STEVE WYNN - AB BRUSSEL - 2 OKT. 2008

* Steve, wanneer ik terugkijk op je carrière lijk je steeds nieuwe uitdagingen te zoeken, alsof je nooit kan stilzitten. Is dat de reden van al die verschillende projecten die je opstartte of deelde?
Wat me het meest boeit van alles is verrast te worden, verrast worden door een nieuw geluid dat je nog nooit eerder had gehoord, iets wat ik niet verwacht had. Deze tournee bijvoorbeeld was een richting die ik nog nooit verkend had en niet te vergelijken was met iets wat ik eerder had gedaan. Het samenspel met viool op de voorgrond, ondersteund door bas en van daaruit een start nemen, was een combinatie die ik voordien nog nooit uitgeprobeerd had op tournee en ik vond dat heel opwindend. Ik begrijp de mensen niet die steeds dezelfde soort muziek op dezelfde manier in elkaar steken. Zoiets doe je enkel als je de weg kwijt bent, je geest aan het ronddwalen is en zonder inspiratie zit. Dat is werken op automatische piloot, op een manier van, dat doe ik altijd zo en zo. Dat kan toch de goede weg niet zijn.

* Je opende daarstraks de set met “Slovenian Rhapsody”, een melancholische Balkan wals die me ook doet terugdenken aan de sound van “Atom Heart Mother” van Pink Floyd. Eigenaardig hoe mooi sommige combinaties klinken, niet?
Vreemd hoe sommige dingen anders uitdraaien dan je oorspronkelijk idee. Ik schreef dat lied in Slovenië, in de buurt van Dragon Bridge en er spookte een Oosterse folksong door mijn hoofd, zo hoorde ik toen dat lied. Tegen de tijd dat het opgenomen werd was het echter geëvolueerd naar een half Pink Floyd, half Balkan folksong. Zo zie je dat je nooit ver van je roots wegraakt. Toen ik in New York de nummers voor dit album aan het schrijven was, fantaseerde ik over hoe het zou zijn om in Ljubljana rond te hangen en een plaat op te nemen in Slovenie en er nieuwe mensen te ontmoeten. Ik putte hier veel inspiratie uit. Het helpt om een album te schrijven wanneer je al een idee hebt of een concept. Als je zomaar een song begint te schrijven over om het even wat in om het even welke stijl, dan kun je misschien zeggen dat het bevrijdend werkt, maar evenzeer het tegenovergestelde is waar. Je kan een song schrijven over deze backstage kamer en hetgeen je ziet door het raam beneden, die zelfs meer bevrijdend is dan zomaar iets uit de lucht te grijpen als onderwerp. Ik vond het goed om reeds een idee te hebben van, ik ga een Sloveense plaat maken. Ik had iets om me op te focussen.

* Chris Eckman, bekend van The Walkabouts, produceerde je plaat. Ik las in een review van het album op de website van Radio 1, dat de recensist niet begreep waarom je koos voor de digitale klanken van elektronische drums en moog bas die volgens hem vechten met de organische klank van de akoestische instrumenten.
Je kan onmogelijk iedereen tevreden stellen. Maar het zijn wel samples die we opgenomen hebben van echte drums, geen drumcomputers, geen elektronische spullen. Ik mag nochtans helemaal niet klagen over de pers want ze hebben me altijd enthousiast gesteund gedurende mijn ganse carrière en de zaken die ik deed steeds geapprecieerd. Daarstraks na het optreden praatte ik met een groep jongeren die zelf een bandje hebben. Ze vroegen advies aan de oude, wijze man. Ik gaf hen de goede raad enkel de muziek te spelen die je zelf echt wil spelen, zonder rekening te houden met wat de fans willen, je vriendin wilt, het publiek wil, critici willen of wat momenteel hip en populair is. Als je een plaat hebt gemaakt moet je die in eerste plaats zelf goed vinden en niet iets willen maken wat andere mensen goed zouden vinden. Hoe kun je in hemelsnaam ooit zoiets verklaren? Je kunt toch nooit weten wat er in andermans hoofd rondspookt. Ik ben altijd een groot muziekliefhebber geweest, vanaf de eerste plaat van The Dream Syndicate, maar ik heb altijd platen gemaakt over datgene wat ik zelf op dat moment graag wilde horen. Aan de andere kant heb ik heel veel positieve reacties gekregen op “Crossing Dragon Bridge”. Er zijn zelfs mensen die beweren dat het mijn beste album ooit is. Zulke uitspraken doen natuurlijk veel plezier, maar ook daar kan ik geen rekening mee houden evenmin als zou ik mij zorgen maken als mensen het afbreken. In de eerste plaats moet ik zelf er tevreden mee zijn.

* Ik veronderstel dat Chris en jij geen onbekenden voor elkaar waren, maar was het feit van alleen met je gitaar voor drie weken in de richting van een vreemd land te trekken niet beangstigend?
Ja, dat voelde wel raar aan en ik was er niet gerust in. Ik heb nochtans bijna half de wereld afgereisd en op zoveel verschillende plaatsen gelogeerd, maar nooit voor drie weken op dezelfde locatie, met iemand die ik, om eerlijk te zijn, toch niet zo goed kende hoor. Vreemd eigenlijk, want we hebben veel gemeenschappelijke vrienden, zaten dikwijls samen in dezelfde tournee en Chris houdt van mijn muziek en omgekeerd, maar toch kwamen we nooit verder dan een paar vluchtige contacten. Ik vroeg me af, wat als dit nu niet werkt? Nu zijn er erger dingen dan drie weken vakantie in Ljubljana met een lekker biertje op een terras, maar toch. Zijn aanpak was wel heel anders. De eerste dag brachten we enkel door met praten en gezellig samen een biertje drinken. De tweede dag trokken we de studio in en onmiddellijk was ik overtuigd. Eigenlijk moesten we ons geen zorgen maken, omdat we elkaars muziek toch goed kenden en er wel iets goed zou uitkomen.

* Ik sprak even met Chris daarnet en hij vertelde me dat hij er even hard naar uitkeek om met u samen te werken.
Weet je dat we al tien jaar lang aan het pogen zijn om samen iets te realiseren. Tien jaar geleden maakten we al plannen om samen een plaat te maken, maar we zijn nu eenmaal twee bezige bijen.

* Schreef je al de nummers voor “Crossing Dragon Bridge” in New York?
Allemaal behalve twee songs die ik in Ljubljana schreef, “Slovenian Rhapsody” en “Love Me Anyway”.

* Wat was er dan zo anders en speciaal aan het schrijven van dit album?
Het grootste verschil zat hem in het feit dat ik nog nooit een plaat maakte die niet opgenomen was met een band, live in de studio. Al mijn vorige albums nam ik op die manier op. Nu vertrok ik samen met één enkel iemand vanuit enkel mijn teksten en voegden we de rest laagje voor laagje toe. Dat was iets heel nieuw voor mij. Het grappige aan heel die zaak is dat ik thuis ook altijd op mijn eentje bezig ben met demo’s op te nemen. Dat is de manier van werken tegenwoordig. Ieder artiest heeft wel een kleine studio in huis zoals Pro Tools of Garageband. Het verschil is dat ik nooit op die manier een volledig album heb opgenomen. Op die manier voelde het wel ergens vertrouwd aan om met Chris samen te werken, omdat ik thuis op dezelfde manier te werk ga met de opname van demo’s, maar nooit had ik zo een plaat gemaakt. Hij is een zeer goed producer en kan zeer goed aanvoelen en weergeven wat er in iemands hoofd rondspookt.

* Eenzaamheid is dikwijls de aanzet voor meditatie en zelfreflectie. Ljubljana was er misschien de ideale gelegenheid voor, zonder dat je het zelf wist?
De stad was me niet onbekend, want ik was er al drie keer op tournee. Maar op tournee verblijf je hoogstens één nacht en misschien de dag daarop nog in die stad, dus zo goed kende ik ze ook weer niet. Nu zat ik er voor drie weken, wat een ware luxe was. Tegen de tijd dat ik naar huis moest begon ik me er echt thuis te voelen. Drie weken lang nadenken en met niets anders dan met muziek bezig zijn is als in een droom. Het is zo rustgevend en je krijgt echt voeling met je omgeving.

Op dat moment komt zijn echtgenote en drumster van de band Linda Pitmon binnengewandeld en ik feliciteer haar met haar huwelijk met Steve, waarop zij, onder algemeen gelach, een sierlijke buiging maakt.

* Gaf Ljubljana de aanzet tot jullie huwelijk? In maart zag ik je nog in de Arenbergschouwburg in Antwerpen en toen was je nog niet getrouwd, niet?
Nee, toen nog niet, maar Ljubljana had daar geen invloed op hoor.

* Ik herken een zekere volgorde in drie songs op het album: een liefdesverklaring, het einde van een vorige relatie en twee mensen verenigd in “When We Talk About Forever”, een romantisch liefdeslied met de mooie strijkers van het Apollon Chamber Orchestra op de achtergrond.
De laatste song schreef ik nadat we verloofd waren. We vroegen ons af welk het gepaste lied zou zijn voor de openingsdans op ons huwelijksfeest. We doorliepen al onze favoriete liedjes, maar konden maar niet de gepaste plaat vinden. Ik zei toen tegen Linda, hoe dom ik wel kon zijn. Ik ben toch een songwriter, dus waarom zelf geen nummer schrijven. Dat lied werd dus ons trouwlied, nadat ik haar goedkeuring kreeg en Linda drumt en zingt erop, wat het helemaal perfect maakt en natuurlijk konden de onroerende tranen niet ontbreken toen ze het speelden op ons trouwfeest.

* Trouwde je in New York ?
Nee, in Richmond, Virginia. Ik heb er sterke band met die stad door mijn Gutterball project en Danny & Dusty en het is een heel mooie plaats. Een bijkomende zaak, ik ben afkomstig uit Los Angeles, Linda is van Minnesota en we leven in New York, dat zijn te veel steden. Dus koos ik voor een neutrale plaats, Richmond, een faire, onpartijdige beslissing omdat ik iedereen verplichte te reizen.

* In “Annie & Me” spring je in het begin rond zoals een jong veulen, maar in de tweede strofe is dat jeugdige plots verdwenen en valt het tempo bijna dood. Maakt ouder worden je bang?
Nee, toch niet. Ik ben en voel me zeer gelukkig op dit moment. Die song geeft de zorgeloosheid van je jeugd weer. Je hebt het gevoel van te vliegen en onsterfelijk te zijn en dat niets je kan gebeuren. Wanneer je ouder wordt krijg je onvermijdelijk te maken met slechte ervaringen en tegenslagen, ook al ben je gelukkig. Er overkomen je dan dingen die je niet voor mogelijk zou gehouden hebben. Wanneer men je als je jong bent je levensloop zou presenteren en ik zou zien hoe gelukkig ik nu ben, tevens mag steunen op een succesvolle muziekcarrière en hier vanavond in Brussel mag optreden voor een enthousiaste menigte, dan zou je zeggen, waw, dat is fantastisch. Maar als je de slechte dingen zou zien die ik al meegemaakt heb in mijn leven, zou je zeggen, hoe heeft hij in godsnaam dit alles doorstaan. Als je jong bent denk je daar allemaal niet aan, je kijkt niet vooruit.

* Het is natuurlijk heel belangrijk in het moment zelf te leven.
Dat is hetgeen ik zo geweldig vind aan live optreden. Iedere avond begin je weer met een propere lei en is een nieuw avontuur. Was de show van vandaag niet geweldig, dan begin je gewoon ’s anderendaags opnieuw. Beviel me de solo die ik vandaag op gitaar speelde niet, dan zal het morgen wel lukken. Ik kan toch moeilijk stoppen in het midden van een song en zeggen, nee, het is toch niet zo goed, dus, je moet leven in het moment. Niet iedereen kan dit verwezenlijken in zijn werk en daarom werkt het zo verslavend om live te spelen.

* Er staat ook een prachtige song voor Danny & Dusty op het album, het vrolijke “Wait Until You Get To Know Me”.
Ja, dat moeten we eens uitproberen. Het is altijd zo’n pret om met Dan samen te werken.

* De laatste keer dat ik jullie samen zag was op het Blue Highway’s festival van 2007.
Toen waren we echt super. Wil je iets weten? Die avond was wel heel speciaal. Na het optreden gingen we nog iets drinken in een bar in Utrecht en toen verloofde ik me met Linda.

* “Punching Holes In The Sky” geeft een mooie, poëtische beschrijving van iemands onmogelijke taak om alles onder controle te houden. Hoe kwam dit lied tot stand?
Het lied gaat ook over de frustratie van iemand die zijn gevoelens niet naar buiten kan brengen. Je zit met zoveel woede en opgekropte gevoelens, maar je vindt geen enkele manier om die naar buiten te brengen. Dat is pas erg en geeft zo’n machteloos gevoel.

* Wanneer je door Ljubljana wandelt kan je moeilijk naast al die Christelijke symbolen, kerken en kathedralen kijken. In “God Doesn’t Like It” schijn je het wel niet eens te zijn met zijn ideeën.
Nochtans gaat dit lied over iets heel anders. Het is eigenlijk een sexsong, geïnspireerd door een gedicht “The Flea” van John Donne. Het zegt, alsjeblieft hou dit niet weg van mij, want dat was helemaal de bedoeling van God niet.

* Je zegt ook dat er fouten zijn gemaakt in de evolutieketting. Wat bedoel je hiermee?
Het is een Randy Newman song, geschreven voor een karakter, en deze persoon doet er alles aan om succes te hebben bij de vrouwen. Hij zegt dat op de manier waarop een vrouw het uithoudt met hem, het de evolutie in gang houdt zoals het zou moeten gaan. Die kerel gooit echt alles in de weegschaal.

Steve, we gaan je niet langer ophouden, want het is nu al één uur ’s nachts. Het was voor Rootstime een ongelooflijk genoegen om met je te kunnen praten en we wensen je nog veel succes toe in je verdere carrière en in je huwelijk.

Blowfish

Meer foto's: Blowfish