RUPA & THE APRIL FISHES - 30cc LEUVEN - 14 JUNI 2008

Hallo Rupa, mag ik je bedanken voor dit interview na je spetterende show van daarnet. Je speelde een dubbele set van bijna twee uur en je ziet er nog enorm fris uit. Je fysieke conditie is blijkbaar tip top in orde. Doe je aan sport?
Tijdens het toeren is het moeilijk, maar thuis in San Francisco gaat regelmatig mijn walkman op mijn hoofd voor een partijtje joggen. Ik geniet daar echt van en tegelijkertijd het mooie landschap en de mensen observeren vind ik zalig.

Ik vind iets merkwaardig terug in de titel van je eerste cd “ eXtraOrdinary rendition”. Hou je van cognac, in het bijzonder van Remy Martin?
(Plooit dubbel van het lachen) Nee, mijn vader zaliger was wel een echte kenner, maar ik heb het meer op de rode wijn begrepen.

Wel, de letters XO in het woord eXtraOrinary zijn met een hoofdletter geschreven. XO is de hoogste kwaliteitscognac van Remy Martin. Heb ik een geheime code ontdekt ?
(Stomverbaasd) Jongen, jij bent veel te slim ! Daar had ik nog niet bij stilgestaan, echt niet. Je intrigeert me hoor, ik zal je alles vertellen wat je maar wil weten.

Opgroeien in drie verschillende landen laat zijn sporen na. Het lijkt erop dat jij dit eerder verwerkte als een troef zowel op persoonlijk vlak als op gebied van de muzikale inspiratie.
Nee, helemaal niet. Opgroeien in zoveel verschillende locaties was heel verwarrend en ik was constant op zoek naar mijn eigen identiteit. Binnenshuis bij mijn ouders werd er steeds over India gepraat, maar als ik mijn hoofd buiten stak zat ik in San Francisco maar werd ik toch niet beschouwd als Amerikaanse. In Frankrijk kende ik hetzelfde probleem en zelfs in India was ik een buitenbeentje omdat ik mijn Westerse opvoeding niet samenging met de daar heersende gewoontes. Voor mij was deze situatie als kind zeer verwarrend. Ik moest mijn karakter vormen als een meisje met donkere huidskleur dat leefde in een blanke wereld. In Amerika dachten ze dat ik een Mexicaanse was, in Frankrijk maakten ze een Roma zigeuner of een Arabische van me en overal voelde ik haat en racisme. In India daarentegen zag ik er uiterlijk wel uit zoals iedereen, maar toch was ik heel anders omdat ik onomwonden voor mijn mening uitkwam. Dat stootte ook weer op protest en ik begreep maar niet waarom, maar mijn Westerse opvoeding was de oorzaak. Ik heb me dus nooit ergens echt thuis gevoeld. Het leven is een mix van moeilijke en mooie momenten en al deze nuances die voor mij soms niet eenvoudig waren weerspiegelen zich in mijn songs.

Als kind met vooroordelen te worden geconfronteerd lijkt me moeilijk. Voor een volwassene kan dit beredeneerd worden. Maar hoe reageerde het kind in Rupa daarop?
Als kind was dit alles toen zeer verwarrend voor mij. Intuïtief kent een kind geen haatgevoelens. Kinderen willen alleen maar samen zijn en samen spelen. Als je dan voelt dat je uitgesloten wordt door je speelkameraadjes, voor welke reden dan ook, laat dit diepe wonden na. Ik denk dat deze momenten existentieel heel belangrijk zijn, want ze confronteren ons met wie we zijn en ook wie we zijn tegenover andere mensen.

Had je er begrip voor dat je ouders je op zo jonge leeftijd naar India, naar de deelstaat Punjab geloof ik, terugstuurden?
Het was niet Punjab, maar Uttar Pradesh. Mijn moeder was Sikh en mijn vader Hindoe. Sikhs en Hindoes leefden toen op oorlogsvoet en trouwen was zeker in Punjab uit den boze. We verhuisden dus naar mijn grootouders in Uttar Pradesh. Mijn ouders respecteerden echter zowel de waarden van de Hindoes als van de Sikhs, wat tegen alle tradities indruiste. Als kind realiseerde me ik het probleem van deze situatie niet, ook omwille van het feit dat we al meermaals verhuisd waren. Ik heb er wel een heel grote liefde voor mijn grootouders aan overgehouden en ben heel gelukkig die periode bij hen te hebben doorgemaakt.

Zelfs als volwassene word je dikwijls geconfronteerd met het choquerende effect van dat extremisme, racisme en separatisme kan teweegbrengen, zelfs door intelligente mensen. Brengt dit je van streek?
Natuurlijk brengt dit me van streek. Na de aanslagen van 09/11 wandelde ik op de medische campus, toen me plots iemand toeriep : wat doe je hier nog, maak dat je terug naar je land bent. Ik was als van de hand Gods geslagen en antwoordde : hoe bedoel je, ik ben van San Francisco ! Dat was voor mij een vreselijk en angstaanjagend moment. Ik was niet zozeer kwaad maar meer diep bedroefd over het verlies van het menselijke medeleven. Ik merk dat overal op, zowel bij andere mensen als bij mijn collega’s in het ziekenhuis als binnen de band. Ik ben me daar volkomen bewust van en de beste remedie is dit te beantwoorden met begaanheid. Ik denk dat menselijke haat veroorzaakt wordt door onwetendheid, doordat mensen geen tijd genoeg gehad hebben om alle gegevens op te nemen en het onbekende gewoon afstoten. Natuurlijk doen zulke reacties pijn, maar het gaat niet alleen over racisme. Ook seksisme en andere fobieën kunnen als voorbeeld dienen. Ik leef in San Francisco, een heel ruimdenkende en gastvrije stad. Als ik naar een andere Amerikaanse stad reis heb ik steeds een bang gevoel, precies alsof we in Frisco op een eiland leven binnen de Verenigde Staten. Ik kom net terug uit Zweden en dat zijn ook ruimdenkende mensen. Ik weet niet hoe de Belgen zijn, want ik ben nog maar vier uur in uw land.

Hier vind je ook racisme en angst. Zelfs tussen de verschillende taalgemeenschappen zijn er ernstige spanningen, maar die hebben een meer geschiedkundige achtergrond. Hier aan de Leuvense universiteit was er in de jaren zestig zelfs een ware revolte tegen de faciliteiten van de Franstaligen. Eigenlijk is die tweedracht nooit niet bijgelegd en op dit moment zeer actueel.
Toch vreemd dat we achtervolgd worden door onze geschiedenis, vind je niet? Ik deed onlangs een auditie met een nieuwe cellist, de Pool Pavel Valorovsky. Hij vertelde me de ganse geschiedenis van Polen en zei heel ernstig: “Rupa, ik ben niet zoals al die idiote Amerikanen. Mijn land was honderdtwintig jaar van de kaart gewist, ik ben Pool.”Wel, hij beschreef zijn ganse karakter aan de hand van de geschiedenis van zijn land. Dit was verbazingwekkend voor mij. We dragen deze oude geschiedenis van onderdrukking en haat ergens mee in onze ziel. Waar ze vandaan komen kunnen we ons meestal niet herinneren maar toch ervaren we ze als echt en zijn de haatgevoelens aanwezig. Maar zijn we daarom verplicht om te handelen in dezelfde lijn? Mijn song “Une Americaine à Paris”gaat over het feit dat we ons gek laten maken door zulke verhalen. We vergeten te veel dat onze zogezegde opponenten ook mensen zijn van vlees en bloed. Daarom moeten we juist heel voorzichtig zijn met het vertellen van verhalen. Als je ziet wat er in de journalistiek allemaal gebeurt…De journalisten maken tegenwoordig de geschiedenis. Het rampzalige is dat de mensen deze verhalen allemaal klakkeloos geloven in plaats van er kritisch erover na te denken. We hebben al zo’n golf van massahysterie en haat mogen meemaken na 09/11. Maar wat weinig mensen weten is dat terwijl Bush Irak aanviel er massaal betoogd werd tegen deze oorlog in Amerika. Dit werd echter doodgezwegen in de pers. Ik zou heel de redactie van elke krant in de Verenigde staten willen ontslaan omdat ze de stem hebben afgenomen van zoveel mensen die het anders hadden gewild dan “The George Bush Way”. Wij willen de banden herstellen met de rest van de wereld want de aangerichte schade is enorm. Daarom zijn mensen als een Barak Obama zo belangrijk en proberen wij en muziekgroepen zoals Gogol Bordello, Beirut, Devotchka en een fantastische Steve Earl de balans terug in de positieve zin te laten overhellen.

De bohémienstijl als straatmuzikant en wetenschappelijke nauwkeurigheid in het beroepsleven zijn die in de praktijk wel te combineren?
Voor mij is die combinatie een zegen. Ik hou niet van al dat geprivilegieerd gedoe. Als ik ga werken als dokter, ga ik werken met de bus en ik wandel ook veel door de straten van San Francisco. Een arts is een publiek figuur voor mij en ik voel het als mijn plicht om contact te houden met de bevolking en mijn patiënten. In mijn positie als muzikant kan ik meer relax zijn terwijl als arts het er ernstiger aan toe gaat.

Op vroege leeftijd moeten kiezen tussen muziek en medicijnenstudies is ook niet evident?
Ik heb die keuze nooit kunnen maken. Ik ben zeer slecht in het maken van keuzes. De oplossing was dus om voor beiden te kiezen. Ik heb nu een goede balans gevonden tussen beide en eigenlijk doen ze alle twee hetzelfde werk maar op een verschillende manier. Beiden dragen ze zorg voor mensen maar op een ander niveau. Ik hou van de intellectuele kant van het arts zijn en de intimiteit met een persoon en zijn familie tijdens een behandeling. Met mijn muziek deel ik dan weer persoonlijke gevoelens met een hele zaal vol publiek of op de radio. Beiden zijn innig verbonden met mij.

Wat opvalt in je album is je bijzonder oor voor plaatselijke muziekstijlen. Milonga, wals, mariachi, fado, gypsymuziek…en ik kan er nog opnoemen, kan je allemaal terugvinden in één album, wat het zo bijzonder maakt. Dit veronderstelt toch een ontvankelijkheid en ongewone muzikale begaafdheid?
Muzikale begaafdheid van mij? Nee hoor. Het bewijst wel de muzikale bekwaamheid van mijn band en de grote passie die ik ken voor muziek, vooral voor straatmuziek. Al de muziekstijlen die je daarnet vernoemde is geen muziek om in een concerthall te spelen of voor een geprivilegieerd publiek zoals in een conservatorium. Het is muziek voor het volk, voor iedereen, om te ontspannen en zich uit te leven.

Dat hebben we zonet gemerkt tijdens het optreden! Wij Belgen staan nochtans bekend als een timide en eerder verlegen publiek met een meer luisterend oor. Je kreeg toch maar mooi gans de zaal vol begeestering op gang.
Ja, heel verlegen, heel serieus en zo beleefd (neemt een preutse pose aan). Eigenaardig dat elke cultuur zo zijn eigen manier van beleven heeft. In Barcelona was er zo’n ambiance dat de mensen letterlijk door de zaal vlogen en in Duitsland daarentegen…(drummer Aaron Kierbel en trompettist Marcus Cohen schieten in een lachbui). Wel, we speelden daar voor een zittend publiek dat helemaal niet reageerde. We werden al ongerust met de gedachte van vinden die ons zo slecht? Ook toen we van het podium stapten kregen we een heel plechtig en ingehouden handgeklap te horen. Maar na vijf minuten bleven ze nog even deftig applaudisseren zodat wij blij terug het podium opstapten voor een encore. De reacties van het publiek in de verschillende culturen zijn grappig en interessant tegelijkertijd en leiden regelmatig tot misverstanden.

La Peinture, geïnspireerd door de Mexicaanse huapango heeft ook Spaanse reminiscenties. Ik dacht daarbij aan Gaetano Veloso.
Oooh, Gaetano Veloso! Dank je voor deze eer. Zeg het tegen niemand en zeker niet tegen mijn man, maar ik ben stiekem verliefd op Gaetano. Deze song werd nochtans in Mexico geschreven in Oaxaca. Mexico heeft natuurlijk Spaanse invloeden, vandaar. Ik leerde daar de huapango op straat spelen van een vijfenzestigjarige Mexicaan, Mario Coreilla. Ondertussen zijn we goede vrienden geworden en telkens ik in Oaxaca passeer spelen we samen bij de mooie zonsondergang en wisselen songs uit. Ik schreef “La Peinture” geïnspireerd door een graffititekst op een muur : No Soporto Tu Ausencia (Ik verdraag uw afwezigheid niet). Ik heb me daar voor die muur genesteld met mijn gitaar en op vijf minuten had ik dit lied geschreven.

Je inspiratie vind je blijkbaar op ongewone plaatsen: in een patiëntenkamer, leunend over een brug uitkijkend op de Seine, op een Parijs terrasje in conversatie met een vreemdeling, op reis naar Oaxaca Mexico…Wat is er nog veilig dat je er geen song van maakt?
Nee eigenlijk niets. Vroeger componeerde ik veel onder de douche, maar eigenlijk vind ik mijn inspiratie in de ingeving van het moment. Of dat nu is op een wandeling of tijdens het joggen of tussen mijn kookpotten in de keuken : grijp dat moment. Vandaag ben ik een song aan het afwerken ter ere van onze trompettist Marcus, getiteld “La Valise”(krijgt een lachbui). Voor we op tournee vertrokken voor een maand, drukte onze manager ons op het hart om niet meer dan twintig kilo bagage per persoon mee te nemen. Nu moet je weten dat Marcus bezeten is door schoenen. Onze valiezen stonden samen in een kamer en de mijne woog op de gram na twintig kilo. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en tilde die van Marcus op. Ongelooflijk, maar dat was een pluimgewicht! Plots merkte ik een andere koffer op in de hoek van de kamer. Ik brak bijna in twee toen ik die optilde! Hij merkte laconiek op dat hij toch een paar schoenen moest hebben vermits hij voor een maand vertrok. Je moet die koffer nu eens zien…Hij heeft ondertussen niet kunnen weerstaan aan de verleiding om nog enkele paren bij aan te schaffen, zodat de koffer nu helemaal uit haar voegen barst en dichtgesnoerd dient te worden met allerlei riemen. Nu is het zelfs zo erg dat we al tape en medisch verband gebruikt hebben om de boel dicht te houden. Dit wordt dus een song voor onze volgende cd (algemeen gelach en een verlegen Marcus). Inspiratie kan je overal vinden.

Mijn collega Marcie is verzot op de song “La Mal De Mer” met bandoneon. Zij denkt dat alleen een vrouw zoiets kan schrijven en zingen. Is dat ook een vooroordeel?
Nee, daar ben ik het niet mee eens. In Amerika zijn er programmamakers die “Womans Nights” organiseren met niets dan vrouwelijke artiesten. Ik wordt daar gek van. Sommige mensen veronderstellen dat vrouwen en mannen ieder een aparte stijl van muziek maken. Ik ken best wat mannen die hetzelfde gevoel kunnen leggen in heel hun muziek. Hardheid en passie zijn niet enkel mannelijke eigenschappen, zoals gevoeligheid en hartenpijn vrouwelijke eigenschappen zouden moeten definiëren. Ik ken best wat mannen die dezelfde zogezegd vrouwelijke gevoelens in hun muziek kunnen leggen. Luister maar eens naar de intens gevoelige songs van Gaetano Veloso of Astor Piazola. Ik vind dat de beste artiesten degenen zijn die buiten hun geslacht kunnen treden. Mannen die componeren zoals vrouwen dat zouden doen, zoals mijn eerste, waanzinnig grote liefde, Chopin, en vrouwen, zoals een Jacqueline Duprez die cello speelt zoals een man. Misschien dat een vrouwelijke stem wel een ander accent kan leggen als een mannelijke, zoals een trompet het meeslepend geluid van een cello niet kan vervangen, maar in kwestie van componeren zie ik geen onderscheid.

Eén van mijn favoriete songs is de trage wals “Wishful Thinking”, die zo mooi doordrongen is van allerlei kleine achtergrondgeluiden zoals een hoorn van een boot, golven, geluid van vogels gemengd met de subtiliteit van de instrumenten. Denk je dat iedereen de zin “Our Lives Are Sinking In Time”voortdurend voor ogen zou moeten houden?
Natuurlijk! Ik haal veel van de energie die in mijn muziek zit uit de omstandigheid dat ik door mijn werk constant geconfronteerd word met het overlijden van mensen. Het zet me aan om zeer intens te leven en hierdoor zit ik constant verliefd te worden, verschrikkelijk. We hebben hier geen tijd te verliezen. Ik schreef deze titel in twintig minuten, constant huilend aan de piano. Het weekte zoveel intense gevoelens los, veroorzaakt door de dood van mijn patiënten, het overlijden van mijn vader, mijn aankomende huwelijk, dat ik bij mezelf dacht: god, hoe ga ik ooit in staat zijn deze song live te brengen als ik al moet wenen als ik er gewoon maar aan denk. Het feit dat wij bepaalde beloftes doen en plannen maken die in het gezicht van de tijd niets voorstellen maakt me razend. Je moet nu eenmaal op een dag gaan en je kan daar niks aan veranderen, hoe graag je dit ook anders had gezien. Dit is de harde waarheid. Ik ben al van dit gegeven doordrongen sinds mijn vijfde verjaardag en misschien ligt daar wel de reden te zoeken waarom ik zo gek ben en twaalf levens tegelijk wil leven.

De vergankelijkheid van alles en de tijdelijkheid van onze passage hier op aarde moet je als medicus en artieste toch bijzonder bezighouden? Tezelfdertijd spoort het je aan om het NU moment te beleven. Is deze levenshouding moeilijk om te bewaken?
Mijn grootste probleem is om een andere levenshouding aan te nemen. Ik leef wellicht te veel in het NU moment. Ik heb er problemen mee om vooruit te kijken of zelfs om terug in het verleden te blikken. Mijn vader drukte me reeds al jong meisje op het hart dat er geen toekomst of verleden bestaat, alleen het heden. Hoewel, als arts moet ik wel een planning maken en vooruit denken, zowel tijdens mijn studies als in mijn praktijk. Aaron Kierbel, mijn beste vriend en onze drummer is nog zo’n schoolvoorbeeld van in het NU moment te leven. Hij is de vonk die de anderen aansteekt en gefocust houdt. Je zal hem ook nooit tweemaal hetzelfde horen drummen.

Je Cd begint met de sirene die elke dinsdag de bevolking van San Francisco aan mogelijk onheil herinnert. Politici hebben er baat bij om de vrees in stand te houden. Dat besef komt er ook niet van de ene dag op de andere. Is dit een persoonlijke ervaring of observatie?
Ik denk dat na 09/11 iedereen bang was en vreesde voor hetgeen ons land kon overkomen. Dit was echter van korte duur, want toen ik al op de eerste dag de verklaringen van George Bush op tv hoorde wist ik het. Hier zal geen sprake zijn van een intelligent debat of welk onderzoek dan ook. Dit wordt een wedloop, recht naar de oorlog. Dit maakte me achterdochtig en kritisch. Toen ik voor de eerst keer het geluid van die sirene hoorde, dacht ik, waarom doen ze zoiets? Het houdt steeds dat kleine, bevreesde kantje in de burger wakker. Met dit lied wilde ik aantonen : hier zijn we, in San Francisco en ze proberen ons bang te maken. Ondertussen leeft iedereen in Amerika rustig en zorgeloos verder en doen we met een ongekende hebzucht alsof onze neus bloedt.

Liefde en landsgrenzen zijn thema’s die je nauw aan het hart liggen. Gezien je vroege “ontworteling” maken landen voor jou niet veel uit. Is er toch geen streek die je nauwer aan het hart ligt?
Natuurlijk! Ik hou van het Zuiden van Frankrijk waar mijn vader overleden is en mijn moeder leeft. Ik ben gek van San Francisco waar al mijn zo dierbare vrienden wonen. Ik koester de staat Main waar ik, kort bij de oceaan, de dood van mijn vader verwerkte. Ik hou van Hawaï, waar ik een tijdje verbleef en van Oaxaca in Mexico. Maar in het kort, ik hou van plaatsen in de nabijheid van de oceaan.

Je omschrijft je muziek ook als een mozaïek van stijlen. The April Fishes met hun aparte instrumenten, trompet, cello, bandoneon, contrabas…Het is niet zo evident om dit samen te voegen op cd?
Het is telkens wel een leerproces om de juiste manier te vinden om al deze instrumenten op te nemen. Soms moeten we zelfs ongekende opnamepaden bewandelen om de juiste sfeer en de juiste sound vast te leggen. Vooral de energie die er ontstaat tussen de muzikanten onderling is het moeilijkst op cd vast te leggen. Maar die magie is er, zelfs in de studio en Aaron, onze drummer, speelt daar een heel belangrijke rol in.

Hoe vonden de Fishes jou of hoe vond jij de muzikanten met hun verschillende achtergrond?
We hebben elkaar ontdekt. Ik zocht virtuoze muzikanten die de instrumenten konden bespelen die ik nodig had voor het specifieke geluid dat ik wilde horen op dit album. Ik zocht een veelzijdige drummer, een klassiek geschoold cellist die ook op straat kon spelen, een jazz trompetspeler, een tango accordeonist en vooral mensen die al die verschillende stijlen die ik in mijn hoofd had konden uitvoeren. Ik begon te spelen met allerlei muzikanten en uiteindelijk werd de basis van de groep gevormd rond cellist Ed Baskerville en mijn drummer Aaron Kierbel. Mijn trompettist Marcus Cohen is nog zo’n droom die werkelijkheid werd . Hij werd mij aangeraden door jazzcomponist Marcus Shelby.

Vooral de cello en trompet nemen wel een bijzondere plaats in wanneer jij nostalgie of de uitbundigheid wil onderlijnen? Heb je een bijzondere voorliefde voor een instrument?
De cello is de spiegel van mijn hart en de trompet kleurt al die bijzondere dingen, vooral een gedempte trompet vind ik te gek. Jullie hebben me echt wel doorgrond hoor. Je kijkt recht in mijn hart, dank u.

Jouw vader heeft met zijn Indische roots ook aan jou de liefde voor het koken overgedragen. Speelt dit ook een rol bij de muzikale vermenging?
Zeer goede vraag! Ik ben dol op koken. Muziek maken is net zoals bij het koken de juiste balans vinden tussen alle ingrediënten en daarbij nog de gepaste kruiden toevoegen. Zelfs wanneer ik mijn muzikanten vraag om een bepaalde nuance te leggen, gebruik ik dikwijls metaforen uit de keuken, zoals de drums een beetje pittiger of de cello wat zoeter.

Toch geweldig dat je zelf de subtiliteit en de nuances in al die dingen hoort, dus heb ik toch gelijk dat je een muzikaal talent hebt.
Nee toch…Ik word bijna beschaamd.

Je ziet grenzen als belemmeringen of kunstmatige scheidingen en het begrip chaos ben jij zelf ook wel genegen. Ik bespeur daar de diepgang in van een filosofie die er niet vanzelf kwam?
Chaos zou ik het niet noemen, maar je moet genoeg ruimte laten opdat er dingen tot leven komen. Als alles te gecontroleerd gebeurt zit er geen gevoel en spontane energie meer in. Hetzelfde is het met grenzen. Die belemmeren de vloeiende natuur van de samenleving. Een wereld zonder landsgrenzen zou niet noodzakelijk chaos betekenen, maar wel afgelijnde grenzen creëren dat juist wel! De chaos waarover ik praat is degene van mensen die sterven in de woestijn omdat ze een grens hebben willen overschrijden of diegenen die ze juist wel hebben gepasseerd maar afgesneden worden van hun familie. Niet dat ik van chaos hou of een anarchiste ben, maar als je muren begint op te trekken en alles perfect af te lijnen, en dit geldt zowel voor grenzen als voor de organisatie binnen steden als voor muziek als voor andere kunstvormen, is het natuurlijke , organisch vloeiende van het leven verdwenen. Dit betekent enkel nog meer chaos, meer pijn, meer lijden en meer doden. Het mooiste bewijs van die natuurlijke stroming van energie vind je zelfs terug in architectuur. Kijk maar eens naar de gebouwen die Hundertwasser en Gaudi ontworpen hebben en welke energie daar vanaf stroomt door hun vloeiende vormen. Ik wandelde door Barcelona en legde mijn hand op een gebouw ontworpen door Gaudi en het voelde net aan alsof het leefde! Die mooie afgeronde, vloeiende vormen en de prachtige lichtinval bewijzen de oerkracht van de schepping en die mag je niet controleren.

Talen ervaar jij ook niet als een beperking? Is de keuze van de taal bij de song intuïtief?
Zeker! Ik laat me volledig leiden door mijn intuïtie. Waar ik ben, met wie ik ben en ook de titel van de song bepaalt de richting.

Je debuutalbum was meteen een schot in de roos. Onlosmakelijk denk je dan ook aan de live uitvoering omwille van de sfeer die het oproept: straattonelen, dans, acrobatie en zelfs circus. Vanwaar deze combinatie?
Als ik muziek schrijf komt deze voor mij zeer visueel naar boven. Wanneer ik de songs dan live breng zijn de mensen dikwijls verrast door dat visuele aspect. Eigenlijk doe ik een vertaling van het visuele naar muziek en terug naar het visuele. Ik wilde de energie van een straatband en een circus vastleggen omdat het zo’n mooie politieke metafoor was. In de Verenigde Staten hebben we momenteel een poppenkoning, vice-president Dick Cheney, en een Congres dat in slaap is gevallen en niet reageert op al de verkondigde leugens die de media propageren. Het voelt aan als een totale grap voor een groot deel van de bevolking en het leek me een goed idee om in Amerika een Frans gezongen plaat die klinkt als een circus uit te brengen, want dat is de weerspiegeling van de feiten.

Gaat je volgende cd dezelfde richting uit? Staat er al iets op stapel?
Ja hoor. Je hoorde waarschijnlijk al verschillende nieuwe titels tijdens het optreden.

Inderdaad, ik heb ze wel niet geteld, maar de song die er voor mij het meest uitsprong was de Spaanse titel “Este Mundo”, met een zeer intrigerend verhaal.
Wat kijk ik ernaar uit om dit nummer op cd te zetten…De tekst gaat over een Mexicaan, José Martinez, die al vier maal is opgepakt door de Border Patrol, terwijl hij enkel op zoek was naar werk om zijn familie te kunnen onderhouden. Ik interviewde hem in Tijuana en ga stukken van die opnames mixen in de opname van dit nummer. Hij vertelde me dat hij ditmaal was opgepakt en mishandeld en geslagen door een man van Mexicaanse afkomst, die zelf een kind was van immigranten.

Muziek groeit bij jou vanuit je buik, met bijhorende vrijheidszin en passie. Maar maakt het je nooit opstandig en woedend als je met vooroordelen als onredelijkheid, racisme of onmacht geconfronteerd wordt? Kan je al deze gevoelens kwijt in je songs?
Zeker! Woedend word ik er niet van. Muziek is voor mij een middel om iets op zijn kop te zetten zodat je de menselijke kant van de dingen ontwaart. Als je die vergeet dan slaat alles over in boosheid, angst en haat. Muziek is voor mij ook een genezingsproces waarbij ik terugdenk aan mijn patiënten en de mensen die ik op straat ontmoet en die ik liefheb. Ik probeer iets magisch te creëren en dit over te brengen en zo misschien mijn klein steentje bij te dragen voor een betere wereld.

Je bent een fantastisch mens Rupa! Bedankt voor deze tijd vrij te maken voor ons interview na deze voor jou toch wel drukke dag. We wensen je het allerbeste en veel succes in je verdere carrière zowel als arts als muzikant.

.

Blowfish en Marcie

Meer foto's: Blowfish