Perpignan is de zonnige hoofdstad van het Zuid-Franse departement Pyrénées-Orientales, een stad die bij toeristen bekend is vanwege de typerende Catalaanse sfeer. Het is ook de thuisstad van Blues2Men, een blues duo (soms trio), dat tijdens de lockdown in 2020 het licht zag en Christophe “Zeb” Vialle Moudat (lead zang, gitaar, resonator) & Richard “Richie” Faret (harmonica Yonberg, zang) -ze kenden elkaar van Les Maudits Waters- opnieuw samen bracht. Als trio krijgen beiden de steun van Olivier Raynaud (drums). Een jaar geleden (in juni) verscheen de 5-track EP ‘Only Two’ (2022), wat voor B2M de voorbereiding was van een full lenght studio album. Het debuut album van dit mij onbekend duo, ‘Ton Of Gas’ dat in maart verscheen, belandde onlangs op mijn tafel. B2M kiest meteen, direct en resoluut, voor de blues van Deep South. Zij gaan voor hun eerste verre trip stampend en gewapend met een yonberg harmonica en gitaar, naar de roots van de zwarte muziek, naar de Mississippi Delta en Crossroads. Christophe schreef 11 nummers waarin onverstoorbare beats, zware bottleneck riffs en een groovend mondharmonica de pure blues traditie alle eer aan doen.

Lees meer

Sean Taylor is voor Rootstime géén onbekende. In een Rootstime recensie uit 2015 vond ik van een collega de volgende treffende quote over de Britse singer/songwriter, multi-instrumentalist Sean Taylor: “Zijn naam is niet overdreven onderscheidend, maar muzikaal is hij dat wel degelijk…”. Sean Taylor woont al een groot deel van zijn leven in Kilburn, in het noordwesten van Londen, maar heeft Ierse roots. Hij debuteerde in 2006 met ‘Corrugations’, ‘Angels’ (2007) betekende zowat zijn doorbraak en bijna 15 jaar later was ‘The Beat Goes On’ al zijn elfde studio album. Taylor speelt meer dan 100 optredens per jaar en toerde al over de hele wereld. Hij opende o.a. voor Robert Cray, John Fogerty, John Mayall, Neville Brothers, Tony Joe White, Band Of Horses, Richard Thompson en Eric Bibb. De muziek van Sean Taylor ademt ongewild de sfeer van de Britse troubadours uit vervlogen tijden en doet afwisselend denken aan de muziek van Nick Drake, Tim Buckley en nog het meest aan die van John Martyn (1948-2009), die ook al Eric Clapton, Phil Collins, David Gilmour en Ringo Starr beïnvloedde. Wat Taylor echter doet is méér dan enkel “reproduceren” van eerdere folkzangers, die in de seventies van de vorige eeuw naam maakten. Taylor neemt je als een poëet mee op een verwonderende reis doorheen verschillende genres en stijlen. American Blues Scene omschreef hem -terecht- als “een van UK’s meest invloedrijke muzikanten van zijn generatie…”. 

Lees meer

Ik ontmoette de Britse muzikant Trevor “BabaJack” Steger (1963) voor het eerst in 2014 op Sinterklaasdag, tijdens de 10de editie van Pjeireblues die plaats vond in het ruiterijcomplex van Domein Drie Fonteinen in Vilvoorde. Voor Pjeireblues een jubileumjaar, met optredens van o.a. de nu 78-jarige blues man Joey Gilmore en van over het Kanaal, van de Britse band, “BabaJack”. Het duo Becky Tate & Trevor Steger dat de kern uitmaakte was afkomstig uit Malvern in Worcestershire, een graafschap in de West Midlands, zo wat in het hart van Engeland. Trevor verbleef met zijn eerste vrouw een tijd in Zimbabwe en hij noemde zijn zoon Jack. Zelf noemde de dorpelingen hem Babajack, de vader van Jack. Samen met Becky Tate vormde hij Babajack, een akoestische blues, roots band. Trevor Steger woont nu met zijn huidige vrouw Emma op een kleine boot in Gloucestershire in de Engelse regio South West England. Op de Rootstime website verscheen er van BabaJack eerder al een uitgebreid portrait van de band.

Lees meer

Barbara Blue is geboren en getogen in Pittsburgh (PA). Als kind zong ze al in de kerk en op school, waar ze ook deel uitmaakte van de schoolband. In 1977 vertrok ze naar Phoenix (AZ) om aan haar solo carrière te beginnen. Tussen 1980 en 1987 verbleef ze in Detroit (MI) waar ze studeerde en ook al optrad met de City Limits Blues Band. In 1987 verhuisde ze terug naar Pittsburg, waar ze met een eigen band ’s avonds optrad in clubs. In 1989 bracht ze haar debuut album ‘Out of the Blue’ uit. Barbara trok in 1997 naar Memphis, waar ze ondertussen ook woont. Ze treedt er nu al bijna 25 jaar lang iedere avond op in Beale Street, Downtown Memphis. Met Taj Mahal’s Phantom Blues Band (Tony Braunagel - drums, Mike Finnigan - keys, Johnny Lee Schell - gitaar, Larry Fulcher - bas) & The Texicalli Horns (Darrell Leonard - trompet & Joe Sublett - tenor sax) nam ze drie albums op: ‘Sell My Jewelery’ (2002), ‘Memphis 3rd & Beale’ (2004) en ‘Love Money Can’t Buy’ (2006). In Londen kwam in 2007 ‘By Popular Demand’ uit en in 2008 een éérste (er volgen er nog twee!) LIVE album. Het werd opgenomen in de Silky O'Sullivan’s in Beale Street. ‘Royal Blue’ (producer Lawrence "Boo" Mitchell) verscheen in 2010. Aan dit album werkten Lester Snell (op keys) en Charles “Skip" Pitts (op gitaar) mee.

Lees meer

Een inleiding hebben de Özdemirs in de Europese blues scene niet echt meer nodig. Pater familias, Erkan Özdemir is al decennia lang als bassist (bij o.a. Memo Gonzalez’ Bluescasters), roadmanager en promotor (Lowtone Music) een bekend gezicht in de scene. Het was bijna voorspelbaar, dat beide zonen -Kenan (1994) als gitarist en Levent (1995) als drummer- die al van in hun jeugd besmet werden met het blues virus, in zijn voetsporen zouden treden. De Özdemirs, met als uitvalbasis Münster in het noordelijk deel van het Duitse Noordrijn-Westfalen, stonden al op allerlei podia in Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Nederland, Frankrijk, België en Zwitserland als begeleidingsband met in Europa toerende artiesten als o.a. Johnny Rawls, Kirk Fletcher, Shawn Pittman, Memo Gonzalez, Sugaray Rayford, Mike Morgan en Trudy Lynn. Het werd voor de Özdemirs ondertussen hoog tijd om met eigen ideeën voor een eigen album te gaan. ‘Introducing The Özdemirs’ werd als debuut album een Blues/Roots album, met tien tracks en met op één na, voornamelijk (vaak bij debuterende bands) cover songs. De opnames gebeurden door Carlo Miori in de Good Sound Studio in Rivalta di Torino in de Italiaanse provincie Turijn. Als gasten waren o.a. zangeres Trudy Lynn, Christian Dozzler (piano) en Sax Gordon (tenor + bariton sax), als leider van de blazers, van de partij. De piano en het orgel van Simon Oslender geven aan meerdere nummers op het album een “extra” cachet. 

Lees meer

De eerste keer dat we hier hoorden van de nu 32-jarige zangeres en songschrijfster Jaimee Harris uit Nashville, Tennessee was in februari 2021 toen we haar toenmalige 7 eigen nummers tellende akoestische EP “The Congress House Sessions” mochten recenseren. Haar debuutalbum “Red Rescue” uit 2018 was voordien nooit op onze evaluatietafel geraakt maar ze kreeg er in de Amerikaanse vakpers wel de titel van ‘volgende koningin van de Americana-folkmuziek’ voor toebedeeld. De in de buurt van Waco, Texas geboren Jaimee Harris is de geliefde levenspartner van de hier wel zeer goed gekende singer-songwriter Mary Gauthier waarbij ze als leadgitariste mee optreedt in diens begeleidingsband. Met “Boomerang Town” volgt nu een tweede full-cd van Jaimee Harris met daarop tien zelfgeschreven songs over de liefde en de passie maar ook de kwetsbaarheid in het bestaan die tot relatieproblemen, afscheid en depressies kan leiden.

Lees meer

“Glue” is de titel van het vijfde studioalbum van de uit het Zweedse stadje Lund afkomstige singer-songwriter Thomas Jonsson, een multi-instrumentalist die sinds 2010 als muzikant door het leven gaat onder het pseudoniem ‘I’m Kingfisher’. Voordien had hij onder de naam ‘Thomas Denver Jonsson’ ook al drie andere platen op de markt gebracht. “Glue” is dus zijn achtste realisatie die volgt op zijn in 2020 uitgebrachte intimistische album “”The Past Has Begun”. Hij debuteerde echter als ‘I’m Kingfisher’ al in 2011 met de plaat “Arctic” waarna de albums “Avian” in 2014 en “Transit” in 2018 nog zijn gevolgd. Voor deze nieuwe plaat werkte hij in de ‘Trunk Studios’ in Karlstad samen met producer Carl Edlom. Het album werd in stukjes opgenomen tijdens de moeilijke lockdownperiode omwille van de Covid-19-pandemie. Daarom werden de instrumentale bijdragen van Carl Edlom op gitaren, synthesizers, piano en elektrische basgitaar, van de Zweedse virtuoos Bebe Risenfors op blazers, accordeon, piano, bas en drums en van Martin Hederos op piano, orgel en synthesizers allemaal apart opgenomen en nadien achter de mixtafel samengevoegd tot wat we op dit album “Glue” te horen krijgen in de twaalf tracks op deze plaat.

Lees meer

De ‘Maple Run Band’ is een in 2019 opgerichte rootsrockgroep uit de Amerikaanse staat Vermont in de noordoostelijke streek New England. De vier bandleden zijn zanger-frontman, gitarist, pianist, organist en songschrijver Trevor Crist, drumster en backing vocaliste Nicole Valcour, elektrisch gitarist Bill Mullins en bassist John Spencer. Trevor Crist en Nicole Valcour maakten voorafgaand aan het oprichten van de ‘Maple Run Band’ beiden gedurende meerdere jaren deel uit van de ritmesectie van de alt.countrygroep ‘Construction Joe’. Hun folk-, alt.country- en Americana-songs werden gebundeld op een in november 2022 gereleasede plaat die ze ietwat cynisch getiteld hebben als “Used To Be The Next Big Thing”. Dat is de opvolger van hun in 2020 verschenen en naar de bandnaam getitelde debuutalbum met voornamelijk rond akoestische gitaar gecomponeerde songs.

Lees meer

“Memphunk” krijg je als je de muziek van Beale Street, Muscle Shoals en Lenox Avenue/123rd Street (de hoek waar The Harlem Club gevestigd is) mengt tot een muzikaal amalgaam. Dat was te horen op Sister Lucille’s debuutalbum ‘Alive’. Frontdame Kimberly Dill aka Sister Lucille debuteerde als tiener in Ryman Auditorium (ook Grand Ole Opry House), een live-performance locatie in Nashville (TN), waar de Grand Ole Opry wekelijks van 1943 tot 1974 uitzond. Ze opende voor de legendarische country zangeres Kitty Wells en debuteerde met haar band in Beale Street in 2014. Kimberly Dill en haar muzikanten (Jamie Holdren: zang, gitaar & Kevin Lyons: drums) zijn afkomstig uit Springfield, MO. Zes van de 10 nummers voor ‘Tell the World’, haar nieuwe album, schreven Kimberly en Jamie Holdren en drie zijn covers. Producers waren Reba Russell & Dawn Hopkins. Met de titelsong opent Sister Lucille hier met veel snedige wah-wah gitaar en zang die door je lijf snijdt, het album sterk.

Lees meer

Skylar Rogers groeide op in een van de moeilijkste buurten in Chicago, waar ze al jong leerde dat muziek en geloof mensen bij elkaar brengt. Ze kende veel tegenslagen en vond het geluk opnieuw bij haar tweede man, Mark Rogers. Dat ze beïnvloed is door artiesten als Tina Turner, Koko Taylor, Billy Joel, Whitney Houston, BB King en Michael Jackson, hoor je in haar signature “Soul Rockin’ Blues”. Skylar debuteerde in 2018 met haar band The Blue Diamonds met ‘Insecurities’, een 5-track EP, die beschreven werd als “cross between Tina Turner and Etta James”. ‘Firebreather’, haar debuut studio album, verscheen in 2021. “Like Father, Like Daughter” scoorde als promo single hoog in de RMR Blues Song & IL Song charts. Voor de opvolger, die deze maand bij Blue Heart Records gaat verschijnen en de titel ‘Among the Insanity’ kreeg, schreef Skylar met Terry Wilson (de bassist van de band) de nummers. Ze neemt ons mee “op een reis van keiharde roots/rock/blues tot verscheurende melodieën…”.

Lees meer

Wie zich de cd pré-release party van ’Deep’, het tweede studio album van de Boogie Beasts in de MOD in Hasselt aanvang 2019 nog herinnert, is zeker ook in staat om zich het duo, dat als support act het voorprogramma deed, voor de geest te halen. Om negen uur gingen toen de lichten op het podium aan voor de One Rust Band, een Zwitsers/Frans explosief blues/rock-duo, dat bestaat uit de one-man-band “Rusty” Greg (zang, gitaren, mondharmonica en foot drum) en tapdanseres/circusartieste Léa “Jumping” (wasbord, cymbaal, fluitje). In Hasselt bestond hun 45-minuten zweten en uitbundig tapdansen vooral uit nummers uit hun debuut album ‘Vagabond’ (2017). Als opener was One Rusty Band voor de aanwezige aangename oubollige blues liefhebbers een verrassing. Greg en Léa zaten niet stil, want in herfst van 2019 verscheen bij Orient Artist ‘Voodoo Queen’ (2019). Het was dan wachten tot in het voorbije najaar tot ‘One More Dance’ uitkwam. Het is een album met twaalf vooral uptempo nummers. Meerdere kortere nummers op de tracklist zorgen voor de dynamiek, versnellen het ritme en wekken de indruk naar de essentie te gaan

Lees meer

Vier ervaren muziek veteranen uit Fairfield Connecticut verenigden zich na de dood van de legendarische blues muzikant Charlie Karp (1953-2019) opnieuw om zijn begeleidingsband, The Name Droppers nieuw leven in te blazen. Zanger-songwriter en gitarist Rafe Klein en keyboardspeler Ron Rifkin speelden al in zijn band en drummer Bobby “T” Torello en bassist Scott Spray (beiden speelden in The Johnny Winter Band) vervoegden hen. Hun muziek is een unieke blend van Blues, Rock en Soul. In 2020 debuteerden The Name Droppers met een titelloos, dat hulde bracht aan hun frontman, die drie maanden voor de release overleed. Charles Karp was een Emmy Award-winnende documentarist en een voormalig student aan de Coleytown Middle School en Staples High School (beide in Westport, Connecticut). Hij verliet de school als senior om muziek te volgen. Karp had een professionele carrière die bijna 50 jaar duurde. In de jaren ’80 werkte Karp vooral als songwriter en sessie gitarist. O.a. Joan Jett en Joe Perry namen zijn nummers op. Karp werkte ook mee aan het gelijknamige debuutalbum ‘Ram Jam’, resulterend in de hitsingle “Black Betty”. In 1987 nam Charlie een soloalbum op met de naam ‘Charlie Karp & the Name Droppers’. De opvolger ‘Name Droppers II’ namen ze vorig jaar ook op met producer Vic Steffens, die eerder als “Connecticut Producer of the Year” genomineerd werd.

Lees meer

Brett Spaulding uit het Canadese Calgary, Alberta was jarenlang actief als een sessiegitarist voor andere artiesten. Hij speelde daarbij ook als frontman bij ‘The Brett Spaulding Trio’ en ‘Brett Spaulding & The Psychic Spies’. In 2018 probeerde hij voor het eerst om als soloartiest door te breken met zijn debuutalbum “Livin’ To Play”. Daarvoor heeft hij nu vijf jaar en een covid-pandemie later een opvolger klaargestoomd in de vorm van een zes liedjes tellende EP die als “Breakless Heart” gedoopt werd. Voor de sound die hij geselecteerd heeft voor zijn muziek op deze plaat ging hij te leen bij bands als ‘The Black Keys’, ‘The Beatles’, ‘The Rolling Stones’ en nog heel wat anderen. In een muzikale mix van al die invloeden brengt hij op dit minialbum zijn zes zelfgeschreven nummers. Twee daarvan hebben we voor de hieraan toegevoegde video’s weerhouden, met name de albumtitelsong “Breakless Heart” en de openingstrack van de plaat “One In The Head” over de vele terugkerende gedrogeerde soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.

Lees meer

‘The Americana Crooner’ is de naam die door de muziekwereld werd gegeven aan singer-songwriter Drew Young uit New Orleans, Louisiana. Zijn liedjes over hartstochtelijk verlangen, de liefde in al zijn aspecten, het verlies en het leren uit al deze ervaringen zijn in de voorbije twee decennia in de USA een begrip geworden dankzij zijn albums “No Good At Being Cool” uit 2004, “Better Than Pretend” uit 2008 en “Home By The River” uit 2011. Vorig jaar bracht hij een soort van verzamelplaat uit die “Bourbon & Bad Decisions” als titel kreeg en nu speciaal mikt op de Europese markt. Daarop brengt hij in totaal twaalf van zijn liedjes waaronder eerder uitgebrachte singles, enkele geremasterde singles en enkele niet eerder uitgebrachte songs. Om u toe te laten kennis te maken met de nummers van Drew Young hebben we twee van de tracks uit “Bourbon & Bad Decisions” op de bijgaande video’s meegegeven: eerst hoort en ziet u de swingende countryrocker “It’ll Be Soon” en daarna volgt een ‘lyrics video’ van de emotionele ballad “Clearly, We Belong Together”.

Lees meer

De Amerikaanse folkzanger en songschrijver Bill Price stamt uit Indianapolis, Indiana. Hij begon in 2001 aan zijn muzikale solocarrière en in 2004 debuteerde hij op plaat met het album “Bones & Apples”. Vijf jaar later in 2009 volgde de akoestische folkrockplaat “With The Eye Of A Skeptic”. Daarna werd het gedurende zeven lange jaren oorverdovend stil rond Bill Price, maar anno 2016 kwam hij terug opduiken met een 33 liedjes bevattend dubbelalbum “I Can’t Stop Looking At The Sky” en in 2019 verschijnt zijn vijf liedjes tellende EP “Digging Deeper Toward The Sky” als laatste realisatie. Nu kregen we echter zijn laatste werkje toegestuurd in de vorm van een vier liedjes tellende EP die “Kicking Angels” werd geheten, zo vernoemd naar de titelsong die helemaal vooraan op dit schijfje werd opgenomen. Wat ons meteen is opgevallen bij dit minialbum is dat er niet minder dan tien muzikanten met een breed scala aan instrumenten in de studio hebben meegewerkt aan de opname van deze vier door Bill Price zelf geschreven songs. Het zorgt voor een zeer mooi georkestreerde plaat die naar onze mening veel te kort duurt, een gevoel dat we wel vaker hebben bij EP-tjes.

Lees meer

Het is intussen alweer vier jaar geleden dat we hier een lovende recensie hebben neergeschreven over het album “Good Sad News” van de Amerikaanse country- en retrorockgroep ‘Doug Collins & The Receptionists’ uit Minneapolis, Minnesota oftewel de ‘Twin Cities’. In die recensie vergeleken we Doug Collins’ werk met dat van de Britse singer-songwriter Nick Lowe en ook de invloeden van ‘The Beatles’, Elvis Costello en sixties-artiesten als Roy Orbison, Elvis Presley en Johnny Ray werden toen aangehaald. We hebben hier de nieuwste plaat van deze band in de cd-speler zitten en we moeten bekennen dat we dat schijfje met veel moeite uit die speler hebben moeten halen omdat we al meteen weg waren van de tien door Doug Collins gecomponeerde country-, pop- en rocknummers die op het album “Too Late At Night” te horen zijn. Zijn ‘receptionisten’ van dienst zijn op dit album nog steeds bassist Charley Varley, pedal steelgitaarspeler Randy Broughten en drummer Billy Dankert, terwijl Doug Collins zelf voor de knappe zangpartijen en het dito gitaarspel zorgt bij deze liedjes.

Lees meer

Laurie Jones is een zangeres en songschrijfster uit Portland in de Amerikaanse staat Maine. In de Amerikaanse muziekpers kreeg ze de definitie ‘the missing link between Dusty Springfield and Tom Petty’ toebedeeld en ze werd ook wel Chrissie Hynde met een folkgitaar genoemd of vergeleken met Sheryl Crow omwille van haar keuze voor het brengen van folkrock- en Americana-nummers. Deze muzikante kan al terugblikken op een uitgebreide discografie met zes studioalbums die ze in de voorbije twee decennia heeft uitgebracht. Daar komt nu een zevende plaat bij in de vorm van het negen songs tellende album “Dark Horse” dat in ‘The Halo Studio’ in Windham, Maine met producer Darren Elder werd opgenomen en dat dezer dagen ter kennismaking met deze singer-songwriter op Europa wordt losgelaten. De inspiratie voor haar liedjes haalt ze meestal uit eigen levenservaringen die ze vertaalt naar melodieuze en mooi georkestreerde tracks. Het op de eerste video te beluisteren uptemponummer “That Summer” zorgt voor een snelle aandachttrekkende opening van deze plaat.

Lees meer

Crosby Tyler is een alt.country- en Americana-muzikant uit Johnson City in de Amerikaanse staat Tennessee waar de countrymuziek de scène al sinds meerdere decennia overheerst. Hij heeft er al een carrière van om en bij de 30 jaar opzitten, gespijst met meerdere platen waarbij “Don’t Call The Law On Me!” zijn meest recente realisatie is die hij ook zelf heeft geproducet. De tien zelfgeschreven nummers op dat nieuwe album werden door deze singer-songwriter-veteraan in de studio opgenomen met de instrumentale hulp van violiste en backing vocaliste Aubrey Richmond die ook optreedt in ‘The 357’s’-begeleidingsband van Shooter Jennings. Verdere muzikale ondersteuning kwam er van bassist Jeff Turmes (van soullegende Mavis Staples), drummer Dale Daniel (van ‘Hacienda Brothers’) en Mike Khalil op pedal steel- en elektrische gitaar. Jazz- en countryzangeres Kimbra West vervolledigt deze band als backing vocaliste op enkele nummers.

Lees meer

De 41-jarige rootsmuzikant Matthew Check is een Amerikaanse singer-songwriter die afkomstig is uit Newtown, Pennsylvania maar sinds 2006 vanuit Brooklyn, New York City opereert. Eerst deed hij dat nog met bluegrassmuziek en nadien in 2020 met zijn eerste soloalbum “The Condesa Queen” en in 2021 met de release van twee nooit eerder uitgegeven platen die hij daarvoor al had opgenomen: “The Amazing Worth” en “The November Album”. De tracks op die platen waren songs in het Americana- en folkrockgenre wat hem een doorbraak opleverde in de Verenigde Staten. In zijn geïnspireerde songteksten schuwt hij het niet om uit zijn privéleven positieve en minder leuke ervaringen zoals zijn alcoholprobleem in liedjes om te zetten. Dat doet hij nu ook weer op zijn nieuwste plaat “Without A Throne”, een als EP opgevatte album met maar zeven songs die amper 26 minuten zullen duren. Het album werd in de herfst van 2022 in eigen beheer op de markt gebracht en het werd begin vorig jaar in ‘The Stable Studios Of Finnlandia’ in Nashville, Tennessee ingespeeld door Matthew Check op akoestische gitaar en banjo. De andere instrumentalisten bij die opname waren Thomas Bryan Eaton op akoestische en elektrische gitaar en eveneens op pedal steelgitaar, dobro en mandoline, John Pahmer op piano, Eric Frey op basgitaar en Glenn Grossman op drums en percussie, terwijl de bij ons ook bekende Miss Tess in de studio voor de harmony en backing vocals zorgt.

Lees meer

Mike Spine is een Amerikaanse rockmuzikant uit Seattle die sinds 1995 al honderden optredens heeft verzorgd in Amerika maar ook in Europa. Hij wordt bij die optredens en bij de plaatopnamen begeleid door ‘The Underground All Star Band’, zijnde Joey Prude op drums en Robert Bartleson op basgitaar terwijl Mike Spine als leadzanger zichzelf begeleid op akoestische en elektrische gitaren. Eerder in zijn muzikale carrière maakte Spine sinds 2001 ook al deel uit van punkrockgroep ‘At The Spine’ en vanaf 2010 van de folkrockgroep ‘The Beautiful Sunsets’, een door hem opgerichte formatie waar hij ook nu nog mee optreedt. Hij heeft doorheen de jaren ook het podium gedeeld met heel wat bekende namen waarvan we hier ‘Los Lobos’, ‘Creedence Clearwater Revisited’ en singer-songwriter Damien Jurado als enkele voorbeelden willen vermelden. Op zijn eigen platenlabel ‘Global Seepej Records’ brengt hij nu het album “Guided By Love” uit onder de naam ‘Mike Spine And The Underground All Star Band’

Lees meer

‘Hillsborough’ is de naam van het Britse voetbalstadion van Sheffield Wednesday F.C. waar op 15 april 1989 een immense ramp gebeurde toen 94 supporters het leven lieten door een instorting van een overbevolkte tribune. ‘Cape Hillsborough’ blijkt bovendien ook een kustplaats en een natuurpark te zijn in de Mackay-regio van West-Queensland, Australië. Hieraan werden we herinnerd toen ik de naam ‘Hillsborough’ intikte op het internet, op zoek zijnde naar wat informatie over een gelijknamige alt.country-, blues- en Americana-muziek spelende Australische formatie uit Brisbane, Queensland, Australië. Die werd in 2016 opgericht en wil nu via ons hun debuutplaat “Comin’ Back For You” laten promoten en introduceren bij de Europese muziekliefhebbers. De groep ‘Hillsborough’ ontstond door toedoen van zanger-gitarist en mondharmonicaspeler Phil Usher en zijn keyboards spelende en zingende partner Beáta Maglai. Op dit nieuwe album hebben ze de tien songs in de studio samen ingespeeld met contrabassist Glen Russell en drummer Jonny Pickvance.

Lees meer

Aanvang jaren negentig sleet John Németh zijn jeugd in het Noordwesten van de VS. In de slijkerige aardappelvelden van Boise in de Gem State, Idaho, die ook vaak Potato State wordt genoemd. Het gebied dat sinds 1890 Idaho heet, werd oorspronkelijk bevolkt door indianenstammen als de Nez Percé. Er bevinden zich nu nog enkele grote reservaten. Schrijver Ernest Hemingway (1899-1961) pleegde zelfmoord in Ketchum, Idaho. Waar John Németh eerst nog aangetrokken werd door harde hiphopgeluiden en rockbands, was het via een muzikale vriend Tom Moore, dat hij blues gitarist Buddy Guy en zijn Delmark debuutalbum ‘Hoodoo Man Blues’ (1965) leerde kennen. Guy nam het album op met de Chicago band van blues zanger en mondharmonicaspeler Junior Wells. Met Moore richtte Németh Fat John & the 3 Slims op. Als muzikant, zanger, songwriter en mondharmonicaspeler (c.q. Hohner fanaat) is John Németh steeds erg actief. Met ‘Stronger Than Strong’ -zijn debuut bij Nola Blue Records- bracht hij in 2020 al zijn tiende album uit. De nummers nam hij op met The Blue Dreamers, een “jonge” band, die hem op de juiste wijze wist te inspireren. Jon Hay, een 19-jarig gitaar fenomeen uit Philadelphia, werd gebackt door een ritmesectie die bestond uit drummer Danny Banks en bassist Matthew Wilson. Vóór zijn kaak amputatie operatie a.g.v. een kwaadaardige tumor, nam John Németh met enkele bevriende muzikanten in mei van het voorbije jaar nog het veelzeggende ‘May Be the Last Time’ op. Gitarist Kid Andersen organiseerde live opnames in zijn thuisstudio Greaseland in Californië. De levende legendes Elvin Bishop (gitaar), Bob Welsh (gitaar) en Willy Jordan (drums, cajun) en Alabama Mike (bvs) vervoegden hen. De laatste show van John Németh’s Spring 2022 Tour, waarmee hij zijn 20-jarig jubileum vierde, vond plaats in de (Extended Play Sessions) Fallout Shelter, een non-profit video-opnamestudio vermomd als een nachtclub met 80 zitplaatsen uit de jaren 1940, in de kelder van een 18e-eeuws molengebouw in Norwood (MA). Locatie-eigenaar William Hurley beschreef e.e.a. als "een van de meest elektrische shows die we ooit hebben gehost…". Deze show werd live opgenomen en ingeblikt met 13 songs op de tracklist. John werd opnieuw gebackt door (de al genoemde) The Blue Dreamers (Jon Hay & Jad Tariq: gitaar, Matthew Wilson: drums + akoestische gitaar & Max Kaplan: bas)

Lees meer

Minder dan twee maanden voordat Floyd in 2006 op 77-jarige leeftijd aan kanker stierf, leidde de legendarische pianist een met sterren bezaaid eerbetoon -Dixon werd vergezeld door veel van zijn oude vrienden, waaronder Willie “Pinetop” Perkins, Kid Ramos, Kim Wilson en Johnny Tucker- van twee nachten aan zijn gigantische nalatenschap, samengevat op: ‘Time Brings About a Change: A Floyd Dixon Celebration…’. Het is een album met 17 tracks en met alleen maar hoogtepunten en een resem van Floyd Dion’s “favoriete” nummers. Op het moment dat de titelsong van het album, “Time Brings About a Change” opgenomen werd, was de gezondheidstoestand van Dixon al slecht. Daarom minimaliseert hij wijselijk zijn zang en zullen fans hem de gebroken en gemiste noten op het nummer “Sweet Home Chicago” zeker vergeven.

Lees meer

Teresa James, afkomstig uit Houston (TX), woont zoals de leden van haar band in Los Angeles (CA). Teresa James is als backing zangeres te horen op albums van o.a. Randy Newman’s (‘Putin’, 2017 - zijn sarcastische “ode” aan Vladimir), Eric Burdon, Tommy Castro, Bill Medley en Walter Trout. Teresa debuteerde in 1998 solo met ‘The Whole Enchilada’ en nam in 2003 met The Rhythm Tramps ‘Oh Yeah’ op. Met haar album ‘You Know You Love It’ (2010), was ze finaliste voor een IMA (Independent Music Award). Na vijf decennia, een dozijn albums, BMA en Grammy nominaties, verscheen in 2021 (als opvolger van ‘Here in Babylon’, 2019) bij Blue Heart Records haar 12de studio album (dat we hier bespraken), ‘Rose-Colored Glasses Vol. 1’. Ze nam het op met haar partner (nu man) en co-producer/co-songwriter Terry Wilson. TJ’s nieuwe album, ‘With a Little Help from Her Friends’ -Joe Cocker schreeuwde dat al eerder uit op het Woodstock-festival in 1969- begon als een pandemisch project, dat hielp om creatieve geesten te reanimeren. Met co-producers Terry Wilson en Kevin McKendree werd originele Beatles-muziek vakkundig verweven met een soulvolle mix van Texas, Memphis en Muscle Shoals. De tien Beatles-tracks zullen je geest bevredigen en je ziel kalmeren.

Lees meer

Nola Blue, het label uit label uit Lancaster, Pennsylvania, maakt deel uit van Blind Raccoon, een organisatie die wereldwijd muzikanten ondersteunt en muziek (in de genres blues, roots, rock, R&B, soul, Americana en folk) promoot. Betsie Brown richtte in 2008 Blind Raccoon (met vestigingen in Memphis, San Diego, New York en Londen) op. Betsie heeft méér dan 25 jaar ervaring in entertainment en muziekpromotie, mediarelaties en marketingcommunicatie. Cliënten van haar zijn o.a. Benny Turner, Buddy Guy, Charlie Musselwhite, Gary Clark Jr., Jason Ricci, John Hammond, Johnny Rawls, Tiffany Pollack, en… Nola Blue, Inc. exploiteert Nola Blue Records en organiseert het Lone Star Blues & Heritage Festival. Het bedrijf is vooral geïnteresseerd in het bewaren en delen van de blues geschiedenis en heeft ook Survivor - The Benny Turner Story gepubliceerd. In 2018 verscheen het eerste volume van de ‘Blind Raccoon & Nola Blue Collection’. Ondertussen is ‘Vol. 5’ een feit. De twee cd’s bieden op 30 tracks opnieuw een zeer gevarieerd aanbod van uiteenlopende blues stijlen. Enkele namen die ik onderweg tegenkwam en die het kwalitatieve van de opnames bevestigen zijn o.a. Teresa James, Floyd Dixon (in het gezelschap van Kid Ramos), Stacy Jones, Professor Louis, Reverend Freakchild, Anthony Geraci, John Ginty, Debbie Bond, Alex Lopez, Benny Turner en nog veel meer

Lees meer