In 1991 scoorde Wigbert Van Lierde een nummer één-hit met ‘Ebbenhouten Blues’. Het is en blijft tot op de dag van vandaag een schitterend visitekaartje voor de gitarist. Het was even opvallend als terecht dat zijn rootsmuziek een breed publiek vond.

Het langverwachte – en uitstekende – nieuwe album Wij Twee pakt uit met tien nieuwe songs, maar ook met vier liveopnames van nummers uit die debuutplaat. Een moedige keuze om vergeten pareltjes als Tennis een tweede leven te geven.

Wigbert is terug van nooit helemaal weggeweest.


Het album valt uiteen in tien studiosongs en vier live-versies. Vanwaar de keuze om een aantal haast vergeten nummers terug op te nemen?

Het zijn liedjes die ik al heel lang speel en nieuw leven wou inblazen. Aan de andere kant maakte ik nog nooit een liveplaat. Die opnames zorgen ervoor dat ik de mensen de klank kan aanbieden die ik ervaar als we samen live spelen. Het was fijn om te doen. We hebben een aantal songs opgenomen die pasten in het kader van Wij Twee.


De plaat heet dus ‘Wij Twee’. Waarover gaat de teksten op de nieuwe liedjes?

Je zou de songs kunnen zien als allemaal liefdesverhalen. De dynamiek tussen twee personen waarover ik zing, is belangrijker dan de mensen zelf. Meer dan ooit ben ik gefascineerd door de dynamiek tussen twee personen. Weg van de al te klassieke boy-meets-girl verhalen, wel een-op-een-relaties in alle soorten en vormen. Liefde, in de breedst mogelijke betekenis, staat centraal. Liedjes maken is een mooie manier om iets te vertellen. Ik heb heel vele songs geschreven de voorbije jaren en daarbij was het al een tijd geleden dat ik een plaat uitbracht. In die zin is het een best of van de liedjes van de voorbije zes jaar.  

Hoe autobiografisch zijn je songs op de plaat?

Ik maak een mengeling van elementen uit mijn realiteit en de dingen en mensen die ik zie. Op een bepaald moment moet je je verhaal los laten en het zijn eigen woorden en ritme laten vinden terwijl je een liedje maakt. Als ik me zou beperken tot die dingen uit mijn eigen leven zou dat toch te beknopt en beperkt zijn.

Is het ene typische Wigbert-plaat geworden?

(lacht) Ik denk dat ik niets anders kan dan typische Wigbert-platen maken (lacht). Ik heb een paar jaar terug een welbepaalde vorm gevonden en ik wil daaraan trouw blijven. Natuurlijk wil ik ook nieuwe arrangementen vinden door te experimenteren, maar je bent wie je bent. Ik componeer vooral op de akoestische gitaar, dat is de basis geworden van de plaat, naast mijn stem. Door de zoektocht naar de juiste toon schaafde ik tussen concertreeksen en theaterprogramma’s bijna drie jaar aan de plaat. Hoe de songs verder hun invulling kregen, was een organisch proces. De muziek zocht haar eigen weg. Wat eerst eenvoudig lijkt, kan plotseling complex worden omdat je op een groove, kleur of intensiteit botst die de song nodig heeft.

Een nummer heb je in een soort New Orleans-stijl gemaakt. Een song over afscheid : De andere kant.

Ik heb die geschreven voor theatermaker Wim De Wulf, een vriend van mij die is overleden aan een tumor. Het was een heel speciaal moment. Zijn begrafenis was een heel bijzondere een intense gebeurtenis. Ik ben mijn verdriet niet uit de weg gegaan op dat liedje, maar het goede overwint alles. Dat is een prettige gedachte. Wat je zelf aan de tekst hebt, moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Die New Orleans-sfeer heeft daarom ook iets feestelijks. Het nummer wil een eerbetoon zijn aan een schoon mens. Ik hoop dat de woorden van het lied wat troost konden bieden.
 
Blijft het uitbrengen van een plaat nog iets speciaals na al die jaren?

Absoluut! Het was een enorm avontuur, ik kon gelukkig bogen op een aantal muzikanten die ondertussen vrienden zijn geworden. Ik ken ze al heel lang. Samen aan de slag gaan met hen blijft een bijzondere gebeurtenis. Het was even zoeken tot alles in de plooi viel. Je weet altijd waaraan je begint, maar je ziet nooit waar je gaat uitkomen. Ik hoop dat ik met de plaat mensen kan ontroeren. Anderzijds ben ik blij dat ik anno 2019 nog albums kan maken. Zie ze als een soort samenvatting van een bepaalde periode in mijn leven.


Je staat bekend als een van de betere sessiemuzikanten, nu treed jezelf terug in de spotlights. Welke rol verkies je zelf?

Het zijn twee verschillende dingen, ik doe ze allebei even graag. Ik wil altijd creatief zijn, dat blijft de basis van alles. In de studio heb je geen publiek, op het podium heb je die directe communicatie wel. Dat ligt me wel. Ik speel al langsom liever voor een live-publiek. Het is leuk te spelen met mensen die je input geven. Ik probeer goed te luisteren naar wat iemand wil. Of ik nu vooraan of naast iemand sta, maakt me niets uit.

SIMALI