Guy Davis werd twee keer genomineerd voor de Grammy voor Best Traditional Blues. Hij is muzikant, acteur, auteur en songwriter. Guy Davis mixt roots, blues, folk, rap, spoken word en wereldmuziek om zijn verhalen te vertellen: om sociale onrechtvaardigheid aan te pakken en historische gebeurtenissen aan te raken. Zijn theaterachtergrond komt tot uiting in de lyrische vertelling van nummers als "God's Gonna Make Things Over" over het bloedbad in Tulsa Race in 1921, "Welcome to My World" en "Got Your Letter In My Pocket". Songs met een boodschap dus, soms pijnlijk, diep en echt, een aards contrast met moderne commerciële muziek, onderstreept door zachte tonen van zijn gitaar- of banjo-vingerpicking. Davis won de "Keeping The Blues Alive" Award en werd door The Blues Foundation vaak genomineerd voor Beste Akoestische Album van het Jaar, Beste Akoestische Artiest van het Jaar en Beste Instrumentalist. Toen hem werd gevraagd naar zijn ervaring als artiest, antwoordde Guy: "Er is geen verhaal zo lang dat ik het niet kan vertellen, noch een lied zo lieflijk dat ik het niet kan zingen." De New Yorker is de zoon van de bekende acteurs en activisten Ossie Davis en Ruby Dee. Hij groeide op middenin de zwarte burgerrechtenbeweging van de jaren 1960, zijn vader was MC op de plechtigheid waar Martin Luther King zijn legendarische speech bracht, en mocht Pete Seeger een goede vriend en mentor noemen. Inmiddels is het nieuwe album van Guy uitgebracht met als titel “The Legend of Sugarbelly“, zijn vijfde voor MC Records, met tien originele nummers, plus drie covers die hij heeft gearrangeerd van Sam Chatman, Blind Lemon Jefferson en Leadbelly, waarvan de meeste deel uitmaakten van zijn livesets in de afgelopen jaren. Originele en authentieke muziek rechtstreeks vanuit het hart. Dat voel je, dat beleef je en dat vergeet je nooit meer. En zo was ook zijn optreden hier in de Livingroom van Rootstime. Een paar uurtjes voor dit geweldige optreden hadden we met deze ambassadeur van de blues een hartelijk gesprek.

Tim Easton debuteerde spectaculair in 1998 met "Special 20" en meer dan tien albums later is er nu "Find Your Way". En dat is wederom een echte Tim Easton-plaat, balancerend op de grens van folk, blues en rock 'n roll. Tien nummers die in tekst allemaal kleine romans zijn. Zijn werk is dan ook tintelend en melodieus en doet ook wel denken aan het vroegere werk van John Hiatt bij wie hij ook veelvuldig in het voorprogramma zat. De stem van Tim Easton doet daar ook wel een beetje aan denken met de duidelijke rauwe rand en trouwens ook die van Randy Newman. Gelukkig keert de in Nashvile residerende troubadour regelmatig terug naar Europa en de clubpodia van de Lage Landen. Op de editie van Blues Peer 2019 vulde hij een wonderlijke akoestische solo set met authentieke folkblues. Muziek liefhebbers die hem kennen weten dan best ook dat deze singer-songwriter in zijn ééntje het publiek steeds weet te boeien. De inspiratie voor al die liedjes heeft hij zowel in zijn persoonlijke leven als in spontaan ontsproten fictieve verhalen gevonden. Het persoonlijke gedeelte bestaat vooral uit momenten uit zijn huwelijk, maar ook uit de pijnlijke scheiding die acht jaar geleden heeft plaatsgevonden. De respons van het aanwezige publiek in de Livingroom in Halen op de voor hen meestal onbekende folkballads en bluesliedjes die Tim Easton deze avond bracht was warm en oprecht en de artiest was zelf ook behoorlijk onder de indruk van het effect dat hij bij deze muziekliefhebbers kon teweegbrengen, dit alles ondanks een uitermate complexe en vermoeiende afreis van Nashville naar Halen die hij diezelfde dag achter de rug had. We kregen een zeer geslaagd optreden te zien en te horen van een artiest die het creëren van muziek als zijn levensopdracht beschouwt en daarbij vaak zeer originele composities heeft geschreven. Twee uurtjes voor dit geweldige optreden hadden we met Tim een hartelijk gesprek.

Voor ons is het al vele jaren een raadsel waarom Jeffrey Halford hier zo onbekend blijft: hij maakt de ene mooie plaat na de andere, is een geweldige songschrijver, een goeie gitarist en een prima zanger, met een stemgeluid ergens tussen Tom Petty en Elliott Murphy in. Dat lijkt mij een mooie verzameling kwaliteiten te zijn om door te breken en toch lijkt het voor deze architect van beroep niet te willen lukken. Al denken weer andere Americana liefhebbers hier in België en Nederland, waar Halford een Americana-icoon is, dat hij misschien wel het best bewaarde geheim is op zijn gebied in de rest van Europa. Veel fans noemen zijn muziek Americana, Jeffrey Halford and the Healers noemen het rock ‘n’ roll country soul “with a different shade of blue”. De in Californië woonachtige maar in Dallas geboren gitarist en singer-songwriter vertrok eind jaren '60 en '70, naar Los Angeles waarna hij zich volledig in de blues en rock ‘n’ roll scene in Oakland en San Francisco stortte. Jeffrey Halford deelden podiums met o.a. Etta James, Taj Mahal, Jimmy Cliff, Los Lobos, Guy Clark, John Hammond en Gregg Allman. Andere grote artiesten hebben zich de afgelopen jaren verzameld rondom Halford, waaronder Augie Meyers (Bob Dylan, Texas Tornadoes), The Gospel Hummingbirds (Oakland, Californië), Chuck Prophet (Green on Red) en Myron Dove (Santana), om er maar eens een paar te noemen. Dit geprezen trio, bestaat uit Jeffrey Halford (zang en gitaar), Mike Anderson (zang en basgitaar) en Adam Rossi (keyboard, drums en zang). Bekend om hun opwindende optredens op grote festivals als Ramblin' Roots en GeVarenwinkel, hebben Jeffrey Halford en The Healers een toegewijde aanhang in heel Europa opgebouwd. Nu na zeven jaar van uitgebreide tournees en met meer dan 120 concerten door heel Europa op hun naam, zijn Jeffrey Halford en The Healers terug voor een tour door Belgie, Nederland en Duitsland. De terugkeer van de band is een speciale kans voor fans om weer in contact te komen met een aantal nieuwe Halford-nummers en hun krachtige geluid en charismatische podiumuitstraling. Even voor hun geweldige optreden in onze LivingRoom in Halen hadden we met deze warme verteller en songsmid een hartelijk gesprek.

Roland Van Campenhout kwam pas op zijn twintigste in aanraking met muziek. Midden jaren zestig begon hij met het spelen van skiffle en folk, om een ​​paar jaar later de blues te ontdekken. Als tijdelijk lid van de Rory Gallagher Band reisde hij de wereld rond en absorbeerde vanaf dat moment overal waar hij kwam allerlei muzikale invloeden. Hij speelde met diverse grootheden (waaronder Tim Hardin , Leo Kottke, TC Matics' Arno Hintjens) en bracht tot nu toe zo'n 30 stilistisch rijke albums uit. Sortie Blues pakt dit jaar uit met 7 artiesten uit verschillende landen, die het beste van zichzelf zullen geven op twee alternerende podia, waaronder een kleiner exemplaar voor meer intimistische optredens. Dit jaar vieren ze een bijzondere gelegenheid, namelijk de 80ste verjaardag van Roland. Om deze mijlpaal te markeren, zal Roland Van Campenhout niemand minder dan Raymond van het Groenewoud als speciale gast verwelkomen naast Ian Siegal, Tim Ielegems, Stoy Stoffelen, Steven De Bruyn en Wouter Berlaen. Samen maakten zij een muzikale reis maken door Roland's rijke carrière. Met zijn gitaar en stem neemt Roland je mee door zijn levenswerk, passies en verhalen. Al die decennia inspireerde hij er verschillende generaties muzikanten mee. Nu, op de respectabele leeftijd van 80 jaar, blijft hij schitteren. Het was een uniek en verdiend eerbetoon voor een icoon, een viering van zijn rijke erfenis en een moment om samen te komen en te genieten van muziek die de ziel raakt. Maar dat is niet het enige speciale aan deze vijfde editie van Sortie Blues, want naast de 80ste verjaardag van deze levende legende had de organisatie ook een bijzondere tentoonstelling, van de vijfdejaars van de kunstrichting Vrije Kunsten aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee. De tentoonstelling met de portretten van Roland was dan ook de perfecte aanvulling op het festival, want het biedt de bezoekers een visuele en emotionele verdieping in het leven van een man die zoveel heeft bijgedragen aan de Belgische muziekscène. De portretten vangen de essentie en de ziel van Roland, en tonen hoe zijn muziek en persoonlijkheid verschillende generaties blijven inspireren. En dat Roland er weer veel zin in had om tijdens Sortie blues op te treden vertelde hij tijdens een kort gesprek dat we juist voor zijn optreden met hem deden in deze tentoonstellingsruimte

Luther Dickinson behoeft zeker geen introductie......Als 10-voudig Grammy Award-genomineerde producer en soloartiest, en niet te vergeten de medeoprichter van de North Mississippi Allstars samen met zijn broer Cody, heeft hij zijn talent voor het maken van muziek duidelijk geërfd van wijlen zijn vader Jim Dickinson (Aretha Franklin, The Rolling Stones, Bob Dylan), een legendarische producer en sessiespeler met een cv zo groot als geen ander in de hedendaagse muziekwereld. Als iemand dus een bepaald stadium in zijn carrière heeft bereikt, met een schat aan prestaties op zijn naam, is er geen reden om te aarzelen als het gaat om het maken van muziek die een bepaalde persoonlijke band heeft. Daarnaast zoekt en vindt Luther, al dan niet samen met broer Cody en generatiegenoten zijn weg in talloze zijprojecten. Zelf heeft hij 4 albums uitgebracht, "Rock 'N Roll Blues" (2014), "Blues and Ballads (A Folksinger's Songbook) Volumes I & II" (2016), "Solstice" (2019) en zijn meest recenste "Magic Music for Family Folk" (2023). Met dit laatste solo-album keert hij terug naar de muziek die hij als kind in de huiskamer hoorde, countryblues van Furry Lewis en Gus Cannon en andere muziekjes die hij tijdens informele huiskamersessies van vaders vriendenkring of van zijn musicerende ouders oppikte. Luther wil gewoon met deze plaat deze herinnering, doorgeven aan zijn kinderen. In 2007 hadden we reeds de eer om met Luther te spreken tijdens het Blues Peer festival en we waren heel verheugd om hem na al die jaren tijdens Sortie Blues voor de camera te halen. Met zijn eerste optreden op het akoestisch podium bracht hij samen met Jan Ievens (contrabas) een avontuurlijke benadering van de blues terug naar zijn roots en lieten we ons meevoeren naar de begindagen van de blues om wat later op het hoofdpodium samen met Ian Siegal ons van een fenomenaal concert met een verrassende setlist te laten genieten. Even voor dit geweldige optreden hadden we met Luther een hartelijk gesprek.

Dexter Allen aka “the Bluezologist” is geboren in Crystal Springs, MS, als zoon van de muzikale Pastors Lee en Ruthie Allen. Hij groeide gezond op op een boerderij en begon op 12-jarige leeftijd basgitaar te spelen voor de gospelgroep van zijn vader, die door het centrale Mississippi-gebied reisde. Zijn zoete mix van blues, R&B, soul en funk leverde hem in 1995 een ​​deal op met Airtight Records, een lokaal onafhankelijk label. Hij trok de aandacht van de levende blueslegende Bobby Rush, die hem de leadgitarist maakte van zijn wereldwijde tourband. Dexter's unieke stijl leverde hem in 2008 de Jackson, Mississippi Music Award voor 'Male Vocalist of the Year' op. Eerder in 2008 bracht hij ‘Bluezin’ My Way’ zijn eerste cd uit waarop hij gitaar, bas, keyboards speelt en zingt. In 2009 won hij de Mississippi Music Awards 'Entertainer of the Year' onderscheiding. In 2011 bracht Dexter zijn tweede cd uit met de titel "Bluezin for Life", die met een groot aantal Mississippi blues-originelen teruggaat naar zijn roots. In 2013 werd Dexter gecast in de James Brown-film "Get On Up", waar hij een van de muzikanten van Mr. Brown speelde.In 2014 tekende Dexter bij Deep Rush Records, het label van icoon Bobby Rush, waar hij de cd "Bluez of My Soul" uitbracht. In 2015 bracht Dexter nog een cd uit op het Deep Rush-label met de titel "Trilogy of My Blues". Zijn liveshow in de Ground Zero Blues Club (2018) werd opgenomen en uitgebracht. In 2021 verscheen zijn laatste album "Keep Moving On" en vervolgt Dexter letterlijk de lang geleden ingeslagen weg, waarin hij veelal zelf de gitaar-, bas- en keyboardpartijen inspeelde, wat al uit de groovende titelsong blijkt. Dit jaar won hij een Grammy award als producer van Bobby Rush’s laatste album "All My Love For You". Ondanks de bekroningen voor zijn studiowerk, op het podium voelt hij zich thuis. Hij is een entertainer pur sang, die weet hoe hij een show moet brengen, zonder het muzikale uit het oog te verliezen. Je zal dan ook begrijpen waarom de organisatie van Swing Wespelaar hem exclusief liet overvliegen en aldus onze aandacht wist te trekken om de dag voor zijn optreden hem voor een gesprek voor de camera te halen.

The Zac Schulze Gang opgericht in Gillingham UK in 2020, heeft een reputatie opgebouwd als één van de hardst werkende bands in Engeland. Ze scoorden hoog op het voorbije 'Rory Gallagher International Tribute Festival' dat plaats vond in zijn geboortestad Ballyshannon in het Ierse graafschap Donegal, wat dan weer veel over hun live kwaliteiten en muzieksmaak zegt! Frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Greenwell (bas) creëren een zinderende mix van blues en rock. De bandleden hebben hun sporen verdiend in het Britse pub- en clubcircuit en zijn nu een vaste waarde op festivals in het Verenigd Koninkrijk en Europa. In 2023 werden ze genomineerd voor drie UK Blues Awards en uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival en het reeds genoemde Rory Gallagher tribute festival, waardoor hun talent en hoge energie wereldwijd worden erkend.  De gang boys stonden voor enkele EP's’s al eerder in de studio, maar dit jaar verscheen hun eerste full length album "LIVE & LOUD", hoe explicieter kan een titel van een live album niet zijn! Door velen geprezen als het grote opkomend Britse exportproduct, is 2024 rijp om geplukt te worden door deze meervoudig bekroonde winnaar met veel boekingen (via Big D Bookings), waaronder het Hageland Bluesfest. in maart volgend jaar. Het is maar om te zeggen dat dit trio de volgende rijzende ster is in de wereldwijde bluesscène, reden genoeg om met Zac, Ben en Ant, voor hun eerste festival optreden in Belgie even met deze jonge bluesmannen een hartelijk gesprek te hebben.

Franck L. Goldwasser aka Paris Slim inleiden is voor blues fanaten onnodig. Franck werd in 1960 in Parijs geboren, vandaar zijn alias, een “cadeau” van Troyce Key, de eigenaar van Eli’s Mile Hi Club in Oakland (CA ) en lid van The Rhythm Rockers. Franck studeerde beeldende kunsten voordat hij in 1983 naar de San Francisco Bay Area in Californië verhuisde. Als autodidactisch zanger en blues gitarist werkte Goldwasser in Oakland aan zijn “métier”, waarbij “verbeteren” hier een beter werkwoord zou zijn. Goldwasser werkte samen met enkele van de meest prestigieuze blues muzikanten van de West Coast, waaronder Percy Mayfield, Lowell Fulson en Charlie Musselwhite. Franck heeft verschillende soloalbums uitgebracht en is op meer dan 100 albums verschenen. In 1985 bracht Goldwasser als Paris Slim zijn eerste 45-toeren uit, gevolgd door een full length album, ‘Blues for Esther’ (1989), dat in 1990 genomineerd werd voor een W.C. Handy. Als Paris Slim bracht hij nog verschillende albums uit (‘Bleedin 'Heart’ - 1996, ‘Be Careful What You Wish For’ - 2006) en toerde hij als sideman voor Phillip Walker, Sunnyland Slim, James Harman, Jerry McCain, AC Reed en Big Jack Johnson. In L.A. hielp Goldwasser bij de vorming van de Mannish Boys. Hij verhuisde in 2005 naar Portland (Oregon), sloot zich aan bij de band van Curtis Salgado en is te horen op Salgado’s 2012-Alligator release ‘Soul Shot’. Het is een album dat een Blues Music Award ontving, terwijl de Mannish Boys in hetzelfde jaar werden uitgeroepen tot "Best Traditionel Bluesband”. Goldwasser keerde in 2013 terug naar Zuid-Californië en nam een jaar vrij. Uiteindelijk hervatte hij en werkte hij vaak samen met R.J. Mischo. In 2014 toerde hij door Europa en in 2016 als frontman van een trio met Big Pete van de Red Devils (Moulin Blues, Ospel 2016). Zijn laatste album ‘Who Needs This Mess!!??’, werd uitgebracht bij CrossCut Records. Net als zijn nu al legendarische carrière, bevat de 15 nummers tellende release een met sterren bezaaide cast van vrienden, als Charlie Musselwhite, Sugaray Rayford, R.J. Mischo & Kirk Fletcher, die met hem een reis maken die gaat doorheen een muzikale landschap, met roots in de blues en a.g.v. zijn liefde voor de gitaar. Het is niet overdreven om te zeggen dat Goldwasser behoort tot de iconen van de electric urban blues, want zijn manier van gitaar spelen is persoonlijk, uniek, altijd vernieuwend, gepassioneerd, bijtend, vol verrassingen en vooral: vol soul. Deze blues-veteraan is dan ook een must-see in Wespelaar!En dat Franck er vooraf veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.

Delta Generators is een in -Bean Town- Boston (MS) gevestigde rockband, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. hebben sinds hun debuut in 2008 een indrukwekkende reputatie uitgebouwd. Ze combineren diverse genres waaronder blues, roots, R&B, americana en rock, wat resulteert in een unieke sound. Het viertal bestond aanvankelijk uit Craig Rawding (zang, harmonica, gitaar), de broers Charlie (gitaar) & Rick O’Neal (bas) & Jeff Armstrong (drums). Ze debuteerden in hetzelfde jaar met "Devil In the Rhythm". in 2016 verscheen hun vierde studio album "Hipshakers & Heartbreakers" en het jaar erna was "Live @ the Spire" (2017) hun éérste live album. Het album werd live opgenomen in het Spire Center for Performing Arts in Plymouth (MA). Voor Rick O’Neal was "Hipshakers & Heartbreakers" een heel bijzonder album, omdat hij voor de opnames een beroerte kreeg, waardoor hij voortaan links op zijn bas moet spelen. In 2016 werd de imposante Brian Templeton frontman van de band, hij was in jaren ’90 ook in onze contreien razend populair met The Radio Kings. De broers Charlie en Rick O’Neal kregen hun eerste doorbraak in hun late tienerjaren toen ze toerden en opnames inspeelden voor Ben Orr (voormalig lid van The Cars). Drummer Jeff Armstrong en gitarist Charlie spelen ook bij Anthony Geraci and the Boston Blues All-Stars. Dit om maar aan te geven dat we met topmuzikanten te maken hebben. In 2022 verscheen de EP "The Lost Years Part 1", en om alles nog eens netjes op één album te bundelen, volgde dit jaar "The Lost Years Part 2". In Ospel vestigden ze dan ook vorig jaar hun naam als één van de koplopers van de Amerikaanse bluesscène te zijn. Vooraf aan hun energieke show hadden we in de vroege namiddag in hun hotel een aangenaam gesprek.

Als je naar haar stem luistert, voel je je vervoerd naar de oevers van de Mississippi, naar de straten van Clarksdale of Memphis, in het gezelschap van de grote zangeressen van blues, soul, folk, funk, rhythm 'n blues.... allemaal geworteld in de vurigheid van gospeltraditie. Kaz Hawkins werd echter in 1973 in Noord-Ierland geboren als Karen McIntyre, groeide op in het Noord-Ierse Belfast en kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz. Ze zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje en begon te zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, dat eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen. Daar waar zij overal in Frankrijk – Zwitserland en Duitsland de harten weet te veroveren en het publiek weet te beroeren met haar emotievolle songs en verhalen is zij in België nog niet doorgebroken tot het grote publiek. In Frankrijk speelt zij de hele grote zalen makkelijk vol en haar laatste album "Until We Meet Again" (recensie) prijkt daar in de top3 van alle charts. Hawkins verstaat de kunst om zowel Etta James als Nina Simone én Janis Joplin in herinnering te brengen, met live-shows waarin ze zich steeds 200% geeft. Van Morrison is al jaren haar grootste fan – dat zegt genoeg. Flinke bonus voor de gitaarliefhebbers was dat Kaz onze snarenwonder Stef Paglia, het grote gitaartalent van België, mee naar Duvelblues bracht en hopelijk zal deze passage voor België ook de ogen en zielen openen voor dit mega muzikale talent. We spraken met Kaz als met Stef even na hun fantastische optreden in Puurs.

Blueszanger, gitarist en componist Ralph de Jongh is geboren in het Brabantse Roosendaal. De muzikaliteit en creativiteit zit er al van jongs af aan in. Vanaf de jaren '90 speelt hij gitaar, zingt en schrijft hij eigen nummers. Zijn eerste band, The Blue Band, vormde hij samen met Harmen Fraanje in 1992. Daarna volgde The Three Nobody's en de The Furious Freaking Dales. In 2001 staat De Jongh in het voorprogramma van Peter Green. Een aantal jaren later, in 2004, wordt hij 'ontdekt' door Harry Muskee van Cuby and the Blizzards. Muskee was zo onder de indruk dat hij hem uitnodigde om als vaste support mee te gaan op tournee in 2006 en 2008. In 2007 stond de blonde bluesontdekking in het voorprogramma van Normaal. Samen met gitarist Christof Bauwens, bassist Jasper Mortier, drummer Marcel Wolthof, saxofonist en percussionist Arend Bouwmeester en toetsenist Bas Mulder werd in 2010 Ralph de Jongh & Crazy Hearts geboren. In datzelfde jaar wint De Jongh de Dutch Blues Awards voor Best Vocal. Wat resulteerde in het vertegenwoordigen van Nederland op de International Blues Challenge in Memphis. In de afgelopen jaren alleen al heeft hij ontelbare albums opgenomen, zowel solo als met band. Iedere plaat brengt hij in eigen beheer uit. Het eerste album "Live at Crossroads" verscheen in 2004. Gevolgd door onder andere "Sunday Afternoon" (2005), "Emotion" (2007), "More Than Words" (2011), "Sun Coming Up" (2014) en "Slow Turtle Sundance" (2017). In 2018 neemt hij live het album "Quantum op zonder publiek". Alles wordt ter plekke geimproviseerd en de cd heeft nauwelijks overdubs. In de jaren erop verschijnen er nog meer albums op zijn naam. Waaronder het vierdelige album "Roadtrippin" dat live en in slechts een take is opgenomen en ter plekke is gemixt en gemasterd. Dit typeert zijn unieke speelstijl. De sound van Ralph is niet verbonden aan een bepaalde blues periode, want hij kiest niet snel voor de makkelijke route, maar laat zich liever inspireren door muziek van onder andere Robert Johnson, Son House, Elmore James and Muddy Waters. Geen enkele show is hetzelfde. Er zit voor elke blues liefhebber wel wat bij. Originele en authentieke muziek rechtstreeks vanuit het hart. Dat voel je, dat beleef je en dat vergeet je nooit meer. En zo was ook zijn optreden hier in de Livingroom van Rootstime. Een paar uurtjes voor dit geweldige optreden hadden we met Ralph een hartelijk gesprek.

Scott H. Biram, aka 'The Dirty Old One Man Band', is een Amerikaanse rootsmuzikant, platenproducent en dominee. Hij staat vooral bekend als dé vertegenwoordiger van het muziekgenre onemanband. Biram begon zijn carrière in de jaren 90 met de punkband 'The Thangs' en twee bluegrassbands genaamd 'Scott Biram & the Salt Peter Boys'en 'Bluegrass Drive-By'. Later besloot hij om zijn eigen weg op te gaan en richtte een onemanband op. Scott H. Biram biedt een unieke mix van authentieke country, old-school akoestische blues en punk, met invloeden variërend van Minor Threat en Slayer tot aan Bill Monroe en Mississippi Fred McDowell. Biram is een eenmansband, die al zijn liedjes speelt op een Gibson hollow-body gitaar uit 1959 en een versterkte 'stompboard'. Hij stampt met zijn voet, blaast in z’n harmonica, martelt zijn snaren en schreeuwt zijn teksten tot iedereen in het publiek een bekeerlinge is van het Scott-geloof. Een truc die hij na jaren tourervaring geperfectioneerd heeft, met niet meer dan zichzelf, een gitaar en een overtuiging. Om het nog kort over die overtuiging te hebben: in 2003 kwam Biram bijna om het leven toen zijn vrachtwagen betrokken was bij een frontale botsing op een snelweg in Texas. Terwijl hij aan zijn bed gekluisterd was, nam Biram een ​​EP op, ‘Rehabilitation Blues’. Minder dan twee maanden na het ongeluk speelde hij een legendarische show in Austin’s Continental Club, waar hij op het podium optrad in een rolstoel, de infusen nog bengelend aan zijn armen. Binnen de tradities van de Amerikaanse rootsmuziek heeft Biram inmiddels zijn eigen wereld uitgegraven. We hoorden Biram’s kenmerkende brullende gitaar, zware stomp en galgenhumor voor het eerst op de gepast getitelde "The Dirty Old One Man Band" uit 2005, terwijl op latere albums zoals "Nothing But Blood" uit 2014 en "The Bad Testament" uit 2017 de invloed van gospelmuziek steeds verder naar voren kwam. Zijn live shows zijn wondermooi, dus we keken alvast uit naar zijn komst naar Blues Peer waarbij hij zijn dertiende album "The One & Only" kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.

Amy Helm is de dochter van Levon Helm, de legendarische zanger/drummer van The Band en Libby Titus, Helms jeugdliefde en vrouw, en kreeg aldus de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten. Naast een beroemde vader heeft ze ook nog een beroemde stiefvader, want toen het huwelijk van haar ouders op de klippen was gelopen dook niemand minder dan Dr. John op in het liefdesleven van de moeder van de op dat moment nog piepjonge Amy Helm, later zou haar moeder overigens ook nog met Steely Dan’s Donald Fagen trouwen, maar toen stond Amy al op eigen benen. Het was daarom niet zo verrassend dat ze zelf na de middelbare school ook koos voor de muziek. Na wat flirts met pop en R&B ging Amy Helm zich verdiepen in de muziek van de band van haar vader en schoof ze steeds meer op richting de Amerikaanse rootsmuziek. Amy flankeert haar vader in de studio op zijn laatste albums "Dirt Farmer" en "Electric Dirt" en op de uit 2011 daterende concertregistratie "Ramble At The Ryan". De opnamesessies voor haar eerste werkstuk worden opgestart met The Midnight Ramble Band, na de dood van haar vader werkt ze met haar eigen band The Handsome Strangers "Didn’t It Rain" (2015) verder af, en voor de opvolger "This Too Shall Light " (2018) reist Amy af naar Los Angeles en resideert samen met Joe Henry en de vertrouwde ritmesectie met Jay Bellerose en Jennifer Condos enkele dagen in de legendarische United Recording Studios in Hollywood. De meeste indruk maakte Amy Helm echter met "What the Flood Leaves Behind" (2021), haar laatste release waarop ze zich met haar krachtige en soulvolle stem, die zich buitengewoon soepel, maar ook met veel gevoel door het zo brede muzikale landschap bewoog. De organisatie van Moulin Blues was enorm verheugd dat ze op de Ospelse planken kwam optreden op zaterdag en wij nog meer verheugd haar die ochtend in het hotel voor de camera te halen voor een zeer aangenaam gesprek.

Zanger en gitarist D.K Harrell is misschien wel de snelst rijzende ster binnen de bluesscene. Op 24 april was hij 26, maar als je hoort hoe hij op zijn debuutalbum "The Right Man" de Chicago-blues van nieuw vuur voorziet, zou je denken dat hij al jarenlang meedraait. Zijn gitaarspel roept herinneringen op aan helden als Freddie King, Albert Collins en vooral B.B. King, soulvolle blazers en een stuwende, groovy orgelsound spatten uit je speakers, daarbovenuit stijgt de warme, rijke stem van Harrell. Hier staat niets minder dan een man die geboren is om de blues te spelen. Een verbazingwekkende prestatie als je bedenkt dat hij pas in 2019 zijn eerste betaalde show gaf. Als kind raakt Harrell gefascineerd door de muziek van B.B. King. Hij bekijkt elke video die hij kan vinden van concerten van King en verdiept zich in dienst spel en zang. Als hij enkele jaren later een aantal video’s van zijn spel op Facebook post, volgen de likes en aanmoedigingen van voormalig King-drummer Tony Coleman en voormalig King-organist Ron Levy. Maar hoewel Harrell zeker schatplichtig is aan B.B. King heeft hij ook duidelijk zijn eigen ideeën over de blues. Pas in 2019 verzorgt Harrell zijn eerste betaalde optreden op een symposium in het B.B. King Museum in Indianola (Mississippi), waar hij een van de ‘Lucille-gitaren’ van The King mag bespelen. Twee jaar later keert hij terug naar Indianola en volgen shows met onder anderen Susan Tedeschi, Derek Trucks, Bobby Rush en Gary Clark Jr. Harrell stoomde sindsdien keihard door, in 2022 werd hij derde bij de International Blues Challenge in Memphis en wordt nu gezien als een van de meest belovende jonge bluesartiesten. Sindsdien lijkt the sky the limit. Want als het om de toekomst van de blues gaat, is D.K. Harrell The Right Man. En dat D.K. HARRELL er veel zin in had om in Ospel op te treden vertelde hij tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden in zijn hotel.