We mogen de band Arsenal zeker in het lijstje “topbands van België” plaatsen. Twintig jaar al zijn de vrienden/producers, Hendrik Willemyns en John Roan, bezig om zwoele Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse ritmes te mixen met pop, hiphop, house en rock. Een soort wereldmuziek die zowel het Tommorowland publiek als de meer kritische luisteraar aanspreekt. Met hun zeer dansbare hits en energieke live shows behoren ze in België dus tot het kransje artiesten die zowat elke zaal in een mum van tijd uitverkopen.

Verleden jaar brachten ze, na een onderbreking van vier jaar, weer een nieuw album uit “In The Rush Of Shoulders”. De inspiratie voor dit album deed men op in Nigeria, waardoor het album meer Afrikaans getint is met een meer organisch geluid, een waardige aanvuller van hun catalogus. De bijhorend tour startte vorig jaar en was overal erg succesvol. Vandaag eindigen ze deze tour met het laatste van de vier uitverkochte optredens in het sfeervolle OLT.
Niet alleen het OLT Rivierenhof was volgelopen, ook het podium was wel erg goed gevuld, zowel met materiaal als muzikanten. Met een dubbele drumkit en congas, de toetsen en knoppenkit van geluidstovenaar Willemyns, bas, gitaar, drie zangeressen en een bijkomende keyboardspeler was er nog juist plaats genoeg om John Roan zijn energieke dance moves te laten tonen.

De band opent de set met een drieluik uit het nieuwe album. Het mooie opbouwende “Low Sung Long Shadow” bijt de spits af en laat horen dat Arsenal meer is dan een dansmachine. Maar al snel wordt het publiek aangemoedigd om de handjes in de lucht te steken en hun lichaam in beweging te brengen. Niet moeilijk met hapklare dansnummers als “Amplify”, “Saudade”, ja nu is de discotrein vertrokken hoor ik Roan zeggen, en “Black Mountain”.
Zangeres Leonie Gysel, zowat het derde lid van de band, blijft met opwindende heupbewegingen het publiek aanmoedigen om uit de bol te gaan. Zelf neemt ze de lead vocals van “Amelaka Motinga” voor haar rekening, een nummer uit het debuutalbum “Oyebo Soul” (2003) van de band, waarna er weer een dancefloorkiller volgt “Estepundo”. Allicht heeft het vele optreden er ook wel mee te maken maar de zang van John Roan is erg matig. Veel maakt hij natuurlijk goed met zijn onvermurwbare energie op het podium en het nodige charisma maar volgende keer misschien weer met enkele gastvocalisten werken?

Paulien Matheus, één van de achtergrondzangeressen en jawel winnaar van The Voice 2013, mag met veel bijval de lead vocals zingen van de rust brengende ballade “Jellyfish” en het daaropvolgende intrigerende “Temul (Lie Low), een welgekomen afwisseling tussen al dat dansgeweld.

‘Summer Never Ends’ zingt men in “High Venus”, ik wou dat het waar was maar de thermometer geeft iets anders aan ondanks de zomerse, zwoele klanken van de band. Volle bak dansen dan maar op hun hits, afsluiter “Lotuk” wordt natuurlijk voltallig meegezongen met de handjes in de lucht.

In de bisnummers blijft men uit hetzelfde vaatje tappen, nummers waarbij men het lijf naar alle kanten kan bewegen met als finale afsluiter hun wereldnummer “Melvis”. Met een welgemeende ‘bedankt’ en ‘tot ziens’ neemt Roan afscheid van het publiek, dit was het laatste optreden van de tour, nieuwe projecten staan te wachten maar terugkomen doen ze zeker!!!

NB. Op 26 oktober start de tour van ‘Birdsong’ een filmconcert van Hendrik Willemyns in de Stadsschouwburg van Kortrijk.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers

Setlist:

Low Sun, Long Shadow/ Sometimes/ Amplify/ Saudade/ Black Mountain (Beautiful Lover)/ Amelaka Motiga/ Estepundo/ Bend In The River/ Jellyfish/ Temul (LieLow)/ High Venus/ Lotuk
Encores: Whale/ Mr. Doorman/ Stick And Groove/ Melvin