*
Jessica, welkom in België. Het moet een hele uitdaging zijn voor je met
een Europese tournee voor ogen?
Ja natuurlijk. Het is elke avond een uitdaging, want ik sta nu geprogrammeerd
als hoofd van de affiche en moet het telkens opnieuw waar maken op een
ander podium, in een vreemd land. Het is heel anders dan thuis optreden
in je vertrouwde omgeving. Dat is veel meer geruststellend. Nu stel ik
me telkens vragen van: gaat er publiek zijn, misschien zit het wel stampvol,
hoe gaan de mensen reageren? Dat maakt het soms wel wat stresserend, maar
aan de andere kant is het ook elke avond anders en brengt het de nodige
afwisseling. Elke avond in dezelfde zalen spelen wordt ook knap vervelend.
* Proficiat
met je nieuwe album “With Blasphemy So Heartfelt”. Niet alleen is het
een heel opvallende titel, ook de frontcover met de felgekleurde geschilderde
uil springt in het oog. Heeft hij een symbolische betekenis?
Ik zal je een geheim verklappen. Niet alleen schilderde ik de uil op de
cd-hoes zelf, ik verzamel ook uilen. Vraag me niet waarom, maar ik heb
ongeveer tweehonderdvijftig namaakuilen, de reproducties en schilderijen
niet meegeteld. Een vriend van me drong er ooit op aan dat ik me absoluut
zo’n vogel moest aanschaffen en zo werd het mijn favoriete dier. Ik zit
nu wel met een probleem, want telkens als er bij mij iets te vieren valt,
word ik overladen met uilen, zodat mijn verzameling serieus begint uit
te puilen.
*
Blasphemy (Godslastering) is een heel gedurfd woord, zeker als het zo
publiekelijk verspreid wordt zoals op een cd. Maar ergens heb je gelijk
natuurlijk. Je moet niet absoluut Christen zijn om gemeende, oprecht diepe
gevoelens te hebben. Veel mensen zijn ook in de overtuiging dat enkel
het gegeven Christen te zijn alles vergevend is.
Ik heb daar wel een eigen mening over, maar ik praat daar niet graag over.
Ik uit deze wel door middel van mijn muziek en heb hier zeker andere ideeën
over dan veel mensen. Maar ik zal er met niemand in discussie over gaan,
want wij leven in een vrijdenkende maatschappij met vrije meningsuiting.
Ik zou er zeker niemand mee willen kwetsen dus ben ik tevreden met mijn
expressie.
*
Op het einde van je song “The Bible Days” zeg je, “Sometimes I Want To
Behave Like We Live In The Bible Days”. Bedoel je dit letterlijk?
Soms overvalt me dat. Ik zou dan terug willen keren naar die barbaarse
manier van leven en regels van toen. Iemand die toen durfde te stelen
werd gewoon zijn hand afgehakt. Vandaag de dag heb je soms de indruk dat
alles straffeloos blijft.
*
Ik kan me slecht iemand inbeelden die beter de gevoelens van een verliefd
persoon kan weergeven dan jij, of de twijfel en de angst om dit kwijt
te raken. “For Today” en “Kiss Me Again” zijn zo waarheidsgetrouw en herkenbaar.
Vind je liefde bevrijdend of juist omgekeerd?
Ik denk dat liefde meer beperkend is dan bevrijdend. Zeker in mijn geval
en in mijn beroep. Het is zeer moeilijk om een relatie in stand te houden
wanneer je continue van huis bent of op tournee. Het is zelfs moeilijk
sinds ik single ben om iets te op te starten, want als je kennis maakt
en je begint je levensverhaal dat je een muzikant bent die veel op tournee
is, dan krijg je als antwoord: ok, het was een aangename kennismaking,
tot ziens, geniet van je leven. Het is bijna onmogelijk om iemand tegen
te komen en dan nog. Als je constant moet zitten bellen, of die persoon
wil altijd mee om bij je te zijn of zit te zeuren of je niet wil thuis
blijven, dan blijf ik liever single.
* Ik heb
een prachtige quote voor je genoteerd van een collega, Bill Callahan:
“Love Is The King Of The Beasts , And When It Gets Hungry It Must Kill
To Eat”.
Dat is een prachtige uitspraak. Ja, verliefdheid kan zelfs angstaanjagend
intens zijn. Je hebt je gevoelens niet meer onder controle en soms word
je zelfs onbegrijpelijk aangetrokken door personen waarvan je weet dat
ze eigenlijk niet goed voor je zijn, maar toch is er die bepaalde chemie,
heel bizar. Dat je zomaar halsoverkop tot over je oren verliefd kan worden
op personen die niet deugen maakt me bang. Je wil zoiets niet opnieuw
meemaken.
* Een
ander allesoverheersend gevoel is eenzaamheid.
Ja, dat is bijna zo erg als verliefd zijn en zeker als je de persoon waarop
je verliefd bent niet kunt zien. Zelfs wanneer ik een relatie had ben
ik altijd een bezige bij geweest, gans mijn leven. Er was altijd wel iemand
die me miste of omgekeerd. Misschien voel ik me nu ook wel eenzaam, maar
ik mis tenminste niemand, wat nog erger is.
* Je schreef
de teksten voor je album al drie jaar geleden. Hoe reageerden je ouders
op de confrontatie met de gevoelens van hun jonge dochter?
Ik heb altijd een heel goede band gehad met mijn ouders. Mijn moeder is
altijd een heel goede vriendin geweest en ik heb nooit iets voor haar
verborgen gehouden. Ze houden werkelijk van mijn muziek en als ik soms
de wagen van mijn moeder leen en mijn cd zit in de cd-speler, dan doet
dat je toch wel iets. Ze verstaat maar al te goed dat ik steeds een stap
voor was op mijn leeftijdsgenoten. Ik heb nog een oudere broer en zus
en mijn moeder vertelde me dat ik, in vergelijking met hen, veel sneller
volwassen was. Ik was ook altijd omringd door volwassenen en ging nooit
naar school, maar kreeg thuisonderwijs. Mijn moeder heeft altijd perfect
begrepen hoe ik me voelde en daarom hebben mijn ouders me nooit een strobreed
in de weg gelegd.
* Je hebt
je plaat prachtig gemixt, samen met Dan Auerbach van The Black Keys. Ze
noemen je zijn protegé. Ik hou niet van dat woord. Ik zou eerder zeggen
dat jullie elkaar perfect aanvoelen en aanvullen. Zijn jullie een ideaal
team?
Het is zeker een heel goede samenwerking geweest, ondanks dat we elkaars
tegenpolen zijn. Ik ontmoette Dan al toen ik zestien was en we trokken
op met elkaar en namen muziek op, juist voor de lol. Nochtans luisteren
we beiden naar totaal andere genres van muziek, hebben totaal verschillende
ideeën en schrijven in een heel andere stijl, maar als we samen zijn blijkt
het uitzonderlijk te klikken tussen ons.
* Men
vergelijkt je dikwijls met andere artiesten zoals Gillian Welch. Vind
je al die vergelijkingen niet belachelijk, want het enige wat een artiest
verlangt is toch muziek maken waarvan hij zelf houdt.
Absoluut! Ik vind het bijna beledigend voortdurend vergeleken te worden
met artiesten waarnaar ik nooit luister of zelfs nog nooit van gehoord
heb. Hoe kan je nu iemand anders zijn? Iedereen is uniek op zijn manier.
Mensen zeggen me dikwijls, je moet wel enorm houden van die of die artiest
want dat klinkt door in je muziek. Wie haalt het zelfs maar in zijn hoofd
om zo te denken. Muziek is niet iets technisch zoals een schilder die
bijvoorbeeld perfect Picasso kan kopiëren. Ik kan me hier echt behoorlijk
over opwinden.
* Uitzonderlijk
hoe elke song zijn eigen instrumentatie en klank meekrijgt. “Call Me”
bijvoorbeeld wordt opzettelijk sober gehouden met enkel begeleiding op
gitaar om de indruk van eenzaamheid te vergroten. Is dit het werk van
Dan?
Die song is een apart verhaal. Ik lag wat met mezelf in de knoop en had
de nacht doorgebracht met dit van me af te schrijven. ’s Morgens trok
ik met dit lied naar Dan’s studio en zie tegen hem dat ik dit wilde opnemen,
zonder enig idee welke instrumenten ik erbij zou plaatsen en speelde het
hem voor op gitaar. Hij besliste van het zo te laten, om dezelfde reden
die jij daarnet aanhaalde. Dit gebeurt dikwijls tussen ons, dat ik aan
kom draven met een song en dat hij daar dadelijk de gepaste begeleiding
weet bij te plaatsen, alsof we het samen gecomponeerd hadden.
* Als
ik al die vintage klinkende orgeltjes, gitaren en effecten hoor op de
plaat, dan moet Dan Auerbach een hele collectie oude instrumenten staan
hebben in zijn studio?
Dat is ook zo, maar het echte verschil maakt zijn creativiteit. Ik lever
hem dikwijls een song af met enkel gitaarbegeleiding, maar als ik dan
terugkom een paar dagen later, zegt hij, ja, ik kon niet slapen en heb
er een paar instrumenten bij gezet. Als ik de song dan opnieuw beluister
zitten er soms wel vijf bijkomende instrumenten in, maar telkens heb ik
dat wauw gevoel.
* Geloof
je in voorbestemming? Als ik hoor hoe toevallig je in contact kwam met
Dan via zijn vader, die naast je zat in een rollercoaster en misselijk
werd en de inhoud van zijn maag jouw richting uitstuurde. Ik vind dit
het gekste verhaal ooit en begin dan van alles te geloven.
Nee ik geloof daar niet in. Weet je wat het gekste is? Zulke gekke dingen
overkomen me doorlopend elke dag. Zet me ergens af en ik kom thuis met
één of ander ongelooflijk verhaal. Ik trek die dingen gewoon aan vrees
ik.
* Iedereen
heeft het over Dan Auerbach, maar je werkte nog met andere grote artiesten
samen en voor mij persoonlijk steken daar met kop en schouders The Avett
Brothers bovenuit.
Ik ben zo blij dat je hen aanhaalt, want The Avett Brothers zijn als echte
broers voor mij. Het zijn zo’n goede vrienden en ik voel echte zusterlijke
trots wanneer ik hoor welk een succes ze kennen in Amerika vandaag. We
voelen ons echt zo close als familie. Ik herinner me nog levendig toen
we rondtrokken in een vijftien persoons minibusje en speelden voor een
redelijk klein publiek zoals ik nu doe. Vandaag zie je ze regelmatig op
de cover van een magazine en trekken ze door het land met een echte tourbus
en spelen voor zalen van tweeduizend mensen. Ik ben daar enorm tevreden
en fier over. Scott Avett ontwerpt ook het artwork voor de platenhoes
van de vinyl release van “With Blasphemy So Heartfelt”.
* Je liedjes
hebben een melancholische toon. Maakt het je niet ongerust dat mensen
een bepaald donker beeld van de persoon achter de muziek gaan scheppen,
hoewel dat meestal niet het geval is?
Dat is zeker waar. Dikwijls zie je journalisten schrikken als ze binnenkomen
voor een interview. Ze verwachten blijkbaar iemand die bevreesd, in het
zwart gekleed in een donker hoekje, ineengekrompen en ongelukkig zit te
beven, terwijl ik enkel mijn gevoelens ventileer en mijn songs als uitlaatklep
gebruik en zo verlost geraak van een hoop negatieve impulsen. Sommige
mensen kijken dan verrast op en precies teleurgesteld, wanneer ik iemand
blij en vrolijk blijk.
* Andere
grootheden in het brengen van melancholisch gestemde muziek zoals Robin
Proper Sheppard, Micah P Hinson of Neil Young brengen dikwijls een mix
van tristesse en stevige rock. Wat mogen we van Jessica Lea Mayfield verwachten
in de toekomst?
Ik werk momenteel aan een nieuw album en dat zal zeker anders zijn. Het
album zal meer volwassen klinken dan mijn vorige want ik ben ondertussen
weer een paar jaar ouder. Ik ga beginnen op te nemen binnen enkele maanden
en maak eigenlijk een continue groeiproces mee. Ik leer elke dag bij en
mijn songwriting evolueert mee. Hoe dat het album op dat moment gaat klinken
zal afhangen van met wat ik me op dat moment het meest verbonden voel.
We kijken
er met grote belangstelling naar uit Jessica. We zijn ook benieuwd hoe
je nummers zo dadelijk live klinken op je concert. Hartelijk bedankt om
tijd te maken voor dit aangename gesprek en Rootstime wenst je nog veel
succes.
Blowfish
Meer
foto's: Blowfish |
