Artiest info
Website
MySpace
ARENBERGSCHOUWBURG ANTWERPEN 02/10/2009

Wanneer drie topmuzikanten de handen in elkaar slagen om het samen waar te maken moet dat wel vuurwerk geven. Het laatste staaltje van hun kunnen hebben Ed Jurdi, Colin Brooks en Gordy Quist afgeleverd op hun prachtalbum “One Foot In The Ether”. Als zulk een uitgelezen gezelschap in onze contreien passeert is het een unieke gelegenheid om het concert te combineren met een gezellige babbel. Het geeft een fantastisch gevoel, ook voor de bandleden, om elkaar eens in levende lijve onder vier ogen te kunnen spreken. We volgen elkaar al jaren op via mail, Myspace en alle andere denkbare internetcommunicatie. De groep weet hoeveel we hun muziek appreciëren, ook als soloartiesten, en het dat creëert toch wel een speciale band met de Rootstime ploeg.

Ik las dat jullie elke woensdagavond optreden in muziekclub Momo’s in jullie thuisbasis Austin. Blijven de toeschouwers dan gewoon toestromen? Als je hier in België driemaal op één jaar dezelfde topgroep boekt scheur je gegarandeerd je broek. De muziekscene is daar wel erg levend.

Gordy : Ja inderdaad, Austin is een echte muziekstad met talrijke gelegenheden om dagelijks live te spelen. Er wonen ook veel muzikanten en mensen die echt die stad als woonplaats gekozen hebben voor die broeiende livescene. Er zijn mensen die elke week naar ons komen kijken omdat ze weten dat we nooit tweemaal dezelfde set spelen. We blijven volk aantrekken hoor. Niet dat Momo’s duizenden fans zou kunnen ontvangen, maar toch driehonderd, wat niet slecht is voor een wekelijkse act.

Jullie zijn allemaal soloartiesten. Hoe gaat dat in zijn werk om nummers te schrijven voor Band Of Heathens? Is dat niet een geruzie over teksten en arrangementen? Hoe nemen jullie je beslissingen? Ik zie ook dat er bij de songs geen credits vermeld staan.

Ed: We maken constant ruzie! (lacht). Nee, als soloartiest heb je maar één leider in de band en is er geen discussie mogelijk. Bij Band Of Heathens schept dit ook weinig problemen omdat we voordat we samen speelden al fans waren van elkaars muziek en veelal dezelfde smaak delen. Alles wordt dus zeer democratisch beslist. Als er al eens meningsverschillen zijn dan evolueren die meestal in de positieve zin dat het eindresultaat ten goede komt. Het zou onfair zijn om één persoon alle eer toe te wijzen alleen omdat hij met het idee is komen aandraven. De afgewerkte versie is steeds een product van ons allen, van Band Of Heathens. Als Gordy met een song naar ons zou komen zou die heel anders klinken op zijn soloalbum dat op het onze.

Andere bands beginnen hun carrière met een studioalbum. Jullie deden net het omgekeerde en brachten om te beginnen twee live albums op de markt. Had dit een speciale reden?

Gordy: Ik denk dat we toen nog niet van plan waren om samen een carrière op te bouwen. Het was eerst wat aftasten hoe het onderling zou klikken en hoe de formule zou aanslaan. Eigenlijk was het in den beginne een zijproject. We besloten gewoon om wat nummers live op te nemen tijdens een gig in Momo’s om iets in handen te hebben voor de fans dat de feel van een liveshow benaderde. Het evolueerde in de richting van één band, maar in het begin gaf dat wel een tweeledig gevoel. Het was alsof je gelukkig getrouwd was en de liefde van je leven ontmoette, gewoon onweerstaanbaar en super opwindend.

Het moet ook geen sinecure zijn om in de studio te geraken voor een band die om en bij de tweehonderd optredens per jaar doet?

Gordy: Nee zeker niet, dat vergt de nodige discipline. De opnames van bijvoorbeeld “One Foot In The Ether” gebeurden in stukken, tussen de livegigs door. Misschien dat we ooit wel eens beslissen van samen voor een tijdje in de studio te kruipen.

De sound van het nieuwe album is wel anders met meer keyboard in plaats van akoestische gitaar. Vormt dit instrumentaal een nieuwe uitdaging?

Ed: Onze muziek evolueert en de nummers leenden zich perfect voor keyboard. Toevallig is een goede vriend van ons, Trevor Nealon, een fantastisch keyboardspeler en hij deed ook een paar optredens met ons, wat de sound van de band ten goede komt. Zelfs zonder hem bespeel ik regelmatig het keyboard tijdens onze shows. Voor zoiets leent een studio zich wel perfect omdat je daar dikwijls wel naar een instrument durft grijpen dat je normaal niet bespeelt. De eerste albums werden ook opgenomen met Ray Willie Hubard en dat is meer een man voor een stoere gitaarsound.

Wie ontwierp de cover van de nieuwe cd, want die springt wel in het oog met die bolle horizon ondersteunt door een oogbal waar koi vissen rondzwemmen en vogels het luchtruim doorkruisen. Welke symboliek zit hierachter?

Ed: We hadden zelf een idee naar voor gebracht van wat het moest worden en hoe dit uit te beelden, zoals het spiedend oog, vrije vogels en de levenssymboliek van de vissen. We legden dit voor in Nashville aan kunstenaar Bod Delevante. We hadden al werk van hem gezien dat ons zeer beviel. We legden hem onze ideeën voor en hij maakte er zelf een ontwerp over, wat ons onmiddellijk beviel.

Je opent het album met een Neil Young gitaarrif in “L.A. Country Blues”. Het verhaal is wel intrigerend. Is er werkelijk iemand van jullie dronken in de gevangenis beland?

Ed: Je bent wel nieuwsgierig. De meest interessante songs voor mij zijn een mix van werkelijkheid en fictie. Dit verhaal hield ik uit de biografie van een schrijver en had niets met iemand uit de band te maken.

Ik was altijd overtuigd dat geen enkele blanke een gospelsong zo overtuigend kon uitvoeren als een neger. Wel, ik zal mijn mening moeten herzien. Het begint allemaal met “Shine A Light”, maar één van mijn lievelingsnummers is het duistere “Golden Calf”, met zijn voodoo percussie. Die song trekt en sleurt als een processie in “The Big Easy”.

Ed: De beste songs zijn dikwijls de opnames tijdens de eerste take en “Golden Calf” is daar een mooi voorbeeld van. Dit is een song die wel voordeel haalde uit zijn studiotijd, want we beschikten daar over de nodige middelen om er qua spooky sfeer instrumentaal nog een schepje bovenop te doen.

Wie schreef de tekst van dit lied of is dat misschien een indiscrete vraag? Het is mooi hoe zo weinig woorden zoveel betekenis kunnen hebben.

Gordy: Ik schreef die tekst en ze is heel toepasselijk op onze hedendaagse maatschappij, vol tegenstellingen tussen rijken die nooit genoeg hebben en armen die alles zouden geven voor een habbekrats en die nog zouden delen met anderen ook.

Ik vind trouwens dat jullie teksten op dit album veel meer diepgang hebben. Ik hoor een groep die bezorgd is over wat er zich afspeelt in deze wereld, ook bijvoorbeeld in “What ’s This World”. Er is niet veel reden om de glazen te klinken?

Gordy: Tja, aan de andere kant voor ons wel. Wij proberen met onze muziek een positieve boodschap uit te dragen en mensen samen te brengen.

Het album bevat één coversong, het prachtige “Look At Miss Ohio” van Gillian Welch. Kozen jullie dit voor zijn tekst of voor de muziek?

Ed: We hadden eigenlijk heel wat songs opgenomen die klaar stonden voor het album, ook andere coversongs, maar deze paste het beste in het geheel. Ik vind haar versie trouwens ook geweldig om over de tekst nog te zwijgen, zo’n mooi verhaal.

In “Talking Out Loud” zeg je, pas op, wie beloftes maakten moet die ook nakomen. Is deze boodschap voor president Obama bedoelt?

Ed: Veel van de songs op het album zijn geschreven tijdens het laatste half jaar en natuurlijk tijdens de verkiezingsperiode. Ik wil zeker niet prekerig overkomen, maar ik bied de dingen wel aan vanuit mijn perspectief. Wat deze song voor mij betekend kan voor jou een heel andere richting uitgaan. Goede songs zijn tijdloos en houden een betekenis door de jaren heen. Zoals wij evolueren in ons leven zullen deze songs in de toekomst ook een andere, toepasselijke betekenis krijgen.

Muziek en politiek zijn geen goede combinatie, kijk maar war de Dixie Chicks overkwam.

Gordy: Ja maar, hun album en live dvd die toen verschenen zijn behoren wel tot hun best verkochte titels. Dus financieel zijn ze er zeker niet slechter van geworden. Ik vind politiek eigenlijk maar een klein onderdeeltje van onze wereld. Er zijn veel belangrijker dingen op deze wereld.

Hoe kan jullie album mooier afsluiten dan met een boodschap voor vrede, “Hey Rider”.

Gordy: Collin schreef die tekst. Het is niet alleen een boodschap van vrede onder de mensen, over de wereld, maar ook onder vrienden en familie, zelfs in de kleinste dingen zoals jezelf. Vrede heeft zoveel gezichten.

Vanmorgen luisterde ik nog naar het nieuwe album van Levon Helm, “Electric Dirt”, die na zes decaden nog steeds fantastische muziek maakt. Mag ik jullie hetzelfde toewensen?

Oh, dank je, met veel plezier zouden we in zijn voetsporen willen treden. Als je dat op zijn leeftijd nog kan verwezenlijken, daar tekenen we nu al voor.

Mag ik jullie danken voor dit zeer aangename gesprek en ik ben er zeker van dat de aanwezigen de Band Of Heathens nooit meer gaan vergeten na jullie show van vanavond. Good Luck Guys!

Blowfish

Meer foto's Blowfish