Artiest info
Website
Mark Wenner (harp/vocals) Pete Ragusa (drums/vocals) Paul Bell (gitaar/vocals) Johnny Castle (bas/vocals).
ECAUSSINNES - 15/05/10

* Jullie hebben 2 prijzen (beste groep en beste opnames) gewonnen, uitgereikt door de Washington Area Music Association op de jaarlijkse (24ste) editie van de Wammie Awards. Welk gevoel brengt dit met zich mee?

Mark: Het is een fijn gevoel, een zekere herkenning naar het nieuwe album toe. In het verleden hebben we eveneens een Wammie Award gewonnen. Wij hebben een Hall of Fame met prijzen uit het verleden. Om de een of andere reden zijn onze Cd’s vroeger steeds op een slecht ogenblik publiekelijk gemaakt waardoor ze niet genomineerd konden worden. Het is ons eindelijk gelukt om dit album klaar te hebben in februari zodat we hem konden voordragen voor de selecties van de Wammie Award die verkozen worden in de maand mei. De trofee zelf hebben we als een dankbetuiging overhandigd aan onze producer. Het is altijd fijn om een prijs te winnen, het geeft een gevoel van voldoening en herkenning.

* Was het een prettige ervaring om de akoestische CD “Last Train To Bluesville” te maken?

Mark: Het maken van de CD is letterlijk van een leien dakje gelopen. Het opnemen heeft slechts één tot twee uur geduurd.

* Pete Ragusa (drummer) verlaat de Nighthawks na 35 jaar. Hebben jullie een lange zoektocht ondernomen alvorens jullie Mark Stutso konden strikken?

Mark: Er is geen zoektocht aan te pas gekomen. Op het ogenblik dat Pete besliste en vertelde om de band te verlaten hadden we het geluk dat Mark weinig om handen had. Nadat we de situatie aan Mark hadden uitgelegd was hij onmiddellijk bereid om Pete zijn taak over te nemen. Het enige obstakel op dat ogenblik was Mr. Winter, met zijn stevige sneeuwbuien. Mark woont op vier uur rijden van ons vandaan en door de slechte weersomstandigheden konden we niet samenkomen om te repeteren. Mark heeft de nummers zelf moeten instuderen en onze eerste optredens samen waren een beetje als een algemene repetitie. Het inspelen en samenspelen is door de opeenvolgende optredens ontstaan en nu zijn we opnieuw een goed geoliede machine.

.

Mark Wenner & Johnny Castle

.

Paul Bell & Pete Ragusa

* Johnny Castle, sommige mensen vertellen me dat jouw bas ritmes doen denken aan Django Reinhardt . Ben je in het verleden beïnvloed door de gipsy muziek?

Johnny: Ik heb dubbel zoveel vingers als Django en bespeel de bas misschien half zo goed als die man! Ik heb trouwens Mr. Reinhardt nog nooit de bas horen bespelen dus kan niet echt een vergelijking maken. Iedere muzikant heeft zijn eigen stijl en manier van spelen. Ik neem aan dat deze vergelijking als een compliment bedoeld is dus bij deze wil ik mijn appreciatie en dank uitbrengen.

* Jullie brengen muziek van Chuck Berry, James Brown en Bo Diddley. Is er een speciale reden waarom je precies voor muziek van deze grootmeesters kiest?

Paul: We houden van dit muziekgenre. We luisteren vaak naar de muziek en hebben plezier als we deze nummers spelen. Er zijn weinigen die de liederen van deze heren vertolken. Neem maar “Who do you love” van Bo Diddley als voorbeeld, dit is een fantastische song die je nergens meer hoort! We hebben een speciale band met de oudere generatie van bluesgrootheden. Als het kan, proberen we al eens een keertje samen op de treden of we trachten eens samen op tournee te gaan. In het verleden hebben we met Muddy Waters getourd, wij verzorgden als band de openingsacts tijdens zijn shows. Ten tijde van ons verblijf in Washington hebben we ook veel als begeleidingsband opgetreden voor onder andere: Walter Horton, Otis Rush, enz. … . Het is een goede leerschool geweest, een rijkdom aan ervaring.

* Hebben jullie te kampen met vooroordelen zoals “Blanken kunnen geen bluesmuziek spelen.” of niet?

Mark: Het zijn de Noord – Afrikanen zelf die de blues hebben ingeruild voor hip hop en rap muziek in het verleden. Er zijn nu meer Afrikanen die de blues vertolken dan vroeger. Ik geef harmonicales in een muziek academie en de meeste van mijn studenten zijn kleurlingen, het zijn goede getalenteerde studenten. Blues is wereldmuziek, het is beïnvloed door de funky tonen die terug te vinden zijn bij James Brown, de reggae uit de Caraïben, maar evengoed de melodieën die gebruikt werden tijdens de slavernij, enz. … . Om bluesmuziek te ontleden heb je een microscoop nodig, alles is met elkaar verbonden, er zijn tal van invloeden. In de beginperiode van de Nighthawks werden we soms als rariteiten aanzien omdat we zoveel variaties brachten tijdens een optreden. We speelden rockabilly, soulmuziek, country, enz. ... . Nu is de muziek bij velen gekend en aanvaard.

* Zowel tijdens een live optredens als op de Cd’s lijkt er een magische band tussen jullie te bestaan. Wat is de toverformule?

Mark : Zeker, is er een magische formule. Het is noodzakelijk dat iedere persoon zijn talent naar waarde wordt geschat. Het is belangrijk om een teamspeler te zijn, respect te hebben voor elkaar. Je moet rekening houden met iedereen zijn mening. Wij zijn vier verschillende personen die elkaar gevonden hebben op muzikaal vlak. Op vlak van karakter vullen en voelen we elkaar ook goed aan. Het lijkt allemaal vanzelfsprekend.

* Op het nummer “Mighty Long Time” wordt de harmonica bijzonder invoelend gespeeld. Mag ik stellen dat je beïnvloed bent door Sonny Boy?

Mark: Ik luister naar de muziek van Sonny Boy maar mijn grote idool is Little Walter. De eerste keer dat ik dat nummer “Mighty Long Time” hoorde was ik al volledig in vervoering. Ik vond het een betoverend nummer, nog steeds trouwens. De eerste keer dat ik de song zelf voor een publiek moest brengen was ik er zenuwachtig.

* Jullie reizen de ganse wereld rond met de band. Zijn er steden of plaatsen waar je opnieuw naartoe wil gaan en plaatsen die je absoluut wil mijden?

Paul: Er zijn vele plaatsen waar we opnieuw naartoe zouden willen, slechts enkele dragen slechte herinneringen. We speelden in ongeveer 49 verschillende staten in 10 verschillende landen. Dit zijn veel goede herinneringen om mee te nemen. Het moeilijkste aan al dat reizen is het gemis van de thuisbasis.

* Jullie zijn met zijn vieren vaak op toer. Gaan jullie echtgenotes mee?

Paul: Neen, zoals eerder gezegd missen we onze thuis wel tijdens al die reizen. (De moto mis ik het ergste wordt er al lachend gezegd.)

* Als je de klok zou kunnen terugdraaien en opnieuw mocht beginnen. Zou je dan hetzelfde pad bewandelen?

Johnny : Moeilijke keuze, ik zou kiezen tussen de muziek en een professionele voetbalcarrière. In de muziek zou ik wel de bas blijven bespelen, bassisten hebben meer werkgelegenheid dan harmonicaspelers. Het is ook belangrijk dat je veel klassiekers kent, zo kan je invallen bij verschillende bands. Je hebt meer keuze door meer diversiteit.

* Kan je ons iets meer vertellen over de toekomstplannen?

Mark: We gaan voornamelijk rondtoeren om onze laatste nieuwe CD te promoten. In de toekomst moeten we ook werken aan nieuwe nummers om een CD op te nemen in de lijn van “American Landscape”.

* Is er een artiest waarmee je graag het podium zou delen in de toekomst?

Paul : Howlin’ Wolf, zou ik zeggen maar die is spijtig genoeg overleden net als Robert Lockwood.

* In de loop der jaren hebben jullie meer dan 20 Cd’s op de markt gebracht. Vanwaar blijft de inspiratie komen voor nieuwe songs?

Mark: (Afbetalingen van de lening, wordt er gelachen!) Het ene album komt vlotter tot stand dan een ander. We kunnen “Jackson Kings” als voorbeeld nemen. We zijn samen met de Muddy Waters band de studio ingegaan, hebben de nummers opgenomen en de klus was snel geklaard. Soms gaat het over authentieke nummers die we naar onze eigen hand zetten. Op een ander ogenblik moeten we vanuit het niets beginnen. Het verleden leert ons dat het belangrijk is steeds met iets nieuws op de markt te komen, dat helpt bij de promotie van een muziektoer. De Cd’s die het meest succesvol blijken, zijn diegene met muziek die ons erg nauw aan het hart ligt.

* Als je even mijn positie zou mogen innemen en reporter was. Wie zou je dan willen interviewen en welke vraag zou je stellen?

Paul: Ik zou Django Reinhardt vragen wat hij beleefde na het gevoelsverlies aan zijn linkerhand en hoe hij opnieuw leerde muziek spelen.

Met dank aan Marcel, Marcie & Lady Blue
Blueswalker