Wie vijf jaar geleden had gedacht dat de legendarische band de Eagles (actief van 1971 tot 1980 en opnieuw van 1994 tot heden) toe waren aan hun zwanenzang en zeker na de dood van stichtend bandlid en co-frontman Glenn Frey (67) drie jaar geleden, die moet blij verrast geweest zijn toen vorig jaar de Eagles terug een wereldtournee aankondigden. Gisteren op verkiezingsdag 26 mei was het zover, de Eagles starten het Europese luik van hun zestien data tellende tournee in het Antwerpse Sportpaleis. Van de oorspronkelijke band in ’71 blijft er nog één origineel lid over, Don Henley (71) (zang, drums). Maar zoals de Eagles in het verleden al hebben bewezen worden wegvallende bandleden secuur vervangen en blijft de signature sound van The Eagles nagenoeg ongewijzigd. De Eagles staan ervoor bekend om ook bij hun concerten getrouw de studioversies uit te voeren. Vanavond staan de Eagles vooraan met zijn zessen op een rij, van links naar rechts nieuwkomer country superster Vince Gill (62) (zang, gitaar), Timothy B. Schmit (71, bij de Eagles sinds 1977) (zang, basgitaar), centraal het jongste nieuwe bandlid die het overnam van zijn vader in 2017 Deacon Frey (26) (zang, gitaar), Joe Walsh (71, bij de Eagles sinds 1976 ‘Hotel California’) (gitaar en zang), en Steuart Smith (gitaar, zang) (lange tijd gitarist bij Vince Gill en Rodney Crowell). Opper Eagle zanger en drummer Don Henley komt regelmatig zijn kompanen vooraan vervoegen. Wat betekent met z’n zessen op een rechte lijn. Stuart Smith maakt officieel geen deel uit van de vernieuwde vijfkoppige band maar is sedert 2001 de touring leadgitarist bij de Eagles waar hij de stukken van Bernie Leadon en Don Felder voor zijn rekening neemt. Op de huidige tour wordt de band naast Steuart Smith nog aangevuld met een extra drummer die de plaats van Don Henley inneemt als hij vooraan staat, twee toetsenisten én voor enkele nummers een blazerssectie van vijf man. Dus samen veertien man.

Het belang van The Eagles voor de popmuziek kan niet genoeg benadrukt worden. De Eagles hebben de country-rock muziek met onsterfelijke kwalitatieve hits definitief op de kaart gezet bij een miljoenenpubliek. ‘Their Greatest Hits (1971-1975)’ is het op een na (cfr. ‘Thriller’ van Michael Jackson) het best verkopende album aller tijden. De Eagles zijn een monument uit de popgeschiedenis. Vele van hun hits/songs zijn evergreens geworden die van generatie op generatie worden doorgegeven. Het maakt dat deze iconische band tot op vandaag volle sportpaleizen trekt. Zeker als de band slechts om de vijf jaar naar Europa komt. (De jongste Belgische concerten dateren van 2014, 2009, 2001 en 1996).

Iets over achten komt de 9-koppige band de Eagles op het podium. Het begint al meteen indrukwekkend tijdens “Seven Bridges Road” (een Steve Young cover ook te horen op het live afscheidsalbum van de Eagles in 1980): a capella intro met 6 bandleden op een rechte lijn waarvan de stemmen perfect samen blenden tot rijke harmonieën aangevuld met akoestische country instrumentatie, kippevel. Wat volgt is niet minder indrukwekkend met een selectie van hun grootste hits uit hun beginperiode. Vocaal staan de Eagles nog steeds op scherp met Deacon Frey die de songs van zijn vader afwisselend zingt met Vince Gill. “Take It Easy” laat voor het eerst Deacon Frey als leadzanger horen. Hij klinkt als zijn vader en is duidelijk zijn natuurlijke opvolger. Het swingende ”One of These Nights” heeft als vanouds zanger /drummer Don Henley in de hoofdrol en verder neemt countryzanger Vince Gill met klasse de vocalen van ”Take It to the Limit” en “Tequila Sunrise” voor zijn rekening. ”Take It to the Limit” met Don Henley vooraan samen vier akoestische gitaren en stemmen op een rij benadert de perfectie. Het is duidelijk dat deze Eagles anno 2019 zelfs op gezegende leeftijd nog steeds goed bij stem zijn - zelfs de hoge noten worden gehaald - mekaar perfect harmonisch aanvoelen en enorm goed op elkaar ingespeeld zijn. “Witchy Woman”, zit in een nieuw arrangement, extra aangevuurd door een groovende vijfmans blazerssectie terwijl bij “In the City” Joe Walsh imponeert met vurig rockend gitaarwerk. “I Can't Tell You Why” blijft een melig liedje zeker als bassist Timothy B. Schmit de leadzang voor zijn rekening neemt. “New Kid in Town” klinkt vocaal feilloos met leadzanger Vince Gill en fijne instrumentatie. Een ontroerend moment doet zich voor wanneer Deacon Frey even het woord neemt en aankondigt om een song te gaan zingen die zijn overleden vader placht te zingen. Aan het eind van “Peaceful Easy Feeling” is het duidelijk dat alle Belgische Eagles fans de jonge twintiger in hun hart hebben gesloten door hem spontaan een staande ovatie te geven. Alvorens “Love Will Keep Us Alive” te zingen mag Timothy B. Schmit het publiek vermaken met een spelletje om ter hardst schreeuwen in het Sportpaleis verdeeld in drie kampen. Dan liever over naar “Lyin' Eyes” in een perfecte uitvoering aangevoerd door zanger Vince Gill. Het woord perfect komt geregeld terug. Wie een hekel heeft aan concertuitvoeringen die net hetzelfde klinken als op de plaat had waarschijnlijk nog nooit de Eagles live gezien. Vakmanschap primeert bij hen op spontaniteit.

Was het tot nu toe heerlijk vertoeven bij de luistervriendelijke vooral akoestisch getinte country rock liedjes van de Eagles, dan is het ineens schrikken wanneer de volumeknop fors omhoog gaat voor een zwaar aangezet country rock nummer van Vince Gill “Don't Let Our Love Start Slippin' Away” met drie of vier luide electrische gitaren in de aanslag als start van de hardere rock songs van de Eagles. Joe Walsh is sinds het wegvallen van Don Felder dé stergitarist en rocker bij uitstek van de Eagles en hij mag dat ten overvloede demonstreren. Hij is ook diegene die van alle Eagles de meeste eigen songs mag aandragen die dateren van zijn pre-Eagles periode bij het James Gang powertrio of van zijn latere solo hits. Wat volgt zijn een aantal potige rocknummers van gedegen Joe Walsh makelij die zorgen voor pit maar evengoed de vaart uit de set halen. “Walk Away” versterkt met blazers en het hilarische “Life's Been Good” met harde gitaarriffs en reggae getinte strofes zijn Joe Walsh songs grand cru. Ook “Those Shoes” met Vince Gill in de rol van bluesgitarist met zware riffs en zelfs het countryeske “Already Gone” oorspronkelijk gezongen door Glenn Frey ontsnappen niet aan de hard rock behandeling.

Na al dat gitaargeweld is het bekomen bij Don Henley’s “The Boys of Summer”. De zanger/drummer komt vooraan zijn mooie hit uit ’84 zingen en doet dat uitstekend zonder de typische eighties sound van weleer. Met het denderende “Heartache Tonight” wordt al meezingend en meeklappend de eindfaze ingezet. “Funk #49” is vettige gitaarfunk van Joe Walsh oergroep James Gang uit de seventies. Een krachtig rockend “Life in the Fast Lane” sluit de reguliere tijd af. Het is dan wachten op de uitvoering van hun monsterhit “Hotel California”. Met een aan Ennio Morricone gelinkte trompet intro tegen een magisch inspirerende achtergrond neemt gitarist Steuart Smith gewapend met een witte double neck gitaar met verve de rol van Glenn Frey over in een voor de rest getrouwe weergave van dit iconische nummer gezongen door Don Henley van achter zijn drumkit. Iedereen veert recht.

Bij de tweede toegift is het weerom Joe Walsh showtime. Zijn klassieker “Rocky Mountain Way” met luide rockgitaarriffs aangelengd met blazers, een tweede vervormde gitaar en vlijmscherpe slides zet de excentrieke stergitarist een laatste keer geheel in de spotlights. Een oneindig mooi “Desperado” hadden we nog tegoed van zanger Don Henley sober begeleid aan de piano met zachte ooh’s van de andere Eagles. Een tweede keer kippevel! Het applaus in het Sportpaleis klinkt immens en de Eagles komen nog graag eens terug. “Best of My Love” uit de beginjaren is een mooi orgelpunt van deze prachtige avond.

Na dit twee en een half uur durend concert met een opeenvolging van hoogtepunten uit hun formidabele carrière, is de conclusie dat de Eagles met inbreng van vers bloed nog bijlange niet uitgezongen zijn. Don Henley liet aan het begin van het concert al opening voor nog een keer en gegarandeerd zal iedereen terug op post zijn.

Marc Buggenhoudt

Foto's © JiVe

Tour: 2019 World Tour

Setlist

1. Seven Bridges Road (Steve Young cover) (Rock Salt and Nails, 1969/ Seven Bridges Road, 1972)/ (Eagles Live, 1980)
2. Take It Easy (Eagles, 1972)
3. One of These Nights (One of These Nights, 1975)
4. Take It to the Limit (One of These Nights, 1975)
5. Tequila Sunrise (Desperado, 1973)
6. Witchy Woman (Eagles, 1972)
7. In the City (Joe Walsh song) (from “The Warriors” soundtrack , 1979)/ (The Long Run, 1979)
8. I Can't Tell You Why (The Long Run, 1979)
9. New Kid in Town (Hotel California, 1976)
10. Peaceful Easy Feeling (Eagles, 1972)
11. Love Will Keep Us Alive (Hell Freezes Over, 1994)
12. Lyin' Eyes (One of These Nights, 1975)
13. Don't Let Our Love Start Slippin' Away (Vince Gill cover) (I Still Believe in You, 1992)
14. Those Shoes (The Long Run, 1979)
15. Already Gone (On the Border, 1974)
16. Walk Away (James Gang cover) (Thirds, 1971)
17. Life's Been Good (Joe Walsh song) (But Seriously, Folks..., 1978)/ (Eagles Live, 1980)
18. The Boys of Summer (Don Henley song) (Building the Perfect Beast, 1984)
19. Heartache Tonight (The Long Run, 1979)
20. Funk #49 (James Gang cover) (Rides Again, 1970)
21. Life in the Fast Lane (Hotel California, 1976)
Encore:
22. Hotel California (Hotel California, 1976)
Encore 2:
23. Rocky Mountain Way (Joe Walsh song) (The Smoker You Drink, the Player You Get, 1973)
24. Desperado (Desperado, 1973)
Encore 3:
25. Best of My Love (On the Border, 1974)