Ik heb het al wel eens vaker geschreven, maar ik moet het blijven herhalen: ons aller schepper heeft de talenten een beetje ongelijk over de mensheid verdeeld en hoewel ik dar wel eens een beetje ongelukkig over durf te zijn, kunnen platen als deze mij toch weer doen hopen dat het met onze wereld ooit wel weer goed komt. Ik leg het even uit: het onvolprezen Mechelse initiatief Jazzathome bracht in 2019 een beetje bij toeval deze drie muzikanten samen. Ze kenden elkaar wel -niet echt moeilijk, als je hun verschillende parcoursen bekijkt- maar speelden nooit eerder samen, wat wél verrassend is, als je bekijkt wie in dit landje wél allemaal al samen speelden. Maar goed, die Mechelse sessie bleek zodanig veel indruk gemaakt te hebben op elk van de drie, dat er al gauw enkele concerten volgden en dankzij Covid en dankzij een toelage die Teun Verbruggen had gekregen om een streaming-concert te brengen.

Tijdens dat concert stond de opnameknop aan en werd alles ingeblikt. Een selectie van 11 van die “first takes” staat nu dus op “Black Diamond” en dat maakt een beetje jazzliefhebber werkelijk intens gelukkig, omdat de drie bewijzen dat je, als je maar genoeg talent in huis hebt, met heel veel plezier de meest uiteenlopende dingen kunt samenbrengen en dan nog op een duizelingwekkend hoog niveau. Dat straalt van de hele plaat af en waar de drie schijnbaar uiteenlopende curricula doorliepen, klinkt deze plaat zo verrassend hecht, dat je alleen maar ademloos kunt luisteren naar deze bijna zeventig minuten muziek.

Ik weet werkelijk niet wie van de drie welke compositie aanbracht, maar ik hoor wel dat ze elke keer weer met immens veel plezier aan het spelen gingen. Of dat nu bij opener “Little Melonae” van Jackie Mc Lean was, of bij Monk’s “Reflections” of Ellington’s “Daydream”: nu eens krijgt de drums de hoofdrol, dan weer de sax en een andere keer de contrabas. Resultaat is een vloeiende, heerlijke plaat, die je, ook na tog beluisteringen, nog altijd het gevoel geeft dat je zit te luisteren naar drie vrienden die muziek maken omdat dat nu eenmaal geweldig plezant is. Gerstmans en Vaganée nemen je mee op hun trip, waarbij Verbruggen soms als vanzelf de bewegingen volgt en onderlijnt, zonder dat één van hen ooit opdringerig wordt.

Ik dek dat de drie elkaar ook wel bewonderen, maar dan wel op zo’n manier dat die bewondering niet in de weg van de creativiteit komt te staan en zo krijg je verrassende versies van Lee Konitz’ “Subconscious Lee” en Paul Motian’s “Drum Music”. Kijk, ik ben absoluut geen kenner, maar ik heb wel oren aan mijn hoofd staan en ik kan niet anders dan besluiten dat deze heren een zegen zijn voor de jazzmuziek van vandaag: super geschoold, met tonnen ervaring en vooral met die openheid van geest die nodig is om een project als dit ver van de platgetreden paden te houden. Dit is, naar mijn zeer bescheiden mening, een dijk van een plaat waarmee je zelfs de grootste leek tot de jazz kunt bekeren.

(Dani Heyvaert)