Phosphorescent is sinds 2001 de moniker van Matthew Houck (° 27/7/1980). Hij bracht tot hiertoe acht platen uit. Vijf jaar na zijn meesterwerk “Muchacho” verscheen vorig jaar “C'est La Vie”. Tussendoor had hij in 2015 wel het album “Live At The Music Hall” uitgebracht. In oktober 2018 was hij te gast in De Botanique in Brussel en nu is hij al terug om zijn Antwerpse fans te verblijden.

Het voorprogramma wordt verzorgd door de Britse zangeres Bess Atwell uit Brighton - UK. Ze zingt en speelt op een elektrische gitaar en heeft Jack Hosgood bij die haar begeleidt op toetsen en ook af en toe voor tweede stem zorgt. Meer groepsleden over de plas meebrengen was helaas financieel niet haalbaar. Bess heeft een aangename zangstem, ze opent met “Cobbled Streets” uit “Hold Your Mind” (2016), de nummers zijn veelal in hetzelfde stramien opgebouwd, het is goed in het gehoor liggende folkpop. Ze heeft pas een nieuwe EP “Big Blue” uit. Het laatste nummer “Love Is Not Enough” brengt ze solo en zal op haar volgende plaat verschijnen. Deze song maakt het meeste indruk op mij, het is een artieste die de moeite waard is om in de toekomst te volgen.

Setlist :

Cobbled Streets / Cherry Baby / Pearl / Grace / Harvested / Love Is Not Enough

Phosphorescent bestaat vanavond naast Matthew Houck (zang en gitaar) uit twee drummers/percussionisten, twee toetsenisten en een bassist. Voorwaar toch wel een aparte instrumentatie. Het concert wordt op gang gebracht met “Christmas Down Under” waarbij de stem van Matthew met autotune vervormd wordt, de drums zijn zeer bepalend voor het geluid van deze song. “Terror In The Canyons” is een melodieus rocknummer met samenzang van Matthew met de toetsenisten waaronder zijn vrouw Jo Schornikow. De toetsen overheersen het rockende “The Quotidian Beasts”, ook in het rustiger “There From Here” zijn deze belangrijk. “My Beautiful Boy” is een lovesong opgedragen aan zijn zoontje, het heeft een repetitief ritme en beetje een reggaefeel. Het oude “Joe Tex, These Taming Blues” uit “Aw Come Aw Wry” (2005) is heel melodieuze countryrock met een mooi orgelintermezzo.

Het volume wordt opgedreven in het stevig rockende “Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly)” maar steeds met oog voor melodie. Beide toetsenisten krijgen een moment in de spotlights. In “At Death, A Proclamation” is het de beurt aan de drummers/percussionisten om te excelleren. Tijdens “Muchacho's Tune” legt Houck zijn gitaar aan de kant, de toetsen zorgen voor de bloedmooie instrumentatie. In “Around The Horn” wordt Matthews stem nog eens vervormd, voorts wordt de bezwerende song opgefleurd met bevreemdende geluiden. Hij sluit af met het gitaarloze, door het publiek meegezongen “Song For Zula”, zijn signatuurlied.

Hij komt solo terug voor de eerste twee bisnummers : het gevoelige titelnummer van zijn laatste plaat “C'est La Vie No. 2” en een lang uitgesponnen “Wolves” waarin hij zijn stem in een loop zet. Het duurt me iets te lang maar niet voor het enthousiaste publiek. De rest van de groep voegt zich bij hem voor het fantastische “New Birth In New England” en “Ride On / Right On”. Het meer dan anderhalf uur durende concert heeft (bijna) geen moment verveeld, het was een aangename hernieuwde kennismaking met deze unieke artiest.

Lou van Bergen

Foto's © Yvo Zels

Setlist :

Christmas Down Under / Terror In The Canyons / The Quotidian Beasts / There From Here / My Beautiful Boy / Joe Tex, These Taming Blues / Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly) / At Death, A Proclamation / Muchacho's Tune / Around The Horn / Song For Zula // C'est La Vie No. 2/ Wolves / New Birth In New England / Ride On/Right On