Terry Evans spreken we net als Romi Mayes vlak voor zijn optreden op Blue Highways. Hij blijkt een grapjas te zijn, want hij bekijkt argwanend ons recordertje en na mijn eerste welkomstwoorden zegt hij heel kordaat "No!,...I didn't do it!". Een hilarische lachbui breekt los bij zijn aanwezige bandleden en het ijs is meteen gebroken.

* Terry, je bent geboren in Mississippi, je zal dus wel heel veel naar Delta blues geluisterd hebben in je jeugd, is dat ook de meest belangrijke invloed op je eigen sound geweest?
Ik hou van heel veel muziek, van country over soul, gospel, rock & roll en blues, ik luister naar iedereen, zo lang het maar goeie muziek is. Maar gospel is er een heel belangrijk deel van: Dixie Hummingbirds, Blind Boys Of Alabama, die dingen vooral.

* Je was samen met Bobby King vooral bekend als de stemmen op veel Ry Cooder songs, en Ry speelt nog steeds ook op de meeste van jouw platen mee. Hoe ben je met Ry In contact gekomen?
Wel, om eerlijk te zijn, dat was helemaal de verdienste van Bobby King, hij had getekend bij Warner Bros en Ry’s schoonbroer was Bobby’s producer, Russ Titelman.,een bekende producer met meerdere grammy’s op zijn palmares en Ry zocht een paar backing zangers en Russ stelde Bobby voor en Bobby nam mij dan weer mee. Het beviel Ry en we werken nog steeds samen.

* Was Ry Cooder een grote hulp voor je carrière, je kreeg er enorm veel “exposure” door natuurlijk.
Hij heeft me enorm geholpen, ik ben er hem heel dankbaar voor. We telefoneren nog regelmatig, en als ik hem nodig heb voor een opname, is hij er dadelijk en andersom ook natuurlijk.

* Je hebt de titelsong gedaan voor de film “Crossroads” dat was wel het belangrijkste feit uit je hele carrière vermoed ik. In feite was dat het echte begin er van denk ik zelfs, is het niet?
Ja, de film zelf was belangrijk voor me, ik zing de song in de film zelf, als acteur om het zo te zeggen. Hoewel de cd meer succes had dan de film zelf, hij kwam te vroeg. Dat soort films waren toen niet “in”, tien jaar later was hij veel beter ontvangen. Maar ik krijg af en toe nog wat royalty’s, door de dvd verkoop en zo.

* Iedereen, of velen kennen je dus van Cooder, maar dat je met zoveel anderen samengewerkt hebt, zoals Fogerty, Bozz Scaggs, Joan Armatrading zullen minder mensen weten. Kan je ons daar wat van vertellen?
Ja, je noemt er daar drie, maar de lijst is zo lang, ik kan 24 uur lang vertellen over de mensen met wie ik werkte, Maria Muldaur, Bruce Willis, de acteur, die ook blues zong, John Lee Hooker, Pops Staples, en ga maar door.

* Je hebt geen echt recente soloplaat gemaakt de laatste jaren, maar je werkte met Hans Theessink wel “Visions”. Jullie kennen elkaar ook al jaren, hoe kwam dat en treden jullie nog veel samen op?
Ja, er is net een kleine tournee achter de rug, en dit is nu ons tweede concert met mijn eigen groep, en nu komt er weer een toer door Europa met deze band, 11 concerten in totaal. Ik ontmoette Hans in Winnipeg, Canada tijdens een festival en we waren wat aan het praten, Bobby King, Hans en ik, en hij vroeg of we niet wat backing vocals wilden doen op zijn nieuwe cd, we deden dat en wat later deden we een tour samen, 12 jaar geleden… en heel lange tour, met nog wat andere artiesten, Ali Thelfa uit Granada en de tubaspeler John Sas uit New York. En toen tijdens een dineetje bij Hans thuis in Wenen, begonnen we te praten dat we samen een plaat moesten maken waar ik niet alleen backing zou zingen maar echt een plaat van ons beiden. Dat was dus ongeveer vijfjaar geleden, geen druk , geen echte plannen en uiteindelijk is het er dan van gekomen. We hadden beiden wat ruimte, Hans kwam naar L.A en we kozen onze lievelingscovers en op enkele dagen was de plaat klaar. We wonnen een award in Denemarken en we zijn genomineerd door de Memphis blues foundation en de uitspraak daarvan is nu 7 mei. Fingers crossed!

* Ik wou het net zeggen: je hebt die Deense award gewonnen, en je “tegenstanders” om het zo te zeggen waren Emmylou Harris en John Hiatt, je was dus in goed gezelschap.
Zeg dat wel, we hadden nooit durven hopen dat we die twee zouden verslaan.

* Je neemt regelmatig songs op van Jorge Calderon, bekend van Warren Zevon, Ry Cooder en David Lindley, ook een prima bassist én producer. Wat bevalt je zo in zijn songs, want jullie schrijven ook samen.
Soms is het moeilijk te omschrijven wat de magie is van iemands composities.Het feit is: ze bevallen me, vraag me echter niet precies waarom, want dat kan ik moeilijk thuisbrengen. Het raakt je, maar waarom? Hij is een goede songschrijver, goede bassist en ik heb hem via Cooder ontmoet, want ze spelen veel samen.

* Op “Visions” zijn veel songs bekende covers, was dat wegens het tijdsgebrek dat die keuze gemaakt werd of wilden jullie die song speciaal samen brengen.
Ja, dat was echt onze keuze, toen die beslissing ongeveer vijf jaar geleden er kwam om samen te werken, stonden veel van die songs al bijna vast, het waren lievelingsnummers van ons beiden.

* Een van de nummers is een song die Bo Diddley bekend maakte, de Willie Dixon compositie “You Can’t Judge A Book. By The Cover.” Was dat een tribute aan Bo, want Hans en hij, en jij misschien ook, waren hechte vrienden.
Hans was heel close met Bo, ik kende hem meer oppervlakkig. Maar het was een song die gewoon gekozen was voor de cd, en door de omstandigheden achteraf is het zo wat een tribute geworden, een afscheid van hem. Op de cd heeft Hans ook nog een kort fragment gebruikt, woorden uit hun laatste gesprek, Bo stierf even later die maand.

* Er staan ook een paar nummers op waarop Richard Thompson meedoet, hoe kwam die samenwerking er, was Richard ook een vriend van jullie?
Hans en Richard hadden vroeger ook al samen gewerkt, en het was een beetje magie hoe het allemaal samenviel. Richard was toevallig in L.A , en Hans hoorde dat, we zaten in de studio, Hans belde Richard en toen Richard die songs hoorde wou hij wel even wat inspelen, het was niet gepland, een toevallige samenloop van omstandigheden.

* Zijn er al plannen voor toekomstige releases?
Ja, ik denk dat de volgende plaat eerst een “Anthology” gaat worden, en daarna weer een compleet nieuwe release, even later.

* We danken je voor je kostbare tijd en wensen je een goed optreden toe zo dadelijk Terry!
Ik dank jullie, het was fijn met je te praten

Een kwartiertje later zorgde Terry Evans en zijn band voor een sterke mix van gospel, blues en soul, en maakte van Blue Highways een klein beetje “blues” highways, hierbij geholpen door King Clarenz die in de foyer gelijktijdig als “bijna” one man band zijn National Steel folterde, maar hierover meer in ons uitgebreide concertverslag.

(RON)

Meer foto's: Blowfish