JOE LOUIS WALKER - HEERLEN - 20/03/09

We interviewden Joe Louis Walker vlak na zijn fantastische optreden in Heerlen op de Southern Bluesnight.

* Dag Joe Louis, man, wat een fantastisch concert, we hebben volop genoten van je show, prima band ook!
Wel, dank je, ik ben blij nog eens in Europa te zijn.

* Heb je, zoals de meeste artiesten, kennis gemaakt met de muziek die je brengt via je opvoeding, hadden je ouders muzikale interesses, heb je via hun platencollectie je invloeden opgedaan, en welke waren de artiesten die een grote indruk op je nalieten?
Inderdaad, mijn moeder draaide BB King , BB King en...BB King en mijn vader de pianisten Meade Lux Lewis, Albert Ammons, Pete Johnson en ook veel Howlin’ Wolf en Jimmy Reed. Maar ik luisterde ook naar de platen van mijn zussen, mijn broer, al mijn neefjes. Mijn grootmoeder die een gospel fan was. Ik luisterde naar alles waar ik maar de kans voor kreeg en heb dus heel veel invloeden ondergaan in allerlei genres.

* Toen je wat bekender werd, ben je naar San Francisco gegaan en daar heb je dan Michael Bloomfield leren kennen, jullie werden vrienden en je bent zelfs een aantal jaren dezelfde flat gedeeld, via hem ben je dan in contact gekomen met de "oude" blueslegendes, zoals Muddy Waters en Lightnin' Hopkins.
Ja, maar ik was er al een tijdje voor Bloomfield, we speelden al in de Fillmore nog voor Bill Graham er de scepter zwaaide, Michael is dan met de Electric Flag in Frisco verzeild geraakt, we speelden er de "Battle Of The Bands" concerten, met de "echte" Temptations, James Brown en Little Richard in 1964 We speelden ook met JJ. Malone en Lowell Fulsome en Jimmy McCracklin, da's trouwens mijn neef. Toen Michael bij Paul Butterfield wegging en met The Electric Flag begon is hij uit zijn huis weggegaan en in mijn huis komen wonen.

* Heb je ook via de Electric Flag, waar Buddy Miles inzat, Jimi Hendrix leren kennen?
Ja, Buddy kon maar niet zwijgen over een kerel die Jimi Hendrix heette, en ik zei: "Jimmy wie?". "Wel, binnenkort komt Albert King in de Fillmore en in zijn voorprogramma zitten een paar Engelsen, The Cream, ook goed, en die Jimi Hendrix. We zullen gaan kijken" zegt Buddy. Hendrix had geen repetitieruimte en toen liet ik hem de mijne gebruiken. Ik zeg je één ding, hij was een zeer fijne kerel. Van al wie hem echt kende, is er niet één die een kwaad word over Jimi te zeggen heeft, een prachtkerel, echt waar. Net als Stevie Ray en BB. King had Jimi die echte liefde voor de gitaar. Deze drie, hoe bekend ze ook waren of zijn, altijd is de gitaar bij hen op de eerste plaats gekomen, en waren het positieve lieve mensen, BB King is dat nog steeds.

* Heb je ooit met Jimi kunnen jammen?
Niet op het podium, maar meermaals thuis en op ander plaatsen, wat wij "foolin around" noemen.

* Er is altijd de liefde voor de gospel gebleven, je was een tijdje bij de gospelband "Spritual Corynthians" en je nam een paar songs daarvan opnieuw op "Blues Survivors". Wat trekt je zo erg aan in gospel?
Wel mijn twee grootmoeders waren echte kerkgangers en gospel hoort er bij ons natuurlijk bij. Een van die grootmoeders zag mij al voorbestemd om priester te worden. Toen ik bluesmuzikant werd, was ze natuurlijk ontgoocheld. Ik ben op Kerstdag geboren, dus ik zou priester worden, ook mijn zoon is op kerstdag geboren, dus toen grootmoeder onlangs vroeg om mijn muziek te horen, draaide ik natuurlijk een van die songs en ze zei: "Jongen, je bént een priester!"

* Je carrière maakte een grote sprong voorwaarts met de vijf Hightone releases, maar ook de latere Verve opnames hadden veel succes, je werkte onder meer met Steve Cropper en Booker T. en James Cotton en later bij het verschijnen van je “Great Guitars” cd nog meer bekende gasten, je schijnt iemand te zijn die graag met andere muzikanten werkt.
Ja ik kom uit een periode en situatie zoals in San Francisco, waar veel muzikanten op slechts enkele straten van elkaar verwijderd woonden, de straat links van mij woonde Bob Weir van de Grateful Dead, in een straat verder twee leden van Moby Gray, Michael Bloomfield zoals gezegd, Taj Mahal, wij kwamen mekaar dagelijks tegen Daardoor werd er veel samen gespeeld en gejamd. Ik hou van veel soorten muziek, ik hou van jazz evenveel als ik van gospel houd, ik hou van blues, maar ook van rock, als het maar goed gebracht is, en daarom heb ik het geluk gehad dat ik met gospelmuzikanten heb kunnen samen werken, maar ook jazz, zoals met Ernie Watts. Ik heb ook met rockmuzikanten kunnen werken, zoals met Huey Lewis, blues met James Cotton, Ike Turner, Taj Mahal, Gatemouth Brown, rock ’n roll met Scotty Moore, zo wat van alles, maar blues voelt het natuurlijkst aan voor mij.

* Zelf ben ik een fan van slide gitaren, en ik heb gezien dat je een tijdje met Earl Hooker opgetrokken bent, hij is een erg goede slide gitarist, maar heeft nooit echt heel bekendheid gekregen, hoewel hij een virtuoos muzikant was. Heb je iets van hem kunnen leren?
Een heleboel, en het bijzonderste is vanuit de pols spelen, niet met je arm, zodat je veel meer controle krijgt op je gitaar. Hij veranderde ook zijn tuning niet, hij speelde met gewone tuning, zodat hij van slide kon overgaan op gewoon gitaarspelen.

* Soms klonk het wat Hawaiaans, net een lapsteel, vind je niet?
Ja, maar hij had in zijn band ook een lapsteel speler in het begin, Freddy Roulette, een hele goeie, die speelde zo’n dubbele lapsteel, met een pedal steel er aan vast, en daarbij speelde Earl nog eens slide tussendoor. Earl was een fantastisch man, hij zou even bekend moeten geworden zijn als zijn neef John Lee.

* Een van je platen heet “Silvertone Blues”, slaat die naam soms op de bekende Sears Silvertone, die oude, maar fantastisch klinkende gitaar waarop je een apart slide geluid kunt krijgen?
Zeker weten, de enige gitaar die ik al sinds 1968 bezit, ik doe ‘m nooit weg.

* Mijn volgende vraag sluit daar mooi mee aan, was dat een van je favoriete gitaren, want ik meen gehoord te hebben dat je een gitarenverzamelaar bent.
Wel, dat was ik, maar soms heb je wat geld nodig, en ik dacht: “Wat ben ik met 102 gitaren, ik heb er maar vier of vijf nodig”. Ik heb kinderen die studeren, en dan kan je ’t geld beter voor hun studies gebruiken. Maar die Sears is me dierbaar, heel gewoontjes van uitzicht, gewoon triplex in feite, maar er zit veel mensen hun bloed zweet en tranen in, ze is gemaakt in 1938. Country & western muzikanten hebben er op gespeeld, bluesmuzikanten, wie weet wie nog allemaal, er zit dus de geest van heel wat muzikanten in, plus, wat heel belangrijk is, om slide te spelen kan je niks beter hebben qua klank.

*Je laatste cd verscheen bij Stony Plain, en je maakte een cd met Duke Robillard als producer plus Bruce Katz op Hammond. Ik sprak een paar uurtjes geleden met Bryan Lee, en die deed juist hetzelfde met zijn laatste cd.
(Lacht) Jaah! Ik hoorde het net, wij wisten het niet van elkaar tot zonet, hij vertelde me juist dat jij hem dat gezegd had, blijkt dat hij zijn cd vlak na de mijne opnam in dezelfde studio. Zo kom je nog eens wat te weten. Ja, Duke en ik hebben al heel wat samen gespeeld, een Australische toer ondermeer. Wij hebben ook veel gemeen Duke en ik spelen veel verschillende stijlen. Bovendien is Duke als producer perfect, hij laat je je ding doen, en als hij het niet helemaal zou volgen, zal hij altijd zeggen, doe maar, als jij het zo aanvoelt, is het goed, hij zal nooit zijn wil opdringen.

* Bryan Lee vertelde net hetzelfde, hij laat je begaan en als je hulp nodig hebt, is hij er steeds met eenvoudige oplossingen.
Dat is zo, da’s helemaal Duke.

* De titelsong “Witness” van je laatste cd, was een song die je heel vroeg al schreef als een gospelsong, heb ik begrepen, maar die nu pas op je cd opduikt.
Ja, ik schreef hem op mijn zestiende al, maar nooit kon ik hem in de juiste vorm gieten, om het zo te zeggen en Duke was er om met een paar tips die song perfect in zijn definitieve versie te duwen.

*Je bent ook een fan van Britse blues zo te horen, ik vraag dat omdat ik heel wat van Peter Green terugvind in het nummer “Highview” het heeft iets van “ The Supernatural”. Hoewel het een compleet ander nummer is, heeft dit nummer datzelfde gevoel, met die sustain en zo, en ik hoorde je net tijdens je optreden “I Like it That Way” van Fleetwood Mac ook coveren.
Dat heb je goed gehoord, want “Highview” is geschreven als tribute aan Peter. Ik hou van Peter, ik speelde ook op zijn tweede cd sinds hij terug is met de Splinter group. Peter is echt, hij is een “tortured soul” net als Robert Johnson. Hij heeft het recht de blues te spelen, zijn blues is echt. Net als Clapton, die zijn zoontje verloor, zulke mensen, hun blues is niet gespeeld. Als je George Harrison’s vrouw afpakt, da’s blues (lacht uitbundig)

* Ik dacht dat hij compleet verloren was voor de muziek tot voor kort, maar hij lijkt terug te zijn.
Weet je wat, het lijkt een cliché, maar dit is helemaal waar. John Lee Hooker zei: “Blues Is The Healer”, en inderdaad: de mensen brachten Peter niet terug, Peter bracht Peter niet terug, de MUZIEK, de blues, bracht Peter terug! De muziek bracht ‘m ook tot daar, maar… bracht ‘m ook terug. Er zijn maar een paar dingen op de wereld die zulke dingen kunnen: geen geld, geen macht, geen sex, geen drugs, MUZIEK wel. Je hoeft niet te praten, je mag in Japan of in China spelen, daar voelen ze het net hetzelfde als de mensen het voelen in Chicago. MUZIEK! En liefde!

*Jij, samen met Robert Cray en Taj Mahal, zijn artiesten die tot de eersten behoorden om blues te verjongen door er elementen als funk, jazz en gospel aan toe te voegen en soms ook wereldmuziek. Mogen we stellen dat jullie het voorbeeld gaven en dat velen je gevolgd zijn?
Wel, het is goed om anders te zijn, maar je mag het niet doen alleen om anders te zijn. Ik zelf maakte die muziek spontaan. Ik blijf met mijn ene voet in de traditionele blues, maar ik heb ook invloeden van rockbands ondergaan en daardoor heb ik die andere voet in het nieuwe. Ik kan net zo goed met BB spelen als met Branford Marsalis Ik probeer altijd dingen te schrijven die het beste in de muzikanten, hun eigen stijl, laat schitteren. Ik moet geen nieuwe ‘Hoochie Coochie” man gaan opnemen, dat kon Muddy veel beter, enkel als ik het als tribute zou doen zou ik dat kunnen . Hetzelfde met “Dust My Broom” het zou alleen maar verbleken naast Elmore James’ versie. Willie Dixon zei me ooit, en dat heb ik altijd onthouden. “Je doet beter een slechte versie van jezelf, dan een goede versie van iemand anders”. Maar ik heb wel respect voor de Engelsen, dat heb je wel gemerkt, als er geen Stones, Animals en John Mayall geweest waren, waren de bluesoudjes nooit bekend geworden. En die Engelsen, zoals wij zeggen “Put their money where their mouth is”. Geen enkele van die kerels heeft nadat ze groot geworden zijn, de blues verloochend. Peter, Eric, de Stones, Jimmy Page, Jeff Beck, als ze kunnen komen ze naar je kijken, ze komen backstage met je praten, ze spelen mee..allemaal! Eric Burdon zei me ooit: “We namen enkel de muziek die de Amerikanen in de vuilbak gooiden. En dat is waar, als zij er niet geweest waren, sprak niemand nog van Muddy of Wolf, niemand…de blues zat in hun muziek, zelfs bij de Beatles. Zoals Muddy me zei op zijn manier: “If it wasn’t fo’ the English cats, nobody mighta known who we was!” Zo zijn ze er in de States nog altijd niet uit wie de “King Of Rock ‘n’ Roll” was. Wie was de King?..... CHUCK BERRY! (heel nadrukkelijk) CHUCK BERRY! Hij schreef ’t nummer “Rock & Roll Music”, de soundtrack voor Rock & Roll. Niet Elvis, die schreef niet één song in zijn leven. Het was Chuck (imiteert de bekende Berry riff uit Johnny B.Goode). Elk kind of jonge kerel die gitaar leert spelen, begint niet met “Love Me Tender” maar met die Chuck Berry riff te leren. Net zoals BB King, toen hij bekend werd kon hij ons ook inspireren om muziek als deze te gaan maken, en kon er eindelijk ook wat geld mee verdiend worden. Mohammed Ali net hetzelfde, zwarte boksers konden geen cent verdienen voor hij er was. Colin Powell in de militaire wereld, hetzelfde. Voorheen kon er geen zwarte generaal worden, en nu is er dus Obama, mede daardoor.

* Ben jij ook een fan van de Memphis /Stax sound, want je werkte al met Steve Cropper, en nu met de nieuwe cd staan er songs op die dankzij Bruce Katz orgel weer in die richting gaan.
Ja, ik maakte al een plaat met de Muscle Shoals band: “The Preacher and The President” ze leven nog allemaal, dus als ik die stijl wil, dan vraag ik ze ook Ik ben niet iemand die een soort stijl wil terug wil oproepen met anderen. Als ik Memphis sound wil dan ga ik Duck Dunn, Booker en Cropper halen, en dat deed ik dan ook.

* Ik zag bij het bekijken van je agenda dat je veertien dagen geleden met een van mijn helden, Levon Helm, optrad. Vertel ons hoe het was, daar zijn we benieuwd naar.
Heel emotioneel, als je op een podium staat en je speelt “The Weight” en “The Night They Drove Old Dixie Down” met de man zelf, dat zijn geen songs, dat is een stuk van je leven. Dat zijn nummers die een statement maken zonder dat in feite echt te doen. Het was 1968, Parijs, de rassenrellen, Vietnam, dat zit allemaal in die song zonder dat ze er echt over gaan. Da’s gans wat ander dan een Madonna song. Net zoals Bij Scotty en D.J, dat zijn onvergetelijke momenten (n.v.d.r. Scotty Moore en DJ Fontana :Elvis gitarist en drummer) in de Hall of Fame. Scotty vroeg me om mee te spelen op “Mystery Train”, en tijdens de repetitie begin ik en hij zegt: “Neen je moet de E-snaar naar beneden stemmen, naar D, en dat wist ik niet, alhoewel ik daar normaal goed in ben”. Dus ik doe dat en het klonk perfect, zo kerels zijn niet voor niets legendes. Zolang ze nog hier zijn, gebruik ze, ze kunnen het werk ook goed gebruiken. Maar Levon’s stem is er helemaal O.K., terug zeer sterk, en het was weer een van die momenten die je nooit vergeet.

* Voorlaatste vraagje dan, klopt het dat je ook nog een cd wil gaan maken met Johnny Winter?
Ja, we gaan wat samen doen, ik weet niet of het een ganse cd gaat worden, misschien een aantal nummers met hem en een aantal met iemand anders. Maar ook Johnny is terug. We speelden onlangs samen, met BB King en zo, en iedereen, alle andere muzikanten op het podium keken naar elkaar met blikken van, “Waauw, hij is terug,we waren hem bijna vergeten, maar hij is er weer helemaal!” (Ja, dat verwonderde ons ook toen we hem een jaar geleden zagen, na wat zoeken in het begin van de eerste song, was hij er na enkele minuten helemaal de Johnny Winter zoals we hem kenden.)

* Nog andere plannen voor nieuwe opnames?
Ja, ik ga naar Afrika dit jaar, ik ga met percussionisten werken, mensen van Zambia en Senegal die ik nog ken van in Parijs, met Youssu N’Dour en in Mali.

* Zal het wereldmuziek worden dan, of blues met wat Afrikaanse accenten? Het zal Joe Louis Walker music worden. Zoals Willie Dixon zei: We moeten je een stijl vinden, Muddy heeft zijn stijl, BB heeft zijn stijl, we moeten ook wat voor je vinden. Nadat hij me een zestal maal zag optreden, zei hij: “Nu weet ik wat je stijl is: “All Over The Place.” Laat ’t maar, op jou kan je geen stijl plakken, en daar ben ik fier op. Dus in Afrika zal het ook weer alle kanten opgaan, vrees ik.

* Wel, Joe Louis, we zijn door onze vragen heen, we bedanken je voor dit fijne gesprek en misschien zien we elkaar nog wel ergens binnenkort bij een volgend concert.
Ik ben binnen enkele dagen in de Banana Peel, kom maar af!

(RON)

Foto's: Blowfish