Zich in vraag stellend met een niet alledaagse, maar in de blues scene vrij expliciete bandnaam MUDDY WHAT?, begon een trio uit de regio München en Nürnberg sinds hun oprichting in 2006 aan hun muzikale reis. Frontdame Ina Spang (lead gitaar, mandoline), haar broer Fabian (zang, ritme gitaar) en drummer Michi Lang debuteerden in 2018 met ‘Gone from Mississippi’ en wonnen in 2021 de German Blues Challenge 2021. Muddy What? haalde ook de finale van EBC 2022 en waren semifinalisten tijdens de Blues Challenge 2022 in Memphis. Muddy What? bracht in 2019 al drie studio albums en twee live albums uit. Hun derde studio album ‘Spider Legs’ verscheen in 2022 en hun tweede live album, ‘LIVE AT VICTORIA TEATERN’ deze maand. Het werd opgenomen in Malmö, Zweden. De nummers op de setlist zijn een mix van eigen nummers, enkele bewerkte traditionals en twee Stones’ nummers. Improvisatie en muzikale onvoorspelbaarheid maken elk optreden van het trio uniek. Dat was in Zweden niet anders!

Aan het begin van deze eeuw werd in 2003 in Stockholm de Zweedse pop- en rockformatie ‘Born 53’ opgericht door zanger, gitarist en songschrijver Anders Lindh. Sinds de release van hun debuutalbum en retrorockplaat “Rust Off The Rails” in 2005 werden er nog vier andere platen uitgebracht waarvan we “Foreign Accent” uit 2010, “Thieving In The Alley” uit 2011 met coverversies van Bob Dylan-songs en “A Talent Unrecognized” uit 2017 voor u op deze pagina’s voor Rootstime mochten recenseren. Voor het zesde album van ‘Born 53’ moesten we acht jaar wachten tot nu want de band neemt een hernieuwde start met de elf songs tellende plaat “Turnpike”, nummers die werden gecomponeerd door Anders Lindh en multi-instrumentalist Hans Birkholz die op deze tracks meespeelt op akoestische en elektrische gitaren, lapsteel- en slidegitaar, banjo, charango (vijfsnarig Zuid-Amerikaanse instrument) en ukelele. Andere muzikanten die aan deze opname hebben meegewerkt zijn Åsa Källén-Lindh op mandoline, lead en backing vocals, albumproducer Alar Suurna op drums, percussie, piano en strijkers, Lars-Gunnar Larsson op basgitaar en Robert Fekete op Hammondorgel, Wurlitzer-piano en Rhodes-keyboards. Verder speelt gastmuzikante Kati Raitinen op cello bij het nummer “The Line”..

Annie Gallup en Peter Gallway zijn al bijna twintig jaar een liefdespaar uit Rockland, Maine en ze vormen sinds 2009 ook een muzikaal duo dat optreedt en platen opneemt onder de naam ‘Hat Check Girl’. Beiden hebben in de voorbije decennia ook al heel wat soloalbums opgenomen. Zo hadden we hier recent nog de plaat “LAURA - The Music Of Laura Nyro”, een tribute-album van Peter Gallway voor de in 1997 op 49-jarige leeftijd overleden bevriende Amerikaanse zangeres en songschrijfster. Ook Annie Gallup zal deze zomer nog een nieuwe soloplaat uitbrengen onder de titel “Night Clothes”. Maar het was sinds de release van de plaat “Kiss Me Quick” in 2020 nu toch al bijna vijf jaar geleden dat ze met een nieuwe plaat als ‘Hat Check Girl’ naar buiten zijn getreden. Ze doen dit nu opnieuw met een tien songs tellend album dat “29 & Gone” als titel kreeg. Zes van die folk- en Americana-nummers op hun negende duo-album werden door Peter Gallway gecomponeerd met “Twenty-Nine And Gone”, “One-Stop”, “A Lot Of Try”, “The Light Beyond The Streetlights”, “Pilot Line” en “Carry You Now”. De resterende vier songs “Radio Darling”, “Fight The Devil”, “The Record Skipped” en “Winning Hand” kwamen uit de koker van Annie Gallup. Peter Gallway heeft bij de plaatopname in hun eigen studio gespeeld op elektrische en akoestische gitaren, basgitaar en percussie, terwijl Annie Gallup op elektrische gitaar en lap steelgitaar speelde. Joe Wainer zorgde voor het drumwerk bij deze nummers. In de mooie albumtiteltrack “Twenty-Nine And Gone” (zie video) wordt het levensverhaal verteld van countrylegende Hank Williams die op 1 januari 1953 op 29-jarige leeftijd in Oak Hill, West Virginia overleed aan de gevolgen van alcoholisme en drugsgebruik.

De Zweedse zangeres en songschrijfster Eva Hillered werd op heel jonge leeftijd gediagnotiseerd als diabetespatiënt, iets waar ze veel moeite heeft gehad om dit te aanvaarden. De uitlaatklep die haar bij dit proces heeft geholpen lag in het spelen en componeren van muziek en eigen nummers. De muziek gaf haar leven opnieuw vreugde en betekenis en maakte het omgaan met haar ziekte draaglijker en aanvaardbaar. Sinds haar debuutplaat “Inte Varför – Utan Hur” uit 1988 bracht ze op haar albums uitsluitend werk in het Zweeds, tot ze 2005 besloot om enkel nog platen met songs in het Engels uit te brengen. Dat lijkt ons een vanzelfsprekende en wijze keuze, want daarmee kan ze gemakkelijker een internationaler publiek aanspreken. Eva Hillered vernoemde zelf de Amerikaanse folk- en country-zangeressen Patty Griffin, Emmylou Harris en Shawn Colvin als de belangrijkste muzikale inspiratiebronnen voor haar eigen werk. Eva Hillered brengt nu na tien soloalbums en twee EP‘s een nieuwe plaat uit in de vorm van een zeven liedjes tellende EP die ze “Take Me Home” heeft getiteld, net als de door haar gecomponeerde openingsballad van het minialbum die u op de tweede ‘lyrics video’ kunt beluisteren. Op de eerste video brengt zij het liedje “Forgiveness”, een coverversie van de folkballad die de Amerikaanse zangeres Patty Griffin in 1996 schreef en opnam op haar debuutplaat “Living With Ghosts”.

‘Sacred Vagabonds’ is de groepsnaam van een zeskoppige Amerikaanse folkrockformatie uit Nashville, Tennessee. Bandleden zijn leadzanger-gitarist Brian Gentry en zangers-gitaristen Ken Marvin en zangeres Kim Parent met bassiste Alison Prestwood, toetsenist Ray Braun en drummer Paul Eckberg. Het vocale werk van deze band is vaak harmonieus drievoudig en wat ook opvalt bij het beluisteren van hun recent uitgebrachte EP “All That Matters” is hun constante aandacht voor zinvolle songteksten bij de zes nummers die ze op dit minialbum hebben samengebracht. Twee van die tracks hebben we ter kennismaking aan deze recensie toegevoegd met eerst de officiële video van het nummer “Shimmering Skies” en daarna een audiovideo van de ballad “Goodbye Old Friend”. De gelijkenissen van het werk van ‘Sacred Vagabonds’ op deze EP met de sound van de folkrockformatie ‘America’ uit de jaren ’70 zijn treffend, vooral door de harmonieuze samenzang van drie vocalisten in deze band. De zangeres en op akoestische gitaar spelende Kim Parent was jarenlang actief als backing vocaliste bij de Amerikaanse pop- en rockmuzikant Christopher Cross, countryzangeres Trisha Yearwood, folkzangeres Carole King en R&B- en popzanger Lionel Richie. Zij draagt nu bij aan het unieke driestemmige geluid van ‘Sacred Vagabonds’ wat een heuse verrijking mag worden genoemd. Ook Ken Marvin en Brian Gentry hebben een muzikaal verleden toen ze samen met Dan Peek, het voormalige lid en medeoprichter van ‘America’ de groep ‘Peace’ vormden en na diens overlijden in juli 2011 als duo ‘Marvin & Gentry’ verder platen bleven maken.

De Zweedse gitarist en singer-songwriter Svante Törngren uit Stockholm treedt al sinds zijn muzikale debuut op onder de artiestennaam ‘Slowman’. Hij heeft in die hoedanigheid sinds 2009 al vier Engelstalige albums opgenomen: zijn debuutplaat op 52-jarige leeftijd “The Best Of Slowman” verscheen in april 2009, album nummer twee “I’m Back” stamt uit mei 2010, het door ‘Slowman & Friends Play Hendrix’ gebrachte eerbetoon “Hey Jimi” kwam er in oktober 2010 en “Happy Boy” werd uitgebracht in november 2014. In 2019 kwam daar een eerste Zweedstalige plaat bij die “En Romantisk Idiot” als titel kreeg en die door ons bij ‘Rootstime’ op muzikaal vlak wel goed werd onthaald maar omwille van de onverstaanbare taal door ons toch als een minpuntje werd bevonden. Dit jaar besloot deze nu 67-jarige muzikant om opnieuw voor elf zelfgeschreven Engelstalige nummers te kiezen die op zijn nieuwste zesde studioalbum ”The Invisible Son” zijn terechtgekomen. De muziek op deze plaat is net als op al zijn eerdere albums als modern en goed te omschrijven met vlot in het gehoor liggende bluesy en rockende tracks. Bassist Owe Eriksson en drummer Thomas ‘Tompa’ Björkland die zijn vaste begeleiders zijn bij live-optredens deden ook nu weer hun duit in het zakje bij de opname van “The Invisible Son”.

De Amerikaanse muzikant Peter Gallway is hier al zo vaak op deze recensiepagina’s gepasseerd dat we de tel intussen zijn kwijtgeraakt. Hij is een echte muzikale bezige bij, wat geïllustreerd wordt door zijn soloplaten (30 stuks) en de door hem geproducete albums die zijn echtgenote Annie Gallup heeft opgenomen. Samen vormt het echtpaar dan ook nog eens het succesvolle indie folkduo ‘Hat Check Girl’. In juli 2023 kon u hier nog een recensie lezen van zijn soloplaat “Grace Street” en nu is hij alweer terug met een ‘tribute’-album voor de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Laura Nyro. Zij werd geboren in de Bronx in oktober 1947 en ze is net geen vijftig jaar later in april 1997 overleden in Danbury, Connecticut aan de gevolgen van eierstokkanker, de ziekte waaraan ook haar moeder op dezelfde 49-jarige leeftijd was overleden. Laura Nyro werd tijdens haar muzikale carrière vooral geroemd omwille van haar uitstekende songschrijverstalent en ook om haar uitzonderlijke 3 octaven bereikende mezzo-sopraanstem. Haar liedjes nam ze op in totaal negen albums op in de periode van 1967 tot 1993. Ze werd in 2010 postuum opgenomen in de ‘Songwriters Hall Of Fame’ en in 2012 ook in de ‘Rock And Roll Hall Of Fame’. In 2001 verscheen van haar postuum een tiende plaat “Angel In The Dark” die de toen al heel zieke Laura in ’94 en ’95 nog had opgenomen en waaraan Peter Gallway nog had meegewerkt. Enkele van haar songs werden ook gecoverd door o.a. ‘The 5th Dimension’, ‘Peter, Paul And Mary’, ‘Three Dog Night’ en Barbara Steisand.

We kenden hem als van de Dutch Blues Challenge in 2019 toen hij in de categorie solo won, maar nadat hij voor zijn tweede studio album, ‘Change Myself’ de Award “Best Dutch Blues Album 2023” kreeg en de EBC in 2024 in de categorie bands won, zat Noorderbuur ROBBERT DUIJF muzikaal écht in de lift. Sindsdien is deze erg muzikale man uit Heerlen -solo, als duo of met band- géén onbekende meer in de akoestische blues scene. Wat hem als akoestische blues/gospel artiest typeert is naast zijn signature rauwe doorleefde stem, het organisch en rauw geluid dat zijn passie voor muziek en verhalen vertellen belichaamt. Hoewel Robbert trouw blijft aan zijn kenmerkende akoestische blues, verkent hij op zijn nieuwe studio album nog bredere muzikale invloeden in vergelijking met zijn twee eerdere studio-opnames. Robbert trok voor ‘SILVER SPOON’ met zijn liveband naar de studio. Hij leverde zelf gitaar, zang en mondharmonica. Zijn oudste zoon, Rubin Duijf de contrabas en Robin Zalm drumde. Voor wat “extra” zorgden verschillende amicale gasten als Sjaak Korsten (bvs) & Thimo Gijezen van The Ragtime Rumours, Massimo Bombrini (percussie) van de band Komodo / Bombrini Circus en Angelo Bombrini (banjo). Het album werd opgenomen in de Husky Studios in Londen en geproducet door Angelo Bombrini. Robbert omarmt oldskool en one-track-opnames met minimale overdubs. Op de tracklist van ‘SILVER SPOON’ staan 12 nieuwe nummers die, ieder op zich en in elk opzicht, prachtige nieuwe verhalen vertellen en die je uitnodigen voor een boeiende reis.

Trouwe liefhebbers van de betere folk- en ‘outlaw country’-muziek kennen ongetwijfeld de in de jaren ’70 zeer populaire artiest Steve Young. Wat nu ‘Americana’ wordt genoemd was het handelsmerk van deze pionier van de countryrocksound die op 17 maart 2016 veel te vroeg op 74-jarige leeftijd overleed in Nashville, Tennessee. Hij had ons echter zijn zoon Jubal Lee Young geschonken die de muzikale erfenis van zijn vader heeft verdergezet. In 2006 werd het debuutalbum “Not Another Beautiful Day” van deze nu 53-jarige muzikant uitgebracht en daarna volgden nog andere studioalbums met “Jubal Lee Young” in 2007, “The Last Free Place In America” in 2009, “Take It Home” in 2011 en “On A Dark Highway” uit 2014. Na tien jaar zonder nieuwe plaat werden we recent aangenaam verrast door het feit dat we een nieuw album van Jubal Lee Young op onze redactie mochten verwelkomen. Titel van het veertien songs tellende werkstuk is “Wild Birds Warble” en wat daarbij bijzonder leuk ervaren wordt is dat we tegelijkertijd ook nog een bonus EP getiteld “Wild Birds Warble: Side 4” ontvingen met daarop vijf extra nummers die niet op het studioalbum te horen zijn. De helft van de veertien songs op het officiële album zijn composities van zijn vader Steve Young met de songs “The White Trash Song”, “Jig”, “Seven Bridges Road”, “Long Way To Hollywood”, Traveling Kind”, “East Virginia” en “Angel With A Broken Heart”. De andere zeven tracks zijn coverversie van nummers van andere grote singer-songwriters. David Olney schreef “Deeper Well” en “If My Eyes Were Blind” en Townes Van Zandt componeerde “No Place To Fall”. Verder brengt hij ook nog “Useful Girl” van Richard Dobson, Why You Been Gone So Long?” van Mickey Newbury en “Rock Salt & Nails” van Utah Phillips dat ook gecoverd werd door Steve Young, Tyler Childers en Waylon Jennings.

‘Lions In The Street’ is de groepsnaam van een kwartet rockmuzikanten uit Vancouver, Canada en San Diego, Californië met het broederpaar Chris Kinnon (zang en leadgitaar) en Jeff Kinnon (drums), Enzo Figliuzzi (basgitaar) en Sean Casey (akoestische en elektrische gitaren). In 2006 brachten ze een eerste plaat uit in de vorm van de EP “Cat Got Your Tongue” maar die ging zo goed als compleet onopgemerkt voorbij. In 2013 volgde een tweede poging met de release van de vijf nummers tellende EP “On The Lam”. Ondanks het uitblijvende succes bleef de band koppig verder optreden en vonden ze de moed om eind vorig jaar een volwaardig studioalbum op te nemen en uit te brengen dat ze de passende titel “Moving Along” hebben gegeven. Voorafgaand aan de release van deze plaat stuurden ze in maart 2024 de EP “Black Ops” de markt in met daarop zes tracks die nu ook allemaal op “Moving Along” terug te vinden zijn. Op de video’s bij dit verhaal kunt u de stevig rockende albumtiteltrack beluisteren en ook onze persoonlijke favoriete song “Shangri-La”. De algemene tendens van de nummers op deze plaat is ‘recht-voor-de-raap’-rock’n’roll die gebaseerd is op Keith Richards-achtige snerpende gitaarriffs en stevige bas- en drumsklanken. Nummers als “Mine Ain’t Yours”, “Walking Back To You”, “Gold Pour Down”, “Waiting On A Woman” en albumafsluiter “You’re Gonna Lose” roepen bij ons herinneringen op aan het rockende werk van bands als ‘The Rolling Stones’ of ‘The Faces’.

SECONDHAND DREAMCAR is een band -hun naam is geïnspireerd door de tarotkaart Pentakels Acht- uit de regio Edmonton (de hoofdstad van de Canadese provincie Alberta) rond zangeres/toetseniste, een dame die als je haar hoort al meteen indruk maakt, de Canadese “Folk Music Award” nominee, Dana Wylie. Zij wordt omringd door een 8-koppige band die verder bestaat uit bassist/producer Harry Gregg, drummer Jamie Cooper (Up and Over Trio, Obsessions Octet), gitaristen Kyle Mosiuk (The Hello Darlins) & Chad Murphy (Dallas Smith), toetsenist Rooster Davis aka David Aide en een 3-koppige blazerssectie. De band die een onderscheidend, funky en lyrisch gedreven geluid creëert is ergens het gevolg van een uniek moment toen Wylie, Gregg en Cooper werden gevraagd om een ​​huisband te vormen voor een professionele jamsessie in SOHO in Edmonton. Hun debuutalbum kreeg de titel ‘ANSWER THE CALL’ (2024). Het werd een album met geslaagde arrangementen, sterke ritmes en tegelijkertijd opvallende solo's, waarin Dana haar persoonlijke en meeslepende verhalen met veel passie brengt.

MOJO DINGO is de funky blues band rond zanger/gitarist GERRARD ALLMAN uit Adelaide, Down Under. Hun signature sound is een mix van authentieke blues, rock en upbeat funk. De overige bandleden zijn William Burke (gitaar), Stephen McInerny (bas) & Alexander Perminov (drums). Mark Snoad voegt soulvolle harp toe aan de sound. Zoals hun titelloos debuut album uit 2017 is, na “even” wachten, ‘THE ROAD’ (2024) het tweede studio album van MOJO DINGO. Het werd een album dat “geweldig spel en een oprechte houding” samenvat. Er zijn uiteraard een paar verrassingen op te vinden, maar over het algemeen leek voor deze Aussies hun "moeilijke” tweede album heel gemakkelijk. Het album opent met “Lonely Road”, een nummer met een funky gitaarpartij, een soepele baspartij van Stephen McInerny, een wervelend orgel van Eric Steckel en een groovend riff. “So Refined” is dan meer bluesy door de harp van Mark Snoad. Het instrumentale “Baby’s Got Rhythm” rockt met élégance en laat even Geo Heathcote op sax horen en “Sweet Little Darling” is opnieuw funky. De hier helder klinkende ritme gitaar moet het afleggen tegen het orgel en ritme sectie. De solo komt van het orgel in plaats van de gitaar, voordat alles heel druk wordt in de grote finale.

'COOKIN' at GREASELAND' (2024) is QUIQUE GÓMEZ’ persoonlijke hommage aan de frontman van THE NIGHT CATS, wijlen blues gitarist CHARLES “LITTLE CHARLIE” BATY (°1953†2020) en het gevolg van een “gelukkige” ontmoeting met Baty tijdens een toer in Californië, wanneer Charlie zich bij Quique voegde voor een paar shows. Tijdens hun treffen in de heilige hallen van Greaseland Studios van Kid Andersen in San Jose (CA) verweefde Quique's emotionele zang en meesterlijke mondharmonicavaardigheden zich naadloos met Baty's legendarische gitaarwerk, dat altijd The Night Cats typeerde en ontstond er een geluid, dat net zo rijk aan textuur als emotie was. Met Kid Andersen aan het roer was de productie ronduit onberispelijk, waarbij elke nuance van emotie met verbluffende helderheid werd vastgelegd. Gomez schreef een aantal originele nummers. Speciale gasten/toetsenisten als Robert Wells en Jim Pugh droegen naast Kid Andersen (bas, pedal steel gitaar) & Alex Pettersen (drums) ook bij aan dit fantastische album. Wat het meest aan 'COOKIN' at GREASELAND' opvalt, is het tastbare gevoel van kameraadschap, die bij elke noot doordringt. De chemie tussen Gomez en Baty is onmiskenbaar. Hun muzikale dialoog ontvouwt zich met een organisch gemak, dat er alleen kan zijn door de jaren van gedeelde passie en toewijding.

Gitarist, zanger en auteur ANDREA “CEK” FRANCESCHETTI is al van in zijn jeugd met blues bezig. Ook als advocaat blijft hij nog steeds een blues man. In 2002 vormde hij met Paolo & Marco Xeres de band CEK OUT. Ze namen twee albums op: ‘Broken and Hungry’ (2003) en ‘I Just Don’t Know’ (2005). Het succes van deze albums leidde ertoe dat ze op talloze blues festivals speelden en het podium deelden met veel artiesten uit de Italiaanse en internationale blues scene. Ze openden zo voor Treves Blues Band, Dr John, Kenny Neal, John Mooney, Eric Sardinas, Alvin Youngblood Hart, Nine Below Zero en nog veel meer. Van 2004 tot 2007 trad Cek samen op met Louisiana Red (°1932†2012). Van 2008 tot 2014 vormde hij met Pietro Maria Tisi & Carlo Poddighe, CEK DELUXE. Deluxe bracht 2 albums uit: ‘Hanging Bags’ (2008) en ‘Royal Rumble’ (2011).  In 2009 won Cek de Italiaanse Blues Challenge en verdedigde hij zijn land in Memphis. Andrea bracht al meerdere albums onder zijn eigen naam uit. In 2014 bracht hij als one man band ‘One Man Stand’ uit met mondharmonica en bas trom. In 2018 bracht hij het album ‘Blues Tricks’ uit met originele nummers en enkele herinterpretaties van blues klassiekers. In 2021 verscheen bij Slang Record, ‘Sarneghera Stomp

JUNGLE JIM SMITH is van Down Under en doet het graag alleen op een podium, gewapend met een 3-snarige sigarenkistgitaar of vertrouwde 6-snarige gitaar en een voetdrum. JJS is een one-man-blues band met een groot R’n’R-hart, een rauwe crooner, die zijn geëlektrificeerde mix van swamp en Hillbilly Blues overgoten met een vleugje rockabilly, onversaagd de wereld in pompt, waardoor een volledig uniek bandgeluid ontstaat. JJS’ debuutalbum, 'Electric Boogieland' (2023), dat met veel enthousiasme werd ontvangen, kreeg als opvolger ‘THIS IS GHOST COUNTRY’ (2024). Klaar voor zijn STOMPIN' SWAMP BLOOZE? Het eerste van de allemaal originele nummers kreeg de toepasselijke, wat verwerpelijke titel, “Dead and Whiskey”. Het maakt met zijn vervormde gitaarklank en dreunende percussie al meteen duidelijk, hoe rauw en krachtig Jungle Jim Smith wil klinken en wat je nog mag verwachten. “Lucky Me”, met zijn niet te stoppen groove,is de perfecte aansluiter en “Long Gone” de gewenste “ontwaking”. “Holy Roll Me” lijkt met een lange slide even de rust te brengen, tot Jim zijn helletocht inzet.