Jan Meurs, schreef in zijn voorwoord van de festivalbrochure als voorzitter van het Blues Peer festival, dat ze “aan de 35ste editie van het festival toe zijn” en, dat de 2019 editie “ons 7de lustrum of, in huwelijkstermen, ons koralen jubileum” is. Het grondig voorbereidend werk van Patrick Cuyvers, verantwoordelijke voor de programmatie, zat erop en de 18 namen op de affiche uit de “markt van blues- en aanverwante stijlen” waren inmiddels openbaar gemaakt. Op vrijdagavond rondde de 11-koppige The Woodstock ’69 Revue band de avond af, waarmee ze ook in Peer één van de “50-jaar-geleden-feiten” herdachten.

Anthony Gomes

Op zaterdag om 12u mochten de 4 van de TRAVELLIN’ BLUE KINGS na de intro van de stoïcijnse presentator Rick de Leeuw (ze waren enkele weken geleden in Diepenbeek tijdens Hookrock 2019 nog “goe bezig”!), het vuur aan de lont steken. Het is een Belgisch/Nederlandse band, die het in de Lage Landen en ook al buiten de grenzen het vrij goed doet. Niet voor niets staan ze dit jaar in Peer als opener geprogrammeerd. Hun debuutalbum (‘Wired Up’) brachten ze aanvang dit jaar uit en genoeg superlatieven voor alle recensenten waren er toen niet. Het is een band met een eigen verhaal: 2 van hen komen uit de band van Antwerpenaar Wim De Vos, Howlin’ Bill (“Little” Jimmy Hontelé: gitaar & “Walkin’” Winne Penninckx: bas) én 2 uit een bluesband uit Nederweert.NL, The Electrophonics (Stephan Hermsen: zang, harp & gitaar en Marc Gijbels: drums). Zowel Howlin’ Bill als The Electrophonics (2008) stonden respectievelijk in (2003, 2007, 2012) en in (2008) al op de affiche van Blues Peer. Wat hadden de Travellin’ Blue Kings tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? Opnieuw: een erg gevarieerde bluesy setlist. Uiteraard met “About This World” en “Straight Egt”,enkele originele nummers uit hun debuutalbum, die ze aanvulden met o.a. “Ninety Minutes”, “Get It Done” en om af te sluiten het toepasselijke “I Don’t Wanna Stop”. Als start voelde dit al erg goed aan.   Dat hij wist wat er nodig is, om een publiek rond 13u om zijn gitaar te winden én uit de bol te laten gaan, was voor nieuwkomer ANTHONY (KAY) GOMES bijna een “vanzelfsprekendheid”. Voor Rootstime is deze zanger/ rock gitarist na de recensie van zijn laatste album géén onbekende meer. Zijn vader was een Portugees en zijn moeder een Frans-Canadese. Gomes leerde gitaar spelen door te luisteren naar de oude blues mannen en wil de blues opnieuw “gevaarlijk” laten klinken. In 1998, na zijn debuutalbum ‘Blues in Technicolor’, begon hij te touren in Canada en Amerika en ondertussen bracht hij nog 12 albums uit. Gomes woont nu in St. Louis, Missouri. Zijn muziek is een mengeling van blues, rock en soul en zijn laatste album ’Peace, Love & Loud Guitars’ [2018] is hier een goede blauwdruk van. Met drummer Jeremy Howard en de wat excentrieke bassist Sean Holland stond Gomes in Peer op het podium. Wat had Anthony Gomes tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? Wij herkenden uit zijn laatste album de blues rocker “White Trash Princess” (een nummer met een aanstekelige refrein waarin Gomes zijn liefde uitzingt voor zijn prinses uit Texarkana), ”Blues in the First Degree” (een slepende power ballade) en de “encore”, de ”titeltrack “Peace, Love and Loud Guitars” (een energieke blues rocker met opnieuw een aanstekelig “meezing” refrein). Wij kregen van Anthony Gomes al ons éérste feestje.

50 Years Neil Young

Deel 2 van de “50-jaar-geleden-herdenkingen” is de verjaardag van Neil Young’s eerste 2 soloplaten: ‘Neil Young’ [1968] en ‘Everybody Knows This is Nowhere’ [1969]). Op dit 2de soloalbum (met Crazy Horse) van deze Canadees staan klassiekers als “Cinnamon Kid”, “Down By the River” en “Cowgirl in the Sand”. Voor Gertjan Van Hellemont (zang, gitaar), Bjorn Eriksson (zang, slide gitaar), Guy Swinnen (zang, gitaar), Patrick Riguelle (zang, gitaar), Axl Peleman (zang, bas), Piet De Pessemier (zang, gitaar), Ron Reuman (zang, drums) en Jan Houtekiet (keys) -8 Belgische topmuzikanten met een opvallend “verleden” in bands als resp. The Bony King of Nowhere, Zita Swoon, The Scabs, LSBand, Ashburry Faith, Monza, Laïs en LSP-Band- een reden om hun Neil Young-adoratie op de planken te laten horen als 50 YEARS NEIL YOUNG. Wat hadden de 50 Years Neil Young tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? De nu al klassiekers als “Harvest”, “Heart of Gold”, “Old Man” (3 nummers uit ‘Harvest’ [1972] zijn 4de en meest succesvolle studioalbum dat hij opnam met The Stray Gators), “Down By the River” (uit ‘Everybody Knows…’ [1969]) en de titelsong “Long May You Run” (een album uit 1976 van de Stills Young Band, een samenwerking tussen Stephen Stills & Neil Young). Wie wanneer zong maakte alles soms wat te ingewikkeld. De betere vocale bijdragen kwamen er m.i. van Gertjan VH en Piet DP. De “encore” (dé meezinger die iedereen kent!) “Keep on Rocking in a Free World” behoeft geen verdere woorden. En te weten, dat Neil Young dit vaak solo en heel alleen deed…

Honey Island Swamp Band

Nog 5 oude bekenden (Ospel, Moulin Blues 2014) zijn de muzikanten van de HONEY ISLAND SWAMP BAND. Als vervanger van de Braziliaanse Blues Beatles mochten zij met een “fikse scheut New Orléans blues” ons rond 16u komen verleiden. Gitarist Chris Mulé en bassist Aaron Wilkinson speelden met gitarist Eric Lindell tijdens zijn tour in San Francisco, wanneer de orkaan Katrina in augustus 2005 zwaar te keer gaat en de onder de zeespiegel gelegen stad New Orléans in de staat Louisiana, nadat enkele dijken het begaven, door overstromingen, voor grote delen onder water zette. Katrina was de 11de storm, de 5de orkaan en de op 2 na grootste orkaan van het Atlantische orkaanseizoen in 2005. De orkaan veroorzaakte 1.833 doden en voor ruim 153 miljard dollar schade. Alles wat Wilkinson bezat was opgeborgen in zijn mobilhome en in het appartement van een vriend in Louisiana. Gestrand in SF en zonder enig mogelijk contact met het thuisfront, brengen Mulé en Wilkinson hun tijd door in de bekende blues club BooM BooM RooM (BBRoom), waar ook vele muzikanten op doorreis komen en vaak stranden. Op een namiddag, al pratend over hun plannen over het oprichten van een nieuwe band, ontmoetten ze in de club 2 andere Katrina slachtoffers, de bassist Sam Price en de drummer Garland Paul, die snel voor hun plan gewonnen waren. Omdat Price een betere bassist blijkt te zijn, kiest Wilkinson voor de mandoline, werd de line up aangepast en werd de band een feit. Ze kunnen op zondagen optreden in de BBRooM als de Honey Island Swamp Band (genoemd naar een swamp -een nat stuk grond- buiten New Orléans). Wanneer ze een jaar later besluiten om terug naar hun thuis te gaan in New Orléans, besluiten ze ook in NO verder te gaan als band. De HISB is een succes en de fans zijn enthousiast. Tijdens hun noodverblijf in SF worden ze gecontacteerd door Robert Gatley, die hen de kans geeft om op te nemen in de legendarische Record Plant studio in Sausalito, waar hij als engineer werkt. De HISB neemt er in 2006 een titelloze EP met 7 tracks op. In 2009 volgt hun debuutalbum ‘Wishing Well’ en in 2010 ‘Good to You’. In 2010 vervoegt Trevor Brooks (keys, Hammond B3) de band. Wat had de Honey Island Swamp Band tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? Veel “straffe songs”, funky blues én veel “Bayou Americana”, waarmee ze op een indrukwekkende manier schitterden.

Chris Robinson Brotherhood

In 2011 stond Chris Robinson (voor hij de stekker eruit trok) met The Black Crowes al in Peer op het grote podium. In 2017 zijn broer Rich met The Magpie Salut (Engelsen hebben de gewoonte -om ongeluk af te wenden- om een ekster vriendelijk te begroeten als ze er een tegen komen) en anno 2019 en zo’n 8 albums later, incl. “de onuitputtelijke reeks live downloads en de inmiddels 4 volumes tellende ‘Betty’s Blends’ niet meegerekend” (info: van collega Rootstimer en Blues-Peer-tekstschrijver Dani Heyvaert), is hij er zelf opnieuw met de CHRIS ROBINSON BROTHERHOOD. De band is “wereldwijd uitgegroeid tot dé referentie als het om rootsy bluesrock gaat”. Hun voorbeeld is de legendarische psychedelische band The Grateful Dead, ze houden van lange nummers en de vrijgekomen energie rolt tijdens hun optredens al snel doorheen het publiek. Robinson (zang, gitaar) en Neal Casal (gitaar) schrijven de nummers, bassist Jeff Hill en drummer Tony Leone zijn de ritmesectie en achter de keys zit Adam MacDougall. Wat had Chris Robinson Brotherhood tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? Als opener "Comin' Round The Mountain" (uit hun recente album ‘Servants of the Sun’ [2019]) en van “daarna” (onder het eten van een lekkere friet) herinner ik me ook nog "Good to Know" (‘Barefood in the Head’ [1992]) en "Little Lizzie Mae" (‘The Magic Door’ [2012]). Een wat vreemde eend op de setlist was "It Serves You Right to Suffer" van John Lee Hooker. Hoe het reggaenummer daarna heette? Dat ben ik vergeten...

Paul Carrack

De 2de terugkomer van Peer dit jaar is PAUL CARRACK. Wij interviewden hem tijdens zijn vorige doortocht in 2016, toen hij al heel wat indruk maakte. Paul Carrack is een Brits muzikant, singer-songwriter en multi-instrumentalist. Al meer dan 40 jaar treedt hij op met, schrijft hij voor, of maakte hij deel uit van de begeleidingsband van ontelbare artiesten. Zijn repertoire behelst dan ook alle muzikale gebieden, variërend van pop, rock tot soul. In de voorbije jaren werkte Carrack nog samen met artiesten als Elton John, Van Morrison, Simply Red, Mariah Carey, Phil Collins en Ringo Starr. Carrack was bandlid/ zanger van Ace, How Long, Squeeze, Tempted en Mike & the Mechanics. Zijn nummers “The Living Years” en “Over My Shoulder”, werden met een Grammy genomineerd en zijn altijd een belangrijk wezenlijk onderdeel van zijn repertoire gebleven. In 2004 kwam ‘Rewired’, het laatste album van Mike & the Mechanics met Paul Carrack, uit. Het was het eerste album van de band sinds het overlijden van zanger Paul Young (1947-2000). Op het album is duidelijk de invloed te horen van Paul Carrack en natuurlijk ook die van oprichter Mike Rutherford (Genesis).

Carrack’s solocarrière, bleef ook niet onopgemerkt. Met albums als ‘Nightbird’ [1980], ‘Suburban Voodoo’ [1982] (met top 20 hit “I Need You”), ‘One Good Reason’ [1987] (met het bekende “Don't Shed a Tear”), ‘Groove Approved’ [1989] (met de hit “Dedicated”) en ‘Blue Views’ [1996] (met de super hits “For Once In Our Lives” en “Eyes Of Blue”) schreef hij muziekgeschiedenis. Na in 1996 getoerd te hebben met Sting, was Carrack zo geïnspireerd geraakt, dat hij de studio in dook samen met Toby Chapman en Garry Wallis om het album ‘A Beautiful World’ [1997] op te nemen. De albums ‘Groovin’’ [2001] en ‘Still Groovin’’ [2002] volgden daarna. In 2003 verscheen het album ‘It Ain’t Over’, dat volledig in het teken stond van autonoom zijn binnen de muziekindustrie. Het album kwam niet alleen op Carracks’ eigen label uit, hij schreef, produceerde en speelde vrijwel alles zelf (van drums, bas, gitaar tot orgel). Paul Carrack bracht eind 2006 een compilatiealbum uit onder de naam ‘The Story So Far’ en in 2007 verscheen ‘Old, New, Borrowed and Blue’.

Wat had Paul Carrack tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? Een feestje van erg hoog niveau met Paul Carrack (zang, gitaar, keys), Jeremy Meek (bas, zang), Andy Staves (gitaar, zang), Dino Dukes (drums), zoon Jack Carrack (drums, percussie), Steve Beighton (sax, keys, zang) & James Locke (keys); dat voor mij het piekmoment van zaterdag werd. Met nummers als "Make Your Mind Up" incl. de sax solo van Steve Beighton(was dit een schot voor de boeg, de opener van een dansavond of?...), "In the Cold Light of Day" en het reggae-achtige "These Days" (2 nummers uit zijn gelijknamige nieuwe album ‘These Days’) was de zaterdag niet meer stuk te krijgen. Verder werden we verwend met het prachtige "Groovin'" (een nummer uit 1967 van Teddy Mcrae, Frank X. Brown & R. I. Onan, bekend in de versie van The Young Rascals), het gospelachtige "Say It Loud, Say It Clear" (een nummer van B.A. Robertson & Mike Rutherford dat Carrack opnam in 1988 als zanger van Mike & Mechanics) en, zong iedereen mee op "How Long (Is This Been Goin' On)" (een hit uit 1974 met zijn band Ace) en "Looking Back (Over My Shoulder)". Maar ook aan mooie dingen komt er een einde en hielp het lang blijven roepen voor een bisnummer niet…

Beth Hart

De 3de in de rij van de terugkomers (en 5 edities later) is BETH HART. Deze dame uit Los Angeles werkt al meer dan 20 jaar aan haar muzikale carrière en is al vaak vergeleken met Janis Joplin en Etta James. Beiden waren grote “Ladies of the Blues”, die allebei begiftigd waren met een geweldige stem en, die erom bekend stonden dat ze live heel, heel diep konden gaan. Het pad van Beth Hart liep, net als dat van beiden, niet altijd over rozen, maar was er een van extreme hoogtes en laagtes. Beetje bij beetje kon ze zichzelf terugvinden en zo kwam het dat ze “ontdekt” werd door Joe Bonamassa. Hart zong mee op één nummer van Bonamassa ‘s album en later namen ze samen drie volledige studio albums (‘Don’t Explain’ [2011], ‘Seesaw’ [2013] & ‘Black Coffee’ [2018]) én een live album (‘Live in Amsterdam’ [2014]) op. Ondertussen is Beth Hart Grammy genomineerd, heeft ze haar verslavingen blijkbaar achter zich gelaten en kan ze terugblikken op meerdere hoogtepunten in haar carrière. Met optredens met o.a. Slash, (“onze”) Toots Thielemans of (in december 2012) met Jeff Beck tijdens de Kennedy Center Honors (om hulde te brengen aan Buddy Guy). Hart bracht vorig jaar een nieuw live album ‘Front and Center – Live from New York’ [2018] uit. Drie jaar na ‘Live in Amsterdam’ en 13 jaar na ‘Live at Paradiso’ nam ze op 07/03/17 in de NYC’s Iridium Jazz Club voor een beperkt publiek met een trio (met Jon Nichols op gitaar, Bob Marinelli op bas en met als gast slide master Sonny Landreth) intiem de tracks op. In haar thuisland kreeg ze een staande ovatie van Barack en Michelle Obama, maar wat had Beth Hart (met Jon Nichols: gitaar, Bob Marinelli: bas & Bill Ransom: drums) tijdens Blues Peer 2019 voor ons in petto? In het begin van de set stond Hart er en, met nummers als de opener "Baby Shot Me Down", maakte ze indruk. Waarom ze daarna de teugels liet vieren en wat onvoorspelbaar overkwam, zal waarschijnlijk niemand weten. Het zeker voor haar “extra” opgekomen publiek onderging haar en liet haar, in de donkere nacht, over de wei van Blues Peer regeren. Het frivole "Let's Get Together" koos ze uit haar ‘Fire on the Floor’ [2016] album, “The Mood That I'm In" uit ‘Better Than Home’ [2015]. De prachtige cover van Tom Waits maakte in de finale van haar optreden er één, waarvan je alleen het beste blijft onthouden. Voor méér van Beth Hard raad ik jullie haar nieuwe album ‘War in My Mind’ [2019] aan. Ja diva Beth Hart, bleef tijdens Blues Peer 2019 opnieuw verbazen!

Het is al even zondag als we na een geslaagde zaterdag richting goed bezette camping trekken. Morgen zondag 21 juli, op onze Nationale Feestdag, wordt het zeker een feest als de F-16’s in formatie vanuit Kleine Brogel naar/van Brussel overvliegen met o.a. EBC-winnares Kyla Brox, de verrassende verteller/ busker Tim Easton, de soul en gospel van Malford Milligan & the Southern Aces, de Britse gitarist Matt Schofield, de verrassing van (Ge)Varenwinkel 2018, de samenwerking van de zonen van Gregg Allman (Devon) en Dickey Betts (Duane): The Allman Betts Band, de 2de van de Rock Rally van Humo in 2006 (Jan Paternoster & Dries Van Dijck): Black Box Revelation én de niet te stuiten aanstormende “Traveler” Kenny Wayne Shephard. Belgians, keep on rockin’ in this free Peer!...

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

 Beth Hart @ Blues Peer - 20/07/19

Paul Carrack @ Blues Peer - 20/07/19 - VIDEO 2 - VIDEO 3

 Chris Robinson Brotherhood @ Blues Peer - 20/07/19

Honey Island Swamp Band @ Blues Peer - 20/07/19

50 Years Neil Young @ Blues Peer - 20/07/19 - VIDEO 3 - VIDEO 4 - VIDEO 5

Anthony Gomes @ Blues Peer - 20/07/19 - VIDEO 2