Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, zo hoor je wel eens. Wel, die van een wat oudere muziekrecensent ook, zo mocht ik laatst ondervinden. Wie immers zou ooit geloofd hebben dat ik mij op een winderige zaterdagavond naar het mij compleet onbekende, maar heel fraaie Gemeenschapscentrum van Haacht zou begeven hebben om daar de Vlaamse band Frimout de laatste van zijn vier theatershows te zien geven? Ikzelf alvast niet, maar ik geef grif toe, dat ik eigenlijk ook niet de minste moeite moest doen om in te gaan op de uitnodiging, die frontman Stef Willems mij daartoe had gestuurd.

Ik was enige tijd geleden nogal onder de indruk gekomen van de kwaliteit van de eigen songs van Frimout en had daar een eerder lovende recensie over gepleegd in deze kolommen en dus wilde ik ook wel eens meemaken hoe dat allemaal live neergezet zou worden. Dat Frimout begin vorig jaar een singeltje lanceerde met de titel “Flits me terug naar de jaren ’80”, was de directe aanleiding voor dit theatertoertje en het opzet was klaar als een klontje: eigen songs combineren met covers van een aantal Nederlandstalige hits uit de jaren ’80, de periode van de jeugd van Willems.

Veel te weinig volk, naar mijn zin, maar de meesten die er waren schenen de band en zijn songs tamelijk goed te kennen en de band bereikte met de vier theaterconcerten toch ruim duizend mensen, wat zeker niet weinig is, als je er rekening mee houdt dat mensen die naar dergelijke voorstelling komen, dat ook echt doen om te komen luisteren. Dat luisteren viel overigens reuze mee: alles bijeen een ruime twee uur muziek -de soms redelijk lange bindteksten inbegrepen- en -ik heb ze geteld noch opgeschreven, zo’n twee dozijn songs, konden we genieten van een fijne selectie covers, gaande van Ann Christy’s “Ik Leef voor jou” tot Tura’s “Mooi, ’t leven is mooi” en tussendoor “Ik Dans dus ik besta” van Het Goede Doel, “Breek Uit Jezelf” van Wim De Craene”, “Hotel Paradiso” van Luc Vankessel,”Kronenburg Park” van Frank Boeijen, “Smoorverliefd “ van Doe Maar, “Geef mij je Angst” van André Hazes,“Hilversum 3” van Herman Van Veen, “Mooie Dagen” van Johan Verminnen en Jan De Wilde’s “Lieve Loemoemba, Klotepa”, dat de show werd binnengesmokkeld doordat Stef Willems een boon had voor Urbanus, die dat nummer destijds coverde. De versie van dat nummer, akoestisch, met drie gitaren naast elkaar, was voor mij het hoogtepunt van het concert, al was het maar omdat bassist Steven Hellemans en de gewone gitarist Dave Elli samen met Stef heel fijne solo’s uitwisselden en het nummer een rootsy dimensie meegaven, die Jan De Wilde bepaald trots zou maken. Denk ik.

Nu, door de namen hierboven te noemen, dreig ik er twee te vergeten en dat zou bijzonder jammer zijn, want toetsenist Jan Beyen en zangeres Elien Boermans zijn net zo goed twee onmisbare schakels in de geoliede machine, die Frimout live blijkt te zijn. Al kan ik me vergissen, ik had ondanks de routine van de band, de eerste twee nummers toch het gevoel dat Stef Willems wat verkrampt stond te zingen. Begrijpelijk hoor, bij zo’n “thuismatch”, al beterde dat snel en mocht ik aan het einde van de rit vaststellen dat ik me bepaald goed geamuseerd had. Dàt heeft dan weer alles te maken met de eigen songs van de band, van de hit “Ninette”, “Toffer dan Tof”, Superman”, “Het Huis Waar Ik Woon”, “Volwassen Word Ik Nooit”, “Sterren Zien” -met overigens een heel leuk smartphonelampjesmoment erbij- en de recente single “Marcel”: dat zijn stuk voor stuk liedjes, die moeiteloos naast de songs kunnen staan, die gecoverd werden en die dus hun status van “classic” al verdiend hebben.

In een rechtvaardige radiowereld, zou je vooraf kunnen zeggen dat de eigen songs van Frimout tegen 2050 in dezelfde klasse terecht zouden moeten komen. Probleem is echter de verdomde radioformatering:voor Radio 1 klinkt Frimout de poppy -al vraag ik me dan af waarom bv. Ertebrekers of Bazaar wél gedraaid worden-, voor Radio 2 misschien een ietsje teveel “luisterlied”, al vind ik dat heelwat nummers naast werk van Clouseau kunnen staan. Enfin, Radio 2 zal wel het doelpubliek blijven, maar in dat segment moet het absoluut kunnen lukken, daar staat de kwaliteit van de songs en de eenzame hoogte waarop de muzikanten bezig zijn -ik herhaal het graag: héél straffe band- garant voor. En afsluiten, die ik graag met een persoonlijke tip: iemand zou aan Elien eens moeten vertellen hoe goed ze kan zingen. Ze kan echt veel meer dan backingzangeres zijn en wie weet, als er ooit een “echt” duet geschreven wordt…dat zou nogal wat geven. Denk ik maar, want uiteindelijk heb ik ook niet meteen een glazen bol.

Ik mag Frimout alvast alle mogelijke succes toewensen en heel veel werk tijdens de komende festivalzomer: keihard werken zou op termijn toch moeten lonen. Daarnaast wil ik graag herhalen dat ik een heel fijne avond beleefde en nu al uitkijk naar de volgende EP, die er binnenkort schijnt aan te komen.

Dani Heyvaert