wat voordien een behoorlijk uniform genre was -het was haast onmiddellijk herkenbaar als “folk uit Vlaanderen”- reeks nieuwe impulsen kreeg en stilaan evolueerde naar wat je vandaag “global music from Flanders” kunt gaan noemen. Binnen dat relatief jonge genre is daarenboven de muziek van Naragonia vrij makkelijk te herkennen en geniet het van veel aandacht over zowat het hele Europese deel van de wereld. Geen festival of gespecialiseerde zaal, of het duo heeft er wel gespeeld en/of workshops gegeven. Daarbij werd er, zoals het hoort, zelden rekening gehouden met geijkte paden of met grenzen tussen genres. Dat leverde vele vriendschappen op en het is rond deze vriendschappen dat deze Naragonia-plaat opgebouwd werd. Zoals bij zowat alle andere artiesten, hadden ook de mensen van Naragonia flink te lijden onder Covid-19 en de lock-downs die eraan gekoppeld waren Ruim een jaar zonder live-concerten, dat gaat wegen op mensen, die bestaan bij de gratie van een luisterend en kijkend publiek en dus kwamen Pascale en Toon met het plan om een aantal livestream-sessies te organiseren en daarbij telkens iemand uit hun vriendenkring uit te nodigen. Als titel werd voor “The Guesthouse Sessions” gekozen en de sessies werden allemaal gefilmd en via de website van het duo en via Youtube voor het nageslacht bewaard. Uit de opnames werden nu ook veertien tracks geselecteerd, die dus op deze CD -de negende van Naragonia- bijeengebracht werden.

Lees meer

Wie het Belgische folkwereldje van het voorbije decennium een beetje van nabij gevolgd heeft, is vast de naam van Jeroen Geeriinck al tegengekomen, hetzij als muzikant in vele bands (Snaarmaarwaar, Hot Griselda, Spilar, Novar) hetzij als producer of geluidsman op platen van Trio D’hoore, Estbel, het Naomi Vercauteren Trio, Naragonia, Sara Salverius, Nevermind Nessie, Amorroma en nog veel meer. Jeroen is ook een van de gezichten van het stilaan gevestigde TRAD Records, waarop deze plaat van hem verschijnt. In tegenstelling tot de begeleidende rol waarin we Jeroen allemaal kennen, ging hij voor deze tweede plaat onder eigen naam, helemaal solo aan de slag. Ik permitteer mij te denken dat Covid ook bij hem een gat sloeg in de activiteiten, waardoor er plaats vrijkwam in de agenda, want de concerten mochten dan al helemaal opgedroogd zijn, inspiratie en creativiteit volgen een andere weg en wat erin zit, moet er ook uit. Daar hoeven we als luisteraar helemaal niet rouwig om te zijn, want we leren een muzikant kennen waarvan we weten dat hij bijzonder goed met de snaren overweg kan, maar wiens rock- en groove aspecten een beetje in de schaduw bleven staan.

Lees meer

Mark Sanders is een singer/songwriter en multi-instrumentalist afkomstig uit Traverse City in Michigan. Hij nam al zeven albums op, in 2019 ‘The Night Rolled On’ bij Dream Time Records, waar hij als geluidsingenieur werkt. De tien originele songs die hij opnam, zijn allerhande genres zoals Americana, blues en rock en meestal rustige nummers. Als gitarist, toetsenist, drummer, zanger en songwriter is Marc ook medeoprichter van The Next Exit en The Shakers. In 2012 vormde hij de Mark Sanders Band.

Lees meer

Klappen incasseren, bijna knock-out gaan, opnieuw rechtveren en jezelf overtreffen. Zo kan je best het spannende verhaal omschrijven dat achter het nieuwe album “I Was A Witness” van Malford Milligan & The Southern Aces zit. Wie denkt dat het moeilijk zou zijn om hun topper uit 2018, “Live Will Humble You”, album van het jaar in de Euro Americana Charts, te evenaren, laat staan te overtreffen, slaat de bal mis. Malford en zijn band of friends, The Southern Aces, boksen een plaat in elkaar die recht naar het hart gaat, en diep. Als er al iemand het wijze gezegde” Turn your pain into art” op zich mag gekleefd krijgen, zijn het Malford Milligan en zijn gezellen wel. Boezemvrienden Malford Milligan en Jack Hustinx lijken bijna op een wolk te drijven na het grote succes dat ze kennen met “Live Will Humble You”. Het album zelf scoort hoge toppen en live, of het nu club, theater of festival optredens zijn, overal staat hen een daverend applaus te wachten. Ook op TV doet de band act de présence in programma’s als “Beau” en “Veronica Inside”, waar voetbalanalist en groot muziekliefhebber Johan Derksen hen uitnodigt en meeneemt in de theatervoorstelling “The Sound of The Blues & Americana”.

Lees meer

De Amerikaanse folk- en countryzanger en songschrijver Scott Sean White uit het amper 2000 inwoners tellende plaatsje Poetry, Texas zegt zelf dat de voornaamste inspiratiebron voor zijn liedjes in zijn jeugdjaren te vinden is. Al de volwassenen die hij in zijn jonge leven is tegengekomen waren ofwel verslaafden of alcoholisten, inclusief zijn natuurlijke vader die zijn moeder tijdens de zwangerschap van Scott zwaar had mishandeld en geslagen waardoor ze in het ziekenhuis is terechtgekomen. Later heeft ook zij zichzelf door alcohol overmand tot de dood laten leiden. Hij kende dus een weinig hoopgevend verleden maar is gelukkig toch mooi op zijn pootjes terecht gekomen dankzij zijn keuze voor een normaal familieleven en een muzikale carrière als zanger en songschrijver. Tot wat dit allemaal geleid heeft kunnen we nu horen in de elf songs die hij voor zijn debuutalbum “Call It Even” heeft opgenomen. Zijn verhalende, eerlijke en beklijvende songteksten zijn één van de sterke punten die Scott Sean White ons te bieden heeft op deze plaat.

Lees meer

Het is geweldig om mee te maken hoe een deels Limburgse band blijft groeien en langzaam én erg zelfzeker over de landgrenzen heen, zijn muzikale trip verder zet. De Boogie Beasts doen dit al sinds hun debuut album ‘Come and Get Me’ (2015) en ‘Deep’ (2019), waarvan we ons de pré-release party in de MOD in Hasselt nog goed herinneren. Nummers als “Calling My Name” en “Shake’em”, die tijdens hun optredens vaak gespeeld worden, zijn bij vele fans ondertussen al “bijna” klassiekers geworden. Ondanks de moeilijke Covid-19 maanden slaagde BB erin om aan een derde studio album op te nemen en ook uit te brengen. In de voorbije week verscheen bij Naked -“ingeleid” met een derde single “Like a Snake”- studio album #3: ‘Love Me Some’. Voor sommigen na het horen misschien wel verrassend, voor anderen nog altijd erg vertrouwd. Dat de Boogie Beasts een Belgische roots band pur sang is, blijkt uit de line-up van de band die eind 2019 wijzigde omdat gitarist/zanger Mathias Dalle de groep verliet, maar nog altijd de beide landsdelen netjes in evenwicht houdt: nieuwkomer Patrick Louis (gitaar, zang) & Fabian Benardo (harmonica) zijn afkomstig uit de provincie Luik en Jan Jaspers (gitaar, zang) & Gert Servaes (drums) uit Limburg, wat al, na hun éérste jamsessie in De Blauwe Kater in Leuven, 10 jaar géén verdere communautaire problemen geeft.

Lees meer