De uit Alabama Georgia afkomstige southern countryrock band Drive-by Truckers bestaat sinds 1996. De band nog steeds met de oerleden zanger/gitarist Patterson Hood en zanger/gitarist Mike Cooley heeft al vele watertjes doorzwommen van personeelswissels/ dramas tot een evoluerend gecontesteerd politiek en maatschappelijk engagement. Die muzikale geëngageerdheid is nog steeds sterk aanwezig bij de kernleden Hood en Cooley die het heilig vuur brandende houden. Hood en Cooley schrijven over wat hen raakt, wat hen bezighoudt en dat was in 2016 vooral de Amerikaanse samenleving die na de verkiezing van president Trump meer en meer polariseert. Hun drie daarop volgende platen (American Band, 2016; The Unraveling, 2020 en The New OK, 2020 ) zijn dan ook meer politiek geïnspireerd dan ooit met de vertrouwde DBT sound.

Het is 5 jaar geleden dat DBT nog in België waren. Dat was in Trix op 6.03.2017. Er waren nog wel een paar optredens in Nederland tijdens het Once In A Blue Moon festival 2018 in Amsterdam en TakeRoot 2019 in Groningen maar Europese zaalconcerten moesten sindsdien wegens de aanblijvende pandemie steeds uitgesteld worden. Maar vandaag is het eindelijk zover, de fans zijn op post hoewel niet talrijk wellicht zit de voetbalmatch België Nederland hiervoor iets tussen.

DBT heeft de gewoonte om elke avond een andere setlist te spelen. Ik noteerde de afgelopen 14 dagen maar liefst 56 nummers waaruit telkens 21 nummers worden geselecteerd. Het is dus vanavond niet anders. De band heeft zopas hun nieuwe album ‘Welcome 2 Club XIII’ uitgebracht waaruit vanavond 4 songs zullen worden gespeeld. De geluidsbalans zeker vooraan tot op 5de sta rij zit aanvankelijk niet goed. Cooley en in mindere mate Paterson zijn gedurende de eerste 5 songs vrijwel onhoorbaar of onverstaanbaar. Het liet zich raden welk nummer DBT aan het spelen waren, ook de rommelige sound was hier debet aan. Hood en Cooley wisselen de zang om beurten waarbij Hood de meer gevoelige songs voor zijn rekening neemt en Cooley de meer rechttoe rechtaan rockers waarbij ze elkaars songs aanvullen met solo’s. We krijgen zoals naar gewoonte een aaneenrijging van songs waarbij de laatste drumslag van het ene nummer al wordt ingehaald door een gitaarrif intro van het volgende.

DBT start met een ingehouden nummer “Billy Ringo in the Dark” uit het laatste album ‘Welcome 2 Club XIII’. Hood en Cooley staan als twee frontmannen vooraan. Hood zingt rustig, wat hesig terwijl de andere bandleden toetsenist/ gitarist Jay Gonzalez, drummer Brad Morgan en bassist Matt Patton voor rustige ondersteuning zorgen waarna Hood al zijn bekende sneer laat horen en Cooley uit soleert. Na deze rustige start brengt DBT vier songs op rij uit hun voorafgaande politieke trilogie.

Wie had gedacht dat DBT met hun nieuw album er even genoeg van had om de songs uit die trilogie te spelen kwam gelukkiglijk bedrogen uit. Er volgen stevige versies van “Slow Ride Argument” en “Thoughts and Prayers” beiden uit ‘The Unraveling’ (2020), een ruig rockend “Ramon Casiano” (American Band, 2016) en het aan Neil Young & Crazy Horse muzikaal schatplichtige “The New OK” (The New OK, 2020).
Het om beurt solerende of samen solerende duo Hood/Cooley wordt regelmatig vooraan versterkt met 3de gitarist Jay Gonzalez tot een broeierig gitaarfestijn zoals bij “Where the Devil Don’t Stay” dat het grootste applaus oogst tot nu toe. Het bluesy “Goode's Field Road” met een sterke inbreng van drummer Brad Morgan dreigt met Hood’s lange debiterende zang wat weg te deemsteren tot het nummer aan het eind dieper gaat snijden en er een geweldige gitaarsolo van Cooley volgt. Deze laatste levert daarop een schitterende versie van “Women Without Whiskey” uit DBT’s doorbraakalbum ‘Southern Rock Opera’ uit 2001.

Half weg aanbeland zegt Hood dat ze nu graag een paar nummers willen spelen uit hun nieuw album ‘Welcome 2 Club XIII’ dat echter door transportperikelen niet beschikbaar is voor verkoop. “The Driver” begint met een daverende intro maar het is de immer lachende (met Ramones kapsel) bassist Matt Patton die met zijn herhalend basloopje imponeert naast Hood’s pseudo-parlando zang, het is een sterk nummer gebouwd op een sterke rif. De single “Every Single Storied Flameout” daarentegen is uptempo rock ‘n’ roll met Jay Gonzales in de rangen dat zowaar wat meer soul krijgt door de inbreng van sax en trompet, een knap nummer. Van dan af is het genieten van de veelzijdigheid aan goede songs die DBT moeiteloos een na een loslaat. Het onstuimige rock ‘n’ rollende “Puttin People On The Moon” met Hood’s opvallende kelende en snerende zang gaat verder in het akoestische aan Calexico verwante en opzwepende “Made Up English Oceans”.

Bij het ingetogen, schrijnende “Rosemary With a Bible and a Gun” gaan de lichten half uit waarna Cooley de gitaren terug vooraan brengt voor het aloude rechttoe rechtaan rockende “One of These Days”. DBT’s rockmuziek mikt op het hoofd en op de benen, stilstaan is onmogelijk als de drie gitaristen vooraan van jetje geven. Dansen is niet meteen aan de orde, de luchtgitaar bovenhalen wel. Bij een fantastisch “Let There Be Rock” gaat de hele zaal mee op de deinende southern rock gitaarklanken met een zich uit de naad zingende Hood voor zijn lijflied. “Marry Me” schakelt nog een versnelling hoger met rockende riff’s in drievoud om dan af te sluiten met het donkere “Angels and Fuselage” het traagste nummer van de avond dat drijft op Hood’s ingehouden zang met een hoog stemmetje en sober gitaarspel dat onder impuls van Cooley met eerst wat mondharmonica en een zware gitaarriff aan het eind plaats maakt voor een ontketenende hevig solerende Cooley terwijl Hood het geluid laat wegsterven en ander zwaarder geluid het overneemt. Knap einde.

Geen bisnummers ‘what you see is what you get’ en dat is heel wat van deze unieke band met het hart op de juiste plaats. Dit was zeker niet het beste concert van deze band, een andere setlist had misschien meer hoogtepunten opgeleverd maar de gespeelde songs waren een goede dwarsdoorsnede van DBT van vroeger tot nu. Het door de jaren heen ontwikkelde DBT geluid is door het intense toeren ongeëvenaard.

Marc Buggenhoudt

Foto Yvo Zels

Setlist
1. Billy Ringo in the Dark (Welcome 2 Club XIII, 2022)
2. Slow Ride Argument (The Unraveling, 2020)
3. Thoughts and Prayers (The Unraveling, 2020)
4. Ramon Casiano (American Band, 2016)
5. The New OK (The New OK, 2020)
6. Where the Devil Don’t Stay (The Dirty South, 2004)
7. Tornadoes (The Dirty South, 2004)
8. A Ghost to Most (Brighter Than Creation’s Dark, 2008)
9. Goode's Field Road (Brighter Than Creation’s Dark, 2008)
10. Women Without Whiskey (Southern Rock Opera, 2001)
11. The Driver (Welcome 2 Club XIII, 2022)
12. Every Single Storied Flameout (Welcome 2 Club XIII, 2022)
13. Puttin People On The Moon (The Dirty South, 2004)
14. Made Up English Oceans (English Oceans, 2014)
15. Rosemary With a Bible and a Gun (The Unraveling, 2020)
16. One of These Days (Pizza Deliverance, 1999)
17. We will never wake you up in the morning (Welcome 2 Club XIII, 2022)
18. Gravity’s Gone (A Blessing And A Curse, 2006)
19. Let There Be Rock (Southern Rock Opera, 2001)
20. Marry Me (Decoration Day, 2003)
21. Angels and Fuselage (Southern Rock Opera, 2001)