Na een hiaat van 10 jaar komt onder de naam #Razorlight dan toch een opvolger voor het in 2008 verschenen “Slipway Fires”. Razorlight is het geesteskind van Johnny Borrell, zanger, gitarist, songschrijver kortom het brein achter de band. Geen gewone jongen die Borrell, hoogheidswaanzin is hem niet vreemd, zichzelf geniaal vinden en zich gedragen als een omhooggevallen rockster, een ‘moeilijk’ persoon zeg maar. “Firstly I’m a genius. Musically, culturally, everything.” NME, 2004 of “If you're comparing our debuts, Dylan's making chips and I'm drinking champagne.” The Independent, August 2004. Ja Johnny Borrell speelde ook nog bij zijn maten van The Libertines, geen goede voorbeelden dus.

De band werd in 2002 opgericht toen Borrell via advertenties muzikanten zocht voor zijn project. Bjorn Agren (gitaar), Carl Dalemo (bas) en Christian Smith-Pancorvo (drums) werden ingelijfd en werkten mee aan het debuutalbum “Up All Night” (2004). Na het opnemen van het album werd Andy Burrows drummer van de band. Een schot in de roos werd hun volgend album “Razorlight” (2006), een album waarop elk nummer wel een hitsingle kon zijn, uiteindelijk werd “America” hun wereldhit. Opvolger “Slipway Fires” (2008) consolideert het succes maar levert niet de grote hitsingles van het vorige album. En alhoewel men nog geprobeerd heeft een vierde album op te nemen (2013), trok Borrell de stekker eruit. Hij bracht nog een onsuccesvol soloalbum uit, “Borrell 1” waarna hij zich in het zuiden van Frankrijk vestigde en zich amuseerde met het maken van world music en jazz, al dan niet met zijn band “Zazou”.

Verleden jaar was het dan zover Borrell had weer zin om een album te maken onder de naam Razorlight, een album waarop men kan dansen, meezingen kortom plezier aan beleeft. “Olympus Sleeping” heeft het inderdaad allemaal het is zoals Borrell het noemt ‘a love letter to rock and roll’!

Een tienjarige afwezigheid veeg je niet zomaar weg al heb je een wereldhit gescoord, een uitverkochte AB was dan ook te hoog gegrepen voor de band maar we zien ook wel wat jongere fans die de muziek van Razorlight ontdekt hebben.

Gekleed in een slobberige werkoverall komen Borrell en de zijnen, David Ellis (gitaar), Harry Deacon (bas) en aan het drumstel David Kaplan het podium op. “Rip It Up” uit het debuutalbum opent, ‘hey girl get on the dancefloor that’s what it’s there for” de bedoeling van Johnny Borrell is duidelijk let’s have a party! En als “In The Morning”, één van hun grootste hits meteen volgt krijgt men het zingend publiek al snel in de juiste stemming. Oud en nieuw werk gaan naadloos in elkaar over, men zou niet denken dat er een periode van tien jaar tussen het schrijven van deze nummers ligt. Elk nummer heeft wel iets onweerstaanbaars, niets vernieuwends maar Borrell verpakt een nummer gewoon iets anders, muziek zonder zorgen. Alleen het atypische “In The City” zorgt voor een variatie, een niet melodisch nummer dat eerder aan een Patti Smith of Television song doet denken doch met veel passie en energie gespeeld door Razorlight.

Verder worden de songs als een TGV achterelkaar gespeeld daar Johnny Borrell enige communicatie met het publiek weglaat. Jammer want daardoor krijgen we het gevoel dat het professioneel wel allemaal ok is maar men toch wat op automatische piloot speelt misschien normaal als men al een tijdje met dezelfde show op pad is, niet elke avond kan het bingo zijn. De mooie droevige ballade “Wire To Wire”, over de littekens die de liefde kan toebrengen, beëindigt de set.

Maar de band is nog niet klaar, we krijgen nog enkele hitgevoelige bisnummers. Het titelnummer van het nieuwe album “Got To Let The Good Times Back Into Your Life”, een instant meezingnummer, en ook “Sorry” uit het nieuwe album blijft meedogenloos in je hersenen ronddwalen. Ook hun twee grootste hits, “Somewhere Else” en natuurlijk “America”, met een welgemeende ‘fuck Fox News and fuck Donald Trump’ passeren nog de revue.
Razorlight 2.0 scoort zowel met hun iconische indie klassiekers als met hun nieuwere werk, Borrell heeft met zijn nieuwe bandleden heel wat nummers om een stevig feestje te geven helaas was het deze avond maar een klein feestje!

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers