|
Na
zijn optreden op de 25 ste editie van het BRBF te Peer hadden we een gesprek
met een ontspannen Derek Trucks, we stelden hem enkele vragen over zijn
carrière en toekomstplannen met zijn band.
* Goeie
namiddag Derek, welcome in België, is dit je eerste optreden hier met
je band?
Met men eigen band wel, ja, maar ik heb een paar jaar geleden Antwerpen
aangedaan als gitarist van Eric Clapton's band, samen met Doyle Bramhall
II.
* Je begon
al heel vroeg met gitaar spelen, als ik me niet vergis op je negende,
ben je dadelijk begonnen met een echte professionele gitaarleraar of eerder
met het meespelen met de platen die je bevielen, zoals dat wel meer gebeurt.
Eerder dat laatste, ja. Mijn oom was Butch Trucks van de Allman Brothers,
en mijn vader was daardoor dikwijls in de Allman's entourage. Ik hoorde
thuis constant platen van die Allman Brothers, Derek & The Domino's
en die andere bands van Capricorn en zo. Mijn vader noemde me daardoor
ook Derek. Ik leek wel voorbestemd, als je bedenkt dat ik later bij de
Allman Brothers zou spelen en met Clapton... Maar ook door het optrekken
op jeugdige leeftijd met topmuzikanten, had ik de beste leerschool die
je kan bedenken.
* Over
je invloeden dan, toen ik zowat vijftien jaar geleden je debuut hoorde,
je was toen zelf ook nog maar vijftien jaar oud, was ik totaal verrast,
je klonk op dat debuut zelfs nog complexer en meer jazzy dan op je meer
recente releases. Luisterde je op die leeftijd al veel naar jazz, zoals
John Coltrane en dergelijke, want dat is niet zo vanzelfsprekend.
Ja, toch wel, op mijn veertiende ben ik diep beginnen graven in de jazzmuziek.
Wat we op onze cd's zetten en live spelen is heel erg bepaald door wat
we op de toerbus beluisteren, bekijken en lezen. Toen was dat jazz, waardoor
dat debuut ook sterk die richting uitgaat.
* Ik was
erg onder de indruk van die plaat, ondermeer ook vanwege te technische
virtuositeit op die jonge leeftijd reeds.
Dank je. Het enige wat ik toen deed was de muze volgen, het was zeer bevrijdend,
de invloeden die jazzmuziek op me maakte, loslaten.
* Je moet
ook veel naar klassieke Indische muziek geluisterd hebben, de Pakistaanse
artiesten. Ali Akbar Khan bijvoorbeeld, die onlangs gestorven is, want
op al je cd's komen die invloeden boven.
Ja, inderdaad Ali Akbar Khan, ook wat Nusrat Fateh Ali Khan, en vele andere,
maar vooral die twee, die quawalli muziek fascineert me. Ik heb lange
tijd die muziek op me laten inwerken inderdaad. Ook andere dingen als
de grote Blue Note artiesten en zo.
* Je was
dan ook wel tevreden zeker toen je enkele weken geleden op korte tijd
de twee grootste jazz festivals ter wereld mocht aan doen. Montreux en
North Sea Den Haag.
Zeker, we hoopten al lang daar te mogen spelen, alleen vinden we het raar
dat net op het moment als we wat terugstappen van de jazz, we dan plots
beide mogen doen. Maar in dezelfde kamer zitten als Herbie Hancock, Chico
Valdez en Mc Coy Tyner en die drie samen horen spelen, wat een belevenis,
de piano hemel!
* Je bassist
Todd Smallie is al vijftien jaar bij je, maar ook je andere muzikanten
al geruime tijd bij je, kan je wat over hen vertellen, want het zijn allemaal
speciale, talentrijke muzikanten.
Ja, ik en Todd zijn samen opgegroeid om het zo te zeggen, we hebben wat
eenzelfde levensloop, trouwden op ongeveer hetzelfde moment, kregen kinderen
op hetzelfde moment, er is daar al zeker een band. Yonrico is bij ons
gekomen even later, de ritme sectie is de motor van elke groep, Kofi heeft
een goed oor, hij hoort alles perfect en geeft overal een speciale flair
aan. Count M'Butu speelde meer dan twintig jaar, bijna vijfentwintig zelfs,
samen met Yonrico, ze zijn dus een perfecte tandem en Mike was 't missende
stukje van de puzzel, de stem vinden die in deze band perfect paste, daar
hebben we 't langst naar gezocht. Maar alles is op zijn plaats nu en we
zijn één familie om 't zo te zeggen.
* Was
Duane Allman je grootste invloed, want ik ken in feite maar één man die
zijn geluid kan terug oproepen en dat ben jij! Alleen... jij voegt er
wat aan toe, wat je uniek maakt in mijn ogen.
Duane was zeker mijn eerste en ook wel mijn grootste invloed ja, daar
heb je gelijk in. Ik ben opgegroeid met zijn muziek, ik hoorde 't al in
de wieg, echt waar. Toen ik dan begon met gitaar spelen wou ik zijn geluid
zo dicht mogelijk benaderen
* Het
meest aparte aan je geluid is het feit dat je je gitaar gebruikt op een
manier die de menselijk stem oproept, je kan ze bijna echt laten zingen.
Is die organische sound wat je echt zocht of kwam 't eerder toevallig?
Ik zal het je vertellen. Alan Woody (nvdr. de overleden Gov't Mule bassist)
liet me op een dag een plaat horen van een zekere Aubrey Ghent, een steel
gitarist, en ik was helemaal in de war. Ik dacht de eerste twintig seconden
dat ik naar een zangeres aan 't luisteren was, maar het was zijn gitaar.
Op dat moment ging er zogezegd een licht branden. Ik dacht, hier moet
ik achteraan gaan, dat geluid, trachten te klinken als een menselijke
stem. Maar ook in de buurt zijn van een goede zangeres helpt , ik hoor
Susan iets zingen en probeer het na te spelen.
* Ja,
want dit is je eerste cd waar de world invloeden en de jazz slechts in
mindere mate terug te vinden zijn. Deze cd heeft meer de blues, gospel
en soul als hoofdthema. Hij is opgenomen in je thuisstudio, Swamp Raga,
ergens in de moerassen, en dat hoor je echt vinden we. Het southern, swampachtige
geluid van die cd is duidelijk hoorbaar. Is dat de richting die je uitwil,
meer blues, minder jazz, een hechter totaal groepsgeluid?
Dat moeten we nog bekijken, bij deze laatste zijn we gewoon de studio
ingetrokken, wat geschreven...opgenomen, weer wat geschreven... ook opgenomen
en we hadden in geen tijd 25 nummers, maar er zaten een aantal instrumentals
tussen en nummers die complexer waren, meer in de stijl van onze vorige
cd's. Die hebben we weggelaten en wat overbleef was een mooi geheel en
het voelde inderdaad aan als de swamps van Florida, waar het gemaakt is,
dus waren we er tevreden mee.
* Het
is inderdaad een pracht van een plaat, een kanshebber voor mijn persoonlijke
plaat van het jaar, echt waar.
Wel dank je! Fijn dat te horen.
* We hadden
het net over de swamps, toen we enkele maanden terug Tony Joe White interviewden
kwam de cd van je vrouw Susan ter sprake, Tony Joe zei dat hij tot voor
kort niet zo bekend was met haar werk, maar dat hij enorm onder de indruk
was van haar muziek, en dat hij behoefte had aan de nabijheid van bossen
en een rivier om goeie songs te kunnen schrijven. Is dat bij jullie beiden
ook zo, want je studio ligt op zo een plaats en de titel van Susan's nieuwste
cd geeft 't ook duidelijk aan: "Back To The River".
Ja, het geeft in de eerste plaats rust, je kan niet echt schrijven op
een tourbus of in een trailer tussen optredens. Je eigen studio hebben
in zo een omgeving zal ons zeker helpen om een eigen sound te krijgen.
Bovendien kan je in alle rust werken, je hoeft niet naar de klok te kijken
en te denken wat het je gaat kosten. Je moet op je gemak zijn als je schrijft
en opneemt, als het kan dat je je vrouw en kinderen rondom je hebt, helpt
dat enorm. Sinds ik die studio heb, schrijven de songs zowat zichzelf
(lacht). Het was veruit het gemakkelijkste project ooit.
* Dus
we kunnen nog veel mooie dingen verwachten van je in de toekomst.
(Lacht) Ja, als ik tenminste de tijd vind om thuis te geraken. Het was
zo druk de laatste tijd. Tot nu toe lukte het nog, als de kinderen klein
waren, je nam ze gewoon mee op toer, maar nu zou ik toch meer tijd willen
beginnen besteden aan ze nu de schooltijd er aan komt. Dus ik zal wel
wat minder moeten toeren.
* Ja,
en met twee ouders die muzikant zijn...
Spreek me er niet over, ik kan je wat vertellen... Momenteel zijn we alle
twee op Europese tournee, soms lukt 't dat we enkele uren samen zijn,
maar eergisteren bijvoorbeeld landde onze vlucht in het zuiden van Frankrijk
in Nice, terwijl Susan tien minuutjes eerder vertrok van daar. Zéér frustrerend!
* Je speelt
bovendien nog altijd met de Allman Brothers, die net veertig jaar bestaan.
Bovendien, vind je naast het werk met je eigen band soms nog de tijd om
mee te spelen met bevriende jam bands als Government Mule, Widespread
Panic en Mike's eigen groep Scrap-O-matic.
Soms lukt het nog, maar steeds minder. Meespelen met Warren (Haynes),
Jimmy (Herring) en Mike (Mattisson) doe ik nog steeds met veel plezier,
maar de tijd ervoor vinden is steeds moeilijker. Dit jaar is er inderdaad
de Allman's 40, een Japanse tour, zoveel... moeilijk dus. Ik zie me aan
dit tempo geen tien jaar verder doen. Zoals ik al zei, wat gas terug nemen,
zeker op toergebied.
* Spelen
met de beste gitaristen ter wereld, zoals Warren Haynes, Eric Clapton en Doyle
Bramhall II zal zeker ook invloed gehad hebben op je geluid. Kun je van zulke
mensen nog wat leren?
Zeker, je kan van iedereen leren, alleen
moet je je ervoor open stellen. Zeker mensen van hun kaliber, Carlos Santana,
Jimmy Herring, Jack Pearson, Oteil Burbridge, de bekende bassist van the Allman
Brothers band en broer
van onze Kofi. Als je daar niet van leert! Maar ook van minder bekende muzikanten.
Het kan ook zo weer weg zijn je talent. Neem b.v. Jaco Pastorius of Charlie Parker,
de ene dag goddelijk en wat later stellen ze geen barst meer voor, alsof er een
kind staat te spelen dat nog aan 't leren is. Je hebt alle hulp nodig, van promotors,
pers, allemaal. Als je jezelf daar boven stelt mag je het wel vergeten. Ik weet
waarover ik spreek, we mogen ons gelukkig achten dat we dit leven mogen leiden.
Mijn vader was een dakwerker. Heeft zijn leven lang van 's morgens vroeg tot s'avonds
laat zich uit de naad gewerkt en is in feite nog steeds arm. Dan denk ik zelfs
op een slechte dag, het kon veel erger! Ik zal nog maar wat oefenen op mijn gitaartje. * Een
nummer als "Get What You Deserve" lijkt wat van de juke joint
muziek van de Mississippi Hill Country artiesten in zich te hebben. Is
dat zo?
Ja, ik hou erg van R.L Burnside's muziek en Junior Kimbrough en die kerels.
We hebben ooit een bluesbedevaart gedaan, we gingen naar de Crossroads
en zo, we reden met onze eigen kleine bestelwagen. Ik had net Robert Palmer's
"Deep Blues" gelezen en hij praatte over Junior Kimbrough in
dat boek, en we wilden graag naar Junior's Juke Joint, want we waren er
maar veertig km van verwijderd. We telefoneerden naar de club voor informatie.
We verwachtten een soort info-desk of zo, een hostess of manager en er
neemt iemand op en die zegt "Junior Kimbrough here, can I help you".
Ik was zo verrast en vertelde hem dat ik een grote fan was en vroeg wanneer
er een optreden van hem was. Hij zei dat hij net uit het ziekenhuis kwam,
dat hij heel ziek was en niet kon optreden de eerste tijd. Enkele weken
later was hij dood. Ik heb dan wat later met R.L gespeeld, ik bewonder
die kerels enorm.
* Ik hoorde
van R.L 's dood tijdens een Gov't Mule concert in Antwerpen. Warren Haynes
zette de intro in van "Going Down South" in stopte na een minuutje,
ging naar de microfoon en zei :"Deze morgen is mijn goede vriend
R.L Burnside gestorven, dit is voor hem". Ik wist niet wat ik hoorde,
één van mijn hero's die de dood van een andere artiest die ik zo erg bewonderde
aankondigde. Ik zal het nooit vergeten.
Ja, Warren is iemand die ik ook enorm bewonder. Hij is zo succesvol en
steeds een gewone jongen gebleven. Dat hij de aandacht geeft aan de vaders
van de blues, die het verdienen, vind ik ook zo mooi aan hem. Vroeger
droeg hij dikwijls Son House en Mississippi Fred McDowell T-shirts en
zo. Door zijn populariteit werden veel jonge fans bekend met die muziek,
de roots. Dat is mooi, zo kwam Dick Waterman, de manager van veel van
die oudere generatie bluesmannen na een show naar ons toe gewoon om te
zeggen dat de weduwe van Son House een cheque van enkele honderd dollar
zou ontvangen omdat wij "Preachin Blues" op onze tweede cd gezet
hadden, en die loyalties daarvan voor die cheque zorgden. Dat doet echt
goed. Hij liet ons weten: als je zowat doet, "it really matters".
Voor zulke mensen is dat echt wel belangrijk
* Wat
we echt graag wil weten is of er kans bestaat dat er een cd komt van "The
Soul Stew Revival" de muziek waarmee jij en je vrouw Susan toerden
gedurende een hele tijd?
Ja, onder een of ander vorm zeker. Begin volgend jaar wil ik wat tijd
vrij nemen om daar aan te werken, met wat gastmuzikanten. Ik denk dat
Doyle al een geschikte man zal zijn daarvoor. Twee of drie configuraties
en schrijven, schrijven, schrijven.. Tot nu toe was 't een hobby, maar
het was zo leuk en met Susan's stem...Ik denk dat het een belangrijke
plaat zou kunnen worden als het goed gedaan is, een plaat met betekenis
en potentieel. De "Mad Dogs and Englishmen" van 2010 zogezegd.
* Derek,
we bedanken je oprecht voor dit gesprek, het was voor mij een echte eer
om dit interview te mogen doen, en ik hoop van harte je ooit opnieuw aan
't werk te zien op een ander festival of concert.
Ik bedank jullie, het was leuk, en als we kunnen komen we terug want we
zijn allemaal Belgian Beerheads!
* Easy
On The Duvel, Derek!
Ja, dat heb ik spijtig genoeg al gemerkt. (lacht hartelijk) Tot ziens.
Ron
Foto's: Lady Blue
|
