LUKA BLOOM - CC HASSELT - 8. NOV 2008

We ontmoeten Luka Bloom voor dit interview nadat hij een moeilijke namiddag achter de rug heeft met files in Brussel, laattijdig aankomen in Hasselt, wat problemen bij het soundchecken en met nog nauwelijks een uurtje tijd voor het optreden er zit aan te komen. Hij is hierdoor wat geïrriteerd en gespannen maar is professioneel genoeg om dit niet teveel te laten merken tijdens ons gesprek waar hij zijn rol als minzame folkzanger volledig waar maakt. De in mei 53 jaar geworden Ierse artiest laat blijken dat hij een duidelijke mening heeft over zowat alles wat er in de wereld gebeurt. Hier volgt het relaas van ons gesprek.

Afgelopen woensdag 5 november begon je aan een uitgebreide tournee in Antwerpen met 7 concerten in België, 1 in Amsterdam, 5 optredens in Zwitserland en 10 shows in Duitsland. Op 13 december zit die Europese tour er op. Zes weken intensief touren en optreden: word je dit nooit beu?
Ik ben er helemaal verliefd op. Ik houd heel veel van optreden in België, Nederland en Duitsland. We doen deze keer maar één show in Nederland omdat ik er 7 of 8 heb gedaan in het voorbije jaar. In België deed ik toen maar één optreden. Dus besloten we om het dit jaar helemaal andersom te doen. Als ik midden december terug naar huis ga is dat ook maar voor even. Vlak na Nieuwjaar vertrek ik alweer op tournee naar Australië en Amerika.

Ben je daar populair? Je hebt vroeger nog een paar jaar in Amerika gewoond.
Ik heb er begin jaren negentig gedurende ongeveer 5 jaar gewoond, ik heb er mijn eigen publiek opgebouwd en ik heb geluk gehad dat ik ook succes kon krijgen in Australië. De reden waarom ik ben teruggekomen was volledig te wijten aan familiale omstandigheden.

Je toert momenteel om de release van je twaalfde studioplaat “Eleven Songs” te promoten, volgens jezelf je beste plaat tot op heden. Heb je dat gevoel niet steeds na het afwerken van een nieuwe plaat?
Neen, toch niet. Ik heb dit eigenlijk nog nooit verkondigd na het verschijnen van een plaat. Natuurlijk houd je van elke plaat als ze af is. Waarom zou je ze anders uitbrengen? Maar deze plaat heeft echt iets speciaals. De combinatie van de songs, de sound, de mensen die er op meespeelden, de manier waarop ze gespeeld hebben. Eigenlijk de wijze waarop alles zo mooi samenkwam op het einde maakt van “Eleven Songs” een speciale plaat die bij mij als creatieve muzikant alleen maar een heel sterke betrokkenheid kan teweegbrengen.

Je bent afgestapt van het vertrouwde concept waarbij je thuis in alle rust en intimiteit je liedjes uitwerkte en opnam en koos nu voor een intensieve sessie met een hele reeks muzikanten in een studio in Grouse Lodge, Rosemount. Waarom heb je nu voor deze optie gekozen?
Die keuze heeft er net voor gezorgd dat deze plaat zo verschillend is van de vorige. Er waren deze keer gewoon een paar nummers bij die een breder muzikaal arrangement vereisten. Zoals bijvoorbeeld “I’m On Your Side” en “Don’t Be Afraid Of The Light That Shines Within You”.

Je zal nooit in staat zijn om dit volle studiogeluid van de plaat met zijn brede orkestratie op het podium te brengen. Want daar sta je steeds alleen met je twee gitaren. Heb je nooit overwogen om voor deze tour eens te kiezen om met een volledige band de podia te bezetten? Daardoor zou je toch veel meer muzikale opportuniteiten kunnen creëren?
De muzikanten die op de plaat meespeelden zijn allemaal veel te druk bezig met hun eigen projecten om mee op tournee te gaan voor deze cd. Maar ik hoop volgend jaar toch eens een paar shows met deze muzikanten te kunnen doen. Het publiek weet al lang dat ik altijd alleen op het podium sta met mijn twee gitaren en ik heb daar eigenlijk nog nooit negatieve opmerkingen over gekregen. Heel wat jaren geleden heb ik wel ooit met een band op het podium gestaan maar de laatste twintig jaar was het toch steeds ik alleen die de shows deed. Ik heb wel heel vaak bondgenoten in het publiek dat als een koor meezingt met de liedjes. Het is een beetje dom om te verwachten dat een live optreden altijd een perfecte afspiegeling zou moeten zijn van het geluid op de plaat. De manier waarop ik gitaar speel geeft ook vaak de indruk dat er meer is dan enkel een gitaar als muzikale begeleiding bij de songs. Ik heb tot op heden nooit iemand horen zeggen dat de show beter zou zijn geweest als ik met een band op het podium had gestaan.

Pas in 1987 besloot je om ‘Luka Bloom’ te worden nadat je toch al heel wat jaartjes onder je echte naam ‘Barry Moore’ had opgetreden. (nvdr. ‘Luka’ komt van de Suzanne Vega-song ‘My Name Is Luka” en ‘Bloom’ komt van het hoofdpersonage uit het boek ‘Ulysses’ van James Joyce). Waarom heb je net toen voor die artiestennaam gekozen?
Ik heb zowat 15 jaar als Barry Moore op het podium gestaan. In Ierland had ik in die periode wat problemen om vooruit te komen met mijn carrière. Toen ik besloot om naar Amerika te verhuizen vond ik gewoon dat ik een naam moest hebben die internationaal beter klonk en waarmee ik een geheel verse start kon maken zonder mijn verleden mee te moeten slepen. Het was een beetje als bij het vormen van een nieuwe groep met andere en nieuwe nummers, een andere houding en een ander land.

Je hebt “Eleven Songs” gecoproduceerd met David Odlum (ex-gitarist van de Ierse rockgroep ‘The Frames’) en je wilde dat de plaat dezelfde warmte uitstraalde en hetzelfde geluidseffect zou krijgen als de cd ‘Raising Sand’ van Alison Krauss & Robert Plant. Die plaat werd geproduceerd door de legendarische T. Bone Burnett. Heb je nooit overwogen om T. Bone te vragen voor de productie van je nieuwe plaat?
Zowat zeven jaar geleden besloot David om te stoppen als gitarist bij The Frames en zich meer toe te leggen op het producerswerk. Ik koos voor de sound van “Raising Sand” enkel en alleen maar voor de speciale klank van dat album. Niet voor de songs of de muziek, hoewel ik wel van die plaat houd. Maar die authenticiteit van het natuurlijke en warme geluid dat T. Bone Burnett in de studio wist te realiseren probeerde ik ook voor “Eleven Songs” te verkrijgen. T. Bone zelf zou ik echt wel graag gehad hebben als producer maar financieel kon ik me echt niet permitteren om hem daarvoor te vragen.

De plaat werd in amper 8 dagen opgenomen. De titel “Eleven Songs” leg je uit als een uitnodiging om integraal naar deze plaat te luisteren, zelfs in de door jou zelf geselecteerde volgorde. Waarom is dat zo belangrijk voor je? Ik kan toch niet direct een echt concept in de plaat ontdekken?
Het gaat er niet om dat je de liedjes van nummer 1 tot nummer 11 na elkaar moet spelen. Maar tegenwoordig gebeurt het meer en meer dat men enkel 2 of 3 nummers uit de plaat selecteert, zelfs download en ze daarna willekeurig speelt. Daarmee doe je de andere liedjes op deze plaat onrecht aan want ze vertellen tenslotte wel een coherent verhaal. Je krijgt de boodschap van de plaat niet door van track 1 naar track 6 en van track 5 naar track 11 te springen. Dat is een principe dat eigenlijk geldt voor elke goede plaat.

Doorheen je lange carrière heb je in de songteksten vaak een sociaal engagement getoond, bijvoorbeeld betreffende onrechtvaardigheid en milieu. Staan er op “Eleven Songs” ook nummers waarin je voor iets opkomt?
Er staan heel zeker nummers op deze plaat die over sociale onrechtvaardigheden gaan. Misschien zijn ze wat beter omhuld in deze nieuwe liedjes. Ik heb echter nooit op de barricades gestaan om luid roepend onrecht aan te klagen. Ik heb wel altijd over de dingen gezongen waarvan ik vond dat ze moesten aangekaart worden, echter zonder zelf op de barricades te klimmen. Ik heb nooit een dogma of een filosofie willen hebben maar als er iets is dat me raakt of mij boos maakt dan zal ik er een song over willen schrijven. Ik sta ’s morgens nooit op zoekend naar een onderwerp waar ik een song kan over schrijven. Daarin schuilt zelfs een groot gevaar. Je zou kunnen gaan denken dat je op je eentje verantwoordelijk bent om de wereld te veranderen of te verbeteren. Ik geloof persoonlijk niet dat je met een lied de wereld kan veranderen. Je kunt wel troost bieden of blijdschap bezorgen aan iemand die daar op een specifiek moment naar op zoek is. Ik geloof niet in de kracht van een song om de hele wereld te veranderen maar ik geloof wel dat een song het leven van één bepaalde persoon kan beïnvloeden. Ik kies voor een geleidelijke aanpak en probeer met mijn liedjes de mensen één voor één te verbeteren.

Zijn er liedjes die jouw wereld hebben veranderd? Luister je zelf veel naar muziek?
Dat zullen dan zeker geen politiek georiënteerde liedjes geweest zijn. Het zouden zeer persoonlijke en intieme liedjes geweest zijn. Vaak kom ik dan terecht bij nummers die 30 jaar geleden geschreven zijn, zoals bij Leonard Cohen of Bob Dylan. Vandaag is het vreselijk moeilijk om nog goede liedjes te ontdekken, zeker niet op de radio. Toch denk ik dat er nog mooi nieuw werk geschreven wordt. Maar meestal vind ik de inhoud van de hedendaagse liedjes oninteressant. Ik luister sowieso heel weinig of niet naar andere singer-songwriters.

Je langdurig succes werd deels gekenmerkt door zorgvuldig geselecteerde coverversies van songs van andere artiesten die je met een eigen ‘touch’ wist te brengen. Zo zijn er “Sunny Sailor Boy” van Waterboys-zanger Mike Scott, ABBA’s “Dancing Queen”, Bob Dylan’s “Make You Feel My Love” en zelfs een rap-nummer van LL Cool J “I Need Love”. Wat waren je selectiecriteria voor dergelijke nummers waardoor ze op je eigen songlist konden terecht komen?
Ik zal alleen maar de moeite doen om een nummer van een andere artiest te leren en te brengen als ik denk dat ik er iets persoonlijks kan aan toevoegen. Ik moet er iets speciaal van kunnen maken en het nummer laten klinken als ware het een song van mezelf. Dat lukt me niet zo vaak. Kijk, ik houd van zowat elk nummer van Van Morrison maar ik zou er nooit eentje kunnen coveren omdat ik niet denk dat ik ze beter zou kunnen laten klinken. Bij Bob Dylan zijn er wel een paar liedjes – vooral de minder bekende – waar ik iets van mezelf kan aan toevoegen.

Ik hoorde vorig jaar de song “Galileo (Someone Like You)” van de Ierse beloftevolle singer-songwriter Declan O’Rourke en ik vond meteen dat dit een song was die in jouw repertoire zou moeten zitten. Dat is gewoon een echte ‘Luka Bloom’-song.
Declan is echt een groot artiest met een prachtige stem en ook heel populair in Ierland. Ik ken het liedje en ik vind het ook een heel mooi nummer. Volgens mij werd het al door een hele reeks andere artiesten gecoverd. Misschien wel een goed idee voor een volgende coverplaat in navolging van “Keeper Of The Flame”. Bedankt alvast voor de tip.

Op “Eleven Songs” zijn er ook twee nummers (nvdr. “I Love The World I’m In” en “Fire”) waar je zoon Robbie op meezingt. Zit er een nieuwe ster in de Moore-familie aan te komen?
Hij heeft een mooie stem en toonde pas onlangs interesse in het zingen en het schrijven van liedjes. We zullen wel zien of het wat wordt.

De song “Everyman” draag je op aan Pa Tunney. Wie was hij?
Hij was een vriend van mijn familie die in januari van dit jaar gestorven is. Een prachtkerel die spijtig genoeg te vroeg gestorven is. Ik heb het nummer geschreven op de dag na zijn overlijden.

“See You Soon” gaat over het einde van relaties en “Everyman” en “When Your Love Comes” gaan over de dood.
Die laatste song was geïnspireerd op John O’Donoghue, een Ierse schrijver van heel mooie boeken die overigens ook al in januari 2008 plots is gestorven. In de laatste maanden van zijn leven heeft hij de ware liefde nog mogen ontdekken. Daarom is het ook een ‘happy’ song geworden.

Je hebt de reputatie van een songwriter-machine te zijn: één song per dag.
Dat was vroeger absoluut het geval. Momenteel doe ik het toch veel rustiger aan. Er is nog voldoende aanleiding voor het schrijven van nieuwe liedjes maar er moet nu vooral een periode van goede creativiteit zijn om nieuwe songs te componeren. Ik heb nu 2 cd’s en de dvd “The Man Is Alive” uitgebracht in een periode van 18 maanden en ik heb het nu wel even gehad. Optreden kan ik echt niet laten, hoewel ik het iets rustiger aan zou willen gaan doen in de volgende maanden. Maar er is niets zo mooi als op een podium je liedjes te brengen voor een geïnteresseerd publiek en voor je fans.

Ik vind het steeds weer verbazend hoe je er in slaagt om al je songteksten zo goed te onthouden. Ze zijn meestal vrij complex. Komt dat door de routine? Of speel je meestal dezelfde setlist?
Neen hoor. Gisteren in Antwerpen was ik mijn setlist zelfs vergeten mee te brengen op het podium en ik heb ze dan maar ter plaatse geïmproviseerd tijdens het optreden zelf. De teksten onthouden gaat me vrij vlot af, misschien omdat het mijn zelfgeschreven woorden zijn. Maar als het op het onthouden van namen van mensen aankomt ben ik meestal snel het spoor bijster.

Anderzijds verbaast het me ook steeds weer hoe je er in slaagt om van elke show toch weer een unieke evenement te maken voor het publiek. Terwijl je toch 3 tot 4 keer per week optreed voor een nieuw publiek dat heel hoge verwachtingen stelt in je concert. Hoe doe je dat?
Ik slaap eigenlijk heel veel tijdens de tournees. Dat is ontzettend belangrijk. Die vitaliteit in de shows aanhouden is dus geen probleem. Ik leef elke dag toe naar het moment dat ik op het podium kan komen. En dan wil ik de mensen zo goed mogelijk geven waar ze voor gekomen zijn en waar ze voor betaald hebben. Mijn enthousiasme en mijn inzet blijft voor elke show even groot.

Krijg je ondanks alles toch nog ooit te maken met een verrassing bij de optredens?
Absoluut. Pas gisteren nog werd ik zeer positief verrast door de reacties vanuit het publiek. Het publiek is bij elk optreden toch weer heel specifiek en anders.

Hoe kijk je eigenlijk aan tegen de verkiezing van Obama als president in Amerika? Denk je dat hij echt voor een verandering kan zorgen?
Dat is eigenlijk al gebeurd voor dat hij verkozen werd. Gewoon al het feit dat iemand wiens grootvader een eeuw geleden als slaaf behandeld werd nu kandidaat-president van Amerika kon worden was een ongelooflijke doorbraak en toont aan dat de veranderingen in het land al hebben plaatsgevonden. Er is een enorme golf van hoop in Amerika na zijn verkiezing. Hopelijk stelt hij de mensen niet teleur op de wijze zoals Tony Blair dat in Engeland heeft gedaan. Ook hij stond voor openheid en verandering. Tot hij plots de zijde van Bush koos in diens oorlogszucht. Voor vele anderskleurige Amerikanen staat de deur nu alleszins op een kier en is ze niet afgesloten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Barack Obama zijn kiezers niet teleur zal stellen. En ik ben zeer hoopvol dat dit ook niet gebeuren zal.

Bedankt voor je tijd om dit interview te hebben. Ik wens je alvast nog een mooi concert toe voor vanavond en alle succes voor je toekomstige carrière.
Ik zal mijn uiterste best doen vanavond. Dat is een belofte.

Valsam

Meer foto's: Blowfish