KENNY NEAL - ZINGEM - 28/03/09

Glimlachend en goedgehumeurd komt Kenny Neal zijn kleedkamer binnengewandeld, een lach die kenmerkend is voor de persoon Kenny Neal. We wensen hem welkom hier in Zingem en beginnen na enkele minuutjes "small talk" aan ons interview.

* Kenny, één vraag die we jou niet moeten stellen is of je van een muzikale familie komt, iedereen kende je vader Raful, de bekende bluesmuzikant en mondharmonicaspeler, en de Neal familie is een schoolvoorbeeld van dé muzikale familie. Daarom vragen we jou: was het voor jou mogelijk geweest om geen muzikant te worden?
Dat zou ontzettend moeilijk geworden zijn. Al vanaf mijn eerste herinneringen was al wat ik rondom mij zag, instrumenten en muzikanten, Slim Harpo, Lazy Lester, Ernie K-Doe, Buddy Guy, die kerels liepen thuis in en uit, er repeteerden met mijn vader. Overal hoorde ik muziek, er was geen ontsnappen mogelijk.

* Heb je nooit een “normale” job gehad dan?
Jawel, toch even, rond mijn 15de heb ik een jaartje in het schoolrestaurant gewerkt, ik maakte er geschiedenis, geloof ’t of niet, want ik was de eerste mannelijke bediende die in Baton Rouge in een cafetaria werkte, men kon zich dat werk niet anders voorstellen dan voor een vrouw. Er hangt om die reden echt waar een soort oorkonde met mijn foto in de hal van het stadhuis. Daarna werkte ik twee jaar in een hospitaal als helper voor mensen die wat gebroken hadden of zo en van daaruit ging het rechtsreeks naar Chicago, in de Buddy Guy en Junior Wells’ band.

* Daar ging mijn volgende vraag ook net over, de mensen kennen je als gitarist/zanger en ze je speelt ook mondharmonica, maar je begon als bassist bij Buddy Guy, kan je daar wat meer over vertellen?
Wel, ik speelde in mijn vaders band toen, als zanger vooral, maar onze toenmalige bassist kwam bij ieder optreden te laat, en we waren op een dag weer aan het wachten op onze bassist. Ik ging naar mijn vader en zei: “Pa, ik zal bas spelen, want ik kan dat, laat me spelen en je zult het zien. Ik had al een paar maanden stiekem zitten oefenen en speelde wel graag bas. Twijfelend liet vader het toe, omdat een kwartier later de bassist nog niet daar was. Hij zei:”Okee, ik zal je voorstellen aan het publiek”, zo ongeveer net als ik zo dadelijk met mijn neefje Tyree zal doen. Ik speelde, en die avond werd onze bassist ontslagen, en vanaf toen was ik de nieuwe zingende bassist. Maar enkele weken later komt Phil Guy, Buddy’s broer, via de zijdeur het podium op en steekt onopvallend een briefje in mijn zak. Na het optreden bekijk ik dat en er stond op: “Call Buddy, he needs a new bassplayer”. Zodoende ben ik toen stante pede naar Chicago verhuisd.

*Je bent zelfs een tijdje een Broadway ster geweest, wat waarschijnlijk niet zoveel mensen zullen weten. In een soort musical met muziek van Taj Mahal. Kan je ons vertellen hoe dat ging?
Wel dat was een stuk dat “Mule Bone” heette en geschreven was door de bekende zwarte dichter en schrijver Langston Hughes, samen met de geschiedschrijfster Zora Neale Hurston. Het was zoek geraakt, omdat er een rechtszaak rondom auteursrechten over geweest was, sinds 1930 al. Toen het boven water kwam in 1989 deed men audities. Ik had net mijn tweede cd op Alligator uit, en plots krijg ik telefoon met de melding dat ik naar New York moest komen voor een auditie voor een Broadway show. Ik zeg: “Broadway show? Je moet je vergissen, ik ben een bluesmuzikant, geen acteur.” En de stem aan de andere kant zegt: “Dat weten we, maar we zoeken iemand die zwart is en echt de taal van Louisiana spreekt, en bovendien is de muziek van Taj Mahal.” Ik deed het dus toch maar, ik vloog naar New York, deed de auditie en vergat de hele zaak. Toen ik terug vloog zei ik nog tegen mijn manager in het vliegtuig: “Dit reisje naar New York heeft toch iets opgeleverd, ik heb gisterenavond Albert King zien optreden!” Ik maakte me geen illusies, want ik kon volgens mij helemaal geen kans maken tussen die echte acteurs. Twee weken later gaat de telefoon en men zegt: ”Proficiat, je hebt de rol” Dus ik moest al mijn optredens afzeggen en beginnen met acteerlessen. Het bleek dat men echt een jonge blueszanger zocht uit het zuiden voor die rol, en mij leren acteren was gemakkelijker en goedkoper dan een acteur leren blues zingen (lacht ) Bovendien won ik dat jaar een award voor de meest beloftevolle acteur op Broadway door dat stuk.

* Wat later in 1993 ben je dan voor bijna een jaar in Afrika gaan rondreizen, was dat voor humanitair werk?
Ja, vooral PR.-werk en culturele uitwisseling. Ik gaf lezingen in scholen en dergelijke, maar we maakten ook muziek, ik kon de plaatselijk muzikanten met me mee laten spelen op het podium, in Zambia zitten fantastische percussionisten, ik zou morgen terug willen gaan.

* Toen ik zag dat je ook in Rwanda was, ging ik het even opzoeken, en inderdaad, dat was ook het jaar van de genocide daar, was dat niet zeer gevaarlijk?
Ja, in feite wel, maar wij wisten die hele achtergrond niet. Ik begreep ook niet waarom er daar altijd zwaar bewapende soldaten en politiemannen rondom ons liepen, soms wel tweehonderd…. Ik dacht: wat is hier gaande, maar niemand gaf uitleg. Toen, nauwelijks drie weken nadat we daar weg waren, de massamoorden! En dat op plaatsen waar ik rondgelopen had even voordien. Als je er aan denkt dat kinderen die ik enkele weken eerder de hand gegeven had, nu misschien afgeslacht waren. Ik was er echt ziek van. Als de timing van de reis even anders geweest was…ik mag er niet aan denken

* Jij en je familie hebben een tijdje geleden ook een zéér moeilijke periode doorgemaakt. Eerst stierf je vader, daarna je broer en zus, toen je drummer Kennard en uiteindelijk werd jij ook zwaar ziek, is dat iets waar je wilt over praten of liever niet, dan respecteren we dat.
Neen, geen probleem, zoiets deel ik liever met mensen, zodat sommigen zien dat ze niet de enigen zijn die tegenslagen kennen en ik misschien een steun kan zijn voor hen. Eerst kreeg mijn broer Ronnie hepatitis C, ik heb veel voor hem gezorgd en het zodoende dus ook gekregen, vier maanden later kreeg mijn vader beenderkanker en stierf, nog vier maand later werd mijn zus, die ook een soulzangeres was, koelbloedig en totaal onverwacht vermoord door een kerel die verliefd op haar was en haar al maanden stalkte. Ze zat in een schoonheidssalon met haar vriendin om hun nagels te laten verzorgen en toen stapte die kerel binnen en schoot haar drie kogels in het hart, haar vriendin liep in paniek weg en hij schoot haar in de rug… zij overleefde het, mijn zus natuurlijk niet. Diezelfde week nog stierf mijn drummer plots, één van mijn beste vrienden. Twee maanden nadat ik mijn zus begraven had kreeg ik hepatitis. Ik ben dan intensief verzorgd gedurende twee jaar en hier ben ik, ik had het geluk bluesmuzikant te zijn en daardoor een goede ziekteverzekering te hebben. En ik ben er volledig bovenop.

* Dat hoefden we niet te vragen, we hoorden dat je concerten de laatste tijd meer dan drie uur duurden, dus je energie moet wel terug zijn.
Niet altijd duurt het zo lang, maar in Assen bijvoorbeeld voelde ik me prima, ik amuseerde me en dan blijf je gaan. Ik belde mijn moeder de volgende morgen, en zei: ”Mam, ik geloof dat ik beter ben de laatste dagen”.
Het concert na dit interview zou ook de drie uur ruim overschrijden, dus weten we zeker dat Kenny zich amuseerde op ’t podium, wat ook aan zijn onuitwisbare glimlach op zijn gezicht de ganse avond duidelijk merkbaar was. De uitspraak van John Lee Hooker “Blues Is The Healer” won ook hier weer aan waarde.

* Je groep vanavond bestaat ook voor het grootste gedeelte uit familie geloof ik?
Jawel, mijn broers op keyboards en bas, en mijn neefje Tyree speelt ook keyboards en hij krijgt straks een gastgedeelte, hij gaat voor een paar songs op gitaar in de schijnwerpers staan, enkel onze drummer Brian Morris is geen “Neal.”. Hij is er bijgekomen toen Kennard stierf. (Meer info : zie concertverslag)

* Je hebt met zoveel bekendheden in de blueswereld samengewerkt, je gaat er ook een boek over schrijven, is het al wat gevorderd?
Het is net af, er gaat ook nog een dvd van bijna een uur bijzitten, en het gaat “I Remember When” heten. Buddy Guy, Professor Longhair, Junior Wells, Lighnin’ Hopkins, fotos , verhalen, beeldmateriaal van ons samen. Muddy Waters, Big Mama Thornton, noem maar op. Dertig jaar bluesgeschiedenis is dit. Dat is het voordeel van twee jaar rustig aan doen, ik had dit anders nooit kunnen doen. Het zal waarschijnlijk uitgebracht worden door onze plaatselijke universiteit. Dus een dubbel pakket, boek plus DVD. Ik heb bovendien ook nog tijd gehad om een volgende CD voor te bereiden.

* Zonder te veel te verraden over het boek, wat was de meest aangename ontmoeting of samenwerking met een andere bluesartiest tot nu voor jou?
(Zonder nadenken) Muddy! Ik mocht live mee spelen met “Mojo Workin”. Ik was zo opgewonden terwijl ik aan het spelen was, dat ik nauwelijks kon wachten om van dat podium te kunnen, zodat ik mijn vader kon bellen. Als ik handen vrij gehad had zou ik op het podium zelf gebeld hebben, zo van: “Pap, luister!”(lacht uitbundig). Ik speelde toen in de band van Buddy Guy en mijn vader vertelde altijd over zijn tijd met Muddy, en ik was amper 20. Mijn zoon Kenny Jr. is drummer bij James Cotton momenteel. Ik heb een foto van Kenny Jr als baby van twee jaar oud en Muddy geeft hem een dikke kus. Onlangs zag ik die foto, ik liet hem extra groot uitvergroten en in kaderen en gaf hem die als kerstcadeau. Hij viel uit de lucht toen hij dat zag, hij zei, ik wist niet dat ik ooit Muddy Waters ontmoet heb. Ik zei: “Niet alleen dat, hij heeft je zelfs uren geknuffeld”. Hij was apentrots toen!

* Laat ons even praten over je laatste cd “Let Life Low”. Zou die anders geklonken hebben, ik bedoel met andere onderwerpen, indien je die moeilijke periode niet doorgemaakt had? Ze lijkt meer een boodschap mee te geven, het gaat meer over hoop en een positieve levensinstelling.
Zeker. Ik ging een gans andere cd maken normaal. Ik wou teruggaan, helemaal zoals de vroege bluesopnamen, ook op band, zoals vroeger, analoog, dat oude geluid zoeken, dat was mijn bedoeling. Toen ik ziek werd en de teksten begon te schrijven kwam er iets heel anders naar boven. En ik liet het naar boven komen, en vergat mijn oorspronkelijk plan. Nu merkte ik dat deze nummers veel meer teweeg brengen, ik heb nooit zoveel telefoons en mails gehad van mensen die je zeggen, wij hebben dezelfde ervaringen gehad, en je song heeft ons diep geraakt en ons geholpen. Zoiets geeft enorm veel voldoening. Songs over “Whiskey & Women” zijn er al genoeg. Ik zal zeker zo songs blijven schrijven.

* In enkele vorige interviews met artiesten uit Louisiana, zoals vorige week nog Bryan Lee, komt steeds weer het onderwerp “Teddy’s Juke Joint” naar boven, die echte juke-joint in Zachary. Bryan zei dat we jou er wat van moesten vragen. Het lijkt een heel speciale plaats te zijn, en Teddy een bijzonder man.
Wees gerust, het is nog een echte juke joint, misschien wel een van de laatste. Teddy is er geboren, en sindsdien is er niets veranderd. Teddy woont in een beter huis er vlak naast, maar in plaats van die schuur af te breken heeft hij er een schamel muziektempeltje van gemaakt, waar je nog echte lekkere gewone “soulfood” kan eten. Veel bekende artiesten hebben er al opgetreden, en Teddy is er DJ, terwijl zijn vrouw kookt. Ik heb er al dikwijls opgetreden, maar gratis, je gaat er om je te amuseren en wat te eten, “to hang out” zoals wij dat zeggen. Teddy kende mijn vader al van voor ik geboren ben. Als ik er naar toe ga, dan staat na een kwartiertje het eten voor me op tafel en dan zeg ik. Okee Teddy, voor dit eten wil ik wel een avondje spelen. (lacht uitbundig). Hij is ook erg grappig, hij haalt een zaklamp boven en zegt: “Ik ga je lightshow al even uittesten” en dan gaat hij met die zaklamp boven zijn hoofd voor het podium staan, van die dingen..

* Iemand die ik erg bewonder als muzikant en die vlakbij je woont is Sonny Landreth, een van de beste slidespeler ter wereld, heb jij ooit met hem kunnen samenspelen?
Jammer genoeg niet, we hebben al dikwijls op dezelfde plaatsen gespeeld, en praten soms uren dan, maar we hebben nooit de kans gehad tot nu om het podium te delen, maar ik weet dat het zeer zeker ooit zal gebeuren, want wat een fijne kerel is Sonny, “A great player, but most of all he’s got a big heart!”

* Laatste vraagje vooraleer je aan je soundcheck kan beginnen, de gebruikelijke eindvraag: wat zijn de plannen voor de nabije toekomst, buiten je boek?
Ja, de Neal family cd, met de broers, de zussen, iedereen, ik wil dat doen vooraleer…(stilte) Ik wil er niet te lang mee wachten in alle geval. We deden het op de blues cruise, en het was fantastisch. Alleen vraag ik me af waar ze het geld gaan halen om zoveel volk te betalen (lacht).

Wel Kenny, onze vragen zijn op, we danken je van harte om je tijd in beslag te mogen nemen, ik hoor dat ze net beginnen met de soundcheck, dus je mag weer gaan werken.
Ik dank jullie, fijn om met je te kunnen praten.

(RON)
Meer foto's: Blowfish