HOOKROCK @ DIEPENBEEK

HOOKROCK @ DIEPENBEEK - 06/07/19

Ook dit jaar hield het HOOKROCK Blues & Roots Festival in het Ontmoetingscentrum Rooierheide in Diepenbeek zich aan de formule van 2 festival dagen en startte ze op vrijdag vanaf 19u aan de 16de editie met 4 bands: EXTRA NAPKINS (BE), VANJA SKY (HR), ZAC HARMON feat. TEXAS SLIM (US) & THE KOKOMO KINGS (DK/SE). Op zaterdag traden er vanaf 14u niet minder dan 7 bands op het hoofdpodium aan: ONE TIME BLUES BAND (BE), TRAVELLIN’ BLUE KINGS (BE/NL), THE ROCKOLITES (BE), LIL’ RED & the ROOSTER (US/FR), MALFORD MILLIGAN & THE SOUTHERN ACES (US/NL), SUGAR RAY & the BLUETONES feat. LITTLE CHARLY & DUKE ROBILLARD (US) en THE REVOLUTIONAIRES (UK).

De ploeg van Yvan Jacobs slaagde er opnieuw in om “een kleinschalig gezellig festivalletje te organiseren dat een gevarieerd programma wil brengen voor de niet meer zo jonge muziekliefhebber…”. Op de camping in de wei naast de zaal arriveerden al vroeg de eerste gasten en de sfeer voelde goed aan. Iedereen was duidelijk klaar om aan het zonnig feestje te beginnen.

De patron van “your local bluesband” Chilly Willy, aka Den “mustang” Huibbe, kondigde rond 14 uur, op zijn gekende en relaxte manier de opener, de ONE TIME BLUES BAND, oftewel ergens zowat zichzelf aan. Het verhaal achter deze Belgische bluesband is het verhaal van 2 zangers (1 vrouwelijke: Cora Lee en 1 mannelijke: Huibbe) en een groovende 4-koppige band, die eenmalig zou optreden op een liefdadigheidsevenement: Andy Aerts (gitaar), Walter Coolen (harp), Robert Theys (drums) & Ronald Burssens (bas). De 6 doen het ondertussen nog steeds samen en vinden elkaar muzikaal in een brede range van blues georiënteerde stijlen, met elementen van soul, jazz, soms wat funk, maar altijd heel dansbaar en vooral erg genietbaar.
Wat had de One Time Blues Band voor ons tijdens Hookrock in petto?
Een geslaagde reeks van goed in de oren klinkende covers, waarbij afwisselend Cora Lee en Den Huibbe de micro/megafoon in de hand namen en ons wisten te entertainen met o.a. “Spoonful” (Willie Dixon), “Got Me a Woman” en “Cruisin’ With My Baby”. Well done!

Een Belgisch / Nederlandse band die het in de Lage Landen en ook al buiten de grenzen het vrij goed dit is de TRAVELLIN’ BLUE KINGS. Niet voor niets staan ze dit jaar in Blues Peer 2019 op zaterdag 20/07/19 als opener geprogrammeerd. Hun debuutalbum (‘Wired Up’) brachten ze dit jaar uit en genoeg superlatieven voor alle recensenten waren er toen niet. Het is ook nu weer een band met een verhaal: 2 van hen komen uit de band van Antwerpenaar Wim De Vos, Howlin’ Bill (“Little” Jimmy Hontelé: gitaar & “Walkin’” Winne Penninckx: bas) en 2 uit een bluesband uit Nederweert.NL, The Electrophonics (Stephan Hermsen: zang, harp & gitaar en Marc Gijbels: drums). In dit nieuw samengesteld gezin leidt de blues van Memphis naar Chicago, van Texas tot London én tot in Diepenbeek.
Wat hadden de Travellin’ Blue Kings voor ons tijdens Hookrock in petto?
Uiteraard met “About This World” en “I Don’t Wonna Stop” enkele nummers uit hun debuutalbum, die ze aanvulden met o.a. “24 Hours”, “Trouble Up the Road” en “”. Ook voor hen: Well done!

Dat in Diepenbeek muzikanten aan de bomen lijken te groeien zal je beseffen nadat de drie eerste bands de revue passeerden. Met (gisteren) EXTRA NAPKINS (Guy Engelen), vandaag TRAVELLIN’ BLUE KINGS (Marc Gijbels) en nu THE ROCKOLITES (Nevi, Huygen, Marco & Yari Foelen), krijgen we 6x Diepenbeek op Hookrock. The Rockolites, zoals net gesteld, een Diepenbeekse band pur sang, wordt omschreven als “een bende van 4 ouwe rockers die samen met 1 jonge wolf, hun voorliefde voor de prille R'n'R in een band hebben omgezet…”. Hun naam zegt veel over hun muziek, met uiteraard een hoog R'n'R gehalte, met zijsprongetjes naar blues, country, soul, bebop en boogiewoogie. Hun strategie: “enkele klassiekers met minder bekend materiaal, op typische Rockolites’ wijze aanpakken”. De 5 muzikanten hebben in de afgelopen decennia een stevige reputatie opgebouwd in de Belgische blues scene en ook daarbuiten. T.t.z. met: Blues Lee, The Big Four, The Slime Hunters, The Belvederes, The Blackbirds, Paralyzers en The Zeb Hawkins Blues Band. Ons advies: gooi gerust de benen maar eens los met: JB Biesmans (zang, sax & blues harp), Rudolph Nevi (bas, b-vocs), Luc Huygen (drums), Marco Foelen (gitaar) & Yari Foelen (keys, gitaar)!
Wat hadden The Rockolites voor ons tijdens Hookrock in petto?
Al vanaf de opener “No Other Girl” gaven ze meteen voluit gas en was het daarna, onder het motto “no nonsense”, je verder laten meedrijven/meedansen op o.a. “I Get Loaded”, “Fast Train” en “Goodbye So Long”. De pluim op de hoed verdiende zeker JB die op sax dat extra meer toevoegde.

Na deze 3 Belgische bands op 1 rij, vóór onze aandacht gaat naar de 4de band LIL’ RED & the ROOSTER, even wat meer over het terras gebeuren, waar de MOJOJAMSESSIONS, vandaag plaatsvonden. Dit is geen nieuw, maar wel een attractief idee, dat ook hier tijdens Hookrock als geslaagd mag genoemd worden. Tijdens de change-overs op het hoofdpodium kunnen muzikanten onder de bezoekers zelf tijdens jams meespelen. Inschrijven gebeurde op het festival zelf aan de jamstage en de line-up werd ad hoc samengesteld. Wie ontmoetten we daar o.a. Cora Lee (zang), Willy Loos (keys), Kris Rogiers (harmonica), Jeffrey Gijbels (drums), Gunther Let’s Roll E. (gitaar), Harpin mama Annemiek en nog vele anderen… Terug naar Lil’ Red & the Rooster, een Amerikaans/Franse 4-koppige samenwerking. Al sinds 2010 zijn miss Jennifer “Lil’ Red” Milligan en monsieur Pascal “Rooster” Fouquet een muzikaal koppel en touren ze samen over de hele wereld. Hun songs zijn origineel, verfrissend en raken je onopvallend en met wat humor. Ze ontstaan uit hun liefde voor oude jazzy blues en naoorlogse R&B. De muziek van Lil’ Red & the Rooster is inspirerend en innovatief. Beiden worden gesteund door een Franse ritmesectie, die bestaat uit contrabassist Jean Marc Despeignes en drummer Simon Boyer én toetsenist Fabien Saussaye. Hun muziek, die bulkt van hoop en vreugde, doet je ongetwijfeld opstaan voor een boogie! Hun laatste album ‘Soul Burnin’’ werd in Chicago in juni 2017 opgenomen met producer Dave Specter.
Wat hadden Lil’ Red & the Rooster voor ons tijdens Hookrock in petto?
Hun éérste optreden in België was meteen een schot in de roos. Met een heel verrassende en uitstekende set wisten ze ons met o.a. nieuwe songs (“Rooster Booster” en “Whiskey Sip of Time”) feilloos in te pakken. Hun setlist was goed samengesteld en de finale groots. Voor “Chicken Scratch” hing “Lil’ Red” haar wasbord om en waanden we ons even in New Orléans. Van hun laatste album kozen ze de afsluiter “Occupy My Mind” en “Narcissistic Blues”. Met “Big Boy Boogie” en (de album opener) “Soul Burnin’” gingen we een spetterende finale. Ik had (zoals velen vanavond) deze band nog niet live meegemaakt, maar wat was me dit?!! Superbe, Magnifique - Great!

foto © Yvo Zels - meer foto

Hoe later op de avond, hoe beter volk! Met de sympathieke Amerikaan MALFORD MILLIGAN, begeleid door de Nederlandse band van Jack Hustinx, THE SOUTHERN ACES, hadden we vorig jaar, bij het verschijnen van zijn album ‘Life Will Humble You’, nog een babbel. Eindhovenaar, muzikant, singer-songwriter en frontman Jack Hustinx richtte in 2002 de roots band de Shiner Twins op (toen met Richard van Bergen: gitaar, Nicky Hustinx: drums & Dick Wagensveld: bas). De band werd aanvankelijk opgericht als tour band van de Texaanse soulzanger Malford Milligan (die men o.w.v. zijn stem, wel eens vergelijkt met Otis Redding en Al Green), die in Europa wou touren. De samenwerking met Milligan duurde zo’n twee jaar en het in Nederland opgenomen album ‘Sweet Cherry Soul’ [2002] is wat er rest van deze periode. Jack Hustinx en Richard van Bergen besloten daarna om door te gaan met de band en Shiner Twins was officieel geboren. In 2006 namen ze hun debuutalbum ‘All In Store’ op. Milligan is gast op hun album ‘Four Souls - One Heart’ [2011]. In de huidige samenstelling van Shiner Twins is Jody van Ooijen drummer en Roelof Klijn bassist. Dick Wagensveld overleed in 2011, tijdens een optreden met Rootbag, plots na een hartstilstand op 53-jarige leeftijd.
Wat hadden Malford Milligan & The Southern Aces (Jack Hustinx: gitaar, Roel Spanjers: keys, Eric van Dijsseldonk: gitaar, Fokke de Jong: drums & Roelof Klijn: bas) voor ons tijdens Hookrock in petto?
Dat, wat alleen die artiesten beter kunnen, die elkaar door en door kennen en aanvoelen. Malford Miligan en Jack Hustinx zijn al jaren vrienden en muzikaal een duo dat geen “extra” woorden nodig heeft. Met een warme soulstem als die van Miligan kan je overal het ijs doen smelten. Al vanaf het begin (“The Man I Used to Be” en “I Don’t Mind It at All”) klopt alles, de nuances, de harmonieën… Ook dat wat er na volgt (“All This Love”, “Life Will Humble You”, “Find Your Way Home”, “Change Is Gone Come”, “Getting Over You”…) is in één woord: KLASSE! Ik kreeg nog meer kippenvel tijdens “I’ve Got Dreams to Remember” (Otis Redding) en bleef daarna wat suf achter na “Mama Talk to Your Daughter”. Oh ja, Malford Milligan & the Southern Aces staan op zondag 21/07/19 tijdens Blues Peer 2019 op het podium én ik opnieuw op de eerste rij…!

Met SUGAR RAY & the BLUETONES feat. LITTLE CHARLIE & DUKE ROBILLARD worden de troeven echt uitgespeeld. Alan Norcia aka “Sugar Ray” Norcia is zanger/harmonicaspeler en de frontman/bandleider van The Bluetones. Norcia speelde voor het eerst harmonica, toen hij op de middelbare school zat. Na zijn verhuis naar Providence, Rhode Island, richtte hij de Bluetones op, met wie hij begon als huisband in een lokale nachtclub. Zij speelden met toerende artiesten als Big Walter Horton, Big Mama Thornton, Big Joe Turner en Roosevelt Sykes. In de late jaren ’70 waren ze band van Ronnie Earl, voor dat hij Roomful of Blues vervoegde. Norcia nam solo enkele albums op: ‘Sugar Ray & the Bluetones’, EP [1979] – ‘Ronnie Earl & the Broadcasters featuring the Sensational Sugar Ray’, EP [1982] - ‘Knockout’ [1989] en ‘Don't Stand In My Way’ [1991].The Bluetones zijn ook te horen op het album ‘Soul Deep’ van Miki Honeycutt. In 1991 werd Norcia leadzanger van Roomful of Blues. Zij brachten met Norcia drie albums uit. Norcia verlaat Roomful of Blues in 1998 en brengt ‘Sweet & Swingin'’ uit (een album met covers van Hank Williams, Arthur Alexander en Big Walter Horton – featuring The Jordanaires). In 1999 neemt Norcia samen met James Cotton, Billy Branch en Charlie Musselwhite ‘Superharps’ op, dat een Grammy Award nominatie kreeg. Recenter was Norcia gast op albums van Pinetop Perkins en Doug James. In 2007 verscheen het 7de album van Sugar Ray & the Bluetones ‘My Life, My Friends, My Music’. ‘Seeing is Believing’ [2016] was het 9de album van Sugar Ray & the Bluetones, de opvolger van het 7 keer genomineerde album ‘Living Tear tot Tear’ [2014].

Sugar Ray nodigde in Diepenbeek Little Charlie en Duke Robillard uit! Little Charlie (Baty), de gitarist van Little Charlie & The Nightcats die in 2008, na een wissel met Chris “Kid” Anderson, even wat rust nam, nadat zanger/harpist Rick Estrin (met gitarist Kid Andersen, bassist Lorenzo Farrell en drummer/ songwriter J. Hansen) besloot verder te doen als Rick Estrin & The Nightcats. Little Charlie Baty nam met Organ Grinder Swing in 2016 ‘Skronky Tonk’ op. Zijn (oude) maten in het trio zijn Lorenzo Farrell (Hammondorgel/ bas) en J. Hansen (drums, percussie), zij vergezellen hem op deze éérste trip.

Duke Robillard zou al een pagina vragen om hem (kort) in te leiden. De 71-jarige Michael John "Duke" Robillard is een Amerikaanse blues muzikant, met (nu al!) een opmerkelijke 40-jarige carrière. Na zijn werk voor de (iconische) Guild Guitar Company (die al meer dan zestig jaar lang handgemaakte Guild gitaren bouwt) en in enkele bands gespeeld te hebben, richt Robillard in 1967, samen met pianist Al Copley, de Roomful of Blues op. Later maakt Robillard ook deel uit van de legendarische Fabulous Thunderbirds, waar harmonicaspeler Kim Wilson (nog steeds) deel van uitmaakte en waar hij Jimmie Vaughan op gitaar verving. Meer recent was hij de medeoprichter van het New Guitar Summit sextet en van Sunny & Her Joy Boys van zanger Sunny Crownover. In 2006 tourde Robillard nog in de States met Tom Waits tijdens zijn Orphans Tour en in 2013 als lead gitarist in de band van Nobelprijswinnaar Bob Dylan. Robillard debuteerde solo in 1984 met Duke Robillard & the Pleasure Kings. Zijn album ‘Tales from The Tiki Lounge’ [2009], was een tribute aan een andere iconische gitaarbouwer, singer-songwriter en gitarist Lester William Polsfuss (1915–2009) aka Les Paul. Voor die gelegenheid speelde hij o.a. op een Gold Top en andere Les Paul gitaren. ‘Blues Full Circle’ [2016] nam Robillard op met “his” All-Star Combo en de opvolger ‘Ear Worms’ [2019] met zijn band: Bruce Bears (piano, Hammondorgel), Brad Hallen (a- & e- bas) & Mark Teixeira (drums, percussie) én, met (opnieuw) enkele “Very Special Guests”, die ditmaal vooral door hun zangkwaliteiten opvallen. Ik noem hier Chris Cote, Sunny Crownover, Mark Cutler, Julie Grant, Dave Howard en Klem Klimek.

Wat hadden deze topartiesten (lees: -nu al- “legendes”) voor ons tijdens Hookrock in petto?
Op de eerste plaats de muzikale kwaliteiten en de jarenlange ervaring. Wat moet je iemand als Duke Robillard, Sugar Ray of Little Willy (hier in Diepenbeek gebackt door bassist Michael “Mudcat” Ward en drummer Neil Gouvin) na decennia nog leren?... Robillard (even op een Guttlin gitaar aangereikt door Karel Phlix!) mag de spits afbijten met o.a. “Mean Old World”, een nummer uit ‘Remembering Little Walter’ (de Blind Pig release uit 2014). De solo van Little Charlie in “Mama Don’t Like (Blues Music)” spreekt boekdelen en, wat je kan je meer doen dan genieten van o.a. het jazzy “When You’re Smilin’”, “She’s Sweet”, “Blues Stop Knockin’” (Lazy Lester)en “Rat Trap”? Wat bleef erover voor de finale? “Blue Bird Blues” (een prachtig instrumentaal Django Reinhardt-achtig nummer, gebracht door Little “Great” Charlie), “Say You Love Me”, “What Have I Done Wrong” en als “encore” Fats’ hit uit 1950, “Blueberry Hill”.

De afsluiter van het 16de editie van Hookrock Blues & Roots Festival is een 4-koppige band uit de UK, THE REVOLUTIONAIRES. Gary, Mark, Rich & medeoprichter, frontman Ed (zang, piano, harp) maken deel uit van de band, die al meer dan 20 jaar deel de rock scene in NO UK mee bepaalt. Gary is sinds 2007 de saxofonist van de band, Mark drumt sinds 2006 en bassist Rich de andere medeoprichter. The Revolutionaires is een band die op de eerste plaats beïnvloed is door de R&B uit de jaren ’40 en ’50, in het bijzonder door Louis Jordan, Big Joe Turner, Little Richard, Chuck Berry en Roy Brown. Ze kozen echter voor een hardere en agressievere aanpak, synoniem met wat hedendaagse blues artiesten als Stevie Ray Vaughan, Duke Robillard, Jools Holland en Mike Henderson doen, om zo een eigen sterk energierijk geluid te creëren. Gedurende de laatste twee decennia hebben The Revolutionaires zich vooral laten horen op het Britse en Europese Rock circuit en Blues scene. Momenteel touren ze ook met hun Big Band-project The Revs, dat bestaat uit extra blazers en een pianist. The Revolutionaires namen al 5 cd’s op. Dat ze dit jaar op Hookrock staan is dus géén grote verrassing!
Wat hadden The Revolutionaires voor ons tijdens Hookrock in petto?
De organisatoren wisten het ondertussen op Facebook knap te omschrijven: “Er waren dit jaar goede bands, héél goede bands én er waren The Revolutionaires…”. Wat er vorig jaar niet lukte, was de zaal tot op het einde vol te houden. Voor deze opvallende extravagante Britten was dit een “easy done”, want ze zorgden voor een spetterend feestje, met vooral vele ouderwetse R’n’R, jump en jive. Wij hebben op o.a. “7 Nights to Rock”, “Shake Rattle & Roll” (Charles Calhoun/ Bill Haley), “You Keep Knockin’” en “Kansas City” (Little Willie Littlefield)gedanst tot het zweet in de sandalen stond en ik de vele muggenstek en eindelijk niet meer voelde. What a Party!

Daarna viel het doek (het was toen alweer heel laat) over Hookrock 2019. Een 16de editie met méérdere topmomenten, die er zeker mocht zijn! Alleen de warmte hield sommigen letterlijk wat langer buiten, maar de oren bleven altijd gespitst en de zaal liep op de juiste momenten vol. Wij vonden het knap wat de crew van Yvan dit jaar (weer) deed. Op naar editie #17, naar Hookrock 2020 én hopen dat die van Diepenbeek ons opnieuw even sterk gaan verbazen! Thanks ALL!

Eric Schuurmans

foto © Walter Wouters