|
Een
halfuurtje na zijn optreden in Peer, nadat hij eerst wat tijd gemaakt
had voor de cd-verkoop en de bijbehorende handtekening sessie en contact
met de fans, hadden we een aangenaam gesprekje met Boo Boo Davis backstage.
Een man, die net als de andere "echte" bluesartiesten van de
eerste generatie een apart taaltje spreekt waaraan het even wennen is,
vol met onvervoegde werkwoorden en in een soort "slang" dat
even aanpassing vergt, soms hard pratend, dan weer mompelend, maar aangezien
we al met meerdere artiesten als hij een gesprek hadden, leverde dit nog
weinig problemen op.
Hieronder ons gesprek:
* Goeie
namiddag Boo Boo, welkom hier op het Belgium Rhythm and Blues festival.
Je bent de laatste jaren dikwijls in Europa, dit kan moeilijk je eerste
optreden in Belgie zijn?
Neen, zeker niet ik heb al een aantal optredens achter de rug hier. Ik
vergeet de namen van de plaatsen waar ik reeds optrad, het zijn er teveel,
maar ik heb in België al meermaals opgetreden
* Je bent
een van de laatste overblijvende "echte" Mississippi Delta bluesartiesten
die nog songs kon schrijven uit de eerste hand om het zo te zeggen, van
eigen belevenissen daar in de Delta, want je werd in Drew, Mississippi
geboren en werkte als kind al als katoenplukker, ontwikkelde je daar die
krachtige stem?Je hoort wel van die "field hollers", die werksongs
om het werkritme op de plantages er in te houden. Bestond dat echt in
die tijd?
Jawel, we zongen op de plantages, in de bossen en als we naar huis gingen
via de lange "dirt" of "gravel" roads zoals we ze
noemden. Maar het echte zingen leerde ik in de kerk, ik heb die gave van
God gekregen. Mijn moeder was een koorleidster in de kerk en pa was een
bekende en goede muzikant die speelde met Elmore James, BB.King, Muddy
Waters en vele bekende bluesmuzikanten. We oefenden vooral bij Elmore
thuis, en hadden geen muzikale scholing, ik zeg het nogmaals, het is een
gave van God. Toen ik achttien was heb ik dan BB King ontmoet, de band,
BB was toen nog een slanke man, en met onze familie band "The Lard
Can band" waren we zijn backing band. Ik was drummer, maar we konden
ons geen drumstel veroorloven, ik was toen zeven en ik speelde op een
groot blik waarin reuzel of vet verpakt werd, vandaar de naam "Lard
Can Band". Naderhand toen ik naar St Louis verhuisde, kon ik een
echte drum kopen. Ik was Doc Terry's drummer, en begon wat later een band
met Little Aaron. Hij heeft een nummer voor me geschreven "East St
Louis". Op mijn eerste cd was die groep mijn begeleidingsband. Ik
had B.B. King nog graag ontmoet toen hij hier kort geleden optrad in Gent,
maar het is me niet gelukt. Ik had hem graag gesproken, maar kan nooit
tot bij hem geraken, het is reeds zo lang geleden. Na die "Lard Can
band" als drummer ben ik dan begonnen met gitaarspelen en achteraf
samen met mijn broer werd het dan de "Davis Brothers blues band",
dat was onze tweede band, we speelden heel veel in Tabby's Red Room. Nog
wat later speelde ik harp en via een cd van Arthur Williams, die "Harpin
On It" heette kwam ik onder de aandacht van Black &Tan en maakte
in 2001 een cd met hen, ondertussen zijn het er al vijf geworden.
* Dat
wilde ik net vragen, je moet wel tevreden zijn over je platenfirma, want
al je cd's zijn daar verschenen.
Ja, die jongens zorgen heel goed voor me, ik word heel goed behandeld,
geen enkel probleem. Ik kan niet lezen of schrijven, maar ik ben hen dankbaar,
ze vroegen me om een cd op te nemen, maar ik zei zoals ik het nu zeg.
"No, I don't need that Sh*t". Maar ze hebben me kunnen overtuigen
en nu zijn we goed bezig, twee tot drie Europese tours per jaar.
* Europa
is inderdaad zowat je tweede tehuis aan het worden.
Ja, Jan (n.v.d.r. Jan Mittendorp, gitarist van de band en labelmanager
van B&T) en ik kennen mekaar al een hele tijd, en wij doen zoveel
optredens. Hij is van Amsterdam. We treden op in heel Europa, en overal
ter wereld trouwens.
* Ja,
jullie zijn slechts met drie, Jij, Jan Mittendorp en John Gerritse, de
drummer, maar toch hebben jullie een volle en zware sound, de bassist
mis je niet of nauwelijks. Hoe hebben jullie dat klaargespeeld? Ik zou
deze vraag aan Jan moeten stellen, maar die is er momenteel niet.
Jan heeft een bariton gitaar en ook wat dikkere snaren, zodat hij dat
prima opvangt en zo wat gitaar en bas tegelijkertijd speelt, en John heeft
een extra grote drumkit gebouwd, zodat alles wat steviger klinkt, het
idee kwam na een Europese tour twee jaar geleden. Ik wou er eerst niet
van weten, maar toen zijn we wat gaan opnemen en 't klonk prachtig.
* In sommige
persartikels en besprekingen maakt men wel eens de vergelijking met Howlin’
Wolf, zie je dat als een compliment, die vergelijking met je stemgeluid
op een aantal nummers, want je imiteert hem zeker niet, maar klinkt wel
gelijkaardig?
Wel, ik was als jonge kerel dikwijls in zijn buurt en ik
vroeg op een dag: "Mr. Wolf, mag ik je wat vragen?", en hij
zei in die diepe prachtige stem van hem: "Yeah, Boy" (imiteert
hier de Wolf wel perfect). Ik zei: "Waarom roep je altijd zo hard
als je zingt?" en hij antwoordde "Well Boy,.. one day...when
you grow up to be a man, you'll know..." (weer een antwoord met een
stem alsof Howlin Wolf naast me zit). En nu weet ik het! (lacht). Neen,
het is een gave van God, het komt van diep binnenin en het geeft je een
goed gevoel zo te zingen, met al wat je kan geven. Telkens ik roep "Thank
you Dave!" begrijpen de mensen niet wie die Dave is: wel het is God.
Hij is mijn leider. Hij is goed en helpt me altijd.
* Een
van mijn favoriete songs op de nieuwe cd is "Dirty Dog", is
dat gebaseerd op een echt verhaal, het gaat over iemand die je ringen
gestolen heeft, maar het is prachtig, met die aparte wah-wah gitaarsolo.
Ja, een man die in de kleedkamer kwam terwijl we optraden stal mijn ringen
en ik was enorm boos. .ik noem zo iemand een smerige hond en ik meen het,
de promotor weet zeker wie het geweest is en wou er zelfs niet verder
naar zoeken. Maar hij weet het! Slechts een paar mensen konden daar binnen.
Ik dacht, ik schrijf er een song over, zodat hij er altijd aan herinnerd
zal worden! De vuile hond!
We merken
dat ringen belangrijk zijn voor Boo Boo, want hij draagt enkele prachtige
grote exemplaren aan zijn vingers. Achteraf vernemen we ook dat het nummer,
dat altijd het hoogtepunt van het optreden is, samen met "Who Stole
The Booty", beiden niet konden gebracht worden in Peer, vanwege een
defect aan de wah-wah pedalen. Spijtig, want zo had 't sterke optreden
nog een stuk aan kracht gewonnen. Luister als je kan maar eens naar die
song, heerlijk!
* Je voorlaatste
cd "Drew, Mississipi" kwam in de top 10 van beste bluesplaten
van het jaar 2006 in Mojo Magazine, is dat eindelijk de herkenning die
je verdiende?
Ja, het was fijn tussen de besten te staan, we treden zoveel op en het
was eindelijk een mooie beloning daarvoor.
* Je laatste
cd is nog niet zo lang uit, maar toch bijna een jaar nu, heb je al plannen
voor een opvolger?
Jazeker, ik heb nog honderden songs in mijn hoofd, ze zijn niet nieuw
voor me. We kunnen zo de studio in en beginnen met opnemen wat mij betreft.
* Okee,
dat was 't zowat, misschien zien we mekaar weer op een volgend festival
binnenkort. We bedanken je voor dit gesprek.
Anytime, man! Ik ben hier binnenkort weer ergens, augustus of zo, denk
ik.
* En daarna
vissen waarschijnlijk, en jagen, want ik hoor dat je daar verslingerd
op bent?
Jaah, ik neem altijd een paar maandjes vrij daarvoor, in het warmste gedeelte
van het jaar.
* Groot
wild ?
Neen, konijntjes en kalkoen en zo en wat vissen.
* Geen Grizzly's dus?
Neen! (lacht luid), niet van die grote beesten!
Okee, tot nog eens, sir Davis!
Ron
Foto's: Lady Blue
|
