STEVE FORBERT - CCLEOPOLDSBURG - 28 NOV. 2008

Hallo Steve. Welkom in België. Het was alweer 16 jaar geleden dat je nog eens in ons landje voorbijkwam voor een optreden. Dit optreden kadert in je Europese tournee waarbij je net drie shows in Zweden hebt gedaan. Morgen sta je in Beveren op het podium en daarna trek je voor 5 optredens naar Engeland. Waarom heeft het zo lang geduurd eer we je nog eens in België aan het werk mochten zien?
Ik dacht zelfs dat het al meer dan 30 jaar geleden was dat ik in België passeerde, maar nu je het zegt: we zijn inderdaad één keer voor een eenmalig optreden met de ganse groep naar België gekomen. Ik ben wel een paar keer in Duitsland geweest maar tot hier ben ik jammer genoeg niet vaker geraakt.

In Amerika doe je gemiddeld 5 à 6 shows per maand. Gedurende zowat 30 jaar sta je zo’n 100 keer per jaar op het podium. Word je dat dan nooit beu?
Neen, hoor. Van dat deel van het werk houd ik net heel veel. Dat is het goede gedeelte van deze job. Als de shows goed gaan ben ik een heel tevreden mens. Die hoeveelheid shows is op zich niet zo belangrijk. Dat is nu eenmaal wat ik doe en wat ik blijkbaar ook goed kan doen. Liedjes spelen en optreden, dat ben ik ten voeten uit. Al het reizen, het wachten, alle ellende eromheen neem ik er dan maar bij. Maar de respons van het publiek is altijd opnieuw erg leuk om te zien. In de voorbije dagen kreeg ik alweer veel warmte van het publiek tijdens de Zweedse tour.

Je discografie bestaat uit 12 studioplaten, 10 live cd’s, 5 compilatiealbums en 3 dvd’s. Als ik je naar je favoriete plaat en naar je favoriete song zou vragen, zou je daar dan een antwoord op kunnen geven?
Nee, dat zou ik echt niet kunnen. Alle platen hebben hun eigen recht van bestaan en hun eigen geschiedenis hoe ze tot stand zijn gekomen. Mijn favoriete song uitkiezen is echt een onmogelijke opdracht. Ik heb er zoveel geschreven en daaruit moeten kiezen zou ondraaglijk zijn.

In het begin van de eighties was je zeer populair in Amerika en ook in Europa. Meerdere van je singles scoorden hoog in de hitlijsten. Zo heb ik thuis je singletjes “Schoolgirl” en “When You Walk In The Room” nog terug gevonden. Hoe was het om na die glorieperiode plots veel minder in de spotlights te staan?
Ik kreeg in die tijd wat problemen met de toenmalige platenfirma’s door meningsverschillen over het opnemen van nieuwe platen. Daardoor werd het op dat vlak plots heel stil rond mij. Ik ben echter altijd veel blijven optreden en ook het songschrijven is nooit stilgevallen. Die gouden platen zijn leuk meegenomen maar bij mij heeft het optreden en songschrijven toch altijd geprimeerd.

Houd je ook van het opnemen en het werk in de studios?
Ja, toch wel. Het blijft altijd een hele klus om een plaat klaar te krijgen. Het is niet zoals bij een live show die je doet: daarna is het voorbij en je kunt er niets meer aan veranderen. In de studio blijf je toch altijd een beetje sleutelen aan de songs tot je uiteindelijk tevreden bent over het resultaat. Je legt de nieuwe songs dan ook in een definitieve plooi voor altijd.

“De nieuwe Bob Dylan”. Je moet dat al wel 100.000 keer gehoord hebben. In het begin van je carrière zag ik wel enkele raakvlakken. Maar je muzikale loopbaan verliep nadien toch helemaal anders dan die van Dylan. Zag je zelf een verband tussen jullie carrières?
We zijn beiden afkomstig van Greenwich Village, we spelen allebei mondharmonica en we besteden veel aandacht aan de songteksten. Maar dat is nu eenmaal hoe ik er destijds aan begon en dat is wat ik nog steeds doe. Ik zag indertijd ook wel in waarom die vergelijking met Dylan gemaakt werd maar ik heb ze eigenlijk nooit au serieux genomen. We zijn al snel elk onze eigen weg ingeslagen.

Laat ons dan even over gaan naar je laatste studioplaat “Strange Names & New Sensations”. Ik vind dat het album een heel mooie sound heeft meegekregen in de studio. Was dit de eerste keer dat je in die studio ging opnemen?
Neen, ik heb er ook “Any Old Time”, de Jimmie Rodgers-tribute plaat opgenomen en eerder ook al het album “Mission Of The Crossroad Palms”.

Als je de studio intrekt speel je dan met dezelfde musici als deze die je op het podium vervoegen bij optredens in Amerika?
Wel, we zijn nu aan een nieuwe plaat bezig in de studio. Die plaat zal waarschijnlijk omstreeks april 2009 verschijnen. En voor die opnamen zijn het toch vooral de bandleden die ook voor de muziek zorgen in de studio. Zo spelen de drummer en de keyboardspeler op alle tracks mee. Ook op de live-dvd “Meridian” die volgende week zal uitkomen zijn het “The Soundbenders” die meespelen.

De nieuwe plaat lijkt een afspiegeling van een wereldbeeld van een ouder wordende artiest die terugkijkt op het verleden en ook vooruitblikt op de nog resterende jaren. Moet ik daaruit afleiden dat je al aan je midlife-crisis begonnen bent op bijna 54-jarige leeftijd?
Ik ben nog maar 53 hoor.

Correct, maar toch niet meer zo erg lang want je verjaart op 15 december.
Ook alweer waar. Maar die laatste cd werd eigenlijk opgenomen toen ik al naar het einde van mijn midlife-crisis toeging. Ik heb dat ondertussen gelukkig al helemaal achter de rug. Op de nieuwste plaat gaat het er deze keer heel gevarieerd aan toe. Er zullen deze keer geen protestsongs op staan, meer persoonlijke observaties van wat er zich om ons heen afspeelt. Ik denk dat ze heel goed gaat zijn. Het is een echte folkpop-plaat geworden. Maar of het zal aanslaan kan je nooit op voorhand zeggen. De platenbusiness verandert om de haverklap en hoe het er binnen 6 maanden aan toe zal gaan is steeds weer koffiedik kijken.

In de song “Thirty More Years” zing je dat je nog maximum 30 jaar tegoed hebt in deze wereld en dat het dan tijd is om de rotzooi die je hebt aangericht achter je te laten. Vind je dan zelf echt dat je leven zo’n rotzooi geweest is?
Het is meer een algemene waarneming van hoe de meeste gewone mensen functioneren in het leven, voornamelijk dan toch het mannelijke geslacht. Ik ben daar niet noodzakelijk zelf doorheen moeten gaan, maar je kunt natuurlijk nooit helemaal uitsluiten dat er fragmenten uit je eigen leven in de teksten belanden.

Op het einde van deze plaat heb je een nieuwe versie opgenomen van je klassieker “Romeo’s Tune” die oorspronkelijk op je tweede plaat “Jackrabitt Slim” uit 1979 stond. Waarom heb je nu besloten om die nieuwe versie op te nemen? Neem je daarmee geen risico want het publiek is zo vertrouwd met de originele versie?
Normaal gezien zou de plaat eindigen met een instrumentaal nummer “Around the Bend”. Maar de platenmaatschappij vond dat niet zo’n goed idee. De plaat moest in zijn totaliteit ook iets langer worden. Anthony Crawford, een vriend van me, kwam met het idee om “Romeo’s Tune” van een nieuw kleedje te voorzien met een nieuwe drumtrack en hier en daar wat andere instrumenten. En ik vond het goed klinken en besloot dan om het maar eens te proberen. Ik denk dat we het er vrij goed van afgebracht hebben. We hebben niet geprobeerd om het identiek te laten klinken als de originele song van 30 jaar geleden. De song wordt nu zelfs op een totaal ander akkoord gespeeld. Het was uiteindelijk een veel betere manier om deze plaat af te sluiten. Het klonk gewoon veel beter nu.

Je bent niet van plan om nog meer van je oude songs in een nieuw kleedje te steken?
Neen, er zijn zeker geen concrete plannen om dat te doen. Ik zou het sowieso niet willen doen met de bekendere songs maar ik denk bijvoorbeeld wel dat ik een aantal minder bekende liedjes van vroeger zou kunnen verbeteren door er een modernere versie van te maken. Sommige van die nummers verdienen misschien wel een tweede kans. We zien wel of het er nog ooit van komt.

Je brengt in het nummer “Simply Spalding Gray” ook een eerbetoon aan Spalding Gray, de schrijver en acteur die zelfmoord pleegde door van de Staten Island Ferry te springen en dan voorgoed te verdwijnen. Was je een fan van zijn werk of kende je hem misschien ook persoonlijk?
Neen, ik kende hem niet persoonlijk maar ik bewonderde hem wel voor zijn werk. Hij was vooral een acteur die indrukwekkende performances op het toneel kon brengen met zijn monologen. Hij woonde in New York State en had al eens eerder geprobeerd om zich van het leven te beroven. Het kwam niet echt als een grote verrassing toen dit gebeurde. Zijn moeder had trouwens ook al zelfmoord gepleegd. De hele song is een waar verhaal over Spalding Gray, er is helemaal niets bij verzonnen.

De anti-oorlogsong “The Baghdad Dream” is een zeer sterk politieke statement tegen de huidige Amerikaanse regering. Hoe kijk je tegen de verkiezing van Barack Obama als je nieuwe president aan? Zal hij de zo sterk verlangde “change” kunnen brengen? En denk je dat hij uit de oorlogen in Irak en Afghanistan kan stappen, zoals hij beloofde?
Ik ben voorzichtig en gematigd optimistisch. Ik sta niet echt te springen dat het allemaal wel in orde zal komen. De deal is zeker nog niet afgesloten. We zullen moeten afwachten om te zien wat er gebeuren gaat. Obama heeft zeker ook links met het establishment want anders kan je gewoon niet verkozen worden als president in Amerika. Hij was al een senator en de mensen die hij nu in zijn regering plaatst hebben vele jaren in Bill Clinton’s regering gewerkt. Het zijn ervaren mensen die we al eens eerder hebben gezien in de politiek. Ik denk dus niet dat we echte radicale wijzigingen zullen zien plaatsvinden.

Gelukkig heeft deze plaat ook alweer de traditionele liefdesliedjes en liedjes over uiteenlopende soorten relaties. Je hebt in je loopbaan honderden liedjes geschreven in allerlei stijlen. Wat zijn volgens jou de typische kenmerken van een goede song en van een goede songwriter? En vind je het belangrijk om een boodschap in een song te brengen?
Natuurlijk moet er niet in elke song een boodschap zitten. Je zou door het publiek al heel snel als een predikant gezien worden. Er zijn eigenlijk geen vaste regels om een goede song te schrijven. Soms is de muziek belangrijker dan de tekst. Een andere keer net andersom. Je kunt een gecompliceerde song hebben als “Stairway To Heaven” wat iedereen goed vind en anderzijds een simplistisch liedje als “How Much Is That Doggy In The Window”. Belangrijk is de vraag of een song de “test of time” zal kunnen doorstaan?

Weet je zelf wanneer je een populaire song hebt geschreven?
Dat zou je kunnen denken. Maar ik weet voornamelijk wanneer een nummer geen populaire song zal worden. Zo zal “Spalding Gray” nooit een hit worden. Het is wel een specifiek eerbetoon aan een speciale artiest. Ook “Middle Age” zal niet erg populair worden omdat het door zijn tekst vooral uitsluitend een bepaald publiek van middelbare leeftijd zal aanspreken. Madonna zal die song nooit coveren, denk ik. Stel me die vraag misschien best nog een keertje na de release van de volgende plaat.

Er staat ook een instrumentaal nummer op de plaat: “Around The Bend”. Voor zover ik me herinner was “Lucky” op je plaat “Little Stevie Orbitt” je laatste instrumentale nummer. Instrumentals zijn dus toch wel rariteiten in je uitgebreide songboek. Waarom heb je besloten om dat net nu nog eens opnieuw te doen?
Het heeft gewoon zo moeten zijn. Ik vond dat dit nummer enkel op deze manier tot zijn volle recht kon komen. Ik had er een hele reeks teksten voor kunnen schrijven maar ik vind het een uitstekende pauze- en bezinningsmoment op de plaat.

“I Will Sing Your Praise” is tegelijk je biecht en je uiting van bewondering aan God, de schepper van deze “messy” wereld. Mag ik daaruit concluderen dat je een religieuze persoon bent en misschien zelfs een “believer” in een beter leven na dit aardse bestaan?
Vooral de song zelf zegt wat ik denk. Niemand weet eigenlijk precies wat er allemaal in deze wereld gebeurt of hoe het universum tot stand is gekomen. De gewone mens vraagt zich eigenlijk nooit af waarom wij hier en nu op deze wereld rondlopen in deze omstandigheden. “The Meaning Of Life” is een huizenhoog cliché want ik denk dat de gewone man daar eigenlijk nooit van wakker ligt. Maar mij houd het wel bezig. Ik denk daar heel bewust over na. Over hoe de maan werkt en de aarde in balans houdt. Die indrukwekkend grootse dingen intrigeren me mateloos. Daarom heb ik die song ook geschreven. Omdat ik denk dat er iets buitengewoons is dat dit heelal in werking heeft gezet en het hele boeltje draaiende houdt.

Je begon je carrière in New York maar verhuisde later voor een nieuw leven naar Nashville, de thuisbasis van de countrymuziek. Wat was de reden voor die verhuis? Werd de stad New York te groot voor je?
In die tijd gebeurde er heel veel in Nashville. Grote namen begonnen vanuit die stad te opereren. Rosanne Cash, Steve Earle, Nanci Griffith en Lyle Lovett deden een aantal heel interessante dingen waar ik mij kon aan relateren. Countrymuziek is nu een heel andere route ingeslagen maar toch zingen al die mensen ook vandaag de dag nog. En voor mij was op dat ogenblik het moment voor verandering aangebroken.

Zou je jezelf een countryartiest of eerder een folkartiest noemen?
Folkpop. Maar ik heb ook rock ‘n’ roll-songs, bluessongs en countrysongs.

Zijn er ook hedendaagse artiesten die je interessant vind?
Ik luister eigenlijk vrij veel naar de actuele muziek. Vooral de dames zijn tegenwoordig erg goed bezig. Dar Williams heeft net een nieuwe plaat uit: “Promised Land”. Suzanne Vega heeft ook een heel mooi nieuw album uitgebracht: “Ludlow Street”. Voor de show begint laten we vanavond “Sweetkorn” draaien, een wat oudere plaat van Michael Hurley uit 2002 die ik erg goed vind.

Toen ik een tiener was zag ik je als liefje van Cyndi Lauper optreden in haar videoclip van de hit “Girls Just Want To Have Fun”. Ik heb me altijd afgevraagd of dat enkel een acteerprestatie was of dat er ook echt iets tussen jullie beiden was. Zou je dit mysterie misschien even kunnen oplossen voor mij?
Neen hoor. Er was helemaal niets tussen ons. Sorry dat ik je moet ontgoochelen. Ik was eerder een fan van haar. Zij speelde begin jaren tachtig in een groep die ‘Blue Angel’ heette. Ze wist dat ik een fan was en toen ze solo ging en haar cd “She’s So Unusual” uitbracht vroeg ze me of ik in de video wilde meespelen als haar liefje. Wat ik natuurlijk niet kon weigeren. Ik moet toen ongeveer 26 jaar geweest zijn of zo.

Op je laatste compilatiealbum “Best Of The Downloads Volumes 1 & 2” staan er 38 speciale tracks and rariteiten waarin vooral je die-hard fans geïnteresseerd zullen zijn. Waarom heb je die tracks waarvan er meerdere 20 à 30 jaar geleden werden opgenomen nu uitgebracht op een officiële cd?
Ik denk dat het een goede compilatie is van mijn muzikale loopbaan. De twee cd’s coveren de gehele periode van 30 jaar die ik al optreed. Ik vond het een goede manier om heel wat van mijn oudere liedjes samen te voegen. Weet je, mijn fans zijn mensen van de generatie die nog altijd heel veel van cd’s houden en niets moeten weten van die IPods, mp3’s en download-toestanden. Ze willen dat schijfje voelen en in de cd-speler steken, net als ikzelf trouwens. Dus we hebben een nauwkeurige selectie gemaakt van al het beschikbare materiaal waarbij er vele live versies zaten. Daardoor werd het toch iets speciaals en verschilt deze compilatieplaat toch nog behoorlijk van het normale cd-werk. Er staan bovendien ook een aantal van mijn favoriete coversongs op deze verzameling.

Bij live optredens in Amerika treed je regelmatig op met de groep “The Soundbenders”. Is dat je vaste begeleidingsgroep? En waarom heb je ze niet meegebracht naar Europa?
Meestal speel ik solo, ook in Amerika. Ik houd er van om alleen op het podium te staan. Daarenboven is het ook zeer duur om een tournee te doen met een hele groep. De bandleden komen uit diverse plaatsen in Amerika en zijn meestal ook met andere projecten bezig. Als we als groep optreden breng ik ze samen en spelen we onze show, meestal in clubs of kleine theaters zoals hier in Leopoldsburg.

Van harte bedankt voor je tijd en je open en eerlijke antwoorden. We wensen je graag nog een fijne show toe vanavond en een prettig verder verblijf in Europa.
(valsam)