Leen De Haes, bij een aantal onder ons bekend als Katy Too is een uit Heist-op-den-Berg afkomstige zangeres, die zich een tijdje geleden in Kalmthout vestigde en vandaag met haar derde plaat op de proppen komt. Waarom ik dat, bij wijze van inleiding, allemaal vermeld? Gewoon: omdat het zijn belang heeft als je deze plaat beluistert en wil begrijpen. De titel van de plaat, is al even belangrijk en wijst erop dat de zangeres, die zelf de kaap van de veertig al eventjes bereikte, de tijd gekomen vindt om een soort “status quaestionis” op te maken. Da’s iets wat velen onder ons soms doen: even kijken waar we staan, nagaan hoe we daar geraakt zijn en ons afvragen waarheen we verder zouden willen. Sommigen zullen dat aan de midlifecrisis wijten, maar ik wil het positief bekijken: het is pas als je even stilstaat, dat je de dingen kunt zien zoals ze werkelijk zijn zn dz juistz conclusies kunt trekken.

Over de stem van Leen / Katy Too had ik het al naar aanleiding van haar vorige plaat, “Nine Lives” van intussen zes jaar geleden, maar ik moet er toch nog iets over kwijt: vergeleken met de tijd van toen, is de stem geëvolueerd in de soulrichting en zit er een soort grawl in, die je al snel met de Zuidelijke Staten van Amerika zou gaan associëren. Leen is, als het ware “rijper” gaan klinken. Daarmee bedoel ik absoluut niks negatiefs, integendeel: ik heb het gevoel dat het assortiment emoties waaruit ze vandaag kan putten, nog uitgebreider is dan zes jaar geleden het geval was.

De nieuwe plaat is, u raadt het al, een heel persoonlijke verzameling van liedjes over Het Leven zelve. Als je je niet goed voelt in een relatie, stap er dan uit, maar blijf trouw aan jezelf (“Stay True”), weet dat de tijd hoe dan ook genadeloos verder tikt en verkwist hem dus niet aan nutteloze en nodeloze overpeinzingen (“Time”). Kijk om je heen en zie de schoonheid van de natuur (The Fields of Calmwood”) -“Calmwood”, heeft u ‘m?- en “Sunset Sundown”, probeer je eigen plek te vinden (“Wanderer” en “On Our Way”; hou er rekening mee dat ook het onverwachte en het onwenselijke altijd je leven kunnen binnenvallen (“A Dead Man’s Hand”.

Afsluiter “Six Planes” is dan weer een ode aan een onooglijk gehuchtje in onze provincie Namen en ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat Leen er mooie momenten heeft meegemaakt. Overigens bestaat het Café Lallemand waar ze over zingt ook echt, dat kan ik beamen. Al met al is dit alweer een heerlijke plaat van een zangeres, die misschien iets te bescheiden is om zichzelf in de markt te zetten.Nochtans, met een plaat als deze -fijne begeleiders trouwens, van Peter Lesage en Steven Van Gelder tot Simon Casier, vaste kompaan Bart Boonen en producer Sam Pieter Janssens. Een speciale vermelding voor de heerlijke backing-gezangen van Steve en Chantal Kashala: die twee kunnen een baksteen soulvol laten klinken, als ze dat willen en het is precies hun stemgeluid dat perfect bij dat van Katy Too past en maakt dat deze plaat zo geweldig klinkt.

Samengevat: het was veel te lang geleden dat Katy Too nog met een nieuwe plaat passeerde, maar, nu de Corona-pandemie officieel achter ons ligt en er dus weer volop kan opgetreden worden, staan de sterren heel gunstig voor de echte doorbraak, me dunkt. Een zangeres als deze, met songs als deze, op een zomers festivalterrein….het leven kan toch mooi zijn!

(Dani Heyvaert)