Artiest info
Website
Myspace
CULTUURPODIUM ROEPAEN 20/09/09

Leeroy, de titel van je nieuwe album is “Everything Is Real”. Dit wekt een dubbel gevoel op en kan zowel een positieve als negatieve betekenis hebben.

Wel, halfweg de opnames van mijn nieuw album raakte ik van mijn drankprobleem af en ik verzeker je dat dit voor mij heel wat betekende. Alles was plots opnieuw heel realistisch, of dit nu iets slecht of goed was. Ik was er mij opnieuw van bewust dat ik mijn belastingen moest betalen en lief zijn voor mijn vrouw. Ik leefde lange tijd in een dronken roes. Eigenlijk zit heel die beleving vervat in de titelsong.

Nochtans slaagde je erin om ondanks dit drankprobleem fantastische albums te schrijven.

Ja, maar ze klonken veel donkerder, behalve “Beautiful House”. Het kost me nu wel wat moeite om dit te beluisteren, omdat ik toen mijn eigen sound nog niet had gevonden. Als je echter naar mijn eerste echte album “Depression River” luistert, hoor je toch duidelijk een donkere ondertoon. Eigenaardig genoeg zit er, als ik terug naar mijn albums luister, een chronologische volgorde in mijn, wat helemaal de bedoeling niet was. Ironisch genoeg verwijst bijvoorbeeld een song als “Tired Of Being High” al naar mijn volgend album en maakt het deeltje per deeltje de puzzel volledig. Ik vind “Everything Is Real” ook niet overlopen van geluk, maar het is toch een optimistische plaat.

Ik geloof niet in toeval of geluk. Wanneer ik naar je nieuw album luister is dit toch het beste uithangbord waarvan je kan dromen?

Het is vreemd. Ik heb nu het gevoel alsof met dit album mijn carrière pas begint. Nochtans kreeg ik al bij “Beautiful House” een mooie kans met een uitgebreide tournee in de UK, maar ik was er op dat moment nog niet klaar voor. Ik was nog niet die sterke performer die men van mij verwachtte, dus dronk ik me moed in. Die angst, de stress en de druk van de pers gaf me de indruk niet mezelf te zijn. Ik stond precies naast mijn muziek en wilde iemand zijn die ik helemaal niet was. Ik dacht er zelfs aan om een tijdje volledig uit de muziek te stappen, maar gelukkig geraakte ik van mijn drankprobleem verlost en kon instappen in het ESP- project (Easton, Stagger, Philips). Dit lanceerde me opnieuw, ik kreeg mijn gedachten terug op een rij en Blue Rose besliste om samen met het ESP album ook mijn album uit te brengen. Het is raar, in elk land dat je komt is er een verschillende muziekscene. In de Verenigde Staten is het bijvoorbeeld zeer moeilijk om voet aan de grond te krijgen. Zelfs in mijn thuisland Canada is het bijna onmogelijk omdat het land zo enorm groot is en de steden enorm ver uit elkaar liggen. Een verplaatsing van twaalf uur met de wagen stelt er niets voor. De artiesten worden er wel financieel gesteund, maar daar blijft het meestal bij. Als je dat verschil ziet met Europa hoe dat ik in de watten word gelegd door Blue Rose. Het is fantastisch om bij je eerste optreden al grote posters te zien hangen van jezelf en je band, kortom, je ziet dat het platenlabel zijn werk goed doet. Ook in de pers heb ik heel goede kritieken gekregen. Ik ben dus zeer vereerd met al die aandacht.

Je brak met je verleden, zelfs met je album “Depression River”. Ga je zo te werk gaan in de toekomst, enkel vooruit kijken?

Ja, je kan niet leven in het verleden. Ik heb veel te lang met schuldgevoelens rondgelopen over hoe ik mijn carrière bijna om zeep hielp door mijn kansen zo te vergooien met mijn losbandig gedrag. Nu kijk ik vooruit bij elk album, bij elke tournee en werk mijn album meer uit, ook live. Vroeger deed ik het meer in Ryan Adams stijl, een album schrijven, uitbrengen en op naar het volgende. Als je goede songs hebt moet je ze ook de kans geven om te groeien en de nodige promotie zelf verzorgen, live op het podium.

John MacArthur Ellis produceerde je nieuwe album, een bewuste keuze?

John is een fantastisch mens. Hij was de eerste die me echt deed beseffen hoe goed je wel moet zijn om gans de tijd, als een constante, voortdurend te schaven aan jezelf. Hij is een echte perfectionist en dreef me tot het uiterste. Ik weet niet of ik het volgende album met hem zal doen, maar het was fijn werken met hem en ik heb er goede lessen uit getrokken.

Op je MySpace zie ik je staan met de Wildflowers als begeleidingssband in plaats van The Sinking Hearts. Zijn de Sinking Hearts gezonken?

Haha, dat is een goede. De Sinking Hearts was mijn band gedurende vijf, zes jaar, maar wij sloten als het ware elke bar de nacht na een optreden. We zijn echt verdronken in een vat whisky. Ik moest deze episode in mijn leven achter me laten en met een propere lei beginnen. Vandaag heb ik met de Wildflowers echter de beste band waarvan ik kan dromen, echt professionele topmuzikanten en ze waren ook vol lof over mij. Kan je een mooier compliment wensen?

Heb je de naam van Tom Petty’s album?

We hebben ons suf gezocht naar een passende naam en van het begin wilden we al iets in de trend van Tom Petty And The Heartbrakers, een echte klassieke benaming. Maar welke naam is vandaag nog niet gebruikt? Zo stootte ik op Wildflowers, één van mijn favoriete Tom Petty albums. Ik weet niet of de naam definitief is, maar hij rockt wel.

Je kan nog zo’n goede kritieken krijgen, je moet in de eerste plaats zelf tevreden zijn met je eigen album. Hoe ben je aan dit album begonnen en had je een zeker idee in je hoofd?

Eigenlijk schreef ik het album in twee periodes. Er zijn een paar songs die ik schreef in mijn ontwenningstijd, zoals “Petrified Word” en andere toen ik van de drank af was. Ik had titels genoeg, want er zijn zeker acht, negen songs niet op het album raakten, waar ik misschien later iets mee zal doen. Het duurde ongeveer anderhalf jaar voordat ik beslist had welke songs het album gingen halen en ik moest er zelf een tijd mee leven om dit te kunnen beslissen. Zo koos ik de liedjes uit die de grootste impact op me hadden en nam  ik alle tijd om de sound te bepalen. Wanneer ik besloot de plaat op te nemen stelde ik vast dat er een mooi verhaal aan dit album verbonden was, zonder het zelf goed te beseffen. Het is het eerste album waarbij ik kan gaan zitten, vol trots op elke song en waar er niets is dat me ergert. Het is niet het perfecte album, maar ik vind dat ik als songwriter meer volwassen geworden ben. Veel mensen houden van de melancholie in “Depression River”, maar dit album is veel meer rock’n roll. Niet dat ik een album schrijf naar een bepaald type van sound toe. Ik pik gewoon de beste songs uit die ik geschreven heb en dat is alles.

Ik zie dat je nieuwe album in drie verschillende covers verkocht wordt. Dat is goed nieuws voor de verzamelaars.

Dit is het eerste album waarover ik totale controle over alles heb, zowel creatief als financieel. Zo kwam ik op het idee om een heel donkere hoes te maken met een heldere en felgekleurde binnenkant, net zoals de opnames van de cd verliepen: ik moest ook eerst de duisternis zien om het licht te ontdekken. Als de hoes klaar was vond ik het toch te donker. Op dat moment was ik bezeten van Paul McCartney’s album “Ram”, wat er heel kleurrijk en seventies uitzag. Zo werd er in Canada een tweede versie uitgebracht met mij op de frontcover met een ezel. Voor de release in Europa wilde ik ook iets speciaals ontwerpen en ik zond een heel deel foto’s naar Blue Rose en die stuurden mij een paar ontwerpen terug, waaruit ik dan mijn keuze maakte. Het is geweldig als je zelf al deze beslissingen kunt maken omdat je eigenaar bent van je eigen cd.

Op het ESP album “One For The Ditch” prijken maar liefst vier van je songs uit je nieuwe album in een ontklede, akoestische versie. Dit is voor mij het mooiste bewijs hoe sterk deze songs wel zijn.

Dank je voor dit compliment. Het lijken wel compleet verschillende songs op de albums. Raar hoor, ze schijnen in de verschillende uitvoering zelfs een andere betekenis te krijgen.

Neal Casal doet mee in het nummer “Sleep Alone”. Hoe kwam je met Neal in contact?

Eigenlijk door een gemeenschappelijke vriendin die hem mijn muziek doorspeelde. Ze gaf me zijn telefoonnummer en toen ik in New York was belde ik hem op. De eerste afspraak kon niet doorgaan omdat hij bezig was met de opnames van een nieuw Willy Nelson album, maar later ontmoette ik hem en de rest van de Cardinals en we konden het echt goed met elkaar vinden. Neal nodigde mijn vrouw en ik uit op een concert van hem in Nothingham en in Calgery, waar hij in het voorprogramma speelde van Oasis. We bleven in contact en toen ik hem vroeg of hij wilde meedoen in een nummer van mijn nieuwe cd, deed hij dit maar al te graag. Dit was een grote eer voor mij, want hij speelde in één van mijn favoriete bands, The Cardinals.

“Hell Of A Life” is een niets verhullende titel. Is dit gebaseerd op waar gebeurde feiten?

Al mijn songs zijn waargebeurde verhalen (lacht). Tenminste hetgeen ik er me nog van herinner.  Zo ging het eraan toe met The Sinking Hearts. Op een avond moesten we spelen in Austin en er waren mensen van New West Records die kwamen luisteren voor een eventueel platencontract. Nog voor we op het podium stonden waren we al stomdronken en omdat we net uit de studio kwamen en verschillende arrangementen ingespeeld hadden voor dezelfde nummers, sloegen we alles door elkaar. Zo moet je niet proberen een platenmaatschappij te overtuigen natuurlijk. Ik kan zo wel een bundel trieste verhalen opdiepen. Het levert wel goed en grappig materiaal voor een song, maar de waarheid was doodtriest.

Ryan Adams heeft zijn carrière gepauzeerd, maar ik denk dat jij gerust in zijn voetsporen kan treden. Ik moet al diep in mijn platencollectie gaan zoeken om zulk een mooie, hartverscheurende countryballade te vinden als “Snowing In Nashville”.

Het is één van mijn favoriete songs op het album en het nummer werd gebruikt voor een Amerikaanse  televisieserie. Nochtans zou ik dit nummer anders hebben opgenomen op de cd moest ik het overdoen.  Ik zou het opnemen zoals we het live spelen, in een andere toonaard en met nog meer harmonies. Ik weet nog dat toen ik de song had opgestuurd naar Steve Bays, die meezingt op het nummer op plaat, hij me belde en zei dat zijn vriendin tot tranen toe bewogen was door dit lied. Dus, nogmaals bedankt voor je compliment.

De titelsong van het album “Everything Is Real” is ook een aangename verrassing en lijkt wel een punktribuut in Ramones stijl.

Dat is het ook. Ik wilde kost wat kost een ode brengen aan mijn punkrockroots en ben heel tevreden over het resultaat.

Je album leent zich zeer goed om live te brengen. Als ik de gitaarpartijen hoor in “Stormy” of “Higher Than Heaven”, kijk ik er al naar uit om dit live te horen.

Op “Stormy” is het de pedal-steel van John Ellis die je hoort. Hij was aan het experimenteren met de dirtortion en zijn versterker en ik hoorde daar prachtige Little Feat klanken opborrelen die ik absoluut op de cd wilde hebben. Met deze band is het ook geen enkel probleem om live deze sound te evenaren.

Leeroy, ik ben er zeker van dat er een mooie toekomst voor je is weggelegd en dat je met deze nieuwe start aan de wieg staat van een grote carrière.  We wensen jou en je band alle succes toe en nogmaals bedankt voor dit fijne gesprek.

Blowfish