Vandaag geen regendag op Swing, zoals gisteren voor keiharde die-hard fans van BluesBones of Delta Denerators, die beiden het oude gemeentehuis op de hoek nog laten natrillen. De naschokken vandaag worden ons al direct duidelijk met No King. Een jonge blues-rock band uit Oost-Nederland met uitmuntende keyboardzanger Sjoerd Schelvis, die me even aan Harlem Lake (voorheen Dave Warmerdam Band) laat denken, die hier in 2019 een swing op de Wipplank van Swing bereikten. Samen met een voortreffelijke leadgitarist Jelle Wunderink die ons een vol uur van hoogstaand gitaarwerk laat genieten. Daarbij verkwikkend stuwend ritme van de gebroeders Middelhuis, Stijn op bas en Lars op drums. Laat ons eerlijk zijn, de kwaliteit op Swing Wespelaar wordt al 36 maal met onmiskenbare ijzersterke talenten gevormd, waardoor de mogelijke springplank ontstaat. Herinner je o.a. Luther's en Frans Ferdinand Hopper (2023), Gumbo Kings (2022), Dave Warmerdam (2019) maar ook een hink-stap-sprong voor weergaloze muzikanten als Ana Popovic toen nog met vader in de band (2007), de Finse Erja Lyytinen (2012) intussen Queen of the Slide genaamd, Chantel McGregor (2009) die zelfs tijdens corona ons wekelijks verblijdde online met haar zaterdagse Shed sessions. Een enkeling die ik tegenkwam, misschien wel meerdere hier op het plein, herinneren zich in 1988 de eerste Swing Wespelaar met de baksteenzwemmers, uit de Monty Python periode, zoals Boogie Boy, Big Bill Krakkebaas, Roland & André Brasseur.

Proberen ons nu terug te beamen in deze tijd… al is dat heel moeilijk, als je de wijzers op de toren van de St-Hubertus en St-Lucia kerk bekijkt, bouwkundig erfgoed met toch nog de bedenking en heimwee naar de gospel missen zondagochtends tussen zijn zuilen. Geen B.B, noch Albert, noch Freddie maar wel NO KING! die het dorpsplein van Wespelaar hier vandaag als eerste overtroeft met eigen songs als “Wide And Far”, “Broek Uit” …. Jawel, ware naam van dit nummer, genaamd door hun gitaarleraar die daarop zijn spreekwoord op kleefde. Deze song doet inderdaad onze broek uit, al blijft het symbolisch met hier en daar een korte broek en! zo'n gewassen vrouwelijke micro spijkerbroekshorts, waar de rauwe versleten zoom nog mooier wordt. Met de zon door de wolken wordt alles nog mooier, hun rocky “Big Legged” past hier helemaal met weelderige solo's van zowel Hammond keys als Fender strings door Sjoerd en Jelle. Opwindende instrumenten taal die de ware aard laat knallen van Rock&Roll in de Bluesrock wereld. Sjoerd dan deels op een klein keyboard waarmee hij met Jelle kan duelleren. Opbouwend ritme in “Roadside”, bij uitstek een song voor motards. De “echte” blues brengen zij met een slow “Show & Tell” en sluiten af met “Ain't No Fool”, weerom opwindend Hammond en Leslie werk van Sjoerd, met uitbrekend solowerk van Jelle waar de Fender van Peter Green herkenbaar is, met Stijn en Lars sluiten ze dan dit meeslepend nummer en hun set in alle glorie samen af . Ik hoopte nog Lazy te horen maar dit uurtje is kort en vooral krachtig. Een band om terug te zien, zeker voor het jonge publiek en jong van hart ones. Misschien ook wel in de Musicon / Den Haag, die ook als leuke tent je kan laten genieten van jong en oud talent. Den Haag samen met Scheveningen, is net als Luik een blues citytrip waardig, mogelijk ook aldaar voor de volgende Nederlandse band.

ROBERT DUIJF BAND won de European Blues Challenge dit jaar in Braga/Portugal. Alsook de beste NL bluesalbum van 2023 “Change Myself”. In 2020 ging deze akoestische blues-gospel artiest al naar de IBC in Memphis, nadat hij de Dutch Blues Challenge won in 2019 en dus ook 2023. Hier op de planken een driemansband, samen met Robin Zalm, veelzijdige drummende mafkerel, noemt Rob hem, met heerlijke groove, ex Volumia, Henk Westbroek en jawel Herman Brood Band. Op staande contrabas zijn zoon Rubin Duijf. Robert zittend met rauwe stem, vol overgave en passie voor delta blues en gospel met snuifje folk. Nummers als “I'm The Devil” en “Dangerous Mode” getuigen van een frisse en vernieuwde kijk op de blues, daarom ook natuurlijk zijn verdienste tot in Memphis. Net als vorige band slaagt zijn interactie met het publiek, kondigt een song aan, for dirty girls and boys: “All Night Long” wordt dan ook vrolijk meegezongen: “shake your hips, shake your tits, shake the tree”, boogie op zijn best. “Shout It All Loud” glidend met zijn bottleneck, onze handen in de lucht en een “Hey” uit onze mond. Aandacht en ode aan het reeds 36 maal organiseren en voor dit weerom professioneel geslaagd jaar. Natuurlijk ook “Change Myself”, I don't drink, I don't smoke, I make love, meeklappend publiek, op zijn welluidende steelguitar, in een perfect blues ritme. He got it, old school, new school, op dit zonnig plein, meer moet da ni zijn ! Of toch nog een gospel als bisnummer. Iemand fluistert in mijn oor, hij komt ook naar Hageland Blues & Rootsnight 2025... allen ook daarheen!

Wespelaar is voor velen een weekend waar we elk jaar naar uitkijken, om zeker terug thuis te zijn uit vakantie van waar dan ook, we voelen ons hier ook thuis en op de camping... terug op vakantie. Hebben al jaren ook het gevoel van, jawel, hun bandkeuze: boenk d'eroep. ALICE ARMSTRONG sluit daarbij zeker aan, letterlijk en figuurlijk. Een betoverende blues ballerina met roze bril, die dan nog dreigt te strippen na haar warming up. Zij is een bekroonde singer-songwriter uit Surrey / Zuid-Engeland. Winnaar 2024 Contemporary Blues Artist Of The Year bij de UK Blues Awards. Staat op Bonamassa's persoonlijke Spotify-afspeellijst. Was ook aan boord op zijn Keeping The Blues Alive Mediterranean Cruise. Haar band bestaat uit Matt Edwards op gitaar (de vervanger voor Olly Knight-Smith), op bas Joshua Rigal en op drums Kev Hickman, begeesterde drummer met een “Animal-look” uit de al even vrolijke Muppet Show. Na haar warming up en gewaarwording aan haar eerste optreden voor een Belgisch publiek, wordt ze nog altijd vrolijker, humor à la Monty Python waar ze zeker een slag weg van heeft. “Bombshell” getuigt hiervan. Haar favorite way of destruction blijkt dan selfdestruction in “Scratching Walls”. Voor dit volgelopen plein geeft ze dan nog more stripping, gelukkig is het alleen haar cardigan. “Bang Bang”, een cover van Cher, past hier ludiek in het rijtje, wel iets anders dan Nancy Sinatra dat deed, meer “Boom Bang Bang”. Een sexy song pleegt zij: Will you love me slow ? Will you kill me slow ? Met zo'n sterke body in haar stem, die de duivel zijn haar plat blaast. Dan weer zoet en melodieus als een muzikale bonbon “You Guess” . Een nummer samen geschreven met, jawel haar friends, de Cinelli Brothers “Good Love”. Nog zo'n verkwikkende meestamper en meezinger, “Speed Dial”, een meer dan positieve single, die je zeker 's moet opzoeken, op den tube of hieronder live gefilmd samen met B-side. Haar inspeling op het publiek valt ons alweer op, opbouwende solo op gitaar en haar stembandwijdte iedereen meeslepend en alles overstemmend op dit plein, zelfs enkele Nederlanders. Zij verschijnt o.a. weer 14 november in De Singer / Rijkevorsel, alvast te noteren in je agenda!

THE ZAC SCHULZE GANG is een Engels drietal uit Gillingham / Kent, vormde zich in 2020, en heeft de naam van hardwerkende band. Op gitaar Zac en ondersteund door Ant Gunnarsson Greenwell (aka Groccy) op bas en op drums broer Ben Schulze. Doorkruisten vele clubs en pubs in UK, nu ook op internationale festival tour bij ons hier. Verkregen drie UK Blues Awards in 2023. Waren dit jaar één der helden op Ballyshannon's Rory Gallagher festival. Het valt al snel op dat Zac weinig pedals noch filters nodig heeft, met black Fender loopt hij trouwens het ganse podium over en weer. Daarentegen met meerdere effectpedals haalt Ant verschillende funksounds uit zijn bas. In enkele woorden: barstensvol dynamiek, een powertrio ready for up-beat Blues en Rock. One, two, three wordt bij hen 1,2,6,8,5....tot 3½. Scheurend gitaarwerk van Zac in een eigen song “Hole In My Pocket”, uit hun EP “Made Of Three”(2023). Daaruit nog van Rufus Thomas rauw als vlees “Walking The Dog” en het uptempo “Take A Tip” van Dr Feelgood. ”Ballyshannon Blues” aanstekelijk en oerdegelijk van hun eerste EP. “Stormy Monday” van T-Bone Walker (1947) wordt al direkt in een SRV jasje gestoken en ook met pet. “The eagle flies on Friday, but Saturday I go out to play at Swing!”. De Rory riffs brengen ons million miles away, messing with the kid doen we zelfs in Alabama, plukken meerdere hits uit onze harde schijf van Black Sabbath tot Fleetwood Mac, dan wel iets meer geolied. Op het plein wordt het almaar voller en brengen ons “Oh”verweldigend “Oh Well”, onweerstaanbaar opwindend met happy end.

Onovertreffelijke overvloed van BluesRock hier op Swing met vandaag zelfs deze grootmeesters uit het hoogste schuifje: KING KING. We kenden en prezen de gebroers Nimmo daarvoor als de Nimmo Brothers uit Glasgow, die al vanaf 1995 de Europese planken hun fenomenale Schotse Blues in kilt verkondigden. Dat ze ieder een eigen band vormden maakte geen verschil en na wat ongelukjes met moto, staan ze nog steeds als een rots op elk podium en veroveren ieders blueshart. Alan Nimmo en Stevie hoef ik niet meer voor te stellen. Op keys zien we Jonny Dyke, op bas Zander Greenshields en op drums Andrew Scott. Even nog alles scherp stellen en starten precies op schema om 19h30, naar mijn indruk, met iets meer volume dan vanmiddag “Dance Together”. Met al snel een vette leadguitar en zang door Alan. “A Long history Of Love” topsong en even feilloos als op hun album Standing In The Shadows” (2022), prachtig Hammond solowerk waarna Alan nog eens een gratis gitaarlesje geeft. “Rush Hour” (single 2016), vol briljante imposante overgave waar iedereen hoofdknikkend het bluesrock gehalte meedeint.“Heed The Warning” uit album “Exile & Grace”(2017). Een knaller en misschien eigenlijk mooi voornemen van vele fietsers en motards “I Will Not Fall”. Velen krijgen niet genoeg van deze band, zijn dan ook enthousiast dankbaar dat Swing deze op hun zaterdags BluesRock programma kreeg.

STEPHEN HULL, singer-songwriter, 25 jaar jong, geboren in Racine / Wisconsin. Het toeval wou dat we op het plein naast trotse mama zaten. Hij is een echte selfmade man, vertelt zij, zonder zang- noch gitaarlessen, geen muzikale familie, zijn oudere broer noch zus, wel grootvader die wat gitaar speelde en kreeg enkel een piano, wat later op 14-jarige leeftijd een gitaar.Op zijn weg speelt hij, soulvolle blues à la Albert en BB King, in balans met zijn leadvocals. Klimt, als vrolijke persoonlijkheid, al snel op in Bluesclubs van Chicago en podia in Zuid-Oost Winconsin. Krijgt veel interesse door verschillende VS bluesbladen als Living Blues en Blues & Rhythm, The Gospel Truth in VK. Verder leiden optredens op Chicago Bluesfest en Mississippi Valley Blues Fest, hem tot de IBC als 2nd place winnaar en best Guitarist Award Winner 2024, King Of The Blues Award Tribute To BB King 2024. Niet moeilijk om trots te zijn, gisteren nog in Frankrijk op la Charité sur Loire, naast de VS is ook Wespelaar benieuwd naar zijn pad in de Blueswereld. Morgen paar dagen vrij, om Europa wat te proeven en dan naar Roemenië Open Air Darmanesti. Als trio brengen zij eigen uitgestrekt lange Chicago blues, als “Big Legged Woman”, met een prima stem terwijl de gitaar primeert. Zo ook “Through My Heart” met een strelende wah-wah. Een Buddy Guy nummer “Mistreated”, maar vooral eigen werk zoals “Lucille”, eerder naar De bekende gitaar, want zijn ware liefde moet hij nog vinden, mama gaat dan ook nog lang graag mee op tour.

De Amerikaanse blues singer-songwriter / gitarist DEXTER ALLEN is geboren 10 juli 1970 in Crystal Springs/Mississippi. Begon als 12-jarige op basgitaar bij de gospelgroep van zijn vader. Verhuisde in 1995 naar Jackson, hoofdstad van de staat Mississippi, om zijn muzikale carrière een boost te geven. Ontdekt door Bobby Rush, die hij papa noemde. Als ex-lead-guitarist bij Bobby ontving hij in 2008 een Jackson Music Award voor Male Vocalist Of The year, sindsdien awards bij de vleet. Maakt eigen debuut album en start zijn carrière in 2008. Geeft ook les aan kinderen met autisme en verzorgt workshops via Mississppi Hall Of Fame. Muziek beleven en blues promoten is zijn leven. Vliegt nu exclusief over voor Swing Wespelaar. “I'm Tired” als intro, samen met ritmesectie bas en drum, plus een keyboard, pronkt al snel van virtuositeit op zijn Stratocaster. Speelt dan alle twijfels weg met “I Feel Allright”, soulvolle stem terwijl “Born Under A Bad Sign” ons op de ware bluesgrond brengt. “Put Your Bluez On Me”, de fonetische z,is voor hem heel belangrijk, als gehoor en feeling.

Of we Bo Diddley kennen ? Hij voert ons naar de old school, terwijl bijna iedereen “Hey Bo Diddley” meezingt. Gaat meermaals de trap af, links van het podium, nog meer interactie met ons, speelt dan weer met zijn tanden op de snaren. Herhalende riffs en ervaren improvisatie toveren deze laatste act tot een waar muziekfeest van funky soul en jazzy blues, meezingende Yaya's en Oh Yeah's. Wat blues from Way Down South, met solo vanop zijn geliefde trap, even daar onzichtbaar voor velen, maar zelf genietend van deze mooie avond, in vol maanlicht, blauwe maan zelfs. Beze band is dan ook helemaal op mekaar ingespeeld, improviseert het onderste uit de kan, terwijl we “Keep Moving On “ meezingen. Rond middernacht blijkt de helft naar huis te zijn, terwijl de harde fans stil genieten van een paar blues noten op zijn Fender. Herkennen even maar “Still Got The Blues”van Gary Moore en een paar Stevie Wonder Jammin' Master Blaster noten, de keyboard man duidelijk genietend van het Hammond. Het moet voor een Amerikaan een fijn gevoel geven, om hier in Europa op zo'n B3-Hammond met Leslie te mogen optreden, beter dan ergens een digi ergens in een club. Ook daarom leve Swing Wespelaar, organisatie en vrijwilligers, met een grote S!

Guy Cuypers