Artiest info
Website
Myspace
MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 07/05/2010

* Mike, je begon met gitaarspelen en muziek maken toen je in "highschool" was, wie was 't die de vonk deed overslaan en je deed beslissen echt muziek te gaan maken?

Wel, zoals voor velen die zoals ik opgegroeid zijn begin jaren zeventig, was het meer het hardere soort gitaarmuziek waar ik voor viel. Van Halen en dat soort zaken maakten indruk op mij zoals op zo velen uit die tijd. Daarna was 't mijn broer die me zijn platen van Clapton, Cream, Hendrix en zo liet horen. Ik had zoiets van, "Waauw wat is dit?" Toen ik Hendrix voor het eerst hoorde, wou ik ook meteen een gitaar. Op school speelde ik dan in enkele beginnende bandjes en schaafde zo mijn gitaarspel langzaam bij. In ieder geval, na mijn schooltijd begon ik te werken in een platenzaak en gitarenwinkel in St Louis en toen ik steeds maar over Hendrix begon en zijn muziek draaide, zegden mijn wat oudere collega's: “je moet vooral eens luisteren naar dat waar Jimi zelf naar luisterde”, en zo kwam ik via hun in contact met B.B.King, T-Bone Walker, Muddy Waters en al die oude bluespioniers. Want van mijn ouders kende ik die muziek niet, mijn vader was namelijk een big band fan, en ik hield daar ook wel van, want daardoor hou ik nu ook van de echte swingblues. Ik was achttien en al die kerels waarmee ik toen werkte zegden steeds maar: "Ooh, je vind dit goed, luister dan maar eens naar dit, want dat is 't origineel"..of.."dit hier ga je nog veel leuker vinden." - (Ik vertel Mike dat dit een heel herkenbare situatie is voor mij, want ook ik werkte vele jaren in een platenzaak en was als "oudere werknemer" degene die zijn jongere collega's steeds datzelfde advies gaf..) - Ondertussen was ik dus achttien, negentien en als we dan optraden en we speelden Stormy Monday ..of Red House, dan deed ik niets liever dan improviseren.. . Ik speelde wel een heleboel valse noten ertussen, maar zo leer je natuurlijk veel. Je ging de mist in en dacht, dit doen we morgen anders.. Maar ik hield ervan.. mijn vrienden waren er, en reageerden soms heel uitbundig, en ik dacht: "Wow, dit was goed, wat heb ik net gedaan? en hoe?", maar door de interactie en de respons wist je: hier houden ze van.... Daarom speel ik ook zo graag live, dat is wat ik het liefst zal blijven doen.

* We laten Mike weten dat we van zijn show genoten hadden en dat we het geluid goed vonden, tenminste vanop de plaats waar wij toegekeken hadden, en dat het vorige optreden minder goed geluid had.

Ik zou het niet weten, want we zijn pas vlak voor het optreden aangekomen. We kwamen rechtstreeks uit Denemarken en stonden 3 uur in de file. Juist op tijd,... uit de wagen, ...plasje maken,... podium op! Maar inderdaad, ook op het podium was het geluid indrukwekkend, ik speelde mijn eerste akkoorden en wist het meteen. Je hoorde alles duidelijk en zuiver, elk instrument apart. Ik dacht: jaaah! Het was een droom, net zoals je het wenst...

* Door je eerste plaat op Eclecto Groove kwam je voor 't eerst wereldwijd in de belangstelling . "Today" heette ze en nu onlangs volgde "Pearl River" die zo mogelijk nog beter was. Het leek wel of ze bij Eclecto Groove zaten te wachten op 'n artiest zoals jij, die blues speelt die wat buiten de traditionele paden valt, een beetje meer popgericht. Ana Popovic op datzelfde label is net zo iemand.

Ja, het is een goede "match" het is zeker het label waar ik naar op zoek was, of het voor hun ook zo was, weet ik niet, maar ik ben zéér tevreden. Ze hebben het pad geëffend, want tien jaar geleden moest ik mijn muziek in eigen beheer uitbrengen. De labels vonden het allemaal maar niets, de blueslabels vonden 't geen blues en de majors zegden: wij willen pop, geen blues zoals wat jij maakt. Maar nu zien meer blueslabels in dat dit werkt, en beginnen ze te buigen. Maar deze kerel (n.v.d.r. Randy Chortkoff van Eclecto en Delta Groove Records).., daarvan had men me gezegd, ga naar hem, hij is anders. En inderdaad, hij vond "Today" dadelijk goed. Hij was de eerste, in de U.S.A toch, die dit soort blues steunde.

* Wat vind je dan zelf nu van je vier vorige releases die je zelf uitbracht?

Wel, toevallig hadden we het er nog over tijdens onze rit naar hier, ik ben er best tevreden over, de oudste is ondertussen al 14 jaar geleden opgenomen. Soms moet ik wel eens glimlachen bij het horen van de zangpartijen, ik was niet de zanger die ik nu ben, maar ja..

* Je speelt trouwens nog steeds nummers ervan en nam andere versies ervan opnieuw op, want "Hollywood" uit je debuut "Blue Room" bijvoorbeeld staat op "Today" in een langzamere versie, samen met de titelsong uit "Slow It Down" van 2004 en "Superman" uit 2007.

Ja, ik heb altijd beseft dat er op die vier vroegere platen goede songs stonden, ik zong misschien niet zo goed als nu, speelde wat meer gitaar, maar ook wat minder goed dan ondertussen, maar ik wist dat ik wel al goede songs schreef. Dus hebben we van die vier eerdere platen heel wat songs opnieuw gedaan en nu kwamen ze er uit zoals het moest.

* Er was ook een minder goede periode in je leven, tussen 2000 en 2003 zo ongeveer, en de meeste van de songs op "Slow It Down" uit 2004 gaan er over vermoeden we. Wil je praten over die duistere periode?

Ja zeker, in oktober 2003 hield ik op met drinken en drugs, want sinds 1999 was het heel erg, in die tijd was ik zwaar verslaafd, sliep op straat en zo. Toen leerde ik in St Louis, mijn vrouwtje kennen, ze is van Netherland, Texas en we verhuisden naar daar. Ik kreeg werk en toen merkte ze pas echt dat ik een zware verslaafde was. Ik kwam regelmatig niet naar huis en ze zei: ik wil je niet verliezen, je moet hulp gaan zoeken en dus ben ik in "rehab" gegaan. Ik wist wat er mis was, maar wist niet wat te doen om er uit te geraken. Door haar wel, en nu ben ik al 7 jaar clean. Het was ook een bron van songs, je had belangrijke onderwerpen om over te schrijven, terug van het leven kunnen genieten, over de rehabilitatie zelf, verschillende dingen en het ging terug prima.

* Wie of wat heeft je de stap doen zetten van je meer popgerichte sound op die eerste platen naar de puurdere blues en soulgerichte muziek die je tegenwoordig maakt?

Ik denk dat dit gewoon gekomen is met het volwassener worden, wat ouder en wijzer zijn en de muziek waarnaar je zelf luistert. Dat weerspiegelt zich in de muziek die je zelf maakt. Ik heb nooit gedacht in termen van: nu schrijf ik een echte popsong en nu zo iets. Je krijgt inspiratie door iets wat er gebeurt is in je leven. Vroeger luisterde ik naar pop- en rockbands en mijn muziek weerspiegelde dat dan ook. Maar toch ook via het label kwam ik in contact met een hele wereld van muziek die ik niet kende. Ik speelde in bars en ik was beperkt tot wat ik daar hoorde. St. Louis was een heel muzikale stad, maar toen ik naar Texas verhuisde.. de Gulf Coast heeft een heel eigen, andere soort muziek, meer relaxed, laidback, wat ouderwetser. Er ging een heel nieuwe muzikale wereld voor me open. Cajun en zo, ze noemen het swamp-pop maar het is jaren vijftig muziek. Chuck Berry, Fats Domino. De jongeren gaan naar dansfeestjes met dat soort muziek, en ik dacht, waauw.. dit is prachtig! Dan, door in contact te komen met Randy van de platenfirma werd het pas een ontdekking van speciale dingen. Weer datzelfde van voorheen: Randy zei dan: "Moet je dit eens horen!". Dat is altijd de manier waarop ik geleerd heb, ik ben altijd op zoek naar die dingen. Ik heb in mijn hoofd hoe het zal moeten klinken uiteindelijk... "Today" was een plaat waarover ik zeer tevreden was, mooie nummers en zo, maar Pearl River was nog beter, want je leert voortdurend en Eclecto Groove heeft me ook laten doen. Dit was eindelijk de plaat zoals ik ze wilde.

* Op "Today" staat een akoestische, langzame versie van een Prince nummer: "Little Red Corvette". Hoe belandde die op de plaat, en waarom in zo een aparte, originele versie?

Wel, eind jaren negentig speelde ik veel akoestisch en ik deed veel covers van de hits van dat moment of vroeger, zo dus ook die cover van Prince. Maar ik kon die song dus moeilijk brengen zoals Prince. Ik zocht een manier om die song naar mijn hand te zetten en dat lukte, de mensen hielden van die song en toen we bij Eclecto Groove kwamen, was de producer daar de beroemde David Z, van onder meer Etta James en natuurlijk ook Prince. We zochten nummers voor Today en ik zei dat ik nog een Prince cover had die ik live wel regelmatig speelde. Ik dacht, dit gaat hij belachelijk vinden, hij is de producer van Prince zelf geweest, maar toen hij het hoorde zei hij: dit gaan we erop zetten. Ik zei: "Echt?". "Jawel, zeker weten" zei hij. Wie ben ik dan om zo iemand tegen te spreken.

* Je hebt een enorm soulvolle stem, die mij doet denken aan die van Frankie Miller, dat zogenaamd "whiskey soaked" stemgeluid. Zie je jezelf meer als zanger nu, want vroeger speelde je meer gitaar dan op die laatste twee releases.

Het is meer een leerproces, hoe meer je gaat optreden, hoe beter je gaat zingen, maar het is ook zo dat ik me voorheen in gedachte had als "guitarhero". Ik wou en zou een supergitarist worden. Maar nu met de jongens van het label achter me en de super bezetting op de cd's is dat anders. Ik heb Reese Wynans de bassist van Bonnie Raitt, Benmont Tench de toetsenman van Tom Petty, en de drummer van Robert Cray, Tony Braunagel...vooral deze laatste heeft me doen inzien: speel de nummers, het zijn goede nummers, dan hoeft er niet zoveel gitaarwerk bij. De kracht van de nummers moet behouden blijven in zijn eenvoud. Je kan zingen... Ik krijg wel eens de opmerking dat ik te weinig gitaar speel, maar zeker op de cd wil ik dat beperkt houden, het is ook beter voor de airplay van de songs. Zeker bij "Pearl River" ging het in de eerste plaats om de songs en het zingen. Maar soms, live, zoals vandaag, ga ik nog eens uit de bol op gitaar. Dat bisnummer van Hendrix, dat trouwens wat misging, mijn gitaar was verkeerd gestemd, spijtig, want we hadden zo een goede set tot toen. Maar Randy wou dat ik die encore deed, ze zijn gek van je gitaarspel zei hij, doe "Hey Joe" of zo...

* Je zei het net zelf, het songschrijven is belangrijk, wie heeft je op dat gebied beïnvloed?

Toen ik me meer in muziek ging verdiepen werden de teksten belangrijker, en vooral Dylan, Lyle Lovett en John Hiatt zijn dan drie namen die voor mij belangrijk zijn. Bij die drie heb je het verhaal, de song en de stem, maar vooral de sterke songs. Ik ben gaan inzien dat de song en de stem de basis is, ik hou van de gitaar ook, maar er is verschil. Neem nu bijvoorbeeld Susan Tedeschi, zij is zo goed, als ik ze hoor denk ik, zo wil ik ook klinken, ze heeft alles. Het zou fijn zijn eens met haar en/of Derek Trucks te kunnen jammen, hopelijk gebeurt het ooit eens.

* Wat ik je nu ga vragen heb je net al gedeeltelijk laten doorschemeren..hoe belangrijk was de invloed van de producers David Z en Randy Chortkoff? Zouden de twee laatste cd's hetzelfde geklonken hebben er zonder?

Zeker "Today" niet want daar hebben David en Tony erg veel invloed gehad, Randy liet me mijn zin doen, hij was open, maar Tony heeft me zoveel raad gegeven wat de plaat enorm ten goede gekomen is. De kracht van David Z is dan weer dat hij je live wil opnemen, geen gitaar en stem apart zoals de anderen meestal doen, neen.. samen. Ook zei hij bij "Today" een paar maal, wanneer het niet direct goed ging, "Je verpruts mijn tijd, man" , en dan was hij erg kwaad. Sommigen kunnen daar niet tegen, maar ik wel, want dan ben je paraat, dan sta je scherp, het gebeurde me geen derde keer. Ook slechts één of twee takes... als je dan zegt: "Doen we dit nog eens?", dan zegt hij: "Neen, deze is goed!" Als je dan wat afstand kunt nemen en je luisterde daarna opnieuw, dan merkte je dat hij weer eens gelijk had, dat het prima was. Bij "Pearl River" was dat niet meer nodig, je vertouwt mekaar, hij heeft me laten doen en de cd werd ingeblikt op twee dagen! De eerste dag was Randy er zelfs niet bij aanwezig, we deden die dag 14 nummers, compleet klaar. De song "Natural Born Lover" had zelfs maar één take nodig. We speelden en hij riep vanachter het glas "Okee, next one!" we geloofden onze oren niet. Maar ondertussen wist ik als de grote David Z zegt dat het goed is, dan is het ook goed.

* Het moet leuk zijn om met al die bekende speciale gasten te mogen spelen, die op bijna alle Delta Groove cd's steeds voor handen zijn.

Ja, ik wilde met enkele van die mensen uit Louisiana spelen, maar er was niets echt afgesproken, en Randy en David zegden, wat ga je feitelijk doen met die muzikanten, en ik zei "Wacht nu maar!". Zo is er bijvoorbeeld dat nummer "The Dead Of Night", en ze vonden het maar zo …. Toen kwamen die speciale gasten aan, Tab Benoit en Johnny Sansone. En Johnny speelde accordeon op dat nummer en het begon te leven. Het nummer kreeg die aparte sfeer en dat is het mooie van een studiosessie, alles valt op zijn plaats en het nummer krijgt een ziel. Zelfs kleine dingetjes, er is een track op met dat speelgoed pianootje in het begin. Een vriend, die pianist is was in de studio en vond dat dingetje in een hoekje, hij is wat aan het klooien ermee en zegt, ik wil dat ertussen. Ik stelde het voor aan David Z en die zegt: "Neen, dat is idioot." Maar wij twee bleven zeuren tot David toegaf en het kwam er perfect uit. Hetzelfde met het nummer dat Anders Osborne schreef, hij kwam er speciaal voor na de studio, maar wat laat, en Randy zei, neen, de studio tijd is op, we nemen niks meer op. Anders was razend omdat hij zo ver kwam voor niks. Onze manager vond dat zo spijtig dat hij studiotijd boekte in een andere studio voor de volgende maandag. Hij zei: "Anders is je vriend, hij schreef die song speciaal voor je. Anders kennende is het wellicht een goede song, je moet 'm opnemen." We deden het en inderdaad het was een prachtig nummer. Dus ik belde het label en zei "Randy, voeg asjeblief dat nummer erbij, want het verdeelt de plaat in twee helften, je hebt de blues en dan komt plots dat country getint duet". Hij gaf gelukkig toe en het is erg mooi geworden. Hetzelfde voor Cyril Neville, die gaf me de song "Pearl River", of in feite de tekst, ik schreef de muziek. Ik vond het wel een zware, diepe tekst, waarin ik mij als blanke moeilijk kan verplaatsen, een nummer over slavernij en moordpartijen., maar ook dat werkte weer perfect. Al twijfelde ik hier erg over, want ik dacht, dit is echt niet mijn verhaal.

* Laatste vraag: Zijn er al toekomstplannen waarover je ons al iets kan of mag vertellen?

Ja, ik zou graag een live cd willen opnemen, we gaan 'm misschien deze zomer al opnemen, hopelijk met gasten, en er zijn ook al wat nieuwe songs voor een volgende studioplaat, die zou wat meer rootsy, country getint gaan zijn, maar zonder de blues te verloochenen, iets in het verlengde van "Pearl River", de evolutie volgend die reeds daarin zat. In de tourbus luisteren we momenteel bijvoorbeeld veel naar oudere country nummers en dus dat zal zeker doorwerken in mijn muziek.

Bedankt, Mike voor je tijd, en we zijn benieuwd naar de resultaten van je opnameplannen

Ron