Artiest info
Website
MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 07/05/2010

* Mr. Jones, je startte je carrière bij the Aces, de band van Junior Wells, waarin ook de Meyers broers zaten, Louis en Dave Meyers en met Odie Payne, kan je ons vertellen hoe dat gegaan is?

Jazeker, Johny Cameron was ook in die band, als sax speler en als drummer Fred Below. Toen ik die kerels voor het eerst ontmoette, speelden ze in een club, die de Pepper's Lounge heette, Ze waren zoals gezegd de begeleidingsgroep van Junior Wells, maar die had op dat moment net een grote hit met "Messin With The Kid" en was constant weg voor promo-optredens voor tv- en radio stations en zo. Omdat ik zijn repertoire zo goed kende zei Junior tegen Louis en Dave: vraag Bobby, die jongen kan opvangen wanneer ik er niet bij kan zijn. Hij zei "jongen", want toen was ik nog een jonge knappe kerel.(lacht) Junior was er echter meer niet dan wel, en zodoende werd ik vlug vaste zanger bij de Aces. Dus werkte ik enkele maanden voor hun in de "Pepper". Ik heb er altijd netjes afgeborsteld uitgezien, netjes gekleed, plus ik dronk of rookte niet, wat zeer ongebruikelijk was voor artiesten, zeker in die tijd, vooral voor een zwarte. Dat beviel echter de blanken, want.. eindelijk een zwarte jongen met manieren. Ze namen me dus aan en ik mocht over de "lijn", wij noemden dat de lijn, in die tijd was er nog de rassenscheiding, en wat verderop in Chicago was het normaal verboden terrein voor de zwarten, zeker niet om op te treden. Die lijn liep op de hoek van 63th street, en verder heette dat gedeelte "California", en daar wilden ze mij in een club, de Birchwood, die lag net op de hoek van 63th en California in Chicago. Maar dat hebben we geweten daar, onze ruiten van de wagen werden vernield, daarna onze banden stukgestoken. Onze drummer was getrouwd met een blank meisje, hem hebben ze bont en blauw geslagen. Maar het management van die club stond achter ons en de kerels die het gedaan hadden werden op hun beurt aangepakt en werden zelfs in de gevangenis gezet, wegens slagen en verwondingen. Maar waarom? Omdat we twee jaar aan een stuk voor een vol huis zorgden, vijf avonden per week, ze wilden ons niet kwijt. Het was begin jaren zestig en wat verder had je Rush street, en dat noemde men de "Strip" omdat het een beetje was als Sunset Strip, je kon er over de koppen lopen, dé uitgangsbuurt van Chicago.

Het was ook de tijd van de twist, die is daar op dat moment ontstaan, ondermeer Chubby Checker begon er. Een van die clubs heeft ons toen voor vier jaar geboekt, ze haalden ons weg uit de Peppers. Toen ontmoette ik Maurie Alexander, verliet de Aces en begon met de Barry Goldberg Blues Band, en daarin zaten toen de volgende jonge kereltjes: Micheal Bloomfield, Harvey Mandel en Charlie Musselwhite. Barry Goldberg was het neefje van Arthur Goldberg, de ambassadeur. Die zorgde ervoor dat wij in het beroemde Concord Hotel in New york, in de Catskills, mochten spelen. Niemand kende deze jongens toen, en we deden het voorprogramma van artiesten als Tony Bennett, Johnny Carson, Jerry Lee Lewis, kortom iedere grote naam in dat "crooner" genre. Daardoor lijkt mijn resumé wel een grote leugen, want als ik schrijf:" Bobby Jones heeft opgetreden als voorprogramma van... en dan al die namen...niemand gelooft me. Maar het was toen dé plaats, en een jaar lang was ik hun voorprogramma. In alle geval met de Goldberg Blues Band namen we 1 LP op, nu een gezochte collector's item, natuurlijk, maar toen deed ie weinig.

Terug in Chicago had ik dan een grote hit "I'm So Lonely", geschreven door iemand van "The Dells", mijn grootste hit die ik ooit had, nummer 1 voor een hele tijd, zes weken lang, in Florida. Tot Marvin Gaye ons met "Let's get it on" van de troon stootte. Door een duet met Pauline Shivers "Please Bless Our Home" haalden we de Apollo club, drie maal hebben we er opgetreden. In 1989 ben ik dan in Vegas terecht gekomen, door mijn vriend Tyrone Davis, zoals altijd begonnen in het ghetto, maar al vlug opgepikt door de groten, The Dunes, Las Vegas Hilton en zo. Ik treed er soms nu nog op, ik ben zelfstandige artiest nu, maar de Mannish Boys zijn nu belangrijker. Met hun doe ik hoofdzakelijk festivals. Door Leon Blue ben ik uiteindelijk met Randy in contact gekomen. Hij hoorde me zingen in zijn studio en zei "Jij zet hier geen voet meer buiten eer je een contract getekend hebt bij me." Daar had ik geen problemen mee.

Toevallig loopt Randy Chortkoff (de platenbaas / producer / mondharmonicaspeler en leider van de Mannish Boys) net de kamer binnen en heeft toevallig dat laatste gehoord.
Randy lacht geheimzinnig en zegt: "Wel, het zit zo, ik tekende hem alleen maar voor twee songs op die vorige Mannish Boys cd, maar hij wou niet meer weg, ik betaalde hem om dit zo te zeggen.
Waarop Bobby gespeeld boos zegt: "Mijnheer, wil jij even ophoepelen, ik ben hier een interview aan het doen!"

Momenten als deze geven de goedlachse sfeer weer die tussen de muzikanten van deze band heerst. Dat merkten we ook al toen we hen twee jaar geleden ontmoetten. Randy Chortkoff gaat lachend weer weg.

* Je hebt bij Delta Groove een solo album gemaakt "Coming Back hard", waarop ook de Mannish boys je begeleiden. Waarin zit het verschil tussen die plaat en een normale Mannish boys cd?

Wel, mijn solo album heeft meer vuur in zich, als je het mij vraagt toch. Ik kan me meer concentreren op de songs en de stem, en het is meer mijn plaat. Ze hebben bij Delta de nummers gekozen die meer bij mij pasten, ze zijn zogezegd op mijn lijf geschreven. Zoals je weet hebben we een nieuwe cd....

Ondertussen is Randy er terug komen bijzitten, omdat we ook hem voor het interview gevraagd hadden.

Bobby vraagt aan Randy , "Hoe heet die nieuwe cd weer?"

Randy: "Shake For Me".. Weet je, ik heb net je laatste vraag gehoord en zou erbij willen zeggen dat Bobby's solo cd in feite een uitgroeisel is van onze vorige cd "Lowdown Feeling" We hadden één lange sessie, analoge opnames, oude stijl, om 't geluid zo authentiek mogelijk te houden, dertig tot vijfendertig nummers op 4 dagen. Bobby Z was de producer, en hij heeft zoveel ervaring, hij deed BB King, Etta James en Buddy Guy, dat ging zo vlug.... We hebben daar wellicht een record gebroken. Mixen deden we alles op 2 dagen en er was genoeg voor twee platen, dus hebben we de nummers waar Bobby zong en het best bij hem pasten, iets meer soulgetint.. als zijn soloplaat uitgebracht. De puurdere bluesopnames werden dan "Lowdown Feeling" het vorige Mannish Boys project.

* Je stem is zeer "buigzaam" je kan soms ruig klinken, en wat later is het net of je BB King zelf hoort, neem daarbij de apart klinkende stem van Finis en een stel van de beste bluesmuzikanten van het moment en je hebt een absolute top bluesband. Het moet leuk zijn om daarbij te mogen zingen, niet?

Het is HEEL leuk, het is zelfs een eer om verbonden te zijn met al deze mensen, zeker deze ongelooflijk goede muzikanten. Ik werkte al met veel muzikanten samen, al meer dan vijftig jaar, maar dit zijn zo ongelofelijke cracks, dat heb ik nooit eerder mogen meemaken.

Randy komt tussenbeide, en zegt: "Hij is te bescheiden, hij leert ONS heel veel..."

Bobby: Neen, deze mensen kennen hun vak, het doet me begrijpen wat mensen als Muddy Waters en Junior Wells en zo van mij vonden toen ik begon. Als ze zegden in hun eigen taaltje: (imiteert Muddy met diepe stem):"Well, you dunno how good ya' is boy,.. you good !". Wel datzelfde gevoel heb ik nu bij Kirk Fletcher en Frank Goldwasser, zulke fantastische gitaristen, ik sta steeds weer vol bewondering voor hun kunnen. En dat vind ik zo geweldig van deze man (wijst op Randy Chortkoff), hij heeft een visie, iedereen heeft zijn eigen aparte stijl en het klikt zo wonderwel samen. En dat maakt van dit muziekspektakel iets fenomenaals. Finis Tasby is een van de beste bluesstemmen ter wereld,.. that son of a gun can hum, man! Ik sta op de top van de wereld tussen deze mensen op een podium. Ik wist zelfs niet dat ik de blues moest gaan zingen, hij vertelde me dat (wijst opnieuw naar Randy). Mijn mentors in de sixties zegden me, leer meerder muziekstijlen zingen, zo val je nooit zonder werk. Ik heb dat onthouden en daardoor kan ik zowel soul als blues zingen, en ik kan croonen! Weet je trouwens dat Albert King een van de beste crooners ter wereld is, (zingt een stukje) : "The very thought of you..." als je 't hoort denk je: Tony Bennett.
B.B. King in zijn beginjaren, net hetzelfde, meer een crooner.

* The Mannish Boys spelen deep blues met een modern tintje, zing je dat liever dan het meer soulgerichte repertoire dat je vroeger bracht, maar in feite gaf je antwoord net al..

Ja, mij maakt het niet uit. Southern soul is mijn passie, de blues is wat ik voel. Ik kan met veel plezier soul zingen, maar met evenveel plezier blues. Ik kan daarnaast in mijn tuxedo in Vegas gaan croonen, op de plaatsen waar mensen zitten te dineren in galakleding. Maar de grootste kick krijg je natuurlijk als verschillende duizenden jonge mensen uit de bol gaan op een festival zoals hier.

* Je speelde nog niet zo veel in Europa, is er een verschil tussen het publiek hier en daar?

Ja, hier is het publiek dankbaarder, ze luisteren, en als je show goed is krijg je ook een warme respons. Maar in Amerika ben je enkel zo goed als je laatste plaat. Sta je niet in de belangstelling door de radio en zo, dan vreten ze je niet, om het zo te zeggen. Ik heb het meegemaakt "If you are hot, they are hot, if you cool off, they cool off " In Europa telt je muziek, niet je hitparadestatus. In Mississippi ben ik ooit aangekondigd op een festival en iedereen stond ver weg, en bleef daar staan drinken en praten, alleen maar omdat je geen "naam" had op dat moment, kwam niemand naar het podium om naar je te luisteren. Hier is zowat ondenkbaar.

Wel, we hebben nog wat vragen voor Randy over zijn label en de band, we bedanken je voor je tijd. Je vertelde ons dat je net aangekomen bent en dat je al vijftien uur wakker bent, verjaag dus de jet-lag maar vlug en morgen gaan we zeker van je show genieten.

Graag gedaan jongens, tot morgen!

Ron