Rachel, welkom in België. Ben je tevreden over de respons die je krijgt op je muziek hier in Europa?
Ja zeker, zeer tevreden, want het was toch allemaal een gok of mijn muziek hier ging aanslaan. Ik verzond mijn eerste EP naar verschillende online magazines en radiostations en effectief, sommige mensen draaiden mijn plaat en hielden ervan. Zo ging de bal aan het rollen. Dat was een hele ontdekking voor mij, want ik had er geen idee van of er hier in Europa een markt was voor Amerikaanse muziek.
Ik heb de indruk dat Amerikanen een doorbraak of erkenning in Europa zien als een soort kwaliteitsbarometer of een waarderingslabel.
Misschien wel. Maar één ding is zeker, zoals we hier verwend worden op tournee zie je nergens. Al die aandacht en meeleven is gewoon prachtig om mee te maken.
Als muzikant is het belangrijk om voldoende airplay te hebben op radiostations. Ik ken echter grote artiesten die zonder airplay op een brede fanbasis kunnen rekenen, omwille van hun overtuigende liveshow en zo hun cd’s aan de man brengen. Ik denk dat ik jullie bij die laatste categorie kan rekenen.
Ja zeker. Het omgekeerde is ook waar. Er zijn artiesten die je enkel op de radio hoort en geen liveshow hebben. Weet je, het gras is altijd groener aan de andere kant en ik zou wel willen dat mijn muziek veel op de radio gedraaid wordt, daar dromen we toch van, maar ondertussen is onze liveshow het beste uithangbord.
Je carrière startte een beetje zoals Bob Dylan, die ook al op de radio gedraaid werd vooraleer hij één nummer op plaat had opgenomen.
Ik zond copies van demo’s die ik opgenomen had naar radiostations in Europa en Amerika en ze draaiden mijn nummers zelfs eerst hier. Ik speelde toen open mic’s, maar had nog geen liveshow van mezelf. Het was meer toevallig dat mijn eerste EP tot stand kwam. Een vriendje van mij kocht me voor Kerstmis een acht track recorder, maar ik ben helemaal geen techneut en lezer van handleidingen, zodat het ding in de kast belandde. Tijdens een verlofperiode op mijn werk viste ik het ding echter opnieuw op en probeerde er wat songmateriaal mee op te nemen. Ik besliste om vier sporen te gebruiken, dus één voor mijn stem, één voor mijn gitaar en de twee andere ook harmonisch gezongen stemmen omdat ik geen ander instrument bespeel, vandaar al die harmonische zangen. Ik nam vier songs op, waaronder drie covers en mijn eerste echte song “Halloween Leaves”. Achter mijn rug nam mijn vriendje het geheugenkaartje met de opnames mee en liet ze masteren, opnemen en op cd zetten. Op Kerstmis stond er een grote geschenkdoos onder de kerstboom en toon ik ze opende zaten er honderd cd’s in. De andere negenhonderd staan beneden verklaarde hij doodleuk. Ik was razend. Wie is nu geïnteresseerd in een cd met één song en drie covers? Na een paar weken dacht ik, ik heb ze nu toch, ik kan er beter iets mee doen. Ik begon dus op het internet adressen te verzamelen van radiostations in Europa en Amerika en stuurde mijn copies de wereld rond en de goede reacties die ik hierop kreeg waren de aanzet om verder te doen.
Ik ben een groot liefhebber van muzikanten die zoals jij die de kunst verstaan om verschillende muziekstijlen te combineren. Je muziek heeft invloeden van gospel, folk, blues, country, old time music…Het is duidelijk dat je een groot fan bent van al de traditionele muziekstijlen. Is dit jouw manier om die stijlen te eren, een modernere klank te geven en te bewaren voor de komende generaties?
Ik ben een zeer groot liefhebber van geschiedenis en historiek. Ik lees er veel over en probeer me erin te verdiepen, maar ik kwam nog maar pas in contact met die old time stijl en viooltonen. Ook mijn tournee met Zak (Borden) deed een nieuwe wereld voor me opengaan, namelijk die van de bluegrass en Ierse muziek en dit liet me dieper ingaan op de andere roots van Amerika. Misschien moest het zo zijn en was het puur toeval dat dit simpele countrymeisje hiermee geconfronteerd werd.
Op je laatste plaat “City Of Refuge” kies je drie traditionals uit om te coveren. Hebben die een speciale betekenis voor je?
Ik speel al langer met het idee om een gospelplaat uit te brengen en het zal er nog wel van komen. Die songs borrelen steeds bij me boven en ik vraag me dan af hoe ik ze het beste kan opnemen of transponeren in mijn stijl. Je kan dit als een voorproefje zien.
Ik vind dat je nieuw album een onweerstaanbaar singalong gevoel heeft, alsof je in de mix dezelfde drive wil leggen als in je liveshow.
Vind je? Dat is goed nieuws want we staken veel tijd in het uitbalanceren van de harmonische zang en met de medewerking van Zak heeft het album inderdaad een grote gospelfeel. We hebben nu ook meer tijd gehad dan op “The Bootleggers Daughter”, waar ik na een jaar mijn budget al opgesoupeerd had aan opnames van mijn eigen stem en gitaar, zodat we uit noodzaak de harmonieën moesten beperken. Ik hou immens veel van samenzang en dat mis ik een beetje op die plaat. Nu had ik de luxe te kunnen rekenen op de fantastische stemmen van Zak, Tim O’ Brian, Holly O’ Reilly en Pietta Brown.
Je noemde je nieuwe album “City Of Refuge”. Ik denk dat iedereen zijn City Of Refuge heeft.
Op een dag riep mijn vader me bij hem. Mijn vader is een zeer diepgelovig iemand en regelmatig geeft hij me een preek over een onderwerp dat hij gelezen heeft en inspireert in de Bijbel. In het begin had ik hier een afkeer van, maar nu heb ik het leren aanvaarden. Hij had dus gelezen over The Cities of Refuge, waar criminelen op vlucht voor de wet asiel konden krijgen en een eerlijk proces. Mijn vader was van oordeel dat ons thuis onze City Of Refuge is en dat we zorg moeten dragen voor iedere bewoner en elkaar de hand reiken binnen de familie, zodat we allemaal voor elkaar Cities Of Refuge worden. Ik vond dit zo een prachtige gedachte,dat ik het woord opschreef en hoopte er ooit een song over te schrijven. Zak en ik wierpen ons op het onderwerp, maar het nummer raakte niet op tijd klaar voor de cd. Daarom verkoos ik de cd er naar te noemen.
Je bent een waar vechterstype. Je voedde je zoon alleen op tijdens je studies, speelde en schreef ondertussen nog muziek om uiteindelijk vandaag uit te komen op twee full-cd’s op je eigen platenlabel “Skinny Dennis”. Waar haal je al die kracht vandaan?
Ik slaap dus niet (barst uit in lachen). Het draait hem allemaal om passie en verlangen naar iets waar je immens veel van houdt en om geeft. Iets wat je absoluut wil zien ontwikkelen en groeien en een richting wil geven. Mijn moeder zei altijd : “Als je iets gedaan wil hebben, vraag het aan een bezige bij”. Daar zit veel waarheid in. Hoe meer je gewend bent te doen, hoe minder moeite het je kost veel hooi op je vork te nemen.
Wie is eigenlijk Skinny Dennis?
Aha…Dat is de bassist van Guy Clarck. Hij vernoemt hem trouwens in de song “L.A. Freeway”. Oorspronkelijk wilde ik zelfs een groep beginnen onder de naam Skinny Dennis, maar omdat mijn vriend al mijn cd’s onder de naam Rachel Harrington had laten drukken zijn we mijn eigen naam maar blijven gebruiken. De naam van mijn vader is ook Dennis, zodat er ook hier een band mee is.
Je hebt de grootste credit list die ik ooit zag op de binnenkant van de cd-hoes staan. Was je bevreesd om iemand te vergeten of was de cd te klein om iedereen te vernoemen?
Nee, ik zocht geld bij elkaar om mijn cd op te nemen en al die vernoemde mensen hebben me gesteund. Een cd maken kost verschrikkelijk veel geld, ongeveer tienduizend dollar om de opnames te beginnen en dan begint het pas. Voeg daar gerust hetzelfde bedrag aan toe voor promotie. Dit is veel geld voor een eenvoudig countrymeisje met een gitaar. In Bootleggers Daughter heb ik mijn laatste spaarcenten gestopt en de rest gefinancierd met giften of gesigneerde voorbestellingen van de cd. Ik ging op dezelfde manier te werk voor City Of Refuge, maar beloofde de mensen hun naam op de cd-hoes te zetten. Dit werd zeer geapprecieerd door deze behulpvolle mensen, zodat we beiden zeer tevreden waren over het resultaat.
“Karen Kane” is een mooi verhaal over een meisje dat zich prostitueert in de goudzoekerstad Dawson City, in Yukon, Canada. Ik lees zinnen in je tekst zoals “A Woman Like Me Running To Forget” en “Oh That Child, Taken So Young”. Heeft deze song betrekking op je eigen leven?
Ik pikte dat verhaal op uit historische memoires die ik zo graag lees. Deze kwam uit een verzameling brieven gebundeld als “The Good Time Girls”, over meisjes die naar Alaska vertrokken tijdens de Goldrush om er geld te verdienen als prostituee. Dit verhaal ging over een meisje uit SanFrancisco die, zoals ik, een doodgeboren baby baarde en zonder iemand te verwittigen naar Alaska vertrok. Het is een heel triest verhaal, met groot verdriet en pijn tussen de regels. Ik kon me haar wanhoop en verdriet perfect voorstellen. Ook het taalgebruik is heel typerend in die song, in die mate zelfs dat Tim O’Brien absoluut de backings wilde doen op dat lied, zelfs geheel vrijwillig, dermate voelde hij zich aangesproken door mijn tekst. Dat was een heel groot compliment voor me.
In de mooie countrywals “A Housewife’s Lament” spreek je de verborgen wensen van vele huisvrouwen uit. Is dit je oproep tot revolutie voor de huisvrouwen?
Absoluut ! Ik was getrouwd toen ik die song schreef, helemaal verwaarloosd en eenzaam achtergelaten op zolder door een egoïstische man (proest het uit). Nee, er zit veel waarheid in die song.
Mijn favoriete nummer op de plaat is “Under The Big Top”, met de woorden “Close Your Eyes And You're In Heaven”. De song telt slechts zes regels, maar ik snap het verhaal niet.
Oh, het is verhaal over twee circusartiesten, meer bepaald koorddansers, die verliefd worden onder de circustent, genaamd The Big Top. Toch ongelooflijk romantisch, liefde op een dansende koord. Van zulke verhalen smelt mijn hart.
Rachel, Rootstime dankt je voor dit interessante gesprek en we kunnen niet wachten om deze songs live te horen in deze gezellige muziekclub Toogenblik. We wensen je nog veel succes in je verdere carrière en je kan rekenen op al onze steun.
Blowfish
Meer foto's: Blowfish
|
