Artiest info
Website
Myspace
MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 07/05/2010

Voor ons eigenlijke interview met een door jetlag vermoeide Rick praten we eerst nog over de problemen die de Eyjafjallajökull vulkaan weer geeft voor de luchtvaart op dat moment, we hoorden namelijk dat de vluchten naar de States enkele uren langer kunnen duren vanwege de omweg die moet gemaakt worden omdat IJslandse vulkaan weer volop in actie was op 7 mei. Hij zegt dat hij pas maandag terug moet omdat hij eerst nog in Zwitserland moet optreden , en vertelt ons erbij dat het in dat geval allemaal zo erg niet zal zijn, want collega Charlie Musselwhite moest een weekje overbruggen in Europa, maar had meteen andere gigs als vervanger van de bands die geboekt waren, omdat die op hun beurt dan Europa weer niet konden bereiken.

* Rick, wat zijn je eerste jeugdherinneringen in verband met muziek, kom je zelf uit een muzikale familie?

Ja, mijn moeder was een zangeres, maar mijn eerste herinneringen waar muziek iets mee te maken had, waren de fuifjes van mijn oudere zus, ze had Little Richard platen en Elvis en van die dingen en ik zat dan in een hoekje van de kamer en keek naar mijn zus en haar vriendinnetjes die wat dansten op die muziek. Ik heb altijd van muziek gehouden, en later, toen ik ongeveer twaalf was kreeg ik van diezelfde zus voor mijn verjaardag een lp, en dat was "The Genius sings The Blues" van Ray Charles. Ik hield er dadelijk van en de muziek sprak me echt aan, nog wat later liet ze me dan een paar Jimi Reed platen horen, en dat was het helemaal voor mij, toen al wist ik dat ik zoiets ook wou gaan doen. Ik was vijftien, iemand gaf me rond die tijd ook een mondharmonica, ik probeerde de platen na te spelen en daarna werd het dan de muziek van Sonny Boy Williamson en Little Walter en de bal was aan het rollen.Vanaf dan kwam harpspelen en regelmatig in moeilijkheden geraken op de eerste plaats, belangrijker dan naar school gaan. (lacht).

* Je hebt net al aangehaald wat ik je nu wilde vragen: Was harpspelen vanaf 't begin al je doel, en waren er naast je duidelijke voorbeelden, Rice Miller en Little Walter, nog belangrijke harpspelers die invloed op je hadden?

In feite was mijn eerste instrument de gitaar, maar die werd vlug door mondharmonica verdrongen, nu gebruik ik de gitaar nog enkel om mijn songs te schrijven. Mijn grote invloeden zijn Jimmy Reed dus en James Cotton, die komt vlak na Sonny Boy en Little Walter, maar er zijn er zovelen, Junior Wells en natuurlijk ook Big Walter Horton.

* Een meer technische vraag, vooral voor de harpspelers onder onze lezers of voor iedereen die er benieuwd naar is: Speel je verschillende merken van mondharmonica’s en welke is je favoriet?

Ik speel Hohner Marines, maar ze zijn "customized" door Joe Filisco, de bekende harptuner. Verder speel ik Hohner Chromatics , 270 en 280 voornamelijk. Hohner heeft nu een nieuwe, de "Crossover Marine Band" die heel goed is en die ik ook af en toe gebruik, ze halen bijna het niveau van een Filisco. Ik blijf bij mijn Marine Band, al vanaf ik begon, vooral het hout heeft een prima klank

* Voor je met Little Charlie the Nightcats oprichtte, speelde je in Chicago met verschillende grote bluesartiesten, kan je ons daar wat van vertellen?

Ja ik was jong en ik dacht dat het altijd zo zou blijven, ik mis die kerels echt, want het waren zulke toffe mensen. Eddie Taylor bijvoorbeeld, een groot artiest en een groot mens. Muddy Waters en zo, ik mis hun heel erg, je staat er als jonge kerel niet bij stil, je denkt niet aan oud worden. maar nu... de lijn schuift verder naar boven, wanneer zal ze je inhalen? Ik speelde met Johnny Young, Eddie Taylor, Muddy, het voelde voor mij zoals voor de jeugd van nu wanneer ze naar Disneyland mogen....

* De jeugdige harpspelers van nu, zoals bijvoorbeeld Jason Ricci of John Popper, kunnen die je nog op een of andere wijze aanspreken of inspireren?

Kijkt verwonderd, nu hebben we precies een gevoelige plek geraakt bij Rick. Hij zegt heel nadrukkelijk:

Mij aanspreken? Neen, voor mij hebben de Jason Ricci's en consoorten niks, maar dan ook niks met blues te maken.

Wij hebben net datzelfde gevoel, Rick, vandaar ook deze vraag...

Het zijn goede rocksterren....punt uit. Dat is GEEN blues. Hij won daarenboven gisteren de "blues harmonica player of the year" award... Versta ik geen bal van. Voor mij is dat dus geen blues... Hij is een goede muzikant, ik hou van zijn act, de mensen zijn er gek van, maar ik herhaal het nog eens, het is geen blues. En als hij dan toch wat blues speelt, mis ik de kleine subtiele dingetjes, die er echt blues van maken.

Rick Estrin vist een Hohner uit zijn jaszak en zegt. "Het zijn die kleine subtiele dingetjes die er blues van maken, this is blues!... I'll show you what I mean, man!"

Rick begint te blazen en speelt om dit te demonstreren ongeveer vijf minuten lang solo bluesharp voor ons in de kleedkamer, Little Walter, Sonny Boy en James Cotton komen "voorbij wandelen" terwijl hij als een John Lee Hooker voor percussie zorgt met zijn voet. Inderdaad Rick, dit is blues! Kippenvel en rechtstaande nekhaartjes zijn het bewijs dat dit de echte blues is. (video)

Een miljoen noten spelen helpt niet, het zijn die kleine dingen, ook wat je niet speelt, wat je weglaat, die de sfeer bepalen.... die kleine breaks, de vibrato, de frazering,.. Rice Miller was er een meester in. John Popper, da's nog iets anders, daar hoor ik helemaal niks in. Jason is een goede muzikant, maar blues...? Neen. Maar ja, ik ben oud, ik hou ervan om echte blues te spelen, die tijd is misschien voorbij, er moet ook vooruitgang zijn, waarschijnlijk zal het in die richting evolueren. Er zijn toch nog jonge kereltjes die het wel kunnen en willen hoor… In Denver, Colorado is er zo een jongen, hij heet Nick, zijn familienaam ben ik even kwijt. Hij is 14 jaar oud, een dikkerdje, maar hij was weg van James Cotton toen hij begon te spelen, nu is het Big Walter waar hij zich op gestort heeft, en hij heeft 't wel, die kleine nuances die het verschil maken. En in Montreal in Canada heb je dan een jongen van Indische afkomst, Barath Rajakumar, die als geen andere het echte Little Walter geluid (video) weet neer te zetten. (n.v.d.r Bharath & his rhythm four).
Zo zie je maar dat er een aantal jongens zijn die de puurheid en schoonheid van die muziek wel begrijpen en kunnen brengen. Maar bij Jason, als je hem kent, begrijp je wel dat hij zo speelt, die jongen is zooo extrovert, het lijkt wel of hij elk moment spontaan in brand kan schieten, hij is echt "over the top."

* Toen Charlie stopte met de Nighthawks, dacht je er toen ook aan om te stoppen?

Ik heb wel even gedacht dat ik alleen verder moest. Stoppen met spelen zeker niet, maar de Nightcats verder zetten? Ik had in Brazilië een kleine tournee gedaan, samen met Igor Prado en dat was me echt bevallen. Ik zag me al als een tweede Chuck Berry rondreizen, met steeds weer de plaatselijke bluesbands als backing.

* Ik verwachte eerder wat er nu gebeurd is, dat je met een vervanger voor Charlie verder zou zoeken, omdat je toch, meer dan Charlie zelf, de frontman was. Weet je dat zelfs veel mensen dachten dat jij Little Charlie was?

En of ik dat weet... nu nog steeds als ik signeer, of ergens binnenkom, begroet men me nog regelmatig als "Hi Charlie, wassup?"

Een grappige anekdote: we speelden een tijdje geleden in New York toen onze nieuwste cd van "Rick Estrin & The Nightcats" pas uit was en na het optreden komt er een vrouw naar ons toe, koopt de cd met mijn naam in 't groot er op en zegt. "Charlie, wil je dit voor me tekenen?" . Onze drummer zegt: "Mevrouw, dit is Rick Estrin, Charlie is er niet meer bij." en zij zegt geïrriteerd : "Kan me niet schelen hoe jullie 'm noemen, hij zal altijd Charlie blijven voor mij! " (lacht uitbundig) Het loont dus niet de moeite om 't blijven uit te leggen...I can't win!
Van de andere kant is het positief, die naamsverandering, festivals die ons al twee driemaal op de affiche hadden, boeken ons nu toch nog omdat 't toch weer wat anders is, nieuwe energie.

* Op korte tijd heb je nu 2 nieuwe cd's uitgebracht, de nieuwe met de Nightcats "Twisted", waar Kid Anderson Charlie vervangt, plus een solo album "On The Harp Side", waarin zit het grote verschil tussen die twee releases?

Wel, in de eerste plaats is "Twisted" een cd vol nieuwe nummers, meer uitgewerkt en iets wat ik meer zie als een echt album, terwijl "On The Harp Side" meer een bluesy, harmonica gerichte plaat is, al de jongens van de Nightcats doen erop mee, maar ook vele andere, Rusty Zinn, Bob Welsh. Er is niet zo aan geschaafd en ze is niet zo uitgewerkt, de instrumentals bijvoorbeeld zijn losse jams, er staan ook veel covers op. Losjes, maar goed materiaal, een paar jazzy dingen. De andere (Twisted) was een echte creatie, dit was natuurlijk en speels.

* We vinden "On The Harp Side" evenzeer geslaagd, waarom heb je 'm zelf moeten uitbrengen en was er geen interesse van Alligator, als ik dat vragen mag?

Toen ik hem maakte was mijn enige bedoeling om een cd te kunnen verkopen na mijn shows... in Brazilië bijvoorbeeld, zo simpel was 't . Ik deed ook die zogenaamde "Harmonica Blowouts" met Mark Hummel en anderen en dus moest ik iets hebben voor de verkoop. Bruce (Iglauer/baas van Alligator ) was zelfs geïnteresseerd, hij wou hem wel verdelen, maar nu is de nieuwe Nightcats er., en gaat hij even de ijskast in.. Maar hij vindt hem goed, dus misschien volgt een release wel. Voorlopig kan je 'm alleen op één plaats via 't internet vinden en bij onze optredens.

* We hebben Kid net vernoemd, de nieuwe gitarist, in hoeverre is zijn stijl van spelen anders dan Charlie's?

Ik zal je eerst vertellen waarin ze hetzelfde zijn. Alle twee zijn het opwindende gitaristen, ze laten zich helemaal gaan, ze zijn niet "verlegen", maar geven zich helemaal, zonder nadenken. Ik wist, wanneer ik verder ging met The Nightcats, dat ik dan een gitarist moest zoeken met die kwaliteiten. Wel ik heb niet moeten zoeken, Kid bood zich aan, ik had hem toevallig aan de telefoon, en hij liet doorschemeren dat hij "available" was. Dus greep ik mijn kans. Het was Gods wil.

* We zagen hem net aan 't werk, hij is een echte showman?

Ja, die energie, dat is 't nieuwe. Charlie heeft zich ook altijd gegeven, maar nu, nadat zijn vrouw overleden was, begon hij het leven "on the road" wat moe te worden. Hij had ook zelf wat gezondheidsproblemen... Dat alles samen maakten het voor hem moeilijk om vol energie verder te blijven doen. Ook de zakelijke kant van een band te runnen vreet aan je, dat begrijp ik nu pas, nu ik overgenomen heb van hem, het vreet veel energie.. Ik wil net zoals Pinetop en die oude kerels blijven verder doen. Op het podium sterven zoals Johnny Guitar Watson, dat zou mooi zijn.

* Je maakte ook een "lesvideo" over harpspelen. Ik had nog niet de kans om 'm te zien, maar de manier waarop hij aangekondigd is doet me vermoeden dat 't een aparte, humoristische video is, anders dan de meeste tot nu toe verschenen lesvideos.

Spijtig genoeg zijn we uitverkocht, ik zou je er een geven, maar je kan er een stukje van zien op www.filmbaby.com, er zit een dakloze in, veel lekkere meiden, zelfs een dikke babe, een B.B.W zoals wij dat noemen in de States. (Kid Andersen die erbij is komen zitten is zegt, "een B.U.W" en hij en Rick lachen uitbundig. Ik veronderstel dat de tweede B van Big Beautiful Wife vervangen is door de U van Ugly.)
Hij is inderdaad wel anders, er is ook nog een dwergvrouwtje bij, ze is zo lief....Maar er is bijvoorbeeld geen uitleg over de fysieke manier van spelen. Het enige fragment in die zin is waar ik laat zien hoe je moet spelen zonder je handen te gebruiken, de Sonny Boy trick. Maar...het gaat zoals ik net al demonstreerde over de subtiliteit, de frasering en die dingen, en het is gebracht met flink wat humor. hij is inderdaad heel speciaal, en iedereen is er gek op. Ik kreeg telefoon van Paul Osher en hij zei "Man, this shit is great, the funniest shit I've ever seen!". Dat betekende veel voor me, want Paul is iemand die ik enorm bewonder, al sinds hij bij Muddy Waters speelde.

* Nu we het toch over je humor hebben, ook je teksten zijn meestal erg grappig, maar tegelijkertijd raak je de zere plekken van de samenleving aan. Is dat je bedoeling, die eerder pijnlijke dingen op een vrolijke manier te kijk zetten ?

Hee, jij hebt het begrepen, man! Veel mensen zeggen "Het is zo grappig", maar het is niet zomaar grappig, bij de meeste nummers zit er veel meer achter. Doet me plezier dat je dat je die vraag zo stelt. Jij snapt het.

* Als grote fan van George Smith wil ik je vragen of de nummers "Song For Doe" op je soloalbum en "Take It Slow" op de Nightcats cd, alle twee een soort van tribute voor hem zijn.

Ik begrijp je vraag, maar ik moet je ontgoochelen. Ik vindt George Smith een fantastische harpspeler, en op chromatic is hij een van de besten, maar beide nummers zijn eerder meer Little Walter tributes, zeker "Take It Slow". "Song For Doe" speelde ik op chromatic en daardoor lijkt het wat op zijn nummers, maar hij was nooit echt een voorbeeld voor me. Op chromatic harp denk ik meer aan invloeden van orgelspelers en vooral saxofonisten, zoals bijvoorbeeld Willis Jackson.

* Nu we 't over de chromatic mondharmonica hebben, wat vindt je dan bijvoorbeeld van onze Toots Thielemans?

"Toots? He's something else man!" Hij is een groot muzikant én een groot mens, ik hou van die man, ik reik niet tot aan zijn enkels op muzikaal gebied.
"I'm just a smal blues guy, man, that's a whole different league" Hij speelt niet alleen fantastisch mondharmonica, maar nog beter gitaar, kan componeren als geen ander, en fluiten.... Wow, man! (vindt geen woorden meer om zijn bewondering te kunnen uitdrukken voor "ons ketje.)

* We hebben je nu al een aantal keren kunnen zien optreden, en het valt op dat het belangrijk is voor jou om een echte showman te zijn, je manier van kleden, je bindteksten, je manier van bewegen, de danspasjes..niet enkel je muziek.

Wel, toen ik opgroeide heb ik dat steeds zo gezien en ik hield er van, zo ben ik dus ook geworden . Roger Collins, ken je die, de man die "She's Lookin' Good!" schreef?

Bedoel je de Wilson Pickett hit?

Ja die,... zijn versie is trouwens veel beter dan die van Wilson Picket. Wel, hij was mijn mentor, hij kon een publiek inpakken met zijn gepraat tussen zijn nummers, was stijlvol gekleed, verstandig. Van hem heb ik veel geleerd. Neem nu Lightnin' Hopkins, hij deed niet veel, maar was wel een entertainer. Roger Collins ook, hij kon dingen doen waar het publiek van uit zijn bol ging. Maar je moet jezelf blijven, ik heb me in mijn jeugd me een paar keer laten ompraten om dingen te doen die me niet echt lagen, en het werkte niet. Ik probeer origineel te blijven, ik weet wel dat ik me baseer op de muziek van anderen, maar toch wil ik er iets van mij in toevoegen.

* Bob Corritore vertelde ons dat je onlangs een van zijn radioshows gepresenteerd hebt, hoe werkte dat, was je deejay en speelde je je lievelingsmuziek?

Inderdaad, het was leuk. Ik draaide veel obscure artiesten, Baby Boy Warren bijvoorbeeld, Travis Phillips ook, Percy Mayfield, waar ik een heel grote fan van ben, hij was heel goed voor mij, en heeft me erg gestimuleerd om songs te schrijven. Hij was 't die me zei dat ik op dat gebied wat mogelijkheden had. Allerlei zeldzaam spul heb ik gedraaid, Sonny Boy Williamson heel alleen in een huiskamer in Europa en van die dingen.

* Laatste vraagje dan. Je hebt al met Dennis Gruenling en Igor Prado gespeeld en opnames gemaakt, kunnen we zo dingen nog verwachten in de toekomst?

Momenteel gaat natuurlijk de band voor, ik moet 3 jongens werk bezorgen, dat is nu een van mijn verantwoordelijkheden. Maar misschien komt er een live opname samen met Tommy Castro voor zijn bluesrevue, zeker is 't nog niet, maar het is live, dus daar is weinig tijd mee gemoeid. Maar er zijn nog verschillende voorstellen in die richting geweest, maar zoals ik al zei, vanwege de groep heb ik vele voorstellen moeten afslaan. We hebben nu heel wat festivals, maar het clubwerk loopt niet zoals het moet vanwege de economie, veel clubs zijn dichtgegaan. Maar deze jongens die ik nu rondom me heb zijn zo goed,.. topmuzikanten, die alle drie weten wat muziek maken is, afgestudeerden, ikzelf ben maar een bluesjongen..., maar dit moet ik behouden, dus zij gaan voor.

* Dank je Rick, we weten dat je echt moe was van de vlucht en het optreden vlak daarna, daarom stellen we op prijs dat je toch nog zolang met ons wou praten.

Ik heb het met plezier gedaan, jongens.