De derde dag was, met zes bands op de affiche, muzikaal een erg gevarieerde blues & roots-dag. Ons zaterdag-verhaal start vele lege biervaten later, met wat zon, méér wind en grijze wolken, maar dat kon de echte muziekliefhebbers die een interessante dag voorgeschoteld kregen niet kraken…  

De MISSY SIPPY ALL STARS die de tweede festival dag openden, linken vele muziekliefhebbers ongetwijfeld aan de levendige muziekscene van Gent, waar o.a. de te vroeg gestorven bluesgitarist en singer-songwriter Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim (1978-2022) een belangrijk deel van uitmaakte. Tim was in de eerste uren met Guy Verlinde de inspirator van de Missi Sippy Blues & Roots Club in Klein Turkije in hartje Gent. Hij was ook de producer van het album ‘Missi Sippy All Stars Vol.1’ (2020), één van de “producten” van de club, waar sinds de opening in 2015 al méér dan 1000 artiesten op het podium stonden. De Missi Sippy All Stars doen, als we de lijst van deelnemende artiesten bekijken, bij velen zeker belletjes rinkelen: Abigail Blue, Bernd Coene, Fedia Holail Mohamed, Frederik Van den Berghe, Guy Verlinde, Janne Blommaert, Karel Algoed, Kasper Van de Ponsele, Lajos Tauber, Matis Cooreman, Mattias Geernaert, Matt T Mahony, Mira de Schepper, Naomi Sijmons, Olivier Vander Bauwede, Simon Raman, Tiny Legs Tim, Tom Eylenbosch & Toon Vlerick, Vincent Slegers… In Diepenbeek stonden LIVE zanger/gitarist Olivier Vander Bauwede, zanger/gitarist Matt T Mahony, veteraan en contrabassist Karel Algoed & drummer Bernd Coene op het podium. Leander Vandereecken (mondharmonica) moest verstek laten gaan omdat hij tijdens het fietsen het niet kon laten, om moeder aarde innig te kussen. De enthousiaste jonge garde ging al vanaf de opener voor de “blues and nothing but the blues”. Olivier, die de zang en de lead gitaar met Matt afwisselde, deed dat met o.a. Buddy Johnson’s / Little Walter’s “Just Your Fool” en Woody Pines’ country tune, “Make it up to the Woods”. Matt nam het over met o.a. “Oh Baby” en T Boone Walker’s “Hey Baby”. De “doo wop a doo wop, shoopi doobi doo wops” van het Nick Waterhouse-nummer “Katchi” werden luid meegezongen en dat ze met Tom Waits “2:19” scoorden, was een geruststelling. Na Willie Dixon’s klassiekers Little Red Rooster” & “Wang Dang Doodle” volgde er nog een “encore”, opgedragen aan en geschreven door Tim & Guy Verlinde, “Going Down to Missi Sippy’. Wij kijken alvast uit naar hun ‘Missi Sippy All Stars Volume 2’, méér live van deze sympathieke begeesterende Gentenaars én, dat bij Leander de wonden snel mogen helen, zo dat hij snel opnieuw op zijn mondmuziekske toeteren kan!...

Met de BACKYARD CASANOVAS ging Hookrock opnieuw voor rockabilly met de backingband van Cat Lee, die een dag eerder al op het podium stond als CAT LEE & his COCKS. Het zijn deze haantjes -Croole, Ramone, Luciano & Lieutenant- die zich ook vrouwenversierders noemen. Deze roots & r’n’r band werd in 2018 in Bonn opgericht en zijn in de fifties R&B-scene allang géén groentjes meer. Het debuutalbum van The Cocks aka Backyard Casanovas ‘Backyard Stomp’ (2022), dat bij Rhythm Bomb Records verscheen, kwam tot stand na enkele try-outs, voordat ook de promo video door Bopflix Films opgenomen werd. Hun inspiratie vinden ze in Deltablues, bij “helden” als Hound Dog Taylor of bij rockabilly voorbeelden als Hasil Adkins. Ze schijven zelf eigen nummers, maar spelen ook wel eens covers. Met hun “dirty chicken-shack Blues and wig-flippin’ Rock'n'Roll” maakten ze LIVE op Hookrock niet altijd en bij iedereen de nodige indruk. Frontman Tommy J. Croole (zang, lead gitaar), Sidney Ramone (ritme gitaar, percussie), Lucky Luciano (staande bas) & René Lieutenant (drums) kozen in hun set uit eigen album -ik noem hier “Chicken Stuff”, “Be My Love”, “Buzz Back Home” en “Big Fat Mama”- en covers, waaronder de “encore”, Hound Dog Taylor’s “Take Five”. Soms geldt wel eens: “zu viel ist zu viel”…

THE ACHIEVERS worden op Facebook omschreven als “voorloper in het veranderende gezicht van de Britse Blues & Roots-muziek”. Met een reputatie voor innovatie en originaliteit stonden ze -zanger/gitarist Steve Ferbrache, gitarist Robert Holmes, bassist Jack Thomas, harpist Rufus Fry & drummer/percussionist Aron Attwood- al op heel wat nationale en internationale podia met hun unieke, vakkundig geserveerde Roots-Rock. Na hun album ‘Live @ the SVA’ (2018) debuteerden ze een jaar later met ‘The Lost Arc’. Dit jaar verscheen ‘Easy Going Days’. Om 10 jaar samen toeren en hun vriendschap als een hechte band te vieren, ondernamen The Achievers recent een reeks intieme akoestische concerten in Engeland en Wales. Tijdens Hookrock verrasten ze LIVE zowel het publiek als de critici met hun aanstekelijke ritmes, blije melodieën en harmonieuze meerstemmige harmonieën. Nummers als het gospel waarmee ze openden, “Just Keep Going”, “The Cuckoo”, “No One Remembers” en “Careful Sabrina” deden de aanwezigen opkijken, glimlachen, onopvallend mee neuriën. Het was kortweg genieten. Ik wil deze smaakmakers -Steve, Aron, Rufus, Jack & Robert- nog even verzamelen onder de noemer “nog méér van dit moet kunnen”…

De tweede Belgische band, uit Diepenbeeks hout gesneden en speciaal voor deze 20ste editie opnieuw samen, zijn THE BLACKBIRDS. Zo’n 14 jaar geleden (in 2000) stonden ze tijdens het BRBF nog op het podium in Peer, nu herrezen J.B. Biesmans (zanger, harp, sax – Blues Lee, Travellin’ Blue Kings), Rudolph Nevi (gitaar, zang), Bird Stevens (bas, zang) & Luc Huygen (drums/percussie) zowaar als een feniks uit de as. The Blackbirds waren een boeiende live band met eigen nummers en een breed roots aanbod. Van de band verschenen drie albums, waarbij ze voor één album occasioneel de hulp kregen van de Welshe zanger, songwriter, r'n’r-pianist en accordeonist Geraint Watkins. In de interessante documentaire over blues en roots bands tussen 1976 en 2018 in Diepenbeek, waaraan Cel Spiessen, Luc Huygen, Marco Foelen, Josiane Vos & Tina Martens aan meewerkten, kom je nog méér te weet over andere Diepenbeek-bands als The Slime Hunters, The Belverderes en (met Biesmans, Nevi & Huygen) The Rockolites. The Blackbirds zijn nooit officieel gestopt en dat moeten Yvan & Co. geweten hebben toen ze aan hun feestprogramma werkten. LIVE brachten JB en Co. een gevarieerde set met goed in de oren klinkende blues, inclusief eigen nummers als “Let’s Try”, afgewisseld met knallende covers om vingers van af te likken als “Swing Marie”, “Tequila” en Lazy Lester’s “Automatic”. Ja, we wisten van de Halense Zomerfeesten (die onze chef jaren geleden organiseerde!) wie ze waren en waarvoor ze stonden. Anno 2024 zijn ze nog steeds opvallend “alive and kicking”!

Zeker als bijzonder, interessant en “must have seen” kan je JASON RICCI omschrijven. Ricci staat bekend om zijn superieure mondharmonicamuziek, hij mag met recht een mondharmonicavirtuoos genoemd worden. Nieuwszender CNN omschreef zijn harmonicaklanken tijdens het Rock and Roll Hall of Fame-concert in 2015 als “kippenvelmuziek”. Ricci, geboren in het havenstadje Portland in Maine, begon zijn carrière in een punkband, maar besloot zich te focussen op de mondharmonica. Geïnspireerd door namen als Howard Levy en Paul Butterfield won Ricci verschillende eretitels en prijzen en klom hij op tot een muzikant met status. Ricci trad op met o.a. Walter Trout, Johnny Winter, Joe Louis Walker en Nick Curran. In 1995 verhuisde Jason naar Memphis (TN) en nam hij zijn titelloos debuutalbum op. Twee jaar later verscheen, met drummer Kenny Kimbrough en gitarist Enrico Crivellaro, ‘Down At the Juke’ (1997). In deze succesvolle periode bezwijkt hij aan de drugs en belandt hij in de gevangenis. In 1999 wint Jason de Mars National Harmonica Contest en is staat hij weer op de podia. Na een korte tijd gespeeld te hebben met Big Al & the Heavyweights, richt Jason zijn eigen band Jason Ricci & New Blood op brengt hij een eerste album met de band uit: ‘Feel Good Funk’ (2001). In 2007 tekent hij een contract bij Eclecto Groove (een subdivisie van Delta Groove Productions). Op dit label verschijnen ‘Rocket Number 9’ (2007) en ‘Done with the Devil’ (2009). LIVE zagen we JASON RICCI met zijn Amerikaanse band THE BAD KIND, als relatief onbekende artiest, in 2009 indruk maken in Ospel tijdens Moulin Blues. Zijn optreden in de MOD in Hasselt in mei 2010 herinner ik me niet meer. Hierna kende hij echter turbulente jaren die er mede voor zorgde dat hij lange tijd niet in Europa heeft kon/mocht optreden. Na een periode van persoonlijke uitdagingen en herstel is hij momenteel nuchter, gezond en toert hij met diverse projecten. Aan zijn album ‘Approved by Snakes’ (2017) werkten The Bad Kind mee: John Lisi (gitaar), Sam Hotchkiss (gitaar), Andy Kurz (bas) & Adam Baumol (drums) mee. Vanavond viel zeker gitarist Brent Johnson op, maar ook zijn lonkende partner, zangeres Kaitlin Dibble, bassist Bill Block & drummer Ricky Shelton. Opvallend was hoe Ricci met subliem geblaas en prima zang al direct imponeerde (met zijn mond vol gebakken aardappelen) in de opener “Baked Potato”, gevold door “Don’t Badger the Witness”. Na Slim Harpo’s “Shake Your Hips” werd het zowat (bijna) stil tijdens Ricci’s lange uitgesponnen versie van de blues en jazz standard, “St. James Infirmary”. Kaitlin kwam toen het podium op en zong o.a. “5-10-15 Hours” van Ruth Brown, een R&B-nummer dat Rudy Toombs in 1952 schreef voor haar. “Terrors of Nightlife” was het 10de nummer op de setlist. Na de 85 minuten die aan Ricci toegewezen werd het na de “encore” stil en trok Ricci naar de merchandise tafel, waar hij en Kaitlin iedereen graag te woord stond.

Mr. SIPP, the Mississippi Blues Child is een fascinerend soul/blues artiest. Sinds zijn optredens op Moulin Blues 2015 én 2017 is hij géén onbekende meer. De echte naam van zanger/gitarist is Castro Coleman. Sipp is afkomstig uit McComb (Pike County), een klein stadje in de staat Mississippi, zo’n 130 kilometer ten Zuiden van de hoofdstad Jackson en vernoemd naar Henry Simpson McComb, directeur van een spoorwegmaatschappij. McComb blijkt een vruchtbare blues bodem te zijn, want ook artiesten als Bo Diddley, King Solomon Hill en Omar Kent Dykes komen hier vandaan. Sipp begon gitaar te spelen, toen hij zes was. Door hard werken is Sipp wat hij nu is: een singer-songwriter, componist, multi-instrumentalist en vooral een geweldig muzikant en unieke performer. Zijn debuut album -hij was eerder al te horen op meer dan 50 gospel albums- ‘It’s My Guitar’ kwam uit in 2013, in 2015 volgde ‘The Mississippi Blues Child’ en in 2017 #3, ‘Knock a Hole in It’. Op ieder album bewees hij dat hij een echte blues man is, die zijn roots niet verloochent. Sipp weet in zijn songwriting de hedendaagse gevoeligheid met de magie van zijn blues gitaar te combineren. Zijn indrukwekkende zang zal hierbij de intensiteit van de emoties, gecombineerd aan oprechte tederheid, nooit forceren. Het was dan vier jaar wachten op “zijn” funky Blues & Soul op ‘Sippnotized’ (2021) dat hij opnieuw bij het legendarische maar bescheiden Malaco Records uitbracht. Vorig jaar verscheen ‘The Soul Side of Mr. Sipp’. Het TEAM SIPP, met op bas Jeff Flanaghan, achter de drums William West en toetsenist Tee Burns, was LIVE de afsluiter van deze 20ste Hookrock editie. Het zat al vanaf de eerste funky blues akkoorden 100% goed, want Mr. Sipp is een performer à la lettre, die weet hoe en wanneer het “klinken” moet. Ik heb zoals velen op de eerste plaats van hem genoten, waardoor buiten “It’s Been a Long Time Coming” en “Jackpot” hier hoogstwaarschijnlijk heel wat titels ontbreken, so what! Mr. Sipp was vanavond op het podium en rondtrekkend tussen het publiek terwijl hij zijn versie van “Amazing Grace” zong én selfies liet maken, de perfecte afsluiter en dat zullen we nog lang onthouden. Noteer alvast 4+5 juli 2025 in de agenda van jullie smartphones, want dan is er al de volgende editie van HOOKROCK in Diepenbeek! Yvan + alle medewerkers -lengte, kleur of gender zijn hier totaal onbelangrijk- BEDANKT!

ROOTSTIME QUOTE: “Driemaal is scheepsrecht. Drie dagen feest in DIEPENBEEK tijdens de 20ste editie van HOOKROCK, met boeiende muzikale hoogtepunten als de West-Vlaamse opener met stip, THE MISSI SIPPY ALL STARS, de verrassende harmonieuze roots rock van THE ARCHIEVERS, de verbluffende hergeboorte van blues harpist JASON RICCI én de aanstekelige funky blues van ‘the one and only Mississippi Blues Child’, Mr. SIPP…”

Eric Schuurmans