Sebadoh werd in 1987 opgericht door bassist Lou Barlow die een uitlaatklep zocht buiten Dinosaur Jr. vermits J. Mascis weigerde songs op een album te zetten die Lou geschreven had. Hij richtte de groep op samen met Eric Gaffney, kort nadien werd Jason Loewenstein aan de groep toegevoegd. Nadat Lou ontslagen werd bij Dinosaur Jr. werd Sebadoh zijn hoofdproject. Sebadoh werd één van de indielievelingen in de jaren '90 en boekte vooral succes met de albums “Bakesale” en “Harmacy”, die ook tot hun meest toegankelijke behoren. Na “The Sebadoh” uit 1999 viel de groep uit elkaar maar in 2013 kwam er ietwat verrassend een reünie en brachten ze het album “Defend Yourself” uit. Dit jaar verscheen dan “Act Surprised”, een plaat die wisselende recensies kreeg. De laatste jaren was Lou vooral op de baan met Dinosaur Jr. - deze groep maakte een zeer succesvolle comeback - maar nu komt hij de fans nog eens plezieren met Sebadoh.

Het voorprogramma wordt verzorgd door het Canadese Dearly Beloved. De groep rond zangeres Niva Chow en bassist/zanger Rob Higgings bestaat vanavond naast de twee kernleden nog uit twee gitaristen, een drummer en een toetsenist. Deze band staat bekend om haar furieuze, helse garagerock en dit maken ze van bij het begin van het concert meteen waar. Ze spelen ongelooflijk fel en heftig, tijdens het tweede nummer springen Niva en Rob in het publiek en staan hoofd tegen hoofd te zingen tussen de verbouwereerde toeschouwers. Rob Higgings vraagt aan het publiek om, wie ooit al eens LSD heeft gebruikt, zijn/haar hand op te steken. Aarzelend zijn er enkelen die dit doen. Dit is de inleiding van “LSD” dat rustig begint maar uiteindelijk ook losbarst. Ze sluiten af met “RIP” en dit is wat men noemt, eindigen met een knal! Indrukwekkend optreden, ze hebben de lat voor Sebadoh meteen heel hoog gelegd. Het getuigt van lef zo'n voorprogramma mee te brengen. Tot mijn verrassing reageren de toeschouwers redelijk lauw, waarschijnlijk zijn ze nog aan het inpilsen op vrijdagavond.

Als ik om kwart voor acht de Trix-club binnen kom, staat Lou Barlow al aan de merchandisingstand zijn waar te verkopen en een praatje te slaan met de fans. Hij voelt zich daar duidelijk niet te goed voor. Naast Lou (zang, gitaar en bas) en Jason Loewenstein (zang, bas en gitaar) is sinds 2011 Bob D'Amico de drummer van de groep. Het optreden begint met “Beauty Of The Ride” maar wordt onmiddellijk onderbroken door fluitende feedback op Lou's stem en bovendien springt een snaar op zijn 12-string gitaar die echter maar acht snaren telt. 'What a disaster', maar Lou zegt het met een kwinkslag. Hierdoor moeten ze de setlist omgooien want nu moet hij een andere gitaar gebruiken. Ze beginnen dan maar met enkele nummers uit hun laatste plaat “Act Surprised”. Ze doen een ruime greep uit de deze worp met o.a. een pittig rockend “Medicate”, een melodieus “See-saw” en een rustiger “Sunshine”. Lou vertelt tussendoor dat onze Duvel wel eens de duivel kan zijn als je er teveel van drinkt, iets wat hij ooit ervaarde. Na een zestal nummers is het aan Jason om de zang een tijdje voor zijn rekening te nemen en wisselt hij met Lou ook van instrument, nu speelt hij gitaar en Lou bas. De songs van Jason zijn meer rechttoe rechtaan, rock zonder al te veel franjes. De nieuwe songs klinken forser dan op plaat en misstaan zeker niet in het oeuvre van Sebadoh. Wanneer de snaar van Lou's gitaar hersteld is herneemt hij na een lange drumintro van Bob “Beauty Of The Ride” (“Harmacy” - 1996). Daarna passeren nog verschillende oudjes de revue met “Not A Friend”, “Dreams” en “Careful”, allen uit “Bakesale” (1994). Jason geeft met een knipoog aan dat er nog wat bisnummers aankomen, 'you know how it goes'.

De eerste drie bisnummers “Magnet's Coil”, “License To Confuse” en “Rebound” komen ook allen uit “Bakesale”, Lou vraagt ons te kiezen uit “Ocean” of “Skull”, “Ocean” krijgt iets meer bijval en wordt dus gespeeld en uiteindelijk wordt er een punt achter gezet met het fantastische “Brand New Love” (“Weed Forestin'” uit 1990) maar reeds opgenomen in 1986. Dit is in mijn ogen het absolute hoogtepunt uit de set. Tijdens de gewone set verloor het concert soms een beetje vaart door de instrumentenwissels en het stemmen van de gitaren maar echt storen deed dit niet. Tijdens de bissen was het echter een vlekkeloos geoliede machine. De mannen gaven de indruk zich te amuseren en drummer Bob D'Amico zag er na afloop zo doorweekt uit alsof hij de marathon in Doha had gelopen. De liefhebbers van pittige gitaarmuziek hebben ongetwijfeld genoten van deze uitmuntende muzikale trip.

Lou Van Bergen

Foto's © Yvo Zels