* Tom, je roots liggen in New York, maar in het midden van de jaren negentig verhuisde je naar Venice, Los Angeles. Hield je het voor bekeken in New York?
Nee, ik hou nog steeds van New York, maar ik voelde dat ik muzikaal en ritmisch naar iets nieuws moest toewerken. Het was net alsof ik daar op een muur stond te kloppen, zonder dat er iets gebeurde, alsof ik daar al mijn mogelijkheden had uitgeput. Het voelde niet meer aan als een goede uitlaatklep. Toen ik in Californie aan kwam voelde ik me er onmiddellijk thuis en trof er zinnige mensen aan met een open muzikale geest. Dat mag misschien cliché klinken, maar de West Coast heeft een zeer open geest tegenover muziek en zeer vooruitstrevende ideeën.

* Als ik goed geïnformeerd ben dan was Thirsty Dog je eerste groep in LA?
Nee hoor. Wie heeft je die bulshitt verteld? Mijn eerste optredens in LA deed ik met Ben Harper, als duo, onder onze eigen namen. Onze eerste echte band noemde Upon Time. Dat was in dezelfde periode als onze eerste gezamenlijke lp “Plaisure And Pain”. We deden toen optredens als duo en met een band.

* Rond dat album “Plaisure And Pain” is een ware hype ontstaan. Heb je al eens naar de prijzen gekeken die ze daar op Ebay voor bieden?
Jezus, dat is niet normaal meer. Ik heb al bedragen gezien van om en bij de zeshonderd dollar voor dat stukje vinyl.

* Het is ook te downloaden op MP3city heb ik gemerkt, in mp3 kwaliteit. Die heerschappen hebben wel de originele hoes, met jij en Ben Harper in die gitaarwinkel, niet gebruikt als albumcover, maar wel de originele tracks. Ik twijfel eraan of dit allemaal,legaal is.
Weet je, op Napster is het album ook te downloaden geweest, maar dit is weer iets nieuw. Ik zal de naam eens opschrijven en het eens laten controleren. Die naam van die website zegt mij helemaal niets en laat staan dat ze me vergoeden. Dat loopt tegenwoordig wat uit de hand met die internettoestanden. Er is sprake van dat we het album opnieuw officieel zouden uitbrengen omdat er zoveel vraag naar is. We spelen daarop ieder drie eigen songs en een paar covers van onder andere Robert Johnson en John Prine.

* Je bent heel goed bevriend met Ben Harper, maar ook andere grote namen en idolen van mij, zoals Jackson Browne en Graham Parker, zijn graag in je gezelschap. Hoe heb je kennis gemaakt met Graham Parker, die ik trouwens een zeer onderschat artiest vind?
Toen ik mijn eerste album North American Long Weekend uitbracht werd ik gevraagd om een promotionele tour voor songwriters te doen voor BMG Music. Ik werd toen opgetrommeld samen met Radney Forster, Graham Parker en Jeff Black. We zaten op een tourbus die gesponsord werd door Hennessy likeuren. Ik viel bijna in zwijm van bewondering : ik samen op tournee met één van mijn grote helden, ongelooflijk. Daar werd een hechte band geschapen en gedurende al die jaren bleven we nauw in contact. Af en toe gingen we samen op tournee als duo of zochten we een band om mee te gaan. Ik was zelfs music director op één van zijn albums, waarvan me de naam nu ontsnapt. Hij is altijd heel populair geweest in uw land, België. In een maand gaan we samen opnieuw op tournee en ik kijk er al naar uit. Echt cool hoor, we wisselen vaak af met onze act. Dan open ik voor hem of omgekeerd, of spelen we samen nummers. Ik speel veel instrumenten waaronder bas, gitaar, mandoline en piano, zodat het voor mij en de andere artiesten steeds een mooie afwisseling is. Het doet me veel plezier dat hij één van je helden is. Weet je wat, ik zal hem even opbellen, dan kun je het hem zelf vertellen. Het zal hem enorm plezier doen dat men hem in Europa niet vergeten is.

* Je meent het! (neemt zijn gsm en belt Graham Parker)
Shit, hij neemt niet op, maar vooruit, spreek een boodschap in op zijn antwoordapparaat.

* (In koor) Graham, we love you! We want you back in Europe!
Haha, dat was lachen, maar dit gaat hem veel plezier doen, zeker weten.

* Eén van de meest originele opnames die ik gehoord heb van je is de live-opname van jij en Victoria Williams in “Can’t Cry Hard Enough” op je live album Sweet Affection. Haar zang klinkt wel heel vreemd op die versie van het nummer.
Weet je hoe dat kwam? We traden op voor een benefietconcert met de naam Sweet Relief, ten voordele van minderbedeelde en onfortuinlijke artiesten, die zelfs geen ziekenfonds of verzekering kunnen betalen. Victoria lijdt aan multiple sclerosis en juist op de dag dat we moesten optreden kreeg ze een zware opstoot en kon niet optreden. Ik ging dan alleen het podium op en excuseerde me aan het publiek voor de afwezigheid van Victoria. Op dat moment kreeg de concertorganisator Victoria aan de lijn vanuit haar ziekenbed, in haar woning in Joshua Three. Terwijl ik begon rende hij het podium op en hield hij zijn gsm met de luidspreker aan, tegen de micro, terwijl zij vanuit haar bed meezong. Daarom klinkt het zo raar, juist als in een oude film. Man, dat was een ontroerend moment. Ze is zo’n fantastische vrouw.

* Buiten Mark Olson was ze ook nog getrouwd met Peter Case. Peter is ook door het oog van de naald gekropen met dat hartinfarct een tijdje geleden.
Zeg dat wel, maar ik heb hem pas ontmoet en het gaat heel goed met hem. Voor hem hebben we ook een benefiet georganiseerd om zijn medische kosten te dekken. Dat verrekte verzekeringssysteem in Amerika zou hem anders ofwel geruïneerd, ofwel het leven hebben gekost. Op dit vlak is Amerika een ramp en mogen jullie in je handjes kloppen qua sociale zekerheid.

* Als artiest is het zeer belangrijk zich te omringen met goede muzikanten. Joe Henry heeft de geniale drummer Jay Bellrose aan zijn zijde en jij moet met Michael Jerome daar niet voor onder doen.
Op het gebied van drummers ben ik altijd verwend geweest. Ik speelde onder andere met Matt Johnson, de drummer van Jeff Buckley. Maar mijn man en eerste keuze is en blijft Michael Jerome. Ik vind het heel erg als ik iemand anders moet nemen als hij zelf op tournee is met bijvoorbeeld Richard Thompson.

* Verleden jaar ontving je de “Parent Choice Award” voor je kinderplaat “Hug Trees”. Het is altijd fantastisch werken in de spontaniteit en opgewektheid van kinderen.
Ik heb een zesjarige dochter en daar krijg je zo’n kick van dat het sterker was dan mezelf. Ik moest en zou een kinderalbum schrijven. Als ik met haar met de bal aan het spelen was of haar voortduwde met haar fietsje, werkte dit enorm inspirerend. Voor ik het wist zat ik achter mijn computer en had ik twaalf songs bij elkaar geschreven en moest ik dat kinderalbum wel uitbrengen, tot groot jolijt van mijn dochter. Het lied “Walk The Dog” is zelfs in Duitsland gebruikt als titelsong voor een programma tegen het geweld op dieren. Ik moet eens uitzoeken hoe en wat, maar de tijd ontbreekt me. Bizar detail is dat ik steeds aan de sound van mijn vroegere band The Silo’s moet denken als ik “Walk The Dog” speel, meer bepaald aan Walter. De grap is dat hij zelf honden schildert.

* Dit album kwam tot stand met de hulp en de ideeën van je eigen dochter. Niemand kan beter de wensen en gedachtegang van een kind weergeven dan een kind zelf. Wat leerde je zelf uit dit interessante project?
Dit album werkte echt bevrijdend en deed me beseffen hoe belangrijk het is van plezier te hebben in alles. Mijn grootmoeder is 101 jaar oud en vindt het mijn beste album ooit omdat het één grote lol is en minder serieus. Ik dank dat jezelf niet te serieus nemen wel de grootste les is die ik eruit kan trekken. Juist omdat het een kinderplaat is nam ik meer risico’s en experimenteerde ik meer met klanken en met mijn stem. Dit gevoel moet ik meedragen in de productie van mijn volgende albums : er zijn geen regels.

* Buiten het artistiek debuut van je dochter, ontdekte je een nieuwe vriend en collega, Brett Dennen.
Het is lang geleden dat ik nog zo’n groot talent als Brett heb ontmoet dat me werkelijk van mijn sokken blies. We voelden meteen dat het klikte tussen ons en we spelen veel samen. Ik speel mee op zijn nieuw album en hij op de mijne. Brett is als een broer voor mij.

* Nu dat we het toch over vrienden hebben. Waarom besloot je de productie van “Collapsible Plans” in handen te leggen van Ben Harper?
Het leek me spannend en eens iets helemaal anders. Ik wist op voorhand dat we samen veel zouden zingen en spelen op dit album, zoals in de oude dagen in onze vertrouwde stijl. Het is altijd goed wanneer er iemand anders de zaak van op afstand bekijkt en dan zijn ideeën kan uiten. We namen het ganse album zeer snel op, in een tijdsspanne van tien dagen, maar met een zeer grote intensiteit en gevoel. Ik hoorde ook dadelijk dat alles goed zat en wist dat ik op Ben kon betrouwen.

* De titel van je nieuwe album is gekozen door je Online Songwriting Group. Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Oorspronkelijk was dat wel zo. Ik had een online songwriting Group met Jason Mraz, Bob Schneider, Steve Pulz en nog een paar mensen. We vertrokken telkens vanuit een titel en schreven daar ieder dan een lied rond dat we iedere week doormailden naar elkaar. “Collapsible Plans is er daar één van en als je gaat kijken op de website van Jason Mraz zul je daar ook een versie van dit lied aantreffen, maar een totaal verschillend lied. Het idee hierachter is wel goed, want je wordt verplicht van heel snel en doeltreffend te werken. Anders hadden we dit lied nooit gehad. Sommigen noemen mijn versie evenwel “Sugar”.

* Zoals de titel “Collapsible Plans” zelf zegt: grote plannen maken leidt dikwijls tot grote teleurstellingen.
Absoluut. Maar niet hier op Blue Higways hoor, zeker weten (lacht).

* In een song zoals “Unwind” hoor je duidelijk de soulvolle, bluesy sound van Ben Harper doorklinken. Ook in de opener komt de unieke klank van zijn Weisenborn slidegitaar tot die sfeer bijdragen.
Hij is één van de weinigen die backwards slide kan spelen zoals Jimi Hendrix.

* Mij komt het echter over alsof jullie bij elkaar passen als een paar handschoenen en dat jullie de muziek en de song voor zichzelf hebben laten kiezen.
In essentie is deze plaat een stripped down album. Voordat ik aan dit album begon ging ik een heel andere muzikale richting uit, met een andere atmosfeer en bizarre, speciale klanken. Op deze plaat hielden we de klanken goed in toom en beperkten we het aantal instrumenten tot een minimum, zodat, zoals je zei, de song zelf volledig tot zijn recht komt. Deze plaat is een echte songwriterplaat.

* Eén van de meest originele arrangementen heeft het mysterieuze en donker, wat jazzy klinkend “Comfortable In Your Arms”. Die mix van al die instrumenten zoals double bass, cello, viool, lap steel met daarop Michael Jerome’s feel voor het bijpassende percussiewerk klinkt uniek. Hoe krijg je zoiets voor mekaar.
Je gelooft het misschien niet, maar dat ging tamelijk eenvoudig. We zaten allemaal in de studio en ik begon de toon en het gevoel te spelen welke ik uit de song wilde halen. De rest van de muzikanten viel gewoon in en het nummer klonk zo goed dat we het dadelijk opgenomen hebben als in een livetake.

* Je wordt dikwijls vergeleken met artiesten als Tom Waits of Bob Dylan, maar als ik die vloeiende klank van “Copper Moon” hoor, dan durf ik te zeggen dat er maar twee mensen op de wereld zijn die zo’n nummer kunnen schrijven, dat ben jij en Josh Rouse.
Waw, fantastisch, dank je voor dit grote compliment. Dat is de man die het prachtige album Nashville schreef niet? Vreemd hoe verschillende mensen soms elkaars sound benaderen. Zo klinken de nummers die ik op piano componeer helemaal anders dan mijn nummers op gitaar. Normaal had ik vanavond “Can’t Cry Hard Enough” op piano uitgevoerd, maar ze hebben er hier geen voorzien. Dat zal voor het volgende concert zijn, spijtig.

* Er kwamen twee versies van oudere nummers op de nieuwe cd te staan, “Copper Moon”, met Jackson Brown op piano en een heel instrumentaal sobere “Can’t Cry Hard Enough”. Waarom juist die twee songs?
Dit was Ben Harper’s keuze. Hij vertelde me dat hij gek was van twee van mijn oudere nummers en dat hij ze graag op de plaat had gehad onder zijn productie. Ik vond dat een goed idee omdat ik met dit album toch een nieuw publiek wil bereiken en zo de link werd gelegd naar mijn verleden.

* In het klagende “Why Wyoming” blijf je radeloos herhalen “Why, Why, Why”. Wat voor schokkende gebeurtenis was de aanleiding voor deze song?
Pfff (geëmotioneerde stilte), dat is een verschrikkelijk verhaal dat teruggaat naar onze eerste tournee door Amerika met The Silo’s. We waren tien dagen op tournee toen onze bestelwagen over de kop ging en één van onze bandleden en prachtige zanger Manuel Verzosa uit de wagen werd geslingerd en ter plaatse overleed. Tragisch einde voor de op deze magische tournee. De rest van ons kroop allemaal ongedeerd uit het voertuig, maar voor hem kon helaas geen hulp meer baten. Jaren daarna was ik zelf op tournee en kruiste ik toevallig de plaats van het ongeval. Ik was alleen op pad en was er zo ondersteboven van dat ik onmiddellijk mijn gitaar nam, mijn knie tegen het stuur plaatste en in tien minuten tijd die song neerzette terwijl ik verder reed.

* Wie is de “Gracious Victoria, Queen Of The Desert”?
Dit lied is geïnspireerd door de mateloze bewondering die ik heb voor Victoria Williams. Ze leeft zo’n magisch bestaan daar in de woestijn bij Joshua Tree. In de eerste plaats ben ik een reuze grote fan van haar. Ik ontmoette haar voor de eerste keer op een tribuutshow “Gramfest”, ter ere van Graham Parsons in Joshua Tree. Ik was een song aan het spelen en Victoria sprong spontaan op het podium. Ik viel bijna in zwijm van verbazing en bewondering tegelijk. Sindsdien zijn we onafscheidelijke vrienden.

* In “Confessions” hoor ik je teleurstelling doorklinken in een song over een stuurloos Amerika. Hoe zie je de toekomst met Obama? Maar om het met Neil Young’s wijze woorden te zeggen: “The Damage Done”.
Bush heeft de wereld op zijn kop gezet en geen cadeautje achtergelaten voor Obama. Maar ik zie terug hoop opleven bij de mensen en denk dat hij er alles aan gaat doen om dat slechte beeld van Amerika uit de wereld te helpen.

* Je eindigt je album met één van mijn favoriete nummers, het mysterieuze en trieste “Begin Again”. Wat een diepe en donkere sfeer geef je dit nummer weer mee met de perfecte instrumentale touch.
Man, dit doet me echt veel plezier dat je dat zo aanvoelt. Het is ook één van mijn favorieten, maar ik voel altijd wat terughoudendheid. Ik speel het niet dikwijls live omdat ik niet goed weet hoe het publiek het gaat verwerken. Je raakt me echt diep door van deze song te houden want het is een zeer persoonlijk lied, over vallen en opstaan. .

Tom, mogen we je van harte danken voor dit fijne gesprek en de prachtige show waarvan we mochten genieten. Voor ons is Tom Freund één van de groten der aarde en dit gesprek heeft ons nog gesterkt in deze overtuiging. Tot ziens Tom, het ga je goed.
Blowfish

Meer foto's: Blowfish