HOODOOMAN is het voorlaatste van de geplande Free Concerts van dit jaar in de Living Room van Rootstime in Halen. Jacques STOTZEM zal op 19 december 2024 afronden. We moeten daarna fier durven terugkijken op 16 optredens van zowel Belgische als internationale artiesten/bands, die bij de aanwezigen ongetwijfeld verbazing, maar vooral veel positieve reacties uitlokten. HOODOOMAN voorstellen? Het is (ik citeer) “Een funky bluesband met 4 doorwinterde blues-rotten: frontman Werner “Double U Pete” PEETERS (zang, gitaar, blues harp), gitarist Alain “AC” COUNYE (P. Van Sant, Chilly Willy, AC & Double U Pete, Fantousticats…), drummer Noël Van Den BROECK (Bart Peeters) & bassist Jo Van NUFFELEN. Ze zoeken hun heil in meer onbekende, maar daarom niet minder krachtige en swingende nummers. Blues, Rock en Soul met een FUNKY GROOVE…”. Merk op dat de inmiddels 88-jarige nog altijd vernieuwende blues man, de nu al muzieklegende en winnaar van 5 Grammy Awards, George “Buddy” Guy (°1936) óók een liefhebber is van “funky” blues.

Dat Werner, Alain, Noël & Jo voor deze bandnaam kozen is opzich niet verrassend, want de legendarische blues harpist wijlen Amos Blackmore aka Junior Wells (°1934†1998) noemde zijn album waar hij in 1965 mee debuteerde ook al ‘Hoodoo Man Blues’. Wells trad op in de “Blues Brothers 2000” film, die kort na zijn overlijden in de bioscoop uitkwam. Junior Wells speelde met Muddy Waters, Buddy Guy, Magic Sam, Lonnie Brooks en The Rolling Stones. Hoodoo is een vorm van magie, die oorspronkelijk uit West-Afrika stamt en die zich via de Trans-Atlantische slavenhandel van de 17e tot de 19e eeuw over het Caraïbisch gebied en vanuit het zuiden van de VS heeft verspreid. Net dáár waar de roots van de blues in het slijk van het diepe zuiden liggen. Nauwverwant is de Haïtiaanse religie vodou (lees “voedoe”) en alles wat met occulte religies te maken heeft.

Een optreden van HoodooMan moet je ondergaan als een reis doorheen de wereld van de blues, waarbij je o.a. Robert Johnson, Slim Harpo, Otis Redding en John Mayall gegarandeerd ontmoet én, waarbij zowat géén enkele muziekstijl uitgesloten wordt. HM opende zijn eerste set met “Catfish Blues”, een blues nummer dat in 1941 voor het eerst werd opgenomen door Robert Petway en dat al meteen voor het-zit-vanavond-goed gevoel in de volle Living Room zorgde. De sensuele, spookachtige melodie, die begon met de woorden “I wish I was a Catfish / Swimmin’ in a oh, deep, blue sea…”, werd later opgenomen door Muddy Waters met als naam "Rollin' Stone". Het werd het nummer dat de Rolling Stones inspireerde bij het zoeken van hun bandnaam. Van John Mayall & The Bluesbreakers kenden we uit zijn periode met een jonge (38-jarige) Walter Trout, “Chicago Line”. Het was de titeltrack van Mayall’s 1988-album met geweldige mondharmonica van de vader van de Britse blues, waarmee hij het nummer moeiteloos en erg aanstekelijk vulde. De harmonica groove waarmee Werner ons in dit nummer en de rest van de avond verwende, was kwalitatief van een vergelijkbaar hoog gehalte. “The Old Man Down the Road” en “I Got a Woman” plukten ze resp. uit het songbook van John C. Fogerty’s CCR en Ray Charles. Met Otis Redding’s “Try a Little Tenderness” zakte het tempo even, maar steeg de temperatuur door het hoge Soul-gehalte, dat labels als Stax en Motown in de sixties typeerde. Met Al Green’s hit “Take Me to the River” uit 1974, werd de eerste set afgerond. Het maakte ons nog eens duidelijk, dat HoodooMan zijn klassiekers kent!

De tweede set was er een waarin het snel duidelijk werd, dat de vier nog hoger wilden scoren. Dit werd al meteen duidelijk met “I Don’t Need No Doctor”, een nummer waarmee in 1966 éérst Nick Ashford, Valerie Simpson & Jo Armstead, wat later Ray Charles en nog later in 1971 Humble Pie scoorden. Met “Working Man Blues” van de Amerikaans countryzanger en songwriter Merle Haggard rolde er dan gemoedelijke countryrock en met “Mannish Boy” daarna, één van de grootste blues klassiekers uit de luidsprekers. Iedereen linkt dit nummer aan Muddy Waters, maar ook Mel London & Bo Diddley deden hier een duit mee in het muziek zakje. “(My Woman Has a) Black Cat Bone” van blues steel gitarist Harding “Hop” Wilson, was al de volgende lekkere portie funk, waarmee Alain duidelijk hier en daar opnieuw wat fysiek in beweging zette. Alain wist hoe dat hier moet, maar ook Albert Collins, Johnny Copeland & Robert Cray proefden mee van deze kluif. Het werd dan tijd voor James H. Moore aka Slim Harpo’s “Shake Your Hips” om met een boogie naar de grote finale te gaan. Die volgde er na “Fistfull Dirt” met Lester Butler’s wat minder gekende, “Sweet Tooth” uit zijn ‘Live, Tamines’-album uit 1997. De “Encore” die er zowat vanzelfsprekend volgde was “Grandma’s Got a New Friend” van ene James Armstrong. Nadat de laatste noten van de “encore” in mijn hoofd uitdoofden, begreep ik Marc M.’s Facebook-uitlaat over HoodooMan nog beter: “keitoffe, goede band met funky en jazzy blues. Supertoffe muziek…”. HOODOOMAN is inderdaad top én een aanrader! Men zegge het voort…

Eric Schuurmans

Setlist: set1: Catfish Blues (Robert Petway, 1941) – No One Can Forgive Me But My Baby (Tom Waits > John Hammond) – Chicago Line (John Mayall) – Jimmy C. Lewis – The Old Man Down the Road (John C. Fogerty > CCR) – Night Train (Jimmy Forrest) – I Got a Woman (Ray Charles, 1958) – Try a Little Tenderness (Jimmy Campbell, Reg Connelly & Harry M. Woods > Otis Redding) – Jazz the Blues – Take Me to the River (Al Green Explores Your Mind, 1974 > Talking Heads) – set2: I Don’t Need No Doctor (Nickolas Ashford / Valerie Simpson / Josephine Armstead > Humble Pie) – Working Man Blues (Merle Haggard) – Manish Boy (Muddy Waters, Mel London & Bo Diddley) – Don’t Pass Me By – Looking Back – (My Woman Has a) Black Cat Bone (Harding “Hop” Wilson) – So Low Down – Shake Your Hips (James H. Moore aka Slim Harpo, 1966 > Legendary Shack Shakers, 2003 - Rolling Stones, 1972) – Fistfull Dirt – Sweet Tooth (Lester Butler) – Encore: Grandma’s Got a New Friend (James Armstron