Het voorprogramma van de avond werd verzorgd door Camille Camille. Deze jonge, mooie Belgische zangeres bracht haar ingetogen songs gezeten op een barkruk met de gitaar in de hand. In mooi Engels bracht ze een half uurtje haar nummers. “Be Kind” is een nummer dat zo op de radio mag. Ze moet wat winnen aan podiumervaring maar als opwarmer voor een intieme set in huiskamersfeer is ze zeker geschikt.

Daarna werden we door Bedouine terug gekatapulteerd naar de jaren 60. Met een microfoonstandaard ingepakt in plastic bloemen, een kaarslichtje en glas wijn op een barkruk naast haar en zelf in een soort flower power kleed gestoken leek ze op de Joan Baez die we enkele weken geleden in de Woodstock films zagen. Ze kwam haar nieuwe plaat “Birdsongs Of A Killjoy” voorstellen. Gelukkig voor ons had ze de blazers en strijkers die de plaat ontsieren niet meegebracht.

Met een mooie stem, haar akoestische gitaar die enkel als ondersteuning dient en een handvol songs moest ze het publiek proberen in te pakken. En dat deed ze zeker. Het zeer luisterbereide publiek (wat deed het deugd om eens een stil publiek te hebben dat echt luisterde) was direct mee in de vibe van de artieste. Ze is ook een zangeres wiens teksten je goed kan volgen als zij haar songs brengt.

Ook een grote troef was haar directheid: ze sprak met het publiek alsof ze thuis in de zetel met mensen sprak. En ze deed dit met zoveel ontwapenende humor waar je er goedgezind van wordt. Bedouine is van Armeense afkomst (echte naam Azniv Korkejian) maar is van LA. Als ze zichzelf dan presenteert als “I’m American but I come in peace” dan is alle weerstand weg.
Haar songs handelen over de dingen in haar leven en in haar omgeving. Dit kan een liefdesliedje zijn als “Nice And Quiet” of “When You’re Gone”. Maar dit kan over de woonwijk zijn waar ze opgroeide “”Echo Park” . Een break up song mocht ook niet ontbreken en dat was “Dusty Eyes”.

De nummers die iets uit de band sprongen (wat hier zeer relatief is) zijn “Luys”, een in het Armeens gezongen folk song, “My New Face” dat iets sneller van tempo was. Hoogtepunt was de cover van Elton John’s “Come Down In Time”, dat heel anders klinkt bij haar dan bij Elton. Zo moet een goede cover zijn, een herwerking van het origineel. Ander sterk nummer was “Sunshine Sometimes” waarbij ze mij deed denken aan Tisj Hinojosha. Uiteraard moest ze terug komen voor een bisnummer. Na het concert beloofde ze “Free Hugs” aan de verkoopstand.

Dit was zo’n concert waar je goedgezind van buitenkomt: door de humor, de eenvoud van de set, de songs die iets te vertellen hebben en de sterke stem. Dit gekruid met wat entertainment en je krijgt een vermakelijke avond die je als een warm dekentje komt toedekken.

Lisael

Foto's © Yvo Zels