Geboren en getogen Brusselaar, maar door en dankzij de muziek intussen geëvolueerd tot een geweldige wereldburger. Dat is, héél in het kort, hoe ik de fantastische jazzbassist Michel Vrydag zou durven voorstellen. Voor dit nieuwe project, dat hij “Mapping Roots” doopte omringde hij zich met twee muzikanten van gelijkwaardig kaliber: Bram Weijters op piano en Daniel Jonkers op drums. Dat is ook nodig voor deze debuutplaat, want dat is een dubbelaar geworden, waarop componist Vrydag de luisteraar zowat alle hoeken van de kamer laat zien.

Vrydag is een muzikale duizendpoot, die al even goed zijn weg vindt in de bluegrass als in de metal-muziek, maar die, zo denk ik toch, in de jazz een uitgelezen speeltuin vindt om zijn ongebreidelde zoektocht naar schoonheid vorm te geven. Met Weijters en Jonkers is hij natuurlijk omringd door bijzonder schoon volk: beide heren staan erg hoog aangeschreven in binnen- en buitenland en herhaalde beluisteringen van de dubbelplaat leren ons dat er onmiskenbare chemie moet geweest zijn tussen de drie uzikanten, toen deze opnames gemaakt werden. Zoals we dezer dagen wel eens vaker vaststellen, is de Covid-periode, met haar afgelaste concerten en al te langdurige werkloosheid, ook voor Vrydag een periode geweest, waarin hij de componist alle tijd, ruimte en vrijheid kon geven.

In de openende titelsong -een knoert van negen minuten- is het de piano van Weijters, die de toon zet en eigenlijk min of meer voorspelt wat de rest van de plaat gaat brengen: heerlijk, virtuoos spel, heldere lijnen heen en weer tussen thema en solo. Dat is het soort jazz, waar je ons altijd wakker mag mee maken: hier gebeurt iets, hier zijn mensen aan de slag, die je aandacht vragen, nee éisen en waar je je graag aan overgeeft. In dezelfde klasse mogen we nummers als “Rising Tide”, “Treize” en vooral ”Septentrion”, dat we al enkele weken lang horen passeren als vooruitgeschoven single: een absoluut terechte singlekeuze, zodat je hier kan horen hoe groot de samenhang is tussen de drie heren. Hoewel Jonkers serieus hard kan meppen, als een nummer daar om vraagt, is hij hier de subtiliteit zelve, en doe hij nauwelijks meer dan het pad effenen voor de piano, die speels aan de slag gat let een knappe, maar niet meteen voor de hand liggende akkoordenreeks, die op haar beurt de opstap is voor een adembenemende solo van Vrydag.

Deze drie heren spelen niet alleen gelijktijdig, maar ze spelen vooral samen: het grootste respect voor elkaar, vertrouwen ook en een feilloos aanvoelen van wat de compositie nodig heeft. Heerlijk om vast te stellen is dat. Hoewel deze dubbelaar best wel wat moeite vergt -bijna anderhalf uur muziek is een hele hap) stelde ik keer op keer vast dat deze muziek mij geen seconde verveelt. Dat we in dit landje geweldige muzikanten hebben rondlopen, is al een tijdje bekend en het nieuwe ensemble rond Michel Vrydag komt meteen met grote zwier de zaal binnengewalst: het Mapping Roots Ensemble is er helemaal klaar voor. Schitterend visitekaartje is dit!

(Dani Heyvaert)