T-99 is één van die groepen die in het buitenland altijd populairder geweest zijn dan in Nederland. Ze brachten tussen 2001 en 2007 vier albums uit, maar die braken in hun thuisland niet al te veel potten. Nu zijn ze na een pauze van 5 jaar terug opgedoken. Ze hebben al een kleine clubtour achter de rug, maar 2015 wordt zeker het jaar van de terugkeer van T-99. Om dit te vieren brachten ze alvast een verzamelalbum uit onder de naam 'The Various Sounds of T-99'. En op zaterdag 2 mei braken ze vakkundig de kleine tent van het Moulin Blues-festival in Ospel af. Genre 'we take no hostages'.

Gelukkig hadden zanger Mischa den Haring en drummer Martin de Ruiter achteraf nog energie genoeg om ons te woord te staan. Een nachtelijk gesprek over muziekstijlen, hokjesdenken en magische trukjes met hotdogs....

Waarom net nu deze verzamelcd? Zijn er plannen voor een reünie of een nieuw album?
Mischa: Oorspronkelijk was het de bedoeling om 'The Various Sounds of T-99' voor de toernee uit te brengen, maar door omstandigheden is dat niet gelukt. De persoon die het ontwerp van de hoes gemaakt heeft, had een goede vriend verloren, en daardoor kwam er wat vertraging. Maar, dat gezegd zijnde, het is nooit te laat voor een verzamelplaat.

En wat na deze korte reünietoer?
Mischa – We hebben net een clubtoer met een 7-tal optredens achter de rug, en nu komen dus de festivals eraan. Het is in ieder geval de bedoeling om tot september door te gaan. Dan nemen we even een korte pauze, en daarna is het afwachten.

Een korte pauze, dus geen 5 jaar meer?
Mischa – Dat zijn we van plan ja, maar zo'n uitspraak kan ook weer tegen ons gebruikt worden.

Een romantische kermis vol uiteenlopende rootsstijlen, zo werd jullie muziek al eens omschreven?
Martin – Romantisch dan eerder in de betekenis van 'iets broeierigs', iets was onderhuids zit vermoed ik.
Mischa – Weet je wat de eigenlijke betekenis van 'romantisch' is ? Dat betekent 'niet in het hier en nu zijn'. Mooi niet? Onze muziek heeft ook iets nostalgisch, melancholisch en ongrijpbaars, ik denk dat dat ermee bedoeld wordt. Wij proberen altijd heel beeldende en filmische muziek te maken. Er wordt ook wel beweerd dat wij de perfecte filmmuziek maken, voor bv de Tarantino's, Coenbrothers of Jim Jarmusch-en van deze wereld.

Je moet ze eens bellen dan..
Mischa – We zijn wel al eens benaderd, onder andere voor een HBO-serie, maar dat is op het laatste moment niet doorgegaan. Het had gekund. Heel veel bands zijn bij een publisher aangesloten, maar voor ons hoeft dat niet. Mocht het zich voordoen, dan zou het wel leuk zijn...

In België heb je de uitdrukking 'Geen sant in eigen land'. Van jullie werd dat ook gezegd.
Mischa – Wij zijn nooit echt doorgebroken in het populaire circuit, voornamelijk omdat we nogal eigenwijs zijn in onze muziekstijlen: we gaan van country naar rock 'n roll naar blues, en voor veel mensen is dat niet gemakkelijk te volgen, of in één hokje te steken. We hebben gewoon 10 jaar lang gedaan wat we graag deden. Maar nu wordt dat al iets meer geaccepteerd, er zijn veel meer bands die stijlen mixen. We merken ook dat we op festivals spelen waar heel veel jonge mensen zijn, die het helemaal te gek vinden.
Martin – Ja, 5 jaar geleden voelden we ook dat we in Duitsland en Engeland bekend waren in het circuit, en in Nederland was dat niet zo. Maar nu hebben we het idee dat het in het buitenland wat weggeëbd is, en hebben de mensen in Nederland zoiets van 'hé, ze spelen weer', of anderen die zeggen 'we kunnen ze eindelijk zien'.
Mischa – Het is ook wel deels een bewuste keuze. We hebben ons met deze plaat en met deze tour heel erg geconcentreerd op Nederland. Nu direct terug naar het buitenland gaan, zou teveel van het goede zijn. Maar het is zeker niet uitgesloten, het kan een volgende stap worden, al is die nu nog niet aan de orde.

Vinden jullie het geen gemiste kans, dat jullie vroeger niet zo populair waren, en nu wel?
Mischa – Ik heb daar nooit zoveel problemen mee gehad. Ik vind het persoonlijk net zo fijn om in een kleine club te staan, voor 50 man die helemaal in trance raken door wat je maakt, dan op een festival zoals vandaag. Dus voor mij persoonlijk is dat niet zo belangrijk.

En dus zijn jullie ook nog niet stinkend rijk?
Mischa – Nee nog niet. Maar we zijn in het verleden wel slim geweest, we hebben heel veel dingen zelf in de hand gehouden, we hebben niet alles een label gegooid, die dan hun zin konden doen. Ik heb zelf ook een label gehad, tussen 2006 en 2010, het Cool Buzz label. Dat was eigenlijk op sterven na dood, niemand wilde er nog iets mee doen, en samen met Hans Broere heb ik het wat uit het slop getrokken. Dat was heel fijn, en als je alles in eigen hand houdt, dan merk je dat je daar best een aardig inkomen kan uithalen.

Hoe hebben jullie het blues/roots wereldje zien veranderen de laatste jaren?
Martin – Ik heb wel het idee dat het meer geaccepteerd is om verschillende stijlen te mixen. Dat is iets waar wij 5 jaar geleden wel nog problemen mee hadden. Blues, rock 'n roll, rockabilly, country, dat waren zo'n beetje aparte groepen, nu is dat meer samengegooid, dat merk je aan programmering, maar ook aan het publiek zelf.
Mischa – Ik vind dat een goede ontwikkeling, want er werd nogal eng in hokjes gedacht, vooal in Nederland dan, in België is het iets losser, daar waren ook wel hokjesdenkers, maar in Nederland was het wel altijd heel extreem. Als je niet een shuffle speelde op de juiste manier, dan hoorde je er niet bij. Wij waren natuurlijk altijd al wars van dat hokjesdenken, we doen gewoon wat we doen, of het nu rock is, of blues of soul, wat maakt het uit? Je ziet trouwens ook dat veel festivals veel breder programmeren. Persoonlijk vind ik dat heel leuk. Er zijn natuurlijk bluespuristen die dat helemaal niks vinden, het moet allemaal blues zijn, maar wat is nu blues? En wat is nu roots?
Gelukkig is het aan het veranderen, want wij hadden vroeger wel last van dat hokjesdenken. In 2005 hadden we een album uitgebracht met wat 'gekkere' dingen, (nvdr 'Cherrystone Park'), wat country, wat psychedelica, punk en soul. We merkten dat het bluespubliek het nogal raar vond, die snapten het niet. We wilden toen een overstap maken naar het alternatieve popcircuit, maar daar bleven we tegen een muur opbotsen, we bleven die 'bluesband'. Het is gemakkelijker om je als nieuwe band te profileren, dan als bestaande band  je profiel wat om te buigen.

Ik las onlangs nog een artikel waarin een Amerikaanse promotor vertelde dat hij alleen maar jonge bluesbands kan boeken bij zalen als er 'indie' voorstaat.
Mischa – Ja, in wezen is dat ook hokjesdenken. Maar ik snap het wel, dat is gewoon menselijk, je wilt kunnen labellen, bevatten. Maar het zou mooi zijn als iedereen gewoon zijn oren opendoet en luistert. Dat het aankomt in de ziel, dat is belangrijk.
Martin – En wie weet, over een tijdje noemen ze blues gewoon weer 'roots'. Blues is eigenlijk uit de gratie, dat wordt geassocieerd met ouwe mannen die steeds hetzelfde spelen. En als je het 'alternatief' of 'indie' noemt, dan heeft het ineens weer een jonge uitstraling. En dat is wat die zaaleigenaren willen, een jong publiek.
Mischa – Daarom is iemand als Dusty Ciggaar zo'n aanwinst, een aankomend talent. Hij is eigenlijk al daar, hij gooit alles door elkaar, country of blues, of jazz, en dat is te gek. Zo zou het moeten zijn. Er zijn geen grenzen, er is muziek die je aanspreekt of niet, dat mag natuurlijk.

Ik wou nog even terugkomen op het album. Eén van de grappigste teksten is 'Hayfever'. Is dat autobiografisch?
Martin – Jazeker (lacht). Dat gaat over een vriendinnetje dat heel wild wou leven, en dat trok ik gewoon niet. Ik kreeg er een loopneus van.

Voor de rest zijn jullie teksten soms wel wat mysterieus. Is dat de bedoeling?
Mischa – Dankjewel, leuk dat je hebt geluisterd.
Martin – Het is heel wisselend hoe we teksten schrijven. Zo hebben we al wel eens een blaadje laten rondgaan in de groep, waar Mischa de eerste regel schreef, Donné de tweede, ik de derde, enzoverder. Maar soms is het ook wel heel serieus en diepgaand.
Mischa – Het is gemakkelijker om alles direct te uiten. 'My baby left me and I feel bad' is best oké, maar het is veel mooier om daar een metafoor voor te zoeken, via een omweg, zodat mensen wat dieper moeten nadenken.
Martin – Er zit soms iets heel anders achter, bv 'I hope it's gonna rain' is heel mysterieus...
Mischa – Da's zoals bij magie, een goochelaar mag nooit zijn trucs verklappen, dus Martin, stil ...

Maar dan zijn er interviewers die doorvragen...
Mischa – Jaaa.... Oké, er zit wel een mooi verhaal achter, maar je moet het niet als een grapje zien, want dat doen wij ook niet, we zien het eerder als een soort van inspiratiebron. 'I hope it's gonna rain' gaat eigenlijk over het feit dat je wil dat de pijn wegregent. Maar de titel komt van iets heel anders: ik was naar een concert geweest in Amsterdam, en ik had wat gedronken, en na afloop zag ik een hotdogstandje op het Leidseplein. Ik had wel zin in een hotdog, en ik deed er heel veel saus op, en toen stapte ik op mijn fiets en druipte die saus op mijn trappers en op mijn broek, en ik dacht: ik hoop dat het nu gaat regenen. Dat was voor mij een trigger, de aanleiding. En zo maak je dus soms teksten. Maar misschien luister je nu wel met andere oren naar dat nummer, daarom zeg ik dat een goochelaar zijn trukken niet mag verklappen.

Dat is toch niet altijd slecht?
Mischa – Het geeft er alvast een dubbele lading aan, maar de tekst an sich is echt heel serieus. Het is een eerlijk en intens nummer, maar de aanleiding was iets heel anders.

Mischa, je hebt meegewerkt aan het nieuwe album van 'James&Black'. Wat heb je precies gedaan?
Mischa – Ik heb op één lied een gitaarpartij ingespeeld. Zij zaten in Italië voor de opnames van hun album, en ze hadden mij gevraagd om iets in te spelen, en ik wou dat direct doen. Het is een vrij zwaar beladen nummer, 'Back in the Days'. Trouwens, ik ben niet naar Italië gegaan, ik heb dat hier in Amsterdam ingespeeld, en dan naar hen opgestuurd.

Zijn er nog andere toekomstplannen buiten T99?
Mischa – Het is leuk dat we na 5 jaar gewoon weer samenzijn, en dat we toch andere dingen kunnen doen. Voorheen waren we enkel met T-99 bezig, en hadden we heel strenge regels met iets doen voor andere bands.
Martin – Nu is het veel meer bloksgewijs, een tijdje andere projecten, een tijdje T-99. Zo ga ik in het najaar terug werken met Maison du Malheur, en is er volgend jaar al een blok voorzien om met T-99 te werken.
Mischa – Vroeger waren we zo dedicated, we zagen elkaar vaker dan onze vrouwen en vriendinnen, en nu is het inderdaad meer ingekaderd. Het is fijn om af en toe andere dingen te doen.

Kathy Van Peteghem

meer foto's © Rootstime