Derek Trucks draait al meer dan 25 jaar mee in het muziekcircus. Als snotneus legde hij zich toe op de bluesrock, maar al gauw vond hij dit te beperkend. Hij staat momenteel op nummer 16 in de top 100 van de beste gitaristen aller tijden (Rolling Stone magazine) én is meteen ook de jongste gitarist die zo hoog staat. Derek Trucks is een perfectionist en dat uit zich in zijn solo's en uitstekend slidespel. Op het podium ontmoette hij zijn vrouw, Susan Tedeschi. Ook zij was reeds jong door de muziekmicrobe gebeten, studeerde aan Berklee's College of Music, en verdiepte zich daar in gospel en Afrikaanse muziek. Haar voornaamste troef? Haar glasheldere stem. Jarenlang deden ze op muzikaal vlak elk hun ding: zij met haar eigen band, en hij zowel in de Allman Brothers Band als in de Derek Trucks Band. Tot ze in 2010 besloten om de handen in elkaar te slaan. Een nieuwe supergroep was geboren.

Het charmante echtpaar trok enkele uren voor hun marathonoptreden in Ospel een 20-tal minuutjes voor ons uit. Derek Trucks voert normaalgezien het hoge woord tijdens interviews, maar het was een aangename verrassing te zien dat ook Susan Tedeschi best haar mannetje staat.

Voordat jullie je krachten bundelden, waren jullie gerespecteerde muzikanten met een eigen groep. Was het moeilijk om helemaal opnieuw te beginnen?
DT: Het is hard werken, maar we konden die nieuwe uitdaging wel gebruiken. Ik was er in elk geval klaar voor. Sleur is niks voor mij.
ST: Soms zie je iemand op het podium staan die na 40 jaar nog altijd dezelfde setlist speelt.
DT: Het is leuk om oude songs nieuw leven in te blazen, maar dat is niks voor mij. Plus, ik wou ook met Susan werken, en een grote groep muzikanten verzamelen. So far, so good (lacht).

Jullie zijn uitstekende gitaristen. Hoe wordt beslist wie wat speelt?
ST: Derek is een veel betere gitarist, dus hij maakt alle beslissingen hierover. Hij weet heel goed welke sound waar en wanneer past.
DT: Het hangt er ook van af hoe een lied geschreven is. De liedjes die we nu met de groep schrijven, worden opgebouwd rond een akkoordenschema van Susan of een riff van mij. De manier waarop het lied opgenomen wordt, dikteert het vervolg. Dit verandert constant, de zoektocht naar andere manieren om te schrijven blijft duren.
ST: Eigenlijk is het zo’n beetje als beslissen wie wat gaat zingen.
DT: Dat is wel niet volledig hetzelfde, maar ik apprecieer dat je het zegt (lacht).
ST: Jij bent een zanger met je gitaar, je melodieën zijn heel vokaal.

De Tedeschi Trucks Band telt in totaal 11 muzikanten. Waar hebben jullie die allemaal gevonden?
ST: Sommigen kenden al, anderen hebben we gevonden via audities. Derek speelde al heel lang samen met Kofi Burbridge, dus het was vanzelfsprekend dat hij in de groep kwam. En Mike (Mattison) kon natuurlijk ook niet ontbreken.
DT: Tyler (Greenwell) zat in jouw groep. En ik wou altijd al met JJ (Johnson) spelen. Dat we met 2 drummers waren, vond ik helemaal niet erg. We hebben ook nog andere drummers uitgeprobeerd, maar Tyler en JJ hadden direct een magische connectie. Ze waren goede vrienden van dag één en vullen elkaar perfect aan.

Is het niet moeilijk om al die mensen samen te houden, want iedereen heeft zijn eigen agenda?
DT: In het begin wel.
ST: Dat was een overgangsfase,  want het is een groot engagement wanneer je bij een groep gaat spelen. Wie nu in de groep zit, kan daar het beste mee overweg.
DT: In het begin probeer je die grote groep op de rails te krijgen. Eens alles vlot loopt, lijkt het vanzelf te gaan. We zijn één grote familie nu, ik maak me veel minder zorgen.  Natuurlijk moet ik iedereen in de gaten houden. Een deel van mijn werk als bandleider is dat ik ook de groepspsycholoog of psychiater ben (lacht). Je probeert constant bewust om te gaan met iedereen, ik denk dat we een redelijk stabiele groep hebben.

Jullie hebben in 2 jaar tijd 3 albums uitgebracht. Dat is redelijk productief.
DT: Inderdaad, maar we gaan nu wat gas terugnemen. In het begin hadden we zoveel songs rondslingeren, zoveel energie, en zoveel dat we wilden zeggen, dat we gewoon in de studio bleven zitten. Naar mijn gevoel zullen de albums blijven komen zolang we als groep voelen dat we iets  te zeggen hebben. Maar het volgend album moet anders zijn. We zijn live zoveel gegroeid de laatste tijd, ik wil die livevibes overbrengen op plaat. We mogen gerust wat avontuurlijker zijn.

Is de groep ook betrokken in het schrijven van de songs?
ST: In het begin waren we niet zeker wat er ging gebeuren, en waar we als groep naartoe gingen. Daarom zijn de songs enkel van Derek en mij. Werken met songschrijvers kan je een nieuw perspectief geven. Ik denk dat we nu meer met de mensen uit de groep zullen samenwerken. Niet met iedereen tegelijk, want 11 man in één ruimte kan nogal druk zijn. Eerder met 2 of 3 samen.
DT: Als we thuiskomen na deze tour hebben we een week vrijaf, en dan gaan we samen met Mike en Kofi nieuw materiaal schrijven.

Jullie zijn 15 jaar samen, en de muziek is allesoverheersend in jullie leven. Ik vraag me af hoe dat dat werkt, zo op een doodgewone dag?
ST: Gelukkig hebben we nog andere gemeenschappelijke interesses. We zijn allebei redelijk sportief, we zijn graag buitenshuis. We weten onszelf wel bezig te houden. Daarom blijft de muziek fris, want we zijn er niet constant mee bezig.
DT: Je moet geleefd hebben om andere mensen te kunnen boeien met je verhalen. Santana vertelde me ooit dat hij een gitarist die teveel werkte, had aangeraden om een weekje op een bergtop te gaan zitten, zonder gitaar. Soms is het goed om afstand te nemen van muziek. Het grappige is dat je daarna gretiger gaat spelen. Het gebeurt bijna nooit dat we een hele week niet moeten spelen, maar als het gebeurt, grijp je daarna met veel goesting terug naar die gitaar.

Waar luister je naar als je thuis bent, of onderweg?
ST: heel wat verschillende muzieksoorten. Derek heeft een uitgebreide collectie, en daar zit wereldmuziek in, maar ook klassieke muziek, jazz, gospel of funk.

Allemaal muziekstijlen die je in dit avontuur kan gebruiken?
DT: Zeker en vast! Ik luister de laatste tijd veel naar klassieke muziek, om niet steeds hetzelfde te moeten horen. Luisteren naar die harmonieën en melodieën geeft nieuwe ideeën, soms is het gewoon maar een bepaald akkoordenschema dat me aan het denken zet.

Jullie hebben samen 2 kinderen. Staan ze niet te springen om jullie op te volgen? 
DT: Onze dochter ziet het wel zitten, onze zoon is wat verlegener. 
ST: Zijn podium is het basketbalveld, hij is de atleet van de familie. Sophie houdt van turnen en paardrijden, maar zingen doet ze ook graag.
DT: Het zou me niet verbazen moest ze op een dag op het podium eindigen. Maar ze zijn allebei nog jong, dus tijd genoeg.

Derek, jij werd vroeger een wonderkind genoemd, samen met Jonny Lang en Kenny Wayne Shepherd. Dit weekend staan jullie allemaal op hetzelfde festival.
ST: Mike Welch is ook even oud als Derek.
Er was een grote bluesrevival toen Derek jong was. Heel wat tieners vonden de blues leuk, ze werden geïnspireerd door mensen zoals Buddy Guy. Persoonlijk vind ik dat Derek anders is dan de anderen. Bij heel wat van die jonge gasten draaide het toen enkel om bluesrock. Maar Derek heeft veel meer invloeden, zoals jazz en klassieke muziek.
DT: Toen ik opgroeide en in kleine clubs speelde, zag ik heel wat jonge gitaristen. Dat hielp me enorm, want ik zag ook wat ik niet wou zijn. Ik wou niet de zoveelste bluesrocker zijn. Ik rebelleerde ertegen, begon instrumentale muziek te spelen. In het begin was dat moeilijk, omdat het publiek niet kon volgen, maar na een tijdje kwamen ze gewoon terug (lacht).

Derek, begin dit jaar kondigde je aan dat je uit de Allman Brothers Band stapt. Was dat gemakkelijk?
DT: Het was niet zo moeilijk, want ik had er lang over nagedacht, ik speelde al meer dan 5 jaar met het idee. Toen ik de knoop uiteindelijk doorhaakte, was het een grote opluchting. Weet je, bij de Allman Brothers Band draait het meer om het verleden, om de nalatenschap van de originele groep. We proberen die in ere te houden. Maar op een bepaald moment stopt het. Dan kan je alleen eerlijk zijn en weggaan. Het is nooit ‘mijn’ groep geweest. Ik was er om de nalatenschap in ere te houden. Ik ben fier op dat deel van mijn leven, maar nu is het tijd voor het volgende hoofdstuk.

Hoe zit dat bij jou Susan?
ST: Ik ben gek op de nieuwe groep. Het is een echte uitdaging voor mij, want ik speel met een heleboel uitstekende muzikanten. Het is een leerrijke ervaring en ik amuseer me rot. Ik had het nodig, want ik zat ook wat vast, dus deze uitdaging is perfect voor mij. Plus, ik zie Derek meer. Er is natuurlijk ook de nodige druk, want ik ben de enige vrouw in de groep, en ik wil hen niet teleurstellen. Maar ik voel helemaal niet de behoefte om terug te gaan naar mijn eigen project.

Kathy Van Peteghem

meer foto's