Het maakte me gelukkig te lezen dat Amparanoia terug op tournee was, nadat ik de band een kleine 20 jaar geleden voor het eerst gezien had. De band was toen een garantie voor een stevig feestje en daarom een graag geziene gast op festivals. Na een pauze van een tiental jaar, waarbij zangeres en bandleider Amparo Sanchez solo haar gang ging, zijn ze terug samen op pad. Ze doen deze toer dan ook voor hun twintig jarig bestaan. Het was uitkijken of de elektriciteit van vroeger en van de solo concerten van Amparo er nog was.

Maar eerst kregen we Rumbaristas voorgeschoteld. De band van Amparo ‘s gitarist Willy Fuego met 3 Belgen die hun sporen verdienden bij oa Orchestre National Du Vetex en Think Of One. Samen brengen ze “Balkanrumba “. Het was inderdaad een swingend voorprogramma dat met de nodige swing en blazers de zaal in beweging zette. De heren doen hun cd voorstelling eind maart in de AB. Allen daarheen zou ik zeggen.

Kort daarna kwam de band op met naast de gitarist Willy Fuego in de achtergrond de drummer en trompettist die we al kennen van bij haar solo toer. Vooraan werd ze geflankeerd door een keyboard speelster en een bassist. De dame met de bas was zeer beweeglijk en enthousiast. Zo begon het concert direct met een stevige rumba rock “Sacaron Agua” die al voor beweging zorgde op de eerste rijen. Zonder rustpauze gingen ze verder met salsa getinte “Welcome”. Deze feestelijke song bevat de duidelijke zinsnede; “Tequila, Sexo, Marihuana”. Waarschijnlijk de Heilige Drievuldigheid van de band. Daarna namen ze wat gas terug in “You Know What I Mean” . Hierbij werd duidelijk hoe een sterke zangeres Amparo wel is. Het was echter slechts even naar adem happen want na een lange intro barste “La Semana” los. Hierin schitterde de trompet die het hele concert door heel wat Beaufort produceerde. Met “ El Destino” gingen we dan richting reggae. Het bleef hoogtepunten aan elkaar rijgen want “Hacer Dinero” was rumba rock van de bovenste plank.

Met “Alma De Cantaora” kregen we een nummer van haar solo project, dat hier in de groepsversie halfweg een versnelling hoger schakelde. Deze wat langer uitgesponnen song bewees hun muzikaal meesterschap. Het leek alsof ze wilden duidelijk maken dat ze wel degelijk subtiel kunnen zijn naast het snellere beukwerk. Toen werd het blik klassiekers verder opengetrokken: “Somos Viento”, titelnummer van hun meest succesvolle plaat, “In The Night” hier zonder de mannen van Calexico maar met een even weemoedige trompet. Tussendoor was er het nieuwe met rap doorspekte “No Me Olvides” om dan een aangepaste versie van hun feestnummer bij uitstel “La Fiesta” te brengen. In plaats van een mokerslag werd het traag geopend om langzaam het tempo op te drijven. “Que Te Den” sloot de set af. Ondertussen was de zaal al lang omgevormd tot een grote danszaal. Uiteraard werden ze terug het podium opgeroepen want het publiek wou terecht nog verder feesten.

Ze kwamen terug voor 4 bissen: het in rumba gedrenkte “ Tiempo Pa Mi” liet de blazer schitteren, “La Primavera” was een reggae deun en “Estrecho” was een salsa die versneld werd tot een bijna techno tempo. Eindigen deden ze met “Bembe” een mestizo rock waar Manu Chao jaloers op zou zijn.

Het blijft een energieke bende die zo aanstekelijk is dat ze een zaal binnen de kortste keren weten in te pakken. Het concert van Amparo twee jaar geleden in de Club was beter door het betere contact tussen publiek en podium in de kleinere zaal. En in het begin van de set was er wat probleem met de klankbalans. Maar laat dat detailkritiek zijn. Als in je buurt er een concert is van deze bende wees dan zeker dat je het niet mist. Laat dat duidelijk zijn.

Lisael

Foto's © Yvo Zels