‘Het is een plezier hen bezig te zien, vooral als ze naar mekaar kijken en guitige blikken van verstandhouding uitwisselen, een zalige interactie, waarop die met het reactieve publiek als vanzelf volgt’

Het is altijd zoveel leuker als je het niet verwacht of als je niet weet wat te verwachten… en als het dan blijkt reuze mee te vallen. Arscene heeft ons al gewoon gemaakt aan ontdekkingen, maar een blind spot als Ella/Foy, daar zijn we niet aan gewend. We wisten enkel dat het Zuid-Franse duo getipt werd door Werner, vroegere medewerker voor de belichting in Arscene, die met violiste Pascaline, ander vertrouwd gezicht in de club, naar de Provence verhuisd was om daar in een afgelegen plek te gaan wonen… en er zich aan cultuur, muziekles geven en het leven van God in Frankrijk te wijden. Als zij dit goed vonden, moest het wel heel bijzonder zijn… Maar laat ons toe sceptisch te zijn… bij de start.

Nou, de kennismaking was een schot in de roos, zowel voor de amper enkele tientallen aanwezigen (de prijs van het programmeren van illustere onbekenden) als voor het duo dat zich zijn eerste trip naar België anders had voorgesteld: het optreden in Arscene moest namelijk onderdeel zijn van een reeks concerten in ons land, maar dat viel allemaal en helemaal in het water. Ella/Foy was toch van het verre La Rochelle bij Bordeaux overgekomen voor dit éne concert, hun maiden trip naar dit koninkrijk. Ze lieten niet na tijdens het concert met veel humor en (zelf)relativering te verwijzen naar hun eerste kennismaking, als waren ze ontdekkingsreizigers, net als naar hun contact met de Belgen (yep, we zijn nu ook ontdekt, en dat zonder spiegeltjes en kraaltjes) en met de geroemde Belgische bieren (‘straffer dan bij ons’, vooral de Tripel Karmeliet!) Dat onbevangen contact was op zich al van aard om een warme en hartelijke verbroedering in de hand te werken (vergeten en vergeven, die halve finale van het WK voetbal!!!), maar er was natuurlijk ook en vooral de muzikale ervaring, die aardig aansluit bij de intentieverklaring die in hun naam huist.

Hélène Fayolle (zang, akoestische en elektrische gitaar, ukelele, keys) ontmoette Romain Deruette (contrabas, occasionele zang, gitaar, percussie, keys) in 2014 op een, o wonder, muziekfestival. Gezien ze beiden bezeten waren van gelijkaardige muziek, was het duo snel een feit. In eigen land stapelden ze vanaf voorjaar 2015 de prijzen op. Hélènes nickname Ella verwijst als vanzelfsprekend naar de grote jazzzangeres Ella Fitzgerald, één van de reuzen waar Hélène zich aan laaft, zelfs al is er geen vergelijking in stem of stijl. Ze noemt als invloeden ook Agnes Obel (waar ze ooit het voorprogramma van deden), Norah Jones, Otis Redding en Angus & Julia Stone. Dat laatste duo, daar spiegelt Ella/Foy zich vermoedelijk specifiek aan, al zijn er opnieuw meer verschillen dan gelijkenissen. De podiumnaam Foy zou dan weer verwijzen naar een Schots dialectwoord: het zou de term zijn die het offer aanduidt van reizigers die zich klaarmaken voor de verre tocht. Je kan Ella zien als metafoor voor het ruwe, wat hardere timbre van Hélène en Foy voor de gevoeligheid, de zachte aanpak, en dat totale plaatje klopt ook als je hen bezig ziet. Het podium is hun biotoop, onmiskenbaar. Het is een plezier hen bezig te zien, vooral als ze naar mekaar kijken en guitige blikken van verstandhouding uitwisselen. Een zalige interactie, waarop die met het reactieve publiek als vanzelf volgt.

Er waren al drie EP’s, maar het duo zet alles in op de eerste full cd, ‘Walking In The Space’ met de songs die ze noodgedwongen ook live spelen, want veel meer hebben ze er nog niet. Ze blijken wel druk in de weer met nieuwe nummers, waarvoor ze ons graag als proefkonijnen inzetten. De sound op de plaat wil nogal verschillen van de livesound. Op de cd speelt er meer volk mee, onder wie de opvallende mondharmonicaspelers Bruno Roullié en Ian ‘Barefoot Iano’ Giddey. Je hoort ook dwarsfluit, trombone en dies meer. Al treedt Ella/Foy geregeld met nog meer musici aan, in Arscene was het duo ruimschoots voldoende. Maar het verandert het spectrum. De contrabas die op het kleine podium van Arscene zowel visueel als auditief de show steelt, hoor je minder uitgesproken in de nulletjes en de eentjes. We vinden ook dat Hélène in de live setting warmer klinkt, met meer nuance… of is het minder ‘hard’?

De songs zijn dik OK, singer-songwriting met klankkleuren en ragfijne ritmiek die subtiele invloeden van een beetje overal verraden. Daarover meteen meer, maar we hebben wel een randbemerking. De twee hebben een handvol songs in (perfect) Frans, waaronder het schitterende ‘Les envolées sauvages’, maar het Angelsaksische werk overheerst (allemaal eigen werk overigens – we hoorden geen enkele cover) Nu wil het Engels van het duo, zowel wat de uitspraak van Hélène betreft, als de zinsbouw, nogal ver af liggen van Oxford (zie nog maar de cd-titel!), maar waar dit in de meeste gevallen aanleiding geeft tot wrevel, hilariteit of spot, is het in hun geval een zegen: het heeft een verleidelijke charme, geeft een heel eigen cachet en sluit goed aan bij het poëtische karakter van hun werk. Want Hélène en Romain zijn gepatenteerde dromers.

Bij de pauze had het tweetal al lang gewonnen spel: opener ‘Last Goodbye’ toonde de band op zijn best. De finesse van Romains baswerk, de charme van Hélènes zang en de wisselwerking tussen beiden hielden grote belofte in, die ze waarmaakten via het dromerige ‘Walking In The Space’, het toch iets fellere ‘I Don’t Wanna Work’ en het zich meteen in het geheugen nestelende ‘San Francisco’, met de door beiden samen gezongen slagzin ‘I don’t want to go, go to San Francisco’. Dat viel zo op dat de aanwezigen het nummer meteen en unaniem scandeerden toen het duo vroeg wat ze als bis moesten brengen. Deel één eindigde met ‘Someone Else’, een nummer dat ze voor de allereerste keer live brachten, zeiden ze, speciaal voor ons Belgen… Charmeurs!

Tijdens de pauze ging het verbroederen intens verder en erna kregen we nog een handvol lekkere songs, zoals ‘Rock In My Shoes’ of ‘hoe een onooglijk detail een voor de rest perfecte dag kan verknallen’. In ‘Nothing Better To Do’ speelt het spacy laid back slide gitaarspel van Foy de hoofdrol. Twee hoogtepunten vormen het al aangehaalde ‘Les envolées sauvages’ en ‘Red (…)’ met Hélène op de ukulele (dat die eigenlijk een gitaar is die in de kookwas gekrompen is, daar kon ze niemand van overtuigen) Het brandnieuwe, zelfs nog nooit uitgevoerde ‘Princesse Baïonette’, eindigt dit bevallige concert, al is die titel/uitdrukking volgens Foy het equivalent van ‘waanzin’. Denkelijk geven we de verzuchting weer van alle aanwezigen als we stellen dat Ella/Foy snel mag weerkeren, en voor meer dan één optreden. Ze zullen zich dan wel snel vestigen als een publiekslieveling, schatten we, creatieve dromers die weten te entertainen met woord en muziek.

Antoine Légat.

Foto's © Wouter Labarque