Het is ongewoon, dat de Californische zangeres Beth Hart niet veel bekender is dan vandaag. Deze dame uit Los Angeles, werkt namelijk al meer dan twintig jaren aan haar zangcarrière en menigmaal werden vergelijkingen gemaakt met Janis Joplin en Etta James. Het pad dat Beth liep, net als dat van beide andere dames, was een moeilijk pad met vele kuilen, maar beetje bij beetje kon ze zichzelf terugvinden en, zo kwam het dat ze vijf jaar geleden “ontdekt” werd door (niet minder dan) singer-songwriter, gitarist Joe Bonamassa. Wij van Rootstime, stonden in Genk in rij om met haar een babbel te kunnen doen. Haar man en manager Scott Guetzkow, die vroeger haar drum technieker en nu haar road manager is, was er ook en leidde alles in goede banen.

(We stellen ons als Rootstime.be kort even voor, vragen aan Beth of ze gisteren ook iets van de optredens gezien heeft en beginnen er, buiten op het terras aan de Molenvijvers in Genk, aan…)

Hoe vond je gisteren het optreden van Melissa Etheridge, de andere headliner?

Melissa gisteren, was geweldig, zo puur, zo intens. Haar show was indrukwekkend. Ik ben er weggegaan en was wat depressief… (lacht)
Ze was briljant, wat een stem! En haar songwriting…
(en zo gaat ze nog even door met nog méér superlatieven over Melissa - je weet wel, collega’s over elkaar…)

Beth Hart, welkom in België, welkom in Genk, waar je bent gezien je vanavond geprogrammeerd staat als headliner in Blues Peer 2015. Meestal begin ik mijn gesprek met de gebruikelijke vraag “hoe begon alles?”. Is voor jou je jeugd, het begin van je muzikale carrière, een periode, die je snel wil vergeten? Of, is het een periode geweest, die je geholpen heeft te staan waar je nu staat?

(ter info: haar jeugd: ik vraag haar niets expliciet over de periode, dat ze een zwaar drank- en drugsprobleem had, maar wat later zal blijken, waarover ze openlijk en vrij spreekt)

Je jeugd? (voor ze antwoord neuriet ze eerst de eerste akkoorden van de Negende Symfonie van Beethoven: ta - ta - ta…)
Helaas (een zucht) mag ik deze periode uit mijn leven niet vergeten, want ik volg nog steeds therapie. Het maakt een deel uit van mijn herstel.
Hoe kan ik dit het best uitleggen? Door alles telkens en opnieuw te herhalen en door me te confronteren, wordt het me duidelijk dat het spook van toen, niet zo beangstigend is als het lijkt.
Hierdoor kan ik mijn jeugd en anderen menselijk gaan bekijken, als niet gevaarlijke wezens.
Niemand kan perfect zijn, dat is niet mogelijk. Dat is het leven. Ik moet voortdurend alert blijven en dat is moeilijk, soms vervelend, “it s*cks!” Maar, de alternatieven zijn vaak nog erger.  

Op je website, vond ik in je biografie de volgende frappante zin (ik citeer): “Some say there can be no artistry without agony”. (Je kan geen kunstenaar zijn, zonder angst en pijn) Hoe hard was het echte leven voor jou?

Ik begrijp je vraag, want ze is me al vaker gesteld. Ook aan andere artiesten stelde men die vraag. Hierdoor heb Ik de tijd gehad, om er over na te denken.
Soms denk ik, dat het allemaal gezwans (ze zegt letterlijk bulsh*t) is.
Dan weer denk ik, dat je door de angst en de pijn, de kracht vindt om te reageren, door te doen. Het is soms moeilijk om die kracht bij jezelf te vinden. Je hebt dan anderen nodig. Maar uit angst, vertrouw je niemand buiten jezelf.
Je gaat daardoor meer in God geloven, in je geloof. God brengt licht in de donkere tunnel en creëert mogelijkheden. Geloof in Hem.
Misschien klopt de uitspraak? (ze herhaalt) Misschien? … Maybe?… 

Je tourt veel,  je bent in vele landen geweest en je hebt vele mensen ontmoet. Zijn er plaatsen, personen of andere dingen die belangrijk zijn?

Wat voor mij echt belangrijk is, is mijn verhouding met mijn man (Scott Guetzkow). Hij komt op de éérste plaats.
Een ander belangrijk ding waar ik altijd in mijn hoofd mee bezig ben, is mijn best doen om in staat blijven, om te kunnen blijven verder gaan en een inkomen te hebben.
Ik moet me hier altijd op blijven focussen., want het gevaar ligt in de zwakke momenten. Als het wat minder gaat. Dan slaat het gevaar toe en kan je opnieuw gaan drinken en hervallen.
Je danst in het donker in cirkels en al die dingen komen dan op je af. Begrijp je?  
Als je tourt en reist en mensen ontmoet, dan zijn die mensen echt belangrijk voor mij, die er zijn als je ze nodig hebt. Mensen, die dingen met je delen, die je opvangen, naar je luisteren.
Je hebt dat ook vaak bij journalisten. Misschien is het omdat ik zo open ben? Ze komen dan ook met hun dingen, dingen die ze met je willen delen. Dit gebeurt vrij vaak. Dit is het echte leven, als mensen elkaar ontmoeten. Ze vertellen dan je verhalen en diepste geheimen.
Dat is het leven, (opnieuw) bulsh*t!  

Naast je solo albums (ik tel er elf) stond je ook in de studio met je ontdekker, blues icoon Joe Bonamassa.
Hoe / waar heb je hem ontmoet? Een album opnemen met hem, was niet vanzelfsprekend?

(Onmiddellijke reactie) Bonamassa, wat een kerel!

Waarom het klikte? Je stond zelfs met hem in de studio!
Ik deed met hem zelfs twee albums ((“Don’t Explain” & “Seesaw”). Maar waarom het klikte? (ze denkt even na…)
Ik kan nu niet voor hem spreken, maar ik denk dat het klikte omdat we beiden heel hard hebben moeten werken en vechten, om zo ver te geraken.
Onze carrière is niet gebaseerd op songs. Ik denk dat we beiden geluisterd hebben naar dezelfde muziek, die ons geïnspireerd heeft.
Toen we de nummers moesten kiezen voor het album, waren we het er snel over eens. Het waren voor “Seesaw” zowat dezelfde nummers.
Het hele Bonamassa avontuur was voor mij geweldig. Samenwerken met Bonamassa en een van de beste producers in de wereld Kevin Shirley, de opnamen, alles… In één woord: Fenomenaal!   

Een andere merkwaardige ontmoeting was een optreden in 2012 ter gelegenheid van de viering van Buddy Guy (waar ook Jeff Beck aanwezig was). Later heb je in de opnamestudio gestaan met (jawel) Buddy Guy. Dat moet ongetwijfeld heel speciaal geweest zijn, een vorm van “erkenning”?...

Met Buddy Guy deed ik na de viering in 2013 één nummer op zijn album “Rhythm & Blues” (“What You Gone Do About Me”).
Toen Buddy Guy naar L.A. kwam, vroeg hij me naar zijn show te komen, om met hem op te treden. Ik had toen een probleem met mijn gelaat en ik zag er niet uit. Ik was net een monster en kon zo niet op het podium komen. Ik heb me toen afgemeld onder het mom dat ik ziek was.
Later ben ik hem opnieuw tegen gekomen backstage in zijn kleedkamer. Dat was nog niet zo lang geleden, tijdens het Bayonne Blues Festival in 2014. Hij vroeg me daar opnieuw om met op te treden. Ik was toen zo zenuwachtig dat ik naar het toilet moest en ook deze tweede kans miste.
Buddy Guy is een verbazend man en zijn gitaar spel werkt heel inspirerend.    

Je tourt nu ook o.w.v. je nieuwe album “Better Than Home”. Dit is een album, met een nogal sprekende titel. Wil je zeggen dat thuis de beste plaats is, om terug op spoor te geraken, om te herstarten? Wat zit er achter de titel?

Er zijn veel gezegden. “Thuis is waar je hart is”, “Take me home”… weet je. Het is altijd fijn om thuis te komen, want er is niets beter dan thuis.
Achter de titel zit er wel meer. In een nummer gebruik ik de metafoor van onderweg zijn, met vrienden zijn en musiceren, maar niets gaat boven thuis zijn. Voor mij persoonlijk gaat het zeker dieper dan al dat. Het is de confrontatie met God en met al je zwakheden, je schaamte. Ik zoek er hulp om er uit te geraken, om beter te worden en om de kracht te vinden om het ook allemaal te doen.    

Als de titels van de nummers op het album overloop, moet het een erg persoonlijk album zijn. Is dat zo? Ik noem bv. “Trouble”: “But I just want / One day in the sun / Hanging out, having fun / I didn’t come to make trouble…”

Ik ben zo blij dat je dit zegt, want het zijn inderdaad persoonlijke reflecties en alles heeft met emoties te maken. Wanneer ik promotie voor het album maakte, lieten te veel journalisten uitschemeren, dat ik er eindelijk geraakt ben, dat eindelijk mijn problemen opgelost zijn (ze lacht hier even alles letterlijk weg) en dat ik eindelijk gelukkig was... Dit is leven!
Het nummer “Trouble”?
Moeilijkheden? Altijd. Ik zing het nummer heel vaak. Het is een rebelleren lied. Ze komt ergens binnen, maar niet om problemen te zoeken. Ze komt om plezier te maken. 

Er is één track die je opdraagt aan je moeder: “Mama This One’s For You”. Het nummer is gezien de teksten een erg sterk nummer. Ik citeer even: “And I am not afraid, I’m not afraid / I finally grew…” Are you missing a home?

(Ze wordt stil) Ja… Ik werk thuis veel aan mijn teksten. Aan dit nummer heb ik lang geschreven. Je hebt van die dingen, die niet vlotten en die je dan liever aan de kant wil schuiven. Ik steek die dan niet weg, ik blijf er aan verder werken, want binnen elk slecht idee zit ook een goed idee.
Dit nummer schrijven was echt héél moeilijk. Toen het nummer bijna af was, belde ik mijn moeder, omdat ik voor haar de eerste strofen wou zingen. Na de eerste strofe onderbrak ze me al, want ze weende en ze zei: “Beth je zult me moeten terug bellen…” Ik heb dat gedaan en ze zei dat ze fantastisch vond.  

Wat beroert je nog buiten muziek?

Buiten mijn muziek is spiritualiteit mijn favoriete ding. Mijn gevecht tegen vele dingen, mijn man, mijn vrienden… al die dingen.
En, ik speel graag met kaarten. Ik kan dat uren doen. Ik speel graag met twee. Maar je moet opletten als je met me speelt, want ik ben de ergste! Ze noemen me niets voor niets “King”…
Ik kook ook graag, ik hou van film, opera, museums… en de zoo… 

Wat zijn je plannen op korte termijn?

We zijn net klaar met een nieuw album, dat volgend jaar zal uitkomen. Het is helemaal anders dan mijn laatste album en alles ziet er veelbelovend uit. Het is meer jazz / rock, met gospel elementen.

Zijn er dingen, die je zeker nog wil doen?

Ik wil zeker nog een beter songwriter worden en ik wil nog lang blijven touren. Het is zo uitdagend. Een show doen is zo eerlijk, want ze vertellen je altijd wat ze er van vinden.
Ik werk graag samen met nieuwe muzikanten, nieuwe “verse” gezichten.

Je setlist opstellen moet, gezien je uitgebreide repertoire, vrij moeilijk zijn? Hoe kies je de nummers?

De set list is nog gemaakt. Het wordt een mengeling. Hoe ik me voel bepaalt wat we gaan doen. Waar we zijn, de grootte, het podium… al die dingen bepalen de inhoud. Ook de energie die er vrij komt van het publiek en de omgeving, is belangrijk.
Als ik tijdens de show voel, dat het volgend nummer het niet goed zal doen, dan wijzig ik de set list.
Mijn repertoire is inderdaad heel uitgebreid en dat maakt keuzes moeilijk, maar maakt het ook spannend.

Ik blijf altijd zo nederig als mogelijk, ga de planken op en wacht af, naar dat wat er gebeuren zal…

Laatste vraag: hoe wil je later herinnerd worden?

(Heel direct en kordaat) Door mijn songs. Ik wil niet herinnerd worden als persoon, maar (herhaald) door mijn songs…
Ik heb meerdere albums en op ieder album staan goede songs.  

Ms. Beth Hart, thank you again for your time and thank you for your music! We hope you have a good show tonight!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime