CS NIELSEN - CULTUREEL PODIUM ROEPAEN - 28 SEPT. 2008

* Stig, je bent geboren als Deen op het eiland Samso. Heeft dat op één of andere manier je schrijven beïnvloed?
Wel, ik ben daar niet zeker van. Een eiland is natuurlijk iets heel anders dan een grote stad. Je groeit er op met een heel dichte band met de natuur. Ik ging er ook veel jagen met mijn vader. Roots-, folk en countrymuziek zijn heel nauw verbonden met het land en de natuurlijke omgeving. Niet dat ik van Amerikaanse afkomst ben, maar ik voelde die hechte band toch zo aan.

* Wist je al vroeg dat je met muziek en schrijven naar buiten wou treden?
Op heel jonge leeftijd luisterde ik naar de oude platen die mijn vader draaide, onder andere Bob Dylan en Johnny Cash, en dat heeft me al vroeg leren kennis maken met het alfabet van deze grootmeesters. Toen ik later de drang voelde om zelf naar buiten komen met mijn muziek heb ik er eerst voor gezorgd dat ik al die stijlen onder de knie had. Ik kon er niet genoeg van krijgen.

* Je schrijverstalent is vast een natuurlijk talent. Maar hoe leerde je gitaar spelen?
Op zestienjarige leeftijd ontmoette ik op Samso een gitaarleraar, gespecialiseerd in alles wat Chet Atkins in zijn vingers had, niet het simpelste dus. Van hem kreeg ik een tijdje les. Niet dat ik er zoveel van leerde, maar ik kreeg er wel de bevestiging dat ik in de goede richting zat qua stijl en muziek, wat me een goede impuls bezorgde voor later.

* Hoe geraakt een Deen zo verweven met de gelaagde Amerikaanse cultuur, de muziek en de geschiedenis?
Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door al die cowboyverhalen, de Amerikaanse mythologie en de John Ford filmen. Ik kon een deel mijn eigen persoonlijkheid daar in terugvinden en geraakte zowat bezeten van die cultuur.

* Zelden heb ik iemand zoveel invloeden horen vermelden (op uw MySpace te lezen). Het lijkt wel een gretig onderdompeling alsof je leven uit alleen maar muziek bestaat?
Al die artiesten zijn mijn grote favorieten en hebben een grote invloed op mij gehad. Muziek was een manier om de wereld te verkennen buiten de grenzen van mijn klein eiland, alsof je rond gaat speuren met een vergrootglas.

* Hoe orden jij al die invloeden om ze in één song samen te ballen?
Dat doe ik juist niet. Ik begin niet aan een song met de bedoeling ze vol te proppen met bijvoorbeeld Dylan invloeden. Die dingen gebeuren gewoon spontaan en al die artiesten zullen wel aanwezig zijn in mijn onderbewustzijn en soms naar boven borrelen. Je moet die gevoelens dan ook niet onderdrukken. Hetzelfde gebeurt toch wanneer je onder de indruk raakt van een goed boek of gedicht.

* Ook literatuur nam blijkbaar een plaats in je belangensfeer. John Fante en Dylan Thomas bijvoorbeeld? Het nummer ‘Ask The Dust’, refereert dit naar Fante ?
Dat heb je goed opgemerkt. Dat boek inspireerde me zodanig, dat ik er een lied moest over schrijven.

* Vaak gebruik je ook Bijbelse beeldspraak in je songs?
Die Bijbelse verhalen interesseren me en ik beschouw mezelf wel als een spiritueel iemand en gelovig in een zekere zin, maar niet dogmatisch. Al dat Bijbelse is zoals de Amerikaanse mythologie een soort van taal. Het geloof stelt een taal voor om al het onverklaarbare en de dingen waar niet openlijk over gepraat mag worden ,weer te geven.

* Niet alleen schrijf je als een troubadour, - over de road, spoorweg, zwerven - maar als liedjeszanger toer je ook veelal. Ik las dat je zelfs in een gevangenis optrad. Eigen onrust of inherent aan het bestaan van een singer-songwriter?
Ik vind dat het een verplichting is als professioneel artiest je te engageren voor je werk. Ik heb literatuur gestudeerd aan de universiteit in Denemarken, maar heb een bewuste en belangrijke keuze gemaakt door uit overtuiging te kiezen voor muziek als job. Over die gevangenisconcerten heb ik een pikant verhaal. Tommy Cash, de broer van Johnny Cash speelde in een gesloten gevangenisinstelling in Denemarken. De prijs van de tickets waren schandalig hoog, terwijl hij enkel de songs van zijn broer coverde. Zoiets noemden ze dan een gevangenisconcert. Ik besloot op diezelfde avonden drie echte gevangenisconcerten te spelen en hem uit te nodigen als VIP gast. Ik denk wel dat hij de boodschap begrepen zal hebben.

* Als Deen heb je ook een hoog verhalende Hans Christian Andersen gehalte in je songs. Het verhalen vertellen is je blijkbaar aangeboren, maar verraden ook een zekere donkerte, ‘Rage’ bijvoorbeeld?
Hans Christian Andersen…? Daar heb ik nog nooit aan gedacht. Iedereen heeft zo zijn donkere momenten en soms put ik daar inspiratie uit, maar het licht en het donker onderhandelen toch met elkaar in mijn werk.

* Ook qua muziekgenres ben je voor alles ontvankelijk, vooral datgene wat authenticiteit uitstraalt : je noemt :
hillbilly, songster, blues, Elizabethan/Appalachian ballads, old-time, bluegrass, ragtime, gospel, spirituals, hollers, shanties, Tin Pan Alley, honky-tonk, rhythm & blues, rockabilly, rock & roll, beat, urban folk, folk rock, country rock, outlaw, singer/songwriter, lo-fi, goth folk, etc.
Amerika is een smeltkroes van al die roots-stijlen en ik draag ze allemaal in mijn hart. Ik ben geen echte blueszanger, hoewel ik dat wel zou willen en vraag me ook niet om een groot bluesartiest als Robert Johnson te spelen. Ik aanbid die man zijn muziek, maar het enige wat ik kan doen is ernaar verwijzen in een titel.

* Kan je me zeggen of je tussen je elf zelf geschreven songs op jouw album er eentje voor jou bijzonder is?
Weet je, het zijn allemaal mijn favorieten eigenlijk. Het is zoals met kinderen, je maakt geen verschil. Ze zijn allen een stukje van jezelf.

* Ik noem er zelf dan maar eentje ‘I Can See It in You Eyes’ ‘. Hoe kwam dit tot jou?
Wel, mijn grootmoeder kreeg een beroerte en lag op sterven en zou binnen een korte tijdsspanne overlijden. De blik in haar ogen zal me eeuwig bijblijven. Ik zag een weerspiegeling van haar leven.

* In het aangrijpende en desolate ‘Here’s Lost John’ evoceer jij de eenzame en ‘opgejaagde’ vlucht van een thuisloos iemand. Verwijst dit naar de slaven met de bloedhonden op hun spoor destijds in zuidelijk Amerika?
Dat zit er wel ergens in, ja. Deze song en de traditional “Wade In The Water”, waarvan ik mijn bewerking en tekst geef in “Trouble The Water”, verwijzen naar dat tijdperk van de slavernij. Het was een lied dat gezongen werd door de slaven, die om te vluchten naar het Noorden via The Underground Railroad, door het water moesten waden om te ontsnappen aan de bloedhonden.

* In je songs herken ik ook iets rebels. Het doet veronderstellen dat je ook sociaal/politiek geëngageerd bent?
Zeker niet op partijniveau. Ik kijk liever de mensen recht in de ogen dan ergens een idee te lanceren zonder daar duidelijke resultaten van te zien.

* In deze tijd nog een Cd opnemen en aan de man brengen.. was dat gemakkelijk voor jou?
Ik heb het geluk gehad dat mijn muziek in de smaak viel van Songcrafter Music, een klein onafhankelijk label. Zij hielpen mij het album uit te brengen en financierden zelfs de release. Ik was daar zeer gelukkig mee. Het ging ook niet om zulke grote sommen geld, maar je moet werken met een heel kleine marge. Niet dat ik compromissen heb moeten sluiten, integendeel.

* Hoe vond je jouw begeleidende muzikanten. Gaan zij terug meespelen op jouw volgende Cd? Staat er een op stapel?
Met een paar spelers wil ik misschien wel doorgaan, maar ik ga toch op zoek naar meer rootsie muzikanten. De mensen met wie ik nu werk zijn allemaal steengoede muzikanten die hun op een natuurlijke manier aanpassen aan om het even welke stijl, maar zijn geen specifieke artiesten die doordrenkt zijn van de stijlen die ik speel. Als ik zulke mensen kan vinden zou deze wisselwerking zeker mijn werk positief beïnvloeden. Ik heb de songs voor de nieuwe cd zo goed als klaar. Ik moet nog juist bepalen hoe ze gaan klinken. Ik had ze graag heel sober en rootsie laten klinken, maar ik ben er nog niet uit.

* Heb jij het gevoel om soms op een crossroad te staan qua beslissingen. Of is alles helder voor jou qua keuzes?
Je zit altijd wel ergens op een kruispunt waar je een beslissing moet maken en dikwijls is het ene ook het gevolg van het andere. Iedereen maakt wel eens de verkeerde keuzes, ook ik. Er zijn zoveel dingen die je dikwijls tegelijk moet beslissen, zodat er onvermijdelijk al eens iets misloopt. Je moet leren uit je fouten, dat is het leven.

* Bekroning of een Danish Music Award kan iemand lanceren? Telt dit voor jou als aanmoediging? Of put je voldoening in eigen creativiteit?
Ik was maar genomineerd voor deze Award hoor. Het was natuurlijk beter geweest als ik hem gewonnen had. Er zullen zeker wel wat meer deuren open gaan. Ook als aanmoedigend schouderklopje kan het tellen, maar ik voel mezelf geen deel uitmaken van die muziekindustrie. Als ze mijn werk goed vinden en mij willen steunen zal ik er zeker gebruik van maken, maar ik hou me toch liever op een veilige afstand.

* Mijn collega Marcie, een echte kenner van rootsmuziek en de opsteller van deze mooie vragen, heeft je verleden jaar in haar top tien van haar jaarlijstje geplaatst.
Echt waar? Dan ga ik onmiddellijk zuidwaarts van onze grens verhuizen. Daar gaan de zaken meer zoals ik het zou willen.

* Denen geloofden vroeger in sprookjes. Is er één sprookje dat jij graag ECHT zou zien worden?
Sommige mensen geloofden in sprookjes, inderdaad. Ik geloof dat er veel waarheid achter die sprookjes zit. Zag je die Bob Dylan film “Don’t Look Back” ? Daar vroeg een reporter aan hem of hij geloofde in wat hij schreef. Dylan antwoordde hem gepikeerd waar hij wel het lef vandaan haalde om die vraag te stellen en vroeg hem of hij wel wist wat waarheid betekende, daar hij als reporter met niets anders dan feiten bezig was. Waarheid is iets heel anders dan feiten en gaat veel verder. Dat is ook zo met sprookjes of gedichten. Iedereen heeft wel een beetje van die waarheid in zich, maar dat is niet iets dat je wiskundig kan opmeten.

Stig, Rootstime dankt je voor dit interessant gesprek en zijn er zeker van dat we volop gaan genieten van je fantastische nummers tijdens je optreden. We kijken zeer benieuwd uit naar je nieuwe werk.

.

Blowfish, met dank aan Marcie voor de mooie vragen.

Meer foto's: Blowfish