door Stijn De Nijs

Jambinai laat traditie en westerse rock op grandioze wijze clashen in AB Club

Bij het grote publiek doen de Zuid-Koreanen van Jambinai allicht nog niet zo snel een belletje rinkelen, maar binnen het post-rockmillieu is het vijftal uit Seoul op korte tijd uitgegroeid tot een ware sensatie. Binnen het vaak nogal eenzijdige genre zorgen ze voor de nodige verfrissing en variatie door stevige rock te kruisen met elementen uit folkmuziek van hun thuisland. Ze maken hierbij gebruik van enerzijds de klassieke gitaar-bas-drums- opstelling, maar voegen daar traditionele Koreaanse instrumenten als haegeum (strijkinstrument), piri, taepyeongso (blaasinstrumenten) en geomungo (snaarinstrument) aan toe. Dat resulteert in een apart geluid dat voortdurend balanceert tussen indrukwekkende geluidsmuren en rustgevende, haast helende spirualiteit. Dat was afgelopen woensdag in de AB Club niet anders.

Jambinai heeft met ONDA een nieuw album gemaakt dat officieel pas eind deze week uitkomt bij het befaamde indielabel Bella Union, maar wel reeds lag te blinken op de merchandisetafel. De band greep tijdens de show vaak naar nieuwe songs, waardoor het soms wat gissen was naar titels, maar maakte een uur en twintig minuten lang wel een erg grote indruk. Dat deden ze reeds van bij opener ‘Small Consolation’, één van die nieuwe songs die de band via zijn sociale mediakanalen reeds had gelost en dat via een sfeervolle post-rockgitaar zorgvuldig werd opgebouwd richting climax. Met ‘Time of Extinction’ en ‘Echo of Creation’ kreeg het publiek vervolgens twee stevige brokken voorgeschoteld die mogelijks nog niet goed bij de les zijnde zielen in het publiek stevig wakker schudden en de AB Club in een onheilspellende sfeer onderdompelden. Op dat contrast tussen het neezetten van geluidsmuren en het creëren van een haast helende, spirituele rust zou de band de rest van de avond een uitstekend concert bouwen.

In nieuwe nummers als ‘Event Horizon’ en ‘Sun. Tears. Red’, dat volgens frontman Ilwoo Lee een eerbetoon is aan de Koreaanse onafhankelijkheidsstrijders, diende de band met haast bezwerende vocalen een extra dimensie toe aan hun op zichzelf al vaak hypnotiserende muziek. Laatstgenoemde, wiens Engels er sinds de vorige Europese tournee drastisch op vooruit gegaan is, toonde zich tussen de nummers door opvallend nederig, bescheiden en dankbaar, wat in schril contrast stond met zijn podiumpresence waarin hij vaak als een bezetene zijn gitaar leek te martelen. En waarmee hij eens te meer bewees dat Jambinai een band is die contrasten omarmt, in plaats van ze uit de weg te gaan. Het is één van de redenen waarom het vijftal niet enkel live een absolute belevenis is en door critici vaak geloofd wordt voor hun originaliteit, lef en doorzettingsvermogen.

Het lang uitgerekte, nieuwe en erg mooie ‘In the Woods’ zette vervolgens een spetterende finale in. In ‘They Keep Silence’, dat handelt over de nalatigheid van de Koreaanse overheid tijdens en na de scheepsramp met de Sewol in 2014, werd boosheid op grandioze wijze omgezet in verwoestende en tegelijk troostende pracht, terwijl ‘ONDA’ op zijn beurt meesterlijk balanceerde tussen traditie en moderniteit, tussen folkmuziek en rockgitaren. Aflsuiten deed het vijftal met het ontroerend mooie ‘Connection’, waarin het zelfs voor hardleerse emotielozen moeilijk was het (met de ogen open) droog te houden. Op algemeen verzoek kwam de band nog terug voor een korte bisronde, waarin ze met het oudje ‘Grace Kelly’ een kort, maar uiterst krachtig punt zetten achter een indrukwekkend concert.

Jambinai stond woensdagavond in de AB Club opnieuw stevig geworteld in de muzikale tradities van hun thuisland, maar richtte de blik tegelijk stevig richting een westers rockpubliek. En in het botsende contrast tussen beide werelden onstond een prachtig concert.

(Stijn De Nys)