Waarom was dit jaar de dag des Heren opnieuw dik oké op SWING -Blues for the People- Wespelaar? Kwam dit door de onbekende acts die ons verrasten of, door de gesettelde waarden die er ook nu weer op de affiche geprogrammeerd stonden? Of, misschien door alles wat het geoliede, nu geüpdatete team uitstekend en onzelfzuchtig voor “het volk” doet? Kweenie… Het zal wellicht wel door een mix van dat allemaal zijn. Maar swat, wat doet dat ertoe? Één ding was me snel duidelijk: dag #3 werd, waar we als Belg een beetje fier over mogen zijn, een uitgesproken Adolphe SAX-dag. Très sûr! 

“Stilstaan kon niet…”
Ja, BARWALKER LOUIS (BE) was -dat moet als recensist durven toegeven- ook voor mij een onbekende. Wat zoekwerk op het wereldwijd web leerde me: dat het draait om het gloednieuwe project van SAXofonist ANDRÉ de LAAT / dat André uit “A’pen is ’t stad (en de rest is P)” komt / dat hij bekend is van The Electrophonics + Sebi Lee én, dat zijn grote voorbeeld saxofonist Big Jay McNeely (1927-2018) is… Over Big Jay, die ook éen van mijn “favorieten” is, nog kort dit: hij was als post-bop saxofonist de “King of the Honkers” en creëerde eind jaren ‘40 een energieke R&B stijl, die bekend stond voor zijn scheurende en swingende sax-klanken. André’s “dreamteam” in Wespelaar bestond uit topmuzikanten uit de Lage Landen die al stuk voor stuk hun “strepen” op nationale en internationale podia verdienden: Dirk Van der Linden (piano), Ron Wouters (contrabas), Marc Gijbels (drums) & ex-Electric Kings, Guttlin-promotor, Mark “Tee” Thijs (gitaar). Merk op dat kleine broer Paul de Laat ook even het podium opkwam, om wat extra mondharmonica af te leveren.  De energieke sound van deze -vooral door het pak van de frontman dat zijn kinderen voor hem kozen- kleurrijke en boeiende bende zorgde LIVE met nummers als het swingende, wat jazzy “Wilwood”, “That Little Town (Wespelaar) Rocks” en -het uur was al omgevlogen- “Blues About You” in de vroege zonnige namiddag al onmiddellijk voor een gesmaakt feestje. Well done!

“Het zit hem gewoonweg in het bloed…”
MARLON PICHEL (NL) is een dertiger uit R’dam en een frontman die in Wespelaar vanaf de zijlijn, vanachter zijn drums de zang doet. Hij was, genetisch gezien, voorbestemd om muzikant te worden. Op zijn negende stond Marlon al (met de band van zijn vader) op een podium en daarna was er géén weg meer terug. Hij groeide uit tot een (sessie) drummer met muzikale interesses in en rond Soul en Rock‘n’Roll. Daarnaast is Pichel muziekdocent, componist en actief met zijn eigen band BOURBON AVENUE, waarvan Brian Kruit (bas) vandaag met hem het podium deelde. Verder bestond de band uit:  Marc Jansen (gitaar) & Stan de Kwaadsteniet (keys, gitaar), ondersteund door een 3-koppige blazerssectie (met bariton SAXofoniste Jessie Brevé,  tenorSAXofonist Paul van de Calseijde & trompettist Lauran Neerincx - met dank aan Pichel voor de namen). In 2017 werd in Boston met producer Ed Vaulaskas de ep ‘The Boston Recordings’, als opvolger van hun studio debuut ‘Livin’ & Lovin’ (2015), opgenomen. In 2018 werd Bourbon Avenue verkozen als beste band van de Grote Prijs R’dam. LIVE werden we als het ware terug gekatapulteerd naar de sixties en seventies, toen de Memphis Soul van Stax (Jim & Estelle Stewart) en Motown (Berry Gordy) de scene én muziekliefhebbers in hun greep hadden. De goedlachse en charismatische frontman hield probleemloos het publiek in de greep met o.a. “Please, Please, Please”, de éérste single die hij zelf schreef “Good Ol’ Loving”, met de prima pianosolo “I Wanna Boogie” en nieuwe nummers als “Cha, Cha, Cha” en “Having a Good Time”. De “encore” die vandaag erg veel bijval had was Tonny Joe White’s klassieker “Polk Salad Annie”. Band #2 was kortweg waanzinnig goed!

“Een bijzondere muzikale combinatie, een must-see!”
Het muzikale vrienden duo R.J. MISCHO & FRANK GOLDWASSER (VS) kennen fans uiteraard van hun individuele muzikale escapades. De ene, wereldwijd als uitstekend mondharmonicaspeler en de andere, als bluesgitarist in de muziekscene van de Amerikaanse Westkust. Robert Joseph “R.J.” MISCHO was de jongste van vier muzikale broers, maar alleen bij hem kan je van een muzikale carrière spreken. RJ leerde de blues blazen op een Hohner Marina Band harmonica van zijn oudere broer. Einde jaren ’70 (rond zijn twintigste), geraakte hij in Minneapolis bevriend met Mojo Buford. RJ ontmoette daar ook andere blues legendes als Sonny Rogers, Percy Strothers en Milwaukee Slim. Mischo toerde wereldwijd samen met gitarist Teddy Morgan als The RJ Mischo & Kid Morgan Blues Band, ft. Percy Strother. In 1992 brachten ze ‘Ready to Go!’ uit. Het is ondertussen een cultalbum, dat voor de band de definitieve doorbraak betekende. In 1998 verhuisde RJ Mischo & His Red Hot Blues Band naar San Francisco (CA). Van hetzelfde geboortejaar (1960) is zijn maat, FRANCK GOLDWASSER aka Paris Slim. Goldwasser werd in 1960 in Parijs geboren en studeerde beeldende kunsten, voordat hij in 1983 naar de San Francisco Bay Area in Californië verhuisde. Als autodidactisch zanger en bluesgitarist werkte hij in Oakland verder aan zijn “métier”. Goldwasser werkte samen met enkele van de meest prestigieuze blues muzikanten van de West Coast, waaronder Percy Mayfield, Lowell Fulson en Charlie Musselwhite. In 1985 bracht hij als Paris Slim zijn eerste full length album ‘Blues for Esther’ (1989) uit, dat in 1990 genomineerd werd voor een W.C. Handy. Onder de naam Paris Slim verschenen nog verschillende albums: ‘Bleedin 'Heart’ (1996) en ‘Be Careful What You Wish For’ (2006). Goldwasser hielp in L.A. bij de oprichting van de Mannish Boys. Hij verhuisde in 2005 naar Portland (Oregon), sloot zich aan bij de band van Curtis Salgado en is te horen op Salgado’s 2012-Alligator release, ‘Soul Shot’. Goldwasser keerde in 2013 terug naar Zuid-Californië, nam een jaar vrij, maar pakte daarna de draad terug op. In 2016 toerde hij door EU als frontman van een trio met o.a. ex-Red Devils, “Big Pete” aka Pieter van der Pluijm als harpist. Ze stonden dat jaar zo op de affiche van Moulin Blues (Ospel). De rest van Goldwasser’s verhaal kan je zien en horen op het video interview dat we met hem deden! Goldwasser werkte als gitarist al vaker LIVE samen met R.J. Mischo. Vandaag doet hij het met een Finse ritmesectie en opnieuw met Marc “Tee” als tweede gitarist. Goldwasser begeleide zijn maat 75 minuten lang en ruilde de zangmicrofoon beurtelings met Micho, voor “blues and nothing but the blues”! Hun gevarieerde en boeiende mix bestond uit (eigen) nummers als “Bring Me My Forty-Five”, “She’s My Baby” en “Everybody”, het bewijs dat ook de derde band een méér dan uitstekende keuze was! Noteer nog dit: voor het nieuwe seizoen boekte move2blues op donderdag 10 OKTOBER harpist R.J. MISCHO (met dezelfde Finse ritmesectie, bassist Jaska Prepula & drummer Mikko Peltolla én gitarist Tomi Leino als begeleidingsband) voor hun maandelijkse blues avond in het MUZEcafé in Heusden-Zolder.

“Koninklijk bezoek in Wespelaar…”
“KING” SOLOMON HICKS (VS) is een jonge sympathieke Amerikaanse gitarist, zanger en componist. Dit charismatisch 28-jarig gitaarfenomeen uit NYC -hij wordt wel eens de “nieuwe” Robert Cray genoemd- is met zijn pure blues één van de fakkeldragers van de volgende generatie blues muzikanten. Zijn muziekstijl varieert van jazz, blues, klassiek, gospel, R&B, funk, Afro-Cubaanse en klassieke rock. Hicks toerde al de hele wereld rond en deelde het podium met o.a. Buddy Guy, Samantha Fish, Tony Bennett, Jef Beck en Mavis Staples. Met zijn laatste album ‘HARLEM’ (2020), de opvolger van het veelzeggende ‘Carrying on the Torch of the Blues’ (2015), won Hicks een BMA als “Best Emerging Artist”. In Wespelaar dit Hicks dit LIVE met bassist Kirk Yano & drummer Tamas Vajdo. Zij ontgoochelden met nummers als “Help Me” en “What the Devil Loves” niet. Met de Kempenaar Jules Sledsens van de funky rockband Joo Joo Eyeballs, die vandaag met Tom Eylenbosch de Mojo Jamsessies leidde, stonden er tijdens het veelzeggende “Every Day I Sign the Blues” even twee gitaristen met twee Fender Stratocasters op het podium. Hicks is al bluesgitarist sinds zijn dertiende. Zijn songs hebben hun wortels diep in de blues, maar met een hedendaagse eigenzinnige melodische twist weet hij, zoals vandaag met zijn update van Chuck Berry’s “Memphis Tennessee” en (opnieuw) “Polk Salad Annie” aan covers een persoonlijk cachet te geven. Solomon Hicks is blues met uitzicht op de toekomst, is blues om je vingers van af te likken…

“A great lady in the house…”
Singer-songwriter en actrice DAWN TYLER WATSON (VK/VS) is geboren in Manchester (UK), maar groeide op in Ontario (CA). Dawn zong als kind in de kerk, speelde op haar tiende viool en op haar dertiende gitaar. Haar professionele muzikale carrière begon tijdens haar jazz opleiding aan de Concordia University, waar ze in 1994 afstudeerde. Montréal werd éérst en later Québec haar nieuwe “thuis”, waar ze “Montréal’s Queen of the Blues” genoemd wordt. In haar muzikale stijl is Dawn beïnvloed door jazz, soul, folk en ouderwetse R&R. Dawn is door het prestigieuze Canadian Maple Blues al enkele keren genomineerd met een award, als “Best New Artist” en “Entertainer of the Year”. In 2005 en 2007 werd Dawn uitgeroepen als “Female Vocalist of the Year”. Dawn Tyler Watson’s debuutalbum met haar eigen band The Dawn Tyler Blues Project, uit 2006 heet ‘Ten Dollar Dress’. Het album leverde haar een MBA-nominatie op in de categorieën “Best Album” en “Best Producer”. Dawn is het meest bekend van haar album ‘Mad Love’ uit 2019, dat de Juno Award voor “Blues Album of the Year” won in 2020. D.T. Watson werkte al samen met Paul Deslauriers. Ze zijn samen in 2007 genomineerd tijdens de Canadian Maple Blues Awards als “Acoustic Act of the Year” voor hun album ‘… En Duo’. In 2013 namen ze samen ‘Southland’ op. Met de Ben Racine band (die haar begeleidde tijdens de IBC) realiseerde Watson haar 2de album, ‘MAD LOVE’ (2019). LIVE stond deze power dame tijdens Swing met de zevenkoppige killerband o.l.v. BEN RACINE (gitaar, zang) met Pascal Delmas (drums), Antoine Escalier (bas), Vinz Polletvillard (keys) en de uitstekende SAXofonist Kaven Jalbert op het podium. Het was haar laatste optreden van haar EU-toer, die begon en eindigde in België. Met het nodige showgehalte en met soms wat te lange en overbodige herhalingen (die we er zeker graag bijnemen) slaagde ze in haar met jazz, soul, rock en gospel doordrenkte set met nummers als “Get Out of Town”, “(Just) A Little Bit More”, het donkere “Lost” (ze omschreef het nummer tijdens haar optreden als “a funeral march for my love affair”, ik in mijn albumrecensie als “de donkere uitdrukking van liefde die “slecht” is geworden”) en “Don’t Make Me Mad” alsnog het publiek heel enthousiast te krijgen. Knap was de wederzijdse liefdesverklaring “You’re the Only One for Me”,een van de duetten die ze met Racine zong en hoe ze de micro minutenlang feilloos een trompet (trombone?) op het podium toverde. Het is ondertussen duidelijk dat Dawn Tyler Watson’s ‘Mad Love’ een volgend bewijs is van haar talenten als zangeres en songwriter. Met de steun van de Ben Racine Band haalde ze in Wespelaar opnieuw het hoogste niveau en de erkenning van de aanwezige blues gemeenschap. ‘Mad Love’ is duidelijk een album dat haar levend houdt én het beluisteren meer dan waard is...

“Na de laatste sax, een jaar stilte…”
Een vaste waarde in de blues/rock/jazz-scene -ik ontmoette hem 10 jaar geleden in de Spirit of 66 in Verviers- is zeker de nu 72-jarige ROBBEN FORD (VS). Met deze levende legende sluit Swing dit jaar de 36ste editie af. Robben groeide op in Ukiah (CA). Zijn eerste instrument was een sax, maar als hij 13 jaar was ontdekte hij een nieuwe liefde: de gitaar. Samen met zijn oudere broer/drummer Patrick opende Robben met hun bandje als achttienjarige voor Charlie Musselwhite. Zijn vader Charles had zijn eigen Charles Ford Blues Band, waarin Robben en zijn broers Mark (mondharmonica) en Patrick (drums) speelden. Robben Ford kreeg naambekendheid wanneer hij gevraagd wordt om bij Miles Davis gitaar te spelen op zijn wereldtour in 1986. Zijn mix van blues en jazz was spraakmakend. In 1986 trad hij op in de band van Miles Davis, in het Tuinpaviljoen op het North Sea Jazz Festival Den Haag. Ford toerde met en is ook te horen op albums van Jimmy Witherspoon, George Harrison, Joni Mitchell & Tom Scott's L.A. Express, Little Feat en de Yellowjackets. In 1972 debuteerde hij in de studio met ‘Discovering the Blues’, 1976 volgde ‘Robben Ford: Schizophonic’ en in 1979 zijn beste album ‘Robben Ford: The Inside Story’, dat goud haalt in 1980. Het album ‘Talk to Your Daughter’ uit 1988, haalt ook goud in 1989 en werd Grammy genomineerd. Zijn bekendere werk neemt hij op in de jaren ’90 met zijn vaste begeleiders Roscoe Beck (bas) en Tom Brechtlein (drums). Samen namen ze ‘Robben Ford & the Blue Line’ (1992), ‘Mystic Mile’ (1993) en ‘Handful of Blues’ (1995) op. De albums ‘Blues Connotation’ (1996) en ‘Tiger Walk’ (1997) nam hij op met een andere line up en betekenden zijn terugkeer naar zijn blues roots. Robben Ford’s gitaarspel is door de heldere akkoorden uit het blues- en jazzgenre heel herkenbaar. Zijn solo's worden omschreven als boeiend, melodieus en mooi gefraseerd. Hij zegt over zichzelf dat hij géén “man van noten” is, maar dat hij “snel en scherp kan soleren”. Zijn muziek bevat merendeel eigen composities en af en toe een oude blues cover en ook covers van bekende namen uit de popmuziek. Fender ontwierp de Robben Ford Signature gitaar. Op het album ‘The Inside Story’ speelt hij op een Gibson ES-335, een gitaar die ook veel door Larry Carlton werd gebruikt. Hier in Wespelaar was de headliner, die de steun van Graeme Belvins (SAX), Ian Thomas (drums) & Rob Mullarkey (bas) kreeg, LIVE aanvankelijk wel, maar als het einde naderde, door de keuze van vooral erg funky en jazzy nummers waarin de sax een soms overheersende rol had, niet meer echt mijn ding. Dat klinkt misschien te persoonlijk, maar de aanwezigen lieten dit m.i. ook blijken. Enkele nummers uit de setlist waren “White Rock Beer… 8 Cents” en “Go” (‘Pure’, 2021), “Rose of Sharon” (‘Into the Sun’, 2015) en een eigen uitgesponnen en jazzy versie van John Lennon’s “Jealous Guy”, een nummer waarvan op YouTube opnames te vinden zijn met de IJslandse gitarist, oorspronkelijk rockmuzikant die zich later toelegde op jazz, Björn Thoroddsen.

ROOTSTIME QUOTE: “De SWING-Blues for the People-zondag was dit jaar, ondersteund door vier bands, de Adolphe “SAX-dag”! We ontdekten o.a. MARLON PICHEL, genoten van anciens als RJ MISCHO & FRANCK GOLDWASSER, ontdekten opnieuw “KING” SOLOMON HICKS, keken graag in de ogen van DAWN TYLER en bleven wat verdwaasd achter na de funky en erg jazzy blues van ROBBEN FORD…”

Schuurmans Eric