JP Soars uit Florida is misschien geen unicum in de blueswereld, maar zeker wel een 'speciaal geval'. Want waar er over hem geschreven wordt, zullen de woorden metal, blues en JP Soars in dezelfde zin verschijnen. Op zijn 18de won hij een BB King gitaar, en een ontmoeting met deze blueslegende. JP speelde als twintiger en dertiger bij diverse death metal groepen. Tussendoor trad hij ook op als bluesartiest, omdat dit genre hem heel na aan het hart lag. Enkele jaren later besloot hij de metalscène vaarwel te zeggen, en zich volledig op zijn bluescarrière te focussen. Naar eigen zeggen omdat de kloof met het publiek te groot werd. Het moet gezegd, deze switch is een zegen voor de blueswereld. Soars brengt traditionele gitaarblues, maar overgoten met een virtuoze snelheid en trefzekerheid van spelen. Bovendien durft hij al eens wat zigeunerinvloeden gebruiken, want hij is een grote Django Reinhardt fan. In 2009 won hij met The Red Hots in Memphis de International Blues Challenge, en hijzelf werd beloond met de Albert King award als beste debuterende gitarist. Deze erkenning opende heel wat deuren. In 2011 kwam de cd "More Bees with Honey" uit, waarop hij bewijst een heel goed songschrijver te zijn, met aandacht voor het gitaarwerk natuurlijk. De zelfgemaakte cigarboxgitaar is prominent aanwezig, en zou wel eens meer dan een gimmick kunnen blijken. Soars gaat erop tekeer als een metalgitarist, maar heeft de blues altijd in het achterhoofd, en verweeft steeds metal, jazz en gypsy klanken in zijn gitaarspel.

Natuurlijk zijn de nu 55 jarige Soars en zijn krachtpatsertrio the Red Hots - inclusief drummer Chris Peet en bassist Cleveland Fredrick - ook geen vreemden voor live optredens. Soars en Peet spelen al vele jaren samen, terwijl Fredrick, sinds 2016 bij de band is, en onder deze opstelling in datzelfde jaar zagen we hun optreden in Blues Peer. Ze hebben hun kunnen verder bewezen op podia in binnen- en buitenland, speelden op bluesfestivals van België tot Brazilië en deelden podia met mensen als Buddy Guy, Joe Bonamassa. Brian Setzer en Larry Graham. Na het album "Southbound I-95" (2018) en het door Tab Benoit geproduceerd "Let Go Of The Reins" (2019) is JP Soars, na vijf jaar terug met het album "Brick By Brick" dat pas eind juni op de markt komt via het Little Village label, maar dit album is zo goed, vandaar reeds de recensie, want de veelzijdigheid van JP reikt verder dan zijn muzikale smaak. Hij zingt de blues met soul en speelt uitstekend gitaar op vele gitaren, waaronder een zelfgemaakte tweesnarige cigarbox gitaar, dobro, banjo, bas, lap steel, dulcimer en jaw harp. Dit is gewoon weer een geweldige CD van JP, die zijn steeds gevorderde bereik als zanger en gitarist laat zien. JP wordt hier vergezeld door langdurige partner in The Red Hots, drummer Chris Peat en tal van andere gastmuzikanten, waaronder de zeer getalenteerde Terry Hanck, Annika Chambers, Paul DesLauriers, en violiste Anne Harris. Alles bij elkaar zorgt dit voor een geweldige CD waaraan we niet konden weerstaan om de recensie zoals eerder gezegd nu al te delen.

Zoals de titel van het album al zegt, heeft Soars zijn muziek 'Brick By Brick' opgebouwd tot een wolkenkrabber met een structuur van klanken, ritmes en songs die een gevarieerd repertoire creëren waarin je naast blues en rock ook een verscheidenheid aan invloeden van stijlen als gypsy-jazz, country, latin muziek of heavy-metal terugvindt. JP heeft voor dit nieuwe album elf nummers geselecteerd, waarvan hij de meeste schreef tijdens de pandemie, er is slechts één cover, "That's What Love Will Make You Do" van Little Minton. Het album is uiterst soepel en krachtig, zoals de stem en gitaar van JP in de opener, het rockende "Brick By Brick", met zijn krachtige melodie, waar ook Chris Peet op drums er hard tegenaan gaat onder de kenmerkende gitaarriffs van Soars, samen met Raul Hernandez op percussie. Hierna volgt het meest spectaculaire nummer "Jezebel" met echo's van zijn passie voor zigeunerjazz, een nummer die de aantrekkingskracht onderstreept van een vrouw die hij niet kan weerstaan. Het bossa nova sfeertje maakt het hier gewoon af. Het sterk riffende "Keep Good Company" is meer een funky rocker met Peet op drums en bas, Jeremy Staska op percussie, Bob Taylor op Hammond en Annika Chambers op achtergrondzang. En dan vind je nog de countryblues "Can't Keep Her Off My Mind", waarin Soars zelf de banjo speelt in een duet met de viool, en zijn leadzang wordt verzorgd door achtergrondzangers Paul DesLauriers en Annika Chambers. En JP stond zichzelf toe de compositie "In The Moment" solo te spelen, waarmee hij zowel de perfectie van zijn techniek als zijn voorliefde voor jazzimprovisatie demonstreerde.

Halfweg de plaat krijgen we een krachtige versie van het hillbilly-country achtige "That's What Love Will Make You Do", met een heerlijke saxofoonpartij van Terry Hank, Soars op banjo, met sterk samenspel met de opzwepende fiddle van Anne Harris en achtergrondzang van Annika Chambers en Paul DesLauriers, dit gevolgd door een meer klassieke blues "The Good Lord Will Provide" met ditmaal de hoofdrol voor de dobro. Naar het einde toe is "Things Ain't Working Out", een gitaargedreven klaagzang over een verbroken relatie, en met Baton Rouge meets Tex Mex op "Down by The Water" weet Soars hoe hij dit zowel vocaal als op gitaar moet verwoorden en met het precieze drumwerk van Peet is dit een uitstekende afsluiter. JP Soars is gewoon een zanger, songwriter en veelzijdig multi-instrumentalist op de top van zijn kunnen, die elementen van al deze invloeden samenvoegt en met "Brick By Brick" voor een oprechte en smaakvolle CD zorgt en dan is een snelle komst naar onze contreien ook dringend gewenst.