* Goede namiddag, Romi, en we heten je van harte welkom op het Blue Highways festival in Utrecht!
Dank je, ik ben blij in Europa te zijn.

* Je bent afkomstig uit Winnipeg, dat lijkt zowat de meest muzikale stad te zijn in heel Canada, zeker op rootsgebied. De andere artiesten die we reeds interviewden uit die stad, namelijk Jason Nowicki en Big Dave mcLean hadden beiden één ding gemeen, namelijk ze begonnen in de Time Change(d) High & Lonesome club daar. Ben jij daar ook een vaste klant?
Zeker weten, als ik thuis ben is dat de enige plaats waar ik speel, het is een kleine "Honky Tonk" achtige club, echt gezellig, de baas is een geweldige kerel, het personeel ook, er is altijd prachtige muziek. Moest de "Times Change(d)" ooit de deuren sluiten, dan denk ik dat ik moet verhuizen uit Winnipeg. De kerels die je net noemde zijn mijn toevallig ook nog mijn beste vrienden. Jason en Big Dave zijn gouden kerels.

* Welke waren je muzikale invloeden, door wie ben je vooral geïnspireerd?
Ik begon met luisteren naar de rockbands zoals Led Zeppelin, Jimi Hendrix, AC/DC, The Band, C.C.R, Van Morrison, van die dingen, maar daarna ben ik dan toch de oude bluesmannen gaan ontdekken op mijn 16de, je weet wel John Lee Hooker, Muddy Waters, Lightnin’ Hopkins, en mijn hele leefwereld veranderde er door. Toen ik dus begon met gitaarspelen wilde ik een bluesgitarist worden, maar het gebeurde dus niet, ik kon het gewoonweg niet. Ik probeerde dus wat folkrock met bluesinvloeden te spelen, maar ik weet niet of het dat ook wel echt was. Maar, dus een twaalftal jaren geleden werd ik gevraagd voor een countrybandje, en we speelden nummers van Patsy Cline, Johnny Cash, Waylon, Emmylou, Nitty Gritty Dirt Band en die dingen en heel veel bluegrass, Earl Scruggs en zo. Toen ik dus weg ging bij die band, begon ik daarna dingen voor mezelf te schrijven en dus kwam er toen zowat dat stijltje boven, country rock en bluegrass dingen. Maar nu dat ik beter gitaar kan spelen, kan ik eindelijk de dingen die ik in mijn hoofd hoor ook zo spelen en zodoende begin ik nu toch wat die bluesgerichte muziek te spelen die ik in feite al vanaf het begin wou maken, en ik wil nog verder in die richting.

* Je begon al vroeg met optreden, op je vijftiende hoor ik, en je bleek toen heel sterk te zijn in de echte trieste songs, de echte tearjerkers. Men vertelt dat je truckchauffeurs en bikers kon doen huilen toen, is daar sinds toen verandering in gekomen?
Wel, ik ben het stilaan moe geworden om grote sterke mannen te doen huilen. (lacht) maar ik moet het toegeven, mijn sterkte blijft de "sad song", maar ik probeer erin te snoeien, ik wil niet dat het allemaal van die songs zijn. Maar ik kan het niet ontkennen, soms komen een rustige melodie en een droeve tekst mekaar tegen, en probeer ik het meer te laten rocken, maar het moet en zal een ballade worden, geen ontkomen aan . Maar nu met een full band, ik treed nog zelden akoestisch op, zal dat veranderen, ik wil meer rocken. Vroeger had je met die akoestische optredens automatisch meer ballades.

* Onze volgende vraag ging net daarover, op je vorige platen was je meer een singer-songwriter en bluegrass artieste, maar met "Sweet Something Steady" en zéker met deze nieuwe "Achin' In Yer Bones" ben je meer een donkerder en bluesgerichte richting ingeslagen, is dat de invloed van Gurf (Morlix), je producer van beide cd's?
Neen, het heeft dus te maken met het feit dat ik net aanhaalde, dat ik nu pas echt die dingen kan spelen. Integendeel, hij laat het allemaal wat zachter klinken, wel dat donkere, swampy, creepy geluid, dat is zijn invloed, maar hij heeft van die "halve tijden" accenten zo van..... (imiteert de typische Gurf Morlix stijl) .

* Ja, ik vind dat hij met zijn gitaar echt sfeer creëert, soundscapes om het zo te zeggen.
Inderdaad, hij is zo een goede gitarist, hij hoort de dingen ook meer ruimtelijk en donkerder en scherper, hij vult ruimtes op om het zo te zeggen, dat is wat me bij Gurf zo bevalt.

* Heb je Gurf zelf benaderd om die platen te maken, of hoe is dat in zijn werk gegaan?
Neen, ik speelde al lang met een heel goede dobrospeler, Dan Walsh, en toen ik de songs van “Sweet Something Steady” klaar had zei ik tegen Dan, nu nog een producer zoeken... Dan zegt: "Wat denk je van Gurf Morlix?" Ik lach en zeg: "Ja, en we vragen Neil Young ook nog!" Maar Dan zegt: "Neen, ik meen het echt." Stuur je demo's naar Gurf, ik ken hem via Fred Eaglesmith, en ik denk dat dit hem kan interesseren. Dus, uiteindelijk raap ik mijn moed bij elkaar en stuur hem heel wat songs, en tot mijn verwondering wou hij het doen. Enkele weken later kreeg ik telefoon van hem en het klikte meteen, wij dachten over muziek net hetzelfde en we hebben meer dan een uur gepraat. Ik leg neer en besef plots: "Mijn God, ik heb juist een uur met Gurf Morlix gepraat, en hij gaat echt mijn nieuwe cd producen!" Ik was helemaal van de kaart voor uren. Wij zijn nu echte vrienden geworden, we trekken veel met elkaar op, treden ook dikwijls samen op, en ik denk dat wij nog veel zullen samenwerken. Na "Sweet Something Steady" was 'het van: "wanneer beginnen we aan de nieuwe?" En die is er dus nu.

* Ja, ik beluister hem nu al een drietal weken en hij wordt alsmaar beter, hij overtrof "Sweet Something Steady"
Dank U, dat doet me enorm plezier.

* Gurf vertelde me onlangs dat hij voor elke nieuwe cd twintig tot dertig songs klaar heeft, dan begint met elimineren tot er tien tot twaalf overblijven, en die opneemt. Is dit hier ook gebeurd, want er staan tien songs op deze cd?
Wel, toen we gingen beginnen met opnemen kwam Gurf de dag voordien naar thuis en ik speelde hem de achttien songs die ik klaar had, en dan komt het gedeelte wat het meest belangrijk is, waar Gurf echt zijn sterkste kant bovenhaalde. Hij neemt die achttien songs en zegt: "Neen deze zeker niet, deze ook niet en deze gaan we nog eens beluisteren, tot er elf overbleven. Toen heb ik er in laatste instantie nog eentje uitgegooid, die hij wel zag zitten en dat opgenomen was, maar waar ik niet 100% gelukkig mee was, het paste niet tussen de rest en er bleven er tien over waar we beiden heel tevreden over waren. Zo zou iedereen moeten werken, enkel de sterke songs er in laten.

* Het werkt inderdaad mag ik zeggen, want het zijn volgens mij tien sterke songs geworden.
Ja, maar momenteel voelt het alsof ik nooit nog een song zal schrijven, maar dan heb je van die vlagen van inspiratie dat je er enkele op korte tijd schrijft.Toen had ik er dus achttien.Momenteel echter voelt het of ik nooit tien songs bij elkaar ga krijgen (lacht)

*Je werkt momenteel veel met Chris Carmichael, multi instrumentalist en momenteel drummer bij de Perpetrators, maar werk je soms nog met Dan Walsh waarover je het daarstraks al had?
Neen, spijtig genoeg niet, Dan is nu vaste gitarist bij Brock Zeman, ken je die?
Jazeker, ik besprak de cd die ze samen maakten "The Bourbon Sessions", en ook de voorganger."Welcome Home Ivy"
Ik probeer dus Brock ook naar Europa te laten komen, ik merk nu dat het publiek hier fantastisch is, en dat je maar op dat vliegtuig moet stappen en het doen. Maar ze zijn samen het ganse jaar in Amerika op tournee, dus Dan Walsh is altijd bezet.

* Probeer ze beiden toch maar om te praten, want ze zijn goed. Hopelijk kunnen we ze dan eens aan het werk zien.
Ja, Brock heeft iets van Steve Earle in zijn stem, hij is echt goed.

* Ik zag dat je cd is opgedragen aan de onlangs overleden Willie P.Bennett, mandolinespeler en zowat de rechterhand van Fred Eaglesmith. Heb je ook met hem opgetreden?
We waren heel goede vrienden, en het is raar, ik heb heel veel met hem samengespeeld, veel bij hem thuis en bij mij, zomaar wat spelen voor ’t plezier, maar we hebben nooit samen op een podium gestaan. Hij was een mentor voor mij, net als voor vele Canadese muzikanten, hij leerde je veel, op een subtiele, vriendelijke manier. Ik ben hem zo dankbaar, hij was een gentleman, op het podium straalde hij.. dus het minste wat ik kan doen als eerbetoon is via zijn songs zijn belangrijkheid benadrukken, ook tijdens optredens. Deze man deed veel voor de jonge Canadese rootsmuzikanten.

* Je speelt in kleine clubs en bars, maar nu dit, een theaterconcert waar iedereen rustig en geconcentreerd luistert, wat doe je het liefst?
Ik doe beide graag, om verschillende redenen, in de bars kan je lekker rocken en er hangt een bepaalde sfeer, maar in de concertzalen kan je meer de intiemere songs en ballads brengen, en zo een meer subtielere sfeer scheppen, hoewel dat niet altijd zo is, want je zult het dadelijk merken, ik ga rocken. Met deze band, de Weber Brothers klikt het zo goed, ik wil er invliegen dadelijk. Ik ben van plan van maar een paar van mijn rustige nummers te brengen. In een club test ik het publiek in het begin altijd even uit. Ik probeer een rustig nummer en als ze willen luisteren durf ik er nog een paar tussen te voegen. Is het niet zo, dan worden er gewoon meer ruigere nummers gebracht. Maar ik doe het dus alle twee even graag.

* Laat het ons even hebben over je nieuwe cd “Achin’ In Yer Bones” want die komt vandaag hier in Europa uit.
Ja, graag, wat wil je erover weten?

* De hoes is in feite al wat speciaal, het lijkt wel een verkleinde versie van een grijs gedraaide oude LP hoes, compleet met de slijtring die je altijd kreeg van ze veel in en uit de kast te halen. Heeft dat een betekenis?
Niet echt, het zag er volgens mij en de ontwerper alleen “cool” uit, en het is feitelijk ontstaan per toeval, op het eerste ontwerp zaten een paar kleine krasjes, en ik zei:” dat is leuk, het lijkt wel wat op de kartonnen hoezen van vinyl platen, die krijgen ook van die krasjes”. En mijn designer zei: “dank je voor het idee”, ik ga er nog even aan werken”, en een paar dagen later kwam hij met die typische ring die de hoezen rond vinyl platen altijd krijgen na intens gebruik. Ik vond het prachtig, maar een echte betekenis zit er niet achter. Ik ga ze ook wel op vinyl uitbrengen, met op voorhand versleten hoes, net als de cd (lacht)

* Het titelnummer “Achin In Yer Bones” is een verhaal over een lange rit van 40 uren in een Greyhound bus, kan je ons daar wat meer over vertellen, is het een verhaal over van huis weglopen?
Niet helemaal, ik was toen nogal een wilde, het was in een periode van mijn leven, ik was negentien ongeveer, dat ik geen plannen had, ik lifte maar wat van hier naar daar, rookte opgeraapte peukjes. Ik wist nooit waar ik de dag erna zou zijn, helemaal losgeslagen zonder plannen en ook zonder geld. Op een dag kwam ik in Vancouver aan, een oude vieze, vuile stad. Ik had geen cent, ik was een busker maar mijn hoed bleef leeg en plots werd ik zo depressief en toen heb ik mijn moeder gebeld en wenend gevraagd: “Ma, breng me thuis, betaal mijn busreis en zorg dat ik terug naar huis kan, ik wil hier weg” . Ik was zo depressief en die lange eenzame busreis maakte het nog erger, de pijn en ’t verdriet zat tot diep in mijn lijf: “Achin In My Bones” , dus.

* Het nummer “I Won’t Cry” gaat over dierbaren en vrienden verliezen. Gurf vertelde me in zijn interview dat hij veel vrienden verloor in de voorbereiding van “Daimonds To Dust”, heb jij ook zoiets meegemaakt?
Ja en neen, niet op korte tijd. Ik zong “I lost my father, my sister, my heroes” mijn vader leeft nog, maar heeft me niet meer gezien sinds mijn tweede, mijn zus stierf wat later, maar het gaat vooral over Willie P.Bennett, my hero! ..en dan komt er nog …and lovers like you, da’s algemeen, dat gebeurt wel regelmatiger (lacht) met de achterliggende gedachte : “go f**ck yourself, you can’t hurt me now, I won’t cry”

* “Just Like The Rest” als ik de song goed begrijp gaat die over zich verbergen achter een façade, doen of je gelukkig bent terwijl je je in feite rot voelt.
Ja, dit gaat over een vrouw die ik tegenkwam in Galveston, een stralende schoonheid, prachtig gekleed, heel klassevol, kortom: een vrouw met stijl. Letterlijk adembenemend. Ik raak met haar aan de praat en opeens, na 2 drankjes, breekt ze. Snotterend vertelt ze me hoe ongelukkig ze werkelijk is, haar man gaat vreemd, je weet wel. Wat later had ik die song. Ik dacht, hoe stralend ze in haar nieuwe jurk en parels er net ook nog uitzag, ze is net als de rest, ze heeft ook problemen, filmsterren, modellen, zangeressen (lacht) ze zijn allemaal mensen als anderen, ze staan er niet boven.

* We zijn benieuwd wie die Rightious Ike wel is, die je inspireerde voor het nummer “Slow Down”.
Goed dat je het vraagt, hij is na Willie mijn andere held. Hij is van Winnipeg, een soort busker, hij is vijftig nu en hij zat altijd met zijn klein versterkertje en zijn Telecaster voor de bars waar wij dikwijls kwamen toen ik jonger was. Hij zong covers, en ik dacht dat hij al die mooie songs zelf geschreven had. Hank Williams “I’m So Lonesome”, ik dacht, wat ‘n mooie songs schrijft die man! Dus mijn vrienden gingen naar binnen en ik bleef buiten naast hem zitten en leerde langzaam de harmony vocals te zingen van die nummers. Hij is nog steeds in Winnipeg, hij is truckchauffeur en treed nog steeds op, ik vind hem geweldig, maar zelf gelooft hij niet echt in zijn talenten. Ik geef toe dat wat gitaarriffs op die plaat in feite van hem komen, hij inspireert me enorm.

* Je plaat verschijnt vandaag, dus vragen wanneer de nieuwe komt is niet relevant, maar zijn er misschien andere toekomstplannen, toeren of zo.
Ja, het ganse jaar toeren, het zal een heel druk jaar worden. De groep die me nu begeleiden gaat, de Weber Brothers, daar wil ik wel vlug een live cd mee maken. Het zal geen officiële release worden zoals de laatste twee, maar wat voor het web, en bij de optredens.,Als het geluid meevalt vandaag, want ik ben er wat bang voor in deze zaal, dan zal het een goed optreden worden dadelijk, want ik heb nog nooit zo goed geklonken. Deze band is heel goed, net de backing ik nodig heb.
(n.v.d.r. het concert zou inderdaad schitterend worden even later)..

Romi , dat was het alweer, bedankt voor je tijd, en maak er een goed optreden van!
We praten nog heel even na, maar plots ziet Romi dat ze binnen tien minuutjes al moet optreden, ze verontschuldigt zich dat ze ons zo hals over kop moet achterlaten, maar wil niettemin nog vlug met ons op de foto voor ze zich naar het podium rept.
(RON)

Meer foto's: Blowfish