Warren Haynes interview

Als men je, als fervente Allman Brothers en Mule fan, vraagt om binnen een periode van 5 maanden tijd Derek Trucks en daarna Warren Haynes te interviewen, dan grijp je die kans natuurlijk met beide handen en moet je even in je arm knijpen om zeker te zijn dat je niet droomt, want daar lijkt het dan wel even op. Al liep dat alles aanvankelijk niet van een leien dakje. Een Frans magazine, een Duitse TV-station en Rootstime moesten het uurtje verdelen in drie mooie blokjes van 20 minuten, maar als je de pech hebt van als laatste geloot te worden en de heren collega's nemen het niet zo nauw met hun timing dan ziet het er even niet te best uit. Geen probleem echter, Warren's roadmanager komt ons melden dat er een half uur lange "break" is in het concert en dat Warren dan graag wat tijd voor ons maakt.

Dus net voor de laatste noten van set één weerklinken begeven we ons naar de lounge net naast de artiestenkleedkamer en verwachten daar nog ruime tijd te moeten vertoeven eer Warren zal opdagen. Niets is minder waar, terwijl de rest van de muzikanten naar de kleedkamer stapt komt Warren rechtstreeks van het podium naar ons toe, nadat hij enkel eerst vlug een slokje gedronken heeft. Heel relaxed lachend, supervriendelijk en zich verontschuldigend omdat we moesten wachten daarstraks. En dat terwijl wij ons eerder wat ongemakkelijk voelen omdat er voor Warren geen echte break is, maar dat wuift hij weg. Geen probleem!
Geen sterallures voor deze sympathieke muzikant, hij heeft het hart op de juiste plaats, zoals verder in dit interview ook zal blijken.

* Goedenavond Warren, we zullen er maar best onmiddellijk aan beginnen, hebben we twintig minuten?

* De meesten kennen je van de Allman Brothers Band voor je je eigen band Government Mule startte, maar je begon in feite als gitarist van de countryster David Allen Coe, in wiens groep je wel een hele tijd gespeeld hebt, denk ik, want je naam is terug te vinden op een achttal platen van hem.

Het kunnen er zelfs enkele meer zijn, maar toch was ik slechts iets langer dan drie jaar bij hem, je kan geloven aan welk tempo er toen cd's verschenen, om de zes zeven maanden was de volgende al weer klaar. In elk geval, ik was 19 toen en ik ben tot na mijn 22ste gebleven. Via hem leerde ik Dicky Betts kennen en zo kwam ik uiteindelijk bij de Allman Brothers terecht.

* Je bent niet alleen een fantastische slide gitarist, maar ook een zanger met een soulvolle stem, mogen we veronderstellen dat je invloeden van die kant komen, de zwarte soul en R&B stemmen?

Zeer zeker, toen ik begon met muziek luisteren was dat voornamelijk soul, en ik zong ook al heel jong, voor ik één noot gitaar speelde, op mijn zevende was dat al. Ik luisterde voornamelijk naar Four tops, Temptations, Otis Redding en dergelijke, is was een Motown en Atlantic fan. James Brown, Sam en Dave, dat waren mijn helden. Het was pas een drietal jaren later dat ik voor het eerst rock ontdekte. Op mijn elfde, denk ik, hoorde ik voor het eerst Cream, Hendrix, Led Zeppelin en consoorten. Het was vooral Johnny Winter, toen ik die voor het eerst hoorde, die mij zin gaf om ook gitaar te gaan spelen.

* Je speelde reeds meerdere malen wat we kunnen noemen "marathon concerten", waar je na mekaar met de Allman Brothers en The Dead speelde, met slechts, zoals nu, een dik halfuurtje pauze. Meermaals stond je dus meer dan zes uur te spelen op dezelfde dag, zo goed als nonstop. Is dat niet wat verwarrend soms?

Neen dat niet, maar ik kan het ook niet echt aanraden om het te dikwijls te doen, maar af en toe is het leuk. De laatste keer dat we 't gedaan hebben in Washington State in "The Gorge Amphitheatre", was 't echt goed, een heel goed Allman Brothers concert en daarna een prima concert van de Dead. Ik heb gedurende die 7 uren mijn energie en concentratie op peil kunnen houden, en het werkte prima. Maar je mag niet vergeten op tijd wat te eten en te drinken, want anders begin je tegen 't eind van de set rare dingen te doen (lacht hartelijk)

* Ik weet niet of je de term "Jam Band" graag hoort voor wat Government Mule doet, maar het feit wat zulke groepen interessant maakt, is dat ze zelden dezelfde muziek brengen avond na avond. De vele improvisaties maken 't niet alleen voor het publiek, maar ook voor jezelf als muzikant boeiend, is het niet?

Mule een jam-of rockband is, wel ik denk een beetje van beide. Je kan ons best een rockband noemen, maar we zijn wel vooral gebaseerd op improvisatie, zoals veel bands in de jaren zeventig en eind jaren zestig. Ik hou ook van zoveel soorten muziek, blues, soul, jazz..., waarom zou ik ze dan ook niet door mekaar mogen mengen, zelfs in een enkele song. En inderdaad, zowel, sommige muziek is moeilijk in vakjes te plaatsen. Men vraagt me regelmatig of Government als je zegt, de grootste reden waarom we zelden dezelfde songs spelen is natuurlijk om het voor ons onszelf boeiend te houden, maar natuurlijk profiteert het publiek daar ook van. Zo kan het publiek, indien mogelijk meerdere concerten van ons bekijken in een relatief korte tijd zonder dat ze steeds diezelfde voorgeprogrammeerde show zien. Groepen als The Grateful Dead deden dat al lang.

* Dat creëerde natuurlijk de Deadheads, mensen die naar zowat elke show gingen van Grateful Dead waar ze naartoe konden, omdat het toch steeds anders was.

Inderdaad, maar ook de Dead heeft dat niet uitgevonden, in feite waren het de oude jazz- en bluesmuzikanten die reeds voor heel afwisselende setlists zorgen voorheen. Alleen was 't toen meer voor henzelf, om niet steeds dezelfde songs te moeten spelen en vooral jazzmuzikanten doen graag aan improvisatie.

* Je speelde al met heel veel muzikanten samen, wie maakte het meest indruk op je?

Wie het meest indruk op me maakte? (denkt even na) Wel, het is natuurlijk een heel lange lijst, en er eentje uitpikken. Ik ben gelukkig dat ik met zoveel goede muzikanten mogen spelen heb, maar ééntje komt me toch dadelijk voor de geest: John Lee Hooker, maar ook Willie Dixon, Albert Collins, Bob Dylan..., onlangs met Eric Clapton was ook wel een fantastische ervaring, al in de allereerste plaats omdat hij mijn eerste gitaarhero was toen ik leerde spelen. Maar ik zeg het nog eens, ik heb het geluk dat ik met zovelen kan en mag meespelen, neem nu de laatste maanden in de "Beacon" alleen al: Clapton, Taj Mahal, Billy Gibbons, Los Lobos, Levon Helm, Sheryl Crow en nog vele anderen, elke avond was een feest, heel buitengewoon. Maar mijn favorieten zijn meestal de mensen naar wie ik vroeger opkeek, mijn helden, zoals John Lee Hooker en Albert Collins.

* Van het Beacon theater gesproken, ik weet dat je daar reeds zoveel gespeeld hebt dat 't waarschijnlijk al om meer dan honderd optredens moet gaan momenteel.

Voeg er daar nog maar eens zoveel bij, het correcte aantal weet ik niet, maar we zitten ver over de tweehonderd, zoveel is zeker. en het is er ook zeer leuk om te spelen. Ik heb nooit in de Fillmore East kunnen spelen, maar het lijkt diezelfde sfeer te hebben. Ik speelde er ook meer dan eender welke artiest, dat zegt men toch in de documentaire over het theater.

* Om terug te komen op die oude blueslegendes waarvan je net sprak, heb je ooit de kans gehad om met R.L Burnside te spelen, want ik hoorde tijdens je concert hier in Antwerpen in 't Rivierenhof vier jaar geleden heel onverwacht uit jouw mond dat je vriend Burnside die morgen gestorven was en je speelde toen "Going Down South" als ode aan hem. Ik vergeet dat nooit, want ik ben een Burnside fan, en ik heb 't ook aan Derek (Trucks) vertelt toen we 't met hem toevallig over R.L hadden..

Ooh ja! (Warren imiteert plots als een enthousiaste schooljongen de bekende "Gong Down South" gitaarriff van R.L op luchtgitaar). Ik herinner me dat nog ja, ik had 's morgens in de tourbus een mail gehad met het slechte nieuws. Maar om op je vraag te antwoorden: jawel, ik speelde een heel optreden met hem. Hij nodigde me uit aan het begin van zijn set op 't podium om een nummer mee te spelen en ik bleef het ganse optreden. Ik heb er enorm van genoten, en ik hoop van hem hetzelfde.

* Naast het Beacon Theater is er nog een plaats waar mee je een hechte band lijkt te hebben, namelijk het Bonnaroo festival, je nam er ook je live solo cd op. Wat is het verhaal achter je verbinding met Bonnaroo?

Wel, ik voel me ermee verbonden vanaf het begin, ik ben er bijna elk jaar geweest. Ook speelde ik daar regelmatig met andere bands mee, want we hebben daar zoveel vrienden. Je kan het haast zien als een familie, of beter een familiefeest. Héél veel volk ook steeds, 90.000 tot 100.000 mensen op dezelfde plaats. In het begin was 't enkel een jamband festival, maar ondertussen is het natuurlijk verruimd naar meer genres, en dat is natuurlijk nodig om te blijven groeien. Maar wat het voor mij zo leuk maakt is de vaste vriendenkring als je twee of drie dagen naar Bonnaroo gaat weet je dat het genieten geblazen is. Natuurlijk is 't ook de spirit die er is, het is een liefdadigheidsfestival, het goede doel waarvoor men speelt.

* Ja, nu we het daar net over hebben, je hebt ook zo 'n eigen event, de Christmas jams, die voor het goede doel spelen elk jaar. Wie mogen we eind december dit jaar verwachten?

Dit jaar bijvoorbeeld is er Anni DiFranco, Moe, Govertment Mule, Counting Crows, en er zijn nog wat artiesten waarvan we deze week of de week erna bevestiging verwachten en als speciale gasten hebben we onder meer Jimmy Herring, Jackie Green en George Porter Jr. Het goede doel dit jaar is een organisatie die voor huizen zorgt voor mensen die geen onderdak hebben. We hebben al heel wat geld bijeengehaald doorheen de jaren. Je voelt je er nuttig door, je speelt anders en beter als je weet dat er wat gebeurt wat belangrijk is met de opbrengst. Het herinnert iedereen er aan waarom ze muzikant werden, dus iedereen is er, met geen ego, enkel maar allemaal voor datzelfde doel, mensen helpen die het nodig hebben. Het geeft je 'n heel goed gevoel.

* De klank van je gitaar lijkt voor jou ook heel belangrijk, er worden gitaarversterkers speciaal aangepast, pick ups verplaatst en dergelijke, je hebt zelfs een vaste gitaartechnieker, Brian, die heel belangrijk voor je is, sommigen denken dat het echt je broer is, maar hij is wel als een broer voor je geloof ik.

Inderdaad, het rare is bovendien dat we dezelfde verjaardag hebben, we zouden dus tweelingen zijn als hij echt mijn broer moest zijn (lacht). Brian was een goede vriend van Allen Woody, en zo leerde ik hem kennen, hij werkte acht jaar voor Johnny Cash en hij weet alles over de technische kant van gitaren en toebehoren. Ik hoor alleen maar wat er mis is, en hij herstelt het in een handomdraai. Met buizenversterkers zoals wij die gebruiken zijn er regelmatig problemen onderweg. Reizen en dat soort versterkers gaat slecht samen, dus is het een goed gevoel dat we dat niet in ons hoofd moeten steken.

* Speel je met andere gitaren in de Dead dan bij Mule of de Allman Brothers, want ik kan vermoeden dat je voor elke band wel een andere klank wil.

Ja, in the Dead speel ik meest met een non-reverse Firebird die ik speciaal laten maken door Gibson met twee mini-humbuckers die een zuiverder klank hebben, minder vervormd dan bij Mule. Je wil toch voor elke groep je eigen klank die typisch is voor die groep. In de Allman Brothers bijvoorbeeld gebruiken we geen effects, enkel de gitaar ingeplugd in de versterker, niets anders, bij Mule gebruik ik wat effecten en bij The Dead veel. Zo kan ik me in elke groep anders uitdrukken. en een andere kant van mijn muzikale persoonlijkheid laten zien.

* Sinds het plotse overlijden van je bassist en dierbare vriend Allan Woody, lijk je op zoek naar een vervanger, en nu is er de nieuwe bassist Jorgen Carllson, en volgens ons is hij de eerste die in dezelfde lijn speelt van Allen vroeger, we vinden hem echt goed. Kan je ons wat meer van hem vertellen, want hij was niet echt bekend tot nu geloof ik.

Inderdaad, en weer is er een toevallige verjaardagsovereenkomst, hij verjaart op 2 oktober en Allan's verjaardag was op 3 oktober. Niet helemaal dezelfde dag, maar heel close. Er is wel vijftien jaar verschil, maar de overeenkomsten zijn verder groot. Je hebt het goed gehoord. Jorgen heeft diezelfde roekeloze agressieve speelstijl van Allan, iets wat we sinds zijn dood gemist hebben en zoals je weet zijn er veel audities geweest. We hebben met fantastische bassisten kunnen spelen, maar voor het eerst kunnen we nu naar het verleden van Mule teruggrijpen en datzelfde geluid krijgen, en het bovendien meenemen naar de toekomst. Anderzijds is Jorgen toch ook heel anders dan Allan, maar het is vooral vanwege die agressieve stijl dat we hem wilden.

* Op jullie dubbele DVD " A Tail Of Two Cities" is er dat moment in het concert van Chicago waar er die plotse stroompanne is en normaal het concert zou afgebroken zijn, maar jullie maken er een positief moment van en het werd net het hoogtepunt van het concert. Kan je ons daarover wat vertellen, voor hen die het niet gezien hebben?

Wel, was een dag met een echte zware sneeuwstorm en het concert was bovendien al getekend door meerdere kleine tegenslagen, "Gremlins" zoals wij zeggen. Plots, tijdens de eerste noten van een song valt alle stroom uit, geen licht, geen geluid, niks meer, enkel een kleine noodverlichting. Matt Abbs had de tegenwoordigheid van geest om gewoon non-stop door te blijven drummen, en met het licht van enkele zaklampen gaan alle groepsleden één voor één naar het drumstel en doen we een minutenlange percussiebreak met zijn vieren. Men komt me ondertussen in mijn oor fluisteren dat de ganse blok zonder power zit en men uit veiligheidsredenen de building moet ontruimen. Ik ga voorzichtig naar de rand van het podium en vraag met gebaren om stilte, als het dan uiteindelijk stil genoeg is om me verstaanbaar te maken, zeg ik dat er een grote algemene stroompanne is en net op het moment dat ik het woord "evacueren" wil gebruiken, komt de stroom terug. We grijpen onze instrumenten en spreken af van verder te spelen om het exacte moment van de powerbreak, zodat men de videoregistratie daar terug kan in mekaar mixen. Achteraf vonden we het zo leuk, dat we ook die donkere passage erin gelaten hebben, omdat het een mooi document vormde van wat er soms kan misgaan, en het maakt de DVD extra boeiend.

* Met zon 'n druk schema, denk je dat er ooit nog tijd komt om een nieuwe solo studioplaat te maken?

Wel ik heb goed nieuws voor jullie, net voor de opnames van "By A Thread" heb ik de nieuwe solo cd opgenomen en hij staat gepland voor release in het begin van 2010, ten laatste volgende zomer. Het zal iets compleet anders worden dan deze nieuwe Mule. Meer soul gericht en George Porter speelt bas, Raymond Webber drums en Ivan Neville is één van de gasten, samen met Ian Mc Lagan van de Faces, die doet ook mee. Het zal meer het geluid van de oude Albert King opnames gaan krijgen met een blazerssectie op meerdere nummers, Ruthie Foster is ook nog een gast. Stax soul gecombineerd met de drie Kings, zowat in die richting. Ze is klaar, hopelijk ga ik er niet teveel meer aan veranderen, want dat is bij mij altijd mogelijk. Maar geen covers, allemaal originele nummers.

* Er waren enkele tijd geleden geruchten over een samenwerking met Carlos Santana..geruchten of waarheid? Indien het geen geruchten zijn, is dan die mogelijkheid nog open?

Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, maar inderdaad, we hebben het erover gehad en zijn er alle twee heel enthousiast over. Afwachten dus. Toen we het er over hadden, dacht hij meer aan het zwaardere jazzy werk, Coltrane achtig, maar als het zover mocht komen kan het toch nog anders worden. Ik hoop echt dat 't ooit kan.

Op dit moment komt de tourmanager de deur binnengewandeld met de melding " One Last Question"- Five Minutes to go!". Met nog een zevental vragen op mijn lijstje, bijna allemaal handelend over de nieuwe cd, zal dat moeilijk gaan worden... Dus om er meer over te weten zullen jullie de cd blindelings moeten kopen, maar neem maar van ons aan dat jullie je dat niet zullen beklagen, want zoals reeds gezegd in onze bespreking is het een zéér sterke plaat geworden.

* Laatste vraagje dan: een tijdje geleden kon ik, zoals ik net zei uw collega en vriend van de Allman Brothers, Derek Trucks interviewen, en zoals je weet is hij een fan van Indische klassieke muziek en van jazz. Is er muziek waar jij naar luistert die helemaal niet in de lijn ligt van wat je zelf speelt.

Je zal het niet geloven, maar ik ben gek op folk, vooral in mijn jeugd luisterde ik ook veel naar folk: "Railroad Boy" is zo'n traditional die ik toen leerde kennen, als veertienjarige sloop ik stilletjes de folk clubs binnen en luisterde naar de singer-songwriters, want dat was regelmatig op namiddagen en zo. Ik ben gek op Joni Mitchell bijvoorbeeld, veel mensen vinden dat raar, maar het is zo. Ik luister echter ook net als Derek naar Indische muziek en jazz, we luisteren dikwijls samen, op de Allman Brothers tourbus bijvoorbeeld. Alleen is hij echt ook dat gaan integreren in zijn eigen muziek, maar ik ga daar dan weer niet zo ver in. Cannonball Adderley, Sun Ra, Art Blakley, Thelonius Monk en Sonny Rollins bijvoorbeeld, dat is heel erg goede muziek.

Bedankt Warren voor dit fijne gesprek en onze verontschuldigingen voor de inbeslagneming van je "break".