De Amerikaanse folk- en countryzanger en songschrijver Scott Sean White uit het amper 2000 inwoners tellende plaatsje Poetry, Texas zegt zelf dat de voornaamste inspiratiebron voor zijn liedjes in zijn jeugdjaren te vinden is. Al de volwassenen die hij in zijn jonge leven is tegengekomen waren ofwel verslaafden of alcoholisten, inclusief zijn natuurlijke vader die zijn moeder tijdens de zwangerschap van Scott zwaar had mishandeld en geslagen waardoor ze in het ziekenhuis is terechtgekomen. Later heeft ook zij zichzelf door alcohol overmand tot de dood laten leiden. Hij kende dus een weinig hoopgevend verleden maar is gelukkig toch mooi op zijn pootjes terecht gekomen dankzij zijn keuze voor een normaal familieleven en een muzikale carrière als zanger en songschrijver. Tot wat dit allemaal geleid heeft konden we in de herfst van 2021 horen in de elf songs die hij voor zijn debuutalbum “Call It Even” heeft opgenomen. Zijn verhalende, eerlijke en beklijvende songteksten zijn één van de sterke punten die Scott Sean White ons te bieden heeft op deze plaat..

Tylor Ketchum is de leadzanger en songschrijver van de nummers die te horen zijn op de platen van de in 2014 opgerichte Amerikaanse formatie ‘Tylor & The Train Robbers’ uit Boise, Idaho. Deze folk- en rootsy countryformatie debuteerde in 2017 op plaat met het album “Gravel”. Twee jaartje daarna verscheen een tweede album van deze groep met de twaalf songs tellende plaat “Best Of The Worst Kind” en nog eens twee jaartjes nadien kwam album nummer drie “Non-Typical Find” op de markt. U kunt onze recensies over deze drie platen allemaal terugvinden op deze pagina’s. Vanzelfsprekend moest er dan ook een evaluatie door ons geschreven worden met betrekking tot de splinternieuwe cd van ‘Tylor & The Train Robbers’, een album dat op 3 mei zal worden gereleased onder de titel “Hum Of The Road”. Zoals op zowat alle vorige platen behoren de leden van begeleidingsband ‘The Train Robbers’ tot de naaste familiekring van Tylor Ketchum: de leadgitarist van de band is zijn schoonvader Johnny ‘Shoes’ Pisano en op basgitaar en drums vinden we respectievelijk zijn twee jongere broers Jason Bushman en Tommy Bushman.

ANTHONY GERACI wist als 4-jarige al dat hij ooit pianist wou worden. Zijn ouders waren zelf niet erg muzikaal, maar steunden hem in zijn passie en plannen. Anthony volgde eerst piano lessen in New Haven (een stad in de staat Connecticut) en later aan het gerenomeerde Berklee College of Music in Boston. Op school raakte hij bevriend met Ed Cherry, die later jazz gitarist werd. Veteraan/toetsenist Anthony Geraci zit ondertussen al méér dan 40 jaar als blues/jazz pianist en componist in het vak. Geraci is een origineel lid van SUGAR RAY & the BLUETONES én van RONNIE EARL & the BROADCASTERS. Geraci had ook een eigen band, Little Anthony & the Locomotives. Opnoemen met wie hij al op het podium stond, tijdens welke festivals hij optrad of voor wie hij al componeerde, is een onbegonnen taak en is op zijn site in detail terug te vinden. In 2000 werd Geraci (voor het album ‘Super Harps I’, ft. Charlie Musselwhite, James Cotton, Billy Branch, Sugar Ray Norcia) genomineerd voor een Grammy en in 2008 ontving hij twee W.C. Handy Awards en twee Blues Foundation Awards. De opvolger -voor het éérst uitgebracht bij Blue Heart Records- kreeg de naam, ‘TEARS IN MY Eyes’ (2024). Op het album, opgenomen tijdens twee studio sessies en op twee plaatsen, staan 11 nieuwe Geraci-songs (waarvan vijf instrumentals*) op de tracklist. Geraci’s band (gitarist Barrett Anderson, bassist Paul Loranger & drummers Marty Richards en Kurt Kalker) kreeg het bezoek van Sugar Ray Norcia (zang), saxofonisten Drew Davies & Mario Perrett én violiste Anne Harris. Walter Trout verzorgde de liner notes.

De vroegste muzikale ervaring van TYRONE COTTON was het luisteren naar de raspende, inspirerende stem van zijn grootvader dominee Cleveland Roosevelt Williams, in zijn ouderlijk huis in Louisville (KY). Tyrone begon gitaar te spelen op de klanken van populaire rock en blues artiesten en haalde voor zijn debuutalbum inspiratie uit invloeden als Jerry Garcia, Jimi Hendrix, Buddy Guy en Mississippi John Hurt, die Tyrone intrigeerde met zijn "finger pickin' en zachte, piekerige stem". Tyrone Cotton's debuutalbum, ‘MAN LIKE ME’ (2023) is het resultaat van een lange reis van bijna 30 jaar optreden in zalen en als een baken van de muziekgemeenschap van Louisville waar hij vandaag de dag nog steeds woont. De verzameling songs die hij in het afgelopen decennium verzamelde op ‘Man Like Me’ is een warme en ontroerende weerspiegeling van Cotton's eigen ervaringen die verbinding, verlies, hoop en wederopstanding verkennen, onderbroken door een stem die angstaanjagend suggestief is en toch even warm en verleidelijk. De set van 9 nummers -geschreven op verschillende momenten in zijn leven- werd co-producet door Cotton's oude samenwerkingspartners, Josh Kaufman (The National, Bob Weir, Anais Mitchell, Josh Ritter) en Ray Rizzo. Zijn songwriting is zeer persoonlijk en belichaamt een uitgestrekt landschap van soul, folk, blues, jazz en rock-'n-roll. Iedere track op ‘Man Like Me’ weerspiegelt waar Tyrone Cotton als songwriter en componist voor staat.

James Byfield aka BLIND LEMON PLEDGE is een singer-songwriter en producer uit de SF Bay Area in Noord-California, de steden agglomeratie met ook San Jose, Oakland en Berkeley. Multi-instrumentalist en arrangeur Byfeld debuteerde in 2009 als Blind Lemon Pledge (BLP) met ‘Livin’ My Life with the Blues’ en bracht ondertussen al een ep én 9 full length studio albums uit. Zijn sonische avonturen gaan van folk tot blues tot jazz en tot in alle verre uithoeken van de Amerikaanse roots muziek. Op zijn zevende album ‘Goin' Home’ (2020) dat we hier bespraken konden we met BLP genieten van een huisconcert met enkele van zijn favoriete nummers klassieke blues, jazzy popstandaarden en folksongs uit vervlogen tijden, van artiesten als Muddy Waters, Boz Scaggs, Peggy Lee. Het waren songs, die hem beïnvloed hebben: “Gene Autry (who first inspired me to write a song), Willie Dixon (who showed how to add mojo), Randy Newman (who showed how to get the most out of a few words), Mose Allison (who showed how varied blues can be) & Hoagy Carmichael (who showed how to combine sophistication and innocence)…”. ‘OH SO GOOD’ is BLIND LEMON PLEDGE’s 9de studio album. De 10 nummers die op de tracklist staan zijn 9 originele nieuwe BLP-nummers en een update van de klassieker/traditional “House of the Rising Sun”..

De RIGHTEOUS VILLAINS is een hedendaagse blues/rock band met Chicago-achtige invloeden, afkomstig uit Buffalo (NY). De verwarrende film rond een heavy metal band uit Nieuw Zeeland uit 2020 van Savvas D. Michael die praktisch geen plot heeft, inspireerde hen bij het vinden van een bandnaam. Ze spelen sinds maart 2022 als kwartet en brachten in augustus 2023 een album met originele muziek uit: ‘UNUSUAL SUSPECTS'. De band rond frontman, harmonicaspeler Don Wegrzynowski die verder bestaat verder uit gitarist Brian Gebracht, bassist Cody Barcroft & drummer Ryan Campbell, heeft drie songwriters in huis. Hun Invloeden? Dat zijn er (aldus Wegrzynowski) véél: Muddy, Charlie Musselwhite, Delbert McClinton, J Geils Band, Rick Estrin, Warren Haynes… en ga zo nog meer even verder.  Op hun debuutalbum flirten de Righteous Villains met een groot aantal klassieke blues stijlen terwijl ze duidelijk hoorbaar nieuwe wegen inslaan. Door de grooves uit Chicago en Memphis te filteren door een oldskool West Coast-sjabloon, creëren ze een groove die net zo swingt als rockt.

Zanger en harmonica speler Doc Lou is het kloppend hart van een trio dat in het zuiden van Frankrijk. Hij reisde verschillende keren door de VS en verbleef in Louisiana en Mississippi, waar hij meerdere blues grootheden ontmoette. DOC LOU & THE ROOSTERS zijn verder de geniale zanger/gitarist Jeff Hug & drummer/percussionist Michel “Mitch” Geronimo. Het trio schroomt niet om “out of the box” te gaan door genres als Louisiana en Swamp blues, Texas beats en Southern rock te mixen. Ze debuteerden na enkele ep’s in 2019 met ‘Crowing Blues’. Hun tweede album ‘Back to Louisiana’ verscheen in 2021. Vorig jaar verscheen ook hun éérste live album als trio, ‘COCK-A-DOODLE-LIVE’. Doc Lou groeide op in Nancy (Lotharingen) en was als tiener al met muziek bezig. Lou verbleef tussen 2010 en 2015 veel in de VS en Parijs. Hij werd zo verliefd op Louisiana en Mississippi, leerde er enkele lokale blues figuren kennen en richtte met hen een band op, waarvan hij al snel de leider werd. Sinds 2015 verblijft hij in Zuid Frankrijk in de Aude-regio, in Occitanië, dat in het zuiden grenst aan de Middellandse Zee, het dwergstaatje Andorra en de Spaanse regio's Catalonië en Aragón. Klaar voor een reis door de bayou met Doc Lou & The Roosters en hun Louisiana-blues? Klaar voor een cocktail van originele stukken, soms sober en verfijnd, soms luchtig en opgevoerd?

“Walking With My Darkness” is een vrij donkere conceptplaat van de nu 46-jarige Australische zanger en songschrijver Jeremy Harry Harris. De nummers voor het album werden gecomponeerd in de periode na het uitbreken van de coronapandemie in het begin van 2020 wat er destijds voor zorgde dat hij gedwongen werd om een reeds lang van tevoren geplande tournee van drie maanden doorheen Zuid-Amerika te annuleren. Covid-19 en de conflicten tussen Rusland en Oekraïne en tussen Israël en de Palestijnen in Gaza waren de aanleiding voor enkele hulpeloosheid en frustraties uitstralende songs op “Walking With My Darkness”. De teksten van de elf liedjes voor deze plaat werden door Jeremy Harry Harris geschreven en op stevige rockmuziek geplaatst die door zijn Cubaanse vriend Reinier Martin Rodriguez werd gecomponeerd. Samen met Peter Renzullo tekenden beiden ook mee voor de rol van producer van het album en Reinier Martin Rodriguez speelt op zowat alle instrumenten die we bij deze liedjes te horen krijgen (gitaren, basgitaar, drums en percussie, keyboards en snaarinstrumenten). Jeremy Harry Harris zingt alle songs als leadvocalist en Anne Marie Phoenix zorgt als gastvocaliste op enkele tracks voor extra vrouwelijke zanginbreng.

Edd Donovan is een zanger en songschrijver uit de Britse stad Cheltenham in het graafschap Gloucestershire die in april 2014 op plaat debuteerde met de release van zijn album “Something To Take The Edge Off”. Die plaat werd in de zomer van 2016 opgevolgd door een tweede plaat “Making Mountains (Vol. 1) en eind 2020 verscheen een derde album dat “Guardians Of Our Time” heette. Samen met zijn vaste begeleidingsgroep ‘The Wandering Moles’, een collectief van zeven instrumentalisten en vier gastzangers en -zangeressen, brengt Edd Donovan nu een nieuwe vierde plaat op de markt die de titel “Anchovy” kreeg wat in het Nederlands vertaald wordt tot ‘ansjovis’ of ‘sardientje’. Hij is in het burgerleven professioneel actief als sociaal werker maar in zijn songs is hij een echte verhalenverteller, een folktroubadour die allerlei belevenissen en waarnemingen uit het dagdagelijkse leven bezingt in de tien zelfgeschreven liedjes die op deze plaat te horen zijn. Op de bijgevoegde video’s kunt u hem aan het werk horen in twee tracks uit “Anchovy”, met name de eerste single “Echoes Of The Sea” over de bevrijdende en rustgevende geluiden van de golvende zee en het door blazers soulvol ingekleurde nummer “Unspoken Heroes” dat een eerbetoon is aan de mensen die werken voor de Britse ‘National Health Service’, het openbare gezondheidssysteem in het Verenigde Koninkrijk.

Een ‘all female-‘begeleidingsband is het voornaamste kenmerk van het album “Cherchez La Femme” van de uit Washington D.C. afkomstige maar nu in Fort Worth, Texas residerende Americana-, country- en folkzangeres Karyn Oliver. Die dames-instrumentalisten zijn bassiste Carolann Solebello, drumster Cheryl Prashker, toetseniste Allison Tartalia en gitaristen Kate Maguire, Ann Klein en Anne McCue. Maar ook de blazerssectie met Alison Scola (klarinet), Lyn Ligammari (saxofoon), Julie Drombosky (trombone), Minerva Johnson (trompet) en cello-speelster Dirje Childs behoren tot het door mannen erkende sterkste geslacht, net als de drie backing vocalisten Katherine Etzel (ook albumproducer), Catherine Miles en Karyn Oliver zelf. De albumafsluitende song “Cry Hallelujah” werd recent als nieuwe single gelanceerd. Het is een lichtjes theatraal klinkende liedje over spijt hebben en vragen om vergeving. U kunt deze song in een live-uitvoering beluisteren op de eerste video bij deze recensie. Op de tweede video krijgt u de hier ook live gebrachte albumopener “Lay Your Burden Down”. De mix van folk, country en Americana in de twaalf nummers zorgt voor de nodige afwisseling in de tracklijst van “Cherchez La Femme”.

GIANNI MASSARUTTO is een Italiaanse zanger / blues harpist en frontman van The BLUESIANA, een band die Amerikaanse zwarte muziek brengt: blues, funk, soul en New Orleans-ritmes. Hun kracht is de diversiteit aan ritmes en melodieën. Gianni Massarutto is een mondharmonicavirtuoos die bekend staat als een expert in moderne en innovatieve technieken. De ritmesectie bestaat uit: bassist Maurizio Moschini & drummer Loris Veronesi. Toetsenist Paolo Corsini varieert van funky tot nummers die meer verband houden met de tradities van de New Orleans-muziek, met een jazzsmaak. Aanvang 2023 verscheen hun eerste album: ‘CALL ME, BABY’. Het is een album dat opgenomen werd in 2022 en het resultaat is van hun “gedwongen” creativiteit tijdens de verplichte algemene “rust” a.g.v. de covid-pandemie. Het debuutalbum van Gianni Massarutto & Bluesiana is er een met zeven nummers op de tracklist .....

De roots van de Amerikaanse zangeressen Sally Buice en Molly Rochelson liggen in Knoxville, Tennessee maar voor de oprichting van hun folksongs brengende duo ‘The Montvales’ verhuisden ze in 2019 allebei naar Cincinnati, Ohio. Daar hebben ze toen hun eerste plaat “Heartbreak Summer Camp” opgenomen. Vijf jaar na de release van dat debuutalbum komen de dames nu met een tweede plaat op de proppen. Titel van het nieuw verschenen album is “Born Strangers” met twaalf door beide zangeressen gecomponeerde nummers. Wij selecteerden de titeltrack “Born Strangers” en het albumafsluitende nummer “Through The Night“ voor de twee video’s bij dit verhaal. Molly Rochelson speelt op akoestische gitaar en Sally Buice op banjo tijdens het zingen van deze liedjes, terwijl de overige instrumentatie verzorgd wordt door Holden Bitner op cello, Josie Toney op viool, Alex Lyon op basgitaar, Hank Long op piano en keyboards, Eddy Dunlap op pedal steel en Aaron Goodrich op drums. Het album werd opgenomen in de ‘Tractor Shed Studio’ in Nashville, Tennessee met Mike Eli LoPinto, een gitarist uit de begeleidingsband van countryster Chris Stapleton als producer.

Haar naam klinkt erg frans, maar de Grammy-genomineerde songwriter en NY Blues Hall of Fame-inductee CHRISTINE SANTELLI is al méér dan drie decennia te zien/horen in NYC en de omliggende gebieden, ze toerde wereldwijd en bracht al 9 albums uit. Haar songwriting trok de aandacht van Soul / R&B-zangeres Bettye LaVette, die twee van Santelli's nummers opnam op haar laatste twee albums: "Step Away" op ‘Worthy’ (2015) en "Old" op ‘More Thankful More Thoughtful’ (2013). Santelli's meest recente EP, "Limelight '69", werd in 2013 door Deep Roots Magazine verkozen tot “EP of the Year”. Christine werkte voor haar laatste project ‘LIVE IN THE PARLOUR’ samen een andere muziekveteraan, violiste/songwriter HEATHER HARDY. Heather woont nu in Tucson (Arizona), waar ze een succesvolle carrière opbouwde. Ze begon in de punkband de False Prophets voordat ze bij de Sam Taylor Band kwam. In 1996 richtte ze haar eigen Lil'Mama Band op. In 2000 werd Heather opgenomen in de Arizona Blues Hall Of Fame. In juli 2023 namen Santelli (gitaar, zang, songwriter) en Hardy (viool, zang, songwriter), die samen eerder al succesvol toerden, twee live shows op in de kleine luisterruimte The Parlour, van Fox and Crow in Jersey City (NJ). Er werden 13 nummers gekozen (9 geschreven door Santelli, 3 door Hardy) en één traditioneel. E.e.a. werd uitgebracht onder de toepasselijke titel ‘LIVE in the PARLOUR’. De nummers staan met één been in de blues en met het andere in een paar andere genres als roots, Americana en adult contemporary.

We zullen de EBC 2017 in Horsens (DK) -de Britten waren het toen nog lang niet eens over de Brexit- nooit vergeten. In de finale won toen erg overtuigend de KAZ HAWKINS Band. Gezien Kaz’ podium présence -haar schoenen in de kleur van de Union Jack zal ik nooit vergeten- was ze méér, dan enkel een excentrieke Ierse zangeres, die er het VK op de Europese Blues Challenge vertegenwoordigde. Ze won toen overtuigend van onze eigenste BluesBones, die toen -met wat voor een klasse!- de blues-honneurs voor België waarnamen… De Noord-Ierse Karen McIntyre (geboren in 1973) kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz en als zangeres de alias KAZ HAWKINS. Ze groeide op in Belfast, zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje (woont ondertussen in Frankrijk) en begon met dj'en en zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, die eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Hierna herwon ze de voogdij over haar kinderen en begon ze liedjes te vormen uit de gedichten, die ze in haar dagboeken had geschreven. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen.

FRED CHAPELLIER (°1966, Metz, FR) begon, omdat drummen niet echt lukte, in 1981 met gitaar spelen. Van 1992 tot 1997 toerde hij met zijn eerste bluesband Kashmir, daarna vormde hij Men In Blue (met “Big” Joe Barret) en in 1999 volgde zijn ultieme groep, de Fred Chapellier Blues Band. Vanaf 2004 treedt hij op als Fred Chapellier. Na twee albums in het Frans (‘Blues Devil’, 2003 en ‘L'œil Du Blues’, 2005) is ‘Chapellier Fred & Friends’ (2007) een tribute album uit aan zijn favoriete gitarist, wijlen Roy Buchanan (1939-1988). In 2009 bundelen Chapellier en de Amerikaanse soulzanger Billy Price -hij maakte in de seventies naam als zanger bij Roy Buchanan en had een eigen band, The Keystone Rhythm Band- hun krachten en brengen ze samen het album ‘Night Work’ uit, wat Chapellier’s doorbraak in Amerika betekent. In 2010 toerde Chapellier samen met Jacques Dutronc. Van deze tour werd er een cd/dvd uitgebracht (‘Et Vous, Et Vous, Et Vous…’). 2011 is voor Chapellier het jaar van de samenwerkingen. Hij deelde dat jaar het podium met zijn vrienden Neal Black en Nico Wayne Toussaint voor een reeks concerten. Ook in hetzelfde jaar toerde Chapellier met Tom Principato en neemt hij met hem het album ‘Guitars On Fire Live @ Paulette’ op. In 2012 vertegenwoordigde Chapellier Frankrijk in Memphis (TN) tijdens de IBC. Honderdvijftig groepen uit de hele wereld streden toen in clubs in Beale Street acht dagen lang. Chapellier haalt er de halve finales.

Jean-Jacques “JJ” MILTEAU (°1950), zijn naam verraadt het een beetje, is een Franse muzikant die in de blues scene al enkele decennia bekend is als harpist / Marine Band-fanaat. JJ groeide op in Parijs in het 13de arrondissement niet ver van de Porte d'Italie. Hij ontdekte snel landgenoot / mondharmonicaspeler Albert Raisner, de oprichter van het bekroonde Trio Raisner, tv en radio presentator en producer. In 1962 raakte hij in de ban van de eerste single “Love Me Do” van de Beatles, een compositie van Paul McCartney, die John Lennon verrijkte met een mondharmonicariff geïnspireerd door Delbert McClinton. Net als de meeste van zijn tijdgenoten zou hij pas veel later de opnames ontdekken van Cyril Davis of Paul Butterfield, die zich nochtans in 1963 hadden opgeworpen als ware ambassadeurs van de blues harp. In februari 1964 miste JJ de eerste single van de Rolling Stones, “Not Fade Away” en dus ook de mondharmonica van Brian Jones. Maar daarna was er in 1965 Sonny Terry en zijn adembenemende “Lost John”…

THE SUPERSOUL BROTHERS is een enthousiaste 6-koppige Franse band uit de Pyrénées-Atlantiques, die waarschijnlijk ook nummers uit hun album ‘THE ROAD TO SOUND LIVE’ (2023) tijdens hun "Shadows & Light Tour" brachten binnen de muren van La Route du Son in Billère in Zuid Frankrijk. Hun sound wordt bij elkaar gehouden door een groovy bas, een V8-drumbeat, een bezeten trombone, een charismatische en krachtige leadzang van David Noël en een brullende Hammond Leslie verenigd met de galm en tremolo van gitaren uit de sixties. The SuperSoul Brothers begonnen in 2016 als een kwartet (bas, drums, gitaar, zang) dat het hele jaar door meedogenloos werkte, met repetitie na repetitie. In 2017 kwam hun eerste concert. De keys werden bijgevoegd in 2018, een jaar later trombone. In 2021 verscheen hun eerste album, ‘Shadows and Lights’ en een jaar later tekenden ze bij Dixiefrog Records. De credtis van hun debuutalbum zijn: David Noël, zang - Ludovic Timoteo: bas - Fabrice Seny-Couty: drums - Pierre-Antoine Dumora: gitaar - Julien Strantau: orgel, piano & Julien Suhubiette: trombone..

‘MANA BLUES’ is de titel van het nieuwe album van GRANT HAUA, een bluesman van Maori-afkomst uit Tauranga, Nieuw-Zeeland. Als tiener wou Grant, zoals zijn jongere broer, om voor het andere geslacht cool te zijn ook gitaar kunnen spelen. Door de jaren heen werkte hij als singer/songwriter/gitarist mee aan acht studio en twee live albums. Zijn eerste soloalbum ‘Knucklehead’ (2010) kreeg goede recensies, Met percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio) vormde hij Swamp Thing. Ze toerden jaren en waren headliner op festivals. Langzaam evolueerden ze naar grotere podia in Nieuw-Zeeland en Australië. In 2016 werden ze uitgenodigd in Louisiana door Baton Rouge Arts Society, wat een volgende stap werd. In januari 2019, na 4 albums en vele tournees door Australië en Nieuw-Zeeland, eindigde Swamp Thing. Grant Haua’s tweede soloalbum ‘Awa Blues’ was in 2021 een Top 25-album in het Rolling Stone-magazine in Frankrijk. Het opende de deuren voor een toer door Europa en een optreden in het iconische Duitse tv-programma Rockpalast. Haua tekende bij het Franse label DixieFrog en bracht bij hen al vier albums uit. ‘Mana Blues’, de vierde DixieFrog release, is een blues album dat zonder slag of stoot bevestigt dat het talent van de genoemde, zijn tong uitstekende, kiwi nog steeds top is. Degenen die bekend zijn met zijn muziek zullen merken dat dit album heel anders is dan eerdere releases die rond de akoestische gitaar zijn geschreven. ‘Mana Blues’ is een elektrisch album.