THE PERPETRATORS - SPIRIT OF 66 VERVIERS - 28 OKT. 2008

Voor hun optreden in Verviers hadden we een gesprek met Jason Nowicki, gitarist van The Perpetrators.

* Goedemiddag Jason, welkom in de “Spirit of 66”, maar dit is zeker niet je eerste keer hier. Ik weet van minstens twee concerten dit jaar, waren er voordien nog?
Wel, het is in feite al ons vierde concert hier. Ons eerste concert hier was op de allerlaatste dag van onze eerste Europese tour, als opener voor de Walter Trout Band. Wel, met Walter Trout speelden we altijd voor minimum 600 tot 1500 mensen, en we waren bang dat die kleine club in Verviers, die we toen nog niet kenden, een anticlimax zou worden omdat er maximum enkele honderden mensen binnen kunnen, maar het werd een fantastische show, en sindsdien komen we uitermate graag naar hier.

* Voor de lezers die je nog niet mochten kennen, kan je je even voorstellen en vertellen wat voor muziek jullie brengen?
Eind 1999 zijn Ryan en ik, die al sinds 1987 beste vrienden waren, gaan denken aan het oprichten van een band. We hielden van zware "old school blues" en mixten er wat rock 'n roll en punkdingen tussen.

*Jullie muziek is beïnvloed door zoveel stijlen en artiesten en het is zeer moeilijk om er een label op te plakken, maar welke gitarist was 't die jou het meest beinvloedde? Laat me raden: Hounddog Taylor?
Hounddog Taylor, jaah en evenzeer Brewer Phillips, zijn ritme gitarist, ik hou van Hounddog voor de slide en van Brewer voor het normale gitaarwerk, en Magic Slim eveneens. Ik hou ook niet van het te snelle werk, er moet meer gevoel in elke noot zitten.

* Ik hou vooral van Hounddog voor zijn ruwe geluid.
Ja, hij is "Raw, Dirty & Trashy"

* Hoe belangrijk is blues in Canada. We kennen Downchild Blues Band, Paul Reddick, Big Dave natuurlijk, Sue Foley en Pat Travers en nog wat anderen, maar Winnipeg lijkt een belangrijke plaats beginnen in te nemen binnen de Canadese blues scène.
Correct, Winnipeg, Manitoba is een belangrijke plaats aan het in nemen binnen de blues, maar ook op gebied van roots. We spelen een soort oude "stripped down" 50's Chicago stijl zoals Muddy Waters die bracht. Vancouver heeft dan weer sterke blazers. De Vancouver horn sections zijn heel goed, maar in Winnipeg doen we alles meer rootsiër. Ook in de country en Americana brengt meer de oude stijl. Romi Mayes bijvoorbeeld is van bij ons. We wonen op de prairie, er zijn veel boerderijen, een echte omgeving voor rootsmuziek.

* De nieuwe cd is een live opname opgenomen in jullie lievelingsclub de "Times Change(d) High And Lonesome" uitgebaat door John Scoles. Wat is zo speciaal aan die club, want jullie, en ook Big Dave treden er heel dikwijls op?
Het is er zeer gezellig, het is klein, een stuk kleiner dan hier. Je moet er op tijd zijn of ze sluiten je buiten, maar wij houden van de "feeling" van die ruimte. Ze zijn onze vrienden. Het was de eerste club die ons boekte, die in ons geloofde. Er zijn zoveel redenen, we hebben een speciale plek in ons hart voor de club en zijn eigenaar.
Het was voor meer dan 20 jaar een jazz en blues club die Times change heette. Toen nam John Scoles over en maakte er de "Times Change(d) High And Lonsome" van. Hij maakte er een meer Amerikaans uitziende club van, het is er aangenaam vertoeven. Hij doet bijna geen Jazz meer ne, blues is ook beperkt, wij en Big Dave, maar tegenover is er nu veel rootsmuziek: Romi Mayes, Scott Nolan, enzovoort

* Is het winnen van awards belangrijk voor jullie, jullie wonnen de Western Canadian Music Award en werden genomineerd voor de Juno?
Zoiets winnen maakt je wel bekender, maar alleen plaatselijk. In het westen van Canada wel ja . Als je de Western wint dan toch. De Juno daarentegen helpt wel in gans Canada, maar die wonnen we niet, dus.. (lacht). Maar we hebben wel door het winnen van de Western Canadian Music Award dadelijk een boeking gekregen voor het Calgary blues festival, een belangrijk festival, vlak na de bekendmaking van de award.

* Iemand noemde je muziek "Blues for people who hate blues" dat is een heel goede benaming denk ik, want jullie vermengen zoveel invloeden, maar anders dan anderen stapelen jullie die stijlen niet op elkaar, maar maken er een mooi geheel van. Klopt dat?
Dat komt omdat we spelen waar we van houden, je moet ergens van houden om 't authentiek te doen klinken, we spelen niet zomaar wat stijlen door mekaar om apart te klinken, neen, dit is wat we zelf graag horen, het komt natuurlijk naar boven, dus klinkt 't ook natuurlijk. De blues blijft de basis, altijd en wat we toevoegen komt er omdat we er ook echt van houden, wat surf, wat punk.
"It's not a blues emulation, but a blues foundation" zegt hij op funky wijze en lacht hartelijk, samen met Scotty Hill de drummer, die net binnenkomt voor een kop koffie

* Meer dan een maand geleden hebben jullie de samenwerking beëindigd met jullie drummer Chris "Mama" Bauer, en ik dacht, dit gaat moeilijk worden om een vervanger te vinden, omdat jullie op het podium regelmatig wisselen van instrumenten en jullie alle drie ook zingen. Maar ik zie dat jullie originele drummer Scotty Hills terug is (Ik richt me tot hem, omdat hij net binnengekomen is). Wat heb jij ondertussen uitgericht, Scotty?
Hey, perfecte timing, niet? Wel, (fier) Ik heb mijn eigen cd gemaakt, ze is net klaar en ze heet "Wonderland Emergency".

* Dezelfde soort muziek, bluesgericht?
Wel, het is meer roots, anders dan wat ik hier doe, verschillende stijlen, wat funk ook, ik zal je dadelijk een exemplaar bezorgen, meer heb ik er nu niet over te vertellen eigenlijk. Alleen wil ik nog even zeggen dat ik voor het eerst in Europa ben.

* Nog vlug een vraagje voor jou, ga je "Loving In My Baby's Eyes" zingen, want dat zing jij, en daar ben ik gek op.
Zeker, die Taj Mahal song, ik ga 'm doen vanavond

*Jullie speelden ooit samen met Hubert Sumlin, "The Wolf" 's originele gitarist, dat moet een hele eer geweest zijn?
(Jason en Scotty samen) Yeah! Een heel grote eer. Ik kan niet zeggen dat het een droom was die in vervulling ging, want ik had er nooit van durven dromen(lacht).Hij kwam naar mijn huis en we oefenden een dag thuis in de living, en vier dagen voor het concert bleek dat wij moesten zingen. Hubert zingt weinig, hij vindt zijn eigen stem niet goed en dus moesten wij zingen. Zijn manager, een man van weinig woorden, zegt: "Leer deze Howlin Wolf songs", en hij geeft ons een lijst. "Jullie moeten die zingen". Stel je voor: wij zingen dus "Howlin Wolf" nummers en zijn originele gitarist speelt met ons mee. Heel opwindend, dat kan ik je zeggen, geloof me maar

* Big Dave McLean is een van de “godfathers” van de Canadese blues, hoe heb je hem ontmoet? Hij heeft er ons juist al wat over verteld, maar we wisten niet of we jullie samen of apart konden spreken, dus…
Wel, toen we 15 waren gingen we hem altijd bekijken in de "Times Change", wij speelden meestal twee huizen verder in een andere club "Blue Note Café" in dezelfde straat met ons toenmalig bandje "Blues Puppies". We speelden op een avond en hij kwam naar ons optreden en we werden vrienden. Na de Blues Puppies werden we zijn begeleiders en toen gaf hij ons de raad om opnieuw een eigen band te beginnen en dat werden de "Perpetrators".

* Zijn er momenteel beloftevolle jonge bands die we in het oog moeten houden, waarvan je zegt, die hebben “het” in zich?
Op gebied van roots zou ik zeggen Scott Nolan en Romi Mayes, maar daar heb je zelf al van gesproken en die is al bekend. En op gebied van blues is er Michael Rault, hij was ons voorprogramma onlangs en dan een groep uit Toronto "Flash Lightnin'" en natuurlijk Little Miss Higgins, waarvan je zelf ook al sprak daarstraks.

* Er is door jullie en andere Winnipeg muzikanten een tribute cd gemaakt voor Big Dave, ik praatte er straks ook al even met hem over, maar hij vertelde me enkel dat hij er echt verrast door was en dat het een hele eer was voor hem. Kan je daar ook wat over vertellen? Wie zijn idee was het feitelijk?
Wel, het idee kwam er doordat er in zijn kleine bestelwagen ingebroken was en zijn kostbare, maar vooral “dierbare” gitaren gestolen waren. En de steeds parate John Scoles van “High And Lonesome” zei:”We gaan een benefiet doen voor hem”. Maar dat was buiten Dave gerekend, die zei “Ik wil geen liefdadigheidsgedoe”. Toen dachten we, we gaan in het geniep een cd uitbrengen met zijn songs. De D-Rangers, een opkomende goede band uit onze buurt, hadden een studio en daar hebben we elk een paar songs opgenomen. Op drie dagen was ’t klaar, een zestal groepen staan er op. Net voor de grote dag publiceerde echter een grote krant het al, maar Dave had zelfs dat niet gezien en in de club zegt John Scoles tegen hem, hier moet je even naar kijken, en gaf hem een doos vol met exemplaren van die cd. Hij opende de doos en wist niet wat er gebeurde. “Dit zijn mijn songs” zei hij… en even later besefte hij pas wat er gaande was, en toen werd hij even emotioneel en heeft ons wel duizend maal bedankt.

* Er is pas een nieuwe cd, dit is in feite de release tour voor de nieuwe live cd, dus vragen of er een nieuwe op komst is zou wat vroeg zijn, maar zijn er andere plannen na deze toer?
Ja, weer toeren als gekken! Europa al weer terug in september volgend jaar waarschijnlijk , maar eerst Noord Amerika nu, en dan toch al weer een nieuwe studioplaat. We voelen ons productief, dus..

Bedankt Jason, voor dit aangename gesprek.
Ik bedank jullie voor je tijd en interesse, jongens en hopelijk ontmoetten we elkaar nog eens volgend jaar.
(RON) - Meer foto's