Artiest info
Website
MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 07/05/2010

* Eric, je bent geboren in Californië, San Francisco, meer bepaald in de Sonoma streek en je hebt daar vaak opgetreden in het begin, kan je ons iets vertellen over je jeugdjaren daar en de eerste contacten met muziek?

Wel, zoals je waarschijnlijk weet is dat gebied een streek waar heel veel muziek leeft, ik begon me in muziek te interesseren op mijn achtste, kreeg mijn eerste gitaar op mijn tiende en met wat vrienden begon ik een groepje op mijn vijftiende. Er was een betere gitarist dan ik in 't bandje en zo werd ik tot bassist gepromoveerd. Jawel, ik heb ongeveer eerst 8 jaar bas gespeeld, we hadden een groep, we waren met zijn tienen denk ik, met alles der op en der aan: dameskoortje, blazers, twee zangers, een hele grote bezetting...
We wilden zowat klinken als Sly & The Family Stone en Graham Central Station, want dat waren de plaatselijke, San Francisco Bay bands die toen in waren. Daarna, toen ik bijna twintig was, raakte ik helemaal in de ban van Jimmy Reed, mijn moeder had die lp en ik hield er zo van, maar ook via haar leerde ik veel Motown en goede soul kennen, en dat begon me natuurlijk te beïnvloeden, Curtis Mayfield, Stevie Wonder en dat soort zaken.
Het is raar dat je toch altijd via soul en funk, naderhand terug gaat naar de blues, want dat blijft toch de basis van alles. Jimmy Reed bijvoorbeeld, die simpelheid,die eenvoud is wat het mooi maakt, dat blijven toch de wortels. Maar ook Junior Wells, Buddy Guy en hij, waar ik een grote fan van ben..
Maar in alle geval we hadden een grote en vaste groep fans in die tijd daar. Ik heb er een aantal bandjes gehad. Dan naderhand, in 1998, ben ik naar New York verhuisd. Mijn vrouw is van Louisiana, ze werd geboren in de buurt van Lafayette, en we hebben voor een jaar in New York gewoond en zijn dan terug naar haar geboortestreek verhuisd, naar New Orleans.

* Ja, sinds je naar daar verhuisd bent is het met je muziek pas echt de goede richting uitgegaan, mag ik dat zo stellen? Andere muzikanten uit New Orleans waarmee ik praatte, zoals Spencer Bohren, John Cleary en Bryan Lee, vertelden me dat de muzikanten van daar één grote familie is.

Jaah, beter zelfs, ze zijn één grote muziekgroep, het is één hechte gemeenschap, je kan vrijdags naar een artiest gaan kijken, en de volgende avond zie je diezelfde muzikanten die iemand compleet anders begeleiden, die heel andere muziek maakt, of een band die bestaat uit muzikanten van twee à drie andere bands, dat is daar allemaal dagelijkse kost.
Maar het is waar, ik heb altijd mijn eigen songs geschreven en toen ik naar New Orleans verhuisde, was er die drummer van Galactic, Stanton Moore, en hij vertelde iedereen: "Je moet die nieuwe singer-songwriter zien uit New York!"
Ik dacht : singer-songwriter?.... want zo had ik me nooit gezien. Ik denk dan meteen aan James Taylor of zo. Maar dat heeft me wel enorm geholpen, want in de muzikantenwereld is zo iemand die zijn eigen songs schrijft wel erg gewild. Het bezorgde me echt veel aandacht en werk. Je kan er met iedereen spelen, en er is ook zoveel keuze tussen al die uitstekende muzikanten, de beste drummers, en zeker de beste blazers..

* Dat doet me er aan denken, iemand van New Orleans die ook bewonder en muziek maakt die een beetje gelijkaardig is met die van jou is Marc Broussard, heb je hem ooit ontmoet?

Ik ben Marc tegengekomen zowat 8 jaar geleden op de New Orleans musical awards en nog een tijdje eerder had Marc's manager me gevraagd of ik geen nummer kon schrijven voor Marc, wat ik heel graag wilde, want Marc is een uitstekende zanger, een prachtstem.. Hij woont trouwens in hetzelfde stadje waar mijn vrouw vandaan komt, Alexander, dicht bij Lafayette in centraal Louisiana. Tot nu toe is 't er niet van gekomen, maar 't zou een hele eer voor me zijn om iets te schrijven voor zo'n prachtstem.

* In 2003, tijdens het bekende New Orleans Jazzfest, is er zo een van die "Nawlins" gelegenheidsgroepjes ontstaan, "Dragon Smoke" jij en Ivan Neville, samen met Galactic drummer en bassist Stanton Moore en Robert Mercurio. Is dat iets wat éénmaal per jaar enkel voor het jazzfest voorbehouden is, of treden jullie vaker samen op?

Ik kom toevallig net van het Bluesfest, ik trad er een aantal dagen geleden op, maar het begon 8 jaar geleden, Dragon Smoke ontstond toen in de club "Dragon's Denn", maar we hebben ook al vaak in openlucht opgetreden, op straat voor de Tipitina's bijvoorbeeld, maar ook in San Francisco, en we denken erover na om een cd te maken.Ivan is een van mijn favoriete artiesten en die andere twee jongens trouwens ook, een prachtige combinatie.

* Ik ben een grote Delbert McClinton fan, als sinds zijn debuut "Delbert & Glenn" samen met Glenn Clark, dus toen ik later ook jouw debuut hoorde met je band The Reds en vooral de titelsong "Bring It Back" van die cd, dacht ik, dit is net Delbert. Is dat toeval of ben je echt door hem beïnvloed?

Dat is een compleet toeval, want ik zweer je, toen ik mijn debuut opnam had ik nog nooit van Delbert Mc Clinton gehoord, het was pas vier cd's later toen ik mijn Alligator debuut uitbracht en promotie ging maken voor die cd, dat een DJ mij aankondigde als "This man sounds like a young Delbert McClinton" dat ik dacht wie is Delbert McClinton?
Na de uitzending wou ik dat wel eens horen, en toen gaf iemand me die "Delbert & Glenn" plaat die je net noemde en ik dacht: inderdaad, ik klink zoals hij. Maar wat belangrijker was, ik hield onmiddellijk van zijn songs en ben toen ook een grote fan van hem geworden. Hij is wat meer country dan ik, maar ik hoorde inderdaad de overeenkomst. Sinds ik hem gehoord heb wou ik hem zo graag eens ontmoeten, mijn vrouw is ook een grote fan geworden.
Toevallig speelden we wat later in Pittsburg op een zelfde festival en hij kwam na mijn optreden naar me toe om me te feliciteren, wat me natuurlijk apetrots maakte. Ik vroeg hem onmiddellijk wat er met Glenn Clark verder gebeurd was. Hij bleek nog met Bonnie Raitt gespeeld te hebben en daarna acteur te zijn geworden. Delbert zij toen: "Je moet eens een van mijn songs opnemen" waarop ik zei:"Als jij ze produceert, neem ik graag een ganse cd op met je songs", en hij zegt: "Net dat mag je me niet vragen, ik eet nog liever een kom sh*t dan mijn eigen cd te producen, zeker geen van iemand anders! " (lacht uitbundig)
Maar in alle geval,ik heb op "Gulf Coast Highway" een cover van zijn "Here comes the blues again" gedaan. Ik belde hem hierover en hij was enthousiast, ik moet hem trouwens nog een exemplaar sturen, herinner ik me juist.

* Je echte doorbraak kwam er natuurlijk door de drie Alligator releases, je kreeg er meer aandacht door omdat je via zo'n bekend label meer op de radio gedraaid werd, maar daarom verwonderde 't ons dat je nu terug je eigen Sparco label activeerde voor deze nieuwe cd die net uit is.

Ja, die opnames zijn gemaakt met een aantal vrienden waarmee ik al een hele tijd niet meer gespeeld had. Ik belde ze op, en vertelde ze dat ik voor het Bluesfest wat opnames wou maken met nieuwe nummers, we kwamen samen, namen de songs op en waren er allemaal tevreden over, maar ik wist dat Bruce (Iglauer) van Alligator ze niet goed zou vinden. Ik belde hem, en zei, "Ik heb wat nieuwe nummers opgenomen, maar ik denk dat 't niet jouw smaak is, want er zitten wat covers tussen" en ik weet dat hij wil dat ik enkel eigen werk doe... maar weet je, zelfs Delbert doet covers, voor mij is daar weinig mis mee. Ik wilde ook een paar nummers coveren, bijvoorbeeld de openingstrack, een nummer van mijn goede vriend Peter Joseph Burtt, hij schreef het nummer speciaal met mij in gedachten ze hij, het is een prachtsong, "Lucky Lucky" heet het (we knikken instemmend).
In alle geval, ze wilden pas een nieuwe cd uitbrengen eind volgend jaar, dus dacht ik : we gaan 1000 stuks persen op gekleurd vinyl met het cd'tje er bij , zodoende.

* Je gaat dus niet weg bij Alligator?

Waarschijnlijk niet, ik heb er verschillende goede vrienden, Tim & Mark en Bill en met die laatste cd "Gulf Coast Highway" hebben ze prima werk geleverd, de overige twee ook trouwens, maar die laatste is echt mijn "baby". Er was maar een contract voor drie, maar er komt dus misschien wel weer een volgende release op hun label.

* De eerste van die drie Alligator cd's "Change In The Weather" is samengesteld uit het beste materiaal van je vorige vier eigenhandig uitgebrachte cd's, er werden nieuwe masters van gemaakt en wat opgefrist en het rare is dat het klinkt als één mooi geheel, hoewel het een lange tijdsperiode overbrugt.

Ja, dat bedoelde ik daarstraks toen ik zei dat ik op dat moment niet wist wie Delbert McClinton was, want sommige van die nummers gaan heel ver terug. Ik speel echter nu nog steeds enkele van die songs, dus was ik er wel tevreden over en wilde ze niet laten verloren gaan, want bijna niemand kende ze.

* De titel van je nieuwe cd is "Between Motion and Rest". Een intrigerende titel, vinden we, waar staat dat voor?

Dat is een goede vraag, weet je, want wat is de plaats tussen beweging en rust? (lacht)
Dat is een fragment uit dat nummer wat Peter Joseph Burtt voor me schreef, en die tekst is echt mooi. Die woorden bleven in mijn hoofd spoken. "Mistery of the night, put me to the test.. what is that space between motion and rest?
Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel, zelfs het feit dat ik hier nu ben.... you got in my space between motion and rest (lacht weer uitbundig).

* Een van de andere prachtige songs op het cd-tje is een cover van de Impressions met Curtis Mayfield, in een vorige vraag liet je al merken dat je een grote fan was, dus vraag ik je een beetje overbodig: was hij een van je grote voorbeelden?

Hij is waarschijnlijk wel mijn allergrootste voorbeeld. Het is gek, want gisteren was ik met mijn muzikanten nog wat aan 't praten over mijn oude vinylcollectie, en ik vertelde ze dat ik sommige platen van de Impressions al vijfentwintig jaar lang héél regelmatig draaide: DEZELFDE LP's! Sommige heb ik al voor de derde keer opnieuw gekocht...Ongelofelijk eigenlijk...onlangs was er nog een grote platenbeurs ter gelegenheid van National Record Store Day in Chicago, en ik kocht daar hun ganse voorraad minder bekend werk van de Impressions op, een tiental verschillende cd's. Ook zijn songschrijvertalent. Curtis heeft een sterke positieve boodschap in elk van zijn songs.

* Je schreef ook een soort ode aan je geboorteplaats op deze cd: "Bodega", maar wat ik je vragen wou, waar woon je momenteel, want dat is niet erg duidelijk, verdeel je je tijd tussen New Orleans en Florida als ik het goed begrijp?

Jawel, we hebben een huis in Mandeville aan de noordkust van Florida, aan het Santa Rosa strand, ik kan niet zonder de zee want ik ben ook een surfer, we hebben ook wat paarden en we gaan heen en weer naar New Orleans want daar hebben we ook nog een fijn huisje , dus dat hebben we mooi voor mekaar (lacht)

* Je noemde hem al daarstraks, je vriend Peter Joseph Burtt, hij speelt Kora en zingt op "That's Why I'm Crying" op je nieuwe cd, een oude Magic Sam cover. Hij schreef ook "Lucky Lucky" en nam die song zelf ook op in een compleet andere versie, beide zijn even mooi, maar totaal verschillend. Hoe heb je hem ontmoet, want hij maakt erg aparte, maar hele mooie muziek..

We kennen elkaar al vijftien jaar, zijn hechte vrienden, ook onze vrouwen zijn goede vriendinnen, Thuis draaien we dikwijls zijn muziek, we zijn er weg van. Zoals je zei, het is heel aparte muziek, heel etherisch, met die Kora, maar we waren al jaaaaren vrienden voor we samen wat muzikaals gingen doen.
Ondertussen hebben we al songs uitgewisseld, ik zong op een van zijn platen, we treden live samen op, en nu zit hij op mijn label, maar zoals je weet zijn we vooral een vinyl label met een viertal releases, in feite enkel met releases van mijn vrienden.
Maar we hebben ook een band met die artiesten van het label, "Eric Lindell's Soul Roots Movement", met Peter, Willie Jordan als drummer en Sean Carey, een hele goede zanger en bassist. We deden het Telluride Blues festival en daarna, toen we naar huis reden schreef hij "Lucky, Lucky", een nummer dat wat ongewoon was voor hem, hij schrijft nooit zulke nummers, maar hij had het dan ook speciaal naar mij toe geschreven. Een andere song, die Magic Sam cover, was natuurlijk een echt bluesy nummer en ik dacht, met zowat gaat hij moeite hebben...Ik vertelde hem dat 't een 12 maten song was en hij zei, okee dan doen we 't zo, hij speelde zelfs Kora op zo 'n song, en ik ben gek van zijn stem, een ongelofelijke stem...

* Stel ons even de artiesten op je Sparco label voor, je beste vrienden dus zoals je reeds vertelde, want ze maken echt mooie muziek hebben we kunnen horen.

Graag... dus Sean Carey, iemand met wie ik al elf jaar bevriend ben, een prima zanger en bas- gitarist, hij speelde bas in de groep van zijn vader de zanger mondharmonicaspeler John Carey.
om een of andere reden wou zijn vader me als gitarist. Hij was de enige die me als sideman aangenomen heeft, maar daar leerde ik dus Sean kennen, en ik wou hem als bassist, hij heeft jaren voor mij gespeeld zonder dat iemand wist dat hij een prima zanger was. Hij is ook een producer en is gek op hip hop en die moderne muziek. Hij schrijft filmmuziek, speelt elk instrument, een ongelofelijk multitalent, die jongen...
Dan heb je ook nog Thomas Johnson, een gitarist van Baton Rouge. Hem ontmoette ik toen hij 16 was, zijn groep was ooit mijn voorprogramma en we zijn sindsdien vrienden hij is nu ook mijn vaste gitarist, maar kon er vandaag niet bij zijn, mijn drummer vandaag is ook wel de drummer in de band van Thomas, zo zie je maar dat het waar is wat ik je vertelde van die grote muzikale familie in New Orleans.
Ik merkte ook dat hij zo talentvol was en in meerdere bands speelde en toen zei ik : "Wanneer ga je je eigen plaat maken, ik wil ze producen" en dat hebben we dus nu gedaan.
We hebben de productie express heel sober gehouden, want ik wou vooral zijn gitaarspel in de kijker plaatsen. Ik heb er ook de bas nog eens voor boven gehaald, ik speel na zoveel jaren nog eens bas op deze opnames. Dus een sobere plaat zonder overdaad geworden, zodat je zijn songschrijvertalent en gitaarwerk duidelijk hoort.
En dan natuurlijk dan nog Peter Joseph Burtt, waarover we het net al een paar maal hadden, zijn plaat is zo goed als klaar.

Eric, we danken je voor je kostbare tijd, je muzikanten staan reeds op 't podium, zegt men ons net, dus is het wel echt tijd om je te laten gaan. ... Succes met je optreden!

Eric spurt weg naar de aanpalende trailer, grijpt vlug zijn gitaar en loopt zo 't podium op, waar hij enkele minuten later met een sterk optreden de aanwezigen die hem nog niet moesten kennen laat kennismaken met zijn knappe soulvolle stem en sterke songs.

Ron